The Hairdresser and I…and social responsibility

So, a few weeks ago I was in my home town in KwaZulu Natal, Vryheid, when I went for a desperately needed haircut. The barbershop I go to when I’m there is operated by a born-again Christian guy called Jonathan Foti, who started out from a small backroom at his house, where we used to go to when I was still in grade 8 or 9. Funny, I remember him before he got born-again…quite a foul-mouthed guy then, but ever since he became a Christian there was nothing of the sort.

Anyway, this is not about him, I’m just telling this because he is our “go to” guy for hair (for me and my dad anyway) when I’m visiting my parents. His hair studio has long been unisex and he has a few ladies working for him.

So I made my appointment and got there on an extremely hot December afternoon. That was about the same time we were doing that volunteer work at Inkululeko Babies Home. As always happens, the hairdresser (a lady) and I started talking about what I do for a living and before long we got into the whole thing about giving money to car guards or not. The conversation then went on to giving to the poor and needy. She also said that she doesn’t like to give to beggars at robots, because they are always there and that only creates more problems than it solves. Incidently, she has also done some volunteer work at Inkululeko but she said she’d rather give money to the organizations that run places like that, she doesn’t quite have the stomach to do the physical work.

Which is fine by me. At least she recognizes the need. At least she is willing to contribute to the answer. At least she isn’t blaming everyone and everything or saying that somebody else should do it. We both knew that we don’t have the ultimate answer, but we agreed that we should keep on doing at least the small things.

That gave me hope.

So, yes, you can be inspired by a trip to the hair salon.

“You’ve got to keep your mind wide open…” – Bridge to Terabithia

What do you dream about?

What do you dream about?

What if it would come true?

What if opportunity presented itself…and you don’t know what to do with it?

It surprises us when it happens, when suddenly we meet someone…that might just help us take the first steps to realizing our dreams.

Take Jake White’s story, for example. I’m not finished with his book yet, I’m at chapter 15 now, but so far I’ve leaned very important things:

* Don’t let anybody tell you that you can not do it
* Be very patient
* Don’t be discouraged by setbacks
*Never, ever give up on your dreams (because if you do, it OBVIOUSLY would never realize…)

Nóg oor Rugby en Christenskap

My verjaarsdag het darem ie sucky afgesluit nie – dankie baie aan vriend Shaun saam wie ek op die ou end by DROS in Menlyn gaan eet het. Good food, good company…en goeie rooi wyn! Dit was op die ou end nie so bad dag nie, ek weet dit het nogal erg geklink!

Anyway, so Shaun doen nou sy Meestersgraad in Sportwetenskap en werk by TUKS rugby-akademie. Nou, dit mag dalk te goed klink om waar te wees of dalk associate ‘n mens dinge net nie gewoonlik so nie, maar dis seker een van die mees Christelik-ekumeniese werkplekke wat ek nog teegekom het! Daar is ‘n Dopper, ‘n NG-outjie, Charismats en ek is nie seker wat nog alles nie, maar hulle begin en sluit die dag almal saam af met gebed en daar is orals Bybelverse opgeplak in hulle groot gesamentlike kantoor.

Hulle idee hierdie jaar is om baie meer holisties met die outjies wat by die Rugby-akademie aansluit, te werk: liggaamlik sowel as geestelik. Die hele “gesonde liggaam huisves ‘n gesonde gees”-ding. Maar dis glad nie oppervlakkig nie. Hulle is ernstig oor hulle geloof en oor die geestelike lewens van die outjies met wie hulle werk. Dis ‘n interkerklike opset, natuurlik, so ek dink dit kan nogals challenging wees, maar dis eintlik ongelooflik. Ek meen, wie van ons dink nou eintlik dat daar ‘n spesifieke bewuswording-slot ingewerk word op ‘n Rugby-Boot Camp?

Ek’s bly daaroor. Hulle het my ook genooi om een dag deur te kom na hulle kamp toe volgende week en om deur die jaar hulle by te staan met geestelike sessies. Ek het gister lank daar gekuier saam Shaun, Coach Neels en David (wat hulle geestelik gaan bewerk in die komende week). Hulle het in die week wat verby is, ouens se getuienisse gaan afneem op DVD – Bryan Habana, Wikus van Heerden en ek is nie seker wie nog nie. Maar dis vrek cool.

Ek is bly ek kan by dit betrokke raak. Soos julle al kon agterkom like ek Rugby baie, al is ek nie noodwendig die beste speler nie. En as ek ‘n input kan lewer, awesome! (Imagine ek word eendag soos die Springbokke se toer-predikant? Hehehe…!)

Dit help natuurlik ook met idees vir my storie. En Bybelstudies wat ek nou besig is om vir hulle uit te werk vir as hulle terugkom van die kamp af.

Mens dink baie keer God gaan jou net gebruik op die terreine waar jy goed in is of waar jou spesifieke talente iets kan beteken – en dit is so, God doen. Maar somtyds verras God jou deur jou iewers te gebruik waar jy NIE gedink het jy gebruik gaan word nie…

“Jy sien, dis nie die talentvolle ouens, of die slim ouens
wat ‘n verskil gaan maak nie
Maar dis ek en jy wat na God toe kom met leë hande en sê:
‘Here, hier is ek, gebruik my.’ “
– Gaan Na Jou Buurt! – Louis Brittz

Die regte wêreld – of iets soos dit… (op my verjaarsdag!)

