Shackin’ up with God

I started reading

Retraite & Roeping

Wow! Wat ‘n ongelooflike paar dae…die Retreat wat ons Finalejaarsklas gehad het by Good Sheperd Retreat by Hartbeespoortdam was presies wat ek nodig gehad het. Ek het baie meer gekry as waarop ek gebargain het! Wat cool was.
Om net ‘n paar hoofpunte deur te gee:
 Ek het vrees vir mislukking en teleurstelling agter my gesit
 Die Here het op verskeie maniere met my gepraat, onder andere deur die tekste in Spreuke wat na “Pad” verwys
 Ook die natuur, soos gewoonlik – die verskeidenheid reuke, vorms en kleure was opvallend, nie net die mooi panoramiese uitsig van die koppie af nie.
 Die stilwees-sessie het my gehelp om bietjie rustig te raak
 Vertikaal se nuwe cd, Stil, en dié se titelsnit, het die afgelope tyd in my lewe begin werk en ‘n metafoor vir die kamp geword vir my
 Die kuiers saam met die klas op die gras, tydens etes, op random plekke, in my en Cobus se kamer met die 30 seconds en die rooiwyn en in die saal op die mat was ongelooflik insiggewend en kosbaar
 Die labirint en toe ek daar my roeping gekry het om te gaan flieks maak was die hoogtepunt van die dag
 Vrydagoggend se “droom”-sessie was netso cool, waar Jesus vir ons elkeen ‘n boodskap kom gee het op ‘n papier
 Om te besef dat ons verskeidenheid nodig en belangrik is en iets is wat ons juis nader aan mekaar kan trek in plaas daarvan om ons te verdeel
 Om te besef dat ek en Cornel eintlik so baie van dieselfde droom deel (en om die belangrike rol wat die Global Day Of Prayer-deurnag in sy eie roeping-storie gespeel het uit te vind!!)

Verskeidenheid is goed. Ek het vrede oor volgende jaar en daarna. Ek het ‘n roeping, vir die eerste keer in my lewe.
Om dit vir die ander mense naby aan my oor te dra wat nie deel van ons klas is nie en dit daarom moeiliker verstaan, is die moeilikste ding wat ek moes doen…

Save Me from Myself: Korn’s Brian “Head” Welch’s autobiography and then some…

So my friend Shaun hooked me up with this book he got hold of. It was called Save Me From Myself and it was Brian “Head” Welch’s autobiography. For those of you who do not know, this guy used to be the lead guitarist of a teeny weeny little band called KORN. Yep, not so teeny weeny after all!

I read it through in 5 and a half hours. It was really a compelling read, especially the first part. It told the whole story of how he grew up, got involved in music, the different bands he played in and how Korn was eventually formed and how they skyrocketed to success. It got a bit of gory detail, some quite offensive, but there is a disclaimer/warning at the beginning of the book to tell you that it might be the case from time to time.

Like I said, the first part, “To Hell And Back” tells the story of his rise to stardom and, of course, how he and his girlfriend and later wife Rebekah got swallowed up into the world of speed (meth). I’ve never read a book before that tells you about so much drug use. They really used A LOT of drugs – sometimes cocaine or marijuana, but mostly speed and how it pretty much killed them from the inside.

The first part of the book ended quite positive on the note where he got saved by Christ and started to get his life back on track, quitting Korn and becoming a more responsible dad to his daughter Jennea.

And then the second part came, called “Heaven On Earth” – and I thought it kinda sucked. He made most of it sound so easy and so cheap.

You see, what is supposed to be a marvellous 70-page testimony on how he walked with God since and all the curves that that road took, turned into a little pep-talk about how close he got with God and how he could just hear God and suddenly all the bad stuff that happened to him was the devil or fallen angels (where previously it was is own sinful human nature)…and how you can only get to be in a REAL relationship with God when you speak/pray in tongues.

That got me mad, because he quoted the scriptures in 1 Corinthians 14 and Jude where Paul (and Jude in Jude!) is writing about the different gifts of the Holy Spirit and that speaking/praying in tongues is just ONE of MANY gifts that the Spirit gives. Head uses 1 Cor 14:2 and 4 to tell how you can’t understand someone’s “prayer language” when they “pray in the Spirit” – but man, he doesn’t even consider the rest of the paragraph surrounding it! It is exactly the whole point that Paul is making there: he says that you should rather NOT pray in “tongues” because that is only beneficial to the one praying. You should rather prophecy, because that is beneficial to the whole congregation, except if the one that is speaking in another uncomprehensible tongue is explaining it to the rest. So there you have it – it must be interpreted for the people around you to be beneficial to anyone. And nowhere in this passage do I get the information on how you can work on your prayer language – funny, I thought it was a GIFT. How do you work on someone to give you more of a gift that they already gave to you completely? That’s just bribery.

He states his opinion on speaking in tongues like this:
“If you want to have the most faith you can have on this earth, learn to pray in tongues. If you find it too weird and you prefer to live a good, quiet Christian life, don’t pray in tongues. It’s just that simple.”

That got me shouting “You can’t say that!” I know many Christians who don’t pray in tongues who have the faith to move mountains. I also know Christians who do pray in tongues and they are excellent people too. I also know Christians who don’t pray in tongues who is definitely not living a “good, quiet Christian life” but who is making waves all over as they are preaching and serving God quite loud and out in the open. Also, my grandmother is turning 87 in August, and she is a grand lady of the faith. And she has never prayed in tongues before in her life.

It comes down to this: you can’t make your experience normative, the measurement for everyone else to live by. I can’t tell you that, if you don’t serve Christ the way I do, you will not have as much faith as I and you are doing it wrong. And, if praying in tongues is a gift, you can’t learn to do it, it is given to you. As is faith, according to 1 Corinthians 12.

The other thing that was really bad for me to devour was the way he saw his depression. He saw it as a BAD HABIT. Now, anyone who has really dealt with depression knows that it entails a wee bit more than that. Depression is an illness that must be treated three-fold to get the best results: medically, spiritually and psychologically. He says it is gone now, but I can guarantee you, if Head Welch doesn’t get some medical attention to the matter, it is only going to come back to bite him in the ass, again. If you used as much speed (meth) as he has, you need to get the chemical balance in your body and your brain set straight medically. Like he said himself, time and again: God can use many ways to speak/work with you.

He also talked about his baptism in the River Jordan, but I have spoken enough about baptism elsewhere on my blog so I’m not going into the matter here.

Hang on a second. I’m not against baptism in the River Jordan, speaking in tongues or believing that God miraculously heal people. Not at all. Or against prophecies, which he also writes about for a while:

When I was at a camp in grade 8, 14 years old, one night the people there started to pray in tongues, I didn’t understand it, but I thought it was wonderful. I didn’t start to myself either, but God has never left me before or after that.

Also, when I was in grade 11, age 17, at another church camp, our group leader prophecied over me and it was wonderful. I’m still holding on to that prophecy.

And when I was a baby, I was baptized with…wait for it…water from the Sea of Galilea that my grandfather got from the place where the miracle of the bread and the fish supposedly happened and brought back to South Africa after he visited Isarel when he was still alive. It was sprinkled upon my forehead and I don’t intend to get baptized again, because one time is sufficient.

Yep, this is my experiences with the stuff – but I’m not making it normative for other people or downtalking them if they do not do it in some kind of “ah, don’t worry, you spiritual baby. God will open your eyes”-sort of way. That’s just wrong. Sies man!

What was wonderful about the book, though, was the whole encounter they had in India. The whole Untouchable-tribe of the Laodi-story was amazing. He should have just kept on doing that kind of work – the practical stuff that Jesus Himself commands us to to in the Gospels. Also, the way how he described his honesty in his relationship with God was quite touching, as well as the whole thing that God can use your talents (GIFTS that He has given to you!) in more ways than you can imagine.

Yet, I much more enjoyed Donald Miller’s Blue Like Jazz. That guy just nailed it for me on every page. He had a wit about him and a kind of compelling writing style that I just clicked with. It actually convinced me to start to tithe (give a tenth of my income to the church). I don’t have time to go into a full discussion now, but that book was more appealing to me. TO ME. I’m not saying it should be to everyone. But try it out, you might just like it. That guy’s faith is much more like my own. We doubt, we don’t doubt, we believe and sometimes we think it silly, but Jesus never leaves us and that is good.

At least they both came to the same conclusion and that is that the most important thing is a relationship with Jesus.

Maybe it is just that I haven’t been into heavy metal like ever, and maybe it would’ve made a more commpelling impact on my life if I knew their music better, but we can talk about that.

But go read both the books – they will both be worth your while.

http://www.harpercollins.com/books/9780061461279/Save_Me_from_Myself/index.aspx
http://en.wikipedia.org/wiki/Brian_Welch
http://www.donaldmillerwords.com/bluelikejazz.php.

Rugbyskoolstorie/Heroes Vat Die Punch – Finale

*****

Sedert die begin van die Rugbyweek, so ongeveer 18 jaar vantevore, het dit nog nooit gebeur dat Bergkruin se twee hoërskole teen mekaar in die finaal speel nie. Die hele dorp kom tot stilstand. Besighede maak vroeër toe, die strate is leëer as gewoonlik en die parkering by Hoërskool Bergkruin is tot die laaste sentimetertjie toe stampvol. Die motors staan in lang rye geparkeer in die strate wat die skool omring en die mense stroom na die sportstadion toe. Die kosverkope skiet die hoogte in en die stalletjies moet uithaal en wys om voor te bly.

Die wedstryd om die uitspeel vir 3e en 4e plek vind plaas om 14:00 tussen Nelsdrif en Maritzburg College XV en is vanselfsprekend ook ‘n verdere trekpleister. Die feit dat dié twee spanne hierdie wedstryd speel, laat menige rugbyondersteuner besef presies hoe hoog die standaard en hoe straf vanjaar se kompetisie was.

Hoërskool Ewoud Heymans se span sit aan die linkerkant van die hoofpawiljoen bymekaar, netjies geklee in hul amptelike kleure. Dis duidelik dat die opkomende wedstryd aan die ouens se senuwees knaag, maar hulle bly so rustig as moontlik. Leon en Victor praat die manne kort-kort moed in.

Leon self kan voel hoedat sy maag draaie maak. Hy was glad nie dié dag by Marli nie en het haar net vanoggend vroeg gesms, waarop sy nog nie sover geantwoord het nie. Hy weet sy is nog baie hartseer en deurmekaar en daarom probeer hy dit wat tussen hulle aan die gang is, vir haar so gemaklik as moontlik hou. Hy sal daar wees vir haar wanneer sy hom ‘n kans gee om haar te ondersteun.

Intussen moet hy op die wedstryd fokus. Hy het die afgelope ruk so baie tyd saam met Wihan en die ander Bergkruin-manne spandeer, dat dit vir hom byna snaaks voel om teen hulle te speel. Hulle is vandag net opponente, Leon, herhaal hy oor en oor vir homself. Hulle verwag van jou om alles te gee en jy gaan dit doen, so eenvoudig soos dit.

Terwyl die Nelsdrif/Maritzburg College XV wedstryd sy einde nader, staan Victor op en hy en Leon lei hul span na hul kleedkamers toe.

*****

Hoërskool Bergkruin se spelers staan en rondtrap in hul kleedkamer. Behalwe vir die geluid van tokse op die sementvloer, is dit doodstil. Hulle het vroeg die oggend begin met ‘n ontbyt by een van die ouens se huis en daarna was hulle so rustig as moontlik om hul kragte te spaar vir die Groot Finaal wat om 15:30 plaasvind.

Nou is dit amper sulke tyd. Hier en daar gooi een van die spelers ‘n rugbybal saggies teen die muur, ander strek nog vir oulaas en ander strap hulself om moontlike beserings te voorkom.

Rufus sit sy mondskerm in en byt dit deeglik vas. Hy kyk na Wihan, wat eenkant staan en sy bene strek. Juan skitter in sy afwesigheid en Rufus kan sien dat dit vir Wihan pla. Hy gaan staan langs hom.

“Alles gaan okay wees, Wihan.”

“Hy moes hier gewees het, Rufus. Hy moes nou opgedraf het.”

Rufus probeer glimlag.

“Ek weet, ek weet. Nou sal ons net sy plek vir hom moet volstaan.”

“Vir hom die punch vat,” sê Wihan en kry dit reg om te grynslag. Sibu gee ‘n harde snuif-snork en die manne maak kringetjie.

*****

Juan lê op sy bed. Hy was gisteraand nog so oortuig dat hy dit tog op ‘n manier vandag gaan regkry om te speel, maar vandag voel hy net…gedaan. Uitgeput. So asof al die energie wat hy die hele kwartaal plus hierdie week gebruik het, op een slag ut hom uitgesuig is. As hy dit nou op ‘n rugbyveld sou waag, sal hy ‘n nul op ‘n kontrak wees.

Daar is ‘n klop aan sy deur en hy draai op sy sy om te sien wie dit is. Dis Marli.

“Hey, Sussie.”

“Wat doen jy hier?”

Die vraag laat hom frons.

“Hoekom?”

“Is jy nie veronderstel om in die final teen ons te speel nie?”

Juan skud sy kop.

