My probleem met Steve se “Ons sal dit oorleef” – video.

Okay, so Steve Hofmeyr se nuutste video en liedjie, Ons Sal Dit Oorleef, maak die verwagte opslae. Geen verrassings daar nie. Daar was hype en die Afriforum-Julius Malema hofsaak gaan eers Donderdag na die verkiesing voort, hoewel vandag se ruling dat die woorde “Kill The Boer” nie net haatspraak is nie, maar ook ‘n aanhitsing tot moord groot implikasies daarvoor het. En laat ek sommer nou al sê: ek is bly oor vandag se uitspraak, regtig. As ons nie mag ‘k****r’ sê nie, mag julle nie ‘Kill the Boer’ sê nie. Dit is tog in kort waarop die hele betoog neerkom, of hoe, Steve? Want eintlik is ons almal so onderling ‘n bietjie rassisties, of volksisties, of etnies-bewus, of watokal ‘n mens dit wil noem – ons like ons eie ‘groep’ meer as die ‘ander’ groep. Ek erken dit. Dit beteken nie dat, net omdat ek my eie groep verkies, ek uit my pad uit gaan gaan om dinge vir die ‘ander’ (wie hulle ookal mag wees volgens die definisie wat ‘n mens aanhang) moeilik te maak nie. Of met hulle lelik te wees nie. Dom, common witmense irriteer my net soveel soos dom, common swartmense en dom, common bruinmense en dom, common Indiërs. Maar ek kamp net so lekker saam met die skerp, slim klein Indiërtjies as saam met die skerp, slim klein swartetjies en wittetjies en bruinetjies, soos wat ek die afgelope naweek op ‘n laerskool-leiersontwikkelingskamp gedoen het. En ons kan maar vergeet dat ons gaan integreer – ons moet dit eerder vir hulle los, want hulle het dit al klaar reggekry. Almal is pelle. Hulle nuwe generasie-groep is anders as ons groep. Al klaar.

Okay, maar terug by my punt: die video. My probleem is dus nie die feit dat die liedjie bestaan nie (hoewel, en ek is jammer om dit te sê, ek dink Bok van Blerk se My Kreet is ‘n nicer song). Die woorde is duidelik ‘n direkte teenpool vir die KTB-‘strydkreet’ (hulle hou mos voor dis nie ‘n liedjie nie): dit gaan oor ‘oorleef’, eerder as ‘to kill’; dit gaan oor ‘ons’ eerder as oor ‘the Boer’ (m.a.w. ‘hulle’). Aldus Steve op sy Facebook-page: “Dis my trotste Afrikanerlied met pragtige (voormalige) tradisionele byvoeglike naamwoorde wanneer of indien Malema en die ANC die “Kill the Boer” saak wen. Hier kom Boere karma in enorme porsies.”

Groot woorde. Dis ons teenoor hulle. Hulle wat ons wil doodmaak – toemaar, ons sal dit maak. Met daai skildery van die Trekkers wat die ossewa wat dreig om by die steil Drakensberg-helling af te donder met toue vashou terwyl die verslae hulpelose vroue toekyk wat strategies in die mise-en-scene verskyn.
Dit volg met verwysings na die oormag en die engele wat staan by ons vroue en kinders wat sterf. Dan sien ons ‘n mengsel van NP van Wyk Louw, Langenhoven en Sheila Cussons – en, natuurlik, die FAK – terwyl die kamera by die boekrak verby pan.

Tot sover in die song kon dit netsowel uit ‘n musical oor die Anglo-Boereoorlog gedateer het, iets soos Ons Vir Jou. Ek dink dit sou goed gepas het daar. Maar nou met vers 3 kom die gedeelte – met die strategiese toonaard-verandering om aan te dui dat hierdie wat volg significant is – wat volgens my problematies is.

Ek lig my oë tot die berge op
Waar sal my hulp tog vandaan kan kom

Met ‘n Psalm 121-agtige aanroep om hulp en die skildery van “God ziet mij, hier vloekt men niet” in die agtergrond. Sjoe. What a statement. Volg die link
http://flanders-inside.skynetblogs.be/archive/2008/05/16/rewind-van-god-ziet-u-mij-hier-vloekt-men-niet-a-rewind-of-g.html
vir ‘n verduideliking van wat dit beteken – baie interessant en natuurlik opsetlik gekies. Saam met die leë stoel wil ‘n mens wonder of dit regtig wys na ‘n Ander Persoon wat nou moet inspring om te help.

Ag my God jou woorde lê deur my geweef
Ons sal dit oorleef…

Ek staan vandag op jou plaas ou vriend
Daar hang stof oor die stilte sovêr ek kan sien

Na ‘n vinnige flits van ‘n kierie word twee skape gesien: ‘n witte en ‘n bruine. Ek weet ek gaan nou in nitty gritties in, dalk, maar ons leer om hierdie goed raak te sien in filmskool, so ek vra die vraag: is wit en bruin dalk almal skape? Wat net blêr, sonder om regtig te dink wat hulle vir en van mekaar sê? Dalk is dit net om te wys Steve is op ‘n plaas, soortgelyk (indien nie dieselfde nie) as Eugene Terre’Blanche s’n.

“Maar die geeste van gister sal more herleef
Ons sal dit oorleef

Eugene Terre’Blanche: Dankie o God vir die vermoë, dankie o Here wat U my geleer het, en wat U vir my so gratis geskenk het, vandag gee ek alles terug, tot eer en verheerliking van U naam en die uitbouing van U koninkryk”

Terwyl Eugene Terre’Blanche se gebed opklink, natuurlik ‘n visual van die getalle afgestorwenes tydens die ABO.

