Archive
Luidkeels 3 Oorgegee Road Trip en Marcus Borg se “Jesus”
Okay, die titel mag dalk suggest dat die twee in hierdie post iets met mekaar uit te waai het, maar dit het nie regtig nie, behalwe dat ek die Borg-boek tydens dieselfde naweek gekoop het. Dit sal dalk later meer met mekaar te doen hê!
Ons het die afgelope naweek van 26 Julie 2009 met ‘n spul tieners hier van Vryheid af Pretoria toe geroad trip vir Retief Burger en Luidkeels se derde cd/dvd-opname, getiteld Oorgegee, te NG Moreleta Park. Wat ‘n ervaring! Behalwe vir die opname, wat uitstekend was, was dit vir my ook ‘n voorreg om saam met hierdie tieners dit te kon deel. Nie almal is op dieselfde plek geestelik nie, onviously, maar dit was vir almal iets besonders. Of so glo ek, te oordeel aan die terugvoer en stories na die tyd. Veral van die een outjie wat in die week vir my gesê het hy het nog nie heeltemal honderd persent geloofsekerheid (om nou maar die taal wat ons praat te gebruik) nie.
Die musiek was van hoogstaande gehalte, soos ek verwag het. En ou Retief beïndruk my al hoe meer. So ‘n paar jaar gelede het ons na hom geluister toe hy by ‘n predikante-winterskool so ‘n sessie oor kerkmusiek gedoen het en hy het ‘n paar goed oor die Fakulteit in Pretoria kwytgeraak wat ons op daardie stadium (midde-in die Jurie Le Roux-Dirk Human-Julian Muller-saga) glad nie goed opgeneem het nie. Dit het my ‘n bietjie skepties teenoor die man gelaat, laat ek nou maar bieg. Maar vandat ek twee jaar gelede by Luidkeels Hersien se opname was, het ek ‘n ander deuntjie begin sing (pun intended!). Toe hulle in Mei vanjaar hier in Vryheid opgetree het, het hulle my regtig oortuig van hulle integriteit en die afgelope Saterdag kon ek dus gelukkig sonder enige ugly vooroordeel geniet.
Daar was ‘n paar van die tieners wat op die laaste moes kop uittrek, of wat lankal iets anders aangehad het maar graag wou saam gaan, of wat op die end besluit het: ag, ek is nie lus nie, en later baie spyt was.
Vir my het dit egter oor meer as net die opname gegaan. Dit was die hele Road Trip-experience, want daar was mense saam wat nie eintlik in ons gemeente is nie en ander wat nie gewoonlik by ander jeug-aktiwiteite kan wees nie. Dit was lekker en spesiaal om in ‘n koue nag terug te ry Natal toe van Gauteng af en met 17-jarige seuns gesprekke te kon voer oor hoe ons ons Christenskap verstaan en watter impak die Bybel in ons lewens kan maak en doen. En om sommer net musiek te luister en grappies te vertel. En om, in die woorde van Andrew Root, sommer net “place” te “share”. Dit was cool.
Oor Marcus Borg se boek sal ek later seker in meer detail ‘n klomp goed kwytraak, maar vir eers net dit: ek het nog nie voorheen van hierdie boek gehoor nie, so ek is nie deur die titel beïnvloed nie. Okay, dis ‘n leuen, want die titel is Jesus en, wel, Jesus het my al baie beïnvloed, haha, maar ek is meer getrek deur die outeur. Ek het nog net The Heart Of Christianity deur Borg gelees, so twee jaar gelede. Dit was besonders, kom ons stel dit so. Ek het ‘n gevoel hierdie gaan ook wees. Hy pak die verskillende maniere oor hoe ons die Jesus-storie vertel netjies uit en maak ‘n mens bewus van waar jy so half en half staan, of nie staan nie, en waar jy overlap en goed. Ek sal graag dit wat hy sê, of die manier hoe hy dit beskryf aan ons tieners wil oordra. Ons taal waarmee ons oor Jesus en ons eie geloofslewe praat is só arm dat dit net goed kan wees. Want baie is al lankal oppad saam met Jesus, maar dink hulle moet nog ‘n sekere woordformule uiter om dit offisieel te maak of iets.
Ons Christene is eintlik maar ‘n weird spul. Ek meen, waar ry jy op een dag byna 900km heen en weer net om saam met iemand te sing oor Iemand wat jou lewe verander?