“Nope. Nie volgens ou Venter nie. Buitendien, ek voel useless moeg vandag, so…”

“Ag, suck it up!” val Marli hom skielik in die rede. “Boeta, ek gee nie om wat jou coach gesê het of hoe jy voel nie, jy gaan speel vandag! En ek gaan kyk. Ja, ons gesin is deur tragedie getref, dis waar, maar ek kan nie langer net so sit en mope nie. Ek het in die hospitaal al my vrede met Pa gemaak en ek gaan nie toelaat dat hy selfs ná sy dood nog steeds my lewe regeer nie. Al die mense wat die heeltyd hier is, maak my ook mal en ek wil in anyway gaan kyk hoe tackle Leon die rook uit julle uit.”

Juan sit nou al regop.

“Jy het vinnig oor alles gekom.”

“Wel, ek dink nie ek het nie en hierdie is heel waarskynlik denial of iets, maar ek weet ek en jy gaan nou rugby toe! Kry jou goed, ons moet draf. Die wedstryd het seker al begin.”

“Okay, okay!” gee Juan in. Hy voel nou nogal lus om te speel. “So, jy dink Leon gaan my vandag kan tackle?”

“Ek sal geld daarop sit. Baie.”

*****

“Amen.”

Bergkruin se manne staan op van die geknielde posisie waarin hulle was en Jonathan lei hulle in die gangetjie af. Ewoud Heymans se span staan al klaar gereed. Jonathan en Victor groet mekaar en daar word geloot. Bergkruin wen die loting en Jonathan besluit om van wes na oos te begin speel. Daar waai ‘n ligte windjie, maar niks wat hom bekommerd maak nie. Die twee kapteins wens mekaar sterkte toe en keer terug na hul spanne.

Oudergewoonte dreun Thunderstruck oor die pawiljoen se luidsprekers en toe die twee spanne gelyktydig op die veld ophardloop, bars daar chaos los soos wat die ondersteuners hulle toejuig. Rufus haal diep asem toe hy sy plek in neem. Hy kyk vlugtig na Wihan, wat vir hom vasberade terug glimlag. Sibu staan en spring op en af.

Die skeidsregter blaas sy fluitjie en Wihan lui die wedstryd in met ‘n hoë afskop.

*****

Juan en Marli draf ligvoets teen ‘n stywe pas na die rugbystadion toe. Dis al 15:45 en Juan weet dat die spanne mekaar al mooi opgemeet het. Hy kan nie glo hulle speel actually in die final teen hul aartsvyande nie! Dis soos ‘n eerste Derby en behoort ‘n goeie aanduiding te wees van wat verwag kan word wanneer die ligawedstryd plaasvind. Hy kan ook nie dink dat hy dit amper gemis het nie.

“Kom!” beveel Marli en hulle draf nog vinniger.

*****

Stefan kry die bal en breek deur vir ‘n lopie van ‘n paar treë, maar word grond toe getrek deur ‘n lae tackle deur Jonathan. Onmiddellik is spelers van beide spanne daar en die bal kom uit na Bergkruin se kant toe. Die skrumskakel in Juan se plek is nie sleg nie, maar Wihan mis sy vriend. Hulle het al in baie spanne saamgespeel en hy is baie gewoond aan Juan se styl.

Wihan skop die bal ver langs die lyn af en Sibu sit dit blitsig agterna. Dis ‘n harde wedstryd, nes hy verwag het, en daar was nog nie veel geleentheid vir punte aanteken nie. Op die oomblik staan die telling op 3-3 Die wedstryd kan nog enige kant toe gaan.

Rufus is by Sibu net toe hy die bal vasmaak. Sibu gee die bal vir hom uit en 5 meter van die doellyn af is daar min dinge wat vir Rufus Lambert gaan keer. Met twee ouens wat aan hom vasklou, beur hy in die hoekie oor vir die eerste drie van die wedstryd.

Wihan se skop is net-net links verby, maar hulle draf terug met ‘n titseltjie van ‘n sielkundige voorsprong. Die telling is 8-3 vir Bergkruin.

Van agter die pale slaak Leon ‘n sug van verligting toe die skop mis is. As hulle nou ‘n doel aanteken, loop hulle voor. Hy kan sien Wihan is ‘n bietjie gerattle, maar Rufus skep vir hom ‘n probleem. Die mense het die waarheid gepraat toe hulle gesê het hy is die beste flank in skolerugby – hulle noem hom die volgende Schalk Burger, en Leon begin verstaan hoekom. Die ou is ‘n freakin’ masjien! Hy is orals, soos ‘n wintermuskiet, besig om werk te soek of om sy opponente se spelpatroon te spoil.

Ewoud Heymans skop weer af.

*****

Juan gaan staan geïrriteerd toe die motor langs hulle stilhou.

“Sorry, man, kan julle dalk vir ons beduie waar is Hoërskool Bergkruin?”

Toe Juan sien wie die insittendes is, rek sy oë so groot soos pierings.

“Bryan…Wynand…Pierre…Derick! Jislaaik, dis regtig julle!”

Die Blou Bul-spelers in die motor lag.

“Kan julle ons soontoe vat?” vra Bryan Habana weer.

“Sure!” sê Juan vinnig en hy en Marli klim agter in en skuif in langs Pierre Spies en Derick Hougaard.

“Wow! Maar wat maak julle hier?” Juan se kop draai nog steeds.

“Ek en Pierre het in hierdie selfde Rugbyweek gespeel toe ons nog op skool was en omdat dit ons afnaweek was, het ons gedink ons skiet vinnig deur vir die final. Ons weet meer van julle skool as wat julle dink,” sê Wynand Olivier.

“Ons kan net nie onthou waar dit is nie,” sê Pierre Spies.

“Wow…” is al wat Juan nog steeds kan uitkry.

*****

Frans stamp vir Sibu af en hardloop om hom om die drie onder die pale te gaan druk.

“Damnit!” vloek Sibu.

“Toemaar, ons maak nou reg,” help Rufus hom op. Die wedstryd raak net strawwer by die minuut. Nadat Bergkruin gedruk het, het beide spanne elk nog ‘n strafskop oorgesit. Die halftydfluitjie behoort net ná die doelskop te blaas.

Rufus is reg. Ewoud Heymans se heelagter sit die skop oor en die sirene gaan af om halftyd aan te kondig. Met die telling nou op 11-13 in Ewoud Heymans se guns stap die spanne moeg van die veld af.

*****

“Hier’s ons,” kondig Juan aan en wonder bo wonder kry hulle ‘n parkeerplek skaars 5 meter van die rugbystadion se hoofhek af. Hulle klim uit en sien hoedat die manne afstap vir halftyd.

“Kom ons vind gou uit wat is die telling.”

Toe Juan die telling sien, sak sy moed in sy skoene.

“Ag, flip,” kom dit saggies oor sy lippe.

“Julle kan dit nog maak,” sê Derick Hougaard vir hom.

“Ek weet,” sê Juan. “Dis net…ek weet die ouens is baie tense en dis ons arch rivals, so hulle is nog meer gestres. Dis die eerste keer in vier jaar dat ons die kans het om die beker te vat.”

‘n Gedagte tref hom skielik.

“Kan julle ouens gou saam met my kom?” vra hy.

*****

“Ons kan nie soft tries bekostig nie!”

Jonathan is rasend. Mnr. Venter het hom net by die veld gekry en vir hom gesê hy los die span in sy hande en dat hy hulle ná die tyd sal sien. Nou moet hy die manne motiveer en homself nog ook positief hou.

“Ouens, onthou wat ons aan die begin van die week gesê het: ons wíl wen. Ons wíl hierdie week vir ons vat! Ons is die kampioene, ons is die wenners van hierdie Rugbyweek! Besef dit net, en speel dan soos ouens wat dit weet. Ek is nie bereid om dit weg te gooi na al ons harde werk nie. Flip, manne! Ons het deur soveel gekom hierdie week. Ons kan nie nou, na alles, hierdie beker deur ons vingers laat glip nie.”

Hy sien nie die Blou Bulle en Juan agter hom inkom nie.

“Elkeen van ons is ‘n Bryan Habana, ‘n Pierre Spies, ‘n Wynand Olivier, ‘n Derick Hougaard. Besef dit, manne, en speel dan so.”

“Okay…so wat doen ons dan hier?” kom dit van Pierre se kant af. Die Bergkruin-spelers se oë rek.

“What the…” val Wihan se mond oop.

“Dis Juan en die Blou Bulle!” sê Rufus verbaas.

Die ouens spring vinnig op hul voete om hul helde te groet en met hulle blad te skud.

“Manne, geniet julle dit darem?” vra Habana. Die ondefinieerbare antwoord is vir hom ‘n teken dat dit nie die geval is nie.

“Vergeet van almal wat vir julle kyk,” sê Wynand. “Ons was ook hier waar julle nou is. Dis nie nodig om te dink aan al die mense op die pawiljoen nie. Julle speel tog nie vir hulle eer nie, of hoe?”

“Wie het vir julle die talente gegee om te speel?” vra Pierre. “Al wat saak maak, is dat julle tot eer van Jesus speel. Dan is julle ware Kampioene, maak nie saak wat die telling sê nie.”

“Regte heroes,” las Derick aan. Juan en Jonathan se oë ontmoet mekaar en Jonathan knik.

“Juan, jy’s in. Wihan, vat vir ons die knieg. Sal julle ouens saam met ons bid?”

Die Blou Bul-spelers val by die kringetjie in. Nadat Wihan gebid het, sê hy:

“Onthou, ons doen dit vir Jesus.” Jonathan knik.

“Bergies…”

“Yes!”

“Bergies…”

“Yes!”

“Bergies…”

“YES!”

*****

Die tweede helfte skop teen ‘n tempo af wat skrik vir niks. Dis asof Bergkruin sowel as Ewoud Heymans se spelers nuwe energie gekry het. Toe die skare sien dat Juan op die veld is, gaan hulle heeltemal mal.

“Juan! Juan! Juan!” hoor hy en Juan kry ‘n vasberade trek op sy gesig. Vandag sal hy sorg dat hulle wen, al moet hy ook alleen dwarsdeur die hele Ewoud Heymans-span hardloop.

Dis ook nie lank nie, of Frans slaan die bal aan op hul eie kwartlyn en Wihan kry ‘n realtief maklike skopkans pale toe. Hy lê aan en, nes Derick, lek hy met sy tongetjie heen en weer voordat hy lostrek met ‘n sierskop.

14-13.

“Ons moet gaan score!” roep Jonathan vir Juan, en hy knik vir sy kaptein. Hulle moet soveel afstand moontlik tussen hulle en Leon-hulle kry.

Leon kan sien dat daar iets anders aan sy vriende se span is. Rufus is nou éérs bedrywig. Leon kyk vinnig kant toe en sien dan die Blou Bul-spelers daar staan. Okay, nou maak dit sense, dink hy met ‘n glimlag. As Bergkruin nie vandag wen nie, weet hy wraggies nie.

Die afskop is hoog en Jonathan vang dit pragtig raak en begin dryf. Rufus en die res van die voorspelers is by hom, terwyl Juan net wag dat die bal uitkom.

Omtrent op Ewoud Heymans se 10m stippellyn kom die bal uiteindelik uit en Juan kry dit in die hande.

Nou, dink hy. Hy skop ‘n chip-skoppie reg bo-oor Ewoud Heymans se onverhoeds betrapte voorspelers en sit dit teen die spoed van wit lig agterna. Hy raap die bal rakelings voor Leon se neus op. Leon duik vir sy bene, maar Juan stamp hom teen die skouer af sodat hy net grond vreet en duik onder die pale oor vir ‘n prag van ‘n drie.

Sy span en die skare is rasend van vreugde.

Leon staan half verdwaas op.

“Gedink jy gaan my vang?” vra Juan met ‘n skelm glimlag toe hy verby sy vriend terugdraf na sy eie span toe.

Leon skud net sy kop in ongeloof. Dis nie asof hy teruggehou het of iets nie! Juan moes daardie drie regtig wóú gehad het.

Wihan klits die skop gemaklik oor.

21-13.

Agter die pale roep Victor Swart sy span bymekaar.

“Moenie laat hulle ons nou ore aansit nie, manne!”

Leon luister skaars na wat sy kaptein sê. Flip, as hulle nie die beste span is nie, is dit nou maar een van daardie dinge, maar hy gaan nie toelaat dat Bergkruin sommer net so oor hulle begin hardloop nie. Juan het tog gesê dis reg dat hy alles gee. Dalk het hy nog nie álles gegee nie…

Die spel verloor geensins tempo toe Ewoud Heymans weer afskop nie. Inteendeel. Victor en Stefan betrap die Bergkruin-voorspelers onkant toe hulle die bal vang. Soos honger leeus op hul prooi sak die Ewoud Heymans-spelers op die bal toe. Die bal kom nie uit nie en die skeidsregter ken ‘n skrum aan hulle toe.

“Crouch…touch… pause…engage!”

Die skrum val nog voordat die bal ingesit kan word. Weer maak hulle reg om te skrum, maar weer eens val die skrum plat. Die skeidsregter hradloop om en gaan staan aan die ander kant van die skrum.

“Crouch…touch… pause…engage!”

Die skrum val nogmaals en die skeidsregter ken ‘n strafskop aan Ewoud Heymans toe. Die heelagter beduie dat hy pale toe gaan skop en die Bergkruiners val terug tot onder die pale.

“Pasop vir nalatige foute, manne,” sê Jonathan vir sy span. “Fokus net op wat ons moet doen.”

Die skop is oor en die telbord skuif aan.

21-16.