So wat is my probleem? Ek weet nie of die gebede inpas nie. Nie omdat dit gebede is per se nie, maar veral Eugene Terre’Blanche s’n se woorde maak ‘n ander appeal as wat die res van die song doen:
 Hy sê dankie vir die vermoë – maar ons weet nie die vermoë om te wat nie – onderskeiding dalk?
 Hy sê dankie vir wat God hom geleer en geskenk het, en nou gee hy alles terug – sou ‘n mens kon verstaan dat hy alles opgee en, a la Paulus in Filippense 3, alles wat hy vroeër as bate gesien het nou as waardeloos beskou?
 Tot eer en verheerliking van U naam – duidelik het die nie meer oor homself gegaan nie
 en die uitbouing van U koninkryk – okay, beslis het dit nie meer oor homself gegaan nie. Ook nie oor die uitbouing van die koninkryk onder Afrikaanses, of sy volk nie. Is ek reg? Of het dit? Hy sê dit nie.

Deur dit by die song in te sluit, sonder om dit op dramaties-ironiese wyse te gebruik soos die Oupa se gebed aan die einde van PG du Plessis se Fees van die Ongenooides, is dit mos ‘n teken dat Steve met hierdie gebed saamstem.

My vraag is: as ons dan nou saamgaan met ‘God se Naam en Koninkryk’ – het Jesus nie kom leer dat dit in God se Koninkryk juis andersom werk as “oog vir ‘n oog” en “tand vir ‘n tand” nie? Want ernstig nou, wat is hierdie song anders as dit? Ja, ons vloek nie die swartmense en als nie (ek weet daai woord is gebliep, maar dit tel nie juis nie), maar soos Steve self gesê het, dis sogenaamde Boere-Karma.

Wow. Ons sluit ‘n song af met ‘n gebed dat God se wil sal geskied, net om daarna die wil in ons eie hande te neem. Dít is dramaties-ironies.

Ek het weer hoofstuk 11 van Mense van my Asem gaan lees en ek is oortuig Steve is ‘n gelowige. Nie jou mainstream of charismat of gereformeerde of watter boksie jy ookal wil kies nie, maar gelowig none the less. Inteendeel, ek dink hy is bitter ernstig oor sy geloof in God. Wat in hulle twee se persoonlike verhouding aangaan, is hulle saak en nie my besigheid nie. Maar wat my pla, is: waar kom die ding van ‘draai die ander wang’ in? Word ons nie belowe dat, deur dit te doen, maak ons ons vyande vuurrooi van skaamte nie? En ou Salomo het in Spreuke al geobserveer dat ‘n krenkende woord woede opvlam. Ook Oom Langenhoven was wys genoeg om dit raak te sien.

Ek sê nie dis reg om KTB te chant nie. Ek het dit al aan die begin gesê. Maar om in reaksie daarop ‘n song te skryf met die voorwaarde dat die bliep sal verdwyn as hulle wen net omdat dit die polities-regverdige ding sal wees om te doen…I dunno. Dit sit ongemaklik aan my.

Sê nou Julius Malema word wel skuldig bevind. Ek weet nou nie wat sy straf gaan behels nie en ek glo nie hy sal ooit sê hy is jammer nie. Maar sê nou maar net hy sê hy is jammer – gaan ons dan ‘n song skryf waarin ons sê ons vergewe hom? Want dis tog wat God van ons verwag, is dit nie? Om ons vervolgers te seën? Om ons naaste lief te hê soos onsself?

Ek dink ek is besig om weg te beweeg van ‘n godsdiens waar ek verwag dat die God wat ek aanbid my te hulp moet snel vir die geringste dingetjie, waar ek net die “victory moet claim” en als sal okay wees en al daai goedjies (die wat my ken sal anyway weet!). En ja, ek verstaan die gesprek tussen Terblanche Jordaan en Steve in daai betrokke hoofstuk van MVMA waar hulle tot die conclusion kom dat God niks van mens verwag nie want niks wat ons kan doen, gaan God se dag opkikker nie. I get that and I am fine with that, ek hou actually daarvan. Maar daar word tog ‘n manier van mense hanteer in die Bybel voorgehou wat condusive is tot vrede en tot ‘n beter samelewing. En om vuur met vuur te beveg sien ek nie daar nie.

Ek weet nie Steve, dalk verstaan ek jou heeltemal mis? Sal graag ‘n reply wil hoor. Help my dink hierso. Ek sal dit waardeer.

2010 sover…

Okay, nuwe jaar, nuwe dinge…of nou nie heeltemal NUWE dinge soseer as wat dit ‘n change is van die OU dinge nie, maar darem ‘n nuwe klemverskuiwing.

WAT?

Hehe! Laat ek verduidelik: ek is nog steeds in Jeugbediening in ‘n lekker NG gemeente op ‘n Noord-Natalse plattelandse dorp waar ek met 3 skole se tieners (van ‘n verskeidenheid ouderdomme, rasse, taalgroepe, geslagte en ekonomiese aard) te doen het. Wat vanjaar ‘n bietjie anders is, is dat ek myself by Ope Rugby betrokke gekry het (I have my ways and means!) en sover is dit nogals ‘n uitdaging. Totale nuwe soort-van groep (hoewel daar baie van die ouens is wat my reeds ken, en party wat my baie goed ken) wie se vertroue jy moet wen en al daai goed.

Dit gaan nie vir jou weird wees as jy my nie ken nie, ek meen, wat is daar nou aan rugbyafrigting? Haha, baie, laat ek jou vertel (en jy moet half weet dat daar tussen my en die een afrigter ‘n redelike stukkie persoonlike geskiedenis is). My swaer het gelukkig vinnig se hulp aangebied, hy is nogals ‘n expert. Laat ek net duidelik maak: ek rig nog nie regtig af nie. Ek het die coaches sover gekry dat ons voor oefeninge ‘n kort inspirational stukkie doen en bid. Ek het dit oor die boeg gegooi van “ons doen dit anyway voor wedstryde, kan ons dit nie maar voor oefeninge ook doen nie?” en toe die een coach kom met ja, hy challenge die ouens om CSV toe te gaan (whatever!), was my backlash ja maar kan ons nie maar die evangelie na hulle toe bring nie? 😉 ! So dis hoe dit gebeur het. Nou neem ek roll-call ook. Dis nou nie moerse verantwoordelikheid nie, maar hey, enigiets om tussen die mense rond te beweeg op grondvlak.

