Uiteindelik!

Ja, soos julle kan agterkom het vandag die hele res van die ‘Rugbyskoolstorie’ gepost – dit staan nou amptelik bekend as “HEROES VAT DIE PUNCH”.
Sal baie graag wil hoor wat jul daarvan dink – ek weet ek het dit nou al baie gesê, maar dit lyk nie of die boodskap deurdring nie…

Vanaand moet ek ‘n kerkraadsvergadering en die Oscars juggle. Good luck vir my.

Rugbyskoolstorie/Heroes Vat Die Punch – Finale

*****

Sedert die begin van die Rugbyweek, so ongeveer 18 jaar vantevore, het dit nog nooit gebeur dat Bergkruin se twee hoërskole teen mekaar in die finaal speel nie. Die hele dorp kom tot stilstand. Besighede maak vroeër toe, die strate is leëer as gewoonlik en die parkering by Hoërskool Bergkruin is tot die laaste sentimetertjie toe stampvol. Die motors staan in lang rye geparkeer in die strate wat die skool omring en die mense stroom na die sportstadion toe. Die kosverkope skiet die hoogte in en die stalletjies moet uithaal en wys om voor te bly.

Die wedstryd om die uitspeel vir 3e en 4e plek vind plaas om 14:00 tussen Nelsdrif en Maritzburg College XV en is vanselfsprekend ook ‘n verdere trekpleister. Die feit dat dié twee spanne hierdie wedstryd speel, laat menige rugbyondersteuner besef presies hoe hoog die standaard en hoe straf vanjaar se kompetisie was.

Hoërskool Ewoud Heymans se span sit aan die linkerkant van die hoofpawiljoen bymekaar, netjies geklee in hul amptelike kleure. Dis duidelik dat die opkomende wedstryd aan die ouens se senuwees knaag, maar hulle bly so rustig as moontlik. Leon en Victor praat die manne kort-kort moed in.

Leon self kan voel hoedat sy maag draaie maak. Hy was glad nie dié dag by Marli nie en het haar net vanoggend vroeg gesms, waarop sy nog nie sover geantwoord het nie. Hy weet sy is nog baie hartseer en deurmekaar en daarom probeer hy dit wat tussen hulle aan die gang is, vir haar so gemaklik as moontlik hou. Hy sal daar wees vir haar wanneer sy hom ‘n kans gee om haar te ondersteun.

Intussen moet hy op die wedstryd fokus. Hy het die afgelope ruk so baie tyd saam met Wihan en die ander Bergkruin-manne spandeer, dat dit vir hom byna snaaks voel om teen hulle te speel. Hulle is vandag net opponente, Leon, herhaal hy oor en oor vir homself. Hulle verwag van jou om alles te gee en jy gaan dit doen, so eenvoudig soos dit.

Terwyl die Nelsdrif/Maritzburg College XV wedstryd sy einde nader, staan Victor op en hy en Leon lei hul span na hul kleedkamers toe.

*****

Hoërskool Bergkruin se spelers staan en rondtrap in hul kleedkamer. Behalwe vir die geluid van tokse op die sementvloer, is dit doodstil. Hulle het vroeg die oggend begin met ‘n ontbyt by een van die ouens se huis en daarna was hulle so rustig as moontlik om hul kragte te spaar vir die Groot Finaal wat om 15:30 plaasvind.

Nou is dit amper sulke tyd. Hier en daar gooi een van die spelers ‘n rugbybal saggies teen die muur, ander strek nog vir oulaas en ander strap hulself om moontlike beserings te voorkom.

Rufus sit sy mondskerm in en byt dit deeglik vas. Hy kyk na Wihan, wat eenkant staan en sy bene strek. Juan skitter in sy afwesigheid en Rufus kan sien dat dit vir Wihan pla. Hy gaan staan langs hom.

“Alles gaan okay wees, Wihan.”

“Hy moes hier gewees het, Rufus. Hy moes nou opgedraf het.”

Rufus probeer glimlag.

“Ek weet, ek weet. Nou sal ons net sy plek vir hom moet volstaan.”

“Vir hom die punch vat,” sê Wihan en kry dit reg om te grynslag. Sibu gee ‘n harde snuif-snork en die manne maak kringetjie.

*****

Juan lê op sy bed. Hy was gisteraand nog so oortuig dat hy dit tog op ‘n manier vandag gaan regkry om te speel, maar vandag voel hy net…gedaan. Uitgeput. So asof al die energie wat hy die hele kwartaal plus hierdie week gebruik het, op een slag ut hom uitgesuig is. As hy dit nou op ‘n rugbyveld sou waag, sal hy ‘n nul op ‘n kontrak wees.

Daar is ‘n klop aan sy deur en hy draai op sy sy om te sien wie dit is. Dis Marli.

“Hey, Sussie.”

“Wat doen jy hier?”

Die vraag laat hom frons.

“Hoekom?”

“Is jy nie veronderstel om in die final teen ons te speel nie?”

Juan skud sy kop.

“Nope. Nie volgens ou Venter nie. Buitendien, ek voel useless moeg vandag, so…”

“Ag, suck it up!” val Marli hom skielik in die rede. “Boeta, ek gee nie om wat jou coach gesê het of hoe jy voel nie, jy gaan speel vandag! En ek gaan kyk. Ja, ons gesin is deur tragedie getref, dis waar, maar ek kan nie langer net so sit en mope nie. Ek het in die hospitaal al my vrede met Pa gemaak en ek gaan nie toelaat dat hy selfs ná sy dood nog steeds my lewe regeer nie. Al die mense wat die heeltyd hier is, maak my ook mal en ek wil in anyway gaan kyk hoe tackle Leon die rook uit julle uit.”

Juan sit nou al regop.

“Jy het vinnig oor alles gekom.”

“Wel, ek dink nie ek het nie en hierdie is heel waarskynlik denial of iets, maar ek weet ek en jy gaan nou rugby toe! Kry jou goed, ons moet draf. Die wedstryd het seker al begin.”

“Okay, okay!” gee Juan in. Hy voel nou nogal lus om te speel. “So, jy dink Leon gaan my vandag kan tackle?”

“Ek sal geld daarop sit. Baie.”

*****

“Amen.”

Bergkruin se manne staan op van die geknielde posisie waarin hulle was en Jonathan lei hulle in die gangetjie af. Ewoud Heymans se span staan al klaar gereed. Jonathan en Victor groet mekaar en daar word geloot. Bergkruin wen die loting en Jonathan besluit om van wes na oos te begin speel. Daar waai ‘n ligte windjie, maar niks wat hom bekommerd maak nie. Die twee kapteins wens mekaar sterkte toe en keer terug na hul spanne.

Oudergewoonte dreun Thunderstruck oor die pawiljoen se luidsprekers en toe die twee spanne gelyktydig op die veld ophardloop, bars daar chaos los soos wat die ondersteuners hulle toejuig. Rufus haal diep asem toe hy sy plek in neem. Hy kyk vlugtig na Wihan, wat vir hom vasberade terug glimlag. Sibu staan en spring op en af.

Die skeidsregter blaas sy fluitjie en Wihan lui die wedstryd in met ‘n hoë afskop.

*****

Juan en Marli draf ligvoets teen ‘n stywe pas na die rugbystadion toe. Dis al 15:45 en Juan weet dat die spanne mekaar al mooi opgemeet het. Hy kan nie glo hulle speel actually in die final teen hul aartsvyande nie! Dis soos ‘n eerste Derby en behoort ‘n goeie aanduiding te wees van wat verwag kan word wanneer die ligawedstryd plaasvind. Hy kan ook nie dink dat hy dit amper gemis het nie.

“Kom!” beveel Marli en hulle draf nog vinniger.

*****

Stefan kry die bal en breek deur vir ‘n lopie van ‘n paar treë, maar word grond toe getrek deur ‘n lae tackle deur Jonathan. Onmiddellik is spelers van beide spanne daar en die bal kom uit na Bergkruin se kant toe. Die skrumskakel in Juan se plek is nie sleg nie, maar Wihan mis sy vriend. Hulle het al in baie spanne saamgespeel en hy is baie gewoond aan Juan se styl.

Wihan skop die bal ver langs die lyn af en Sibu sit dit blitsig agterna. Dis ‘n harde wedstryd, nes hy verwag het, en daar was nog nie veel geleentheid vir punte aanteken nie. Op die oomblik staan die telling op 3-3 Die wedstryd kan nog enige kant toe gaan.

Rufus is by Sibu net toe hy die bal vasmaak. Sibu gee die bal vir hom uit en 5 meter van die doellyn af is daar min dinge wat vir Rufus Lambert gaan keer. Met twee ouens wat aan hom vasklou, beur hy in die hoekie oor vir die eerste drie van die wedstryd.

Wihan se skop is net-net links verby, maar hulle draf terug met ‘n titseltjie van ‘n sielkundige voorsprong. Die telling is 8-3 vir Bergkruin.

Van agter die pale slaak Leon ‘n sug van verligting toe die skop mis is. As hulle nou ‘n doel aanteken, loop hulle voor. Hy kan sien Wihan is ‘n bietjie gerattle, maar Rufus skep vir hom ‘n probleem. Die mense het die waarheid gepraat toe hulle gesê het hy is die beste flank in skolerugby – hulle noem hom die volgende Schalk Burger, en Leon begin verstaan hoekom. Die ou is ‘n freakin’ masjien! Hy is orals, soos ‘n wintermuskiet, besig om werk te soek of om sy opponente se spelpatroon te spoil.

Ewoud Heymans skop weer af.

*****

Juan gaan staan geïrriteerd toe die motor langs hulle stilhou.

“Sorry, man, kan julle dalk vir ons beduie waar is Hoërskool Bergkruin?”

Toe Juan sien wie die insittendes is, rek sy oë so groot soos pierings.

“Bryan…Wynand…Pierre…Derick! Jislaaik, dis regtig julle!”

Die Blou Bul-spelers in die motor lag.

“Kan julle ons soontoe vat?” vra Bryan Habana weer.

“Sure!” sê Juan vinnig en hy en Marli klim agter in en skuif in langs Pierre Spies en Derick Hougaard.

“Wow! Maar wat maak julle hier?” Juan se kop draai nog steeds.

“Ek en Pierre het in hierdie selfde Rugbyweek gespeel toe ons nog op skool was en omdat dit ons afnaweek was, het ons gedink ons skiet vinnig deur vir die final. Ons weet meer van julle skool as wat julle dink,” sê Wynand Olivier.

“Ons kan net nie onthou waar dit is nie,” sê Pierre Spies.

“Wow…” is al wat Juan nog steeds kan uitkry.

*****

Frans stamp vir Sibu af en hardloop om hom om die drie onder die pale te gaan druk.

“Damnit!” vloek Sibu.

“Toemaar, ons maak nou reg,” help Rufus hom op. Die wedstryd raak net strawwer by die minuut. Nadat Bergkruin gedruk het, het beide spanne elk nog ‘n strafskop oorgesit. Die halftydfluitjie behoort net ná die doelskop te blaas.

Rufus is reg. Ewoud Heymans se heelagter sit die skop oor en die sirene gaan af om halftyd aan te kondig. Met die telling nou op 11-13 in Ewoud Heymans se guns stap die spanne moeg van die veld af.

*****

“Hier’s ons,” kondig Juan aan en wonder bo wonder kry hulle ‘n parkeerplek skaars 5 meter van die rugbystadion se hoofhek af. Hulle klim uit en sien hoedat die manne afstap vir halftyd.

“Kom ons vind gou uit wat is die telling.”

Toe Juan die telling sien, sak sy moed in sy skoene.

“Ag, flip,” kom dit saggies oor sy lippe.

“Julle kan dit nog maak,” sê Derick Hougaard vir hom.

“Ek weet,” sê Juan. “Dis net…ek weet die ouens is baie tense en dis ons arch rivals, so hulle is nog meer gestres. Dis die eerste keer in vier jaar dat ons die kans het om die beker te vat.”

‘n Gedagte tref hom skielik.

“Kan julle ouens gou saam met my kom?” vra hy.

*****

“Ons kan nie soft tries bekostig nie!”

Jonathan is rasend. Mnr. Venter het hom net by die veld gekry en vir hom gesê hy los die span in sy hande en dat hy hulle ná die tyd sal sien. Nou moet hy die manne motiveer en homself nog ook positief hou.

“Ouens, onthou wat ons aan die begin van die week gesê het: ons wíl wen. Ons wíl hierdie week vir ons vat! Ons is die kampioene, ons is die wenners van hierdie Rugbyweek! Besef dit net, en speel dan soos ouens wat dit weet. Ek is nie bereid om dit weg te gooi na al ons harde werk nie. Flip, manne! Ons het deur soveel gekom hierdie week. Ons kan nie nou, na alles, hierdie beker deur ons vingers laat glip nie.”

Hy sien nie die Blou Bulle en Juan agter hom inkom nie.

“Elkeen van ons is ‘n Bryan Habana, ‘n Pierre Spies, ‘n Wynand Olivier, ‘n Derick Hougaard. Besef dit, manne, en speel dan so.”

“Okay…so wat doen ons dan hier?” kom dit van Pierre se kant af. Die Bergkruin-spelers se oë rek.

“What the…” val Wihan se mond oop.

“Dis Juan en die Blou Bulle!” sê Rufus verbaas.

Die ouens spring vinnig op hul voete om hul helde te groet en met hulle blad te skud.

“Manne, geniet julle dit darem?” vra Habana. Die ondefinieerbare antwoord is vir hom ‘n teken dat dit nie die geval is nie.

“Vergeet van almal wat vir julle kyk,” sê Wynand. “Ons was ook hier waar julle nou is. Dis nie nodig om te dink aan al die mense op die pawiljoen nie. Julle speel tog nie vir hulle eer nie, of hoe?”

“Wie het vir julle die talente gegee om te speel?” vra Pierre. “Al wat saak maak, is dat julle tot eer van Jesus speel. Dan is julle ware Kampioene, maak nie saak wat die telling sê nie.”

“Regte heroes,” las Derick aan. Juan en Jonathan se oë ontmoet mekaar en Jonathan knik.

“Juan, jy’s in. Wihan, vat vir ons die knieg. Sal julle ouens saam met ons bid?”

Die Blou Bul-spelers val by die kringetjie in. Nadat Wihan gebid het, sê hy:

“Onthou, ons doen dit vir Jesus.” Jonathan knik.

“Bergies…”

“Yes!”

“Bergies…”

“Yes!”

“Bergies…”

“YES!”

*****

Die tweede helfte skop teen ‘n tempo af wat skrik vir niks. Dis asof Bergkruin sowel as Ewoud Heymans se spelers nuwe energie gekry het. Toe die skare sien dat Juan op die veld is, gaan hulle heeltemal mal.

“Juan! Juan! Juan!” hoor hy en Juan kry ‘n vasberade trek op sy gesig. Vandag sal hy sorg dat hulle wen, al moet hy ook alleen dwarsdeur die hele Ewoud Heymans-span hardloop.

Dis ook nie lank nie, of Frans slaan die bal aan op hul eie kwartlyn en Wihan kry ‘n realtief maklike skopkans pale toe. Hy lê aan en, nes Derick, lek hy met sy tongetjie heen en weer voordat hy lostrek met ‘n sierskop.

14-13.

“Ons moet gaan score!” roep Jonathan vir Juan, en hy knik vir sy kaptein. Hulle moet soveel afstand moontlik tussen hulle en Leon-hulle kry.

Leon kan sien dat daar iets anders aan sy vriende se span is. Rufus is nou éérs bedrywig. Leon kyk vinnig kant toe en sien dan die Blou Bul-spelers daar staan. Okay, nou maak dit sense, dink hy met ‘n glimlag. As Bergkruin nie vandag wen nie, weet hy wraggies nie.

Die afskop is hoog en Jonathan vang dit pragtig raak en begin dryf. Rufus en die res van die voorspelers is by hom, terwyl Juan net wag dat die bal uitkom.

Omtrent op Ewoud Heymans se 10m stippellyn kom die bal uiteindelik uit en Juan kry dit in die hande.

Nou, dink hy. Hy skop ‘n chip-skoppie reg bo-oor Ewoud Heymans se onverhoeds betrapte voorspelers en sit dit teen die spoed van wit lig agterna. Hy raap die bal rakelings voor Leon se neus op. Leon duik vir sy bene, maar Juan stamp hom teen die skouer af sodat hy net grond vreet en duik onder die pale oor vir ‘n prag van ‘n drie.

Sy span en die skare is rasend van vreugde.

Leon staan half verdwaas op.

“Gedink jy gaan my vang?” vra Juan met ‘n skelm glimlag toe hy verby sy vriend terugdraf na sy eie span toe.

Leon skud net sy kop in ongeloof. Dis nie asof hy teruggehou het of iets nie! Juan moes daardie drie regtig wóú gehad het.

Wihan klits die skop gemaklik oor.

21-13.

Agter die pale roep Victor Swart sy span bymekaar.

“Moenie laat hulle ons nou ore aansit nie, manne!”

Leon luister skaars na wat sy kaptein sê. Flip, as hulle nie die beste span is nie, is dit nou maar een van daardie dinge, maar hy gaan nie toelaat dat Bergkruin sommer net so oor hulle begin hardloop nie. Juan het tog gesê dis reg dat hy alles gee. Dalk het hy nog nie álles gegee nie…

Die spel verloor geensins tempo toe Ewoud Heymans weer afskop nie. Inteendeel. Victor en Stefan betrap die Bergkruin-voorspelers onkant toe hulle die bal vang. Soos honger leeus op hul prooi sak die Ewoud Heymans-spelers op die bal toe. Die bal kom nie uit nie en die skeidsregter ken ‘n skrum aan hulle toe.

“Crouch…touch… pause…engage!”

Die skrum val nog voordat die bal ingesit kan word. Weer maak hulle reg om te skrum, maar weer eens val die skrum plat. Die skeidsregter hradloop om en gaan staan aan die ander kant van die skrum.

“Crouch…touch… pause…engage!”

Die skrum val nogmaals en die skeidsregter ken ‘n strafskop aan Ewoud Heymans toe. Die heelagter beduie dat hy pale toe gaan skop en die Bergkruiners val terug tot onder die pale.

“Pasop vir nalatige foute, manne,” sê Jonathan vir sy span. “Fokus net op wat ons moet doen.”

Die skop is oor en die telbord skuif aan.

21-16.

Wihan skop af en Bergkruin val met mening aan. Hulle dryf en maal en hou die besit en frustreer hul opponente grensloos. Ewoud Heymans se verdediging is egter rotsvas en Leon tackle asof sy lewe daarvan afhang.

Die minute tik verby op die stadion se horlosie en met 4 minute wat oorbly kry Bergkruin ‘n skrum op Ewoud Heymans se 5 meter stippellyn. Juan gooi die bal netjies in en Jonathan haak dit perfek. Hulle kanaliseer die bal vinnig na die agtsteman se voete toe en Juan tel dit op en gee uit na Wihan – en asof uit die niet verskyn Leon en onderskep die bal. Hy lê rieme neer vir die oorkantste doellyn, systap Bergkruin se heelagter en gaan druk die bal onder die pale. Die ondersteuners se lawaai verdryf alle ander geluide en Bergkruin kan maar net toekyk hoedat Ewoud Heymans na die oorskop die wedstryd so te sê beklink.

21-22.

“Laaste afskop,” kondig die skeidsregter aan toe Wihan die bal vat. Hy kyk na sy span, na die Blou Bulle langs die kant en op in die lug.

Watookal die telling – ons is heroes. Aan U alleen die eer.

