Ja ja ja…en dit wat nog kom…

Okay, ek weet ek het Augustus laas geblog, lyk my. Hierdie is net om te laat weet ek is nog hier, ek het nog nie die blog toegemaak nie. Het wel die afgelope tyd ‘n paar dinge gehad om oor te dink.
Verwag maar in die toekoms nog steeds ‘n paar fliek posts. En verseker nog (meer) rugby/Blou Bulle posts. Dalk meer en meer gereeld as voorheen – daar is ‘n vooruitsig oor beter toegang tot Loftuskaartjies in die nuwe jaar wat wag, so dit kan net opwindend raak!
En dan oorweeg ek dit om oor ‘n ander, meer sensitiewe tema te begin blog. Maar voordat ek die aap uit die mou laat, sal ek eers nog goed gaan oorweeg of en wat ek daaroor sal skryf. So, wees maar solank nuuskierig!

Random goeters…

Ek het gisteraand vir die eerste keer in ek weet nie hoe lank nie die Sondagaand fliek op M-Net gekyk, wat toevallig Made Of Honor was. Lekker romantiese komedie, wat nie teveel breinkrag vereis nie, voorspelbaar is en ‘n gelukkig einde het. Presies soos ons van hulle hou en hulle soek!
Iets waarmee ek so soort-van kon identifiseer, is die feit dat die arme Tom elke keer die beste vriend is. Nou, ek gaan nie eers begin met daai lyn nie – ek het die storie self al genoeg beleef, net sonder om op presies die regte oomblik by die kerkie in te storm, die troue te onderbreek en die bruid met +/- 40 woorde myne te maak. Hehe. Ek weet hoe dit is om die beste vriend te wees. Dit suck.

Elk geval, so die Curriebeker Log lyk ná die eerste ronde uiteindelik meer soos dit moet. Griekwas het omtrent ‘n opskudding veroorsaak (en heimlik wens ek nog steeds hulle haak somehow die knoop deur, wat ‘n lekker underdog-storie sal dit nie wees nie!) en die Bulle het ons, hul aanhangers, vir ‘n wedstryd of wat aan die nip gehad. Die Sharks het gedoen wat van hulle verwag is en die WP speel ook weer ‘n slag saam. Die Cheetas is nog nêrens en hulle gaan waarskynlik nie hierdie seisoen regtig hulle opwagting by die partytjie maak nie. Die Lions…ek weet nie wat om vir hulle te sê nie, behalwe: sterkte! Ditto vir Boland.

Ek lees die naweek in die koerante die positiewe reviews oor District 9, ‘n Suid-Afrikaanse (?) wetenskapfiksie-fliek oor aliens wat die pad moet vat. Hierdie een gaan nog die onderwerp van vele besprekings wees, mark my words. Sal dit regtig graag wil kyk, maar seker eers aan die begin van Oktober wanneer ek weer myself in die stad bevind.

Ek wens meer mense wil Suid-Afrikaanse stories vertel wat nie gaan oor ‘n Vigs-kind uit die townships op soek na ‘n beter lewe nie of jagse tieners wat a la Hollywood liefde langs die rugbyveld vind nie. Indien iemand belangstel om Leon de Villiers se Die Pro of Fanie Viljoen se Miserella te verfilm, ek sal met liefde aan die draaiboeke werk!

17 Again, Forever Strong & Amadeus

Drie movies wat ek die afgelope rukkie gekyk het: ‘n teen-erige movie, ‘n Amerikaanse rugby-movie (waar hulle die Haka doen???) en ‘n meesterstuk oor die lewe van die befaamde komponis. Gebalanseerd, huh?

17 Again met Zac Efron en Matthew Perry het my bo verwagting beïndruk. Ou Zac, al lyk hy nou nie regtig meer soos ‘n hoërskoolkind nie, se spel was actually heel skaflik, hoewel ek dit tog sal like om hom in ‘n fliek te sien waar hy nie ‘n basketbal op sy vingerpunte rondtol of dat basketball enigsins in die fliek is nie (Hairspray tel nie). Maar daar was goeie elemente in die fliek en saam met Juno dink ek behoort ‘n mens eers dit vir tieners te wys voordat jy begin praat oor hoërskoolseks en -swangerskappe. Dis snaaks en breek die ys gemaklik sodat gesprek openlik kan volg sonder om geforseerd oor “die daad” of “die bytjies en die blommetjies” te praat. Sal graag wil sien hoe dit werk!