Wihan skop af en Bergkruin val met mening aan. Hulle dryf en maal en hou die besit en frustreer hul opponente grensloos. Ewoud Heymans se verdediging is egter rotsvas en Leon tackle asof sy lewe daarvan afhang.

Die minute tik verby op die stadion se horlosie en met 4 minute wat oorbly kry Bergkruin ‘n skrum op Ewoud Heymans se 5 meter stippellyn. Juan gooi die bal netjies in en Jonathan haak dit perfek. Hulle kanaliseer die bal vinnig na die agtsteman se voete toe en Juan tel dit op en gee uit na Wihan – en asof uit die niet verskyn Leon en onderskep die bal. Hy lê rieme neer vir die oorkantste doellyn, systap Bergkruin se heelagter en gaan druk die bal onder die pale. Die ondersteuners se lawaai verdryf alle ander geluide en Bergkruin kan maar net toekyk hoedat Ewoud Heymans na die oorskop die wedstryd so te sê beklink.

21-22.

“Laaste afskop,” kondig die skeidsregter aan toe Wihan die bal vat. Hy kyk na sy span, na die Blou Bulle langs die kant en op in die lug.

Watookal die telling – ons is heroes. Aan U alleen die eer.

Hy skop vir oulaas af. Die bal trek laag en ver en sit dit haastig agterna. Rufus is daar die oomblik toe die bal grond vat. Hy tel die bal op, gee dit uit na Juan wat kort op sy hakke was. Juan kyk oor sy regterskouer en sien hoedat Wihan nader kom. Vinnig gee hy die bal na hom toe uit. Asof in een beweging vang Wihan die bal en tref met ‘n skepskop pale toe. Die bal trek hoog, maar sekuur, deur die middel van die pale op dieselfde oomblik dat die sirene afgaan. Die skeidsregter blaas die eindfluitjie.

24-22.

“Jaaa!” gil Rufus dit uit. Wihan se hart klop nog teen ‘n duiseligwekkende spoed.

“Dankie, dankie, dankie, dankie, dankie..” is al wat hy fluisterend uitkry.

“Ons het gewen!” juig Ruan en hy hardloop na sy vriende toe. Wihan het op sy knieê neergesak en die res van hulle span sluit haastig by hom aan. Toe hulle klaar dankie gesê het, spring hulle jubelend op. Die beker is hulle s’n!

‘n Teleurgestelde Ewoud Heymans-span staan afgehaal nader. Die twee spanne vorm rye en bedank mekaar vir die wedstryd. Juan trek sy trui uit en hou dit na Leon toe uit.

“Nice drie, tjom. Ek’s bly jy het alles ingesit.”

Leon trek ook sy trui uit en gee dit vir Juan.

“Dit is vir my ‘n eer,” sê hy toe hy Juan se trui vat en sy stem breek. “Baie geluk. Julle verdien dit.”

Bergkruin se span tel vir Rufus, Wihan, Jonathan en Juan op en dra hulle op hul skouers terwyl hulle stadig hul oorwinningsronde rondom die veld doen. Die skare gee hulle ‘n staande applous. Rufus kan nie ophou glimlag nie. Hy kan nie dink dat hy al ooit in sy lewe so gelukkig gevoel het nie.

Kort daarna vind die prysuitdeling plaas. Rufus word aangewys as die Speler van die Wedstryd en ook Speler van die Week. Jonathan staan op toe hulle naam aangekondig word en gaan neem die Rugyweek-trofeë in ontvangs. Die toejuiging wat hulle ontvang toe hy die trofeë saam met sy span omhoog hou, laat hul gesigte en harte van trots gloei.

“Op die heroes!” roep Wihan uit en die res van die span jubel saam.

*****

Lank ná al die foto’s geneem is en die Blou Bulle weg is en al die sjampanje-proppe geskiet is en die feesvieringe by die skool se Sportkiosk tot ‘n einde gekom het, sit Juan, Wihan, Rufus, Leon en Marli op die wal van die sportstadion en kyk na die leë veld, wat nog steeds verlig word deur die helder spreiligte.

“Het julle gehoor?” vra Marli waar sy teen Leon se bene sit.

“Wat?”

“Ma en Rufus se ma gaan ‘n Skoonheidsalon oopmaak nadat sy die garage verkoop het.”
”Genuine?” vra Juan.

“Jip. Ek het dit al vanoggend by haar gehoor. Dis seker die eerste sane ding wat sy sê of doen vandat Pa met sy…streke begin het. Sy en jou ma ken mekaar blykbaar van een of ander kursus af, Rufus.”

“I had no idea,” antwoord hy. “Wel, dis goed. Sy weet nogal wat sy doen in ‘n salon.”

“Speaking of which,” sê Wihan. “As my oë nie tricks op my trek nie, het sy en Leon se pa al te lekker met mekaar gekuier vanaand…”

“Ag, jy speel!” sê Leon, maar hy kyk tog hoopvol in die rigting van die Sportkiosk. Rufus lag.

“Imagine hulle kom saam en trou en alles…dan is julle familie!” glimlag Marli vir Leon, wat haar stilmaak.

“Sjoesj!” sê hy en voor hy nog daaroor dink, soen hy haar net daar.

“O, hier kom ‘n ding,” raak Wihan droogweg kwyt en Juan en Rufus bars uit van die lag.

Dit word weer stil tussen die groepie kinders soos wat elkeen met sy of haar eie gedagtes besig raak.

“Binnekort is it weer back to reality,” breek Leon die stilte.

“Jip,” antwoord Rufus. “Alles weer terug na normaal, alles weer dieselfde.”

“Niks sal ooit weer dieselfde wees nie,” sê Wihan.

Juan knik en beaam dit.

“Dit kan jy weer sê.”

Hulle staan op en saam-saam stap die tieners by die sportstadion se hek uit.

Die stadion se spreiligte doof uit.

*****

DIE EINDE

*****

Rugbyskoolstorie Deel 6

Juan staan traag op toe die voordeurklokkie aanhou lui. Marli is in die bad en sy ouers is nie by die huis nie. Sy pa werk seker weer laat (of suip seker maar weer op kantoor, selfde ding) en sy ma het een of ander Dames Aktueel-kerkgroepie-ding aan. Pas hom fyn, dan is dinge by die huis darem hanteerbaar.
Hy maak die voordeur oop.
“Hey, Rufus. Hoe lykit?”
“Hey Juan. Is jy besig, of kan ek inkom?”
“Sure,” beduie Juan en nooi vir Rufus binne.
“Thanks. Ek wou sommer by jou kom hoor oor daai wiskunde-huiswerk van Juffrou Bezuidenhout vir môre…ek het nie ‘n cooking clue wat daar aangaan nie! Jy kan my nie dalk help nie?”
Juan se wenkbroue lig onseker, maar hy glimlag vriendelik.
“Well, I’m flattered, maar ek sukkel net soos jy, pêl! Maar, okay, as jy jou boeke hier het kan ons saam kyk. Dalk maak Ouma Bessie se twakpraat dan sin.”
Rufus lag. Hulle stap op na Juan se kamer toe en Juan maak dan bietjie plek by sy vol lessenaar.
“Sorry, dis bietjie deurmekaar hier. Ek het nog die hele laasweek in my kamer gegym ook, so…”
Rufus maak ‘n gebaar met sy hand.
“No worries, ou! Jy moet my kamer sien. Hierdie is nie ‘n patch teen dit nie.”
Terwyl die seuns so geselsend begin om aan hul wiskunde te werk, kom Marli uit die badkamer gestap. Sy gaan staan stil in die gang toe sy die stemme uit Juan se kamer hoor. Daar was baie lanklaas iemand by Juan! Hierdie is ‘n welkome verrassing. Sy wonder wie is by hom? Vinnig gaan trek sy vars klere aan en gaan klop dan aan sy deur, net toe sy hoor hoedat die twee seuns hardop lag.
“Ja?” antwoord Juan en maak die deur oop. “O, hey sus. Het jy en Rufus al ontmoet?”
“Nee,” skud sy haar kop en kyk na die aantreklike vreemdeling in haar broer se kamer. “Haai, ek’s Marli.”
“Rufus Lambert, aangename kennis.”
Vir ‘n oomblik staan almal netso stil. Juan besluit om die atmosfeer te breek.
“Okay, ek’s lus vir koffie. Wil julle ook hê?”
“Sal lekker wees, dankie, boeta,” sê Marli en draai dan om en stap na haar kamer toe. Wow! Waar het haar broer sulke hot vriende gekry? Die ander ouens van hulle groep is nie noodwendig lelik of iets nie, maar sy is eintlik al so gewoond aan hulle dat iemand nuuts, met Rufus se looks veral, heelwat uitstaan! Skielik is Leon se gesig voor haar oë en Rufus vervaag. Ja, okay, Rufus is vrek sexy, maar toe Leon haar vandag so vasgehou het…Dit het iets anders in haar wakker gemaak.
“Kom ons gaan kombuis toe,” sê Juan en die twee seuns stap al geselsend af met die trappe. Net toe hulle onder kom, lui die voorderuklokkie weer.
“Nou wie kan dit wees?” wonder Juan hard-op en gaan maak oop.
“Hey tjomma!” groet Wihan en hy en Leon stap sommer in.
“Hallo. Kom in. Maak julleself tuis,” sê Juan nadat Wihan al klaar die pad kombuis toe gevat het.
“Hey,” groet Leon vir Juan.
“Yes yes,” groet hy terug en hulle skud blad. Leon en Juan was in dieselfde laerskool, maar omdat hulle in verskillende ouderdomsgroepe is en na verskillende hoërskole gegaan het, ken hulle mekaar nie vreeslik goed nie. Juan weet dat Leon se pa by Martin Motors werk, maar dis al wat hy regtig van hom af weet. Dit en natuurlik die feit dat hy ‘n stoomroller op die rugbyveld is.
“Rufus!” roep Wihan vanuit die kombuis uit. “Wat maak jy hier?”
“Wiskunde,” lag Rufus. “Ons probeer maar saam-saam so deur die goed struggle.”
“En nou maak ons koffie,” las Juan aan. “Soek julle ook?”
“Klink goed, dankie,” sê Leon en Wihan knik ook sy kop.
“Lekker man. Ons almal ken mekaar, nè?” vra hy, byna as ‘n nagedagte. Die ander ouens kyk na mekaar.
“So op ‘n manier,” kom dit van Rufus af. Juan haal die koffie bekers van die kombuisrak af en sit dit op die tafel.
“Hoe drink julle julle koffie?” vra hy.
“Sterk en swart, nes my girls,” verklaar Wihan gemaak ernstig.
“Uit ‘n beker uit,” sê Rufus.
“Met my mond,” antwoord Leon.
Juan besluit om die pittighede te ignoreer.
“So, twee suiker en melk vir almal, dan,” sê hy asof vir homself en die ouens lag.
Vir die tweede keer dié aand laat ‘n gelag in hulle huis vir Marli op die trappe stilstaan. Dit kan nie net Juan en Rufus wees nie, sy kon sweer daar was nog stemme! Fronsend stap sy af kombuis toe.
Toe sy instap, is dit asof haar hart ‘n bokspring gee. Leon!
“Haai, julle,” groet sy skamerig en maak dan asof sy iets uit die yskas uit kom haal het.
“Soek jy nog koffie, sussie?” vra Juan. Sy voel hoe haar gesig rooi word toe hy haar ‘sussie’ noem.
“Nee, wat, ek drink nie eintlik koffie nie. Ek gaan sommer net ‘n vrug vat,” sê sy, gryp haastig ‘n appel uit die yskas en verdwyn dan soos blits by die trappe op.
Juan frons.
“Rufus, het sy nie nou net daarbo heel eerste gesê sy wil koffie hê nie?”
“Jip,” bevestig Rufus. “Wat dink jy is aan die gang?”
Wihan, wat die situasie fyn dopgehou het, maak sy keel veelseggend skoon.
“Hmm, ek wonder. Weet jy dalk wat dit kan wees, Leon?” vra hy aspris en draai dan met gevoude arms en ‘n glimlag wat boekdele spreek na sy vriend langs hom. Nou is dit Leon se beurt om te bloos. Hy verwens vir Wihan en selfbewus probeer hy die rooigeit van sy ore afkrap.
“Nee, hoekom sal ek iets weet?”
Wihan geniet die situasie terdeë en sit terug in sy stoel.
“Ag, sommer net gewonder hoekom jou ore so rooi is.”

*****

Rozaan staan voor Juan-hulle se voordeur. Sy het vir haar ma gejok en gesê sy gaan by Lisa aan ‘n Bedryfsekonomie-taak werk. Haar ma sal enigiets glo. Eintlik het sy gekom om met Juan uit te maak. Sy kan die kombuisligte sien brand en hoor hoedat die mense daar binne lag en gesels. Die atmosfeer klink so vrolik, so…veilig. Rozaan betrap haarself dat sy glimlag. Vanmiddag nog was sy so seker dat dit die regte ding is om te doen, sy was so oortuig dat sy nie meer regtig iets vir Juan voel nie.
Nou staan sy voor die deur, haar handpalms sweterig…en sy voel verskriklik onseker van haar saak. Moet sy dit doen?
As jy dit doen…dit sal sy hart breek, sê die stemmetjie in haar kop.
Man, hy is ‘n sexy ou, hy sal gou weer ‘n girl kry, stil sy haar gewete.
Ja, maar hy het jou nou nodig, kom die stemmetjie weer.
Hy het baie vriende, hoor net daar hoe lag hulle, probeer sy weer.
Maar nie een van hulle is sy meisie nie, sê Stemmetjie.
Rozaan bly stil en vee dan haar hande ‘n laaste maal teen haar broekspype droog.
Ek ook nie.