Hy skop vir oulaas af. Die bal trek laag en ver en sit dit haastig agterna. Rufus is daar die oomblik toe die bal grond vat. Hy tel die bal op, gee dit uit na Juan wat kort op sy hakke was. Juan kyk oor sy regterskouer en sien hoedat Wihan nader kom. Vinnig gee hy die bal na hom toe uit. Asof in een beweging vang Wihan die bal en tref met ‘n skepskop pale toe. Die bal trek hoog, maar sekuur, deur die middel van die pale op dieselfde oomblik dat die sirene afgaan. Die skeidsregter blaas die eindfluitjie.

24-22.

“Jaaa!” gil Rufus dit uit. Wihan se hart klop nog teen ‘n duiseligwekkende spoed.

“Dankie, dankie, dankie, dankie, dankie..” is al wat hy fluisterend uitkry.

“Ons het gewen!” juig Ruan en hy hardloop na sy vriende toe. Wihan het op sy knieê neergesak en die res van hulle span sluit haastig by hom aan. Toe hulle klaar dankie gesê het, spring hulle jubelend op. Die beker is hulle s’n!

‘n Teleurgestelde Ewoud Heymans-span staan afgehaal nader. Die twee spanne vorm rye en bedank mekaar vir die wedstryd. Juan trek sy trui uit en hou dit na Leon toe uit.

“Nice drie, tjom. Ek’s bly jy het alles ingesit.”

Leon trek ook sy trui uit en gee dit vir Juan.

“Dit is vir my ‘n eer,” sê hy toe hy Juan se trui vat en sy stem breek. “Baie geluk. Julle verdien dit.”

Bergkruin se span tel vir Rufus, Wihan, Jonathan en Juan op en dra hulle op hul skouers terwyl hulle stadig hul oorwinningsronde rondom die veld doen. Die skare gee hulle ‘n staande applous. Rufus kan nie ophou glimlag nie. Hy kan nie dink dat hy al ooit in sy lewe so gelukkig gevoel het nie.

Kort daarna vind die prysuitdeling plaas. Rufus word aangewys as die Speler van die Wedstryd en ook Speler van die Week. Jonathan staan op toe hulle naam aangekondig word en gaan neem die Rugyweek-trofeë in ontvangs. Die toejuiging wat hulle ontvang toe hy die trofeë saam met sy span omhoog hou, laat hul gesigte en harte van trots gloei.

“Op die heroes!” roep Wihan uit en die res van die span jubel saam.

*****

Lank ná al die foto’s geneem is en die Blou Bulle weg is en al die sjampanje-proppe geskiet is en die feesvieringe by die skool se Sportkiosk tot ‘n einde gekom het, sit Juan, Wihan, Rufus, Leon en Marli op die wal van die sportstadion en kyk na die leë veld, wat nog steeds verlig word deur die helder spreiligte.

“Het julle gehoor?” vra Marli waar sy teen Leon se bene sit.

“Wat?”

“Ma en Rufus se ma gaan ‘n Skoonheidsalon oopmaak nadat sy die garage verkoop het.”
”Genuine?” vra Juan.

“Jip. Ek het dit al vanoggend by haar gehoor. Dis seker die eerste sane ding wat sy sê of doen vandat Pa met sy…streke begin het. Sy en jou ma ken mekaar blykbaar van een of ander kursus af, Rufus.”

“I had no idea,” antwoord hy. “Wel, dis goed. Sy weet nogal wat sy doen in ‘n salon.”

“Speaking of which,” sê Wihan. “As my oë nie tricks op my trek nie, het sy en Leon se pa al te lekker met mekaar gekuier vanaand…”

“Ag, jy speel!” sê Leon, maar hy kyk tog hoopvol in die rigting van die Sportkiosk. Rufus lag.

“Imagine hulle kom saam en trou en alles…dan is julle familie!” glimlag Marli vir Leon, wat haar stilmaak.

“Sjoesj!” sê hy en voor hy nog daaroor dink, soen hy haar net daar.

“O, hier kom ‘n ding,” raak Wihan droogweg kwyt en Juan en Rufus bars uit van die lag.

Dit word weer stil tussen die groepie kinders soos wat elkeen met sy of haar eie gedagtes besig raak.

“Binnekort is it weer back to reality,” breek Leon die stilte.

“Jip,” antwoord Rufus. “Alles weer terug na normaal, alles weer dieselfde.”

“Niks sal ooit weer dieselfde wees nie,” sê Wihan.

Juan knik en beaam dit.

“Dit kan jy weer sê.”

Hulle staan op en saam-saam stap die tieners by die sportstadion se hek uit.

Die stadion se spreiligte doof uit.

*****

DIE EINDE

*****

Rugbyskoolstorie/Heroes Vat Die Punch – deel 10

“Waar’s hulle?!” vra Juan die suster by ontvangs toe hy die hospitaal binnestorm met sy vriende kort op sy hakke.

“Hulle is bo, maar…”

Juan luister nie verder nie en hardloop die trappe drie-drie op. Bo in die gang hardloop hy in Leon vas, wat hom vasgryp.

“Waar’s hy?” skree-vra Juan en probeer verby Leon beur. Leon moet al sy krag inspan om vir Juan vas te hou.

“Juan…hy’s weg…” kom die woorde soos skeermeslemmetjies oor Leon se lippe. Juan syg teen die grond neer.

“Nee! NEE! Dis my skuld, ek moes nie…ag nee, dis my skuld!” skeur die woorde bitter deur sy stem en sy lyf begin te ruk soos hy huil. “As ek hom nie beskuldig het nie sou hy dalk nog…”

“Juan, sy beserings was net té erg, dis nie jou skuld nie, ou. Hy sou nooit…” probeer Leon, maar Juan val hom in die rede.

“Maar ek het gesê ek weet nie hoe hy sy beloftes gaan nakom nie! As ek hom net meer kans gegee het, sou hy dit dalk nog gemaak het! Dis alles my skuld! Ek wou nog só graag vrede gemaak het…”

Wihan, Rufus en Sibu verskyn aan die bo-punt van die trappe waar Leon met sy arms om Juan se rukkende skouers op die grond sit. Die toneel vertel vir alles wat hulle moet weet.

Juan kyk op.

“Waar is my Ma-hulle?”

Leon en Wihan help hom op en die ouens stap saam met Juan tot by die saal se deur.

“Ons mag nie ingaan nie, maar jou ma en Marli is binne,” beduie Leon sag en stoot die deur vir Juan oop.

Dit word die langste paar treë van Juan se lewe. In stadige aksie sien hy sy ma en suster wat eenkant staan en opkyk toe hulle hom sien, die masjiene wat nou soos spottende stukke blik rondom die bed staan…en Martin van Vrede se lewelose liggaam wat toegegooi onder ‘n laken op die bed lê. Juan stap nader en trek die laken van sy pa se gesig af weg. Sy oë is reeds toe en dit lyk of hy slaap.

“Was julle hier toe…” probeer hy krakerig. Marli knik en stap nader.

“Ja, ons het jou probeer bel en alles, maar jou foon was af en…”

Juan slaan sy vuiste oor sy oë en krimp ineen, maar Marli dwing hom om weer regop te kom.

“Boeta…hy het vir ons gesê hy is jammer. En…dat hy nie vir jou kwaad is nie. Dat hy eintlik só trots op jou is en dat ons vir jou moet sê…hy’s lief vir jou.”

Juan sit sy arms om sy suster se lyf en hulle hou mekaar vas.

“Regtig?” fluister hy oor haar skouer.

“Ja, regtig! Ag, Boeta, hy het so seer gehad, ‘n mens kon sien. Dis beter dat hy…dat hy weg is.”

Zelda stap nader na haar kinders toe en druk hulle teen haar vas.

“Alles gaan okay wees,” kry sy dit uit.

Miskien is sy reg, dink Juan. Miskien is sy reg.

*****

“Shit, dis bad,” breek Sibu die stilte waar hy, Rufus en Wihan saam met Leon onder in die hospitaal se wagarea sit. “You think he’s gonna play?”

“Wát?” vra Rufus, wie se gedagtes glad nie by die volgende dag se wedstryd was nie. “Jy kan dit mos nie van hom verwag nie, ou, is jy mal?”

“Ons sal reël, dan jol ons dit net later, ons is mos albei spanne hier in die dorp,” sê Leon.

“But what about the week? Are they just gonna end it?”

“Nee, Sibu, hulle sal seker net die uitspeel vir derde en vierde plek die hoofgame maak,” grom Rufus terug.

“Hey! Almal van julle! Hou net op met nonsens praat,” praat Wihan skielik hard. “Ek ken vir Juan. Hy sal speel. Hy sal die span nie in die steek laat nie en sal dit as ‘n klap in die gesig beskou as ons die game ter wille van hom uitstel, want dit sal beteken dat ons óók nie dink dat hy dit het wat dit vat nie. Nee, ek ken hom: hy sal wíl speel en ons kan nie namens hom besluit en die game uitstel nie.”

*****

Juan se vriende keer daardie aand sonder hom terug koshuis toe. By die koshuis loop Wihan, Rufus en Sibu vir Mnr. Venter en Jonathan tegemoet. Die nuus het hulle reeds bereik.

“Die wedstryd gaan voort, manne,” sê Mnr. Venter. “Maar Juan gaan nie speel nie.”

“Het Meneer met hom gepraat?” vra Wihan.

“Nee, maar hy kan nie speel in so ‘n emosionele toestand nie. Dis klaar nie goed vir die span se gees nie. As ons môre wil wen, het ons nie sy negatiewe invloed nodig nie, hoe hartseer dit ookal is. Ons kan nie hierdie kans deur ons vingers laat glip nie.”

“My bliksem!” skree Wihan en gooi sy selfoon op die vloer dat dit aan flenters spat. “Gaan alles vir Meneer en die hele donnerse dorp net oor wen, wen, wen? Wat van die spelers? Wat van ons as ‘n span? Wat van die ouens wat met hulle bloed en sweet op die veld elke wedstryd alles gee en net nóg pressure daarna kry? En hoe kan Meneer vir hom besluit of hy kan speel of nie as Meneer nie eens met hom gepráát het nie? Meneer weet mos nie hoe hy voel nie! Meneer kan mos nie net…”

“Kry jouself onder beheer!” skree Mnr. Venter en ruk vir Wihan aan sy skouers. “Ek het klaar gepraat. Ek stel voor jy gaan vat ‘n stort en kalmeer sonder om verder iets te sê waaroor jy spyt gaan wees en voordat ek besluit om jou onderkapteinskap van jou af weg te vat.”

Die ander ouens staan tjoepstil die toneel en aanskou. Wihan blaas nog soos ‘n beseerde buffelbul, maar hy bly stil.

“Jonathan, sorg dat hy rustig raak,” sê Mnr. Venter en stap met kort, driftige treë weg.

“Kom, Wihan. Chill, ou,” sê Jonathan en vat hom buitentoe. Sibu het intussen die koshuis binnegesluip, maar Rufus stap saam en hulle gaan sit by die sementtafeltjie.

Wihan is nog steeds boos.

“Wat die hel? Hoe kan Venter sommer net so besluit wat hy dink goed sal wees vir Juan?”

“Venter probeer ook maar net die beste keuse vir die span maak, Wihan. Onthou, as ons wen, is dit ons wat goed doen, maar as ons verloor, sê almal dis sy skuld. Hy is ook maar onder pressure.”

Wihan besef dat Jonathan gelyk het.

“Dis donners onregverdig,” brom hy onderlangs. “Hoekom kan ons nie net speel en dit goed doen, na die beste van ons vermoë, en dit net geniet en wen as ons die beste is nie? Hoekom moet daar altyd een of ander asshole wees wat kyk waar hy iets uit dit uit kan maak?”

“Want partykeer suck die lewe net,” sê Rufus. “Partykeer, nee, meeste van die tyd is dit die dinge wat heeltemal buite ons beheer is wat ons die ergste afpis, en dan moet iemand die punch vat. As ons ten minste net vir mekaar die shots vat, die kere wat ons dit actually kán doen, dan help dit al klaar.”

“Wow. Hy’s reg, weet jy,” stem Jonathan saam. Wihan sug gefrustreerd.

“Julle weet, partykeer dink ek die Here is verantwoordelik vir alles en dat Hy al die toutjies trek en dat dit Sy skuld is dat Juan se pa dood is. Maar ek weet tog dit is nie waar nie. Ons kan nie vir God verantwoordelik hou vir ons eie dom besluite nie en glo my, ek het hierdie Rugbyweek al ‘n hele paar gemaak. Dis goed om te weet ek kan jammer sê daaroor.”

“Is dit nie juis die punt nie?” vra Jonathan. “Dat ons juis toegelaat word om ons eie keuses te maak, ons eie foute te kan agterkom en dan dit te face wat na ons kant toe kom, maar dat ons, ten spyte van watter dom ding ons ookal aangevang het, deur Jesus se genade nog ‘n kans kry nie? En dat ons mekaar in die proses kan ondersteun nie?”

Wihan vee moegerig met sy hande oor sy gesig.

“Ek hoop so. Ek hoop genuine so.”

*****

Leon lê in die donker en staar na die dak. Die afgelope paar dae se gebeure rondom Marli en haar pa en die ongeluk het sy voete ‘n bietjie meer onder hom uitgeslaan as wat hy gedink het. Hoewel hulle nog nie amptelik saam is nie, het hulle in ‘n baie kort tydjie baie close geraak.

Hy wonder hoe hy sou opgetree het as hy in daardie posisie was? Toe hy daar saam met Juan op die grond gesit het, kon hy die ou se stukkendheid aanvoel. Om nie vir jou pa te kon groet voor hy dood is, en veral só dood is nie, moet ongelooflik sleg wees. Dit het hom aan sy ma laat dink. Waar is sy? Hy weet nie. Sy het net…gewaai. Wat aan die een kant half dieselfde ding is. Gelukkig het hy nog sy pa, so knorrig soos wat hy ookal is! Leon het hom, nadat hy van die hospitaal af teruggekom het, vir die eerste keer in ‘n lang tyd ‘n druk gaan gee en vir hom gesê dat hy lief vir hom is. Uit die bloute het Fanie Steyn, sonder om ongemaklik te raak, dit vir hom teruggesê! In daardie opsig, weet Leon, is hy eintlik baie gelukkig. Sy pa was nooit die een wat hom gedryf het om te presteer nie – dit het hy uit sy eie uit gedoen.

Die volgende dag se game kom by hom op. Hoe gaan ek soos gewoonlik alles kan gee? Hoe gaan ek vir Juan kan tackle? Leon spring op. Hy kan nie in die wedstryd speel nie. Hy gaan nou na Juan toe gaan en dit vir hom sê en môre sal hy vir die coach laat weet.

Leon pluk sy Rugby-sweetpaktop aan en sluip by die huis uit. Die nag is al koud, maar hy draf homself warm na Juan-hulle se huis toe.

Hoewel hy ‘n oomblik huiwer, lui Leon tog die voordeurklokkie. Hy kan sien dat Juan se kamerlig nog brand en na ‘n paar dowwe voetslae gaan die deur oop.

“Leon? Hey, ou, wil jy inkom?” nooi Juan hom moeg in, maar Leon keer.

“Ek het net kom sê ek gaan nie in môre se game speel nie. Ek…ou…ek gaan net te sleg voel as ek jou moet tackle en…”

Juan val hom met ‘n handgebaar in die rede.

“Moet nou nie jouself simpel hou nie, Leon. Ek weet mos hoe dit is, man! Flip, ou, as jy nie môre alles gaan gee wanneer jy teen ons speel nie, kom skop ek persoonlik jou gat. Dis nou as ek speel. Ek hoor by Wihan en Rufus ek is gedrop vir môre se game. Venter het my nie eens self gesê nie. Maar sy moer. Ek wíl môre speel en ek gáán môre speel, selfs al moet ek die ou in my plek met ‘n bloedbesering van die veld af kry.”

Leon staar hom sprakeloos aan.

“Jy’t klaar besluit, nè?”

“Jip. So, doen my ‘n guns en probéér my môre tackle!”

Leon slaan sy arms om Juan sy lyf en druk hom teen hom vas.

“Ou, ek weet nie waar jy die krag vandaan kry nie. Maar ek is daar vir jou wanneer jou batterye pap raak, oraait?”

Juan glimlag moeg.

“Ek weet, tjomma.”

*****

Nadat Leon daar weg is, sleepvoet Juan kombuis toe om vir homself ‘n glas warm melk te gaan maak. Alles was nog net crazy van vroeër die aand af. Toe hulle uiteindelik by sy pa weg is, was daar nog net die heeltyd mense rondom hulle. Hy het nog nie kans gekry om regtig te dink oor dit wat gebeur het nie, hy moes nog net sterk bly. Sy ma was nie veel werd nie en Marli het vroeg al na haar kamer toe verdwyn. Hy kon in die hospitaal al sien sy gaan vinnig ‘n duck maak.

Juan teug aan die warm melk. Hyself het eers ‘n ander draai gaan loop voordat hulle by die hospitaal weg is. Dis half asof sy voete hom outomaties na Rozaan se kamer toe geneem het. Sy het regopper in die bed gesit toe hy daar aankom.

“Hy’s dood,” is al wat hy kon uitkry nadat hy op die houtbankie by haar bed gaan sit het.

“Ek is jammer om dit te hoor,” het Rozaan gesê en dit werklik bedoel. Juan het haar hand gevat en sy het dit nie teruggetrek nie.

“Ek gaan weg, Juan,” het dit ná ‘n rukkie amper soos ‘n fluistering uitgekom. “Ek gaan by my tannie-hulle in Bloemfontein bly. My pa-hulle wil hê ek moet wegkom van alles hierso af en ek stem saam. Hulle praat in anyway al ‘n ruk lank van trek en oor ‘n paar maande sal hulle ook soontoe kom.”

“Wanneer gaan jy?”

“Môre al.”

“So gou?”

“Ja. Dis nogal snaaks, maar dis half cool want hulle kom my met ‘n helikopter haal van Bloemfontein af.”

Juan het saggies op sy lip gebyt.

“Gaan jy fine wees?”

“Ek dink so, Juan. Ek wil my lewe hierdie keer van die begin af reg lewe en ek gaan dit nie in Bergkruin regkry nie. En, Juan…ek gaan nie kontak hou nie. Ek gaan ‘n ander selfoonnommer kry en ek gaan jou naam erase…”

“Maar hoekom?” het hy haar in die rede geval, maar sy het hom stil gemaak.

“Want dis beter so. Ek weet ons het nie net slegte tye gehad nie en ek wil jou graag onthou soos wat jy vanaand hier gaan uitstap. Dis nie dat ek vir jou kwaad is of jou wil afskryf nie, dis net…jy is deel van die hoofstuk wat ek môre oggend hier afsluit. Probeer verstaan?”

Juan het sy nat oë stil-stil met sy hande afgevee.

“Die plek gaan suck sonder jou, weet jy dit? Maar as dit is wat jy moet doen, is dit goed so. En wie weet, miskien loop ons mekaar eendag tog weer raak.”

“Ek twyfel,” het sy saggies gespot en met haar oë na haar bene beduie. Juan het ook saggies gelag en opgestaan.

“Totsiens, Rozaan. Ek hoop..ek bid regtig net die beste vir jou op die pad vorentoe.”

Sy het vir oulaas sy hand gedruk.

“Totsiens, Juan van Vrede. Mag jy die man word wat jou van sê jy is.”

*****

Rugbyskoolstorie/Heroes Vat Die Punch – deel 9

Juan verkyk hom aan al die liggies.

“Kyk, Pappa, kyk! Kyk hoe blink hulle!”

Martin van Vrede en sy gesin stap in die besige straat en geniet al die feestelikhede wat om hulle aangaan. Die Mardi Gras in Margate lok altyd baie mense en hulle het besluit om een aand tydens hul jaarlikse seevakansie in Desember ‘n bietjie van die karavaanpark af weg te kom en net daar te kom rondstap.