Dit gaan nog goed by die gym, hoewel ek op die oomblik sonder ‘n partner is omdat Wiam nie tydens die rugbyseisoen by gym gaan uitkom met skool en alles saam nie. So ek gaan partykeer op snaakse tye in die dag! Maar dit gaan nog goed. Ook daar kry ek kort-kort met nuwe mense te doen wat die lewe heel interessant maak.

Maar die hoogtepunt vir my, sover, op ‘n persoonlike vlak was Ds Pieter Badenhorst van Moreletapark se besoek aan ons gemeente die afgelope week om ‘n Toewydingsweek te kom hou, met die tema hoop en vergifnis. Sy preke was goed, regtig goed, maar die hoogtepunt kom uit ‘n gesprek wat ons twee gehad het Donderdagoggend. ons het net gesels en ek het gedeel oor my droom vir ‘n fliekbediening en dramas en al daai (as jy nie weet nie, lees ouer entries van my blog). Hy was so opgewonde daaroor! Eventually is hy hier weg met ‘n copy van STIL, die JOB-produksie wat ek en Annelie en Sunette in 2008 gedoen het. Die enigste ekstra copy wat ek gehad het, maar nou ja! Hehe. Anyway, hy wil my oplink met Jacques Gombault-hulle, wat ook blykbaar sulke goed doen. Nou, ek weet so ‘n klein bietjie daarvan af DAT hulle met sulke goed besig is, maar WAT hulle presies doen is ek nie seker nie. Dit sal cool wees om met iemand opgelink te word wat in die industry is en al klaar contacts het (“contacts” beteken hierso “mense wat toegang het tot filmtoerusting en skills oor hoe om so iets aan te pak en wat weet waar om geld daarvoor te kry”.)

So dit was net vir my bevestiging dat ek iewerster op die regte pad is. Die Jeugbediening-goeters op die oomblik sien ek as ‘n leerskool, waar ek laasjaar op die verhoog met hulle te doene kon kry en vanjaar op die sportveld. Ek leer hoe vandag se tieners op grondvlak leef, hoe hulle dink, waaroor hulle droom en waaroor hulle gal braak. Nou wat het ek al geleer? Wel, the more things change, the more they stay the same, vir een. Aan die ander kant…dis ‘n tegnologiese galaxy weg van waar ek was 10 jaar gelede. Die meeste wat ons toe op ‘n selfoon kon doen, was Snake speel en Please Call Me’s stuur. Nou…die Internet is letterlik aan jou vingerpunte. Voor- en nadele…

Daarom, my raad is: moenie gaan vir die gimmick nie. Hulle kan baie beter kry binne sekondes as wat jy op ‘n slide show kan gooi. Gaan vir die verhoudings. Ja, dit vat langer en verg meer tyd en loop ‘n groter risiko tot seerkry, maar dis soveel keer meer die moeite werd. Tieners soek genuineness, hulle weet waar om entertainment te kry. Jy gaan hulle waarskynlik nooit regtig van die rook-drank-vloek-ding af wegkry nie, so hou op om jou tyd met dit te mors. Wys hulle eerder hoe lyk iemand wat compassion het met die mense rondom hom, wat (om Ds Pieter se term te gebruik) bereid is om iemand anders raak te leef. Wys hulle hoe lyk iemand wat kan om vergifnis vra, no strings attached, en dit ook kan uitdeel, no strings attached. Wys hulle hoe lyk iemand wat sy walk walk en sy talk talk (en vir homself kan lag as hy sy naam per ongeluk met ‘n plank slaan!). Wys hulle hoe lyk iemand wat kans sien vir almal, maak nie saak hoe scruff hulle is nie.
Gaan kyk maar, Jesus het dieselfde gedoen…

Luidkeels 3 Oorgegee Road Trip en Marcus Borg se “Jesus”

Okay, die titel mag dalk suggest dat die twee in hierdie post iets met mekaar uit te waai het, maar dit het nie regtig nie, behalwe dat ek die Borg-boek tydens dieselfde naweek gekoop het. Dit sal dalk later meer met mekaar te doen hê!

Ons het die afgelope naweek van 26 Julie 2009 met ‘n spul tieners hier van Vryheid af Pretoria toe geroad trip vir Retief Burger en Luidkeels se derde cd/dvd-opname, getiteld Oorgegee, te NG Moreleta Park. Wat ‘n ervaring! Behalwe vir die opname, wat uitstekend was, was dit vir my ook ‘n voorreg om saam met hierdie tieners dit te kon deel. Nie almal is op dieselfde plek geestelik nie, onviously, maar dit was vir almal iets besonders. Of so glo ek, te oordeel aan die terugvoer en stories na die tyd. Veral van die een outjie wat in die week vir my gesê het hy het nog nie heeltemal honderd persent geloofsekerheid (om nou maar die taal wat ons praat te gebruik) nie.

Die musiek was van hoogstaande gehalte, soos ek verwag het. En ou Retief beïndruk my al hoe meer. So ‘n paar jaar gelede het ons na hom geluister toe hy by ‘n predikante-winterskool so ‘n sessie oor kerkmusiek gedoen het en hy het ‘n paar goed oor die Fakulteit in Pretoria kwytgeraak wat ons op daardie stadium (midde-in die Jurie Le Roux-Dirk Human-Julian Muller-saga) glad nie goed opgeneem het nie. Dit het my ‘n bietjie skepties teenoor die man gelaat, laat ek nou maar bieg. Maar vandat ek twee jaar gelede by Luidkeels Hersien se opname was, het ek ‘n ander deuntjie begin sing (pun intended!). Toe hulle in Mei vanjaar hier in Vryheid opgetree het, het hulle my regtig oortuig van hulle integriteit en die afgelope Saterdag kon ek dus gelukkig sonder enige ugly vooroordeel geniet.

Daar was ‘n paar van die tieners wat op die laaste moes kop uittrek, of wat lankal iets anders aangehad het maar graag wou saam gaan, of wat op die end besluit het: ag, ek is nie lus nie, en later baie spyt was.