Hoekom Pieter Koen nooit ooit weer naby Musiekteater mag kom nie en hoekom geen hoërskool hom ooit weer daarvoor mag gebruik nie
* vir sekuriteitsdoeleindes, privaatheid en sodat ek nie geskiet word nie, is die name hier uitgehaal of verwyder.
Hoërskool-revue’s is sekerlik een van die heel lekkerste dinge wat daar is. Ek dink met groot fondness terug aan my eie paar revue’s waaraan ek deelgeneem het. Die ure se oefen voor die tyd, die balansering met jou sportaktiwiteite en akademie (ons sou soms in die voorportaal in ons sportklere sit en huiswerk doen op stoele terwyl ons wag vir ons beurt om te gaan oefen) en dan die hype wanneer dinge bymekaarkom: die aantrek backstage, grimering, kostuums, opening night met die kaas en wyn en uiteindelik closing night met die laaste show en al die bedankings en blomme en die details oor waar die foto’s en die dvd/video bestel kan word. Dis goed en elke hoërskoolkind moet dit ten minste een keer in sy of haar lewe ervaar.
So, toe M-hulle se skool, Hoërskool X, ook ‘n revue aanpak, was ek natuurlik opgewonde, gegewe die bogenoemde paragraaf en my agtergrond en drama-affiliasie yada yada yada. Hulle het al lank terug begin oefen en vanaand was ek by die laaste van slegs 2 shows. Hulle het in die P-teater in M P, Pretoria, opgetree. Interessante keuse – hoekom nie hul eie skoolsaal se verhoog nie? Ek weet nou nog nie.
Maar, goed, toe is ons nou P-teater toe. My aand het op ‘n uiters slegte noot afgeskop, wat dalk my ingesteldheid beïnvloed het: my sitplek was agter teen die muur, reg by die deur. Die heel crapste spot in die flippen teater. Behalwe vir die feit dat mense die hele tyd laat inkom, sit jy onder die galery, so jy het ‘n dakkie bokant jou kop wat die akoestiek tien keer meer bass gee as wat nodig is.
Nou, die groot ding met hierdie produksie, hulle trekpleister of watookal, was Pieter Koen. Hy sou al die male leads in die show sing. GROOT FOUT! Want seriously, is hierdie show Pieter Koen en die X’e of is dit Hoërskool X-revue met gaskunstenaar Pieter Koen? ‘n Mens kon nie agterkom nie. Wat ‘n mens wel kon agterkom, was dat hy glad nie, geheel en al en glad nie, daarby ingepas het nie.
Probleem nommer 1: As jy ‘n liedjie soos Memory, Music of the Night, You’re The One That I Want, Maria, Phantom of the Opera of Summer Nights sing, móét jy die woorde reg hê! Daar is min dinge in die lewe wat my so kan afpis as wanneer mense die verkeerde woorde van ‘n liedjie sing, met net so ‘n fokken smile op hulle gesigte asof hulle artistic license die ding beter maak. Dit doen nie.
Probleem nommer 2: Kry dan ten minste iemand wat ervaring het in Musiekteater. Vra vir Jannie Moolman of so iemand. Ek weet hy skud nie sy biscuit nie, maar ten minste kan hy die hoë note in Music of the Night moeiteloos baasraak sonder om tricks te trek of te klink soos ‘n stoomtrein wat uitasem raak.
Probleem nommer 3: WTF met die storielyn? Goed, ek weet ons spot met die sprokies en feetjieland en die Wolf mag maar met Tinkerbell iets aan hê (al is die Wolf vroulik) en die Drie Varkies mag vir Hompiekedompie rond begelei en die Three Blind Mice se komedie was actually snaaks (ek het my kliphard gecan toe die een oor ‘n trappie struikel en heel reflektief oor sy mic sê: “O, fok!” Freudian slip, much?!), maar waar de hel het die hot lugwaardinne ingepas? Dankie tog hulle was hot! En jammer, ek weet die Liewe Heksie en die ou Tannie wat die verteller was het die storie geskryf en die hele ding aanmekaar gesit, maar my hel, kry dan kinders om te act, my magtag! Flip, mens steel nie jou eie shine so nie!