*****

Die ouens het begin grappe vertel en die een na die ander staaltjie word uitgeryg. Juan kom agter dat hy lanklaas so ontspan het, so lekker gelag en gekuier het saam ‘n klomp ouens. Vandat hy en Rozaan begin uitgaan het, was dinge net nie meer dieselfde tussen hom en sy vriende nie en met dié dat dinge by die huis ook begin skeefloop het, was lag een van die dinge wat hy baie min gedoen het die afgelope tyd.
Die voordeurklokkie lui weer en hy staan laggend op.
“Ek’s nou terug,” sê hy en stap ny die kombuis uit.
“Sjoe, die ark is omtrent oop vanaand,” hoor hy nog vir Wihan in die agtergrond. Toe hy die deur oopmaak, glimlag hy weer.
“Hey, bokkie! Dis ‘n verrassing! Kom in,” groet hy haar en wil haar ‘n soen gee, maar Rozaan skram weg.
“Wat’s dit nou?” vra Juan en sy hart begin skielik in sy keel klop.
Rozaan trek met haar vingers deur haar hare.
“Juan…ek…ek maak uit,” kry sy dit uiteindelik gesê met ‘n baie bewerige stem. Juan word asvaal.
“Nee…nee! Hoekom? Wat gaan aan? Het iets gebeur? Rufus!” roep hy, meteens woedend. Rufus het hom dan nog ewe plegtig gesms dat alles fine is met Rozaan. Het die ou nou vir hom gelieg?
“Yes, ou?” kom Rufus nadergestap. Hy sien vir Rozaan en besef skielik wat aangaan. Oh no.
“Juan, dis nie…” begin Rozaan, maar dan kom die trane en kan sy niks verder uitkry nie.
Met gevoude arms draai Juan na Rufus toe.
“Ek dog jy sê alles is fine.” Sy stem is kil en sy oë spoeg haat. Flip, hierdie ou is darem maar ‘n moerse backstabber!
Rufus besef dat hy sy woorde nou baie versigtig sal moet tel.
“Als wás fine,” probeer hy versigtig, maar Juan skud sy kop.
“Ek wil die waarheid weet. Nóú.”
Rozaan vee met ‘n tissue oor haar oë. Sy weet skielik wat sy gaan doen.
“Rufus het my Saterdagaand by Jacques se party eenkant toe gevat en toe het ons mekaar gesoen. Lank. Aanhoudend. Hy het vir jou gelieg, als was nie fine nie. En dis hoekom ek met jou uitmaak. O, en, Rufus, ek stel ook nie regtig in jou belang nie, want jy vry moer lekker, maar die seks was crappy. Ciao.”
Rufus se mond val oop.
“Watse twak is dit? Sy lieg, tjomma…”
“Moenie vir my kom ‘tjomma’ nie!” val Juan hom in die rede, terwyl Rozaan al hoe vinniger wegstap.
“Maar sy lieg! Vra maar vir…” dan besef Rufus dat daar niemand is wat vir hom kan getuig nie. Toe hulle van agter die bosse uitgekom het, het dit beslis gelyk of hulle gevry het en dis die storie wat sy vir haar vriendinne vertel het. Die hele boudbyt-ding tel ook nie in sy guns nie en Wihan sal ook nie kan sê of hy die waarheid praat of nie.
“Ja?” vra Juan hom. “Vir wie moet ek vra?”
“Ek…ons…” Vir ‘n paar oomblikke is hy sprakeloos. Hoe het dít gebackfire? “Jy móét my net glo! Rozaan!” roep Rufus dan uit en hardloop agter haar aan. Rozaan het intussen begin hardloop na waar Corna met haar ma se kar in die straat geparkeer staan. Toe sy sien Rufus jaag haar, hardloop sy vinniger en spring by die deur wat Corna vir haar oop hou in.
“Ry!” gil sy en die Uno trek met skreeuende bande weg.
“Wag!” skree Rufus wat haar amper ingehaal het. Hy kan nie glo dat sy sopas daardie verskriklike leuen kwytgeraak het nie. Hy is die een wat homself met alle mag en krag moes beheer daardie aand en binne ‘n kwessie van ‘n paar sekondes het dit in elk geval in sy gesig opgeblaas.
Rufus draai terug na waar Juan saam die ander seuns in die deur staan. Hy lyk briesend. Langs hom staan Wihan, met ‘n intense frons op sy voorkop. Agter hom het Leon verskyn en hy lyk presies so clueless as wat hy oor die hele storie is.
“Wat gaan aan?” vra Wihan versigtig.
“Hierdie bliksem het nie net my girl op Jacques se party gevry nie, hy het sommer haar virgin gevat ook! En dan het hy die flippen audacity om vir my daarna te sms dat sy veilig is!”
Die woede in Juan se stem spat by sy mond uit in klein spoegdruppeltjies. Wihan frons nog steeds.
“By Saterdagaand se party? Waar ek ook was?”
Rufus kom terug by hulle aan.
“Sy lieg! Sy lieg! Ek het haar nie gevry nie en ek het beslis nie met haar seks gehad nie. Flip, ou, jy het my dan vertrou, hoekom sou ek vir jou daaroor jok?”
Juan wil vir hom mik, maar Wihan hou hom terug.
“Kalm, kalm. Kom ons hoor net eers sy kant…”
“Ek wil nie sy donnerse kant hoor nie!” kap Juan en hy bewe van ontsteltenis. Wihan hou hom egter aan die elmboë vas.
“Laat ons hoor. Rufus?” Wihan kyk met oë vol ongeloof en verwarring op na Rufus. Rufus het ‘n treë of wat terug gaan staan met sy hande op sy heupe. Vir ‘n paar sekondes kyk hy af en bid woordeloos, iets wat hy lanklaas uit sy eie uit gedoen het. Asseblief, Jesus, laat hulle my glo. Ek het nie ander vriende nie.
“Ek en Rozaan was wel agter die bosse in op Jacques se party,” begin hy na ‘n rukkie afgemete. “Ja, ons was alleen en ja, niemand kon ons sien nie. Die versoeking om haar te score was moer groot, dit erken ek. Maar ek het nie. Sy het haar arms om my nek gesit…en ek het haar nie gevry nie. En dit was nie omdat my eie girl ver is nie, maar omdat jy, Juan, my voor die party gevra het om haar op te pas sodat ‘n ander ou dit nie dalk doen nie. Toe Frans vir haar gemik het by Boudbyt, het ek hom uit die pad gestamp sodat hy dit nie kon doen nie. Toe ons agter die bosse gestaan het, het ons op die ou end net gepraat en het ek vir haar gesê dat ek nie kan nie omdat ek graag met jou pelle wou wees. Ek het vir haar gesê nie jy of my girl verdien dit dat ons op julle sou cheat nie. Sy was die een wat gesê het ons moet hande vashou as ons daar agter uitkom sodat dit die unwanted attention kan keer.”
Juan kyk hom net emosieloos aan.
“Is dit waar Wihan? Jy was mos ook daar.”
Wihan trek sy skouers versigtig op.
“Ek…weet nie. Hy het my vroeër die aand gevra of ek vir Rozaan gesien het want hy wou haar iets vra, maar ek kan nie sê nie. Soos hy sê, niemand kon hulle sien nie…” huiwerig bly hy stil.
Rufus het intussen kop onderstebo op die gras gaan sit. Sonder dat hy dit kan keer, begin die emosie in sy stem stukkie vir stukkie losbreek.
“Flip, ouens, ek weet nie hoekom glo julle my nie! Ek probeer vriende maak, maar dis donners moeilik as almal jou die heeltyd judge en uitcheck en net wag dat jy ‘n voet verkeerd sit. ‘Oe, jy kom mos van Waterkloof af’! Wil julle weet hoekom ons uit Pretoria getrek het? My ouers het nie ‘n prokureurspraktyk hier gekoop nie. Dit was die enigste ding waaroor ek vir julle gejok het. My ouers is geskei en my pa het ons amper kaal uitgetrek. My motorfiets het ek met erfgeld van my oorlede oupa gekoop, dis hoekom ek hom kon hou. Maar my ma het niks oor nie! Sy het werk gekry by die blerrie till in Checkers! Ons bly in ‘n tweeslaapkamerwoonstel en ons het die klere aan ons lywe en dit wat in ‘n tas kon kom. Dis hoekom ek nie by my ou skool aangebly het nie, want daar was nie geld nie. Ja, daar was sponsors wat my daar sou kon hou, maar hulle was vriende van my pa en met sy contacts het hy hulle almal laat onttrek. Die hele saak het so vinnig gebeur…En toe ek weer sien, is ons hier en moet ek probeer om die beste te maak van ‘n situasie waaroor ek geen beheer het nie. Ek vra weer: hoekom sou ek vir jou jok, Juan?”
Rufus kyk vir Juan, wat ook gaan sit het, vas in die oë toe hy dit vra. Dan laat sak hy sy kop en begin saggies te snik. Juan is doodstil. Weerskante van hom het Wihan en Leon ook kom sit, sodat die vier ouens nou in ‘n vierkant sit. Die nag is baie stil, behalwe vir Rufus se snikke wat saggies die stilte verbreek.
Juan sit stil en kyk na die groot ou voor hom wat soos ‘n klein seuntjie huil. Hel, ons het eintlik baie in gemeen, dink hy. Nie een van ons se pa’s wil ons regtig hê nie. Pleks hy dit al vroeër gesê het…
Leon sit sy hand op Rufus se skouer.
“Ek dink ek verstaan, tjom. My ma het ons gelos nadat sy vir die grootste deel van my lewe haarself soos ‘n hoer gedra het en my pa…is nou nie juis ‘n treat nie.”
Juan kyk geskok na Leon se kant toe. Wat? Hy ook?
“Ons het almal probleme,” hoor hy homself sê en hy skrik half toe hy sy eie stem hoor. Dis egter asof hy homself nie kan keer nie. “My pa…het begin om heavy te drink…en ons te slaan…en hy vloek my, vloek my sodat die see my nie kan afwas nie…” Dis eers toe hy die nattigheid op sy wange voel dat hy besef dat hy ook besig is om te huil. Vir die eerste keer in sy lewe gee hy nie om nie. Hy kan voel dat hierdie klein sirkeltjie veilig is, ‘n plek is waar hy nie homself met alle mag en krag hoef te beskerm nie.
Wihan het nog die heeltyd doodstil gebly. Hy besef meteens opnuut hoe bevoorreg hy is om ‘n redelike stabiele, liefdevolle huishouding te hê waar die ma en die pa lief is vir mekaar en daar nie hierdie verskriklike probleme teenwoordig is nie. Ja, sure, niemand en geen huisgesin in die wêreld is perfek nie, maar volgens die standaarde wat tussen die vier van hulle tans heers, kom hy eintlik uit ‘n baie gelukkige gesin. Die dankbaarheid in sy hart en die gewydheid van die oomblik weerhou hom daarvan om dit ligtelik op te neem. In plaas daarvan sit hy sy hande op Rufus en Juan se skouers en trek hulle dan nader aan hom. Die ander vat mekaar ook vas, sodat hulle nou ingehaak naby mekaar sit. Spontaan begin Wihan te bid.
“Here Jesus, ons is stukkend. Ons girls los ons en jok vir ons, ons ouers verwerp ons en breek ons af en die druk om te presteer laat ons dom dinge doen. Maar, Here, U sê vir ons dat U ons las kom dra as ons dit na U toe bring. Ons bring dit vanaand na U toe, Here, al ons hartseer, ons slegte gewoontes, al die dom dinge wat ons doen om ons ouers en die wêreld te probeer impress. Here, ons is moeg daarvoor om te voel dat ons nie goed genoeg is nie. Ons is moeg daarvoor om die heeltyd onsself te moet bewys aan ander sodat hulle ons kan aanvaar. Help ons, asseblief, Here, want alleen kan ons nie meer nie.”
Vir ‘n paar sekondes staan hulle nog so en dan omhels Juan vir Rufus.
“Ek’s jammer, tjomma,” kry hy dit uit. “Ek moes geweet het sy is besig om te lieg.”
“Dis okay,” kry Rufus dit reg om te glimlag. “Ek dink in elk geval my girl gaan my ook een of ander tyd los.”
“Dan sal ons daar wees vir jou!” lag Leon van waar hy langs Wihan gaan staan het. Die ander ouens begin ook weer te lag. Hulle vee hulle trane af en stap terug in die huis in.
Toe hulle in die badkamer gou hul gesigte afspoel, kry Juan skielik ‘n idee.
“Ek het daai aand van die party gelê en Bybel lees. Toe lees ek van Daniël en sy drie vriende en hoe hulle getrou gebid het. Maybe moet ons dit ook meer gereëld so saam doen.”
Wihan knik sy kop.
“Klink vir my na ‘n goeie plan. Ons kan sommer in die middae as ons van oefening af kom bymekaarkom. Ons moet net hierdie clown in ag neem,” sê hy en slaan sy arm om Leon se nek. “Nie dat ek dink hy sal mind om saam met ‘n klomp Bergkruin-manne te bid nie, of hoe?”
Leon glimlag verleë.
“Nee wat, dis okay. Dink julle ek kan vir Frans saambring?”
“Dink jy hy sal wil kom?” vra Rufus. Leon trek sy skouers op.
“Ek weet nie. Ons…het nog nooit regtig oor hierdie goed gepraat nie.”
“Hy’s welkom,” verklaar Juan. “En Sibu ook, Wihan, jy moet hom net sê. Tune hom ons sal saam met hom die tokkelossie wegbid.”
Wihan lag uit sy maag uit.
“Ja! Imagine that. Ek kan hom al sien!”

*****

Toe die ouens heelwat later daardie aand huiswaarts keer, stap Juan stadig by die trappe op na sy kamer toe. Wat ‘n aand! Hierdie het hy definitief nie sien kom nie. Eers Rufus wat hier oppitch, toe die ander twee, toe Rozaan…dit was eintlik emosioneel ‘n baie uitputtende aand vir hom.
Sy ouers is nog nie by die huis nie, maar toe hy by Marli se kamer kom, sien hy dat daar nog ‘n lig brand. Die deur is op ‘n skrefie oop. Hy klop en stoot die deur dan oop. Marli lê op haar bed, opgekrul in ‘n bondeltjie en hou een van haar kussings vas, maar daar is ‘n gloed van vrede oor haar gesig. Sy glimlag toe haar broer instap. Juan glimlag terug en gaan staan teen haar laaikas.
“Like jy vir Leon?” vra hy versigtig, maar reguit. Sy knik net haar kop bevestigend.
“Dis cool,” gaan hy voort. “Ons is nou bidbuddies.”
“Ek’s bly,” sê Marli sag. “Ek’s ook bly dat Rozaan jou gelos het, want ek like haar nie. Maar ek is veral bly dat julle ouens mekaar kon vind en vir Jesus in julle lewens begin insluit het. Sulke ouens is enige ordentlike girl se droom.”
Juan bloos en kyk na sy kaal voete.
“Ek is ook bly. Ons het eintlik nogal baie in gemeen, so dis lekker om dit met ander ouens te kan deel. Dis amper soos ‘n soort Band of Brothers.”
“Dis goed so,” antwoord Marli. Juan vou sy arms en kyk dan weer op.
“Ironies dat die leuen wat Rozaan vertel het om ons uit mekaar te dryf juis die ding was wat ons ouens aan mekaar gebind het…maar nou ja, ek is baie moeg. Lekker slaap, sussie,” sê hy en sit dan haar kamerlig af.
“Nag, boeta.”

Nóg oor Rugby en Christenskap

My verjaarsdag het darem ie sucky afgesluit nie – dankie baie aan vriend Shaun saam wie ek op die ou end by DROS in Menlyn gaan eet het. Good food, good company…en goeie rooi wyn! Dit was op die ou end nie so bad dag nie, ek weet dit het nogal erg geklink!

Anyway, so Shaun doen nou sy Meestersgraad in Sportwetenskap en werk by TUKS rugby-akademie. Nou, dit mag dalk te goed klink om waar te wees of dalk associate ‘n mens dinge net nie gewoonlik so nie, maar dis seker een van die mees Christelik-ekumeniese werkplekke wat ek nog teegekom het! Daar is ‘n Dopper, ‘n NG-outjie, Charismats en ek is nie seker wat nog alles nie, maar hulle begin en sluit die dag almal saam af met gebed en daar is orals Bybelverse opgeplak in hulle groot gesamentlike kantoor.

Hulle idee hierdie jaar is om baie meer holisties met die outjies wat by die Rugby-akademie aansluit, te werk: liggaamlik sowel as geestelik. Die hele “gesonde liggaam huisves ‘n gesonde gees”-ding. Maar dis glad nie oppervlakkig nie. Hulle is ernstig oor hulle geloof en oor die geestelike lewens van die outjies met wie hulle werk. Dis ‘n interkerklike opset, natuurlik, so ek dink dit kan nogals challenging wees, maar dis eintlik ongelooflik. Ek meen, wie van ons dink nou eintlik dat daar ‘n spesifieke bewuswording-slot ingewerk word op ‘n Rugby-Boot Camp?

Ek’s bly daaroor. Hulle het my ook genooi om een dag deur te kom na hulle kamp toe volgende week en om deur die jaar hulle by te staan met geestelike sessies. Ek het gister lank daar gekuier saam Shaun, Coach Neels en David (wat hulle geestelik gaan bewerk in die komende week). Hulle het in die week wat verby is, ouens se getuienisse gaan afneem op DVD – Bryan Habana, Wikus van Heerden en ek is nie seker wie nog nie. Maar dis vrek cool.

Ek is bly ek kan by dit betrokke raak. Soos julle al kon agterkom like ek Rugby baie, al is ek nie noodwendig die beste speler nie. En as ek ‘n input kan lewer, awesome! (Imagine ek word eendag soos die Springbokke se toer-predikant? Hehehe…!)

Dit help natuurlik ook met idees vir my storie. En Bybelstudies wat ek nou besig is om vir hulle uit te werk vir as hulle terugkom van die kamp af.

Mens dink baie keer God gaan jou net gebruik op die terreine waar jy goed in is of waar jou spesifieke talente iets kan beteken – en dit is so, God doen. Maar somtyds verras God jou deur jou iewers te gebruik waar jy NIE gedink het jy gebruik gaan word nie…

“Jy sien, dis nie die talentvolle ouens, of die slim ouens
wat ‘n verskil gaan maak nie
Maar dis ek en jy wat na God toe kom met leë hande en sê:
‘Here, hier is ek, gebruik my.’ “
– Gaan Na Jou Buurt! – Louis Brittz

TO Stranddiens # 10 : Dis Overall ‘n Fees Om ‘n Christen te Wees!

So ons is terug van Stranddiens af. Wat ‘n heerlike ervaring! Oe, dit klink so formeel…

Dit het gerock! Dit was awesome, excellent en flippen cool.

Vandat ons in die kar geklim het by die parkeerterrein van die kerk totdat ons vanmiddag (Sondagmiddag 6 Januarie 2008) so half drie se kant terug was, het ek dit geniet. Ja, natuurlik, om te sê elke liewe dingetjie het glad en sonder probleme verloop, is bloot nie realisties nie, maar dit was vir my regtig een van die heel lekkerste stranddienste. Dit was beslis die stranddiens waarop ek die heel meeste gelag het!

Om ‘n vinnige oorsig oor die week te gee, gaan ‘n mission wees, so ek gaan nou maar vertel soos dit in my kop opkom.

Elke dag se program het dieselfde verloop:
06:30 voogde op die strand
07:00 span op die strand vir bewuswording
08:00 ontbyt
08:45 Bidbuddies
09:00 regmaak vir strandspele
10:00 strandspele (aksiekrieket/touch rugby/sandkasteelkompetisie en strandgames/survivor)
12:30 middagete
13:30 regmaak vir poppekas
14:00 poppekas
14:45 konsertoefening
16:00 aftyd
17:00 Huisbesoek (soms)
18:00 aandete
19:00 bestuurspanvergadering (soms)
20:00 aandprogram (saalspeletjies/talentaand/konsert/praise & worship/youth bash/sokkies/koffiekroeg)
22:00 dagevaluering
23:00 slaaptyd

Die Sondag was daar ‘n erediens in plaas van strandspele en geen poppekas nie en op Oujaar was daar ‘n middernagdiens (wat yours truly moes lei sonder dat ek vooraf daarvan gesê is!).

Dis moeilik om alles te vertel, daar het so baie dinge gebeur. Besoek gerus die NG Vryheid TO Stranddienste group op facebook, dit gaan binnekort baie foto’s en nuwe goed op hê.

Waarby ek wil uitkom, was die ervarings wat ons gehad het.

Die sports en games was lekker, soos altyd en die poppekas was snaaks, soos altyd. Hano en Andreas was weer Wolf en Zebra (die 2 stoutetjies), maar hulle het meer gereëld die nuwe outjies kans gegee om hul plek te begin inneem. Wiam was die een dag die tandarts, Dr Naas, en het ‘n skreeusnaakse debuut-vertoning gelewer. Nogals ‘n natural.

Konsertoefening was maar bedrywig, maar nie so hectic soos wat dit al in die verlede was nie. Ek dink dit het baie te doen gehad met Marnie se aanslag. Sy wou ‘n gemaklike, uit-die-hart-uit konsert gehad het en ek dink ons het daarin geslaag. Ons het ‘n Trip Down Memory Lane gehad en al ons lekkerste mimieke gedoen: Testify To Love, Varkieliedjie, Don”t Stop Me Now, Everyday, In Die Hemel Is Die Heer, Dive, Walk On Water en dan die nuutste toevoeging, Jubeljaar (Louis Brittz-geel cd weergawe). Jubeljaar het net op die regte plek gekom. Ons wopu dit al lankal gedoen het, maar dit was net nooit reg nie – tot vanjaar toe. Soveel pret met een liedjie is moeilik om te hê, maar dit was net vrek lekker! Kudos aan Louis Brittz en al die ander ouens (Avalon, Prophet, Steven Curtis Chapman, Queen) wie se liedjies ons oor soveel jare kon bymekaarmaak en gebruik om deur danse die evangelie daardeur te verkondig. Dankie, dankie, dankie!

Die Praise & Worship-aand was ook awesome. Hierso sê ons onder andere ook dankie aan Michael W. Smith en Retief Burger vir sy bydraes tot gospel wat ons help om lekker te sing en die Here in Afrikaans te loof sonder dat dit klink soos iets uit ‘n kinderkrans-cd opname. Ek en Nelmarie Mahne het ons getuienisse gelewer tussen die liedjies deur en na die tyd was daar koffiekroeg, waar daar baie jongmense was. Daar was regtig meer jongmense as wat gewoonlik by ons praise & worships was en wat daarna vir ons kom vertel het van dinge in hul lewens. Dit was so ‘n lekker warm gevoel, soos wat ek maar altyd het na ‘n geslaagde TO p&w.

Niks kon my egter voorberei vir wat nog sou volg nie.

New years het gekom en gegaan en ek het twee dae voor die tyd gehoor het moet die diens lei en die preek doen. Gelukkig het ek al lankal aan ‘n idee vir ‘n preek rondom die verlore seun se agtergeblewe broer begin dink, maar my eksegese was regtig beperk tot die Nuwe Vertaling en die Heilige Gees se leiding. Gelukkig verwag niemand om ‘n uur lank in ‘n oujaarsdiens te sit nie, so dit kon maar kort wees!

Maar dit was vir my ‘n voorreg om so iets te doen op ‘n plek waar ek eintlik “groot” geword het en wat crucial was in my geestelike vorming. Die random dronk ou wat op die strand vir ons die Onse Vader kom try opsê het vyf minute voor die countdown en die girl wat die outjie wat kamstig besig was om dood te bloei se ma-hulle kom soek het 30 sekondes voor die countdown, was…’n bysaak. Die vuurwerke was mooi (die wat nie op die sand ontplof het nie).

Dit was egter nie die ervaring waarna ek wil verwys nie.

Die dag na ons heerlike feeskonsert was dit karavaan-ruildag in die oord, die 2e Januarie. Dit het beteken dat die meeste van die mense weg is en ons nog net ‘n klomp mense van die chalets en die villas en hier en daar ‘n karavaan gehad het. Die aand het ons ‘n Youth Bash gehou – wat eintlik maar net ‘n anderster tipe praise en worship sou wees. Nedine wou twee video-clips van Planetshakers speel: een vir ‘n intro en een net nadat ek die boodskappie sou lewer by ons “altar-call”-tipe (her)commitment-deel van die aand (julle weet waarvan ek praat!). Toe ons wou begin, wou die dvd nie deur die media players wat ons gebruik het, reg speel nie. So ons besluit toe om maar net aan te gaan met die res van die liedjies.

Ons p&w’s werk gewoonlik so dat ons die woorde in Powerpoint slides op ‘n skerm gooi met ‘n mooi agtergrond en dan werk ons met mp3’s en die program loop sonder aankondiging. Ons begin met ‘n paar lekker op en wakker “Praise” songs en gaan dan oor in rustiger “Worship”songs (ek weet mens onderskei nie eintlik tussen die twee soorte nie, maar dis bloot ter verduideliking). Ek (of die dominee wat saam is, maar gewoonlik ek) lewer dan ‘n kort boodskappie en dan sluit ons af met nog ‘n paar songs, waarvan die laaste een Friends van Michael W. Smith is.

Hierdie een was nie juis verskillend nie, maar ons het die saal ‘n bietjie anderster ge-setup. In die middel van die vloer het ons met papier ‘n kruis gepak en randomly rondom dit kerse in onderstebo polistireen-glase gesit. Die idee was dan om een aan te steek en dan, wanneer jy gereed was om ‘n (her)commitment te maak, dan het jy jou kers gaan aansteek en op die kruis gepak.
Ek het weer met die tema van die verlore seun gewerk, ‘n tema wat regdeur die stranddiens geloop het, van die voorkamp af al. Die ding waarop ons gefokus het die hele tyd was dat jy BY die Fees kan wees, sonder om DEEL van die Fees te wees – of jy nou die jonger of die ouer broer was.

En hier het ek toe, deur die genade van die Heilige Gees, onthou om die storie na albei geslagte toe te verleng – iets wat ek by my proffies op TUKS geleer het. Ek het begin deur vir die mense te sê ek wil vir hulle ‘n storie vertel wat hulle dalk al baie goed ken: die storie van die pa met twee seuns. Of die pa met die twee dogters. Of die pa met die twee kinders…

Ek is só bly dat dit gebeur het, want later was dít die sleutel wat gehelp het dat elkeen wat daar was die verhaal sy of haar eie kon maak.

Die dvd wou toe weer nie speel nie en Nedine speel toe net die liedjie, Saviour King, terwyl die kerse aan die brand gesteek word.
En toe, soos wat die kerse een vir een aangesteek word, het die kinders begin huil. Spanlede, oordkinders, groot en klein, almal was so aangdaan en oorweldig deur die teenwoordigheid van God wat op daardie oomblik so tasbaar geword het, dat dít die ervaring geword het wat ek só gehoop het ek weer op TO sou kon beleef. Al die spanlede het mekaar begin vashou en druk; vriende wat vir die eerste keer saam daar was, soos Wiam en Jan, kon ‘n dun oomblik saam God ervaar en ‘n splinternuwe vlak van vriendskap betreë. Marnie kon vir die eerste keer in ‘n lang tyd eerlik begin wees oor hul situasie by die huis rondom haar sussie wat in die afgelope jaar geskei is. Andreas kon beleef hoedat ander mense by hóm hul kerse kom aansteek. So kan ek aangaan…Ons het almal net by die kruis gaan sit en vir die kerse gekyk, terwyl die musiek net aangehou speel het. Ek het maar net gesorg dat daar die heeltyd musiek is wat in die agtergrond speel (dankie aan Retief en die Luidkeels Hersien-cd, by wie se opname ek was – special stuff).

God was getrou. God het Sy beloftes gehou. Die trane het gerol en God het harte aangeraak.
Wat ‘n aand! Dit is die tipe aand wat jy net op TO Strand kan beleef in die teenwoordigheid van God. As jy al ooit daar was, sal jy weet wat ek bedoel. Andersins hoop ek van harte dat jy al so ‘n nabye ervaring van God saam jou vriende kon beleef of dat jy dit nog sal beleef in hierdie lewe…

Die aand daarna was dit vir die girls nodig om bietjie alleen in hul kamer tyd te spandeer (ons los dit net daar) en toe het ons ouens ook kans gehad om alleen te kon gesels. Wanneer ons in die aande saam afgesluit het, het ek Bybelgedeeltes uit Dawid se lewe hanteer. Dié aand lees ek toe die deel waar Dawid aan Mefiboset, Jonathan se seun, genade bewys en ons chat toe sommer so oor vriendskap en hoe jy jou Christenvriende nodig het, veral by die skool wanneer ‘n mens teruggaan en jy nie meer elke dag in hierdie Stranddiens-tipe opset funksioneer nie. Hoe ons Christus vir mekaar moet wees en hoe ons ware identiteit nie lê in die aktiwiteite waaraan ons deelneem nie, maar in die feit dat ons seuns, manne, van God is.

Die gesprek het ook sy draai by masturbasie en seks gemaak en ek en Hano kon reguit met die hoërskoolouens daaroor gesels. Vir ‘n paar van hulle weet ek dat dit die eerste keer was wat hulle in ‘n geselskap was waar ouens nie iets vuils daarvan gemaak het nie, maar juis kon praat oor hoe mooi dit bedoel is om te wees. Dit was vir my net so ‘n dun oomblik as die vorige aand: die geleentheid om vir jonger outjies te kon wys dat ‘n Christen se lewe regtig lekker is; dat ons nie skaam is oor dinge nie, maar dat ons die lewe in al sy fasette anders (moet) benader as die wêreld rondom ons. Dit was ‘n reuse voorreg om dit wat ek al geleer het, akademies sowel as non-akademies, oor te kon dra aan die jonger ouens.

Hiccups met die spanbestuur, wat net soos in heeltemal afwesig was ten spyt, was dit ‘n Stranddiens wat ek altyd in my hart sal dra, veral ook omdat ek nie seker is of ek (hoe graag ek ookal wil) wel aan die einde van die jaar by die span sal kan aansluit nie.
NG Vryheid Moedergemeente se stranddienste het ‘n manier om hul temas uit te leef en hierdie een was nie anders nie:

Dis Overall ‘n Fees Om ‘n Christen Te Wees!

TO Stranddiens #03: MAGIC…7-14 Januarie 2001

Vir hierdie inskripsie het ek afgekom op my oorspronklike dagboek-inskrywing (ja, ek het my hele hoërskoolloopbaan ‘n dagboek gehou!) direk na afloop van die betrokke stranddiens. Daarom plaas ek dit onveranderd. Net ‘n verduideliking of twee vooraf: die naam “Maruis” is nie verkeerd gespel nie, daardie ou het sy naam so gespel met die “u” voor die “i”. Ook het ek nie aan die teologiese insigte of sulke goed geraak nie. Hier is my account van NG Vryheid Moedergemeente se 3e stranddiens by TO Strand dan, onveranderd:

15 Januarie 2001

Die jaar het afgeskop op ‘n wonderlike, ongelooflike, fantastiese, asemrowende manier wat ‘n mens nie kan beskryf nie. Dit het alles te doen met TO, God, Maruis en Magic. Maar daaroor sal ek later skryf. Van nou af gaan ek elke dag skryf wat die Here vir my vandag gesê het.

Vandag se boodskap is Efesiërs 1:3-14: “Aan God, die Vader van ons Here Jesus Christus, kom die lof toe! Hy het ons in Christus geseën met al dieseëninge van die Gees wat daar in die hemel is. So het HY…ons in Christus uitverkies om heilig en onberispelik voor Hom te wees…Deur die bloed van sy Seun is ons verlos en is ons oortredinge vergewe…Deur Christus het ons deel geword van die volk van God soos Hy dit vooruit al bestem het…Daarom moet ons, die eerstes wat ons hoop op Christus gestel het, die grootheid van God prys. Deur Christus het ook julle deel geword van die volk van God toe julle die waarheid wat aan julle verkondig is, die evangelie van julle verlossing, gehoor en tot geloof gekom het. Die Heilige Gees is die waarborg dat…God…almal wat aan Hom behoort, volkome sal verlos. Daarom moet ons Sy grootheid prys.”

Hoekom ek sê TO was net eenvoudig Magic, is omdat God dit in ‘n wonderwerk verander het. Ons het Saterdag, 6 Januarie, spanbou gehad op Oom Tommie-hulle se rivier. Toe, die aand by die saal, nooi Oom Ferdinand vir Herman Jordaan om saam te gaan! Nou kyk, almal in Vryheid weet Herman is die grootste psycho en freak binne ‘n radius van 100km, en toe hy daar aankom, vra Sonél vir my: “Wat gaan ons nóú maak?” Want die kanse is groot dat hy ‘n Mariet-tipe kan trek en dan is ons span in sy moer in. Maar, “our Lord works in mysterious ways,” en op die ou end sou God vir Herman gebruik om by Maruis uit te kom.

Ons ry toe Sondag na kerk. In die kerk het ons ‘n mimiek op ‘n Louis Brittz-liedjie, “Gaan na jou buurt,” gedoen en so het God ons TO toe gestuur.
Toe ons by TO stop, toe staan ons daar rond. Sonél, soos wat sy nou maar is, sien toe hierdie groep seuns raak en gaan praat met hulle. Dit sou Maruis, Kobus (Koos), Ruan, Johan, Charl en Corné wees, maar toe sy my aan hulle bekendstel, kon ek onmiddellik nie eens een naam onthou nie. Sondagaand het ons lekker geslaap, maar die muskiete het ons (elke ander aand ook) omtrent weggedra.

Maandagoggend 5-uur het ek en Ferdinand gaan draf, en ek het net skielik bewus geword van die Here se almag en hoedat Hy my seën. Ons het elke oggend 6:30 bewuswording op die strand gehad, en God se goedheid was net by ons. Die Bybelstudie het gegaan oor hoedat God in my en ek in Hom is. Ons het sandkasteelkompetisie gehad en ons span het (wonder bo wonder) gewen. Poppekas was orraait, maar ons het ‘n bietjie vinnig gepraat. Konsertoefening het ook heel goed afgeloop. Die aand het ons speletjies gehad, en dit was baie lekker. Toe het ons al (weer) vir Maruis ontmoet, en ons het gesien, soos wat Shalom dit gestel het, hoedat hulle skree vir hulp.

Dinsdag was die beste dag ooit. Ek, Marnie en Liani het gaan drag en toe is ons weer strand toe. Elke oggend was die see net ongelooflik mooi. Bewuswording was weer baie spesiaal. Bybelstudie het gegaan oor dat my liefde vir God my enigste dryfveer moet wees. Sonél het toe alreeds baie tyd saam met Maruis deurgebring, en Herman ook. Ons het touch-rugby op die strand gespeel en dit was nogals lekker, al het my span laaste gekom. Poppekas het gerule. Dit was ‘n hit deur en deur. Konsertoefening het netso goed afgegaan – ons het die hele “Ek Leef” in ‘n halfuur se tyd geleer!

Die aand met ete het dit begin reën, en ons maak toe reg vir Praise en Worship vir as dit sou reën. Ons bid toe dat die Here se wil sal geskied, en net toe ons klaar gebid het, het die reën opgehou en het ons ‘n volmaakte reënboog gesien. Dit was vir my die teken van God se grootheid. Ons het toe die beplande strandmars gehou en daarna koffiekroeg bo by die huisies. Daardie aand het Koos sy hart vir die Here gegee en die maansverduistering het plaasgevind.

Later die aand, na ek en Koos ‘n ruk gesels het, het hy buite by Jorita gestaan waar sy met Ruan en Johan gesels het. Sonél kom toe aangestap en ek kon sien iets is heavy fout met haar. Sy gryp my toe aan die arm en ons het onder by die trappies gesit en oor Maruis gepraat. Sy het gesê sy kon nie meer nie, sy weet nie meer watter kant toe met Maruis nie. Sy het als probeer en dat hy so kwaad is hy kan moord pleeg. Ek sê toe vir haar ons moet bid vir ‘n wonderwerk en glo dat een gaan gebeur. Hano en Wilna kom sit ook toe daar en ons besluit toe om almal van die span wat nog wakker is bymekaar te kry en ons bid toe vir Maruis. Dit was ‘n ongelooflike amazing ervaring om te sien hoe elkeen hierdie ou wat ons eintlik glad nie ken nie, aan God opdra en Hom vertrou vir ‘n wonderwerk in Maruis se lewe.

Maruis kon daai aand nie slaap nie. Drie-uur die oggend het hy alleen op die rotse gesit. Sonél het kort-kort wakker geword en dan vir Maruis gebid.

Woensdag kon ons duidelik ‘n verskil in Maruis se lewe sien. Hy was baie rustiger en kalmer gewees.
Woensdagoggend is ek alleen strand toe, vroeg die oggend en ek kry toe vir Oom Ferdinand en Tannie Annatjie daar. Ek vertel hulle toe van die gebede vir Maruis en watse impak dit op ons almal gehad het. Bewuswording was weer eens soos jou vitamiene vir die dag. Bybelstudie het gegaan oor dat jy baie met God moet praat deur die dag. Ons het ‘n see-jol vir gesinne gehad op die strand en dit was baie lekker. Maruis het ook daar aangekom en saam gespeel. Koos-hulle was vir die dag weg, ek dink Margate toe.

Poppekas was ook weer ‘n treffer en die kinders het hulleself geskeur vir Hano en Morné. Dié middag het ons die hele “Testify to love” en ‘n groot deel van “I vow to thee” geleer, weer eens in ‘n rekordtyd. Die aand was dit sokkie en dit was baie lekker.

Donderdag het dit vir my gevoel of alles ‘n totale flop gaan wees en dit het gevoel asof die span uitrafel. Bewuswording was ons op die rotse aan die regterkant van die stand gesit en alhoewel dit spesiaal was, was Shalom en Landie laat gewees. Bybelstudie het gegaan oor dat jy onder jou geloof moet vuurmaak, en glo my, dáái dag was ‘n grootskaalse toets vir ons geloof en vertroue op God. Vir volleyball kon ons byna nie ‘n net in die hande kry nie en ons het ‘n halfuur laat begin. Die vorige dag het oom Deon en oom Jan die mic se extension gebruik om die een luidspreker reg te maak, en toe sit ons by Poppekas sonder ‘n mic.

Ek het ook voor die tyd gesien hoedat Koos en Maruis buitekant die saal tafeltennis speel. Toe hulle weg is, sien ek dat iemand bo-oor die advertensie-bord gekrap het en by die tye geskryf het: “Rook, eet slaap en drink.” Dit het my ongelooflik seergemaak en ek was woedend gewees. Nie soseer vir Maruis-hulle nie (wie anders kon dit gedoen het?) maar vir die duiwel wat ons dag met die hoogtepunt, die Konsert & Kruistog, omver probeer gooi. Ek het toe my wit hemp wat ek aangehad het, uitgetrek en die bord daarmee skoongemaak. Daarna was die hemp so opgemors dat dit die nuwe Loser-hemp geword het (die oue is in die asblik gegooi vir aroma en nie weer gevind nie). Alhoewel die poppekas-boodskap van moenie rommel strooi nie goed deurgekom het, was dit frustrerend en moeilik sonder die mikrofoon.

Konsertoefening het eintlik goed gegaan, maar die heeldag en heeltyd het Herman probeer oorvat en alles wat tannie Annatjie gesê het, herhaal. Hy het my grensloos geïrriteer en toe ek na die tyd vir hom sê dat ek en Marnie in beheer is en dat hy vir ons moet luister al is hy ouer as ons, het hy homself gestrip en gesê ek sal nie so met hom praat nie. Ek ruik toe sy asem en sê vir hom ek kan hom ruik, wat hy toe woedend ontken. Ek sê toe ek hoop sy gewete pla hom, as hy ooit so iets het. Ek wou regtig nie met hom baklei nie, maar dit het gebeur. Ek wou graag voor die aand met hom vrede maak, maar het toe nie daarby uitgekom nie. Voor ete het ek oor die foon met Werner gesels, en Jorita ook. Ek het hom vreeslik gemis op die stranddiens.

Toe ons by die konsert uitkom, is daar skielik nie genoeg kerse vir almal nie. Marnie bid toe vir ons voor die tyd dat God dit net sal seën tot Sy eer. Ons het begin met “Ek Leef” en dit het gelyk of Maruis ons uitlag. Ek sou later uitvind hy het vir Herman gelag wat die heeltyd ‘n step agter ons was. “Ek sing en lag en dans” was orraait, maar Odie het ‘n bietjie geval by “Ek Leef”, so ek was redelik opgetens. Daarna was dit die skreeusnaakse “Gaan na jou buurt”, wat okay gegaan het.

Toe het ons “Testify to Love” gedoen en afgesluit met “I Vow to Thee”. Daarna het ons almal in die paadjie na die strand toe gestaan met ons kerse en die pad vir die mense verlig. Almal is na die rotse toe waar ‘n kruis gestaan het wat Rukus en Landie met foelie oorgetrek het. Teen die rotse op het ons weer ‘n brandwag gestaan. Die view af na onder toe was ongelooflik mooi. Oom Ferdinand het ‘n boodskap gelewer en daarna is ons na die volleyball baan waar die kampvuur gebrand het. Ek en een van die twins (Elru en Ruduan Pieterse) het by die ingang gestaan en vir die mense verlig.

By die kampvuur gekom, kry ek vinnig vir Maruis, en hy sê toe vir my dat daar party van ons kinders is wat hom afsit. Ek sê toe vir hom hy moenie dat die kinders van die span in sy pad staan nie. Daai aand het ek, Hano en Rukus vir Koos en Ruan gebid. Almal wat ‘n recommitment wou maak of vir die eerste keer hul harte aan die Here gegee het, het hulle name op die kruis wat ons saamgevat het geskryf. Toe ek saam met Koos en Ruan in die saal instap verby Maruis en Sonél, vra hy kwaad vir hulle: “Trek julle ook nou ‘blind’?” En Koos het hom geantwoord: “Dis ook orraait!”

Ons is toe boontoe om koffie te drink. Net voor evaluering kry Oom Ferdinand my en sê dat Herman-hulle vir hom gesê het Maruis is na die rotse toe en dat hy hom gaan soek. Sonél was iewers waar sy die heeltyd gebid het. Ek en Landie het bid-buddies gehad en ons het saam gehuil oor verlore ouens soos Maruis en dat ons ook graag iemand so na God toe wil lei. Evert het toe ook daar kom sit en huil. Toe ons opstaan en teruggaan na die eetplek toe, sien ons vir Hano…met Maruis by hom!!! Nou kyk, wat presies gebeur het, weet ek nie, maar Maruis het toe sy hart vir God gegee!!! Ons was só bly toe hy, Koos en Ruan daar wegstap en ons weet hulle is gered. As ons, wat maar aardse mense is, só verskriklik bly is oor een siel wat gered is, hoe bly moet die engele in die hemel dan nie wees nie? Ek sweer hulle het geparty.

Koos en Ruan het toe weer later daar aangekom, want hulle sou 6-uur die volgende oggend ry. Koos het byna die helfte van die sak toffies saam met hom daar weg Pretoria toe. Hulle het ons 6-uur Vrydagoggend kom groet.

Vrydag was ongelooflik lekker. Bewuswording op die rotse was ‘n belewenis. Soos wat die flitse die vorige aand op die kruis geskyn het, het die son op die kruis geskyn en hom verlig. Bybelstudie het gegaan oor dat ek my daarin moet verlustig om God se wil te doen. Skattejag was lekker, maar kort. Daarna het ons in die swembad geswem. By die pooltafels het Jorita vir Maruis met Schweppes gegooi en ek en hy het haar toe in die swembad laat beland. Sy het hom toe weer teruggekry deur sonblok binne-in sy plakkies te smeer. Elke keer as hy wou rook, het hy chappies gekou.

Poppekas was orraait, maar ons was weer eens sonder ‘n mic. Die middag is ons Port Edward toe en daar het ons superttube gery – flippen lekker! Die aand het ons Praise en Worship gehad. Dit was ‘n baie aandoenlike belewenis. Toe ons die Hosanna-medley gesing het en by die deel was van “Nuwe Jerusalem” toe besef ek dat die Here ook die werk wat Hy deur ons in Maruis se lewe begin het, sal voleindig. Teen die einde van die aand, toe ons vir die soveelste keer “Friends” van Michael W. Smith sing, het almal gehuil. Die spanfoto gaan vreeslik baie rooi oë op hê!

Toe is ons saam met Maruis strand toe en ‘n paar van sy “vriende” (puh-leeze, hulle is sulke regte rook/drink-losers) was ook daar. Dan vra hy vir hulle om nie naby hom te rook nie en as hulle rook, staan hy op en loop weg. Toe hy in die paadjie sit en ‘n ander meisie langs hom begin rook, sê hy: “Iemand, bring net vir my ‘n Bybel of doen iets, want ek wil rook!” Toe sê ons vir hom Psalm 23 op en toe’s dit weer beter

Ek, Evert, Deon en Herman het buitekant geslaap Vrydagaand, of eerder probeer slaap, want Morné het so met daai meisies gekuier en hulle het so gerook dat dit ‘n wonder is dat ons enigsins slaap ingekry het. En om alles te kroon byt ‘n muskiet my toe op my bo-lip.

Saterdag is ons toe Shelly Centre en Uvongo toe. Ons het vir Maruis daar gekry en hy het saam met ons gaan fliek. Herman, met wie ek Donderdagaand vrede gemaak het, het in die fliek begin koud kry en aan die slaap geraak. Na ‘n rukkie word hy wakker en sê weer dat hy koud kry. Toe sê ek vir hom om badkamer toe te gaan. Ná die fliek vertel hy dat toe hy in die badkamer kom, wonder hy: ‘Wat maak ek hier? Ek moet gaan fliek!’ Ek het gedink dit sou dalk warmer wees daar. Die aand het ons tot 11:00 toe gesokkie. Ek, Odie, Marnie en Elmi het probeer om te deurnag. Ek het 03:25 aan die slaap geraak, maar 03:40 toe maak Odie my wakker om vir Maruis te groet. Hulle het 04:00 die pad terug Pretoria toe gevat. Ek het toe gaan bad en in die bad aan die slaap geraak.

Sondagoggend het ons vir ‘n laaste keer evaluering gehad. Shalom sê toe: “Toe ons die eerste keer na ‘n tema gesoek het, was al die voorstelle so bymekaar geskryf, maar MAGIC het alleen gestaan. Toe sien Yolandie dit en sê: ‘Magic! Mag Almal Groei In Christus.’ En Hano het verkeerd gehoor en dit het “MAGIEGH” geword.”

Dit was soort-van die seël op alles. Dit was die beste week ever. Ons het gegaan om ander te help om in Christus te groei en op die ou end het onsself die meeste gegroei. God het ons geseën met al die seëninge moontlik. Hy het Sy almag bewys deur die oneindigheid van die see, die goue son op die water, die ontelbare sandkorrels, die maansverduistering, die reënboog in die lug, die sterre en die natuur. Sy liefde is bewys in Maruis se lewe en Sy genade deur die wonderwerke wat hy laat gebeur het.

Daar het nog ander goeters ook op die stranddiens gebeur. Soos die alewige Claudia wat van sonop tot middernag by ons geboer het en op Ferdinand verlief was. En Rukus wat verlief is op Landie, maar Landie wat nie van hom hou nie. En dat die poppekas se olifant ‘n graad in gras het. Gras wat? Grasgroen! En dat ons elke dag vrek lekker kos gekry het by oom Deon en tannie Sharon Harris. En dat die swembad vir die grootste deel van die week so ‘n piepiegroen was – AIDS op sy eie. En dat “Sky” van Sonique tot vervelens toe deur ons ore gedreun het, te danke aan Hano en Rukus. En dat ek, Ewald en Evert ‘n engelse oom gehelp het om sy karavaan op te slaan (hy het nie ‘n cooking clue gehad hoe nie). En dat Herman eintlik ‘n flippen snaakse ou is. En dat “Friends” op die ou end ons temalied geword het.

Teen 15:45 Sondagmiddag was ons terug in Vryheid. Met Jesus se krag in ons, reg vir die nuwe jaar.

Stranddiensspan 7-14 Januarie 2001:

Tiaan van Niekerk
Adriaan ‘Odie’ Odendaal
Hano du Plessis
Rukus Erasmus
Ewald Hanekom
Evert Erasmus
Ferdinand van Niekerk
Johan Pollard
Deon Harris
Morné van der Merwe
Herman Jordaan

Marnie van Niekerk
Sonél de Bruin
Jorita Lourens
Landie Fourie
Mariette Hanekom
Wilna van der Westhuizen
Liani Lourens
Lizahn Lourens
Marita Kok
Yolandie Jansen
Shalom Harris

Mag Almal Groei In Christus
May All Grow In Christ

‘n Terugkeer na TO: die Stranddiens-comeback

Okay, ek weet ek het al voorheen geskryf oor Comebacks en sulke dinge en julle weet ek love die underdog, die ouens wat terugkom en weer probeer, al daai manne – julle weet wie ek bedoel. Ek is ‘n fan!

Ek maak hierdie Desember ‘n comeback tot die Stranddiensspan van NG Vryheid Moedergemeente wat jaarliks dienswerk gaan doen op TO Strand by Leisure Bay, noord van Port Edward aan die Natalse Suidkus. Hierdie is ons gemeente se 10de stranddiens sedert 1 Januarie 2000 en daarom is ons tema ook Feesjaar – ons doen die hele Comrades-groen nommer-ding en alles. Dis awesome.

Ek was by al die vorige stranddienste betrokke, behalwe verlede jaar s’n (nr 9), nadat die vorige een (nr 8 ) ietwat awry verloop het vir my persoonlik. Okay, goed, ek was nie op die beste plek in my lewe daardie jaar gewees nie en die afwesigheid van laas jaar s’n het my goed gedoen. Ons (ek, Cobus en my broer) het wel gaan kuier vir so 2 dae, sommer net om vir Cobus te wys hoe ons dinge doen en so, maar dit het my laat besluit om dit tog te oorweeg om wel vanjaar weer te gaan.

En hoe verder dit in die jaar gevorder het, hoe meer het ek geweet: ek gaan weer vanjaar TO Strand toe. Daai plek het net iets, iets wat ek nie eens gaan probeer beskryf nie. Ek het altyd vir my vriendin Shalom gesê ek dink as God ooit ‘n vakansieplek sou kies, sou dit TO Strand wees. ‘n Mens beleef God daar maar net soos op geen ander plek in Suid-Afrika nie.

Ek het toe die organiseerder, Hano du Plessis, laat weet ek wil saam gaan as ‘n gewone voog (ek was al voorheen iets soos Onder-Geestelike Leier). Ek en Hano kom ook al ‘n lang pad, was saam op skool (hy was ‘n jaar voor my) en saam op Stranddiens van die 2de een af.

Ek is so bly ek gaan weer.

Ons het verlede naweek ons spanbou/voorbereidingskamp gehad op Oom Pieta en Tannie Marie Fourie se plaas tussen Utrecht en Vryheid. Hulle het ‘n kampterrein wat nogal ideaal geskik is vir kleiner groepe (30-40 mense) en wat ons gemeente baie dikwels gebruik. Daar is ‘n saal en slaap/ablusiegeriewe en ‘n braai lapa. Daar is ook ‘n lekker dam, perde en ‘n heerlike berg om uit te klim – die ideale plek vir spanbougeleenthede.

Ek was so aangenaam verras deur die span tieners wat saamgaan! Die meeste van hulle was nog in die laerskool toe ek klaargemaak het met skool en daarom is dit soos om ‘n splinternuwe span te leer ken en deel van hulle te word. ‘n Paar van die kinders was op nr 8 gewees en ‘n klomp het ek laas jaar geleer ken op die voorbereidingskamp en toe ons daar gaan kuier het, so nou was dit regtig ‘n voorreg om weer met die tieners te doene kon kry en te sien hoe hulle groei in hul geloof en die pad wat hulle gaan stap saam hulle aan te pak.

Ons is omtrent 10, 11 voogde wat elk so 2 of 3 kinders in ‘n voogdegroepie het na wie ons omsien. Wanneer ons onder by TO aan die aktiwiteite deelneem, team die groepe 2-2 op en trek dan van die oord se mense in om saam deel te neem. Maar wanneer dit by Bybelstudies en sulke tye kom, is dit net jy en jou voogdekinders.

Ek het 3 voogdekinders en ken net die seun, en eintlik net omdat ek en sy broers vriende is (hy is die jongste enetjie). Die twee girls ken ek nie, maar my ouers ken hulle en hul ouers goed (‘n Mens raak vinnig uit voeling met jou tuisdorp as jy vir 5 jaar lank basies net tydens vakansies daar is!). Vinnig-vinnig het ek genoeg inligting opgetel om agter te kom ons sit met ‘n geskeide gesin en ‘n gesin met gesinsgeweld. Eish…en dis net hierdie twee kinders! Elkeen dra maar sy pakkie seer saam en my gebed is dat hierdie Stranddiens vir hulle genesing sal bring (hoewel dit waarskynlik nie hul probleme gaan kan oplos nie). As ek net ‘n instrument kan wees on hulle te help om God se teenwoordigheid en nabyheid opnuut te beleef, sal dit awesome wees. Die een girl se broer, wat maar 11 maande jonger as sy is, gaan ook saam. Dis altyd lekker om die jong outjies te sien en die geloofspad wat hulle loop. Dis vir my amper intenser as die girls s’n (tot ‘n mate, ek probeer nie veralgemeen nie!!!).

Ná die kamp het ons ‘n 24uur gebedsmarathon in die kerk gehad, die Le Bid (afgelei van Le Mans af, ja!). Ek het laasjaar ook geskryf oor iets rondom gebed wat gebeur het voor verlede jaar se Le Bid wat, dank Vader, nie weer vanjaar gebeur het nie! kyk by ‘Die Feesmaal (I)’.

Dit is nou al die 6e jaar wat ons dit doen: al die kinders word in skofte ingedeel om diens te doen (daar is kerse wat vervang moet word en hulle moet ‘n ogie hou dat die kerk nie afbrand nie – dis ‘n NG Kerk so daar is BAIE hout!) en om te bid. Daar word 15 “stasies” in die kerkgebou geplaas wat op mekaar volg en waar ‘n mens kan bid vir spesifieke dinge wat op papiere geskryf word en dan daar opgeplak word. Daar is 3 papiere: een met behoeftes vir die Stranddiens, een met behoeftes vir die dorp Vryheid/die land, en een waarop jy jou eie persoonlike behoeftes kan skryf soos jy voel. In die kerk word daar net hier en daar ligte aangesit – dit word maar meestal deur die kerse verlig – en sagte musiek, soos daai dolfyngeluide of waterklanke-tipe goed, word gespeel. Die idee is dan dat jy so 2 minute of so by elke gebedstasie spandeer en vir die sake op die papiere bid. Dit raak gewoonlik langer as 2 minute! Die onderwerpe wissel van wysheid rondom besluite, veiligheid op die pad en die regte weer tot die samehorigheid en gehoorsaamheid van die span en hul fisiese en geestelike gesondheid. Die laaste stasie wat so ewe op die preekstoel geposisioneer is, word ingerig as die stasie waar jy kniel en jouself hercommitt tot die span en net spesiaal tyd saam met God spandeer.

Dit is ‘n ongelooflike ervaring, ook om te sien hoedat hierdie jong kinders deurnag wakker bly (in die kerksaal natuurlik, waar daar fliek gekyk en mafia gespeel word!) om te kom bid, en ook om te sien wat dit aan hulle doen en hoe getrou hulle in dit is. Omdat die skofte so ver uitmekaar is, kan jy ‘n goeie slapie inkry tussen jou shifts as jy te moeg is.

Die moederskamer word ook ingerig as die “Stranddiens-kamer” waar ons al die vorige Stranddienste se T-shirts uitstal, met foto’s en al die name van die mense wat saamgaan. Dit word ‘n tipe “shrine” waar jy enige tyd kan gaan bid en na die musiek luister wat daar speel – dit verskil van die groot kerk s’n, dis gewoonlik ‘n praise en worship soort mix: Michael W., Louis, Retief…daai ouens. Daar het die voogde van ons wat die aand daar was vir elke kind afsonderlik gebid. Dit was nou vir jou ‘n challenge! Nie die bid gedeelte nie, maar om wakker te bly, want daai moederskamertjie raak maar bedompig en as ‘n mens só laat in die aand in ‘n plek bid wat bietjie suurstog-uitgeput is, raak dit ‘n challenge om wakker te bly!

Daar het ons ook gesien dat die Here ‘n spesifieke pad met die kinders stap en party kinders (lees: ouens) in besonder. Dis lekker om die nuwe generasie te sien groei in Christus. Ek kan nie wag om te sien wat alles op Stranddiens gaan gebeur nie!

Ek sal later bietjie van die vorige Stranddienste vertel. Dit is seker die single most important belewenisse in my lewe wat die meeste impak op my gehad het. Ek wens almal kon sulke goed beleef terwyl hulle op hoërskool was en daarna.

Om te doop of om twee keer te doop: is that the question??

Ek sit onlangs in ‘n geselskap saam met een van my vriende se ouers, sommer so in ‘n koffiewinkel sit ons almal en kuier. Die oom noem toe dat die graad 11’s in hul NG gemeente die betrokke Sondagoggend belydenis van geloof afgelê het en dat daar twee van die meisies is wat eers gedoop is voordat hulle dit gedoen het, omdat hulle nie gedoop was as babas nie. Hy spreek toe die wens uit dat hy hoop hulle besef wat die doop vir hulle beteken, so voor die aflê van hul belydenis, want dit het vir hom soveel beteken toe hy homself laat herdoop het…

Ek gaan netnou terugkom hiernatoe. Ek wil net eers noem dat, soos die geselskap aangegaan het, hy vreeslik baie gepraat het oor sy werk en die aard daarvan en hoe dom die swart boys by die werk is en hoe daar eintlik nie ‘n toekoms vir jong wit mense in Suid-Afrika is nie, want “Mbeki en die hele ANC sal nie rus voordat daar nie meer een enkele witmens in die land oor is nie.”

Sjoe. Vir iemand wat sy godsdiens so ernstig opneem dat hy homself laat herdoop het, is dit glad nie ‘n rassistiese uitkyk op die land en sy situasie nie, of hoe?

Ek wil eerstens oor die doop-ding praat. Die doop is nie iets wat JY doen nie, dis iets wat GOD aan jou/met jou doen. Ek het tydens die gesprek besef hoe belangrik is die sakramente nou eintlik vir my, en dan ook die regte toepassing daarvan. Jy kan dit nie sommer manipuleer sodat jy nou die een of ander monumentale geestelike ervaring kan hê nie. Komende van my is dit seker nogal funny, want ek is seker een van die grootste voorstanders van die saak dat jou Godsdiens ‘n belewenis moet wees, ‘n interaksie, ‘n ervaring. En ja, dit geld vir die sakramente ook – die nagmaal is by uitstek vir my ‘n geestelike belewenis en die doop ook. Maar dit is nie ‘n tool wat jy gebruik om die een of ander gevoel te veroorsaak nie!!!

Ek val terug op die default-gereformeerde posisie oor die doop (hallo, ek is ‘n Calvinis, hoe dan anders?). Ek haal aan uit drie bronne:
1. So Glo Ons: ‘n Eietydse Geloofsverantwoording van die Nederduitse Gereformeerde Kerk (1998, Algemene Sinode van die NG Kerk)
2. Nederlandse Geloofsbelydenis (artikel 34)
3. Heidelbergse Kategismus (Sondag 26-27)
(Ja, ek weet julle het gedink ek weet nie wat daarin aangaan nie! Vang ek julle nou vir ‘n sucker…)

So Glo Ons sê: “Die doop is ‘n teken van God se genadeverbond, waardeur Hy sy beloftes aan die gelowiges en hulle kinders bevestig. Dit is nie ‘n teken van die méns se gehoorsaamheid of geloofsbeslissing nie, maar van die genade van God aan ‘n mens. In die Ou-Testamentiese bedeling was die besnydenis die teken van die genadeverbond. In die Nuwe Testamentiese bedeling is die doop die teken van presies dieselfde genadeverbond.
Dit geld vir mense wat op ‘n volwasse leeftyd tot bekering kom en dan gedoop word sowel as kinders van gelowiges wat so gou moontlik na hulle geboorte gedoop word. Hulle word deur die doop in die kerk van die Here opgeneem. Die doop verkondig die afwassing van ons sondes deur die bloed van Christus en roep ons telkens op om dié waarheid in die geloof te aanvaar.
Die doop word net eenmaal aan iemand bedien. Dit geskied in die Naam van die Vader, Seun en Heilige Gees, en word met water deur ‘n bevoegde ampsdraer van die Christelike kerk bedien.”

Die Nederlandse Geloofsbelydenis, Artikel 34, sê (bietjie meer hectic): “Ons glo en bely dat Jesus Christus wat die einde van die wet is (Rom 10:4), deur sy bloed te stort ‘n einde gemaak het aan elke ander bloedvergieting wat ‘n mens tot versoening of voldoening van die sondes sou kan of wil aanwend. Hy het die besnydenis, wat met bloed gepaard gegaan het, afgeskaf en in die plek daarvan die skarament van die doop ingestel. Deur die doop word ons in die kerk van God opgeneem en van alle ongelowiges en vreemde godsdienste afgesonder om heeltemal sy eiendom te wees en sy merkteken en vaandel te dra…Ons glo daarom dat iemand wat tot die ewige lewe wil kom, slegs een maal gedoop moet word sonder om dit ooit te herhaal, want ons kan tog ook nie twee maal gebore word nie.

Hierdie doop is nie alleen nuttig solank die water op ons is en ons dit ontvang nie, maar ook vir ons hele lewe. Daarom verwerp ons die dwaling van die Wederdopers, wat nie tevrede is met die een doop wat hulle een maal ontvang het nie, en wat bowendien ook nog die doop van die gelowiges se kindertjies veroordeel. Ons glo daarenteen dat ons hulle behoort te doop en met die teken van die verbond te beseël, net soos die kindertjies in Israel kragtens dieselfde beloftes besny is as wat aan ons kinders gemaak is. En waarlik, Christus het sy bloed nie minder vir die reiniging van die gelowiges se kindertjies as vir die volwassenes vergiet nie…”

Die Heidelbergse Kategismus, Sondag 26-27, vra in Vraag 70: “Wat beteken dit om met die bloed en Gees van Christus gewas te wees? Antwoord: Dit beteken om van God vergewing van sonde uit genade te ontvang ter wille van die bloed van Christus wat Hy in sy offer aan die kruis vir ons gestort het (a). Verder, om deur die Heilige Gees vernuwe en as lede van Christus geheilig te wees sodat ons die sonde hoe langer hoe meer afsterwe en godvresend en onbesproke lewe (b).
(a) Heb 12:24; 1 Pet 1:2; Op 1:5; 7:14; Sag 13:1; Eseg 36:25. (b) Joh 1:33; 3:5; 1 Kor 6:11; 12:13; Rom 6:4; Kol 2:12.” Gaan lees asseblief die ander vrae wat daarop betrekking het!

So, eenvoudig soos dit: dis nie ons keuse nie, maar God s’n wat Hy uit genade aan ons doen. Dit maak dit nie minder van ‘n belewenis nie, allermins, maar dis ‘n belewenis wat eens en vir altyd geld. Jy kan jouself dus net laat “herdoop” as dit nie met water was nie, of dit was nie ‘n bevoegde ampsdraer van die Christelike kerk nie, of dit was nie in die Naam van die Vader, Seun en Gees nie (vgl. So Glo Ons).

Om dit eenvoudig te verduidelik: wanneer jy gebore is, word jy by Binnelandse Sake geregistreer. Jy, as baba, doen dit beslis nie self nie – dit word vir jou gedoen. Maar wanneer jy 16 is, doen jy self aansoek vir jou ID-boekie. Dit doen jy self. Jy gaan herregistreer ook nie as jy aansoek doen vir jou ID nie. Jy is mos reeds geregistreer!
Die doop word ook vir jou gedoen, terwyl jy self op die ou end belydenis aflegging doen van jou geloof.

Goed en wel, jy hoef nie met my saam te stem nie, dis jou keuse en dis fine. Maar dan moet dit vir jou iets begin beteken. Moenie vir my kom vertel jy is weer gedoop en jou lewe het presies dieselfde gebly as voorheen nie! As jou uitkyke op die lewe, jou houding teenoor jou wit-naaste, jou bruin-naaste, jou swart-naaste en teenoor jou natuur-naaste nie radikaal verander (lees: verbeter!) word daardeur nie, kon jy netsowel in ‘n modderplassie gespring het. Selfde effek – boggerôl. Jy word net vuil.

In A Walk To Remember sê die hoofrol outjie dat sy verhouding met die chick wat aan leukemie gesterf het, sy lewe verander het (hy was ‘n rowwe jack asshole, en later word hy nou natuurlik ‘n good guy). Ons verhouding met Jesus moet op dieselfde wyse ons lewe verander. Ons kan nie sê dat ons deur al hierdie awesome belewenisse gegaan het en dan onge-phase in die buitewêreld aangaan asof niks verander het nie. David Bosch skryf nogal baie oor die ding dat ons godsdiens net so ‘n klein private storietjie geword het en dit die rede is hoekom dit geen impak in die buitewêreld het nie. As Christen is my en jou taak hoofsaaklik om te getuig van Jesus deur die lewe van die mense rondom ons te verbeter. Vra jouself die vraag af as dinge by die werk of die huis of waarookal crap is: wat dra ek by om dit te versleg? Wat dra ek by om dit te verbeter?

As ons vir God vra om ons te verander, moet ons bereid wees om die verandering te kan vat. Dit laat my dink aan ‘n ou sê-ding: Be careful what you wish for – you might just get it! En dan moet jy bereid wees om die pad met al sy konsekwensies te stap.