Vir my het dit egter oor meer as net die opname gegaan. Dit was die hele Road Trip-experience, want daar was mense saam wat nie eintlik in ons gemeente is nie en ander wat nie gewoonlik by ander jeug-aktiwiteite kan wees nie. Dit was lekker en spesiaal om in ‘n koue nag terug te ry Natal toe van Gauteng af en met 17-jarige seuns gesprekke te kon voer oor hoe ons ons Christenskap verstaan en watter impak die Bybel in ons lewens kan maak en doen. En om sommer net musiek te luister en grappies te vertel. En om, in die woorde van Andrew Root, sommer net “place” te “share”. Dit was cool.

Oor Marcus Borg se boek sal ek later seker in meer detail ‘n klomp goed kwytraak, maar vir eers net dit: ek het nog nie voorheen van hierdie boek gehoor nie, so ek is nie deur die titel beïnvloed nie. Okay, dis ‘n leuen, want die titel is Jesus en, wel, Jesus het my al baie beïnvloed, haha, maar ek is meer getrek deur die outeur. Ek het nog net The Heart Of Christianity deur Borg gelees, so twee jaar gelede. Dit was besonders, kom ons stel dit so. Ek het ‘n gevoel hierdie gaan ook wees. Hy pak die verskillende maniere oor hoe ons die Jesus-storie vertel netjies uit en maak ‘n mens bewus van waar jy so half en half staan, of nie staan nie, en waar jy overlap en goed. Ek sal graag dit wat hy sê, of die manier hoe hy dit beskryf aan ons tieners wil oordra. Ons taal waarmee ons oor Jesus en ons eie geloofslewe praat is só arm dat dit net goed kan wees. Want baie is al lankal oppad saam met Jesus, maar dink hulle moet nog ‘n sekere woordformule uiter om dit offisieel te maak of iets.

Ons Christene is eintlik maar ‘n weird spul. Ek meen, waar ry jy op een dag byna 900km heen en weer net om saam met iemand te sing oor Iemand wat jou lewe verander?

Los my maatjies uit!

Ek wens soms ons was nog in die laerskool en dat jy vir ‘n ou soos Sarel van der Merwe wat ander mense se name sleg maak kon sê: “Los my maatjies uit!” of hom na die hoof toe vat en sê hy boelie jou. Want dit is basically presies wat hy doen. Maak my kwaad om te sien wie die nuutste ouens is wat vir hulle wickets moet keer net omdat dié betrokke dvd-maker en sy tjomme so besluit het.

Dit geld natuurlik vir almal wat die Fakulteit Teologie aan die Universiteit van Pretoria, sy/haar studente en sy/haar dosente so met agterdog bejeën en hulle aanval. Hoe is jy op die skoolgronde geleer? maatjies maak nie so nie!

Imagine gou iemand wat jy glad nie ken nie storm op die speelgrond op jou af en dring aan om by jou te weet: “Glo jy dat Mnr. Van der Merwe fisies, liggaamlik en letterlik die skoolhoof is????” 😉

Ek was die afgelope 3 dae op ‘n predikantekonferensie van die Natase Sinode by Drakensville. Hoe lekker om te netwerk, met ou en jong predikante te chat en hulle drome vir hul bediening en die lewe te hoor! Dis iets wat ek op Fakulteit geleer het: jy hoef nie die wiel elke keer van vooraf te ontwerp nie – vra iemand waar is die tyre-plek.

Op die hond se stert (is daar baie vlooie) en JOB raak STIL

Jap, so maak ek toe ná 6 jaar uiteindelik klaar met my teologie-studies. Ek wil nou nie te diep raak so vroeg in die oggend oor dit nie, maar hel yeah, dis lekker om klaar te wees!! Om Enrique aan te haal: “It was good, it was bad, but it was real.” 😉
Wat cooler was as dit was die produksie wat ons die naweek op die planke gehad het, STIL, ‘n gemoderniseerde weergawe van die boek JOB. Die hoofkarakter is ‘n matriekmeisie wat dan deur haar ou afgesê word net voor die matriekafskeid, haar koshuisplek verloor en ook nie mediese keuring kry nie. Dan kom gee haar vriende vir haar “raad” wat haar net meer deurmekaar maak en op die ou end, wanneer sy vir God ervaar, raak sy rustig ten spyte van die onsekerhede van die lewe.
Mushy? ‘n Bietjie. Maar darem nie te veel nie. Te veel mush maak sulke goed soos trifle – baie deurmekaar! Die musiekverskeidenheid wat ons gebruik het was nogals wyd – Michael W Smith tot Straatligkinders tot Avril Lavigne tot Retief Burger tot Vangelis, to name but a few. Ook Vertikaal se song, STIL (wat na ‘n laaaaang gespook ons stuk se titel geword het!) en ons eindlied was.
Ligte, rookmasjien, strobes, sambrele, hoede, lappe, video clips, linte, poefkussings (beanbags)…daar was nie ‘n tekort aan props nie! En nou moet ek nog net die dvd bou – bietjie van ‘n challenge, want ons gaan twee verskillende aande se opnames moet integreer. Ek sien ook uit na die bonus disk, daar het baie snaakse goed vooraf gebeur!
Iewers deur die loop van Sondagaand se optrede was dit asof ek die “blue note” gehoor het – iewers het ons iets reg gedoen. Something just clicked en dit was goed! Die gehalte was regtig hoog en ek wens eintlik ons kon dit op ‘n groter verhoog met ‘n wyer speelvlak doen.
Nou kyk ek gisteraand na hoe daar vir ons gemeente se kategese kerskonsert voorberei word. Wat ‘n kontras! Eerstens is dit eintlik maar net die aankondiging van Jesus se geboorte aan Maria en die skaapwagters en die (3!) sterrekykers en Josef se weghardlooppoginkie en hulle aankoms in Bethlehem, met ‘n paar Kersliedjies uit die Liedboek tussen in. En natuurlik die verpligte mimiek op Jan De Wet se weergawe van “Hierdie Kind”. As jy dit ‘n mimiek kan noem, want oh my soul dit is bad. Dit is verskriklik bad! Op byna elke lettergreep word daar die een of ander direkte verbinde handbeweging gemaak, baie crappy ook! Ek het maar besluit om net niks te sê nie en myself uit dit uit te hou. Weet ook nie hoe die girl wat dit afrig al die hele jaar lank daaraan voorberei nie – daai sit ek en Annelie-hulle aanmekaar in ‘n week. Wil nie ons eie beuel blaas nie, maar ons het in 12 weke meer reggekry as wat hulle nou al van laas jaar af beplan! Hierdie Kersscript is ook totaal onverstaanbaar vir junior kategese kinders: “Maria het gewonder wat die begroeting kon beteken…dit wat in haar verwek is…ek het nog nooit omgang met ‘n man gehad nie…Wees gegroet, begenadigde…Josef wou haar nie in die skande laat kom nie…” Watter kinders (of volwasse lidmate! Scary, huh?) verstaan nog wat dit beteken? Of wat die sosio-historiese betekenis sou wees rondom Josef se situasie en al daai crap? Oh please.
Ja, ek weet, dit moet net mooi en oulik wees. Ja…in 1990! Want ja, in 2008 moet ons die Bybel vir ons kinders, jongmense, jong volwassenes, ouer volwassenes en bejaardes aantreklik en aanloklik maak, sodat hulle dit gaan wíl lees! Verbeeldingryke omgang met die teks…want dan word jy eintlik STIL voor die grootheid en almag van God en die wonder wat ons Sy Woord noem.