Jammer dat ek so ongereëld post. Dinge rondom internet-gebruik by die gemeente waar ek nou my praktiese jaar doen, moet nog uitgesort word en sover het ek nog nie ‘n cheap internet kafee soos die een in hatfield van waaraf ek gewoonlik gewerk het, opgespoor nie.
Ek is nou hier by NG Wonderboom in Annlin, Pretoria. Dis okay…maar net okay. Ek verjaar vandag, yay! Maar dit suck big time. Die afgelope vier jaar was ek elke jaar met my verjaardag op Universiteitsoord se Eerstejaarskamp en dit was flippen lekker, want daar was altyd baie vriende wat die dag sommer outomaties saam my kon deel. Nou is ek nie daar nie, en ek mis dit ongelooflik.
Ek het gisteraand daar gaan kuier by ons wyk se kamp by Al-Te-Lekker-kampterrein, oppad Irene toe. Dit was die kruistog aand en ek is baie bly dat dinge geskuif is en dat ek dit kon bywoon. Sulke aande is maar emosioneel tot ‘n big extent en ouens en girls huil dat die trane loop. Ek het ook die geleentheid aangegryp om vir die wyk dankie te sê vir hul ondersteuning tydens laas jaar se stabbing – dit het vir my op die ou end ontsaglik baie beteken. Ek mis hulle.

Ek voel vandag heavy alleen. Ek het ‘n braai gereël vir Saterdagaand, maar klomp mense sê hulle het iets anders aan of kan nie kom nie om een of ander snaakse rede. So dan kyk mens maar.
Ek mis my Stranddiens-vriende. Ek mis my koshuis-vriende. Ek mis my Universiteitsoord-vriende. Dankie aan elkeen van julle wat op my facebook-profile gepost het of ‘n sms gestuur het, ek waardeer dit flippen baie!!!!!!!!
Soos ek hier sit, speel Plain White T’s se Hey there Delilah…en ek mis Stranddiens sommer van voor af.

Nou ja, ek moet seker ophou mope. Almal is heavy nice, ek kan wraggies nie daaroor kla nie, dis net…die heimwee pak my maar beet!

Anyway. My rugbyskoolstorie vorder stadig maar seker, ek weet net nog nie heeltemal waarnatoe gaan dit nie – daarvoor het ek julle input nodig! Maar ons sal aangaan.

Ek het ook begin met ‘n soort dagstukkie verwerking van Wild At Heart vir seuns in SA – ek het actually soort-van toestemming gekry by Ransomed Heart-ministries om dit te doen, so dis vrek nice. Ek voel dat dit nodig is vir so iets!

Nou ja…ek gaan vir my iets lekkers koop om te eet en vanaand movie. Darem kom die kampmense môre terug…
Cheers!

Mr T

Rugbyskoolstorie (3e deel…)

Hier is die volgende deel solank. Daar is nog gelukkig een deel wat ek reeds voor Kersfees geskryf het, sal hom in die volgende paar dae post, maar ek trek hierdie week op Pretoria toe so moenie oorhaastig wees nie. Lees bietjie solank al drie dele saam en comment asseblief op die karakters, storielyn, moontlike temas, ens.

Leon Steyn-hulle se huis is wat jy sou beskryf as “bedees”. Dis ‘n redelike kleinerige drieslaapkamer-huis in ‘n ietwat verwaarloosde deel van ‘n middelklas woonbuurt op die dorp. Tog is die erf netjies, die gras is altyd kort gesny (een van Leon se pligte) en die tuin, hoewel nie uitspattig nie, is goed versorg. Tuinmaak is een van die dinge wat Leon by sy ma geërf het.
Aandete in die Steyn-huishouding is ‘n gesinsaktiwiteit. Daar word van jou verwag om teen sesuur die aand by die huis te wees en onder geen omstandighede mis jy die ete nie. Dit is nie noodwendig ‘n groot ete nie; meer dikwels as nie is die kos eintlik aan die min kant. Vir Fanie Steyn is dit egter nie ‘n verskoning om nie die ete by te woon nie.
Vanaand se maaltyd bestaan uit snye brood en warm baked beans. Leon kom sit aan op sy plek aan sy pa se regterkant. Die atmosfeer is nie besonders gesellig nie, maar dis normaal vir hulle gesin. Veral die laaste tyd verkies Leon in elk geval eerder ‘n stil aandete as die geskree en gegil wat hulle die afgelope paar maande moes verduur. Hel, afgelope paar jaar! Elke aandete was ‘n bron van spanning want niemand het geweet of hulle die ete gaan deursit sonder dat iemand in trane of met ‘n gevloek van die tafel af opstaan nie. Leon het homself so min as moontlik, wat baie meer was as wat hy graag sou wou hê, deel gemaak van die bekgevegte wat om die tafel gewoed het. Hy is die een wat sy jonger boetie en sussie, ‘n tweeling, ná die tyd in hul kamer moes gaan troos. Dikwels het hy ook in die nag wakker geword met ‘n klein lyfie wat soekend styf teenaan sy rug inkruip.
Toe Leon nog klein was, lank voor die geboorte van die tweeling, het sy ouers nog baie gelag en dikwels vriende gehad wat kom kuier het. Dan het die grootmense tot laat in die nag gekuier. Soms het hulle baie hard begin lawaai en dit het Leon wakker gemaak. Hy sou dan stilletjies in die gang afsluip en gaan loer hoekom hulle so baie lag. Hy het gesien hoe sy ma partykeer ander ooms soen of op hulle skote sit, terwyl sy pa op die groot ronde rottangstoel gelê het saam met ‘n ander tannie.
Later van tyd het die mense al hoe minder kom kuier, nadat Leon een aand sy pa en ma vreeslik hoor baklei het.
“Hoe kón jy?” het sy pa se stem vanuit die hoofslaapkamer gedreun. “Met hóm, van alle mense?”
“Ag, Fanie, wat is tog die verskil? Een man, nog ‘n man, wat maak dit nou eintlik saak? Ons is almal grootmense, ons weet almal wat die implikasies is!”
“Dis nie die punt nie, bitch! Jy kon vir hom nee gesê het! Jy weet hoe ek oor die man voel. Sou dit nou so erg gewees het?”
“Ag, shut-up, jou dik gat! Ten minste het hy nie ‘n maag soos ‘n pap meelsak en…”
Leon het sy kop onder sy kussing ingedruk en die res van hulle geveg uitgedoof. Hy het heeltyd saggies gebid, sodat sy ma-hulle hom nie moes hoor nie, dat Liewe Jesus hom asseblief tog moes kom haal want hy wou nie langer daar bly nie.
Maar Liewe Jesus het hom nooit kom haal nie en dit was maar eintlik net die begin en kort na daardie aand het sy pa by Martin Motors begin werk.
Daarna was daar kort-kort stories wat by die skool rondgeloop het van sy ma wat by ‘n funksie met ‘n ander man sou flirt, en daar was die snaakse sms’e wat sy ma gekry het van nommers wat nie name bygehad het nie. Hy het eendag, baie verveeld, deur sy ma se boodskappe gelees en kon nie verstaan wie al die soentjies en drukkies stuur nie. Hy het gedink sy pa het ‘n nuwe nommer gekry, maar toe hy sy ma daarna uitvra, het sy die foon by hom gegryp en hom verbied om dit ooit weer te doen.
Leon was een keer siek in die bed met mangelontsteking en toe het daar ‘n loodgieter na hulle huis toe gekom. Hy het geweet dit was ‘n loodgieter, want die ou het sy wrench in die gang voor sy ma-hulle se slaapkamer vergeet. Leon was oppad badkamer toe toe hy dit daar sien lê het en gesien het die kamerdeur is toe. Hy het die wrench gevat en orals buite waar daar pype was, na die loodgieter gesoek, maar hy kon hom nêrens kry nie. Hy het ook gewonder hoekom die wrench, wat net so groot soos sy pa s’n is, so lig was – amper asof dit nie ‘n regte wrench was nie. Hy het besluit om die wrench eerder in sy kamer weg te steek as om sy pa daarvan te vertel.
Hoe ouer Leon geword het, hoe beter het hy besef wat aangaan. Tog het hy niks gedoen om dit te keer nie. Sy ma was skielik, na jare as sekretaresse by ‘n prokureursfirma, ‘n huisvrou en Leon het in die stilligheid geweet hoekom. Hy het dit egter geïgnoreer en eintlik homself probeer oortuig dat dit nie gebeur nie. Toe dit nie werk nie, het hy probeer om homself wys te maak dat, as hy nie weet van al die mans nie omdat dit gewoonlik maar in skooltyd gebeur, dit hom nie regtig sou affekteer nie.
Toe, in graad 7, het dinge tussen sy pa en sy ma skielik beter geword. Hulle het die een dag ná kerk teruggekom by die huis en sy ouers is reguit na hul slaapkamer toe. Hy het by die deur gaan staan en afluister en hy kon hoor hoedat sy ma bitterlik huil en hoedat sy pa haar troos. Hulle het na ‘n lang ruk die deur oopgemaak en hom daar gevang met sy skuldige gesiggie. Sy ma het hom net teen haar vasgedruk, ‘n soentjie op sy kop gegee en die tafel vir middagete gaan dek.
Vir ‘n tyd lank het sy weer begin werk en Leon was bly, want nou het hy geweet al die dinge was uiteindelik verby en hy was verlig die dit nie meer vir hom nodig was om met hierdie verskriklike geheim saam te leef nie.
‘n Paar weke later het hulle gehoor sy ma is swanger en toe hulle uitvind dat dit ‘n tweeling is, het sy ma weer besluit om op te hou werk. Aanvanklik was Leon nie bekommerd nie, maar eendag het hy siek geword by die skool en vroeg gaan uitteken om huis toe te gaan. Hy was nog ver van die huis af in die straat toe hy die bakkie herken het wat voor hul huis gestaan het. Dit was die loodgieter s’n…
Van toe af was dit een lang nagmerrie. Daar was gevegte en geskreeuery en sy pa wat dikwels met bande wat spin van die huis af wegjaag, Hy het geweet sy pa sou terugkom – hy het altyd. Leon was die een wat tuis met twee huilende babatjies opgeskeep moes sit. Sy ma was nie in staat om na hulle te kyk nie. Wanneer sy en sy pa so baklei het, het sy haarself in die hoofslaapkamer toegesluit en soms eers die volgende middag daar uitgekom. Dan moes hy maar na die twee kleintjies kyk. Hy het hulle gebad, doeke omgeruil en kos gegee. Almal stry met hom, maar hy weet Leandré se eerste woord was “Ouboet”.
Dit was ook nadat hy die kamma-loodgieter se bakkie voor hul huis gesien staan het, dat hy by die gym aangesluit het. Hy het net daar voor hul huis in sy spore omgedraai en na die gym toe gestap, nog met sy skoolklere en skooltas en alles aan. Die siek gevoel het van ‘n hoofpyn na ‘n maagpyn toe verander, maar dit was nie een wat met medisyne reggemaak sou kon word nie. Hy het by die gym aangekom, self sy lidmaatskapvorm ingevul en die volgende dag met sy spaargeld sy eerste fooie betaal.

Leon sit só ingedagte en eet aan sy boontjies en brood dat hy amper nie agterkom dat sy pa sy stoel agteruit skuif en opstaan nie.
“Julle ma het gebel. Sy sê sy kom nie weer terug nie.”
Leon hou op kou en kyk op na sy pa. Fanie Steyn het sy stoel by die tafel ingestoot en met sy arms op sy heupe by die venster gestaan en uit kyk. Leon wil hom nie verbeel nie, maar daar is ‘n sweempie van ‘n glimlag op sy pa se gesig. Vir die eerste keer in jare lyk die man verlig.
“Dis goed om te weet,” sê Leon en kou verder.

*****

Toe die skoolklok die volgende middag lui om die naweek aan te kondig, is dit asof die gebou ‘n sug van verligting slaak terwyl die kinders by alle uitgange van die terrein uitborrel.
Hoewel hy soos ‘n celebrity behandel is sedert hy by die skool aangekom het, het Rufus nog nie regtig vriende gemaak wat hy nou juis ‘vriende’ sou noem nie. Pouses staan hy by die manne en almal wil net heeltyd rugby gesels. Nie dat daar iets fout is daarmee nie, dis net…hy sou graag bietjie van die aandag van homself af wou reflekteer. In sy ou skool was hy een van baie; hier is hy amper soos ‘n walvis in ‘n plaasdam: almal weet van hom.
Daarom het dit hom nie verbaas toe hy hoor hoedat iemand hom roep oppad na die skool se hoofhek toe nie. Wat hom wel verbaas het, is wie dit was.
“Hey, Rufus!” hoor hy Juan se stem. Rufus kyk om. Hulle het vier van hul ses vakke saam en vandag was ‘n vol rooster, so hulle het mekaar dikwels gesien, maar hy het van die begin af die gevoel gekry dat Juan nie van hom hou nie. Hy weet Juan is bang dat hy vir Rozaan gaan afvry, maar hy het self ‘n meisie. Eintlik is hy en Juan in baie dieselfde posisie, aangesien hy self bietjie bekommerd is oor wie by sy meisie in Pretoria aanlê.
“Hey, Juan,” sê hy en wag vir Juan. Dié lyk omgekrap. Toe Juan by hom kom, maak hy keelskoon.
“Kan ons gou praat?” vra Juan saaklik.
“Ja, sure,” antwoord Rufus. Juan beduie na die bankie onder die groot akkerboom wat in die voortuin van die ou skoolgebou staan. Hulle gaan sit en Rufus wonder ietwat wantrouig waaroor Juan hom wil spreek.
“Jy het seker gehoor van die open-party wat vanaand by Jacques Steynberg se huis plaasvind?” vra Juan. Rufus knik onseker.
“Ja, so soort-van…dis die ou wat sy post-matriek in die ander hoërskool doen, nè?”
“Ja. Toe hy nog in ons skool was, was sy parties die grootste en wildste van almal. Al die ouens raak gesuip en al die girls raak maklik.”
“Klink lekker,” probeer Rufus met ‘n glimlag, maar die ernstige kyk op Juan se gesig laat dadelik sy glimlag verdwyn. “Sorry.”
“Anyway, soos ek gesê het, dis gewoonlik ‘n moerse party en dis wanneer sy ouers daar is. Vanaand gaan hulle nie daar wees nie, so dinge beloof om heeltemal hand-uit te ruk. Daarom wil ek jou ‘n guns vra.”
Rufus frons.
“Watse guns?”
Juan maak weer sy keel skoon.
“Rozaan gaan na die party toe gaan en ek wil hê jy moet ‘n ogie oor haar hou. Jy weet, net bietjie opcheck.”
“Jy bedoel ek moet op haar spy?” vra Rufus. “Hoekom gaan jy nie self na die party toe nie?”
Juan is nie lus om daardie verhaal met iemand wat eintlik ‘n totale vreemdeling is, te bespreek nie.
“Nie dat dit jou besigheid is nie, maar ek is gehok en sal dit daarom nie kan maak nie. Maar ek weet jy en Rozaan kom goed oor die weg so…ek het jou hulp nodig.”
Rufus voel nogal gevlei, maar hy vertrou nog nie heeltemal die water nie.
“Hoekom vra jy vir my en nie vir Wihan of Sibu nie?”
Juan vererg homself.
“Man, as jy dit nie wil doen nie, los dit! Ek het net gedog ek sal probeer om jou te vertrou sodat ons vriende kan wees, want ek kan sien dat dit op hierdie stadium vir die hele skool baie meer om die halsbandjie as om die hondjie gaan, maar as jy dink jy gaan in hierdie skool self regkom, moet jy asseblief voortfo…”
Rufus, wat besef dat hy die gebaar totaal en al verkeerd geïnterpreteer het, val Juan in die rede net toe dié opspring om te loop.
“Whoa, sorry, ou. Dis nie wat…ek het nie bedoel…jammer.”
Vir ‘n oomblik staar Juan hom aan met yskoue oë en gaan sit dan weer.
“Let me rephrase: ek het iemand nodig om te kyk laat my girl nie ‘n ander gomgat van Ewoud Heymans vry nie. Wihan en Sibu is so jags soos plaaskatte en daarom gaan hulle self te besig wees om chicks te soek dat ek hulle nie gaan vra nie. Dis vir jou ‘n geleentheid om nuwe mense te ontmoet en die sosiale kringe van Bergkruin te betreë. Al wat ek vra is dat jy af en toe met Rozaan sal gesels sodat die ouens dalk dink julle twee het iets aan en haar dan uitlos. Ek weet mos nou van beter.”
Rufus bloos en knik dan instemmend.
“Dis reg, Juan. Sorry oor netnou. En jy’s reg, dis nie maklik om met mense te gesels as hulle net in jou rugbyprestasies vaskyk nie.”
“Tell me about it. Maar thanx, ek is klaar laat om huis toe te gaan, so ek moet waai. Het jy my nommer?”
Vinnig ruil die twee seuns selfoonnommers uit en dan val Juan in die pad.
“Cheers.”
“Bye,” groet Rufus terwyl hy op die bankie agterbly. Hy kan net dink hoeveel hierdie gesprek van Juan moes gevat het. Hy neem homself voor om die aand sy bes te doen om nie vir Juan teleur te stel nie. Juan is self ‘n baie gewilde ou in die skool en een van die top sportmanne. Toe hy die vorige dag in die voorportaal gewag het, het hy na die sportbekers in die vertoonkas gekyk en Juan se naam op ‘n hele paar daarvan gesien. Dit sal lekker wees om hom as vriend te hê.

*****

Wanneer Rozaan in die middag by die huis kom, is die eerste ding wat sy doen, nog voordat sy haar skoolklere uittrek, om haar hi-fi aan te sit. Dis vir haar aaklig om so in stilte te moet funksioneer. Haar ouers werk albei voldag en omdat sy die enigste kind is, kan dinge baie eensaam raak as dit te stil is by die huis. Sy is ‘n meisie wat dit verkies om tussen baie mense te wees, met klomp mense op ‘n slag te mingle. Daarom kan sy nie wag vir vanaand se party nie. Dis die laaste groot party voor die vakansie en dan is dit in elk geval rugbyweek, wat beteken dat die dorp troppe ouens van ander skole en plekke in kry.
Hierdie middag is geen uitsondering nie en toe sy in haar kamer instap, sit die donkerkop haar hi-fi op relatief hoë desibels aan. Sy gooi haar skooltas in die hoek langs haar lessenaar neer en trek dan haar skoene uit en maak haar skoolrok se belt los. So ja, nou kan sy begin dink. Wat gaan sy inpak vir vanaand? Sy gaan by Lisa aantrek en sommer daar oorslaap ook. Lisa se ouers gee net vir haar ‘n huissleutel, hulle bly nie wakker en wag tot sy by die huis is soos Rozaan se ma-hulle nie.
Rozaan gaan staan besluiteloos voor haar oop kasdeure. Juan gaan nie vanaand daar kan wees nie, want hy is mos gehok, so sy hoef nie hom in ag te neem as sy moet kies wat om aan te trek nie. Hy hou nie baie daarvan as sy, na sy sin, te kort rompies aantrek nie, maar hel, wat help dit ‘n mens het die mooiste bene in die skool, volgens haar gay-vriende, en jy wys dit nooit? Nee, flip, vanaand gaan sy wys wat sy het. Sy het niks om oor skaam te wees nie. Nie ‘n sentimetertjie selluliet nie! Dankie, hokkie oefeninge!
Sy wonder of Rufus vanaand daar gaan wees? Dit sal dalk ‘n goeie ding wees vir hom, sodat hy ‘n slag die ander kinders in die dorp ook kan ontmoet. Sy gee glad nie om om hom ‘n bietjie tuis te laat voel nie! Toe hy die vorige dag so kaal bolyf op die rugbyveld gestaan het, het sy gewens sy kon met haar hande oor sy klipharde maagspiere streel. Ja, goed, Juan is self flippen goed gebou, maar hy is meer atleties terwyl Rufus duidelik meer soos ‘n tradisionele rugbyspeler gebou is.
Sy betrap haarself hoe sy planne maak om vanaand vir Rufus alleen te kry, maar onthou dan dat hy gesê het hy het ‘n meisie. Damn! Sy wonder hoe ernstig is hulle? Out of sight, out of mind. Hy sit seker en treur oor hy nie by sy girl kan wees nie en sy sal vanaand seker maak dat sy daar is om hom te troos as die heimwee te erg raak.
En, selfs al val hy nie vanaand al vir haar planne nie – daar gaan baie ouens van Ewoud Heymans daar wees en daar is self ‘n paar studs wat daar rondloop…
Sies, Rozaan! Raas sy met haarself. Juan het haar nog nie een keer ‘n halwe rede gegee om hom te wantrou nie en hier staan sy en planne maak oor hoe sy hom gaan verneuk. Skuldgevoelens kruip teen haar rug op. Sy was nog nie eens by sy huis sedert hy gehok is nie en as sy sien dat hy op Mxit opkom, gaan sy af. If anything is hy eintlik geregtig daarop om haar te verneuk.
Sy skud haar skouers, amper asof sy die gevoel soos water van haar rug af wil afskud. Hulle het nie met mekaar getrou nie en hoewel die begin van die verhouding vreeslik romanties was, doen dit nou niks meer vir haar nie. Dis nie asof Juan nie meer vir haar aantreklik is nie – hel, hy is een van die sexyste ouens in die skool! – maar nêrens het hulle hul “undying love” aan mekeer gesweer nie. Wat ookal vanaand gebeur, dis in elk geval verby, besluit sy. Ek sal hom net môre sê en dan moet hy nou maar daarmee deal.

*****

Toe Jacques Steynberg Sr. 15 jaar vantevore die huis in die rykmansbuurt op die bult gekoop het, het hy net twee doelwitte voor oë gehad: om dit die mooiste huis op die dorp te maak en om dit die mooiste huis op die dorp te maak. Niks sou in sy pad staan om te sorg dat hy absoluut in die grootste weelde leef nie. Hy het selfs vyf jaar later die erf langsaan gekoop en die twee huise met bouwerk en die twee erwe met tuine verbind. Daar was ‘n tennisbaan en ‘n 25 meter swembad om mee te begin. Daarby het hy ‘n groot, moderne braai-lapa gevoeg en ‘n tuinhuis met ‘n jacuzzi waarin 10 mense met gemak kan lê en borrel.
Die tuinhuis bevat ‘n ten volle toegeruste kroeg met genoeg drank om al die inwoners van die 25 huise in die straat vir ‘n week lank komaties te hou. Dit het ook ‘n stoep met trappies wat in die swembad uitloop. Oral langs die swembad is daar lang, slap patio-stoele en groot sambrele wat skaduwee voorsien op die warm dae. Die swembad self is verhit sodat dit die hele jaar lank met gemak gebruik kan word.
Die massiewe tuin wat die twee gesamentlike erwe gebied het, het konstante versorging vereis en daarvoor is daar twee permanente tuiniers aangestel. Die tuin het van weë sy besonderse uitleg en al die rare, ingevoerde plante wat met moeite daar ingebring is, oor die jare verskeie pryse gewen. Dit was Rowena Steynberg se trots. Die tuinhuisie se kroeg was haar ondergang.
Haar drinkgewoontes het gou-gou tot probleme gely, maar dit is doodstil gehou en vir jare het net die gesin daarvan geweet. Rowena is verskeie kere na uitdroogsentra geneem, net om ná ‘n tyd van aanvanklike vordering weer terug te gly in haar ou patroon in. Tog het hulle daarin geslaag om die nuus net in hul huishouding te hou, totdat een van die tuiniers een aand in ‘n kroeg sy mond verbygepraat het. Soos ‘n veldbrand het die nuus deur die dorp geblits en kort voor lank het almal van die skandaal geweet.
Jacques Steynberg Sr. het hierdie verloop van gebeure, soos al die ander dinge in sy lewe, koel en kalm hanteer. Hy het die gesin om die groot mahoniehout-tafel bymekaar geroep en vir hulle verduidelik dat dit niks aan enige van hulle doen nie en dat niks met hulle gaan gebeur nie. Hy het in elk geval van genoeg vuil wasgoed van ander mense geweet, getuienis daarby ingesluit, om enigeen wat sou durf waag om hul naam in die publiek te beswadder, heeltemal te vernietig.
Daarom het die dorp se geskinder nooit meer as dit word nie. Niemand het geweet of dit werklik waar was en of dit maar net ‘n dronk tuinier was wat ‘n storie opgemaak het nie. Niemand kon ook regtig onthou of die tuinier sy werk by die Steynbergs voor of na die stories begin het, verloor het nie…
Die Steynbergs het aangegaan asof niks gebeur het nie en Jacques Jr. het ook probeer maak asof die nuus hom nie pla nie, hoewel dit in werklikheid tog het. Baie mense dink dat die feit dat hy sy matriekjaar oordoen, grootliks daaraan toe te skryf is dat hy die jaar vantevore baie meer partytjie gehou, vir die skool se span geswem het en meisies in sy sportmotor onthaal het. Dit is waar – maar, alhoewel hy dit nooit aan enigiemand sal erken nie, het Jacques met slaaploosheid en leerprobleme gesukkel.
Tipies soos sy pa het hy besluit dat dit hom nie sal kniehalter nie en het hy aan die begin van die jaar ‘n tweede keer vir matriek ingeskryf – hierdie keer by Hoërskool Ewoud Heymans. Vriende was nie vir hom ‘n probleem nie – hy het al lankal met baie van die mense in sy aanvanklike opposisieskool vriende gemaak, want ‘n mens weet nooit. “It’s not what you know, it’s who you know,” sê sy pa altyd.
Die enigste ding wat ‘n moontlike klein haakplekkie vir hom sou wees, was toelating tot ‘n ander skool as waarin hy aanvanklik matriek geskryf het. ‘n Klein tjekkie met sy pa se handtekening op, uitgemaak aan die skool (en ‘n tweede een, uitgemaak aan die skoolhoof), het vinnig-vinnig daardie probleem opgelos.
Teen die tyd dat die kinders laat die middag by hul huis begin opdaag, het Jacques en Skalla, een van sy beste vriende sedert laerskool, hulself reeds stewig tuisgemaak agter die tuinhuisie se kroegtoonbank. Skalla, wat homself as DJ aangestel het, sorg dat polsende musiek vinnig-vinnig vir ‘n partytjiestemming sorg.
Jacques vat nog ‘n groot sluk van sy brandewyn. Vanaand gaan hy heeltemal ontspan en as daar ‘n meisie-vleisie na sy kant toe gaan naderstaan, gaan hy beslis nie nee sê nie.

*****

Rufus staan ongemaklik voor die groot, oop hekke aan die voorkant van Jacques-hulle se erf. Juan het vir hom per sms verduidelik waar dit is en hy het met sy motorfiets soontoe gery. Nou sit hy hier op sy motorfiets en hy het nie ‘n clue wat om te doen nie. Rufus vee sy sweterige handpalms aan sy broekspype af. What the hell? dink hy. Dis nie die eerste party waar hy in sy lewe al was nie, so hoekom voel hy so ongemaklik? Dis seker tog orals maar dieselfde, met die dronk main ouens, die smooth-talkers wat net wil score en die girls wat orals rondstaan asof iemand hulle randomly daar geplaas het. Hier en daar sal daar ‘n girl wees wat saam die manne kuier, of twee wat saam-saam sletterig rondval ná ‘n shot tequila of twee. Dis ‘n reuse fake spul, maar dis eintlik ‘n speletjie en solank jy by die status quo sou hou, sou alles fine wees. Hoe sê daardie liedjie in High School Musical nou weer? “Stick to the status quo!” Probleem is, hy is nie seker by watter deel van die status quo hy moet stick nie, want hoewel hy seker as een van die rugbybrekers geklassifiseer kan word, is hy terselfdertyd die nuwe ou in die skool en die dorp en hy is nie baie seker hoe daardie rol vertolk moet word nie. Hulle het sy hele lewe lank op een plek gebly en hy het homself nog nooit as een van die “nuwe” kinders in die skool gesien nie. Toe hy die nuus dat hulle gaan trek gekry het, was hy heeltemal onkant gevang. Tog het hy gehoop…maar dit het alles in rook opgegaan.
En nou het Juan hom nog daardie weird guns ook gevra! Dis nie asof dit dinge makliker maak nie, want nou moet hy die girl ook nog juggle tussen alles deur. Om alles te kroon, kry hy nie antwoord by sy eie meisie se selfoon nie…
Voor hy egter te diep kan begin dink, stop ‘n Vuka Scooter langs hom. Die persoon haal sy valhelm af en Wihan se breë glimlag begroet hom.
“Yes, ou, hoe lyk dinge?”
Rufus is bly om iemand te sien wat hy nou al darem ‘n bietjie ken.
“Hey! Nee, goed goed. Waar’s Sibu vanaand?”
Wihan kyk vir Rufus aan asof hy mal is.
“Sibu? By hierdie party? I don’t think so. Ek en hy is tjommas, maar nie almal is só verlig nie.”
“O, okay,” trek Rufus sy skouers op.
“Nou kom ons gaan in,” sê Wihan en hy ry voor Rufus die groot erf binne. Rufus skop sy motorfiets aan die brand en volg kort op sy hakke.

TO Stranddiens # 10 : Dis Overall ‘n Fees Om ‘n Christen te Wees!

So ons is terug van Stranddiens af. Wat ‘n heerlike ervaring! Oe, dit klink so formeel…

Dit het gerock! Dit was awesome, excellent en flippen cool.

Vandat ons in die kar geklim het by die parkeerterrein van die kerk totdat ons vanmiddag (Sondagmiddag 6 Januarie 2008) so half drie se kant terug was, het ek dit geniet. Ja, natuurlik, om te sê elke liewe dingetjie het glad en sonder probleme verloop, is bloot nie realisties nie, maar dit was vir my regtig een van die heel lekkerste stranddienste. Dit was beslis die stranddiens waarop ek die heel meeste gelag het!

Om ‘n vinnige oorsig oor die week te gee, gaan ‘n mission wees, so ek gaan nou maar vertel soos dit in my kop opkom.

Elke dag se program het dieselfde verloop:
06:30 voogde op die strand
07:00 span op die strand vir bewuswording
08:00 ontbyt
08:45 Bidbuddies
09:00 regmaak vir strandspele
10:00 strandspele (aksiekrieket/touch rugby/sandkasteelkompetisie en strandgames/survivor)
12:30 middagete
13:30 regmaak vir poppekas
14:00 poppekas
14:45 konsertoefening
16:00 aftyd
17:00 Huisbesoek (soms)
18:00 aandete
19:00 bestuurspanvergadering (soms)
20:00 aandprogram (saalspeletjies/talentaand/konsert/praise & worship/youth bash/sokkies/koffiekroeg)
22:00 dagevaluering
23:00 slaaptyd

Die Sondag was daar ‘n erediens in plaas van strandspele en geen poppekas nie en op Oujaar was daar ‘n middernagdiens (wat yours truly moes lei sonder dat ek vooraf daarvan gesê is!).

Dis moeilik om alles te vertel, daar het so baie dinge gebeur. Besoek gerus die NG Vryheid TO Stranddienste group op facebook, dit gaan binnekort baie foto’s en nuwe goed op hê.

Waarby ek wil uitkom, was die ervarings wat ons gehad het.

Die sports en games was lekker, soos altyd en die poppekas was snaaks, soos altyd. Hano en Andreas was weer Wolf en Zebra (die 2 stoutetjies), maar hulle het meer gereëld die nuwe outjies kans gegee om hul plek te begin inneem. Wiam was die een dag die tandarts, Dr Naas, en het ‘n skreeusnaakse debuut-vertoning gelewer. Nogals ‘n natural.

Konsertoefening was maar bedrywig, maar nie so hectic soos wat dit al in die verlede was nie. Ek dink dit het baie te doen gehad met Marnie se aanslag. Sy wou ‘n gemaklike, uit-die-hart-uit konsert gehad het en ek dink ons het daarin geslaag. Ons het ‘n Trip Down Memory Lane gehad en al ons lekkerste mimieke gedoen: Testify To Love, Varkieliedjie, Don”t Stop Me Now, Everyday, In Die Hemel Is Die Heer, Dive, Walk On Water en dan die nuutste toevoeging, Jubeljaar (Louis Brittz-geel cd weergawe). Jubeljaar het net op die regte plek gekom. Ons wopu dit al lankal gedoen het, maar dit was net nooit reg nie – tot vanjaar toe. Soveel pret met een liedjie is moeilik om te hê, maar dit was net vrek lekker! Kudos aan Louis Brittz en al die ander ouens (Avalon, Prophet, Steven Curtis Chapman, Queen) wie se liedjies ons oor soveel jare kon bymekaarmaak en gebruik om deur danse die evangelie daardeur te verkondig. Dankie, dankie, dankie!

Die Praise & Worship-aand was ook awesome. Hierso sê ons onder andere ook dankie aan Michael W. Smith en Retief Burger vir sy bydraes tot gospel wat ons help om lekker te sing en die Here in Afrikaans te loof sonder dat dit klink soos iets uit ‘n kinderkrans-cd opname. Ek en Nelmarie Mahne het ons getuienisse gelewer tussen die liedjies deur en na die tyd was daar koffiekroeg, waar daar baie jongmense was. Daar was regtig meer jongmense as wat gewoonlik by ons praise & worships was en wat daarna vir ons kom vertel het van dinge in hul lewens. Dit was so ‘n lekker warm gevoel, soos wat ek maar altyd het na ‘n geslaagde TO p&w.

Niks kon my egter voorberei vir wat nog sou volg nie.

New years het gekom en gegaan en ek het twee dae voor die tyd gehoor het moet die diens lei en die preek doen. Gelukkig het ek al lankal aan ‘n idee vir ‘n preek rondom die verlore seun se agtergeblewe broer begin dink, maar my eksegese was regtig beperk tot die Nuwe Vertaling en die Heilige Gees se leiding. Gelukkig verwag niemand om ‘n uur lank in ‘n oujaarsdiens te sit nie, so dit kon maar kort wees!

Maar dit was vir my ‘n voorreg om so iets te doen op ‘n plek waar ek eintlik “groot” geword het en wat crucial was in my geestelike vorming. Die random dronk ou wat op die strand vir ons die Onse Vader kom try opsê het vyf minute voor die countdown en die girl wat die outjie wat kamstig besig was om dood te bloei se ma-hulle kom soek het 30 sekondes voor die countdown, was…’n bysaak. Die vuurwerke was mooi (die wat nie op die sand ontplof het nie).

Dit was egter nie die ervaring waarna ek wil verwys nie.

Die dag na ons heerlike feeskonsert was dit karavaan-ruildag in die oord, die 2e Januarie. Dit het beteken dat die meeste van die mense weg is en ons nog net ‘n klomp mense van die chalets en die villas en hier en daar ‘n karavaan gehad het. Die aand het ons ‘n Youth Bash gehou – wat eintlik maar net ‘n anderster tipe praise en worship sou wees. Nedine wou twee video-clips van Planetshakers speel: een vir ‘n intro en een net nadat ek die boodskappie sou lewer by ons “altar-call”-tipe (her)commitment-deel van die aand (julle weet waarvan ek praat!). Toe ons wou begin, wou die dvd nie deur die media players wat ons gebruik het, reg speel nie. So ons besluit toe om maar net aan te gaan met die res van die liedjies.

Ons p&w’s werk gewoonlik so dat ons die woorde in Powerpoint slides op ‘n skerm gooi met ‘n mooi agtergrond en dan werk ons met mp3’s en die program loop sonder aankondiging. Ons begin met ‘n paar lekker op en wakker “Praise” songs en gaan dan oor in rustiger “Worship”songs (ek weet mens onderskei nie eintlik tussen die twee soorte nie, maar dis bloot ter verduideliking). Ek (of die dominee wat saam is, maar gewoonlik ek) lewer dan ‘n kort boodskappie en dan sluit ons af met nog ‘n paar songs, waarvan die laaste een Friends van Michael W. Smith is.

Hierdie een was nie juis verskillend nie, maar ons het die saal ‘n bietjie anderster ge-setup. In die middel van die vloer het ons met papier ‘n kruis gepak en randomly rondom dit kerse in onderstebo polistireen-glase gesit. Die idee was dan om een aan te steek en dan, wanneer jy gereed was om ‘n (her)commitment te maak, dan het jy jou kers gaan aansteek en op die kruis gepak.
Ek het weer met die tema van die verlore seun gewerk, ‘n tema wat regdeur die stranddiens geloop het, van die voorkamp af al. Die ding waarop ons gefokus het die hele tyd was dat jy BY die Fees kan wees, sonder om DEEL van die Fees te wees – of jy nou die jonger of die ouer broer was.

En hier het ek toe, deur die genade van die Heilige Gees, onthou om die storie na albei geslagte toe te verleng – iets wat ek by my proffies op TUKS geleer het. Ek het begin deur vir die mense te sê ek wil vir hulle ‘n storie vertel wat hulle dalk al baie goed ken: die storie van die pa met twee seuns. Of die pa met die twee dogters. Of die pa met die twee kinders…

Ek is só bly dat dit gebeur het, want later was dít die sleutel wat gehelp het dat elkeen wat daar was die verhaal sy of haar eie kon maak.

Die dvd wou toe weer nie speel nie en Nedine speel toe net die liedjie, Saviour King, terwyl die kerse aan die brand gesteek word.
En toe, soos wat die kerse een vir een aangesteek word, het die kinders begin huil. Spanlede, oordkinders, groot en klein, almal was so aangdaan en oorweldig deur die teenwoordigheid van God wat op daardie oomblik so tasbaar geword het, dat dít die ervaring geword het wat ek só gehoop het ek weer op TO sou kon beleef. Al die spanlede het mekaar begin vashou en druk; vriende wat vir die eerste keer saam daar was, soos Wiam en Jan, kon ‘n dun oomblik saam God ervaar en ‘n splinternuwe vlak van vriendskap betreë. Marnie kon vir die eerste keer in ‘n lang tyd eerlik begin wees oor hul situasie by die huis rondom haar sussie wat in die afgelope jaar geskei is. Andreas kon beleef hoedat ander mense by hóm hul kerse kom aansteek. So kan ek aangaan…Ons het almal net by die kruis gaan sit en vir die kerse gekyk, terwyl die musiek net aangehou speel het. Ek het maar net gesorg dat daar die heeltyd musiek is wat in die agtergrond speel (dankie aan Retief en die Luidkeels Hersien-cd, by wie se opname ek was – special stuff).

God was getrou. God het Sy beloftes gehou. Die trane het gerol en God het harte aangeraak.
Wat ‘n aand! Dit is die tipe aand wat jy net op TO Strand kan beleef in die teenwoordigheid van God. As jy al ooit daar was, sal jy weet wat ek bedoel. Andersins hoop ek van harte dat jy al so ‘n nabye ervaring van God saam jou vriende kon beleef of dat jy dit nog sal beleef in hierdie lewe…

Die aand daarna was dit vir die girls nodig om bietjie alleen in hul kamer tyd te spandeer (ons los dit net daar) en toe het ons ouens ook kans gehad om alleen te kon gesels. Wanneer ons in die aande saam afgesluit het, het ek Bybelgedeeltes uit Dawid se lewe hanteer. Dié aand lees ek toe die deel waar Dawid aan Mefiboset, Jonathan se seun, genade bewys en ons chat toe sommer so oor vriendskap en hoe jy jou Christenvriende nodig het, veral by die skool wanneer ‘n mens teruggaan en jy nie meer elke dag in hierdie Stranddiens-tipe opset funksioneer nie. Hoe ons Christus vir mekaar moet wees en hoe ons ware identiteit nie lê in die aktiwiteite waaraan ons deelneem nie, maar in die feit dat ons seuns, manne, van God is.

Die gesprek het ook sy draai by masturbasie en seks gemaak en ek en Hano kon reguit met die hoërskoolouens daaroor gesels. Vir ‘n paar van hulle weet ek dat dit die eerste keer was wat hulle in ‘n geselskap was waar ouens nie iets vuils daarvan gemaak het nie, maar juis kon praat oor hoe mooi dit bedoel is om te wees. Dit was vir my net so ‘n dun oomblik as die vorige aand: die geleentheid om vir jonger outjies te kon wys dat ‘n Christen se lewe regtig lekker is; dat ons nie skaam is oor dinge nie, maar dat ons die lewe in al sy fasette anders (moet) benader as die wêreld rondom ons. Dit was ‘n reuse voorreg om dit wat ek al geleer het, akademies sowel as non-akademies, oor te kon dra aan die jonger ouens.

Hiccups met die spanbestuur, wat net soos in heeltemal afwesig was ten spyt, was dit ‘n Stranddiens wat ek altyd in my hart sal dra, veral ook omdat ek nie seker is of ek (hoe graag ek ookal wil) wel aan die einde van die jaar by die span sal kan aansluit nie.
NG Vryheid Moedergemeente se stranddienste het ‘n manier om hul temas uit te leef en hierdie een was nie anders nie:

Dis Overall ‘n Fees Om ‘n Christen Te Wees!