Probleem nommer 4: Elke liedjie met Pieter Koen in. Hy moet bly by dit waarin hy goed is, naamlik biscuit-skudding en tattoo-ing, verkieslik op ‘n kunstefees soos Aardklop waar ‘n mens semi-gesuip kan wees as jy na hom luister en saam skud. Hy is nie stage actor nie, hy is ‘n entertainer.
Uitsonderings was Maria uit West Side Story en, actually, Phantom of the Opera se titellied…wel, ten minste totdat hy begin skree het “Sing, my angel!” aan die einde. Dit het hy eintlik heel goed gedoen.
Probleem nommer 5: Daar was eintlik net 3 outjies in die hele revue. Of 5. Maar daar was nie regtig ander nie. Ja, goed, die Eerste Rugbyspan is ingespan om die T-Birds te wees, soos dit maar altyd in hoërskool-weergawes van Grease gebeur en hulle was die twee gangs in West Side Story, maar dit was dit. En Greased Lightning se choreografie was verbeeldingloos en traag. Soos op baie plekke. Grease se choreografie het oor die algemeen nie sin gemaak nie. Hier en daar was daar strokes of brilliance, maar oor die algemeen…bleh.
Probleem nommer 6: Die speel van regte liedjies waar die oorspronklike kunstenaars dit sing terwyl die kinders te moves doen…as die kinders veronderstel is om self te sing. Gebruik hulle talente, my magtag! Selfs al sing hulle dan vals, ten minste gee jy daai Eerstespan-breker die kans om sy tenoor te laat hoor. Post-High School Musical is sing nie meer so groot skande nie.
Hier teen halftyd het dit regtig vir my gevoel of ek my een arm uit sy potjie kan ruk en met my gums aan die bloedkant kan begin kou. Dis nie hoe ek gewoonlik voel tydens musicals nie. Nooit. Ek was eintlik bly ek het by die deur gesit, ek het op ‘n stadium dit oorweeg om te loop. Net jammer ek was nie daar met my eie vervoer nie.
Goed, tweede helfte breek aan. En dis beter, dankie tog! Nie fantasties nie, maar beter.
Goeie punt nommer 1: Kostuums! Waar hulle dit ookal gehuur het, well done. Behalwe met Ipi Ntombi – soos N tereg opgemerk het, dit het meer soos Egiptiese haremmeisies gelyk as mense uit ‘n ‘n shanty-town.
Goeie punt nommer 2: Die ou en die (10-jarige!) meisie wat die latin-dans gedoen het. Uitstekend, absoluut! Ek was momenteel weegevoer en het regtig gedink: WOW! Dít is hoe die hele show moes wees. Die ou was blêrrie goed en hy is blykbaar nou eers 14, so ek sien ‘n blink toekoms vir die man.
Goeie punt nommer 3: M S! En ek belowe jou dis nie ‘n biased Goeie Punt nie. Ja, natuurlik is hierdie post subjektief, hello, maar sy was regtig goed. Sy kry sang opleiding en het al aan Eistedfodds en goed deelgeneem, so ek het darem verwag sy gaan dinge kan reg doen. En sy het, dankie tog! Sy was Maria in West Side Story en het vir ons I Feel Pretty gesing. Nou sy kan musiekteater doen! Selfs toe sy per ongeluk ‘n skop agter die kop kry, was sy nie van stryk gebring nie. Sy het lekker in die rol ingeleef, hoe kort dit ookal was, en haar stem het die hoë note heel gemaklik baasgeraak, selfs al het sy na die tyd gesê sy was nie fiks nie en het uitasem geraak. Nie so geklink nie. Well done, M!
Goeie punt nommer 4: Wel, eintlik al die solo-sangeresse. Veral die girl wat Hopelessly Devoted To You gesing het. Olivia Newton-John sou trots gewees het op haar.
Goeie punt nommer 5: Elke scene waar Pieter Koen NIE in was NIE. Die fokus was op die kinders, waar dit moes wees, en ons kon hulle talente waardeer en nie wonder of dit nou maar net ‘n onderafdeling was vir sy rambling voordrag van You’re The One That I Want nie. John Travolta sou beslis nie trots gewees het nie.
Goeie punt nommer 6: Die choreografie van die gang-fight-toneel in West Side Story. Briljant. Die ouens pull dit so geloofwaardig af, dat ‘n mens dink Hoërskool X moet dalk in die vervolg nét ‘n produksie van West Side Story aanpak. Dit behoort hulle goed te doen (hulle het net ook hier die oorpronklike songs gebruik, wat steurend oorgekom het).