Shackin’ up with God

I started reading

Loftus vir Jesus/Loftus for Jesus 19/07/2008

Jip, ek was daar en daarom deel ek gou my gedagtes met julle. Soos ek al gesê het, ek is nie anti-Angus nie (no pun intended), maar omdat almal so vreeslik in die koerante oor die man aangaan, wou ek self hoor wat hy te sê gehad het en daarom het ek gegaan.

Ek het ook gehelp om vir FEBA Radio flyers uit te deel, omdat een van hul personeellede in ons gemeente is. Die flyer het ‘n kompetisie op waar jy vir hulle ‘n slagspreuk moet uitdink. Jy kan dan 3 nagte langs die Malawi-meer wen. Of jy kan net ‘n donasie maak, jou keuse.

Natuurlik was daar mense wat nie die flyertjie by ons wou vat nie. Een vrou het reguit vir ons gesê “kinders van die Here doen nie so iets nie” en ‘n ander vrou het, by die aanhoor dat dit ‘n kompetisie is, die flyers met ‘n simpatieke Moreleta-glimlag terug in my hande geplaas: “Nee dankie.” Gelukkig was meeste mense keen om ander te help met geld om die evangelie te versprei, sonder om te dink dat hulle net dalk op die geluksgod sal vertou in die proses. Jeepers.

Die aktiwiteite op Loftus self was eintlik baie cool. Natuurlik was dit op ‘n stadium scary om te sien hoe 74 000 mense in die stadion inpas, maar dit was netso cool om te sien hoe al hierdie mense saambid. Die musiek was van goeie kwaliteit (met Louis Brittz-hulle aan die stuur) en dis nogals ‘n sight om te sien hoe al die mense (charismats, pentecostals, gereformeerdes, hervormdes en nuuskieriges) hulle hande in die lug gooi met die derde vers van die Oorwinningslied.

Oom Angus se boodskap was…gemiddeld. Which is scary. Dit was goeters wat elke liewe (NG) dominee al iewers gepreek het: bekeer jou, bly by jou vrou, moenie die staat verneuk nie, moenie jou werkers soos crap behandel nie…nie regtig ‘n TOTAAL OORSPRONKLIKE NUWE boodskap nie. Wat my laat wonder het: hoe gereeld gaan dit meer oor die messenger as oor die message? Die enigste ding wat hy vir my gaan moet verduidelik, is sy siening oor die weer, want dit is wragtig volgens my in the eye of the beholder: wat vir die een boer goeie weer is, is nie noodwendig vir die ander boer nie, en tog is albei van God afhanklik om in hul weer-behoeftes te voorsien, of hoe? Verder was sy boodskap uit Ef 3:14-21 heel above board.

Wat my wel baie ongemaklik gemaak het, was op ‘n stadium in die praise en worship toe daar ‘n ou vanuit die middelveld uit al skreeuende uit Openbaring begin profeteer het. Dit was shaky, want dit het geklink asof die ou aspris is. Dit was veronderstel om ‘n stil, gebedsoomblik te wees, maar die man het net aangehou skree en skree. Ek is nie oortuig dat hy deur die Gees gemotiveer was om Openbaring op te sê nie. Gelukkig het die musiekspan die situasie onderskep en weer begin speel. Dankie vir goeie timing!

Dit was tog op die ou end ‘n merkwaardige dag. Ja, daar was mense wat vir die regte redes daar was. Ja, daar was mense wat vir die eerste keer tot bekering gekom het. Ja, daar was ook mense wat daar was uit nuuskierigheid, groepsdruk, verveeldheid of allerhande ander verkeerde redes. Ja, daar is mense wat daar weggegaan het en natuurlik weer die dam onder nege eende gaan uitruk met belaglike statements of vurige fundamentalistiese argumente oor die duiwel en sy “swart mag”