Marli lag en dans opgewonde toe iemand seepbelle om haar blaas.

“Mamma, ek soek ook!” smeek sy en pluk aan haar ma se hand. Zelda lag en stop by die volgende kraampie. Sy betaal vir die botteltjie seepbelle en gee dit vir Marli aan, wat onmiddellik in haar eie seepbel-wêreld verdwyn.

“Boeta, wat wil jy hê?” vra Martin en tel vir Juan op sy nek sodat hy beter kan sien. Juan se handjie wys met sy vingertjie soekend oor alles en stop dan by ‘n klein Springbok rugbyballetjie.

“Ek soek dit, asseblief, Pappa,” vra hy saggies in sy pa se oor. Martin glimlag breed, haal sy beursie uit en koop vir sy 5-jarige seuntjie die klein rugbyballetjie.

“Dè,” sê hy en gee dit vir Juan, wat die balletjie met blink ogies by hom vat. “Nou kan ons lekker speel. Jy hou mos van rugby, nè?”

“Ja, Pappa. Eendag gaan ek ook vir die Springbokke speel!”

Martin en Zelda lag saam en hy sit sy hand om sy vrou se lyf.

“Lyk my ons gaan ‘n Springbok grootmaak,” sê sy terwyl Marli al dansende rondom hulle seepbelle blaas.

By ‘n volgende stalletjie kry Zelda vir hulle elkeen ‘n sakkie spookasem. Juan vat ‘n groene en Marli ‘n gele. Hand om die lyf stap Martin van Vrede en sy gesin in die straat af. Daar volg binnekort ‘n vuurwerkvertoning op die strand.

Juan se ogies dwaal terug na die liggies in die straat. Hier op sy pa se nek voel hy so gelukkig, so veilig. Almal is lief vir mekaar, alles is lekker en die liggies is so mooi!

Rooi, geel, groen, rooi, geel, groen…

*****

Rooi, geel, groen, rooi, geel, groen…

Juan verkyk hom aan die liggies wat op die masjiene rondom sy pa se bed flikker. Die masjiene biep-biep-biep en hy verstaan nie die helfte van wat daar aangaan nie. Al wat hy weet is dat dit sy pa aan die lewe hou. Solank hulle nog biep, is daar nog ‘n kans dat sy pa gaan wakker word, weer gaan regkom.

Dit het alles so skielik gebeur en Juan se binneste is heeltemal deurmekaar. Moet ek sleg voel? Moet ek hartseer wees? Moet ek kwaad wees dat my pa so baie gesuip het dat hy in ‘n beestrok vasgejaag het en waarskynlik semi-verantwoordelik is vir die dood van twee kinders en Rozaan se bene?

Sy kop draai en Juan gaan sit op die houtbankie langs sy pa se bed. Dis snaaks hoe ‘n mens baie keer wonder of dit nie beter sal wees as jou pa dood is nie. Dan sal hy nie jou heeltyd kan afkraak of slegsê nie; jou ma sal nie die heeltyd huil nie; jou sussie sal nie elke dag net die trappe opsluip na haar kamer toe en die hele middag daar bly nie; jou vriende sal nie te bang wees om jou huis te besoek in die vrees dat jou pa hulle sal verskree nie…

Maar tog – as sy pa sou doodgaan, is hy dood. Dóód. Dan is daar nie eens meer ‘n kans om ‘n beter verhouding te probeer bou nie. Hy en sy pa het nog nooit oor dinge gesels wat saak maak nie, nog nooit ‘n man-tot-man gesprek gehad soos wat hy so graag sou wou hê nie. Sy pa was nog altyd te besig by Martin Motors en wanneer hy in die aande by die huis gekom het, het hulle dikwels iets by die skool aangehad, sodat hulle mekaar in elk geval gemis het. En die laaste tyd…Juan wil nie eens aan die afgelope paar weke dink nie.

Ek wens ek kon nog net één kans kry om dinge te probeer regmaak. Hy lyk so…weerloos, so eensaam. ‘n Mens moenie eensaam doodgaan nie.

“Asseblief, Here Jesus. Net nog een kans, asseblief. Ek wil so graag net vir hom sê…”

Biep-biep-biep.

Rooi, geel, groen…rooi, geel, groen…

*****

Wihan, Sibu en Rufus lê op hul beddens in die koshuis. Hulle volgende wedstryd is teen Kuswag, wat besluit het om nie aan die Rugbyweek te onttrek nie, ten spyte van die moeilike tyd waardeur hulle as span gaan.

“Hoe voel julle oor môre se game?” vra Sibu.

“Ek’s orraait,” antwoord Rufus. “Hulle is nie groter as ons nie en hulle moet ‘n replacement speel in die outjie wat dood is se plek.”

“Flip, dit is so screwed up,” kom dit van Wihan. “Ons gaan môre kapitaliseer op daai ouens se misery. Dis kind-of siek.”

“Dit help nie ons dink so daaraan nie, Wihan,” sê Rufus en draai op sy sy. “Ons moenie laat emosies en sulke goed in ons pad kom nie…”

“Geez, that’s harsh!” val Sibu hom in die rede, maar Rufus beduie met sy hand vir hom om stil te bly.

“Man, wag dat ek klaar praat! Ons moenie dat dit in ons pad kom terwyl ons die wedstryd speel nie. Dis mos nie asof ons nou conveniently vergeet het dat hulle deur ‘n heavy tyd gaan nie. Hel, ons het ook nie juis ‘n piekniek nie. Een van die girls in ons skool is ook oorlede, ons een speler se pa se lewe hang aan ‘n draadjie…ons word óók geraak. Ons het ons eie emosies om mee te deal.”

Wihan besef dat Rufus reg is.

“Ek hoor jou. Maar ek is net bevrees hulle gaan dit nie so insien nie. Dit kan in ‘n baie fisiese game ontaard, en met fisies bedoel ek ons gaan mekaar waarskynlik op die ou end goed moer.”

“Dis nie te sê nie, boerseun,” sê Sibu.

“O ja? Vir daai ouens is dit asof óns hulle buitesenter vermoor het. Dink jy nie hulle gaan revenge wil hê nie?”

*****

Wihan was reg. Toe Kuswag die volgende middag 17:00 op die veld draf vir die wedstryd teen Bergkruin, is daar haat in hulle oë. Van die afskop af is dit duidelik dat hulle nie omgee of hulle die wedstryd wen of nie, solank Bergkruin in die proses ernstig beseer word. Maar hulle speel skelm en vuil: sodra die skeidsregter nie kyk nie, word daar met mening getrap en gebyt. Rufus kry in een losgemaal ‘n harde elmboog in die oog sodat hy net sterretjies sien.

Ná ongeveer twintig minute se spel kry Bergkruin uteindelik ‘n strafskop en Wihan kan 3 punte vir hulle op die telbord sit. Moeg draf hy terug om sy posisie voor die afskop in te neem. Die vuil spel is besig om die manne onder te kry. Hy het lanklaas in sy lewe ‘n wedstryd gespeel waar die ander span se optrede so erg deur emosie aangevoer is. En dis asof die skeidsregter nie die gebyt en gekrap en geslaan raaksien nie!

Kort voor rustyd kry Kuswag ‘n skrum binne Bergkruin se kwartgebied. Hulle skrumskakel se ingooi is nie so suiwer soos hy dit wou gehad het nie en Jonathan kry die bal gehaak. Bergkruin se skrum begin vorentoe stoot, sodat die bal gekanaliseer word tot by Juan. Hy kry die bal, mik vir die kantlyn naaste aan hom en skop die bal dan ver uit. Maar net nadat hy die bal geskop het, word hy met ‘n stywe arm laat geloop en hy slaan agteroor. Die skeidsregter skitter in sy afwesigheid.

“Moordenaarskind,” hoor Juan hoe ‘n Kuswag-speler hom toesnou en hy sien hoe die ou in sy rigting spoeg. Juan se hart begin wild te klop. Nou het daardie man vir moeilikheid gesoek…

Genadiglik blaas die fluitjie vir halftyd en die ouens strompel moeg van die veld af.

*****

Bergkruin se spelers sit kop onderstebo in die kleedkamer.

“Gee my gou ‘n slukkie,” vra Rufus vir Juan, wat water in sy mond en oor sy kop spuit. Juan gee die bottel vir sy vriend aan.

“Hoe voel jou nek?” vra Wihan vir Juan toe hy langs hom kom sit. Juan draai sy nek stadig heen en weer.

“Hy’s orraait. Ek sal kan speel.”

Jonathan kom ingestap en hy lyk self nie te waffers nie.

“Manne, staan gou nader,” gebied hy. Die spelers staan so vinnig as wat hulle lywe dit toelaat nader en vorm ‘n kringetjie. Jonathan lyk omgekrap en ietwat teleurgesteld.

“Ek het nou net met die ref gepraat,” begin hy. “Die ref sê dat hy niks sien wat Kuswag verkeerd doen nie en dat as ons nie ‘n harde game kan vat nie, kan hy niks daaraan doen nie.”

“That’s bullshit!” roep Sibu hard uit.

“I know, Sibu, but calm down. Ouens, as ons hierdie game wil wen sonder om iemand te verloor, gaan ons baie vaster as ‘n span moet saam speel. Ons gaan na mekaar moet kyk. Ons kan nie toelaat dat hulle ons ouens uithaal omdat hulle met ‘n spul aggressie sit nie. Dis nie ons skuld wat Maandagaand gebeur het nie. Juan, jy is nie ‘n moordenaarskind nie, hoor jy my? Jy is ‘n hero, ‘n freakin’ hero. Nie een van ons kan verantwoordelikheid vat vir ander ouens se keuses nie. Wat ons kan doen, is om hier, nou, vir mekaar verantwoordelikheid te vat. Gaan ons dit doen?”

“YES!” kom dit soos een man van die spelers af.

“Bergies…”

“Yes!”

“Bergies…”

“Yes!”

“Bergies…”

“YES!”

Hulle draf terug op die veld en daar is nuwe energie tussen die Bergkruinspelers te bespeur. Juan se hart het skoon warm geword in die kleedkamer. Jonathan, hul kaptein en een van sy eie rolmodelle, het vir hom gesê hy is ‘n hero, ‘‘n freakin’ hero!’ en dit was lekker om dit te hoor! Hy het nie eens geweet Jonathan het die ‘moordenaarskind’-opmerking gehoor nie, maar hy het dit teen die wortel afgebreek. Ek is ‘n hero, ek is ‘n hero, ek is ‘n hero…ek is nie ‘n moordenaarskind nie. Ek is Jesus se kind. Ek is ‘n hero…

Wihan skop af, ‘n hoë hangskop. Rufus is eerste onder die bal en spring om dit te vang. Jonathan, wat kort op sy hakke is, keer dat Kuswag se een slot hom nie uit die lug uit loop nie. Rufus land veilig en is soos blits toe sy voete die grond raak. Met sy breë skouers skouer hy sy opponente uit die pad uit. Hulle klou aan sy enkels en probeer hom vasvat, maar Rufus het die doellyn geruik en nou baklei hy soos ‘n honger haai. Niks gaan hom keer om hierdie drie te druk nie! Omtrent drie ouens is op hom saamgepak, maar hy dryf voort. Jonathan en die ander voorspelers is by hom vir ondersteuning. Met byna bomenslike krag beur Rufus voort tot by die doellyn en val dan oor vir ‘n welverdiende drie. Die skare is op hul voete.

Dit wil tog voorkom asof Kuswag se aggressie en intensiteit ietwat afgeneem het, maar Wihan vertrou nie die vrede nie. Hy wag net vir die oomblik dat hulle weer ‘n vuil haas uit die hoed uit trek.

Tien minute later word sy vermoedens bevestig toe Jonathan in ‘n losskrum só erg in die gesig getrap word dat hy die veld moet verlaat. Bloed sypel uit slote bokant sy linkerwangbeen en -oogbank en hy lyk omtrent asof hy van ‘n slagveld af kom.

Dit beteken dat Wihan die kapteinskap moet oorneem.

Met die telbord wat op 10-0 staan en 15 minute se speeltyd wat oorbly, voel hy dat hy dit kan hanteer. Met die Here aan my kant loop ek ‘n bende storm, met my God spring ek oor ‘n muur, skiet dit skielik deur sy gedagtes en hy glimlag. Selfs hierdie bende sal hy stormloop sonder om bang te wees. Hy moet net sy span deur die volgende kwartier lei. Dis al wat hy moet doen.

*****

Wihan se hoop dat die wedstryd sonder enige verdere voorvalle sou klaar kom word skaars vyf minute later gekelder toe daar ‘n losgemaal op Kuswag se 10m stippellyn ontstaan. Bergkruin het die bal gehad toe hulle ingegaan het, maar die bal kom nie uit nie.

“Bring hom, boys!” skree Juan van sy skrumskakel-posisie af. Steeds kom die bal nie uit nie. Skielik sien hy die bal en Juan begin om die bal met sy voet uit te krap. Hy kry die rugbybal uit en tel dit op om ‘n grubber langs die regterkantste kantlyn af te skop. Net toe hy wil skop, kom Kuswag se skrumskakel en stamp hom bo van sy voete af. Dis dieselfde ou wat hom vroeër as ‘n moordenaarskind uitgeskel het.

Juan staan vinnig op en haal sy opponent in.

“Wat is jou probleem, hè?” vra Juan hom terwyl hy die skrumskakel aan die skouer gryp. Onverwags swaai die skrummie om en tref Juan reg op sy linkeroog met ‘n voltreffer. Juan sien rooi, en dis nie net bloed nie. Hy storm vorentoe, duik die skrumskakel plat en gaan sit bo-op hom en begin hom met sy vuiste toe te takel.

Voor jy kan sê mes, heers daar totale anargie. Toe die Kuswag-spelers sien dat hul skrumskakel onder Juan se vuiste deurloop, storm hulle verwoed nader. Bergkruin se manne is ook nie links nie en kort voor lank is dit net arms, bene en bloed waar jy kyk.

Wihan besef dat hy iets sal moet doen, anders gaan hulle baie swaar gestraf word.

“Bergies! Staan terug!” skree hy, maar dit het nie regtig ‘n effek nie. Hy kyk verward rond. Wat moet hy doen? Hy wil nie hê hulle moet in die geveg betrokke raak nie, maar hulle kan seker ook nie niks doen nie. Flip, ek moet dit stop, dink hy. Maar hoe?

Die volgende oomblik kom Rufus verby hom gehardloop en begin Bergkruin-spelers aan hul truie uit die geveg uit pluk.

“Staan terug! Staan terug, ouens!” skree Rufus terwyl hy dit doen. Wihan val in en help hom, terwyl die skeidsregter se fluitjie vervaard voortblaas. Uiteindelik kry hulle die geveg gestop. Juan se gesig lyk sleg. Hy en Kuswag se skrumskakel was heel onder in die hopie en hy kan dit voel.

“Wil jy ‘n geel kaart hê, Juan?” skree Rufus op hom terwyl hy terug staan. Hy sê eerder niks terug nie. Shit, hy moes nie so beheer verloor het nie! Maar aan die ander kant…hy voel half ligter, so asof hy ontslae kon raak van alles wat op hierdie stadium binne in hom soos ‘n rollercoaster aan die spin is. Dit is seker nie die konstruktiefste manier nie, maar dit het nou klaar gebeur. Hy is net só gatvol vir alles, so gatvol om te voel soos wat hy voel.

Hy sug toe die skeidsregter hom en Kuswag se skrumskakel naderroep. Hulle word albei afgestuur met geel kaarte. Juan loop nie eens na die pale toe nie, maar stap sommer direk af en bars verby die toeskouers langs die kant van die veld deur na hul kleedkamers toe.

Uiteindelik gaan die sirene af en die skeidsregter blaas die eindfluitjie. Dankie tog! dink Wihan. Dit het hier na die einde se kant toe gevoel asof die wedstryd nooit gaan ophou nie.

Bergkruin vorm ‘n ry en stap nader na die Kuswag-spelers om dankie te sê, maar hulle draai hul rûe op die Bergkruin-manne en stap weg na die oorkantste hoek van die veld toe.

“Kom ons maak kringetjie, manne,” sê Wihan en die ouens haak by mekaar in. Hulle sak op hul knieë neer en sluit hul oë. Wihan sê dankie vir die wedstryd en vir die oorwinning wat behaal is. Hy dra verder die Kuswag-span aan die Here op en bid dat hulle getroos sal word. Hy bid ook dat hul eie span genade sal beleef.

“Ons is jammer dat ons vanaand beheer verloor het, Here, en dat ons nie U daardeur verheerlik het nie. Gaan asseblief met almal wat vanaand beseer is en dié wat in die hospitaal is, asseblief, Here, sodat hulle U hand en troos sal ervaar. Ek bid dit in U Naam. Amen.”

*****

Nadat almal uit die kleedkamer weg is, bly Mnr Venter en Jonathan alleen by Juan agter. Jonathan het vir Mnr Venter verduidelik wat op die veld gebeur het en hom vertel hoe die Kuswag-speler vir Juan uitgeskel het.

Juan sit kop onderstebo, met Mnr Venter aan sy linkerkant en sy kaptein regs van hom.

“Juan, ek wil nie hê jy moet verplig voel om te speel nie. Ek en die hele span sal honderd persent verstaan as jy eerder hospitaal toe wil gaan en by jou pa wil wees,” sê Mnr Venter en sit sy een hand op Juan se skouer. Juan skud sy kop.

“Nee, meneer. Ek wil nie daar wees nie. Ek wil hier by die span wees. Ek kan hulle nie in die steek laat nie. Nie nou nie.”

Jonathan sit ook sy hand op Juan se skouer.

“Ons sal regkom, Juan. Dis nie dat ons jou nie hier wil hê nie…”

“Ek wíl hier wees.”

Bo-oor sy kop kyk Mnr. Venter en Jonathan woordeloos na mekaar.

“Nou maar goed,” sê Venter. “Jy is welkom om my te laat weet as jy van plan verander. Maar ons kan nie bekostig dat iets soos vanaand weer gebeur nie. ‘n Opponent se gesig is nie die plek om jou frustrasies uit te haal nie. Ons doen dit deur hulle hard te tackle en gate deur hulle te hardloop, hulle uit te haal daar waar dit saak maak. Jonno, ek los jou nog so ‘n bietjie by hom.”

“Reg, meneer,” sê Jonathan en hul afrigter stap uit.

Juan vee oor sy neus, wat nou vol gekoekte droë bloed is en snuif hard. Jonathan trek ‘n waterbottel nader en hou dit na Juan toe uit.

“Onthou jy wat het ek vir jou halftyd gesê, Juan?” vra Jonathan na ‘n rukkie. Juan knik. “Nou hoekom het jy dit so gou vergeet?”

Juan trek net sy skouers op. Jonathan kan sien dat hy nie baie spraaksaam gaan wees nie, maar hy praat nogtans voort.

“Heroes maak nie so nie, Juan. Regte heroes, wenners, is die ouens wat die punch vat. Ek sê nie almal moet oor jou loop nie, glad nie, maar heroes verloor nie beheer oor hulself omdat die een of ander random poepol iets oor jou wil kwytraak wat doodgewoon nie die waarheid is nie. Dis iets wat my broer my geleer het. Jy vat verantwoordelikheid vir jou eie optrede. As ander ouens hulleself soos kinders wil gedra, is dit hulle saak.”

Juan kyk vraend op.

“Wie was jou broer?” vra hy. Om die een of ander rede ken hy glad nie Jonathan se broers of susters nie. Hy het nie eens geweet hy het broers of susters nie!