Goeie punt nommer 7: Die hoof en sy adjunkte se weergawe van No Matter What. Not bad, not bad at all. En dit is by the way die regte manier om onderwysers in ‘n skoolproduksie te gebruik: jy gee vir hulle cameo’s. Jy maak hulle nie die hoofkarakters nie.
Die afsluiting: ja, okay, hoe sluit ‘n mens so iets anders af as met We Go Together? So dit was fine. Die probleem is net, na die bedankings…toe doen almal saam Skud Jou Biscuit. AAAAAHHHHHHHHHGGGGGGHHHHHHHH!!!!!!!!!!!!!!!
WTF????!!!!!!
Ja, ons weet Pieter Koen was die “gaskunstenaar” (of “Broadway-ster” soos hulle in hul vroeë Lappop-rendition geclaim het – oh my word), maar is dit nodig om ‘n aand waar ons fokus op musicals is met sy trademark af te eindig en dan mal te gaan asof hy nou net self musiek as sulks ontdek het? I don’t think so.
Ná die tyd het ons (ek en N en sy vrou, wat backstage gehelp het) eers vir die onderwysers gaan gelukwens (!) en alles. En hier is die draaipunt van hierdie post, yay! Want net hierdie geselsies na die tyd het die ding weer vir my in perspektief kom sit.
Kudo’s nommer 1: Dit vat ongelooflik baie effort om so ‘n produksie op die planke te bring. Ek haal daarom al my hoede af vir die kreatiewe span agter die revue.
Kudo’s nommer 2: As die kinders dit geniet het, was dit suksesvol. Punt. Nie of die een dansende couple op die verhoog neergesloeg het en of Hompiekedompie ‘n paar keer nie sy val kon keer nie en of almal die hele tyd honderd persent op die noot gesing het of whatever nie. As die kinders dit geniet het en voor hulle vriende in die P-teater kon optree en na die tyd sê: “Wow, dit was lekker! Ons sal dit weer doen!” Dan was dit geslaagd. En in hierdie geval was dit.
Net ‘n laaste ding: Scout assbelief jou hele skool deur vir talent totdat jy senior seuns het wat kan sing. Jy hoef nie ‘n Afrikaanse Popster in te span wat jou derduisende rande kos net sodat jy sy naam op die kaartjie kan sit om jou produksie ‘n sukses te maak nie. Inteendeel.
Musiekteater is die een ding wat Pieter Koen nooit ooit weer mag doen nie. Ek is seker sy twee-jaar oue seuntjie wat saam met hom op sy heup sy biscuit geskud het en met permanente tinitis in sy ore gaan grootword, sal saam met my stem
Houtkruis vs Hell-Hole: waarom ek die Kruis bo die gat verkies
Soos almal weet is hierdie by uitstek my area van interest: Gospel-drama. Daarom gaan ek natuurlik die twee teenoor mekaar stel en vertel hoekom ek nie Charis se produksie sal aanbeveel nie.
Eerstens: The Hell-Hole, ‘n produksie aangebied deur Charis-gemeente in Lavender Rd, Pretoria. Dit is ‘n kontemporêre produksie wat handel oor hoe die duiwel mense verlei om sonde te doen en dan afrokkel en in die hel laat beland. Die duiwel, anders as God, is alomteenwoordig en is die enigste ding wat inspraak het in mense se lewens. Die “kerk”-tonele is dweperig en voorspelbaar en net gerig op “jy moet jou hart vir Jesus gee”. (Wat dit ookal in hierdie konteks presies mag beteken!). Daar word verval in die gewone Bose Drie-eenheid van sonde naamlik seks, drugs/rook/drank en vloek. En hulle doen die aaklige ding om iemand wat selfmoord pleeg, onkondisioneel na die warmplek toe te verdoem. Sorry, tjomma, genade is net vir ‘n sekere groepie mense. Nie vir jou wat daarmee struggle dat jou eie tjommie doodgegaan het in ‘n ongeluk wat jy veroorsaak het terwyl jy getrek was nie. Vir jou wag die Ewige Vuur…
Patronizing, dweperig van voor tot agter met die onderliggende doel om te laat “draai-of-braai”, met baie effects met ligte en klank en goed. Produksie-wise was dit glad nie sleg nie – klankkwaliteit, props, ligte ensovoorts was van goeie gehalte en selfs die acting was heel cool – maar meer die manlike akteurs as die dames. Die dames het geklink asof hulle hul woorde opsê.
Ja, Jesus verskyn hier aan die einde van die show op ‘n stadium in so ‘n pseudo-kwasi-kruisigingstoneel…en dis al wat h(H)y doen. Dit en opstaan. En dan natuurlik die Duiwel-karakter (by the way, die akteur wat hom speel, het die play geskryf en gedirect, blykbaar), wat nie daarvan hou om Jesus se naam te hoor nie.
Wat goed was: audience participation! Hier gee ek hulle volpunte. Die mense in die gehoor raak so meegevoer hulle begin hierdie duiwel uitmekaar uit skree en die “verlore” karakters aanmoedig. Baie goed. Dit is wat ‘n mens wil regkry: om die gehoor by jou vertelling mee te sleur.
Wat gesuck het: die stereotipe altar-call aan die einde. Nadat jy nou emosioneel gemanipuleer is om te glo dat jy hel toe gaan as jy selfmoord gepleeg het al getuig die res van jou lewe van jou geredheid, word jy voor die keuse gestel om jou hand op te steek as jy gered wil word, want onthou dit hang van die pastoor wat bid af en of jou hand in die lug was, nie van hoe jou hart is nie. Jy moet dit ook doen binne die tien tellings wat hy jou gee, anders het jy die kans by jou verby laat glip. Ook moet jy vorentoe gaan sodat almal jou kan sien, want Jesus het mos gesê as jy jou nie vir Hom skaam op aarde nie sal Hy Hom nie vir jou skaam in die hemel nie. Dan verdeel die vorentoe-gangers in groepe en word in afgesonderde plekke gered.
Tweedens: Houtkruis Die Musical, die eerste Afrikaanse gospel-musical. Dit vertel die verhaal van Vader Festus wat in die Reformasietyd terugkeer van Rome na Wurzburg om die oproermaker Philip Taylor van kant te gaan/laat maak. Taylor is ‘n Luther-aanhanger en verkondig genade, liefde en vrede. Een van sy aanhangers/bewonderaars is Katharina, wat saam met haar ma, Anna, in ‘n armmanshuisie in die bos bly. Hulle is uitgeworpenes van die dorp want Katryntjie is “in skande gebore” (ek en my broer het besluit ‘skande’ is ‘n hospitaal se naam). So hulle woon nie die mis by op die dorp nie en die ma vertrou nie die mense nie, al vir 20 jaar lank nie. Maar, natuurlik, sameloop van omstandighede bring Katryn, Anna, Vader Philip en Vader Festus almal die een aand na die mis en daar kom Anna agter dat Vader Festus eintlik Katryn se pa is. Oooeee!!! Dit gebeur alles terwyl Philip verhoor is en kans gegee word om sy woorde teen die pous en die aflaatstelsel terug te trek en homself “te bekeer” van Luther se stellings oor genade deur Jesus se kruisdood alleen. Sola Gratia! Maar Philip wil hom nie bekeer nie (obviously), selfs al wag die brandstapel vir hom. Festus sit nou self met die probleem dat sy geheim op die lappe gekom het en sy verlede hom ingehaal het. Katryn oortuig haar ma dat sy met Festus moet gaan praat. Sy doen dit toe en ook hy besef wat ware genade en vergifnis is. Soveel so dat hy besluit om Philip se plek in te neem op die brandstapel…
Roerend, meesleurend, hoendervleis met elke lied is hierdie produksie hopelik die begin van nog vele sulke goed! My hart het sommer in pas geklop die hele tyd. Hulle het ‘n konsep gevat waarmee ek te danke aan ons stranddiens-konserte al lankal bekend is en self al gebruik het (albeit op ‘n baie kleiner skaal): vat bekende liedere, sit dit in ‘n nuwe konteks binne-in ‘n verhaal en jy het ‘n musical wat appeal, omdat die mense dit ken. Goed, songs soos Hierdie Kind, Via Dolorosa, Ons Glo en Genade Onbeskyflik Groot is wel eintlik vertaalde songs, maar almal ken dit al so lank al in Afrikaans dat dit nie saak maak nie. Toevoegings soos Gebed van Koos du Plessis en ‘n oorspronklike lied of twee (Die einde is hier deur Leon Ferreira en Wat is my naam? deur Piet de Jager, Sallas en Dawie van Klopjag se pa) en Prophet se Eli Lama Sabagtani en, natuurlik, Houtkruis maak dit ‘n ryk produksie wat jou opgelig laat voel as jy daar uitstap – selfs al het hulle nounet vir Jannie du Toit op die brandstapel verbrand terwyl hy Houtkruis sing.
Wat goed is: om ‘n ou bekende lied in ‘n nuwe konteks te sit en die inhou sodoende nuwe lewe te gee. Byvoorbeeld: laat ‘n priester wat hom van die aflaatstelsel bekeer het, die reël “my lewe, kanse, tyd en geld is nutteloos verspeel” sing; of laat ‘n monnik en ‘n meisie in ‘n kapel “wat ek is, is net genade, wat ek het, is net geleen” sing. Of sit daai eerste priester op ‘n brandstapel wat Rouel Beukes aansteek en laat hom sing “wie sal my kan stilmaak, wie sal my kan doodmaak as my voete in dans wil los wil breek?”…en die resultaat is onbeskryflik.
Wat gesuck het: die kaartjies se pryse. Ongelukkig was dit nogal duur, daarom kon minder mense dit sien, en dit is hartseer, want Houtkruis se teologie is soveel suiwerder as Hell-Hole s’n. Waar jy by die Gat selfs gescare word in die hemel in (die pastoor het gesê hy is selfs bereid om dit te doen, eerder as dat mense glad nie gered word nie – asof dit van hom afhang!), wil jy by die Kruis die genade van Jesus omhels en net huil en danksie sê. Sonder om te dwing, sonder om te patronize…ek kies die Kruis bo die Gat enige dag.
Gaan koop vir jou Houtkruis se soundtrack, dit is beskikbaar. En awesome.
Save Me from Myself: Korn’s Brian “Head” Welch’s autobiography and then some…
So my friend Shaun hooked me up with this book he got hold of. It was called Save Me From Myself and it was Brian “Head” Welch’s autobiography. For those of you who do not know, this guy used to be the lead guitarist of a teeny weeny little band called KORN. Yep, not so teeny weeny after all!
I read it through in 5 and a half hours. It was really a compelling read, especially the first part. It told the whole story of how he grew up, got involved in music, the different bands he played in and how Korn was eventually formed and how they skyrocketed to success. It got a bit of gory detail, some quite offensive, but there is a disclaimer/warning at the beginning of the book to tell you that it might be the case from time to time.
Like I said, the first part, “To Hell And Back” tells the story of his rise to stardom and, of course, how he and his girlfriend and later wife Rebekah got swallowed up into the world of speed (meth). I’ve never read a book before that tells you about so much drug use. They really used A LOT of drugs – sometimes cocaine or marijuana, but mostly speed and how it pretty much killed them from the inside.
The first part of the book ended quite positive on the note where he got saved by Christ and started to get his life back on track, quitting Korn and becoming a more responsible dad to his daughter Jennea.
And then the second part came, called “Heaven On Earth” – and I thought it kinda sucked. He made most of it sound so easy and so cheap.
You see, what is supposed to be a marvellous 70-page testimony on how he walked with God since and all the curves that that road took, turned into a little pep-talk about how close he got with God and how he could just hear God and suddenly all the bad stuff that happened to him was the devil or fallen angels (where previously it was is own sinful human nature)…and how you can only get to be in a REAL relationship with God when you speak/pray in tongues.
That got me mad, because he quoted the scriptures in 1 Corinthians 14 and Jude where Paul (and Jude in Jude!) is writing about the different gifts of the Holy Spirit and that speaking/praying in tongues is just ONE of MANY gifts that the Spirit gives. Head uses 1 Cor 14:2 and 4 to tell how you can’t understand someone’s “prayer language” when they “pray in the Spirit” – but man, he doesn’t even consider the rest of the paragraph surrounding it! It is exactly the whole point that Paul is making there: he says that you should rather NOT pray in “tongues” because that is only beneficial to the one praying. You should rather prophecy, because that is beneficial to the whole congregation, except if the one that is speaking in another uncomprehensible tongue is explaining it to the rest. So there you have it – it must be interpreted for the people around you to be beneficial to anyone. And nowhere in this passage do I get the information on how you can work on your prayer language – funny, I thought it was a GIFT. How do you work on someone to give you more of a gift that they already gave to you completely? That’s just bribery.
He states his opinion on speaking in tongues like this:
“If you want to have the most faith you can have on this earth, learn to pray in tongues. If you find it too weird and you prefer to live a good, quiet Christian life, don’t pray in tongues. It’s just that simple.”
That got me shouting “You can’t say that!” I know many Christians who don’t pray in tongues who have the faith to move mountains. I also know Christians who do pray in tongues and they are excellent people too. I also know Christians who don’t pray in tongues who is definitely not living a “good, quiet Christian life” but who is making waves all over as they are preaching and serving God quite loud and out in the open. Also, my grandmother is turning 87 in August, and she is a grand lady of the faith. And she has never prayed in tongues before in her life.
It comes down to this: you can’t make your experience normative, the measurement for everyone else to live by. I can’t tell you that, if you don’t serve Christ the way I do, you will not have as much faith as I and you are doing it wrong. And, if praying in tongues is a gift, you can’t learn to do it, it is given to you. As is faith, according to 1 Corinthians 12.
The other thing that was really bad for me to devour was the way he saw his depression. He saw it as a BAD HABIT. Now, anyone who has really dealt with depression knows that it entails a wee bit more than that. Depression is an illness that must be treated three-fold to get the best results: medically, spiritually and psychologically. He says it is gone now, but I can guarantee you, if Head Welch doesn’t get some medical attention to the matter, it is only going to come back to bite him in the ass, again. If you used as much speed (meth) as he has, you need to get the chemical balance in your body and your brain set straight medically. Like he said himself, time and again: God can use many ways to speak/work with you.
He also talked about his baptism in the River Jordan, but I have spoken enough about baptism elsewhere on my blog so I’m not going into the matter here.
Hang on a second. I’m not against baptism in the River Jordan, speaking in tongues or believing that God miraculously heal people. Not at all. Or against prophecies, which he also writes about for a while:
When I was at a camp in grade 8, 14 years old, one night the people there started to pray in tongues, I didn’t understand it, but I thought it was wonderful. I didn’t start to myself either, but God has never left me before or after that.
Also, when I was in grade 11, age 17, at another church camp, our group leader prophecied over me and it was wonderful. I’m still holding on to that prophecy.
And when I was a baby, I was baptized with…wait for it…water from the Sea of Galilea that my grandfather got from the place where the miracle of the bread and the fish supposedly happened and brought back to South Africa after he visited Isarel when he was still alive. It was sprinkled upon my forehead and I don’t intend to get baptized again, because one time is sufficient.
Yep, this is my experiences with the stuff – but I’m not making it normative for other people or downtalking them if they do not do it in some kind of “ah, don’t worry, you spiritual baby. God will open your eyes”-sort of way. That’s just wrong. Sies man!
What was wonderful about the book, though, was the whole encounter they had in India. The whole Untouchable-tribe of the Laodi-story was amazing. He should have just kept on doing that kind of work – the practical stuff that Jesus Himself commands us to to in the Gospels. Also, the way how he described his honesty in his relationship with God was quite touching, as well as the whole thing that God can use your talents (GIFTS that He has given to you!) in more ways than you can imagine.
Yet, I much more enjoyed Donald Miller’s Blue Like Jazz. That guy just nailed it for me on every page. He had a wit about him and a kind of compelling writing style that I just clicked with. It actually convinced me to start to tithe (give a tenth of my income to the church). I don’t have time to go into a full discussion now, but that book was more appealing to me. TO ME. I’m not saying it should be to everyone. But try it out, you might just like it. That guy’s faith is much more like my own. We doubt, we don’t doubt, we believe and sometimes we think it silly, but Jesus never leaves us and that is good.
At least they both came to the same conclusion and that is that the most important thing is a relationship with Jesus.
Maybe it is just that I haven’t been into heavy metal like ever, and maybe it would’ve made a more commpelling impact on my life if I knew their music better, but we can talk about that.
But go read both the books – they will both be worth your while.
http://www.harpercollins.com/books/9780061461279/Save_Me_from_Myself/index.aspx
http://en.wikipedia.org/wiki/Brian_Welch
http://www.donaldmillerwords.com/bluelikejazz.php.
The Life and Times of Mr T 
Recent Comments