Houtkruis vs Hell-Hole: waarom ek die Kruis bo die gat verkies

Soos almal weet is hierdie by uitstek my area van interest: Gospel-drama. Daarom gaan ek natuurlik die twee teenoor mekaar stel en vertel hoekom ek nie Charis se produksie sal aanbeveel nie.
Eerstens: The Hell-Hole, ‘n produksie aangebied deur Charis-gemeente in Lavender Rd, Pretoria. Dit is ‘n kontemporêre produksie wat handel oor hoe die duiwel mense verlei om sonde te doen en dan afrokkel en in die hel laat beland. Die duiwel, anders as God, is alomteenwoordig en is die enigste ding wat inspraak het in mense se lewens. Die “kerk”-tonele is dweperig en voorspelbaar en net gerig op “jy moet jou hart vir Jesus gee”. (Wat dit ookal in hierdie konteks presies mag beteken!). Daar word verval in die gewone Bose Drie-eenheid van sonde naamlik seks, drugs/rook/drank en vloek. En hulle doen die aaklige ding om iemand wat selfmoord pleeg, onkondisioneel na die warmplek toe te verdoem. Sorry, tjomma, genade is net vir ‘n sekere groepie mense. Nie vir jou wat daarmee struggle dat jou eie tjommie doodgegaan het in ‘n ongeluk wat jy veroorsaak het terwyl jy getrek was nie. Vir jou wag die Ewige Vuur…
Patronizing, dweperig van voor tot agter met die onderliggende doel om te laat “draai-of-braai”, met baie effects met ligte en klank en goed. Produksie-wise was dit glad nie sleg nie – klankkwaliteit, props, ligte ensovoorts was van goeie gehalte en selfs die acting was heel cool – maar meer die manlike akteurs as die dames. Die dames het geklink asof hulle hul woorde opsê.
Ja, Jesus verskyn hier aan die einde van die show op ‘n stadium in so ‘n pseudo-kwasi-kruisigingstoneel…en dis al wat h(H)y doen. Dit en opstaan. En dan natuurlik die Duiwel-karakter (by the way, die akteur wat hom speel, het die play geskryf en gedirect, blykbaar), wat nie daarvan hou om Jesus se naam te hoor nie.
Wat goed was: audience participation! Hier gee ek hulle volpunte. Die mense in die gehoor raak so meegevoer hulle begin hierdie duiwel uitmekaar uit skree en die “verlore” karakters aanmoedig. Baie goed. Dit is wat ‘n mens wil regkry: om die gehoor by jou vertelling mee te sleur.
Wat gesuck het: die stereotipe altar-call aan die einde. Nadat jy nou emosioneel gemanipuleer is om te glo dat jy hel toe gaan as jy selfmoord gepleeg het al getuig die res van jou lewe van jou geredheid, word jy voor die keuse gestel om jou hand op te steek as jy gered wil word, want onthou dit hang van die pastoor wat bid af en of jou hand in die lug was, nie van hoe jou hart is nie. Jy moet dit ook doen binne die tien tellings wat hy jou gee, anders het jy die kans by jou verby laat glip. Ook moet jy vorentoe gaan sodat almal jou kan sien, want Jesus het mos gesê as jy jou nie vir Hom skaam op aarde nie sal Hy Hom nie vir jou skaam in die hemel nie. Dan verdeel die vorentoe-gangers in groepe en word in afgesonderde plekke gered.

Tweedens: Houtkruis Die Musical, die eerste Afrikaanse gospel-musical. Dit vertel die verhaal van Vader Festus wat in die Reformasietyd terugkeer van Rome na Wurzburg om die oproermaker Philip Taylor van kant te gaan/laat maak. Taylor is ‘n Luther-aanhanger en verkondig genade, liefde en vrede. Een van sy aanhangers/bewonderaars is Katharina, wat saam met haar ma, Anna, in ‘n armmanshuisie in die bos bly. Hulle is uitgeworpenes van die dorp want Katryntjie is “in skande gebore” (ek en my broer het besluit ‘skande’ is ‘n hospitaal se naam). So hulle woon nie die mis by op die dorp nie en die ma vertrou nie die mense nie, al vir 20 jaar lank nie. Maar, natuurlik, sameloop van omstandighede bring Katryn, Anna, Vader Philip en Vader Festus almal die een aand na die mis en daar kom Anna agter dat Vader Festus eintlik Katryn se pa is. Oooeee!!! Dit gebeur alles terwyl Philip verhoor is en kans gegee word om sy woorde teen die pous en die aflaatstelsel terug te trek en homself “te bekeer” van Luther se stellings oor genade deur Jesus se kruisdood alleen. Sola Gratia! Maar Philip wil hom nie bekeer nie (obviously), selfs al wag die brandstapel vir hom. Festus sit nou self met die probleem dat sy geheim op die lappe gekom het en sy verlede hom ingehaal het. Katryn oortuig haar ma dat sy met Festus moet gaan praat. Sy doen dit toe en ook hy besef wat ware genade en vergifnis is. Soveel so dat hy besluit om Philip se plek in te neem op die brandstapel…
Roerend, meesleurend, hoendervleis met elke lied is hierdie produksie hopelik die begin van nog vele sulke goed! My hart het sommer in pas geklop die hele tyd. Hulle het ‘n konsep gevat waarmee ek te danke aan ons stranddiens-konserte al lankal bekend is en self al gebruik het (albeit op ‘n baie kleiner skaal): vat bekende liedere, sit dit in ‘n nuwe konteks binne-in ‘n verhaal en jy het ‘n musical wat appeal, omdat die mense dit ken. Goed, songs soos Hierdie Kind, Via Dolorosa, Ons Glo en Genade Onbeskyflik Groot is wel eintlik vertaalde songs, maar almal ken dit al so lank al in Afrikaans dat dit nie saak maak nie. Toevoegings soos Gebed van Koos du Plessis en ‘n oorspronklike lied of twee (Die einde is hier deur Leon Ferreira en Wat is my naam? deur Piet de Jager, Sallas en Dawie van Klopjag se pa) en Prophet se Eli Lama Sabagtani en, natuurlik, Houtkruis maak dit ‘n ryk produksie wat jou opgelig laat voel as jy daar uitstap – selfs al het hulle nounet vir Jannie du Toit op die brandstapel verbrand terwyl hy Houtkruis sing.
Wat goed is: om ‘n ou bekende lied in ‘n nuwe konteks te sit en die inhou sodoende nuwe lewe te gee. Byvoorbeeld: laat ‘n priester wat hom van die aflaatstelsel bekeer het, die reël “my lewe, kanse, tyd en geld is nutteloos verspeel” sing; of laat ‘n monnik en ‘n meisie in ‘n kapel “wat ek is, is net genade, wat ek het, is net geleen” sing. Of sit daai eerste priester op ‘n brandstapel wat Rouel Beukes aansteek en laat hom sing “wie sal my kan stilmaak, wie sal my kan doodmaak as my voete in dans wil los wil breek?”…en die resultaat is onbeskryflik.
Wat gesuck het: die kaartjies se pryse. Ongelukkig was dit nogal duur, daarom kon minder mense dit sien, en dit is hartseer, want Houtkruis se teologie is soveel suiwerder as Hell-Hole s’n. Waar jy by die Gat selfs gescare word in die hemel in (die pastoor het gesê hy is selfs bereid om dit te doen, eerder as dat mense glad nie gered word nie – asof dit van hom afhang!), wil jy by die Kruis die genade van Jesus omhels en net huil en danksie sê. Sonder om te dwing, sonder om te patronize…ek kies die Kruis bo die Gat enige dag.
Gaan koop vir jou Houtkruis se soundtrack, dit is beskikbaar. En awesome.