“Onthou jy so ‘n paar jaar gelede was daar een van die Eerstespan-ouens wat net so na Rugbyweek gequit het en toe het almal so heavy oor hom begin skinder? Gesê hy is gay, dat hy eintlik net rugby gespeel het om aan ouens te vat, sulke stront?”

Juan knik, en besef toe skielik wat Jonathan hom wil vertel.

“Was dit…jou broer?”

Jonathan knik.

“Ja, dit was my ouer broer. Ons verskil so ses jaar. Hy het nie gequit omdat hy gay was of iets nie. Hy het gequit omdat hy homself nie op daardie stadium met die ouens kon assosieer nie. Dit was nie soos nou, wat ons so baie bid tydens oefeninge en sulke goed, nie. Dit was baie rowwer tye en hy het net gevoel sy geestelike lewe gaan te veel skade ly.”

“Flippit,” sê Juan.

“Jip. Hy het my geleer dat jy verantwoordelikheid vir jou eie keuses vat, maak nie saak wat ander mense vir jou of van jou sê of aan jou doen nie. Op die ou end is dit jy wat besluit: gaan ek die punch kan vat, of gaan ek knak onder die pressure en maar met die res van die stroom conform.”

“En hy het gekies om die punch te vat,” sê Juan, half vir homself.

“Presies. Dís wat heroes doen. Hy het geweet hy gaan dit vir homself vrek moeilik maak, maar hy het gesê dit pla hom nie want hy weet wat die waarheid is. As ‘n mens die waarheid aan jou kant het, Juan, kan niemand jou vrede van jou af wegvat nie. Jy kan dan net kies of jy mense wil toelaat om dit van jou af weg te vat.”

Jonathan bly ‘n oomblik stil.

“My broer is einde laas jaar in Amerika in ‘n motorongeluk dood. Ek kon hom nie eens groet nie, maar ek het vrede in my hart. My broer het my iets geleer wat ek nogal bly is ek aan iemand anders kan oordra.”

Juan glimlag vir sy kaptein.

“Thanks, Jonno. G’n wonder jy was nog altyd kaptein van alles nie,” sê hy. Jonathan glimlag verleë, staan dan op en trek vir Juan aan sy hand op.

“Kom, laat ons koshuis toe gaan. My maag dink al my keel het toegegroei.”

*****

Later daardie aand kry Juan vir Rufus waar hy besig is om vir hom koffie by ‘n urn in te gooi. Jonathan het die res van die span bymekaar geroep en vir hulle ingelig dat Juan by hulle bly, dat hy en Venter met hom gepraat het en dat dit nie enigeen van die ander se besigheid is nie.

“Hey, tjom. Wil jy ook koffie hê?” vra Rufus.

“Thanks, dit sal lekker wees,” antwoord Juan hom en hou sy beker nader. Hulle loop met hul bekers stomende koffie en gaan sit buitekant by een van die sementtafeltjies.

“Hoe gaan dit in die hospitaal?” vra Rufus. Juan blaas op sy warm koffie en proe dan versigtig daaraan.

“Dit gaan maar nog dieselfde met my pa. Ek was gisteraand laat daar, en ek kon dit net nie meer face nie. Flip, hy lyk so…nié soos my pa nie, jy weet? Al daai pype en goed freak my verskriklik uit.”

Hy proe-proe weer aan sy koffie.

“Was jy al by Rozaan?” wil Rufus weet.

“Mmm, net vinnig. Sy wou niks weet nie. Toe los ek dit maar.”

“Sal dit okay wees met jou as ek haar dalk môre gaan besoek?” vra Rufus versigtig. Juan knik, maar frons.

“Hoekom vra jy my toestemming?”

Rufus trek sy skouers op.

“Ag, dis net…die hele ding met Rozaan en ons was maar nog altyd ‘n bietjie awkward. Ek wil nou nie laat dit weer ons vriendskap spoil nie. Jy kan saam kom as jy wil?”

Juan glimlag effens en skud dan sy kop liggies.

“Nee, wat, thanks, sy wil my nie sien nie. Jy’s welkom om by haar ‘n draai te gaan maak, ou. Ek en sy is mos in anyway history, so dit maak nie saak nie. Buitendien, ek skuld jou nog oor jy haar nie gescore het op Jacques se party nie.”

Rufus snork en lag.

“Ja, wel,” sê hy en sluk stadig aan sy koffie. “Dankie dat jy nie pyne het nie. Dit wat op die party gebeur het, is juis die rede hoekom ek haar wil gaan besoek.”

*****

Rufus kry vir Leon in die hospitaal se ingangsportaal.

“Hey, Leon, hoe lyk dinge?” groet hy hom.

“Yes tjom! Nee, nie te bad nie, onder omstandighede,” groet Leon terug.

“Hoe het julle game vanaand gegaan? Teen wie’t julle nou weer gespeel?”

“Aliwal-Noord, dit was oraait, maar ons het nie ‘n bonuspunt gekry nie. Daar was darem nie sulke fights soos met julle game nie!”

Rufus grinnik.

“Jy kan bly wees. Ek het gedog daai ouens gaan mekaar doodmaak.”

Hy besef skielik dat dit nie noodwendig die beste manier was om die geveg te beskryf nie.

“Ek bedoel…”

Leon begin lag, eers saggies maar dan al hoe harder, sodat hulle naderhand buite moet gaan staan. Rufus bloos bloedrooi. Uiteindelik kry Leon sy ligte histerie onder beheer.

“Talk about a Freudian slip! Aag, Rufus, ons is almal so opgewen, so iets het gewag om te gebeur. Toemaar, dis gelukkig nie my pa wat daar binnekant lê nie.”

“Of jou eks-girl nie.”

Leon se oë rek effens.

“Hoe klink dit my jy is nie hier vir Juan-hulle nie?”

“Ek is nie. Ek…het by Rozaan kom kuier. En moenie worry nie, ek het vir Juan toestemming gevra. Hy sê sy wou niks van hom weet nie en ek het gedog maybe, na die hele party-episode en alles…ons het darem nog die heeltyd goed oor die weg gekom. Voor daai belaglike uitmaaksessie in elk geval.”

“Okay, as jy so sê. But it’s your funeral,” sê Leon. Hy slaan oombliklik sy hand oor sy mond.

“Jy kan bly wees ons staan buite,” merk Rufus droog op en hulle stap terug binne toe.

Leon stap aan na waar Marli buitekant haar pa se saal wag en Rufus gaan ‘n vloer op na die privaatkamer waar Rozaan lê.

Hy klop aan die half-oop deur. Rozaan lê op haar sy met haar rug na die deur en draai om. Haar gesig spreek boekdele.

“Kan ek inkom?” vra Rufus. Sy maak ‘n gebaar met haar hand.

“Sure.”

Rufus stap versigtig in, maar gaan sit nie langs haar bed nie.

“Wat wil jy hê?” vra Rozaan kort-af, maar moeg. Sy het nie goed geslaap nie en is in elk geval die grootste gedeelte van die dag bedwelm deur pynstillers.

“Rozaan…ek het net kom sê ek is jammer,” kry Rufus dit uiteindelik uit. Rozaan wil begin praat, maar hy maak haar stil. “Ek praat nie van die ongeluk nie. Ek bedoel, ek is jammer daaroor ook, maar ek wil eintlik kom jammer sê oor die aand by Jacques se party.”

Rozaan het dit nie verwag nie.

“Ek verstaan nie?”

“Ek is jammer dat ek jou omgepraat het om reguit vir Juan te sê hoe jy voel. Dalk sou jy dan die hele uitmaak anders benader het. Dalk sou dit beter gewees het as jy hom maar net verneuk het en klaar. Want toe begin jy om sy neus in dit te vryf en dit vir jouself ook nog slegter te maak. Ja, goed, ons ouens het vir mekaar geestelike broers geword, maar jy het net agteruit gegaan en met Corna-hulle se spul begin rondhang. Miskien as dit nooit gebeur het nie, sou jy nie met daai Kuswag-ou geflirt het nie en dan sou julle nie Laughing Hyena toe gegaan het nie…”

“Stop! Stop! Stop!” huil Rozaan. “Dis nie jou skuld nie, Rufus! Dis nie jy wat moet jammer sê nie! Ek het my eie keuses gemaak, niemand het my gedwing nie. Ek het self in Jacques se kar geklim, ek het geweet hoe dronk hulle is. Ek wóú met Juan uitmaak, onthou jy? Ek wóú vry wees…maar ek was nooit vry nie. Ek het ‘n klomp goed gedoen wat ek gedink het vir my vryheid sou beteken, maar dit het my net in die een slaggat na die ander gelei. Weet jy wie van die skoolkinders het al vir my kom kuier vandat ek hier lê? Juan en jy. My beste vriendin is dood en sy word op ‘n ander dorp veras en ek kan dit nie bywoon nie…en nie één van my sogenaamde vriende het nog kom kyk hoe dit met my gaan nie! En Juan…mens kan dit ook nie juis ‘n kuier noem nie.”

“Hy is ook jammer, weet jy.”

“Jammer oor wat?”

“Dat julle nie kon gesels nie, of eerder dat jy nie met hom wou praat nie.”

Rozaan bly stil. Wat is Rufus se case? Wil hy nou hê hulle moet opmaak of wat?

“Ek wil net laastens sê ek is jammer dat jy en Juan nie meer pêlle is nie. Hy wil graag hê dat julle darem nog vriende moet wees, weet jy.”

Steeds sê Rozaan niks.

“Ek…gaan nou terug koshuis toe. Juan het vanaand ‘n ou op die rugbyveld gebliksem omdat die ou hom ‘n moordenaarskind genoem het. Ek wil nog gaan kyk of hy oraait is. Ek sal weer ‘n draai kom maak,” sê Rufus en begin dan uitstap.

“Rufus…” roep Rozaan saggies net toe hy om die kosyn verdwyn. Hy steek sy kop weer by die deur in.

“Yes?”

“Sê vir Juan…dit sal lekker wees om hom weer te sien.”

Rufus glimlag sy warm glimlag vir haar, en onwillekeurig dink Rozaan terug aan die heel eerste dag by die skool toe hulle mekaar ontmoet het.

“Ek maak so.”

Toe hy weg is, haal Rozaan diep asem.

Mooi so, hoor sy vir Stemmetjie. Nou kan ons uiteindelik begin om die pad van gesondword te stap.

*****

Martin van Vrede weet dat hy besig is om te loop, maar hy weet glad nie waar hy is nie. Hy kan niks om hom sien of voel nie – net die swaar, donker newels wat soos ‘n warm mistigheid oor hom spoel. Dit voel asof iets hom vashou, amper soos toue of so iets, maar ook nie heeltemal nie. Hy weet net hy wil wegkom, loskom van al hierdie dinge wat hom terughou! Hy wil anders wees as wat hy is. Hy voel eensaam.

“Hallo!” roep hy uit, maar hy hoor nie eens eggo’s nie. Dis asof die klank hier reg langs hom afbreek. Waar ís hy? Hy wil huistoe gaan! Die verlange na sy vrou en kinders oorweldig hom skielik en hy weet hy huil, maar hy voel geen trane nie. Ek soek vir Zelda! Ek soek vir Juan en vir Marli! Ek wil vir hulle sê ek is jammer oor die afgelope paar maande. Ek is jammer dat ek so dronk was. Ek is jammer dat ek hulle geslaan het. Ek is jammer dat ek my eie drome deur hul lewens probeer leef het. Ek wil vir Juan sê ek is jammer dat ek hom ‘n stuk stront, ‘n patetiese flop genoem het. Ek kon net my eie mislukkings raaksien en het dit op hulle geprojekteer…Ek is jammer…Ek is jammer…Ek is jammer…

Skielik kom Martin agter dat dinge anders voel. Verbeel hy hom of is die newels skielik gryser?

*****

Jonathan se kar stop met ‘n harde remgeluid voor die hospitaal en Juan, Wihan en Rufus spring uit. Mnr. Venter het skaars vyf minute vantevore die nuus gekry dat Juan se pa besig is om wakker te word en na hom vra. Dit is al baie laat, ná 02:00 in die oggend, maar omdat dit die volgende dag die uitstappiedag van die week is, het Wihan en Rufus kans gesien om saam met Juan te kom.

“Wat gaan aan? Kan ons ingaan?” vra Juan sy ma wat hom met trane in haar oë omhels.

“Die dokters is heeltyd by, hy praat deurmekaar en…ag, Juan!” huil Zelda. Juan gee sy ma ‘n drukkie om haar skouers en stap dan saam sy twee vriende na sy pa se saal in die intensiewe sorg-eenheid.

“Ons wag hier,” sê Wihan toe hulle by die deur kom. Juan draai net om en glimlag ‘n bewerige glmlag vir hulle voordat hy ingaan.

Daar is nie minder pype of masjiene rondom sy pa se bed nie, maar vir Juan lyk sy pa skielik meer lewendig as wat hy hom in ‘n lang tyd gesien het.

“Pa…?”

Martin se oë helder op toe hy sy seun sien.

“Juan…”

Sy stem is krakerig en klink oud, ten spyte van die glinster in sy oë.

“Pa…ek…”

Verder as dit kom Juan nie. Sy stem raak weg en hy stop by die bed se voetenent. Die stryd binne-in hom woed soos ‘n stormsee. Hierdie is dieselfde man wat hom nog ‘n week gelede teen ‘n yskas gegooi het. Dis dieselfde persoon wat hom uitgeskel het vir ‘n patetiese stuk stront en gesê het dat God nie eens van hom hou nie…Nou lê hy hier, hulpeloos, pateties en…hoe móét hy voel? Wát moet hy voel?

“Pa…ek weet nie wat ek moet sê nie.”

Martin se oë gaan ‘n oomblik toe, maar dan maak hy dit weer stadig oop.

“As ek hier uitkom…gaan dinge anders wees,” kry hy dit moeisaam uit.

“Hoe?” vra Juan sag, maar dringend. “Hoe, Pa? Gaan Pa ophou drink? Gaan Pa ophou om ons te slaan? Gaan Pa my begin liefkry? Hoe gaan dinge anders wees?”

Martin se asemhaling kom swaarder en sy gesig raak strak.

“”n Mens sou dink…jy sou my…in hierdie toestand…’n kans gee…”

“Ek wil, Pa!” sê Juan en stap om die rand van die bed. “Dis net…ek weet nie hoe dinge beter gaan word nie. Pa kan dit nou belowe, maar as Pa eers weer gesond is en alles is fine…hoe weet ek dit gaan nie weer gebeur nie?”

Dit lyk asof Martin hom wil antwoord, maar skielik begin hy na sy asem snak en aaklige, hortende geluide kom uit sy borskas. Sy oë raak wyd oopgesper en Juan weet daar is groot moeilikheid.

“Help! Iemand, kry ‘n dokter!” skree Juan en druk die roepknoppie oor en oor. Binne sekondes kom dokters en verpleegsters nader gestorm. Juan staan vinnig terug. Die trane in sy oë kan hy met moeite beheer en hy stap haastig by die deur uit.

Buitekant kry hy vir Rufus en Wihan, wat duidelik kan sien dat dinge nie lekker is nie.

“Wat het gebeur?” vra Wihan. Juan sak op sy hurke en skud net sy kop heen en weer.

“Ek het alles opgefok.”

*****

Waar Leon by Marli staan, sien hy hoedat Juan, Wihan en Rufus in die gang afgestap kom.

“Ek gaan gou na hulle toe, okay?” sê hy vir haar en sy knik. Leon loop hulle tegemoet.

“Is alles okay?” vra hy en Rufus beduie vir hom dat dit beslis nie okay is nie.

“Ons gaan terug koshuis toe stap. Kom jy saam?” vra Wihan en dit is eintlik meer ‘n opdrag as wat dit ‘n versoek is. Leon verstaan en kry sy goed.

Marli bly alleen agter toe die seuns haastig wegstap. Sy is baie bekommerd oor haar pa en Juan. Nie een van die twee lyk vir haar exactly goed nie en sy ys om te dink…as haar pa nou sou doodgaan, sal Juan homself nooit vergewe nie.

*****

Toe hulle terug by die koshuis is, gaan klim Juan onmiddellik in die bed. Wihan, Rufus en Leon gaan sit buitekant.

“Wat het gebeur?” vra Leon. Rufus trek sy skouers op.

“Ons was nie saam in nie, maar toe Juan utkom het hy net gesê dat, wel, dat hy alles opgemors het. Kom ons sê maar net dit.”

“Sy taalgebruik was ‘n bietjie krasser,” sê Wihan. “Ek dink nie hy en sy pa gaan ooit eye to eye sien nie. Ek twyfel in die eerste plek of sy pa dit gaan maak en selfs al doen hy, wat is die kans dat dinge ooit weer tussen hulle kan regkom?”

“Was dit ooit reg?” vra Leon. “En wat is ‘reg’? Sit ons nie almal maar met ons pa’s vas nie?”

“Dis nie dieselfde nie,” sê Rufus.

“Nou hoe is dit dan?”

“Man…dis ingewikkeld.”

“Sy pa sal hulle net weer op ‘n stadium begin donder,” verduidelik Wihan. “Ek ken daai oom al lank en hy het baie mense vir ‘n lang tyd ‘n groot rat voor die oë gedraai. Hy is een van daardie blink, gladde tipe ouens wat ‘n moerse masker vir die buitewêreld voor hou met sy garage en sy golfstokke en sy blink kar en alles, maar binnekant is hy eintlik ‘n monster. Hulle verander nie. Dalk vir ‘n rukkie, maar dan is alles maar net weer soos dit voorheen was.”

Vir ‘n paar minute is daar stilte.

“Dit suck,” kom dit van Leon af. “Ek bedoel, ek het ook nie juis ‘n piekniek vir ‘n lewe nie, maar ten minste weet ek wat ek elke dag mee deal. Juan…dit verbaas my dat hy nog nie weggeloop het uit die huis nie.”

“Waarnatoe sal hy nou eintlik gaan?”

“Ek weet nie, tjomma! Ek sê maar net.”

Wihan sug.

“Maybe is dit beter as sy pa…flip, ek voel skoon skuldig om dit eens te dink.”

Rufus krap met ‘n klippie op die sementblad van die tafeltjie.

“Dalk ís dit beter. Ek hoop net Juan sal met homself kan vrede maak as dit sou gebeur.”

“Maar dis dan nie sy skuld nie.”

“Ek weet dit. Ek hoop net hy besef dit ook.”

*****

Die Vrydag van die week word daar nie ‘n rugbykliniek aangebied soos met die ander oggende nie en het die spanne af om te doen wat hulle wil. Party skole gaan besoek wildsplase, ander spandeer die dag by die dorp se damme en sommiges besoek die nabygeleë warmwaterbronne. Bergkruin se Eerstespan het vir Mnr. Venter gevra of hulle vanjaar eerder dam toe kan gaan, aangesien hulle elke jaar die bronne besoek en hy het ingestem.

Hoewel hy in ‘n tweestryd was daaroor, het Juan besluit om saam te gaan. Hy kan dit nie vat om by die hospitaal te wees nie en hy weet hy moet homself dwing om dit nie vir die span moeiliker te maak nie.

Toe hulle by die koshuis vertrek, roep hy vir Wihan, Rufus en Sibu nader.

“Ons gaan vandag geniet, oraait? Ons gaan ski en tube ry en braai en op Wihan-hulle se Jetski rondspeel. Ek wil nie die heeldag soos ‘n pity case behandel word nie, asseblief.” Die ander ouens stem in.

Dit word ‘n heerlike dag by Klipfonteindam. Daar word visgevang, geski, motorboot gery en Wihan-hulle se Jetski kry groot aftrek. Die ouens word twee-twee op binnebande agter die motorboot aangetrek en terselfdertyd as wat die boot hulle probeer afgooi, probeer hulle mekaar ook afgooi.