Dan, Forever Strong met Sean Faris: trust die Amerikaners om ‘n ordentlike rugby-fliek te maak voordat ‘n regte rugbyland soos Engeland, Australië of, wel, selfs SA dit doen (Bakgat! was meer ‘n teen movie as ‘n rugbyfliek en Number 10 moes net nooit gebeur het nie!).
Ek het hiervan gehou, omdat dit uiteindelik iets is waarmee SA seuns kan relate. Omdat ek self baie belangstel in die ontwikkeling van rugbyseuns, kyk ek gereeld na goed om te gebruik. Classic voorbeelde is soos Remember The Titans, wat rassisme, spangees en transformasie aanspreek, Gridiron Gang en natuurlik Friday Night Lights (die series) wat menslike issues tussen spanlede hanteer.
Maar nou is daar ‘n rugbymovie, yay! Ook baie oor spangees, realities, pa-seun-verhoudings, attitude…al daai dinge. Iets oor die movie wat ek nie lekker kon kleinkry nie (maar dalk moes ek fyner geluister het), is die konneksie met New Zealand, want daar was baie gemaak van Maori-woorde vir familie en sulke goed. Ook, natuurlik, die plek van die Kiwi’s se HAKA, wat ek vreemd gevind het vir iets wat in Utah, VSA afspeel. Dit was tot ‘n mate lekker om te hoor hoe die Yanks “Ka mate ka mate koro koro!” skree, want wat de hel, maar ek sou net graag ‘n verduideliking wou kry vir die link. Niks fout daarmee nie, ek het dit net nie gevang nie. Maar, soos die een girl tereg opgemerk het: “Die Amerikaners wat daarna sou kyk, sou dit nie eens agtergekom het nie.” True.
Maar, ‘n goeie movie. Sal dit baie graag saam met die rugbyseuns wil kyk. Die gesprekke daarna behoort awesome te wees. Ook omdat dit waardes soos respek vir jou span en abstinence van slegte gewoontes soos drinkery en drugs en hoërskoolseks voorhou. Dankie aan die producers!

En dan: AMADEUS.
Nou, ek wou al lankal na hierdie fliek van Milos Forman kyk omdat dit so hoog aangeslaan word en oor die naweek het ek die Director’s Cut teen R80 raakgeloop en dit aangeskaf. What a movie! Ek dink, aan die een kant, ly ek nog steeds ‘n bietjie aan bomskok. Want hoe baie van ons is nie maar soos Salieri nie, wat ons lewens devote om reg te leef, en die gebed dat ons met talente geseën gaan word, maar dat dit dan nie regtig gebeur nie? Ek dink dit het te make met ons modernistiese/post-modernistiese wêrelduitkyk van : “You’ll get what is coming to you”, “what goes around, comes around”, “wat jy saai sal (of eerder, MOET) jy maai”…ons leef in die ding van dat ons moet kry wat ons verdien. As jy ‘goed’ leef, verdien jy ‘goeie dinge’. As jy ‘sleg’ leef, verdien jy ‘slegte dinge’. Ons vra dikwels die vraag: “Why does bad things happen to good people?” Terwyl ons dit ook kan omdraai en vra: “Why does good things happen to bad people?” !
Maar talente en seëninge werk nie volgens ‘n prestasiekalender nie. Op die ou einde moet jy die beste maak met dit wat jy gekry het, sonder om jaloers te wees op dit wat ander bereik het. Natuurlik kan jy daaruit leer, ja, maar jou jaloesie op hul geseëndheid moenie die oorhand kry nie. Makliker gesê as gedaan, of hoe? 😉
Terloops, ek dink ook nie Salieri was so opreg in sy gebed dat hy “net saam met God in Sy glorie wil deel deur die musiek wat hy vir Hom wil maak” nie. Ek sê nie dit is die rede dat hy nie so geseënd soos Mozart was nie, maar ek dink nie ons moet ooit probeer om in God se glorie te deel nie. Dis kind-of Syne alleen…gebruik jy net die talente wat hy vir jou gegee het ten volle en los Hom om jou te bless op Sy tyd en op Sy manier. Sy glorie is Syne…

Laastens: is Hollywood opreg besig om hulle morele wortels te ontgin, of spring hulle net op ‘n bandwagon wat deur flieks soos Fireproof gedryf word? 17 Again promote abstinence, Forever Strong sê dis sleg om te drink en te rook as jy sport speel en Ghosts of Girlfriends Past het ‘n ding teen om met girls te mors. What is up?

Die soeke na die historiese Hansie

Gisteraand het ek die langverwagte HANSIE gaan kyk. Inspirerend, indrukwekkend, briljant vervaardig en well-acted was dit lag-lag een van die beste flieks wat ek nog vanjaar gesien het. Dalk omdat ek Suid-Afrikaans is. Dalk omdat ek sy biografie deur Garth King gelees het. Dalk omdat dit so reguit, sonder om doekies om te draai, wys hoe versoekings jou skelm aanlok, stadigies meesleur en jou op die ou end só toespin in ‘n spinneweb van leuens en geheime dat jy naderhand nie meer weet watter kant toe om te draai nie en hoe jou versoeking absoluut niks vir jou voel nie. Dit begin net met: “Maar jy doen niks verkeerd nie!” “Niemand sal seerkry nie!” “Wie gaan jy nou eintlik benadeel? Jy verskaf net inligting…” En dan, wanneer jy aan die einde van jouself gekom het, wys die fliek hoe en dat ‘n mens daaruit kan kom en wat die pad vorentoe is.

Gelukkig is dit ‘n ware verhaal oor ‘n werklike held in Suid-Afrika en die pad wat hy gestap het (en nie ‘n ou wat eers ná die fliek oor sy lewe beroemd geword het nie). Daarom is die credibility bo verdenking. ‘n Mens kan ook nie alles moontlik oor Hansie se lewe in ‘n twee-uur fliek inprop nie. Vir ‘n omvattende leeswerk, kry die boek wat, nes die fliek, deur Global Creative Studios vervaardig is en deur Hansie se familie ondersteun word, en lees dit. Jy gaan huil.

Die fliek self is in terme van produksiegehalte absoluut op internasionale standaard. Hoe hulle van daai video-footage ge-edit het, wil ek baie graag uitvind. Die krieket-tonele is almal 100% realisties en opwindend. Die klankbaan is goed en gepas en kom nie oordramaties en forserend voor nie. Die kamerawerk is deurgaans spot-on. Net een klein dingetjie: daar is ‘n bietjie te veel slow-motion toneeltjies in. Goed, ek weet dit is om effek te skep, maar daar is ook so iets soos overkill.

Frank Rautenbach se acting aan die begin van die fliek het vir my ietwat eendimensioneel oorgekom, veral met Hansie se getuienis in die Rhema-kerk, maar soos wat die fliek ontwikkel het, kon ‘n mens sien hoe Frank werklik homself in Hansie ingrawe en as’t ware deel word van hom. Dit was by die toneel waar hy in ‘n hotel se sitkamer met Ali Bacher praat en vir hom sê dat hy krieket wil los, dat ek gewonder het waar Hansie ophou en Frank begin en andersom – hence die post se titel! Want iewers agter die uitbeelding op die skerm is daar die regte mens met sy emosies en belewenisse wat deur al hierdie storms moes gaan. Ek verwys weer na die boek. Gaan lees dit!

Teen die einde van die King-kommissie en daarna was Frank se uitbeelding genuine goed. Dalk het hy dit aspris só gedoen om die ontwikkeling by Hansie aan te dui. As dit die geval was, wel, excellent. As dit nie die geval was nie…kom ons hoop maar eerder dit was die geval. Sarah Thompson wat vir Bertha speel, doen deurgaans goeie werk, veral wanneer Hansie op die ou einde álles aan haar bekendmaak en later by die begrafnis. Net ietsie wat funny, maar darem nie steurend was nie, was wanneer Hansie en Bertha alleen in tonele was. Ons almal in Suid-Afrika weet tog hulle was albei Afrikaans, so wanneer hulle dan Engels met mekaar praat, was dit ‘n bietjie weird (Sarah se aksent het natuurlik nie hiervoor gehelp nie!). Maar, soos ek gesê het, dit pla nie juis nie. Sommer net ‘n kantaantekening. Ek het vir Eric Nobbs as Ewie Cronjé geniet en sou graag meer van Sybill Coetzee as Hansie se ma wou sien, maar helaas is dit ‘n fliek en nie ‘n mini-reeks nie, so sy het beperkte tyd gehad.

Oor die algemeen is ek werklik beïndruk met HANSIE. Die akteurs, vervaardigers, almal – dit is ‘n goeie stuk werk waarop Suid-Afrikaners met reg baie trots kan wees. Ek het so kwaad geraak vir die manier hoe die media hom afgemaak het as hierdie sleg hond, nadat hulle aanvanklik byna die grond waarop hy geloop het, aanbid het. En hartseer. Die tonele by Grey Kollege laat die hoendervleis soos pitswere op jou arms uitslaan so mooi en hartseer is dit. Ook later wanneer Peter Pollock Die verhaal van die verlore seun vertel en dit ‘n metafoor vir Hansie (en so baie van ons) se lewe word.

‘n Mens wonder of die vervaardigers van die begin af die internasionale mark in gedagte gehad het. Ek sou met groot trots hierdie fliek aan die res van die wêreld vertoon (behalwe dalk in Indië!). Dit bring sy boodskap van versoekings en vergifnis oor sonder om pragmaties te wees of so in-your-face evangeliserend soos Faith Like Potatoes. Hier kan jy self jou mind opmaak en ek dink baie meer mense gaan hulleself, of ten minste ‘n deel van hulleself, in Hansie se storie herken as in Angus Buchan s’n.

Dis ‘n goeie fliek. Ek hoop dit maak baie geld en ek hoop dit is Suid-Afrika se inskrywing vir buitelandse rolprent vir die Oscars. Ek hoop dit maak genoeg geld sodat Global Creative Studios nog sulke flieks kan maak en dat dit beleggers se beursies sal oopmaak sodat ek ook eendag in hierdie genre kan volg. Ek hoop veral dat hierdie huldeblyk vir die Cronjé-familie vertroostend sal wees. Ek wil hulle ook bedank vir die pragtige foto’s en footage aan die einde van die fliek – dit het amper soos skending van ander mense se privaatheid gevoel, maar ek wil dankie sê dat hulle bereid was om dit te deel.

Laastens hoop ek dat hierdie fliek vir baie mense sal kan wys dat versoekings jou soos ‘n maalkolk kan meesleur, maar dat die waarheid jou vrymaak en dat daar vergifnis en ‘n pad vorentoe is.

http://www.hansiecronje.com

Hansie-movie

Ek gaan dit Vrydagoggend kyk. Wie kom saam? Hier is solank ‘n lusmaker-link:
Hansie

Babylon, A.D.

Just a few musings after seeing the movie today. Vin Diesel doing what he does good – action: check. Massive explosions: check. Lots of action and high chase scenes: check. Beautiful damsels in distress: check. So what’s the catch?

Nothing, really. The story doesn’t hand you everything with a spoon, you have to figure some stuff out for yourself – which is good, because it doesn’t treat the viewer as a retard.

It asked some interesting questions. At one stage the girl says, regarding second generation cloned Siberian tigers:
Aurora: “Did God make them?”
Vin: “No, man made them.”
Aurora: “But man is made in the image of God, therefore, isn’t everything that man makes the will of God?”

The movie goes on to prove that, in fact, the answer is no, seeing that Aurora herself is an experiment of a crazy woman desperately trying to start a “bona fide religion” (wtf?) and trying to prove it with…wait for it…a virgin birth! Yep. Oh, and a doctor who did experiments on babies, but fell in love with his daughter when she was born and send her away to some Christian-Asian convent where Vin picks her up to take her to the States.

Although Vin says at some point that God doesn’t have anything to do with their situation, we do see him say grace before he eats his cooked dog (I kid you not) at the beginning of the movie. Pass your own judgment.

What did bother me, was the product-placement in the film, which was really ridiculous. We see the Coke bottle-sign like it is currently…yet it is so far past 2017 (when the tigers got extinct) that a second generation of tigers have been cloned??? And the plane they take to New York…is branded in Coke Zero????? I mean, come on! And nothing against them, but Marriott is still the “income specialists”?? Really, who are the producers trying to fool here? Maybe they just got a big sponsorship from Coca-Cola. I hope the actors got a lot of free Coca-Cola. I would have demanded my share.

Not bad. You have to figure a few things out at the end for yourself as well. So, you use your brain (mostly) in a Vin Diesel-actioner. So it is not bad, but it is nothing more than this…

I hate goodbyes…want dis hartseer

Die groot ding met afskeid neem is dat ‘n mens mense agterlos. Ja, jy sny hulle nie uit jou lewe uit per se nie, maar jy vat hulle nie noodwendig saam nie. Sommiges doen jy, maar jy kan dit nie met almal doen nie. Party bly noodgedwonge agter en staan op die wal vir jou en waai terwyl jou boot die sonsondergang in vaar.
En dis sad. Dis blêddie sad. Ek tjank sommer.
Sien, ek het die werk by Disney Cruise Lines gekry as Youth Activities Counselor en kan enige tyd van 5 Desember af vertrek. Ek weet nog nie wat die presiese datum gaan wees nie – hulle moet nog ons kontrakte stuur – maar die kanse is groot dat ek nie Kersfees by my familie gaan wees nie. Wat al klaar ‘n bummer is, maar as dit so moet gebeur, is dit nou maar hoe dit is.
Wat sleg is wanneer ek oor 11 weke by Wonderboom klaarmaak (Ja, ek tel al die slapies! Nog net 9 weke dan is ons gelegitimeer!), is die mense wat ek gaan agterlos. Goed, ek weet, hulle gaan okay wees en alles, maar nogtans. Ek hou nie daarvan om mense uit my lewe te verloor nie. Elkeen speel ‘n rol, elkeen maak ‘n impak. Ek sê mos altyd: It’s not WHAT you know, it’s WHO you know, en dis vir my belangrik. Natuurlik het die koms van Facebook aansienlike oplossings vir hierdie probleem kom aanbied, maar daai persoonlike kontak is maar iets wat ek mis.
Deur die jare was daar al baie mense vir wie ek moes totsiens sê, maar gelukkig het my paaie weer met hulle s’n gekruis. Ek raak dan so ‘n bietjie obsessief (sorry!) as ek hulle weer sien of kontak maak en dan voel ek vir myself soos ‘n stalker. Ek weet nie of dit is hoe dit oorkom nie. Dis net, ek is so bang ek “verloor” hulle weer dat ek soveel as moontlik tyd saam met hulle wil spandeer.
Call me an idiot. Ek voel al klaar vir myself so fake. As ek in die spieël kyk, vra ek myself: wat maak ek hier? Ek het niks om hierdie mense vir wie ek bedien, te bied nie. Daar is so baie dinge in my eie lewe wat verskriklike groot werk nodig het. Ek voel nie asof ek eerlik is met hulle of met myself nie. Dis een van die goed wat ek hoop ek kan uitsorteer wanneer ek op die skip is – waar ek hoort, wat ek het om te gee, sulke goed.
Sien, ek het ‘n afspraak gemaak gekry met die skryfster van die Reënboogrant-reeks, Louise van Niekerk. Aan die einde van my skripsie is een van die aanbevelings wat ek maak dat dié tiener-boekreeks in ‘n TV-reeks omskep moet word, soortgelyk aan The O.C. of One Tree Hill. Ek gaan nie nou die lys maak van sake wat dit aanspreek nie, maar vat my woord as ek sê dit kan uitstekend gebruik word om tieners mee te beraad of te evasngeliseer. Ek en sy gaan ‘n bietjie koffie drink en oor die moontlikhede gesels. Nou, in die lyn van al my drome en passies en stuff wens ek met my hele hart dat dit kan realiseer. Nou die aand by die oefening van die produksie wat ek en Annelie aanbied, het ek gevoel en geweet dat dit is wat ek vir die res van my lewe kan doen. Ek het dit vir haar gesê ook, maar sy was ‘n bietjie meer skepties oor haarself.
Dis net, ek sien nie kans daarvoor om in ‘n beroep te wees waar mense jou verkwalik as dit crappy gaan in hulle eie lewens nie. My hart lê nie by dit nie. Maar ek sal enige dag die heeldag lank werk aan ‘n manier om die nuus van hoop deur een of ander vorm van uitvoerende kunste aan mense te bring. Dan doen ek ten minste iets en praat ek nie net rondom ‘n sinode-tafel daaroor nie.
En in die proses wil ek almal wat vir my lief en dierbaar is behou. Want soos wat Jim Carrey in Dumb and Dumber gesê het: “I hate goodbyes!”…want dis hartseer.

The Dark Knight

Het gisteraand The Dark Knight gaan kyk. Baie goeie movie. Al die houe wat Batman (Christian Bale) gee se volume is verhoog sodat dit harder klink wanneer hy iemand slaan as wanneer hulle hom terugslaan. Die Joker (Heath Ledger) is regtig flippen scary en ‘n mens wonder onwillekeurig hoeveel het die fliek sy selfmoord beïnvloed. Dit is die karakter wat die fliek oorheers, totaal en al. Die sprake van die posthume Oscar is verseker nie vergesog nie. Die special effects is natuurlik awesome, veral waar Batman ‘n laaaang trok vooroor laat slaan (okay, ons het al iets soortgelyks in X-Men 3 gesien, maar hier is dit in die nag tussen geboue met kabels, nie op die oop pad met Magneto nie).
Ook die make-up van Harvey Dent/Two Face (Aaron Eckhart) is woes goed gedoen. Beide hy en Joker lyk baie anders is die vorige uitbeeldings deur onderskeidelik Tommy Lee Jones in Batman Forever en Jack Nicholson in die oorspronklike Batman. Ek gaan nie fans omkrap deur uitsprake oor performances te maak nie.
Die nuwe Batmobile is ‘n wenner en die motorfiets waarmee Batman uit dit uit ontsnap as hy selfdestruct is die coolste ding sedert piesangbrood.
Die fliek is net VREK LANK en ‘n mens wonder of hulle nie eerder die hele Two Face-ontwikkeling kon gebêre het vir ‘n volgende fliek nie…
O, en vir die wat wonder hoe lyk genade: die scenes tussen die passasiers op die boot en die convicts is uitstekend.

Rugbyweek en BAKGAT! en Global Day of Prayer en…

Hallo, ek’s terug! Die afwesigheid was gevul met besige tye rondom foto’s verkoop by die Hoërskool Vryheid Rugbyweek, road trips deur die Noord-Vrystaat en die feit dat ek UITEINDELIK die movie BAKGAT! te siene gekry het (okay, dit het eers laas Vrydag begin, maar ek was ‘n extra so ek sien nou al uit vandat ons die ding laas jaar geshoot het!).

Die Vrystaat-road trip ding was toe ek vir my vriend Marinus se 21st in Bothaville was en van daar af Vryheid toe gecruise het. Ja, daar is ‘n grondpad tussen Edenville en Petrus Steyn. Ja, ek het hom gery met ‘n Nissan Champ. Nee, ek gaan dit nie weer doen nie.

Rondom Rugbyweek: dit was excellent om te sien hoe groot gedeeltes van my storie HEROES VAT DIE PUNCH voor my afspeel. Dit was lekker om te kyk hoe die week weer werk en hoe die dinge inmekaarsteek. Belangrik, want ‘n mens moet dit mos so believable as moontlik hou! En ek is trots om te sê, dit is. Natuurlik met sy ekstra twists en goed, maar die uitbeelding van die Rugbyweek self is darem heel akkuraat. Yay!
Die foto-verkopery was baie fun, met baie lag en jokes en lingo wat buite konteks net sif en glad nie snaaks sal wees nie, so kom ons los dit daar. Ek sê net: wys my jou muis…

Vir die wat nog nie van BAKGAT! weet nie, maak oop jou flippen oë en ore – jy bly in Suid-Afrika en dis die eerste official Teen Comedy in Afrikaans en dis vrek snaaks. Ek het regtig gelê soos ek lag. Die subplot met die twee “kwaggas” wat vir seksterapie gaan, is lekker sif, so wees gewaarsku. Maar die movie self is flippen cool. Dis eg Suid-Afrikaans en Henk Pretorius en sy span het die hele Afrikaanse Tiener-ding 100% raakgevat. Die tieners in ons gemeente wat dit al gaan kyk het, het my gevra om hulle by skool te kom uitteken sodat hulle dit weer saam met my kan gaan kyk! Haha.

Dit het my net weer laat besef hoe graag ek in daai bedryf wil ingaan. Man, ek wens ek kon vroeër al daardie keuses maak…maar okay, alles is voorbereiding, so ons vat dit een dag op ‘n slag. Die dominee-ding is op die ou end nie vir my nie. Sorry vir die wat anders gedink het! Ek is jammer as julle teleurgesteld voel. Ek is nie jammer oor wat ek met my lewe wil doen nie, though. Ja, om teologie te swot het vir my wêrelde oopgebreek en ek het goeie vriende gemaak en ek verstaan sekere dinge beter en ander slegter. Ja, ek bly lief vir die Evangelie van Jesus Christus en die verkondiging daarvan, maar ek wil beslis nie vir ‘n instansie werk wat meer gepla is oor die regering se betrokkenheid by Zimbabwe as by die dwelm-krisis in SA skole nie, of waar die koster van ‘n gemeente vir my sê hy sál al die ligte aansit omdat hy die koster is en hy so sê. Ek kan dit nie sien gebeur nie. Dis vir my lekker om ‘n boodskap aan mense oor te dra, maar ek dink ek gaan ‘n ander medium gebruik as ‘n preekstoel.

Ek love dit nog steeds, soos ek gesê het, om die Evangelie uit te dra sover ek kan. Dis waar die Gobal Day of Prayer-deurnag inkom. Op 9 Mei hou ons ‘n deurnag-gebedsaand by NG Doornpoort hier in Pretoria en hoewel ek bietjie stres, dink ek dit gaan suksesvol wees. Daar gaan bands wees, en ‘n versoeningskamer, en allerhande verskillende gebedstasies, so voel vry om ‘n draai te kom maak, dit kos niks en dit gaan oor ‘n gebedservaring. Ek weet ek het dit self nodig, so…

Ek het al gewonder wat sal gebeur as ek nie die jaar klaar maak nie. Dit sal seker ‘n spanner in die teologie-graad works gooi, maar as ek dit nie regtig meer nodig het nie…anyway, ons sal sien. Ek is per ongeluk ook te goed groot gemaak om ‘n ding net halfpad te doen! 😉 Alhoewel, ek het gehuil toe ek gister by die huis gery het terug Pretoria toe. Dit was die eerste keer vandat ek begin swot het dat dit gebeur het…maar hey, ons gaan aan en gister, in ‘n pakkie McNabs kry ek ‘n kaartjie wat sê: Do what you can, where you are with what you have. Toe dog ek: ja, okay, ek hoor!

So daarom gaan ek maar aan, intussentyd! Maar, soos ek vir my pa gesê het toe ek by die huis ry: hierdie jaar moet, wat werk aanbetref, net klaar kom…

Sweeney Todd, Les Miserables en Makabere Surrealisme

Ons sit op die oomblik in Nuwe Testament-klas tydens ons kontakweek en ek is ‘n bietjie verveeld, maar dis tog interessant om almal se Bybelstudie idees te hoor. DIVERS!!! Wat cool is, is om te sien hoe almal die temas wat gegee is, interpreteer en dit hul eie maak.
Party is meer fundamentalisties, ander meer surrealisties (groot woord!) en ander s’n baie meer prakties.

Gepraat van surrealisties – ek en ‘n vriendin het gisteraand Sweeney Todd gaan kyk…en die woord wat ons gebruik om dit mee te beskryf is MAKABER!!!!! Ek het nog nooit regtig vantevore in ‘n musical naar geword nie, maar daar is seker maar ‘n eerste keer vir alles. Die cinematography is excellent, sowel as die directing en die acting. Die akteurs se sang was ‘n aaklige teleurstelling. Maybe moes hulle liedjies net gedub gewees het, want Johnny Depp en Helena Bonham Carter se acting bly van hoogstaande gehalte.
Maar die musiek was teleurstellend.
Behalwe die ou wat Anthony gespeel het, en die laaitie, Tobey. Hulle sing nogal goed. Helena en Johnny het net nie die OEMF wat ‘n musical vra wanneer dit kom by sang nie.

Neem iets soos Les Miserables In Concert, waar ‘n ou soos Alun Armstrong en Colm Wilkinson speel en sing, Granted, dis ‘n “IN CONCERT” produksie, maar daar is nogtans ‘n sterk element van acting betrokke, wat hulle baie goed doen. Die sang van die produksie is natuurlik iets wat jy op min ander plekke gaan hoor.

Sweeney Todd is ‘n goeie fliek, ek dink net nie hulle sing mooi genoeg nie. Maar gaan kyk dit. So baie bloed….