Save Me from Myself: Korn’s Brian “Head” Welch’s autobiography and then some…

So my friend Shaun hooked me up with this book he got hold of. It was called Save Me From Myself and it was Brian “Head” Welch’s autobiography. For those of you who do not know, this guy used to be the lead guitarist of a teeny weeny little band called KORN. Yep, not so teeny weeny after all!

I read it through in 5 and a half hours. It was really a compelling read, especially the first part. It told the whole story of how he grew up, got involved in music, the different bands he played in and how Korn was eventually formed and how they skyrocketed to success. It got a bit of gory detail, some quite offensive, but there is a disclaimer/warning at the beginning of the book to tell you that it might be the case from time to time.

Like I said, the first part, “To Hell And Back” tells the story of his rise to stardom and, of course, how he and his girlfriend and later wife Rebekah got swallowed up into the world of speed (meth). I’ve never read a book before that tells you about so much drug use. They really used A LOT of drugs – sometimes cocaine or marijuana, but mostly speed and how it pretty much killed them from the inside.

The first part of the book ended quite positive on the note where he got saved by Christ and started to get his life back on track, quitting Korn and becoming a more responsible dad to his daughter Jennea.

And then the second part came, called “Heaven On Earth” – and I thought it kinda sucked. He made most of it sound so easy and so cheap.

You see, what is supposed to be a marvellous 70-page testimony on how he walked with God since and all the curves that that road took, turned into a little pep-talk about how close he got with God and how he could just hear God and suddenly all the bad stuff that happened to him was the devil or fallen angels (where previously it was is own sinful human nature)…and how you can only get to be in a REAL relationship with God when you speak/pray in tongues.

That got me mad, because he quoted the scriptures in 1 Corinthians 14 and Jude where Paul (and Jude in Jude!) is writing about the different gifts of the Holy Spirit and that speaking/praying in tongues is just ONE of MANY gifts that the Spirit gives. Head uses 1 Cor 14:2 and 4 to tell how you can’t understand someone’s “prayer language” when they “pray in the Spirit” – but man, he doesn’t even consider the rest of the paragraph surrounding it! It is exactly the whole point that Paul is making there: he says that you should rather NOT pray in “tongues” because that is only beneficial to the one praying. You should rather prophecy, because that is beneficial to the whole congregation, except if the one that is speaking in another uncomprehensible tongue is explaining it to the rest. So there you have it – it must be interpreted for the people around you to be beneficial to anyone. And nowhere in this passage do I get the information on how you can work on your prayer language – funny, I thought it was a GIFT. How do you work on someone to give you more of a gift that they already gave to you completely? That’s just bribery.

He states his opinion on speaking in tongues like this:
“If you want to have the most faith you can have on this earth, learn to pray in tongues. If you find it too weird and you prefer to live a good, quiet Christian life, don’t pray in tongues. It’s just that simple.”

That got me shouting “You can’t say that!” I know many Christians who don’t pray in tongues who have the faith to move mountains. I also know Christians who do pray in tongues and they are excellent people too. I also know Christians who don’t pray in tongues who is definitely not living a “good, quiet Christian life” but who is making waves all over as they are preaching and serving God quite loud and out in the open. Also, my grandmother is turning 87 in August, and she is a grand lady of the faith. And she has never prayed in tongues before in her life.

It comes down to this: you can’t make your experience normative, the measurement for everyone else to live by. I can’t tell you that, if you don’t serve Christ the way I do, you will not have as much faith as I and you are doing it wrong. And, if praying in tongues is a gift, you can’t learn to do it, it is given to you. As is faith, according to 1 Corinthians 12.

The other thing that was really bad for me to devour was the way he saw his depression. He saw it as a BAD HABIT. Now, anyone who has really dealt with depression knows that it entails a wee bit more than that. Depression is an illness that must be treated three-fold to get the best results: medically, spiritually and psychologically. He says it is gone now, but I can guarantee you, if Head Welch doesn’t get some medical attention to the matter, it is only going to come back to bite him in the ass, again. If you used as much speed (meth) as he has, you need to get the chemical balance in your body and your brain set straight medically. Like he said himself, time and again: God can use many ways to speak/work with you.

He also talked about his baptism in the River Jordan, but I have spoken enough about baptism elsewhere on my blog so I’m not going into the matter here.

Hang on a second. I’m not against baptism in the River Jordan, speaking in tongues or believing that God miraculously heal people. Not at all. Or against prophecies, which he also writes about for a while:

When I was at a camp in grade 8, 14 years old, one night the people there started to pray in tongues, I didn’t understand it, but I thought it was wonderful. I didn’t start to myself either, but God has never left me before or after that.

Also, when I was in grade 11, age 17, at another church camp, our group leader prophecied over me and it was wonderful. I’m still holding on to that prophecy.

And when I was a baby, I was baptized with…wait for it…water from the Sea of Galilea that my grandfather got from the place where the miracle of the bread and the fish supposedly happened and brought back to South Africa after he visited Isarel when he was still alive. It was sprinkled upon my forehead and I don’t intend to get baptized again, because one time is sufficient.

Yep, this is my experiences with the stuff – but I’m not making it normative for other people or downtalking them if they do not do it in some kind of “ah, don’t worry, you spiritual baby. God will open your eyes”-sort of way. That’s just wrong. Sies man!

What was wonderful about the book, though, was the whole encounter they had in India. The whole Untouchable-tribe of the Laodi-story was amazing. He should have just kept on doing that kind of work – the practical stuff that Jesus Himself commands us to to in the Gospels. Also, the way how he described his honesty in his relationship with God was quite touching, as well as the whole thing that God can use your talents (GIFTS that He has given to you!) in more ways than you can imagine.

Yet, I much more enjoyed Donald Miller’s Blue Like Jazz. That guy just nailed it for me on every page. He had a wit about him and a kind of compelling writing style that I just clicked with. It actually convinced me to start to tithe (give a tenth of my income to the church). I don’t have time to go into a full discussion now, but that book was more appealing to me. TO ME. I’m not saying it should be to everyone. But try it out, you might just like it. That guy’s faith is much more like my own. We doubt, we don’t doubt, we believe and sometimes we think it silly, but Jesus never leaves us and that is good.

At least they both came to the same conclusion and that is that the most important thing is a relationship with Jesus.

Maybe it is just that I haven’t been into heavy metal like ever, and maybe it would’ve made a more commpelling impact on my life if I knew their music better, but we can talk about that.

But go read both the books – they will both be worth your while.

http://www.harpercollins.com/books/9780061461279/Save_Me_from_Myself/index.aspx
http://en.wikipedia.org/wiki/Brian_Welch
http://www.donaldmillerwords.com/bluelikejazz.php.

“Our Lord works in mysterious ways…”

Okay, ja, so ek haal vir Frollo uit The Hunchback of Notre Dame (awesome soundtrack, by the way) aan, maar dis nou maar eenmaal waar: die Here werk op onverstaanbare maniere (meestal).
Na my hele ramping en rage en galbraak (hoe lekker dit ookal was!) het ek laas week op ‘n punt gekom dat ek besef het dinge kan nie so aangaan nie. Ek is gesond, ek leef eintlik heel gemaklik en ek het regtig baie om voor dankbaar te wees. “As die lewenstorme woedend om jou slaan, tel jou seëninge,” soos die Halleluja-liedjie sê.
‘n Paar elemente het saamgewerk:
toe ek vir vriendin Jolinda laas Dinsdag op kampus sien en agterkom ek kla alweer;
toe Annelie vir my sê ek sê nooit meer iets positiefs nie;
toe Richardo Dednam, ‘n ou wat skynbaar van Mosselbaai af kom voor my deur op daag (en vir wie ek toe slaapplek en kos gegee het en gehelp soek het na werk en blyplek…lang storie);
toe Karin Prinsloo laatnag ‘n email stuur en vertel van haar seun, Uli, wat in ‘n moerse bad motorfiets ongeluk was…
Ja, dan kom ‘n mens agter: mmm, maybe is dinge tog nie heeltemal so sleg nie.
Ja, goed, alles het nie magically net verbeter by die kerk en als nie. Ek en die kantoor tannies het byvoorbeeld Donderdagoggend vasgesit of gestry of ‘n opinieverskil gehad oor die dra van die toga, die rol van die predikantsvrou en die herder-kudde-model, maar ek het besluit: dis nie die waarheid oor myself nie. Hierdie is alles aanvalle om my te discourage en ek weet my hart is goed (dankie John Eldredge vir die teachings daaroor. Dit help my.).
Sondag se twee preke het ook baie goed afgeloop. Die oggenddiens het ons streng volgens die boek gedoen, met die sistematiese preek en die drie hoofpunte (en natuurlik die meegaande Powerpoint slideshow om dit grafies te maak) en die Liedboek-liedere en die pak en die das en alles. Baie stigtelik en netjies!
Die preek het gegaan oor sjokoladekoek, hoe die drie dele van die koek te make het met roeping: die onderste laag dui op dissipelskap, die tweede laag dui op jou verantwoordelikhede in die wêreld en die versiersuiker bo-op dui op jou persoonlike roeping. lekker metafoor waarmee ek gespeel het. Darem het dit inslag gevind, lyk my, want na die diens het iemand vir my ‘n stuk sjokoladekoek gebring! Hahaha. ‘n Ou Tannie het ook lank met my gesels en gesê hoe sy vir my bid en my opdra en ondersteun. Dis lekker om dit te hoor, want dit moedig ‘n mens weer aan om verder te gaan.
Die aanddiens was ook okay, te danke aan Vic en Thea Brink se boekie Wat Sou Jesus Vandag Doen? Alhoewel, na die tyd het een van die naskoolse girls vir my kom vra of ek vir haar spesifiek gepreek het, en toe het ons (‘n klomp ouens en ‘n klomp girls) ‘n lang argument of bespreking gehad oor grudges hou en mense like en vergifnis en hoe dit meer dikwels as nie ‘n keuse is.
Dit het vir my teruggekom na die motto van Heroes Vat Die Punch toe: jy kan net verantwoordelikheid vat vir jouself en jou eie optrede, maak nie saak wat mense aan jou doen nie.
Interessant hoe dit wat ‘n mens preek of verkondig terugkom en jy daarmee getoets word, huh? 😉
Gepraat van HVDP: Jeanne Jordaan se ma is besig om dit te lees, sodra sy klaar is gaan ek deur haar notes gaan en werk daarvan maak en dan is dit die instuur! En daarna is dit die lang wag…wat suck, maar nou-ja, dis hoe dit verloop. Ek sien baie uit daarna ook.
Turkye is nog aan, sover! Daar is ‘n nagraadse beurs by TUKS wat ook gaan loskom en dan behoort ek darem al so R 4000,00 te hê. Inbetalings is nog steeds welkom, details is by die Turkye-post.
So tussen die lang naweke deur is die volgende groot ding die Global Day Of Prayer deurnag en daarna my Proefpreek…
Maar jip: Life’s a journey – enjoy the ride!