Wihan oortuig naderhand vir Rufus dat hy hom met die Jetski op ‘n tube moet trek. Rufus maak sy reddingsbaadjie nog ‘n bietjie stywer vas. Sibu, wat maar lugtig is vir die water, lyk bekommerd.

“Bru? Are you sure what you’re doing? Wihan is crazy vandag!”

Rufus pluk vir oulaas aan sy baadjie.

“Whoo-hoo! Kom, jou pissie!” hoor hulle vir Wihan skree.

“Sê vir my ma ek is lief vir haar,” sê Rufus grootoog en gaan lê op die tube in die water. Sibu en Juan staan geamuseerd aan die kant van die dam en kyk. Wihan pluk hom rond, jaag met hom oor die golfies sodat dit vir Rufus soos spoedhobbels voel en swaai hom in die rondte. Dit voel vir Rufus asof sy arms uit hulle potjies uit gaan skeur, maar hy klou soos ‘n neet. Hier word hy vandag nie afgegooi nie! Nie deur ‘n ou op ‘n Jetski nie!

Maar Wihan is netso ‘n bittereinder en hy maak die Jetski net groter oop. Naderhand lê Rufus nie eens meer op die tube nie, maar hy klou nog verbete aan die handvatsels vas. Einde ten laaste kan hy dit net nie meer vashou nie en hy laat los. Soos ‘n stuk vrot vel tol hy oor die water. Wihan ry nader en sleep hom dan stadig uit.

Sibu en Juan staan op die wal en hande klap.

“Nice! Well done, Rufus!” roep Sibu uit toe hulle naderkom. Juan se oë rek egter toe hy vir Rufus van naby sien. Hy is vol rooi kolle en merke wat binnekort blou gaan wees.

“Flip, ou, jy lyk soos ‘n mishandelde kind! Vra my, ek sal weet!”

Vir ‘n oomblik kyk die ouens ‘n bietjie ongemaklik na mekaar, maar begin dan te lag.

“Okay,” sê Rufus en maak sy reddingsbaadjie met hande wat nog steeds effens van skok bewe, los.

“Sorry, man, ek het seker ‘n bietjie carried away geraak,” kom Wihan se flouerige verskoning. “Kom ons gaan kry kos.”

Een van die ouens se pa’s het ‘n varkie gepekel en gerook en dit op ‘n spit vir die manne gebraai en hulle smul heerlik daaraan.

Juan skakel nie heeltemal af nie, maar hy kry dit tog reg om die dag te geniet sonder om te veel aan sy pa te dink. Daar sal later weer tyd wees om te worry, het hy besluit.

*****

Marli en Zelda van Vrede wag by die Wimpy vir hul geroosterde toebroodjies toe Zelda se selfoon skielik hard lui. Haar gesig word asvaal en sy laat val haar handsak.

“Ma? Wat gaan aan?” skree Marli.

“Jou pa…die hospitaal sê ons moet nóú kom!”

“Maar…maar Juan…hulle is nog…”

“Bel hom!” gil Zelda. “Ek gee nie om wat jy doen nie, kry hom net hier!”

Bewend vroetel Marli op haar selfoon se knoppies rond terwyl hulle terugjaag hospitaal toe.

“You have reached the voice mail box for the number 082…”

Flip, Juan! Dink Marli paniekbevange. Hoekom antwoord jy nie?

Zelda sit haar noodligte aan en lê op die kar se toeter terwyl hulle deur die dorp se niksvermoedende strate jaag.

*****

Toe dit tyd word om huiswaarts te keer, roep Mnr. Venter die span bymekaar.

“Ons het sopas die finale bepalings gekry. Ek wil julle geluk wens, manne: ons speel in die finaal.”

Spontaan begin die ouens hande klap en skree van blydskap.

“Yes!”

“Cool!”

“Ja!”

“Teen wie, Meneer?” vra Jonathan. Mnr. Venter hou die manne fyn dop terwyl hy antwoord.

“Teen Ewoud Heymans.”

Weer is daar ‘n geroesemoes onder die opgewonde seuns.

“Hoe het dit gebeur, Meneer? Hulle het dan nie ‘n bonuspunt gekry in hulle laaste game nie?” vra Rufus

“In ‘n verrassende upset het Bothaville vir Maritzburg geklop en op punteverskil het Ewoud Heymans een drie meer as hulle aangeteken.”

Die seuns kom effens tot bedaring by die aanhoor van dié stukkie inligting.

“So, dis ons teen Leon-hulle,” sê Juan vir Sibu, wie se oë blink.

“Bru, ek gaan vir hulle hárd tackle!”

Wihan pomp hom in die ribbes.

“Dis nou as Leon nie vir jóú hard tackle nie!”

Sibu spoeg gemaak verontwaardig.

“Never! He will have to catch me first. Ek hardloop sy sleutelbeen vir hom moer toe.”

Die ouens klim laggend in die bus en bespreek geesdriftig die gebeure wat voorlê. Elkeen se hart begin vinniger te klop met die wete dat hulle dalk, net dálk, weer die Rugbyweek-trofeë in hul hande sal kan hou.

Juan gaan sit langs Rufus en grou vir sy selfoon in sy sak.

19 Missed Calls.

Juan se bloed stol in sy are.

*****

Rugbyskoolstorie/Heroes Vat Die Punch – deel 8

Vir die duur van die week het Bergkruin se Eerstespan in hul eie skool se koshuis ingetrek sodat hulle as span saam kan bly. Daarom sit Juan, Rufus en Wihan laat die aand buite teen die muur en hou nabetragting. Wihan is nog steeds omgekrap oor die aanmerking van die graad 9 seun.

“Dink julle ouens ek is onder-kaptein omdat my pa ryk is?” vra hy naderhand reguit. Juan lag.

“Ag, asseblief, ou. Niemand gee groter borge as my pa nie en ek het dit nie gemaak nie. Ek bedoel, wat het jou pa vir die skool geskenk – ‘n bus?”

Wihan besef dat Juan gelyk het. Hoewel dit nie op die oog af so lyk as ‘n mens na hul huis sou kyk nie, is sy ouers nogal wel-af. Hulle loop egter nooit en spog met hul geld nie en die kinders is al van kleins af geleer dat geld iets is wat verdien moet word. Sy pa sou nooit vir die skool geld gegee het net sodat hy onder-kaptein van die Eerstespan kan word nie. Maar hy wonder tog.

“Ja, okay, maar ek wonder nog hoekom het Venter my onder-kaptein gemaak. Onthou julle, hy het gesê sy redes is sy eie. Nou flippen staan almal en skinder dat my pa hom omgekoop het.”

“Maar hy het mos nie,” sê Rufus. “Ou, vat dit van my af – daar gaan altyd stories wees, veral as ‘n mens dit nogal groot maak. Mense like dit om die ouens op wie hulle jaloers is, sleg te laat lyk, selfs al beteken dit hulle moet iets uitlieg. Mense is weird goed. Skinder is vir die meeste mense soos…soos wat gym vir Leon is. Hulle kan nie daarsonder klaarkom nie. En hulle gee ook nie regtig om wie in die proses aftjop nie.”

Wihan glimlag.

“Julle is seker reg. Maar ek wonder net oor Venter.”

“Nou hoekom vra jy hom nie môre nie?” vra Juan. Wihan bly ‘n paar oomblikke stil en skud dan sy kop beslis.

“Almal se moere. Dis môre die Boot-Out. Daar sal ek vir hulle wys dat ek kán skop. En dat ek my plek in die span en my onder-kapteinskap verdien.”

In die verte hoor hulle ‘n dowwe slag.

*****

Die Laughing Hyena is tjok en blok met jong mense van die dorp, besoekende rugbyspelers en hoërskoolkinders wat ‘n kans om uit te gaan aangegryp het. Dis nie ‘n baie groot kuierplek nie, maar wel ‘n baie gewilde een en veral tydens die Rugbyweek is dit elke aand stampvol.

Rozaan het haarself al die heel aand opgeskeep met Wayne, so ‘n surfer-dude wat vir Kuswag buitesenter speel. Sy weet nie veel van hom af nie, maar sy weet sy het sy aandag en dis vir haar heeltemal genoeg. Soos wat hulle by een van die tafeltjies saam met sy spanmaats sit en kuier, is sy hande op ‘n verkenningstog van hul eie en sy laat hom begaan. Dis vir haar lekker om vir ‘n slag met ander ouens te doen te kry. Boonop hoef sy nie vir Juan of een van sy vriende te face nie.

Die afgelope tyd ná hulle uitgemaak het, het sy wel verlig gevoel, maar dit was nie net all shits and giggles nie. As sy pouses vir Juan by sy vriende gesien staan het, het sy nogal daarna verlang om net by hom te kon wees. Hy het darem ook maar killer-looks en eintlik is hy ‘n baie decent ou. Hy was immers vrek romanties aan die begin van hulle verhouding en as hy haar gesoen het, het dit vir haar elke keer gevoel asof die wêreld regtig ophou draai. Maar hier na die einde toe…sy kon net nie agterkom wat hom presies pla nie. Eintlik het sy nie regtig omgegee nie.

Nou het sy vanaand hierdie seekat opgetel en sy weet dat hy vroeër of later groter planne in sy kop gaan kry, as hy dit nie alreeds het nie. Sy wonder of sy van hom ontslae moet raak of hom net moet toelaat?

Hel, Rozaan, kom die stemmetjie van binne af. Jy oorweeg dit tog nie ernstig nie, doen jy?

Miskien, antwoord sy. Miskien is dit nie so bad nie. Wayne het sulke cute kuiltjies in sy wange en hy betaal nog die heel aand vir my drinks.

So? Is dit genoeg rede om met hom seks te hê? Cute kuiltjies en die feit dat hy vir jou drinks betaal? Gaan dit nie oor liefde nie?

Natuurlik gaan dit oor liefde, blaf Rozaan in haar gedagtes terug. Liefde maak! Ha-ha.

Okay, kom die stemmetjie. Jou keuses is jou eie. Ek wil net hê, voordat jy enige besluite finaal neem, kyk net eers na Wayne en dan maak jy net seker of hy regtig die ou is met wie jy die eerste keer in jou lewe wil seks hê.

Vir ‘n oomblik kyk sy na Wayne se profiel. Hmmm. Not bad. Maar dis asof hy vervaag en Juan se profiel vir haar duideliker word. Rozaan skud haar kop vinnig om die beelde uit haar gedagtes te kry. Juan is geskiedenis, vir wat dink sy nog aan hom?

Wayne draai na haar en soen haar in die nek.

“Alles okay, babe?” vra hy en trek haar hand nader aan sy been. Rozaan voel meteens baie ongemaklik en weet skielik dat Wayne definitief nié by haar gaan kry wat hy heel waarskynlik soek nie. Sy trek haar hand terug en maak dit dan los van syne.

“Ja, wat, dankie. Wil jy nie vir ons nog ‘n shooter gaan kry nie?” vra sy en blaas vir hom ‘n soentjie met ‘n pruilbekkie. Wayne frons effens, maar staan dan op.

“Sure. Ek’s nou weer hier.”

Rozaan sit terug in haar stoel. Vanaand gaan ‘n lang aand wees.

*****

So besig as wat die Laughing Hyena met die jonger garde is, net so wemel Hoërskool Bergkruin se Sportkiosk met afrigters, spanbestuurders, onderwysers en ander amptelike ondersteuners wat ná die wedstryd saam kuier.

Martin van Vrede staan eenkant en lag kliphard vir ‘n grap wat een van Bothaville se afrigters vertel het. Hy is blink gedrink, maar hy het nog glad nie planne om huiswaarts te keer nie. Daarvoor kuier hy heeltemal te lekker.

Teen middernag moet die Sportkiosk sluit en die mense keer drentelend terug na hul onderskeie huise, hotels en gastehuise. Martin stap slingerend saam Mnr Spies uit. Mnr Spies het ‘n baie rustiger aand agter die rug as Martin en help hom regop toe hy teen die deurkosyn steier.

“Jy gaan sekerlik nie self terugbestuur huistoe nie, Martin?” vra hy. Martin beduie met sy hand in die lug.

“Hoekom nogal nie? Ek kán…bestuur. Ek hét…karre. Karrrre. Ek het…kán self regkom.”

“Laat ek jou gaan aflaai,” bied Mnr Spies weer aan, maar Martin vererg hom.

“Los my uit, man! Probeer ek jou babysit?” kom dit ietwat moeisaam terwyl hy tot by sy BMW, wat reg by die sportgronde se hek staan, vorder. Mnr Spies probeer hom vir oulaas keer en sit sy hand op Martin s’n toe hy die motorsleutels in die deur se slot druk.

“Martin, jy’s dronk. Dis gevaarlik op die pad!”

Martin klap sy hand weg en swaai dan wild ‘n hou na Mnr Spies se gesig toe. Mnr Spies moet net koes en Martin klap sy deur hard toe.

“Ek…is dalk dronk, maar ék…kan bestuur. Ek is nie ‘n flop nie. My seun het dalk…vanaand soos ‘n stuk stront gespeel…hel, hy ís een…maar ek…is nie. Ek is nie! Ek…is ‘n sukses. Sukses!” Met die laaste woord as ‘n uitroep trek hy met skreeuende bande weg sodat die brandmerke op die teer agterbly. Mnr Spies bly verdwaas in die pad agter.

*****

“Kom ons gaan Bucks toe!” stel iemand voor. Die voorstel om te gaan dans vind algemene byval onder Wayne en sy vriende.

“Is jy lus om te gaan dans?” vra hy vir Rozaan. “Ons hoef nie lank te bly nie. Ons moes eintlik al terug gewees het daar by daai koshuis waar ons slaap, maar ons sal net insneak, dan word ons coach nie wakker nie.”

“Reg met my,” sê sy. As hulle tussen ander mense bly, is sy dalk vir die res van die aand veilig. Daar kan sy darem met ander ouens ook dans. Sy raak nou bietjie moeg vir Wayne en sy kuiltjies, hoe cute dit nou ookal is.

Wayne en Jacques Steynberg het deur die loop van die aand met mekaar begin kuier en Jacques beduie vir hom en Rozaan om sommer saam met hom in sy afslaandak-sportmotor te klim. Hulle twee en Lisa gaan sit op die agterste sitplek terwyl Skalla voor langs Jacques inklim. Hulle maak nie hul gordels vas toe Jacques met ‘n gebrul wegtrek nie.

*****

Martin sukkel om die motor te beheer. Sy hande kry dit nie lekker reg om die stuurwiel en die rathefboom gelyk te hanteer nie. Dis asof hy net nie die ratte oorgesit kan kry nie. Met ‘n gevloek buk hy met sy kop af om nader te kyk na wat daar aangaan.

Die dringende, harde toeter van die swaar beestrok laat hom verskrik opruk. Martin pluk die stuurwiel wild heen en weer, terwyl sy voet al hoe swaarder op die petrolpedaal lê. Die kar begin spin en hy verloor heeltemal beheer. Die vragmotor stop nie.

*****

Skalla lag hard en mors sy bier op Jacques se skoot uit.

“Hey, bra! Check waar jy mors!” raas Jacques en probeer met sy een hand sy skoot droog vee. Skielik gil die meisies van die agtersitplek af. Jacques kyk benoud op en vloek hard.

“Pasop!” skree Wayne. Dis te laat. Byna gelyktydig tref Jacques, Martin van Vrede en die leë beestrok mekaar. In die stil naglug kan ‘n mens die slag myle ver hoor.

*****

“Juan! Juan, word wakker!”

Juan word stadig wakker en loer deur skrefiesoë na Rufus en Jonathan.

“Mmmm? Watsit?” vra hy deur die slaap. Rufus kyk na Jonathan. Jonathan haal diep asem.

“Juan, ou, ek het vir jou slegte nuus,” begin hy. Juan sit effens meer regop en frons dan vir Jonathan.

“Watse nuus?”

Rufus gaan sit langs hom op die bed.

“Daar was ‘n moerse ongeluk in Kerkstraat. Twee karre en ‘n beeslorrie het almal mekaar getref. Juan…jou pa was in die ongeluk. En Rozaan.”

Juan is nou wawyd wakker.

“Wat? Wat het gebeur? Is hulle…?”

“Niemand weet nog presies nie,” sê Jonathan. “Ons het nou net die nuus gekry. Jou ma het vir Venter gebel. Ons weet net dis bad, Juan.”

Juan voel hoe daar ‘n ysterhand stadig maar seker om sy hart vou en begin om dit vas te druk. Sy pa én Rozaan! As hulle moet doodgaan…dit sal vir hom ongelooflik sleg wees. Al is hy en Rozaan nie meer ‘n item nie, sou hy dinge tussen hulle darem weer ten minste tot by vriendskap wou laat vorder, hulle kom tog immers ‘n lang pad saam. Wat sy pa aanbetref…hy weet nie regtig hoe hy oor sy pa voel nie, eintlik is hy nog moer kwaad vir hom, maar dit sou darem nice gewees het om met hom te kon vrede maak. Hel, dit sou nice gewees het as die ou net weer met hom sou wou praat!

“Ons moet seker hospitaal toe gaan?” vra hy nadat hy ‘n rukkie net voor hom uitgestaar het. Rufus knik.

“Ons sal saam kom, ek en Wihan. Ek gaan hom net gou wakker maak.”

“Nee, los hom,” keer Juan. “Hy moet môre goed doen in die Boot-Out, hy moenie nou oor my worry nie.”

“Goed,” sê Jonathan. “Trek gou julle sweetpakke aan, dan kry ek julle voor. Ons ry sommer met my kar.”

*****

Toe hulle by die hospitaal kom, is Juan se ma reeds daar.

“Waar is Marli?” vra hy nog voordat sy hom kan groet.

Zelda van Vrede is ‘n baie verwarde, bewerige vrou en ma om 01:30 in die oggend.

“Sy sit hier om die draai. Leon is by haar. Hy het nog by ons huis koffie gedrink toe ons die nuus gekry het.”

Juan storm by haar verby en kry vir Leon en Marli, waar Leon troostend met sy arms om haar sit. Leon kyk op en sien vir Juan en Rufus.

“Hey, ouens,” groet hy hulle en staan op. Die ouens druk mekaar vas. Juan se oë is ‘n warboel van vrae.

“Hoe…hoe erg is dit?” vra hy vir Leon.

“Rozaan-hulle was vyf mense in die kar. Sy en Lisa en so ‘n ander ou van Kuswag het saam met Jacques en Skalla in Jacques se convertible gery. Ons dink hulle was heel moontlik op pad Bucks toe. Jou pa was in die ander kar en dan was daar die beeslorrie.”

“Wat weet ons van die mense?” van Rufus dringend. Leon se stem begin effens te kraak.

“Lisa en die Kuswag-ou is op slag dood. Sy naam was Wayne. Hulle het agter in gesit, maar die beestrok was leeg en het half op sy kant bo-op die convertible geval en hulle getref. Die ander weet ons…nog nie regtig iets van nie.”

“Dis presies die donnerse tipe ding wat my pa sal aanvang. Seker lekker gesuip gewees. Bliksem!” vloek Juan.

Rufus skud sy kop stadig.

“Klink na ‘n helse gemors.”

Juan gaan sit langs Marli en druk haar teen hom vas. Sy begin van vooraf te huil. Leon beduie vir Rufus dat hulle die twee ‘n bietjie alleen moet los en hy vat hom eenkant toe.

Rufus kon die huiwering in Leon se stem hoor toe Leon van die ongeluk vertel het.

“Ou, sê my reguit: hoe erg is die ander mense?” vra hy hom tromp-op. Leon kyk eers ‘n oomblik weg en praat dan afgemete, amper asof hy elke woord versigtig weeg en mooi dink of hy dit werklik wil sê.

“Die kans dat die ander mense in die karre dit gaan maak is op hierdie stadium bitter skraal. Die lorriedrywer is fine, hy het net ‘n paar snye en kneusplekke en ‘n gekraakte rib, of so iets. Jacques was nog conscious toe die Medical Rescue op die toneel opgedaag het, maar hy was baie deurmekaar en het die heeltyd onverstaanbare goed gesê. Skalla se sitplek het met die slag heeltemal agtertoe geskuif…en Rozaan se bene vergruis. Sy was nog bewusteloos toe hulle met haar hier aangekom het, maar die dokters is op die oomblik besig om haar te stabiliseer. Hulle gaan waarskynlik albei haar bene van onder haar knieë af moet afsit.”

Jonathan het intussen by hulle kom staan en fluit saggies. Leon bly ‘n oomblik stil voordat hy verder praat. Hy vat ‘n papierkoppie en tap dan ‘n bietjie water uit ‘n waterhouer daarin. Ná ‘n paar slukke praat hy verder.

“Skalla is ook deur die lorrie getref, maar die lorrie se oop venster het so half bo-oor hom geval, so hy gaan ook oraait wees, behalwe dat hy albei sy arms op iets soos vier verskillende plekke gebreek het.”

“En Juan se pa?” vra Jonathan. Leon huiwer, haal dan diep asem, vat nog ‘n sluk water en asem dan stadig uit.

“Juan se pa is op elke moontlike masjien wat hierdie hospitaal het om hom aan die lewe te hou.”

*****

Byna twee ure later kom die dokters uiteindelik te voorskyn. Een van hulle, Dr. Grobbelaar, beduie vir die moeë groepie mense om in ‘n kleinerige vertrek in te gaan. Leon, Juan, Rufus en Marli stap in, met Zelda van Vrede wat hulle met periodieke snikke volg. Jonathan het intussen na die koshuis teruggekeer.

“Laat weet my sodra daar enige verdere nuus is,” het hy vir Leon gesê nadat hulle selfoonnommers uitgeruil het.

Dokter Grobbelaar maak die deur agter hom toe. Baie kalm en versigtig deel hy die nuus met hulle mee: Lisa en Wayne is op slag dood, terwyl Jacques, Skalla en die bestuurder van die beestrok ligte beserings opgedoen het – hoofsaaklik beenbreuke, kneusplekke en snywonde. Hulle gaan in die hospitaal bly vir observasie. Rozaan se dubbele amputasies is vir 10:00 die oggend geskeduleer. Sy sal nooit weer kan hokkie speel nie.

Martin van Vrede se toestand is kritiek, maar stabiel. Hy het nog nie sy bewussyn herwin nie en hoewel die dokters baie bekommerd oor hom is, verseker Dokter Grobbelaar hulle dat die dokters alles in hul vermoë doen en gaan doen om hom deur te haal.

Toe hy klaar gepraat het en weg is, stap Zelda en Marli ook uit. Leon, Juan en Rufus bly agter. Juan sit net agteroor met sy kop teen die muur en sy oë toe. Vir die eerste keer is dit regtig ‘n realiteit: sy pa kan doodgaan. Sy pa, wat hom so uitgeskel het vir alles wat sleg is, hulle geslaan het en stadig maar seker besig was om homself en sy besigheid weg te suip, kan actually doodgaan.

Leon staan op en strek sy bene en sy arms. Die spanning van die aand, voor en ná die ongeluk, laat hom styf voel. Dit help altyd om ‘n slag goed te strek, het hy al geleer. Dis goed om net ‘n slag vars suurstof in die longe te kry en die bloed deur jou lyf te laat sirkuleer.

Rufus lyk en is moeg. Hulle was skaars in die bed gewees toe Jonathan hom kom wakker maak het en hy het vroeër die aand ‘n woeste game gespeel. Toe was daar nog die simpel graad 9 laaitie met sy vertraagde opmerking, wat vir hom byna net soveel as vir Wihan ontstel het.

“Dink julle…wil julle bid?” vra hy terwyl hy vorentoe sit. Juan skud sy kop.

“Ek’s nie lus nie.”

Leon skuif sy stoel nader aan Rufus.

“Dis okay, tjom, jy hoef nie as jy nie wil nie. Ons sal,” sê hy. Hy begin ook dan sommer eerste bid, iets wat hy twee maande vantevore nie regtig gedink het hy sou doen nie. Rufus gaan spontaan aan toe Leon klaar is. Ook vir hom is hard-op gebed ‘n handeling waarmee hy homself nie voorheen sou assosieer nie, maar in die vroeë oggendure kom dit vir hom verrassend natuurlik.

Toe hy klaar is, kyk hy en Leon op. Juan het skynbaar aan die slaap geraak, want hy sit doodstil met sy oë toe, maar dan begin ook hy te bid.

“Ag, Here, ek is moeg en ek weet nie hoe ek moet voel nie. Ek is kwaad en deurmekaar en vaak en ek weet nie wat gaan gebeur nie. Ek wil net graag Rugbyweek speel, asseblief, Here, en ek wil net graag vrede maak…”

Juan se stem breek en rou snikke skeur deur sy lyf.

*****

Wihan en Sibu staan vir mekaar ‘n rugbybal en pass kort voor die Boot-Out, ‘n skopkompetisie tussen die skoppers van die verskillende skole. Elkeen van die 20 skole nomineer hul beste skopper om van 3 voorafbepaalde posisies af te skop. Daarna dring die beste 10 deur na die volgende ronde, dan die beste 5 en uiteindelik die finale 3.

“Is jy okay, boerseun?” vra Sibu vir Wihan. Wihan glimlag moegerig terug.

“Ja, wat, jong. Ek worry net oor Juan.”

“Flip, that’s bad, hey? Eish, I’m glad I’m not him.”

“Mmmm.”

Wihan was aanvanklik bietjie vies dat hulle hom nie wakker gemaak het om saam hospitaal toe te gaan nie, maar toe hulle teen 05:30 terug by die koshuis aangekom het, het Rufus hom vinnig ingelig oor die stand van sake en dat Juan gesê het Wihan moet eerder rus sodat hy goed kan doen met die skopkompetisie. Die res van die span is gelukkig dié dag af en daarom lê Juan en Rufus nou en slaap.

Die nuus van die ongeluk het met die spoed van witlig deur die dorp versprei. Die stories daarmee saam natuurlik ook, maar baie gou het almal geweet van die twee jongmense wat gesterf het en die ander wat nog in die hospitaal lê. Kuswag het uit die skopkompetisie uit onttrek en die span besluit nog of hulle met die week moet voortgaan.

“Het jy gehoor van Lisa se ouers?” probeer Sibu weer die gesprek aan die gang kry. Wihan skud sy kop.

“Wat van hulle?”

“Hulle gaan Jacques se pa-hulle sue vir manslaughter. Apparently that Kuswag-outjie’s parents ook.”

“Jacques-hulle gaan dun skyt,” sê Wihan. Jacques se pa is vrek ryk en geld was nog nooit ‘n probleem nie, maar hulle gaan sukkel om hierdie storie op te cover. Dis in ‘n effense ander klas as vroulief Rowena se drankprobleem.

Een van die provinsiale skeidsregters, wat hierdie week die wedstryde hanteer, kom aangestap en die seuns staan nader, sodat hulle elkeen ‘n nommer kan trek om die volgorde waarin hulle gaan skop te bepaal. Wihan trek nommer 8. Hy is tevrede – dis nie heel eerste nie en dis ook nie heel aan die einde nie. Hoe meer druk hy van homself kan afhaal, hoe beter. Hy gaan elke greintjie konsentrasie nodig hê en daarom draai hy doelbewus sy gedagtes weg van die ongeluk. Hy kan nie die ruskans wat hy gegun is, terug in Juan se gesig gooi nie. Vandag móét hy bewys dat hy sonder twyfel op meriete in die span is, dat sy skopvoet niks makeer nie en dat sy onder-kapteinskap nie deur geld aan hom toegesê is nie. Stilweg bid hy om genade, krag, rustigheid en fokus.

“Aan U alleen die eer,” sluit hy sy gebed saggies af.

Die eerste skopper stel op.

*****

Juan en Rufus keer ná ‘n paar uur se slaap terug na die hospitaal. Leon het laat weet dat hy ook oppad is, maar Marli slaap nog by een van haar vriendinne se huis.

Juan groet sy ma skrams toe sy hom sien.

“Enige nuus?” vra hy. Sy skud haar kop.

“Nog niks. Alles is nog net dieselfde met Pa soos wat dit gisteraand was. Rozaan…die dokters is op die oomblik besig met haar.”

“Kan ek by Pa ingaan?” vra Juan en hy weet nie regtig hoekom hy dit vra nie.

“Ja,” antwoord Zelda. “Maar net vir ‘n kort rukkie.”

Juan stap die hoë-sorg eenheid van die hospitaal binne en sy maag trek amper dadelik op ‘n knop. Die swaar reuk van ontsmettingsmiddel en swak pasiënte penetreer sy neusgate en laat hom wens hy was nie daar nie.

Hy sien byna nie sy pa raak tussen al die pype en masjiene wat rondom hom staan nie. Vir ‘n oomblik twyfel hy of hy by die regte bed is, maar dan besef hy dat dit nie ‘n fout kan wees nie. Hy sukkel om alles in te neem: naalde, groot pype, klein pypies, masjiene wat biep-biep-biep, suurstofmasker, hart-long masjien, dialise-masjien, drups en nog ‘n spul ander goed wat hy nie kan uitken nie.

Skielik voel dit vir Juan asof die mure hom vasdruk. Hy moet hier uitkom, nou! Hy bars by die kamer uit en word buite oor ‘n balkon naar.

Rufus en Leon, wat intussen daar aangekom het, draf nader. Leon gee vir hom ‘n glas water aan. ‘n Baie bleek Juan sluk daarvan, spoel sy mond daarmee en spoeg dit dan oor die balkon se reling uit.

“Kom ons waai,” sê hy vir hulle. “Ek kan nie nou hier wees nie.”

*****

Drie…twee…een.

Wihan tref die bal en stuur nog ‘n skop met sy regtervoet sekuur tussen die pale deur. Hy draai om en glimlag vir Sibu, wat van die kantlyn af met twee duime opwaarts sy goedkeuring wys.

“Go, white boy!” skree Sibu vir Wihan en hy lag. Hy skop vandag briljant in die Boot-Out. Hy het nog nie met één skop ongemaklik gevoel nie en elkeen was sover nog ‘n skitterpoging.

“Right, die finale drie skoppers is Jakes Smith, Ferdie van der Westhuizen en Wihan Gerber.”

Teleurgesteld draai die ander skoppers om en gaan van die veld af. Vir oulaas trek hul elkeen ‘n nommer en Wihan trek nommer 3. Nie ideaal nie, dink hy, maar ek gaan nie toelaat dat dit my nou stop nie.

Jakes Smith skop eerste. Hy is Maritzburg College XV se Heelagter en ook hul regte Eerstespan se stelskopper. Nes Wihan het hy ook nog nie ‘n skop gemis nie en hierdie een is geen uitsondering nie.

Ferdie van der Westhuizen volg ná hom. Hy kom van Bothaville en speel Losskakel. Sy eerste brouskop was tydens die vorige ronde en dit was teen ‘n baie slegte hoek. Hierdie skop klits hy egter gemaklik oor.

Wihan stel sy bal op. Hulle is niks, Wihan. Hulle bestaan nie. Hy trek los en laat die bal netjies oor die dwarslat seil.

Jakes mis ook nie sy tweede skop nie, maar met Ferdie se tweede skop skil die bal van sy voet af en trek regs van die pale verby. Hy is sigbaar kwaad vir homself en laat ‘n kreet.

Wihan besef dat die kompetisie nog enige kant toe kan gaan, ten spyte van Ferdie se mislukte poging. Daarom maak hy seker van sy treë en dwing homself om nie oorhaastig te skop nie. Sy tweede poging is ook suksesvol en Sibu moedig hom met ‘n gefluit aan.

Terwyl Jakes vir sy derde skop regmaak, kom Juan en Rufus by Sibu aan.

“Is dit die finale ronde?” vra Rufus.

“Jip,” sê Sibu.

“Hoe gaan dit hier?” wil Juan weet.

“Wihan skop soos ‘n monster, he’s awesome today,” sê Sibu trots. Dan sien hy eers vir Juan raak. “Hey buddy! Shit, man, is jy okay?”

Sibu sit sy hand op Juan se skouer en Juan knik.

“Dis vir my beter om hier te wees, thanks, Sibu. En sorry dat ek gisteraand op die veld so ‘n ass was. Mooi drie, hoor.”

Sibu maak ‘n afwysende gebaar met sy hand.

“Ag, dis niks daai nie. We were all lekker gestress, so don’t worry about it. Kom ons check vir Wihan.”

Hulle fokus hul aandag op die drie skoppers en die skeidsregter op die veld. Ferdie het sopas sy laaste skop misgeskop en vloek hard. Hy kan nie meer wen nie.

Wihan weet dat sy eie laaste skop gaan bepaal of hy tweede gaan eindig, en of hy en Jakes dalk nog ‘n skop elk gaan kry.

Hy maak seker van die bal, maak seker van sy treë…en skop die bal dan dat hy hoog trek. Dis oor! Die luide toejuiging van sy vriende laat hom na die kantlyn toe kyk en glimlag. Hy waai vir Sibu en die ander manne wat vir hom staan en hande klap. Die res van hulle span het ook intussen daar aangekom en al die ouens staan breëbors met gevoude arms en moedig hom aan.

Die skeidsregter roep vir Wihan en Jakes nader. Elkeen gaan nog een skopkans kry. As hulle daarna nog steeds gelyk is, deel hulle die kompetisie.

Hierdie keer skiet die skeidsregter ‘n muntstuk op en Wihan wen die loting. Hy besluit om Jakes eerste te laat skop.

In spanning staan Bergkruin se Eerstespan en toekyk. Wihan het ‘n ent agter Jakes gaan staan en hou die groot stelskopper fyn dop.

Jakes trek los – en die bal skuur net-net links van die linker regoppaal verby. Dis mis! Wihan besef dat hy net één kans het om die kompetisie te wen. Net focus, Wihan. Net focus.

Hy stel die bal versigtig op. Jakes het eenkant by die skeidsregter gaan staan. Wihan kan voel hoedat almal se oë op hom vasgenael is. Hierdie skop is ‘n maak of breek oomblik. Dit kan bewys dat hy sy posisie werd is.

Dit kan bewys dat hy die druk kan hanteer.

Dit kan bewys dat hy sy onder-kapteinskap deur en deur verdien…

Wihan lek vinnig oor sy lippe en skop dan die bal. Hy het hom nie presies getref soos wat hy beplan het nie en die bal trek gevaarlik na regs Vir ‘n oomblik hou die Bergkruin-manne hul asems op toe die bal wel die regter regoppaal tref. Maar die bal spat af na die dwarslat toe, hop ‘n keer of wat daarop – en hop dan aan die agterkant af!

“’n Rugbybal is nie rond nie…” is al wat Wihan geskok kan uitkry. Die ander ouens kom bly aangehardloop en wens hom geluk.

Wihan en Jonathan se oë ontmoet vinnig.

“Ek het geweet jy’s die regte ou vir die job,” sê Jonathan toe hy Wihan se blad skud. Wihan glimlag breed. Dis asof al die knope in sy stywe skouers skiet gee. Hy gee nie eens om oor die R10 000 wat hy vir sy skool gewen het met sy skopskoen nie, of die gedeelte wat hy daarvan gaan kry nie. Vir hom is dit genoeg om te kon bewys dat hy dit het wat dit vat.

*****

Nadat die ouens weer ‘n uur of wat gaan rus het, gaan Juan alleen hospitaal toe. Hy kry vir Marli in die wagkamer. Sy lyk nog baie oes, maar sy huil darem nie meer die hele tyd nie. Hy gee haar ‘n lekker stywe druk.

“Hoe voel jy, Sussie?”

“Okayerig, seker. Hulle sê Pa is nog kritiek, maar sy toestand is nog steeds stabiel. Daar het soos in absoluut niks verander van gisteraand af nie.”

“Was jy al by hom in?”

“Net vinnig, so rondom 12:00 se kant. Rozaan het netnou uit haar operasie gekom.”

“Is sy al wakker?”

“Ek dink so.”

Juan dink diep. Moet hy daar by haar ingaan? Hy is nie meer kwaad vir haar nie, in elk geval nie meer so erg nie. Op hierdie stadium voel hy net…niks. Miskien moet ek dit tog doen.

“Waar is haar kamer?”

Marli beduie vir hom en Juan stap na die privaat kamer toe. Die deur staan halfpad oop, maar die kamer is donker omdat die gordyne nog dig toegetrek is. Rozaan is wakker, maar sy lyk baie moeg en lê gestut teen ‘n paar kussings. Die lakens is vreemd plat waar haar bene moes wees.

Juan klop saggies en stoot dan die deur versigtig groter oop. Rozaan is merkbaar verbaas en ‘n bietjie geïrriteerd om hom daar te sien.

“Juan…wat soek jy hier?” kom dit flouerig.

Juan is self nie seker wat om haar te antwoord nie. Wat soek hy nou eintlik hier?

“Ek…wou sommer kom kyk hoe dit gaan,” probeer hy.

“Ek het sopas my bene verloor, dit gaan uitstekend dankie,” hap sy terug, maar haar stem breek en sy draai haar kop weg.

Juan bly ongemaklik in die deur staan.

“Ek wil net sê ek is jammer,” probeer hy weer, maar Rozaan bly wegkyk. Juan besluit om dit te laat vaar en draai dan om en loop uit.

Rozaan kan hom hoor uitstap, maar sy wil nie na sy kant toe kyk nie. Hoe het sy haarself in hierdie gemors gekry? Hoe?

Jy weet presies hoe, kom die nou al bekende stemmetjie.

Nee, asseblief. Nie vandag nie. Ek het nie krag vir jou nie, antwoord sy.

Natuurlik het jy. Dis jy wat met my praat. En ek ís jy, so moenie worry nie, ek het ook nie baie krag nie.

As ek net nie ingestem het om Bucks toe te gaan nie

As ek net nie saam met Jacques in die kar geklim het nie…

As ek net nie so baie shooters gedrink het nie…

As ek net nie die heel aand met Wayne geflirt het nie…

As ek net nie die afgelope tyd so los te kere gegaan het nie…

As ek net nie so deurmekaar geraak het met Corna-hulle nie…

As ek net nie met Juan uitgemaak het nie…

As ek net myself betyds kon leer ken en kon liefhê…

As…

As…

As…

*****

Hoërskool Ewoud Heymans speel daardie aand hul eerste wedstryd teen Hoërskool Bothaville. Leon speel ‘n hond uit ‘n bos en dit is duidelik dat die manne in die geel truie vir die Vrystaters ore aansit. Dit is egter ‘n pragtige wedstryd en beide spanne speel goeie, aanskoulike rugby.

Leon tackle soos ‘n besetene. Elke duikslag laat hom tot in sy kleintoontjie lekkerkry. Hy weet die ouens probeer hom vermy, maar hy sorg dat hy op hulle is nog voordat hulle dit besef. Hy tackle laag en sorg dat hy so lank as moontlik op die veld bly. Hulle kan in elk geval nie bekostig om in hul eerste wedstryd al ‘n geel of ‘n rooi kaart te kry nie. Daardie goed tel altyd teen ‘n mens in toernooie soos hierdie. Hoe skoner jy speel, hoe beter.

Stefan druk hul laaste drie so vyf minute voor die einde van die wedstryd en Leon weet dat hulle nou net die Vrystaters op hul plek moet hou, met ander woorde, hy moet net sy werk goed doen.

Wonder bo wonder kry Bothaville kort na die afskop ‘n skrum op Ewoud Heymans se kwartlyn en skielik is daar vir hulle die geleentheid om tog twee bonuspunte te verdien deur hul vierde drie aan te teken en sodoende met minder as sewe punte te verloor.

Die bal kom uit en beland by hul losskakel, Ferdie van der Westhuizen. Vir ‘n oomblik lyk dit asof hy gaan skop, maar dan dummy hy vir Leon en hardloop regdeur om die bal onder die pale te gaan druk.

Leon staan op en kan homself skop. Rookie mistake! Dis omdat hy sy konsentrasie vir ‘n halfsekonde laat verslap het. Flippit! Toemaar, selfs al word die drie verdoel, wen Ewoud Heymans nog steeds. Dit maak net die res van die toernooi ‘n bietjie moeiliker.

Die eindfluitjie blaas net nadat Ferdie sy eie drie verdoel het, en die manne sê vir mekaar met ‘n bladskud dankie.

Rugbyskoolstorie/Heroes Vat Die Punch – deel 7

DEEL 2

“Go!”

Mnr. Venter se bevel laat die seuns vanaf hul push-up posisie opspring en op die doellyn afnael. Hulle is besig met hul laaste afrondingsoefening voor die Rugbyweek, wat die volgende dag begin. Al die besoekende skole kom die Dinsdag deur die loop van die dag daar aan en die eerste wedstryde word alreeds die aand gespeel. Die openingswedstryd, tussen Bergkruin en die verdedigende kampioene, Nelsdrif – ‘n span wat alombekend staan as een van die sterkste spanne in hul tuisprovinsie – vind om 20:00 plaas.

“Go!” blaas Mnr. Venter weer sy fluitjie. Wihan en Sibu druk mekaar die heeltyd om voor te wees, met Rufus en Juan wat in hul nekke blaas.

Uiteindelik kondig Mnr. Venter se fluitjie met ‘n skril, uitgerekte fluit die einde van die oefening aan.

“Kom sit, manne,” roep hy hulle nader. Hierdie was eintlik ‘n rustige oefening in vergelyking met die drilling waardeur hy hulle die afgelope paar weke gesit het. Die seuns versamel voor hom en hy beduie rustig vir hulle om te sit. Die seuns kan sien hy het iets op die hart.

“Ek wil julle vanmiddag iets vra, manne,” begin hy. “Hoeveel is hierdie Rugbyweek vir julle werd? Ek vra vir elkeen van julle vanmiddag: wat is jy bereid om op te offer vir ‘n wen? Vir jou span? Vir jou skool? Vir jou dorp? Dis nou vier jaar vandat ons skool laas die trofeë aan die einde van die week omhoog kon hou. Ek weet dat ons as span die potensiaal het om dit weer te kan doen, maar as ons nie elke greintjie energie wat ons het hiervoor gaan insit nie, gaan ons misluk. Ons móét met elke wedstryd ons álles gee. Die aantal drieë wat ons druk is belangrik – hoe meer, hoe beter. Die aantal strafskoppe wat ons afstaan netso. Ek gaan nie eens praat oor geel of rooi kaarte nie – ons dissipline móét te alle tye honderd persent wees. Ek weet dat elkeen van julle dit in julle het. Soos wat julle hier sit, beskik elkeen oor die potensiaal om hierdie droom van ons te laat slaag. Maar dan moet ons saamwerk. Om my te help en om julle te help om saam te werk, het ons natuurlik ons kaptein en onderkaptein en ek het doelbewus tot nou toe gewag om hulle aan te kondig.”

Die spanning tussen die seuns verhoog merkbaar. Hier en daar spring ‘n spiertjie teen die seuns se slape en ‘n paar harte klop skielik met groter afwagting.

“Ons kaptein vir Rugbyweek 2008 is Jonathan Meyer.”

“Go figure,” fluister Sibu vir Wihan, wat net met ‘n glimlag saam die ander seuns hande klap. Jonathan is die span se haker, een van die grootste ouens in die skool en onderhoofseun van sport op die leerlingraad. Hy was kaptein van elke span waarin hy nog gespeel het. Hy speel nou al drie jaar lank vir die Eerstespan en was die afgelope twee jaar onderkaptein, dus een van slegs ‘n handjievol ouens wat dit al in graad 10 kon regkry. Verder was hy reeds in graad elf deel van die provinsiale Craven Week-span en daar is ‘n sterk moontlikheid dat hy vanjaar ook daar kaptein sal wees.

“En onderkaptein…is Wihan Gerber.”

“What? You?” lag Sibu vir ‘n verdwaasde Wihan en klop hom op die rug. “Geluk, boerseun!”

Juan glimlag ietwat verbaas. Hy is bly dis Wihan, maar soos die res van die ouens is hy ook effens onkant gevang deur hierdie besluit. Wihan is die joker, die grapmaker, die een wat tydens ‘n game iets skerps sal sê net om die atmosfeer te verlig. Niemand het hom ooit voorheen regtig as onderkaptein gesien nie!

“Ek weet julle wonder hoekom ek vir Wihan onderkaptein gemaak het en my redes is my eie. Ek het die volste vertroue dat hy julle sal kan lei saam met Jonathan en ek verwag van elkeen om hom te respekteer vir die posisie waarin hy aangestel is. Jonathan, Wihan, iets wat julle vir die span wil sê?”

Jonathan het reeds by Venter gaan staan en Wihan sluit ook by hom aan.

“Ek sien uit na die week, ouens,” kom Jonathan se diep, sterk stem. “As ons elkeen uit ons hart uit speel, gaan dit ‘n great week wees. Kom ons wen hierdie ding!” skree hy en bal sy vuis.

“Ja!” kom dit spontaan van Rufus af en die ander ouens lag saam.

Wihan staan regop en trots met sy arms voor sy bors gevou en knik sy kop.

“Rufus het darem entoesiasme, maar ek soek dit saam Jonno van julle elkeen. As ons hierdie ding sáám doen, dan gaan ons dit wen! Yes!” skree hy ook met ‘n gebalde vuis. Die ander ouens staan op en hulle haak bymekaar in. Die entoesiasme van hulle kapteins is vir die seuns aansteeklik en hulle trek mekaar vas.

“Elkeen van ons is ‘n hero,” sê Jonathan sagter toe hulle so teenaan mekaar staan. “En heroes is nie mense wat terugstaan as daar iets groots voor hulle lê nie. Kom ons pak hierdie Rugbyweek by die horings…en stoei hom in die grond in.”

Wihan knik instemmend.

“Let’s do this. Voor ons loop, kom ons bid net eers saam, sodat ons hierdie bul op die regte manier kan aanpak.”

Saam kniel die ouens terwyl hulle mekaar nog so vashou en Wihan bid vir die week wat voorlê, vir krag, energie en selfbeheersing en ook dat hulle gespaar sal bly van ernstige beserings.

“…en laat alles wat ons doen, op en af van die veld, tot eer van U Naam wees. Amen.”

Vir ‘n oomblik staan die manne stil. Dan kom Jonathan se gebiedende kapteinstem:

“Bergies…”

“Yes!”

“Bergies…”

“Yes!”

“Bergies…”

“YES!”

*****

Leon Steyn draf teen ‘n stywe pas van die gym af na Wihan se huis toe. Hy was lanklaas in sy lewe so opgewonde en gelukkig. Die afgelope ruk se brothership-sessies saam die ander ouens beteken vir hom vrek baie, en hy is spyt dat Frans nog nie regtig daaraan wil byt nie. Dit het egter vir Leon iets geword waarsonder hy nie regtig meer wil klaarkom nie. Dis ‘n veilige ruimte waar hulle vir mekaar bid of sommer net chat oor die daaglikse dinge soos oefeninge, gymprogramme, skoolwerk en girls. In die laaste afdeling is Juan nog redelik stillerig. Hy en Rozaan vermy mekaar blykbaar soos die pes en Leon dink dis ‘n goeie ding. Daardie girltjie se groot probleem is haar vriendinne en hy hoor hoe sy deesdae saam met daai Corna-chick ook uithang, en almal weet Corna is so los soos Tastic rys. Haar reputasie is shocking en as Rozaan haarself willens en wetens daarby wil laat insleep, is hy bly dat Juan van haar ontslae is.

Dis vir hom lekker dat hulle mekaar beter begin leer ken, hy en Juan. Hy en Wihan is al lankal vriende en Wihan en Juan ook, daarom geniet Leon dit om saam die twee manne tyd te spandeer. Hulle vat ook altwee hulle rugby ernstig op en Rufus hou hulle op hul tone by die gym. Die ou is ook nogals cool. Dis lekker dat hulle as ouens saam hulle probleme kan deel, dit maak dit makliker om dit te dra!

Boonop gesels hy en Marli al hoe meer by die skool en hy het ‘n keer of wat al by haar huis gaan koeldrank drink. Hulle was nou nog nie formeel op ‘n date of iets nie, daarvoor is hy nog te skrikkerig vir haar pa. Hy’s bang die oom skiet hom of iets, maar ten minste kuier hy en sy nogal dikwels, wat baie nice is.

Die groot rede vir sy opgewondenheid hierdie middag is egter die feit dat hy as onderkaptein van Ewoud Heymans se Eerstes gekies is. Hy kan nie wag om die nuus met die ander manne te deel nie!

Leon spring sommer so met sy gymsak en al oor die muur in Wihan-hulle se erf in, waar die ander ouens al reeds vir hom wag.

“Raai wat?” vra Rufus.

“Nee, sê maar?”

“Wihan is gekies as onder-cappy!”

Leon glimlag vir sy vriend wat half verleërig opkyk.

“Wel,” sê hy en stap nader. Hy gaan staan reg voor hom en kyk hom waterpas in die oë. “Ek ook, tjomma!”

“Wat?!” kom dit verras van Wihan. “Geluk, ou!”

“Nee, ek sê geluk vir jou,” antwoord Leon.

“Nee, nee, ék sê geluk vir jóú,” sê Wihan.

“Huh-uh, ék sê…”

Die volgende oomblik stamp Juan hulle albei in die swembad in.

“Seriously,” sê hy vir Rufus, wat dubbeld vou soos wat hy lag. “Dit kan die hele middag so aanhou!”

*****

Die skoolbusse kom die volgende middag met tussenposes by Hoërskool Bergkruin se sportgronde aan. Die aankoms en registrasie is altyd ‘n potensiële nagmerrie, maar te danke aan jare se ondervinding, laat die Rugbyweek-komitee die reëlings heel glad verloop. Sodra die busse gestop het, klim die seuns af om ‘n bietjie hul bene te rek en sommer net om die rugbyveld te verken, terwyl die afrigters en spanbestuurders na die skool se Sportkiosk langs die hoofpawiljoen beweeg, waar hulle hul spanne registreer en die ete- en verblyfreëlings uitklaar. Terwyl party van die skole se seuns ‘n bal rondskop of vir mekaar pass soos wat hulle die gronde verken, geniet die bestuur natuurlik eers ‘n koue verversinkie, met komplimente van Martin van Vrede, wat hulle daar in die Sportkiosk onthaal. Martin Motors is die hoofborg van die Rugbyweek.

Teen 18:00 treë al die skole se spanne in die skoolsaal aan vir hul eie amptelike opening en verwelkoming. Dis ‘n kleurvolle samestelling wat wissel van seuns in hul onderskeie skole se sweetpakke tot by die meer formeles wat in hul amptelike kleure aangetrek is. Almal se mascots word saamgedra en van ‘n afstand beloer en die seuns meet mekaar in stilte op soos wat hulle verby mekaar stap.

Hoërskool Ewoud Heymans is die tweede laaste span om in die saal in te stap, gevolg deur Hoërskool Bergkruin. Die spanning tussen die twee aartsvyande het al vroeër die middag met Ewoud Heymans se aankoms begin opbou en daar is ‘n bruisende opgewondenheid in die saal te bespeur.

Hoërskool Ewoud Heymans se span het hul amptelike skooldrag en kleurbaadjies aan. Elkeen van die seuns dra ‘n wit erekleure-baadjie met ‘n wit-en-goue koord op die rand, wat verskil van die mosterdgeel kleurbaadjies wat hulle andersins sou dra. Hulle lyk netjies en indrukwekkend. Leon en hul kaptein en regterflank, Victor Swart, stap voor en gaan staan dan regop en trots met hul span wat langs hulle inval. Leon kyk vinnig na sy regterkant, waar Frans en Stefan ook in die ry staan. Hy het die volste vertroue in sy manne. Hulle lyk goed in hul spierwit baadjies en hy weet dat hulle ‘n krag op die veld sal wees om mee rekening te hou. Toe hulle almal ingestap het, gaan sit hulle gelyk. Leon besef dat die dorpgemeenskap mooi verdeel is tussen hulle skool en Bergkruin, en dit beteken dat almal se oë op hulle sal wees. Die dorp sóék ‘n tuisspan-finaal.

Vir ‘n paar minute wag die spanne en daar suis ‘n sagte gebrom deur die saal.

Dan stap Hoërskool Bergkruin se Eerstespan in en dis duidelik dat hulle met elke treë wat hulle gee, wil sê: Dis óns plek dié, dis óns skool…en vanjaar is dit óns beker. Jonathan Meyer se donkerblou oë kyk sy teenstanders stukkend soos wat hy die saal instap en sy span na hul geallokeerde plek, heel voor, toe lei. Agter hom volg Wihan met ‘n vasberade trek op sy gesig en die res van die 22-tal, met Rufus, Juan en Sibu wat na hom kom. Die goue skoolwapens en goue koord op hulle donker, bottelgroen kleurbaadjies skitter in die laaste strale van die son wat deur die saal se vensters sypel. Hulle lyk sommer soos wenners!

Nadat een van die predikante van die dorp vir die ouens ‘n boodskap gebring en die week geopen het, verdaag die seuns na die rugbystadion. Om 19:00 vind die amptelike opening van die week daar plaas en die openingswedstryd tussen Bergkruin en Nelsdrif word direk daarna gespeel. Die twee skole se manne word stadig maar seker opgepsyche vir die wedstryd.

*****

Martin van Vrede staan op die stoep van die Sportkiosk met ‘n brandewyn in die hand en wag, saam met die ander lede van die reëlingskomitee en borge, op die aantrede van die deelnemende spanne op die skool se hoofveld. Hy geniet elke jaar die Rugbyweek. Dis ‘n uitstekende geleentheid om kontakte op te bou en besigheid te versterk. Die rugby wat gespeel word is vir hom ‘n bysaak.

Vanjaar moet Juan hom net nie teleur stel nie. Hy weet nie meer wat in sy seun se lewe aangaan nie, maar dis nie sy skuld nie. Goed, hy het seker die afgelope paar weke te hard gekuier en skelm by die kantoor gedrink, maar dit was net om hom deur die dag te help. Niks ernstigs nie. Hy kan sy drank hanteer. Dit is net swakkelinge wat verslaaf raak aan verdowingsmiddels en dit dan as ‘n verskoning vir hul probleme aanwend. Swakkelinge…soos sy seun. Hy kan nou nog nie glo dat Juan so ver sou gaan om steroïde te gebruik nie! Hy is bly hy het hom getugtig daaroor. Dit was weliswaar nie op ‘n konvensionele manier nie en die koffietafel moes daarna vervang word, maar dit was nodig. Dit help nie om ‘n seun van Juan se ouderdom te hok nie. Hulle moet op ‘n ander manier gestraf word. Hy sal weer sy vuiste gebruik as dit moet.

Maar nou ja, sê hy vir homself. Kom ons kyk eers wat vang die mannetjie hierdie week aan. Dalk verras hy my tog.

*****

Teen 19:00 is die hoofpawiljoen van Hoërskool Bergkuin stampvol mense wat met groot afwagting die seuns, wat reeds op die veld aangetreë het, aanskou. Hulle is opgestel oor die lengte van die veld, met hul gesigte na die pawiljoen, in volgorde van die ouderdom van hul onderskeie skole. Dis ‘n indrukwekkende gesig: twintig spanne, twintig skole en 440 seuns, slaggereed vir ‘n week van klipharde rugby. Die opwinding is tasbaar in die soel aandlug en die helder spreiligte verlig die hele rugbystadion.

Die formaliteite word deur Mnr. Spies hanteer, gevolg deur die burgermeester se jaarlikse verpligte bydrae, waarna kaptein Jonathan Meyer die Sportman se Eed voorlees. Dan word elke span individueel aangekondig en ‘n paar statistieke van hulle en hul skool word voorgehou. Elke span kry ook ‘n geleentheid om hul skoollied te sing. Dit vind plaas onder die luide toejuiging van hul ondersteuners wat saamgekom het en die hotels en gastehuise van die dorp uit hul nate laat bars.

Hoërskool Bergkruin kom laaste aan die beurt omdat hulle die gasheerskool is. Bewend van opgewondenheid staan Juan en Rufus langs mekaar en rondtrap, terwyl Wihan en Sibu kort-kort die sweet van hul voorkoppe moet afvee.

Toe hulle die skoollied sing, klink dit soos een man. Normaalweg is hulle maar traag om dit te sing, maar op ‘n aand soos vanaand gee ‘n mens nie om of jy van die woorde hou en of die wysie vir jou simpel klink nie. Hier, nou, is dit jou trots wat op die spel is en op geen manier kan jy vir ‘n ander span terugstaan nie.

Uiteindelik verdaag al die spanne van die rugbyveld af en verdwyn Bergkruin en Nelsdrif se Eerstespanne na hul onderskeie kleedkamers toe om te gaan reg maak vir die groot openingswedstryd.

*****

“Thunder! Ahahahaha…Thunder!”

In die kleedkamer van Bergkruin se Eerstespan staan die ouens in stilte en rondtrap terwyl hulle die klanke van AC-DC van die pawiljoen af oor die veld kan hoor weergalm. Wihan is baie senuweeagtig. Hierdie is ‘n groot wedstryd vir hom. Behalwe vir die feit dat hy, teen alle verwagtinge in, onder-kaptein geword het, is daar sy skopwerk waaraan hy dink. Hy het elke middag vir ten minste ‘n uur lank alle moontlike skoppe uit alle denkbare posisies uit geoefen, en tog voel hy gespanne. Hy wonder hoe voel die wind op die veld? Hy kan glad nie onthou hoe dit was toe hulle skaars 20 minute gelede daar gestaan het nie. Flip, dink hy, ek moet focus! Vanaand kan ek nie bekostig om ‘n skop te mis nie.

Die manne trek mekaar vir oulaas vas. Rufus haal diep asem. Dit voel vir hom, om die een of ander onverklaarbare rede, baie meer spesiaal om vir Bergkruin te speel as wat dit ooit was om vir sy ou skool te speel. Die afgelope paar weke was dit asof hy die spel van vooraf ontdek het. Die oorgawe waarmee die ouens die spel benader en die entoesiastiese gees wat daar onder hulle heers, is aansteeklik. Hy het al vroeër in sy lewe in die Beeld-trofeë gespeel en aan die Junior Cravenweek deelgeneem…maar daar was dit amper soos ‘n werk, soos ‘n verpligting. Hier is dit vir hom regtig lekker. Sonder sy pa en dié se vriende wat konstant oor sy skouer loer, kan hy uiteindelik rugby speel omdat hy dit geniet. Hy besef egter dat die ander ouens dit nie noodwendig só ervaar nie en dat daar geweldige druk op hulle is om te presteer. Bergkruin is ‘n rugbymal dorp en daar is nie plek vir verloorders nie.

“Manne, vanaand is ons aand. Al wat ek wil sê, is dat elkeen sy kant moet bring. Just play it, boys. Just go for it and be your best. I expect nothing less,” sê Jonathan vir oulaas. “Wihan, kap vir ons ‘n knieg.”

Dit word die mees afgerammelde gebed wat Wihan in sy hele lewe gebid het. Sy senuwees maak hom gedaan. Iewers weet hy dat iets nie lekker is nie, maar daar is nie nou tyd om daaraan te dink nie. Nou moet hy op die game fokus!

Jonathan se diep stem bulder deur die kleedkamer, gevolg deur die hele span:

“I wanna be a first team boytjie!”

“I WANNA BE A FIRST TEMA BOYTJIE!”

“I wanna wear the first team jersey!”

“I WANNA WEAR THE FIRST TEAM JERSEY!”

“I wanna hit the first team beertjie!”

“I WANNA HIT THE FIRST TEAM BEERTJIE!”

“I wanna score a rugby try!”

“I WANNA SCORE A RUGBY TRY!”

“Bergies…”

“Yes!”

“Bergies…”

“Yes!”

“Bergies…”

“YES!”

Hulle stap in volgorde by die kleedkamer uit en wag dan aan die bokant van die bek van die pawiljoen. Die skeidsregter roep die twee kapteins nader om te loot en skiet dan die muntstuk in die lug op. Nelsdrif wen die loting en kies om van oos na wes oor die veld te begin speel. Gelukkig is daar nie ‘n noemenswaardige wind dié aand om in ag te neem nie. Die kapteins skud blad en dan draf Nelsdrif eerste op die veld uit.

Weer kom AC-DC deur die luidsprekers gebrul en ritmies begin die toeskouers op die pawiljoen saam hul voete te stamp.

“Thunder…”

Juan se hart slaan tamboer in sy bors.

“Thunder…”

Sibu snuif hard en knak dan sy nek na links en regs.

“Thunder…”

Rufus strek vir oulaas sy arms.

“Thunder…”

Wihan blaas sy asem stadig uit. Die hele dorp se oë rus op hulle.

“You’ve been…Thunderstruck!”

Jonathan spring weg en lei die manne hardlopend onder luide toejuiging op die veld. By die ingang van die tonneltjie wat deur die onder-15’s gehou word, hou een van die jonger outjies die Eerstespan se mascot vas, ‘n oranje steekhaar-beer, aangetrek in ‘n Eerstespantrui en -rugbybroekie. Soos wat die span verbyhardloop, slaan elkeen die beertjie teen sy harige regterpoot. Hulle neem hul posisies in onder die sterk spreiligte. Die skeidsregter blaas sy fluitjie en Nelsdrif se losskakel begin die wedstryd.

*****

“Prrrrrrt!”

Die ouens staan sukkelend op van die losgemaal op die grond. Een van Bergkruin se spelers het die bal laat val en die soveelste strafskop vir die aand word aan Nelsdrif toegeken. Die Bergkruiners val moeg terug tot agter die pale. Moedeloos staan hulle en kyk hoedat Nelsdrif se heelagter, wat hul skopwerk behartig, die skop netjies deur die pale klits en die al groter wordende gaping tussen Bergkruin en Nelsdrif met nog 3 punte laat rek. Die telling lees nou 27-6. Daar is nog net vyf minute van die eerste helfte oor en Nelsdrif het al reeds drie drieë gedruk.

Juan draf traag terug na die halflyn toe. Dis nie ‘n lekker wedstryd nie. Die opponente is hard en fisies, nes hy gedink het hulle gaan wees, maar hulle eie span maak verskriklik droog. Wihan het ‘n shocker van ‘n game. Hy slaan die bal permanent aan en sy skopwerk is om van te huil. Sibu het nog nie veel gedoen behalwe om te tackle nie en selfs hy laat veel te wense oor. Nelsdrif se manne het hulle op die agtervoet betrap ná ‘n blitsvinnige drie direk na die afskop van die wedstryd en die Bergkruiners kon nog maar net nie daarvan herstel nie. Nie dat daar nie geleenthede was nie! As Wihan al sy skoppe oorgesit het, sou die telling 27-18 gewees het – en die wedstryd baie makliker binne hul bereik.

Die enigste ligpunte is Rufus en Jonathan. Jonathan skrum soos ‘n dier en Rufus is orals besig om werk te soek. Ongelukkig is hul pogings nie genoeg om die las wat die ander ouens op hul skouers sit, alleen te dra nie.

Genadiglik blaas die skeidsregter die fluitjie skaars twee minute nadat Wihan afgeskop het en die ouens draf af na hul kleedkamers toe.

*****

Aan die oorkant van die veld byt Marli haar onderlip vas. Sy sit saam met ‘n klomp van haar vriende en vriendinne, reg op die middellyn, op die kleiner, verwyderbare pawiljoene oorkant die hoofpawiljoen. Die skoolkinders van die dorp en die jongmense wat vir die vakansie terugkom huis toe, beset gewoonlik hierdie gebied aan die suidekant van die rugbyveld. Solank die twee hoërskole nie teen mekaar speel nie, maak dit hierso nie saak tussen wie jy sit nie.

Leon, Stefan en Frans het kort ná die begin van die wedstryd by Marli-hulle gaan sit. Leon kan sien dat sy bekommerd lyk. Hyself is ietwat teleurgesteld met Bergkruin se Eerstes sover. Ja, goed, aan die een kant sal dit lekker wees as Bergkruin verloor, maar dit sal hul eie toernooi moeiliker maak. Buitendien, dit is sy vriende wat daar speel en hy kan sien dat daar groot fout is.

“Hulle moet begin bykom,” sê Marli skielik en kyk hom met ‘n baie benoude uitdrukking in haar oë aan. “Dink jy nie ook hulle is besig om naam weg te gooi nie?”

Leon, wat agter haar sit, sit sy hande op haar skouers en trek haar teen sy bene vas.

“Ek hoop hulle regroup ‘n bietjie nou met halftyd. Maar, gepraat van naam weggooi, het jy daai Corna-girl gesien? Sy en so ‘n ander clown wat lyk of hy 30 is het netnou daar langs die veld gelê en mekaar só bevoel dat ek gedink het iemand gaan die polisie bel en hulle aankla van public indecency.”

Marli snork.

“Gmf, ja. En Rozaan is nie ver agter nie, hoor. Sy het kort na die opening met omtrent vier Kuswag-ouens gelyk begin flirt. Sy en een van hulle het daar op die punt gaan sit. Kyk daar, hy kan ook omtrent nie sy hande van haar af hou nie.”

Leon kyk links na waar Marli beduie en sien dan ‘n bruingebrande ou met gebleikte hare wat met sy hande om ‘n pragtige donkerkopmeisie se lyf staan en haar kort-kort soentjies in die nek gee, terwyl sy duidelik krul van die lekkerte. So, dis nou Juan se eks, dink hy. Hy het haar die aand met die uitmaak-sessie in die donkerte nie baie goed te sien gekry nie, maar vanaand onder die sterk ligte kan hy haar mooi sien. Sy’s vrek hot en het flippen mooi bene…maar sjoe, sy lyk darem maar baie gewillig. Té gewillig. Só ‘n girl is elke ou se girl. Hy ril met sy skouers asof hy haar probeer afskud. Juan kan bly wees hy is van haar ontslae.

Leon kyk na die tonneltjie aan die oorkant van die veld. Hy wonder hoe dinge daar in Bergkruin se kleedkamer gaan.

*****

Die atmosfeer in die kleedkamer is gespanne. Die res van die span het sonder Jonathan en Wihan ingestap. Juan gaan sit gefrustreerd op ‘n bankie teen die muur. Hy weet nie wat gaan aan nie. Hy mis easy tackles en sukkel vreeslik met sy ingooie in die skrums. Nelsdrif se skrummie pla hom die heeltyd en die outjie is so knaend soos ‘n foksterriër.

Hy vat ‘n sluk water by Rufus. Dié skud net sy kop en gaan sit langs hom.

“Flip, ou,” is al wat Juan uitkry. Rufus sê net niks en gaan sit ook met sy kop teen die muur.

Buitekant die deur het Jonathan vir Wihan voorgekeer.

“Wihan, jy moet my nóú sê of jy die pressure kan vat. Want as jy nie kan nie, moet ons ‘n plan maak. Ek verstaan dis ‘n groot verantwoordelikheid, maar jy kan nie laat dit jou spel beïnvloed nie. Ek weet nie waar Venter nou is nie, maar voor hy hier aankom…”

“Ek kan dit doen!” val Wihan hom skerp in die rede. “Ek kan dit doen, Jonno. Ek moet net myself agtermekaar kry.”

“Nou kry jouself dan agtermekaar. Ek gaan in. As jy inkom beter jy reg wees, anders moet jy glad nie inkom nie. Ons kan nie bekostig om vanaand te verloor nie en jy weet dit.”

Jonathan stap die kleedkamer binne. Wihan gaan staan teen die muur langs die deur en maak sy oë toe. Hy weet wat is fout. Hy het dit al voor die wedstryd geweet, maar hy het gekies om dit te ignoreer. Sy fokus was heeltemal op die verkeerde plek.

“Here Jesus, ek is jammer dat ek dit alles oor myself laat word het,” begin hy saggies te bid. “Ek weet U het hierdie span met ‘n rede aan my toevertrou en ek is so vrek bang ek skroef dit op. Asseblief, Here, maak my rustig. Help my om kalm te bly en te fokus op dit wat ek moet doen, sodat ek U Naam kan groot maak deur my spel. Help ook die ander ouens, asseblief, Here, laat ons die eer aan U gee. Ek bid dit in U Naam. Amen.”

Toe hy die kleedkamer instap, is die ander ouens net oppad uit. Jonathan sit sy hande op sy skouers.

“Jy reg?” vra hy en sy donkerblou oë kyk Wihan hoopvol aan. Wihan knik vasbeslote.

“Yes.”

*****

Tydens die tweede helfte van die wedstryd gaan dit aansienlik beter met Bergkruin se span. Hoewel Sibu ná tien minute weer ‘n bal aanslaan, trek Nelsdrif se skop na die kantlyn toe nie baie ver nie en die lynstaan is op Bergkruin se kwartlyn. Die ingooi is perfek en Nelsdrif maak die bal pragtig vas, sodat Bergkruin se voorspelers glad nie ‘n hand daarop kan kry nie. Rufus het egter gesien dat Nelsdrif se skrumskakel ‘n ander move uitgeroep het as wat hulle gewoonlik doen en hy hang terug, sodat hy amper in lyn is met Juan.

“Check die skrummie!” skree hy vir Juan, wat op die losgemaal gefokus het. Juan kyk na die skrumskakel en sien hoedat hy ‘n fop-aangee na die losskakel toe maak. Juan duik vorentoe en slaan sy skouer só hard en skielik in die ou se ribbes dat die bal losspat. Onmiddellik is Rufus daar en toe die bal in die lug skiet, gryp hy dit en nael vir die doellyn. ‘n Oorblufte Nelsdrif kan maar net toekyk hoedat Rufus sy onderskepdrie netjies onder die pale gaan druk.

Die posisie van die skop laat vir Wihan ‘n sug van verligting slaak. Dis reg voor die pale, daar is die minimum wind – hy het hierdie skop al baie in sy lewe geoefen. I can do this, sê hy vir homself. Ek weet ek kan. Hy tree terug, haal ‘n slag diep asem en trek dan los met ‘n sierskop. Die bal seil oor die dwarslat en Bergkruin lyk skielik meer gemotiveerd. Die telbord skuif aan na 27-13 en die skare se gejuig laat hom baie meer op sy gemak voel.

Nelsdrif is egter nie afgeskrik deur die drie nie en speel met mening toe hulle loskkakel weer afskop. Vir die grootste deel van die wedstryd word dit ‘n stryd om skrums. Bergkruin se manne veg moedig terug en hul balhantering is myle beter as in die eerste helfte. Wihan maak ‘n hele paar try-saving tackles en hy lyk baie meer tuis op die veld as vroeër die aand.

Met omtrent tien minute oor kry Bergkruin weer ‘n kans om punte aan te teken. Hulle bevind hulself in ‘n lynstaan, vyf meter van Nelsdrif se doellyn, ná ‘n paar stewige dryfbewegings. Nelsdrif het ‘n vryskop gekry, maar die bal was direk uit en daarom kan Bergkruin die bal by die lynstaan ingooi.

“Vier! Nege! Sewe!” skree Jonathan voor hy die bal ingooi.

“Cancel, cancel! Ons doen ‘n Rambo!” skree Juan. Hy het gesien dat Nelsdrif se voorspelers die heeltyd eerste na die agterkant van die lynstaan beweeg, wat die voorkant, naaste aan die kantlyn so te sê onbeman laat.

Jonathan sien wat Juan raaksien en weet wat hy moet doen. Hy gooi die bal vinnig vir die voorste stut, wat dit onmiddellik vir hom terug aangee. Met Nelsdrif se voorspelers wat dit nie verwag het nie, dryf Jonathan met sy groot lyf gemaklik deur hulle en bars in die hoek oor vir Bergkruin se tweede drie.

Ook hierdie skop sit Wihan sonder moeite oor. Met die telling wat nou op 27-20 staan, voel hy sommer baie beter, maar dan hoor hy hoe Jonathan vir die skeidsregter vra:

“Hoeveel tyd is daar nog, meneer?”

Die skeidsregter kyk op sy horlosie.

“Drie minute,” antwoord hy hom. Paniek pak vir Wihan beet. Hulle gaan nooit hierdie game gewen kry nie!

Nelsdrif skop af. Dis ‘n lang skop en Sibu, wat diep staan, vang die bal skoon en merk hom. Onmiddellik skop hy die bal diep terug – reg tussen Nelsdrif se spelers in.

“Wat maak jou nou?” skree Juan kwaad vir hom. Voor Sibu kan antwoord, hoor hulle die skril geluid van die skeidsregter se fluitjie.

“Strafskop aan Bergkruin,” sê hy. Een van Nelsdrif se spelers het Sibu se skop aangeslaan – en nou het Bergkruin ‘n strafskop reg voor die pale. Wihan stap met ‘n hart wat in sy keel klop nader. As hy hierdie skop oorsit, verloor hulle darem net met 4 punte. Dis seker nie só sleg nie, siende dat Nelsdrif glad nie punte aangeteken het in die tweede helfte nie.

Die res van sy span gaan staan agter hom toe hy die bal stel en stadig terugtree.

Juan en Rufus staan met hul hande in hul sye en kyk. Juan kyk oor sy linkerskouer en sien vir Sibu, wat effens moedeloos skuins agter hulle staan.”

“Jy beter regmaak,” snou hy hom toe en draai terug na Wihan, wat net toe vorentoe hardloop en die bal tref. Dis nie ‘n goeie skop nie en die bal trek heeltemal links en slaan dan teen die linkerregoppaal vas. Dit spat terug na Bergkruin se kant toe.

Met eens, soos ‘n vetgesmeerde blits, storm Sibu van agter af, vang die bal nog voordat dit die grond tref – en duik oor die doellyn. 27-25! Die skare is rasend en juig opgewonde. Bergkruin se manne val mekaar om die nek. Wihan staan ietwat geskok en probeer inneem wat sopas gebeur het. Verdwaas kry hy weer die bal en stel hom vlak voor die pale op, baie naby aan dieselfde plek van waar hy hom nou net misgeskop het. Bonus kans, dink hy, treë dan vorentoe en skop die bal gemaklik oor. Die skeidsregter blaas die eindfluitjie en die wedstryd eindig met die telling op 27-27.

Hoewel dit nie ideaal is nie, voel die Bergkruinmanne darem beter. Moeg stap hulle van die veld af. Die onder-15’s staan langs die veld en klap vir hulle hande terwyl hulle van die veld afkom.

Rufus stap langs Wihan, heel agter.

“Toemaar, ou, almal kry sulke games,” troos hy hom en klap hom op die skouer. Wihan glimlag skeef.

“Thanks, Rufus,” sê hy.

Hulle stap by die bek van die pawiljoen verby na die kleedkamers toe. Skielik tref ‘n leë koeldrankblikkie vir Rufus teen die kop.

“What the..?”

Hulle kyk op. Van die boonste trappie af kom ‘n verskonende handgebaar van een van die graad 9’s in hulle skool.

“Sorry, Rufus, dit was eintlik vir die poepol langs jou bedoel. Lekker mis geskop vanaand, nè, Wihan! Jy sien, dis wat gebeur as jy net onder-kaptein is omdat jou pa die skool omgekoop het.”

Wihan se mond val sprakeloos oop. Hy is op die plek woedend en bal sy vuiste.

“Ek sal vir jou…” begin hy en wil sommer met die trappe opstorm, maar Rufus keer hom.

“Los dit, Wihan. Die klein snotkop weet nie waarvan hy praat nie,” probeer hy hom kalmeer en draai Wihan aan sy skouers terug sodat hulle na die kleedkamers toe kan gaan.

*****

Car theft…en hoe dit suck in (die nuwe) Suid-Afrika van 2008

Ek wil regtig graag positiewe stuff skryf en almal aan die blommetjies en die grassies en die blou, blou lug laat dink, maar ongelukkig is my vriend Shaun se kar wragtag OOK gister gesteel…reg voor sy kantoor by TUKS Rugbyakademie! Ek bedoel, seriously…dis skaars 50m van waar die HPC se hek is – met sogenaamde sekuriteitswagte.

So gisteraand was dit toe my beurt om hom uit te vat sodat ons ons harte kan uitstort en saam kan kla oor die situasie waarin Die Misdaad van SA ons dompel. By Primi Piatti het die Tansaniese waiter, Malcolm, ons in mojito’s ingepraat. Imagine, die van julle wat weet hoe dit ruik, kakiebos word versap en saam vodka op crushed ice gegooi… dan is ons halfpad daar. Dit het so ‘n verskriklike wilde smaak. Okay, so dit was seker die mintblare, maar nogtans. Ons het besluit ons gaan dit nie weer drink nie.

En by Vetkoek-maleis is daar twee boemelaars wat ons met hul vuil en hartseer gesigte smeek om hulle ‘n lift te gee tot by die Kwikspar in Wesselsstraat want daar is blykbaar ‘n shelter daar. Ons gee hulle wragtag ‘n lift.

What is this world coming to? Die verdagtes by die Akasia-messtekery het die slagoffers aangekla van aanranding…in watter tipe land gebeur dit?

Ek wil regtig graag Jurgen Moltmann se Theology of Hope lees. Hopelik (pun intended) help dit!

So, nierstene…

Ja, sal ek nou Maandagoggend 5:00 wakker word van die pyn net bokant my regterlies wat toe blyk een van 2 nierstene te wees. Ja, dit tref 24-jariges ook! Lang storie kort is die volgende: verbeel jou jy piepie Minora-blades…en jy’s halfpad daar. Glo my, ek wens dit niemand toe nie! Hulle haal volgende week die JJ Stent (flexible) uit. Iemand wat iets meer weet daarvan, asseblief lig my in!

Het wel vandag ‘n lekker gesprek gehad oor ‘n middagete saam my vriende by TUKS Rugby-akademie rondom Christenskap en sommer allerhande aspekte daarvan. Iets wat ek agtergekom het ons (enigiemand wat evangeliseer) heeltemal te veel doen, is om mense te “bekeer” en hulle dan netso te los. Ons leer hulle niks van die Drie-Eenheid nie (hoewel ekself dit bitter min regtig verstaan of weet hoe om dit te verduidelik) en die hele Inkarnasie-konsep: God wat Mens geword het. Ja, onthou, ons “converts” wil ook weet wat aangaan!

Ek het weer besef dat ons self soveel duidelikheid as wat ons kan moet kry oor sulke stuff, dat ons dit ook met mense kan bespreek. