Of Kings And Prophets Season 1 Episode 2: Review

There are two ways to drive from Pretoria to Cape Town. The one is straight forward: you get onto the N1 and you drive straight, not turning off anywhere. The other way is to digress constantly, taking the scenic route, discovering small towns and seeing sights you otherwise never would have. The end result is the same: arriving in the Mother City. One of the routes gets you there quicker; the other enriches you. There’s no need to fight about which is the right one.

This week’s episode, “Let The Wicked Be Ashamed”,  were something of a “scenic route”-take, which I assume is going to be par for the course for this series. Again, not necessarily problematic when it comes to interpreting the Old Testament. The Bible tells a lot of things; it also omits a great deal. How would Saul’s sons react to a statement made by Samuel such as the one that he has? How would the kingdom’s people react? What would his wife have said? Why can’t we ask these questions just because the book of 1 Samuel doesn’t? The Israelites did not have silver and had to trade with the Philistines for weapons (1 Samuel 13:19-22). It would be quite plausible that people would try a lot of things to gain the upper hand when it comes to battles and wars. The portrayal of the tribe of Reuben’s effort to betray Saul was quite interesting in this regard. Not included in the original narrative, but also not implausible. This is part of the art of adaptation – and, as all visual renderings of Biblical narratives are, this remains an interpretation and one that this viewer is getting more and more on board with.

Olly Rix continues to give a strong performance as David, setting up quite a few of his far-off future flaws. This man is not necessarily against, well, sexual adventures (Bathsheba anyone? But that is still a long time coming) and found himself this week in a kind-of Joseph-Potiphar’s Wife situation with Ahinoam (Simone Kessell) that he didn’t see coming, prompting his return to Bethlehem, just in time to be anointed by Samuel (Mohammad Bakri), who still annoys the crap out of me. He is not believable as the great man of God he is supposed to be. This oke reminds me of a cross between the Soothsayer in an Asterix-comic and the blind Seer in Vikings, but with a lisp and a nifty little blood-axe. I almost wish he got assassinated, even though I knew it wouldn’t happen. Maybe they are trying to portray him in the same violent way that the Old Testament portrays God? There might be a correlation there. Either way, he doesn’t work for me as a character.

Saul, on the other hand, continues to be absolutely tremendous. Whether Ray Winstone is simply the best actor on the show, or that the writers are nailing his journey as a troubled king – I think he’s brilliant. There were some gems that Saul planted this week (“This is the price of kingship!” – something David will learn in many ways when he is to rule in future) that foreshadowed the trials that he is yet to go through, which works really, really well. Not every little decision he makes gets sanctioned by God – neither does God sanction every decision we make today. It should not come as a surprise to any viewer.

Lastly, Mikhal (Maisie Richardson-Sellers) continues to be intriguing. Along with her dad, they seem to be the only two real believers in Israel. Ish-Baal (James Floyd) and Jonathan (Haaz Sleiman) are still to really turn into something other than stereotypical bloodlusters (I am sure we will see more dimensions to them further on) and her sister is still mourning her dead husband-to-be. So, she is the still small voice of religion that the show opts for, while David is seemingly not yet “the man after God’s own heart”. The show desperately needs to bring some of that in, otherwise we will fail to care for David out of any other reason than that we simply have to. An opportunity for this is very much present in the next episode which apparently will give us the epic battle that inspired a plethora of songs, sayings, pictures and renditions.

This week the show also wisely omitted the explicit nudity that I guess the producers were tempted to show between David and Ahinoam. Less is more, my friends, and suggestion in film is often stronger than simply blatantly forcing stuff down a viewer’s eye.

Building up, setting up, carving away at the marble statue that is to come, this week’s episode scores a strong 7.5/10.

Of Kings and Prophets Season 1 Episode 1: Review

 

It is always tricky with Biblical epics: how true do we stay to the source material and how far are we allowed to digress without losing the essence? The first episode of this new Old Testament-based series walks a tight rope when dealing with this question, but succeeds for the most part, drawing the viewer into a story that can potentially become one of the television greats – as it is supposed to be*.

Partial to Biblical storytelling as well as film making myself, I was firstly struck by the attention to detail of the production design. It was wonderful to see proper set design, cinematography and grading that is very much on par with the likes of Game Of Thrones and Vikings (even to the point of mimicking some of that, but more on that later). This, thankfully, breaks the notion that just because it is based upon or an interpretation of religious material, it needs to be skimmed over in favour of some pushed-down-the-throat, overtly religious message. Of Kings And Prophets steers very clear of this and opts to ask some very serious questions: if Israel is supposed to be “the light for the nations”, a notion that King Saul himself utters twice in this episode, then why must the Amalekites be vanquished in their entirety? Why must women and children be murdered in the name of Elohim? It is unfortunate that the matter of the anathema did not get explained. Instead the episode fell into the Game Of Thrones-trap, which started with earlier historical series such as Rome, of using gratuitous sex and nudity as a flimsy exposition device, all the while stating itself as a “mature” series. It didn’t need to do that to get its point across. It could have used that space to explain to more uninformed viewers why Samuel said what he said.

Which brings me to the most interesting parts of this episode: the portrayal of the characters. Ray Winstone as King Saul shows convincingly that this man would be tethering on the brink between greatness and madness from the get go. I admit I was a bit uncertain about the choices for him and David at first, but throughout the episode they grew on me. I am anticipating how Winstone will have us see-sawing between rooting for and hating Saul in future episodes. Saul’s wife is a delightfully cunning woman and it would be interesting to see where her character will be going in the next few episodes. Jonathan was solid, as was Mikhal, who is to become David’s wife at some future point (this is not a spoiler, it is in the Bible). David’s portrayal became more convincing as the episode carried on, which is weird considering that filming is rarely done sequential, but nonetheless, he became someone we can root for as the series progress. The little seeds of romance between him and Mikhal as well as the bit of tension between him and Saul at the end of the episode provided some nice foreshadowing, albeit not necessarily surprising for those acquainted with the Biblical narrative. But it does make you want to see how it will be portrayed (and how far they will go with David and Jonathan’s friendship, eventually, seeing that they are not scared to shy away from, well, explicit sexposition). Garth Collins as Goliath was a treat and I can’t wait to see David throw his famous stone into his big Granite forehead. Yoab, who is to be a general in David’s army some day in the future, was fine and his relation to David was set quite firmly. The biggest question mark to me was the portrayal of Samuel the prophet, who doesn’t really explain himself or draw Saul into his reasoning, but simply commands  holy war in a “God wills it!”- fashion. He didn’t convince me to be the sturdy but slightly disappointed man of God** as he was supposed to be and his lisp did not help either. But, all things being equal, he should die within an episode or three of old age anyway, so we will let that pass for now.

As far as narrative goes, it seems that some liberty will be taken with the order of certain events so as to make for suspenseful storytelling, something that is not necessarily a problem. Anyone familiar with the problematic behind Old Testament history will know that oral tradition allows for certain events to be switched around, as well as leaving some blanks that needed to be filled in by the modern-day screenwriters. They did a fine job inserting some almost literal renditions of lines from the book of 1 Samuel (Samuel the prophet’s lines at the end of the episode especially sounds chilling when heard out loud). They also cleverly set-up certain other points of future action, such as the mole inside Saul’s household and the reason(s) for the war against the Philistines, which will be intriguing for viewers both familiar with the tales to come as well as those who are not.

All in all this was as strong a start for a series as anyone could hope for, with a strong narrative and characters that, thank God (pun intended), we can distinguish from each other and whose names we can actually pronounce. The strongest card in the series’ suit (or biggest stone in their slingshot, if you will) is the potential to ask difficult questions regarding the will of God, how people understood Him back then, how we are to do it now and how we are to react to His participation in our lives, without having to become overtly spiritual (although there was some very ethereal lighting in a cave at some point, hinting towards the whole Lion of Judah-theme, but let’s let the gaffer and his team have their fun). It also has the power to reintroduce the Bible to a generation that has forgotten how to read it. Let’s hope it continues to keep its balance on the tight rope it created for itself.

8/10

*This viewer is especially proud of all the South African involvement on this production. May it serve (along with Mad Max: Fury Road’s recent Oscar success) to install the deserved trust from international investors that our filmmakers and technicians know what they’re doing.

**Samuel was disappointed that the tribes of Israel wanted a king just like the nations around them, instead of remaining a theocracy, under the rule of God by voice of the prophets. He reluctantly anointed Saul and was especially saddened by Saul’s disobedience throughout his reign. He was a bit happier to anoint David in Saul’s stead, but even that wasn’t exactly what he envisioned for the nation of Israel. It would serve to know a little about this to understand his seemingly curt actions.

My probleem met Steve se “Ons sal dit oorleef” – video.

Okay, so Steve Hofmeyr se nuutste video en liedjie, Ons Sal Dit Oorleef, maak die verwagte opslae. Geen verrassings daar nie. Daar was hype en die Afriforum-Julius Malema hofsaak gaan eers Donderdag na die verkiesing voort, hoewel vandag se ruling dat die woorde “Kill The Boer” nie net haatspraak is nie, maar ook ‘n aanhitsing tot moord groot implikasies daarvoor het. En laat ek sommer nou al sê: ek is bly oor vandag se uitspraak, regtig. As ons nie mag ‘k****r’ sê nie, mag julle nie ‘Kill the Boer’ sê nie. Dit is tog in kort waarop die hele betoog neerkom, of hoe, Steve? Want eintlik is ons almal so onderling ‘n bietjie rassisties, of volksisties, of etnies-bewus, of watokal ‘n mens dit wil noem – ons like ons eie ‘groep’ meer as die ‘ander’ groep. Ek erken dit. Dit beteken nie dat, net omdat ek my eie groep verkies, ek uit my pad uit gaan gaan om dinge vir die ‘ander’ (wie hulle ookal mag wees volgens die definisie wat ‘n mens aanhang) moeilik te maak nie. Of met hulle lelik te wees nie. Dom, common witmense irriteer my net soveel soos dom, common swartmense en dom, common bruinmense en dom, common Indiërs. Maar ek kamp net so lekker saam met die skerp, slim klein Indiërtjies as saam met die skerp, slim klein swartetjies en wittetjies en bruinetjies, soos wat ek die afgelope naweek op ‘n laerskool-leiersontwikkelingskamp gedoen het. En ons kan maar vergeet dat ons gaan integreer – ons moet dit eerder vir hulle los, want hulle het dit al klaar reggekry. Almal is pelle. Hulle nuwe generasie-groep is anders as ons groep. Al klaar.

Okay, maar terug by my punt: die video. My probleem is dus nie die feit dat die liedjie bestaan nie (hoewel, en ek is jammer om dit te sê, ek dink Bok van Blerk se My Kreet is ‘n nicer song). Die woorde is duidelik ‘n direkte teenpool vir die KTB-‘strydkreet’ (hulle hou mos voor dis nie ‘n liedjie nie): dit gaan oor ‘oorleef’, eerder as ‘to kill’; dit gaan oor ‘ons’ eerder as oor ‘the Boer’ (m.a.w. ‘hulle’). Aldus Steve op sy Facebook-page: “Dis my trotste Afrikanerlied met pragtige (voormalige) tradisionele byvoeglike naamwoorde wanneer of indien Malema en die ANC die “Kill the Boer” saak wen. Hier kom Boere karma in enorme porsies.”

Groot woorde. Dis ons teenoor hulle. Hulle wat ons wil doodmaak – toemaar, ons sal dit maak. Met daai skildery van die Trekkers wat die ossewa wat dreig om by die steil Drakensberg-helling af te donder met toue vashou terwyl die verslae hulpelose vroue toekyk wat strategies in die mise-en-scene verskyn.
Dit volg met verwysings na die oormag en die engele wat staan by ons vroue en kinders wat sterf. Dan sien ons ‘n mengsel van NP van Wyk Louw, Langenhoven en Sheila Cussons – en, natuurlik, die FAK – terwyl die kamera by die boekrak verby pan.

Tot sover in die song kon dit netsowel uit ‘n musical oor die Anglo-Boereoorlog gedateer het, iets soos Ons Vir Jou. Ek dink dit sou goed gepas het daar. Maar nou met vers 3 kom die gedeelte – met die strategiese toonaard-verandering om aan te dui dat hierdie wat volg significant is – wat volgens my problematies is.

Ek lig my oë tot die berge op
Waar sal my hulp tog vandaan kan kom

Met ‘n Psalm 121-agtige aanroep om hulp en die skildery van “God ziet mij, hier vloekt men niet” in die agtergrond. Sjoe. What a statement. Volg die link
http://flanders-inside.skynetblogs.be/archive/2008/05/16/rewind-van-god-ziet-u-mij-hier-vloekt-men-niet-a-rewind-of-g.html
vir ‘n verduideliking van wat dit beteken – baie interessant en natuurlik opsetlik gekies. Saam met die leë stoel wil ‘n mens wonder of dit regtig wys na ‘n Ander Persoon wat nou moet inspring om te help.

Ag my God jou woorde lê deur my geweef
Ons sal dit oorleef…

Ek staan vandag op jou plaas ou vriend
Daar hang stof oor die stilte sovêr ek kan sien

Na ‘n vinnige flits van ‘n kierie word twee skape gesien: ‘n witte en ‘n bruine. Ek weet ek gaan nou in nitty gritties in, dalk, maar ons leer om hierdie goed raak te sien in filmskool, so ek vra die vraag: is wit en bruin dalk almal skape? Wat net blêr, sonder om regtig te dink wat hulle vir en van mekaar sê? Dalk is dit net om te wys Steve is op ‘n plaas, soortgelyk (indien nie dieselfde nie) as Eugene Terre’Blanche s’n.

“Maar die geeste van gister sal more herleef
Ons sal dit oorleef

Eugene Terre’Blanche: Dankie o God vir die vermoë, dankie o Here wat U my geleer het, en wat U vir my so gratis geskenk het, vandag gee ek alles terug, tot eer en verheerliking van U naam en die uitbouing van U koninkryk”

Terwyl Eugene Terre’Blanche se gebed opklink, natuurlik ‘n visual van die getalle afgestorwenes tydens die ABO.

So wat is my probleem? Ek weet nie of die gebede inpas nie. Nie omdat dit gebede is per se nie, maar veral Eugene Terre’Blanche s’n se woorde maak ‘n ander appeal as wat die res van die song doen:
 Hy sê dankie vir die vermoë – maar ons weet nie die vermoë om te wat nie – onderskeiding dalk?
 Hy sê dankie vir wat God hom geleer en geskenk het, en nou gee hy alles terug – sou ‘n mens kon verstaan dat hy alles opgee en, a la Paulus in Filippense 3, alles wat hy vroeër as bate gesien het nou as waardeloos beskou?
 Tot eer en verheerliking van U naam – duidelik het die nie meer oor homself gegaan nie
 en die uitbouing van U koninkryk – okay, beslis het dit nie meer oor homself gegaan nie. Ook nie oor die uitbouing van die koninkryk onder Afrikaanses, of sy volk nie. Is ek reg? Of het dit? Hy sê dit nie.

Deur dit by die song in te sluit, sonder om dit op dramaties-ironiese wyse te gebruik soos die Oupa se gebed aan die einde van PG du Plessis se Fees van die Ongenooides, is dit mos ‘n teken dat Steve met hierdie gebed saamstem.

My vraag is: as ons dan nou saamgaan met ‘God se Naam en Koninkryk’ – het Jesus nie kom leer dat dit in God se Koninkryk juis andersom werk as “oog vir ‘n oog” en “tand vir ‘n tand” nie? Want ernstig nou, wat is hierdie song anders as dit? Ja, ons vloek nie die swartmense en als nie (ek weet daai woord is gebliep, maar dit tel nie juis nie), maar soos Steve self gesê het, dis sogenaamde Boere-Karma.

Wow. Ons sluit ‘n song af met ‘n gebed dat God se wil sal geskied, net om daarna die wil in ons eie hande te neem. Dít is dramaties-ironies.

Ek het weer hoofstuk 11 van Mense van my Asem gaan lees en ek is oortuig Steve is ‘n gelowige. Nie jou mainstream of charismat of gereformeerde of watter boksie jy ookal wil kies nie, maar gelowig none the less. Inteendeel, ek dink hy is bitter ernstig oor sy geloof in God. Wat in hulle twee se persoonlike verhouding aangaan, is hulle saak en nie my besigheid nie. Maar wat my pla, is: waar kom die ding van ‘draai die ander wang’ in? Word ons nie belowe dat, deur dit te doen, maak ons ons vyande vuurrooi van skaamte nie? En ou Salomo het in Spreuke al geobserveer dat ‘n krenkende woord woede opvlam. Ook Oom Langenhoven was wys genoeg om dit raak te sien.

Ek sê nie dis reg om KTB te chant nie. Ek het dit al aan die begin gesê. Maar om in reaksie daarop ‘n song te skryf met die voorwaarde dat die bliep sal verdwyn as hulle wen net omdat dit die polities-regverdige ding sal wees om te doen…I dunno. Dit sit ongemaklik aan my.

Sê nou Julius Malema word wel skuldig bevind. Ek weet nou nie wat sy straf gaan behels nie en ek glo nie hy sal ooit sê hy is jammer nie. Maar sê nou maar net hy sê hy is jammer – gaan ons dan ‘n song skryf waarin ons sê ons vergewe hom? Want dis tog wat God van ons verwag, is dit nie? Om ons vervolgers te seën? Om ons naaste lief te hê soos onsself?

Ek dink ek is besig om weg te beweeg van ‘n godsdiens waar ek verwag dat die God wat ek aanbid my te hulp moet snel vir die geringste dingetjie, waar ek net die “victory moet claim” en als sal okay wees en al daai goedjies (die wat my ken sal anyway weet!). En ja, ek verstaan die gesprek tussen Terblanche Jordaan en Steve in daai betrokke hoofstuk van MVMA waar hulle tot die conclusion kom dat God niks van mens verwag nie want niks wat ons kan doen, gaan God se dag opkikker nie. I get that and I am fine with that, ek hou actually daarvan. Maar daar word tog ‘n manier van mense hanteer in die Bybel voorgehou wat condusive is tot vrede en tot ‘n beter samelewing. En om vuur met vuur te beveg sien ek nie daar nie.

Ek weet nie Steve, dalk verstaan ek jou heeltemal mis? Sal graag ‘n reply wil hoor. Help my dink hierso. Ek sal dit waardeer.

Jy moet kyk, mannetjie…

Dis dieselfde as wanneer jy 03h00 die oggend wakker gebel word, hierdie tipe sms’e: jy weet sommer daar is moeilikheid. Behalwe dalk op jou verjaarsdag bel of sms mense nie gewoonlik om te hoor hoe gaan dit daai tyd nie. Granted, die sms het eers 06h00 deurgekom, maar nogtans.

Die sms’e wat sê: “My broer en sy vriende was in ‘n motorongeluk…” Nou, regardless of iemand ernstig seergekry het en of almal okay is, dis nooit lekker nie. Want daar is altyd nuus wat ‘n mens nie wil hoor nie: Jou bakkie is afgeskryf. Jou kind is in die hospitaal. Jou vriend het seergekry.

En ek sit met ‘n beklemming in my borskas. Want dadelik word daar weer gehardloop na die “wat moet ons hieruit leer”-laai toe. Kan ons dit nie nou maar vir eens en vir altyd stopsit nie? Leer die Ou Testament teologie ons niks nie? Dinge gebeur nie altyd “sodat” nie – dinge gebeur baie meer “omdat”. Kan ons maar vir God uiteindelik verlos van Sy weird-onderwyser-modus wat ons net op extreme maniere lessies kan leer en net ‘n slag weer sien Hy is die God wat aan die kruis hang, wat sáám met ons in die ongeluk was, wat sáám met ons swaar- en seerkry en ons in ons nood wil bystaan? Dis wat ek uit Job en ‘n paar ander Psalms leer.

Dis net…partykeer is dit ons eie skuld, is dit nie? Partykeer is dit ons wat die spoedgrens oortree, wat die rooi lig skip, wat oor die stopstraat jaag, wat net daai een drink te veel drink voordat ek agter die stuurwiel inklim, wat alleen op ongoddellike tye langs donker straatjies loop. Dan blameer ons gewoonlik vir God en vra waar was Hy en hoekom het Hy niks gedoen nie, in plaas daarvan om te kyk waar was ons.

Dit laat my dink aan die een of ander show van Casper de Vries, waar hy die sin gebruik het (wat ons later in ‘n studentekonsert oorgeplagiariseer het): “Jy moet kyk, mannetjie! Jy moet @$&%# kyk!”

Want ons moet begin kyk. Ons moet begin kyk na ons tieners se drinkgewoontes (ek beskuldig niemand nie, maar as die skoen jou pas…nou ja…), ons kan dit nie net aan die dominees en jeugwerkers oorlaat om vir hulle daaroor te preek nie.

Ons moet begin kyk na hoe ons ons paaie gebruik. Face dit, die goed is in ‘n toestand en gaan baie moeiliker reggemaak word as wat dit verniel word, so hou jou oë oop! Ry versigtig!

Ons moet begin kyk na waarmee ons onsself besig hou. Ouers, ek sê nie julle moet oorbeskermd teenoor julle tieners optree nie, maar weet ten minste wat in hulle lewens aangaan! En, veral, dit wat julle in julle eie huise toelaat. Kruisig my asseblief en sê ek weet nie waarvan ek praat nie, ek het nie kinders/tieners nie, ek is nie eens getroud nie. Sure, julle het ‘n punt beet. Maar moenie sê ek het julle nie gewaarsku as jou kind overdose of swanger raak/iemand swanger maak of al daai lekker goedjies nie. Ek hoef nie al die voorbeelde te noem nie, julle ken hulle.

Tieners: seriously, ouens. Kyk na jou maats, asseblief! As ons nie mekaar gaan oppas nie, waar gaan ons opeindig? En ja, ek weet, jy is nou maar 16 of 17 of 18 of 19 en ja, jy het nou net jou license gekry en jy kan allerhande grootmens-goeters doen…maar for Pete’s sakes, as jy nie soos ‘n kind behandel wil word nie, moet dan nie soos een optree nie. Luister na mekaar as die een die ander een probeer reghelp. Onthou, jy is self die kerk, so jy gaan nie die kerk blameer en sê die kerk wou niks met jou of jou probleme te doen gehad het nie. As jy hulp kort, skree! Sms, bel, mxit, gil en spring totdat iemand aandag gee, maar moet om hemelsnaam nie alleen probeer voortkarring nie.

Ons eie Rome brand, veral na die afgelope naweek se ET/Malema-stories. Moenie dat ons gevang word met die viole styf vasgeklem onder ons kenne bo-op ons huise se dakke, veilig besig om weg te kyk nie. Vergeet die “call to arms” – ek doen ‘n oproep dat ons nugter en wakker sal raak en mekaar sal begin beskerm (veral teen sinnelose geweld) en mekaar sal oppas.

Storieprente – en hoekom dit awesome is

Soos dit gaan in jeugbediening word kinders van tyd tot tyd na jou toe verwys deur ouens wat hoop dat jy deur een vinnige motiverende praatjie ‘n kind se optrede totaal gaan verander en beinvloed (lees: manipuleer) sodat die betrokke kind doen wat hulle graag verwag. Nou, dit werk nie heeltemal so nie, veral nie in relational jeugbediening nie. Ek het nie outomaties die reg om aan ‘n kind oor te dra dat hy of sy nou beter gecommit moet raak, kom nou, ruk jou reg en trek op jou sokkies, net omdat ek in jaartal nader aan die kind is nie. Dit werk nie so nie. Ek moet ook daardie kind se vertroue en respek verdien. Ek moet ook eers daardie kind se storie hoor. Want stories is hiper belangrik.

Ek sien toe vanoggend ‘n kind nadat sekere onderwysers gevoel het hy sal dalk eerder na my luister as na hulle. Nou, okay, maar ek weet mos ek kan nie dadelik met die deur in die huis val nie. Ek wil ook nie. Ek wil eers die kind se storie hoor.

Ek is al vir ‘n paar jaar deur Roelf Opperman van Kameeldrif blootgestel aan ervaringsleer en storiekaarte (weer eens baie dankie oom Roelf!), klein kaartjies met verskillende prente op wat persone dan kan gebruik om iets te vertel van whatever. Die kaart word die persoon se mondstuk. Omdat ek dit as ‘n tried and trusted metode ken, besluit ek toe om dit vandag ook in te span. Ek was nogals bang dat ek gaan sukkelom iets uit die ou te kry, ek ken hom nie goed nie. Groot was my verstomming oor wat toe gebeur.

Gewoonlik laat ek die persoon of persone so 3 kaarte kies, vandag was dit oor hoe jy die lewe sien, hoe jy die toekoms sien en hoe jy omgee sien. Die ou kies toe 4 kaarte en plaas hulle in ‘n spesifieke volgorde. Toe ek begin uitvra oor die kaart wat hy aanvanklik eerste gekies het, begin hy die volgorde verduidelik. Toe ek weer sien, is hy besig om ‘n comic strip te bou van sy lewe – ‘n uitgebreide metafoor in die derde persoon.

En hy bou. En hy bou. Soms is daar stiltes, dan wonder ek of ek dit moet verbreek, maar dan gaan hy aan en bou nog aan die storie. En ons gesels oor hierdie mannetjie in die storie. En dit word ‘n amazing ervaring. Naderhand begin die ou self die lyne deurtrek na sy eie lewe toe en ‘n klomp goed vertel – nie heeltemal dieselfde nie, maar naby genoeg dat ek die paralelle kon agterkom. En ek kom agter dat daar (soos ek vermoed het) HEELWAT meer agter ‘n skynbaar ongemotiveerde optrede sit as net luigeit.

Relational jeugbediening is nooit ‘n geforseerde jeugbediening nie – dis ‘n invitational jeugbediening. Net soos wat God ons uitnooi om deel te word van die ongeskrewe storie, ons uitnooi om uit te sien na ‘n toekomsverwagting, ons uit nooi om betrokke te raak by die mense rondom ons, net so moet ons tieners/jeug uitnooi om hulle vertroue met ons te deel (en dan mag jy dit onder GEEN omstandighede skend nie), om deel te word van ons lewens – sodat hulle ons later uitnooi om deel te word van hulle s’n, op hulle terme. Klink dit asof die mag uit jou hande gevat word? Ja, dit doen, en dis goed so.

Same spaghetti, different sauce…

Snaaks hoe party goed nooit verander nie. Of verander, maar eintlik dieselfde bly. Vat nou maar die redenaarskompetisie waarby ek vandag was. Die vier deelnemende skole was dieselfde vier as toe ek op skool was en self deelgeneem het, met dieselfde tendense wat nog by elkeen na vore kom. 8 jaar later…dieselfde ding.

Ek kry vanoggend naamlyste van kinders wat “opgevolg moet word” na ‘n onlangse besoek van ‘n Vreeslike! Charismatiese! Skreeuende! prediker/evangelis. Hordes name van kids wat nou kastig ALWEER ‘n “oorgawe” gemaak het of iets, met die belofte van die een of ander paaiende “berader” dat hy of sy binnekort opgevolg sal word. Your call is very important to us. Please hold…

Ek kry netnou ‘n oproep van ‘n ouer wat met my wil gesels oor ‘n saak van moontlike seksuele misdrywe wat laasjaar in ‘n skool plaasgevind het en hoe sy kinders nou skynbaar op belaglike maniere getarget word deur onderwysers. Lyk my die stof oor sekere goed wil maar net nie gaan sak nie…

Ons gesels gisteraand in die belydenisklas oor wat ons doel op aarde is. Kort voor lank was die gesprek by die sondeval (“watse vrug was dit?” I kid you not!), was Adam en Eva die eerste of enigste mense op aarde, is God mens-lik dat ons volgens Sy beeld geskep is, hoekom is die mens in die eerste plek gemaak, hoekom is die mens nie perfek gemaak nie, beheer God alles, is die duiwel in beheer van natuurrampe (!), hoekom gebeur slegte goed (sodat jy iets kan leer of jy is besig om getoets te word…ja…) en weet God alles voor die tyd (“is jou strepie getrek?”) of nie? Legio antwoorde…ek het maar besluit om so paar bladsye uit ons McGrath handboek vir die een outjie wat die goeie vrae gevra het, af te rol en te gee vir ekstra leeswerk. Kom ons kyk wat gebeur…

Verskillende gesigte – dieselfde situasies en dieselfde probleme met dieselfde (soms oppervlakkige) antwoorde en oplossings. Sheesh…

17 Again, Forever Strong & Amadeus

Drie movies wat ek die afgelope rukkie gekyk het: ‘n teen-erige movie, ‘n Amerikaanse rugby-movie (waar hulle die Haka doen???) en ‘n meesterstuk oor die lewe van die befaamde komponis. Gebalanseerd, huh?

17 Again met Zac Efron en Matthew Perry het my bo verwagting beïndruk. Ou Zac, al lyk hy nou nie regtig meer soos ‘n hoërskoolkind nie, se spel was actually heel skaflik, hoewel ek dit tog sal like om hom in ‘n fliek te sien waar hy nie ‘n basketbal op sy vingerpunte rondtol of dat basketball enigsins in die fliek is nie (Hairspray tel nie). Maar daar was goeie elemente in die fliek en saam met Juno dink ek behoort ‘n mens eers dit vir tieners te wys voordat jy begin praat oor hoërskoolseks en -swangerskappe. Dis snaaks en breek die ys gemaklik sodat gesprek openlik kan volg sonder om geforseerd oor “die daad” of “die bytjies en die blommetjies” te praat. Sal graag wil sien hoe dit werk!

Dan, Forever Strong met Sean Faris: trust die Amerikaners om ‘n ordentlike rugby-fliek te maak voordat ‘n regte rugbyland soos Engeland, Australië of, wel, selfs SA dit doen (Bakgat! was meer ‘n teen movie as ‘n rugbyfliek en Number 10 moes net nooit gebeur het nie!).
Ek het hiervan gehou, omdat dit uiteindelik iets is waarmee SA seuns kan relate. Omdat ek self baie belangstel in die ontwikkeling van rugbyseuns, kyk ek gereeld na goed om te gebruik. Classic voorbeelde is soos Remember The Titans, wat rassisme, spangees en transformasie aanspreek, Gridiron Gang en natuurlik Friday Night Lights (die series) wat menslike issues tussen spanlede hanteer.
Maar nou is daar ‘n rugbymovie, yay! Ook baie oor spangees, realities, pa-seun-verhoudings, attitude…al daai dinge. Iets oor die movie wat ek nie lekker kon kleinkry nie (maar dalk moes ek fyner geluister het), is die konneksie met New Zealand, want daar was baie gemaak van Maori-woorde vir familie en sulke goed. Ook, natuurlik, die plek van die Kiwi’s se HAKA, wat ek vreemd gevind het vir iets wat in Utah, VSA afspeel. Dit was tot ‘n mate lekker om te hoor hoe die Yanks “Ka mate ka mate koro koro!” skree, want wat de hel, maar ek sou net graag ‘n verduideliking wou kry vir die link. Niks fout daarmee nie, ek het dit net nie gevang nie. Maar, soos die een girl tereg opgemerk het: “Die Amerikaners wat daarna sou kyk, sou dit nie eens agtergekom het nie.” True.
Maar, ‘n goeie movie. Sal dit baie graag saam met die rugbyseuns wil kyk. Die gesprekke daarna behoort awesome te wees. Ook omdat dit waardes soos respek vir jou span en abstinence van slegte gewoontes soos drinkery en drugs en hoërskoolseks voorhou. Dankie aan die producers!

En dan: AMADEUS.
Nou, ek wou al lankal na hierdie fliek van Milos Forman kyk omdat dit so hoog aangeslaan word en oor die naweek het ek die Director’s Cut teen R80 raakgeloop en dit aangeskaf. What a movie! Ek dink, aan die een kant, ly ek nog steeds ‘n bietjie aan bomskok. Want hoe baie van ons is nie maar soos Salieri nie, wat ons lewens devote om reg te leef, en die gebed dat ons met talente geseën gaan word, maar dat dit dan nie regtig gebeur nie? Ek dink dit het te make met ons modernistiese/post-modernistiese wêrelduitkyk van : “You’ll get what is coming to you”, “what goes around, comes around”, “wat jy saai sal (of eerder, MOET) jy maai”…ons leef in die ding van dat ons moet kry wat ons verdien. As jy ‘goed’ leef, verdien jy ‘goeie dinge’. As jy ‘sleg’ leef, verdien jy ‘slegte dinge’. Ons vra dikwels die vraag: “Why does bad things happen to good people?” Terwyl ons dit ook kan omdraai en vra: “Why does good things happen to bad people?” !
Maar talente en seëninge werk nie volgens ‘n prestasiekalender nie. Op die ou einde moet jy die beste maak met dit wat jy gekry het, sonder om jaloers te wees op dit wat ander bereik het. Natuurlik kan jy daaruit leer, ja, maar jou jaloesie op hul geseëndheid moenie die oorhand kry nie. Makliker gesê as gedaan, of hoe? 😉
Terloops, ek dink ook nie Salieri was so opreg in sy gebed dat hy “net saam met God in Sy glorie wil deel deur die musiek wat hy vir Hom wil maak” nie. Ek sê nie dit is die rede dat hy nie so geseënd soos Mozart was nie, maar ek dink nie ons moet ooit probeer om in God se glorie te deel nie. Dis kind-of Syne alleen…gebruik jy net die talente wat hy vir jou gegee het ten volle en los Hom om jou te bless op Sy tyd en op Sy manier. Sy glorie is Syne…

Laastens: is Hollywood opreg besig om hulle morele wortels te ontgin, of spring hulle net op ‘n bandwagon wat deur flieks soos Fireproof gedryf word? 17 Again promote abstinence, Forever Strong sê dis sleg om te drink en te rook as jy sport speel en Ghosts of Girlfriends Past het ‘n ding teen om met girls te mors. What is up?

Dialoog tussen Christene en Moslems

Sondagoggend was daar twee Pakistani’s wat in Suid-Afrika kom asiel soek het, in ons erediens. Ek was nie self in Vryheid nie, maar het daarvan gehoor by die predikant wat die diens gelei het.
Maandagoggend het die twee Pakistani’s, H en O, ons kom sien. Nou, sedert ons besoek an ‘n moskee hier in my 4e jaar was dit die eerste keer dat ek regtig op so ‘n vlak met Moslems te doen gekry het.
Wat in ‘n baie ongemaklike, “kom-ons-kyk-wie-kan-vir-wie-eerste-bekeer”-gesprek kon ontaard, was op die ou einde ‘n baie positiewe, lekker koffiedrink sessie rondom ons “common ground”, naamlik om die wêreld ‘n beter plek te maak. Gesamentlik het ons ook die misverstande oor mekaar as die grootste probleem-areas geïdentifiseer. Hulle dink ons is uitsluitend (hoewel hulle ook is…) en ons mense is bang vir hulle. Of so iets.
Baie interessant was dat O nie regtig Engels kan praat nie, hoewel hy dit soort-van kan verstaan. Daarom moes H die hele tyd vir hom tolk! O het ook ‘n baie meer liberale siening van sy eie geloof as H, wat veroorsaak het dat hulle soms lekker gestry het oor wat hulleself aan ons wil oordra. Was nogals funny.

Ons het so hier en daar ‘n klein bietjie dogma gechat, maar eintlik het ons albei partye daarop gefokus dat ons nie ons verskille hoef op te gee nie. Dit hoef nie ‘n conversion-oorlog hoef te wees nie (kantaantekening: dis anyway net die Heilige Gees wat mense oortuig, nie ons nie), maar ons moet ons toleransie met mekaar wys deur mekaar te besoek en by hulle winkel in te gaan en so. Ook het die punt opgekom dat ‘n mens se geloof tot uiting kom in jou dade (vergelyk Jakobus!) en…as jy regtig soos ‘n Christen optree, maar dit nooit hard-op gesê het nie – is jy nie dan een nie? Ek weet C.S. Lewis het interessante views hieroor gehad (vergelyk Narnia Chronicles 7: The Last Battle).

All in all kom dit neer op ‘n koppie koffie…

Op die hond se stert (is daar baie vlooie) en JOB raak STIL

Jap, so maak ek toe ná 6 jaar uiteindelik klaar met my teologie-studies. Ek wil nou nie te diep raak so vroeg in die oggend oor dit nie, maar hel yeah, dis lekker om klaar te wees!! Om Enrique aan te haal: “It was good, it was bad, but it was real.” 😉
Wat cooler was as dit was die produksie wat ons die naweek op die planke gehad het, STIL, ‘n gemoderniseerde weergawe van die boek JOB. Die hoofkarakter is ‘n matriekmeisie wat dan deur haar ou afgesê word net voor die matriekafskeid, haar koshuisplek verloor en ook nie mediese keuring kry nie. Dan kom gee haar vriende vir haar “raad” wat haar net meer deurmekaar maak en op die ou end, wanneer sy vir God ervaar, raak sy rustig ten spyte van die onsekerhede van die lewe.
Mushy? ‘n Bietjie. Maar darem nie te veel nie. Te veel mush maak sulke goed soos trifle – baie deurmekaar! Die musiekverskeidenheid wat ons gebruik het was nogals wyd – Michael W Smith tot Straatligkinders tot Avril Lavigne tot Retief Burger tot Vangelis, to name but a few. Ook Vertikaal se song, STIL (wat na ‘n laaaaang gespook ons stuk se titel geword het!) en ons eindlied was.
Ligte, rookmasjien, strobes, sambrele, hoede, lappe, video clips, linte, poefkussings (beanbags)…daar was nie ‘n tekort aan props nie! En nou moet ek nog net die dvd bou – bietjie van ‘n challenge, want ons gaan twee verskillende aande se opnames moet integreer. Ek sien ook uit na die bonus disk, daar het baie snaakse goed vooraf gebeur!
Iewers deur die loop van Sondagaand se optrede was dit asof ek die “blue note” gehoor het – iewers het ons iets reg gedoen. Something just clicked en dit was goed! Die gehalte was regtig hoog en ek wens eintlik ons kon dit op ‘n groter verhoog met ‘n wyer speelvlak doen.
Nou kyk ek gisteraand na hoe daar vir ons gemeente se kategese kerskonsert voorberei word. Wat ‘n kontras! Eerstens is dit eintlik maar net die aankondiging van Jesus se geboorte aan Maria en die skaapwagters en die (3!) sterrekykers en Josef se weghardlooppoginkie en hulle aankoms in Bethlehem, met ‘n paar Kersliedjies uit die Liedboek tussen in. En natuurlik die verpligte mimiek op Jan De Wet se weergawe van “Hierdie Kind”. As jy dit ‘n mimiek kan noem, want oh my soul dit is bad. Dit is verskriklik bad! Op byna elke lettergreep word daar die een of ander direkte verbinde handbeweging gemaak, baie crappy ook! Ek het maar besluit om net niks te sê nie en myself uit dit uit te hou. Weet ook nie hoe die girl wat dit afrig al die hele jaar lank daaraan voorberei nie – daai sit ek en Annelie-hulle aanmekaar in ‘n week. Wil nie ons eie beuel blaas nie, maar ons het in 12 weke meer reggekry as wat hulle nou al van laas jaar af beplan! Hierdie Kersscript is ook totaal onverstaanbaar vir junior kategese kinders: “Maria het gewonder wat die begroeting kon beteken…dit wat in haar verwek is…ek het nog nooit omgang met ‘n man gehad nie…Wees gegroet, begenadigde…Josef wou haar nie in die skande laat kom nie…” Watter kinders (of volwasse lidmate! Scary, huh?) verstaan nog wat dit beteken? Of wat die sosio-historiese betekenis sou wees rondom Josef se situasie en al daai crap? Oh please.
Ja, ek weet, dit moet net mooi en oulik wees. Ja…in 1990! Want ja, in 2008 moet ons die Bybel vir ons kinders, jongmense, jong volwassenes, ouer volwassenes en bejaardes aantreklik en aanloklik maak, sodat hulle dit gaan wíl lees! Verbeeldingryke omgang met die teks…want dan word jy eintlik STIL voor die grootheid en almag van God en die wonder wat ons Sy Woord noem.

Babylon, A.D.

Just a few musings after seeing the movie today. Vin Diesel doing what he does good – action: check. Massive explosions: check. Lots of action and high chase scenes: check. Beautiful damsels in distress: check. So what’s the catch?

Nothing, really. The story doesn’t hand you everything with a spoon, you have to figure some stuff out for yourself – which is good, because it doesn’t treat the viewer as a retard.

It asked some interesting questions. At one stage the girl says, regarding second generation cloned Siberian tigers:
Aurora: “Did God make them?”
Vin: “No, man made them.”
Aurora: “But man is made in the image of God, therefore, isn’t everything that man makes the will of God?”

The movie goes on to prove that, in fact, the answer is no, seeing that Aurora herself is an experiment of a crazy woman desperately trying to start a “bona fide religion” (wtf?) and trying to prove it with…wait for it…a virgin birth! Yep. Oh, and a doctor who did experiments on babies, but fell in love with his daughter when she was born and send her away to some Christian-Asian convent where Vin picks her up to take her to the States.

Although Vin says at some point that God doesn’t have anything to do with their situation, we do see him say grace before he eats his cooked dog (I kid you not) at the beginning of the movie. Pass your own judgment.

What did bother me, was the product-placement in the film, which was really ridiculous. We see the Coke bottle-sign like it is currently…yet it is so far past 2017 (when the tigers got extinct) that a second generation of tigers have been cloned??? And the plane they take to New York…is branded in Coke Zero????? I mean, come on! And nothing against them, but Marriott is still the “income specialists”?? Really, who are the producers trying to fool here? Maybe they just got a big sponsorship from Coca-Cola. I hope the actors got a lot of free Coca-Cola. I would have demanded my share.

Not bad. You have to figure a few things out at the end for yourself as well. So, you use your brain (mostly) in a Vin Diesel-actioner. So it is not bad, but it is nothing more than this…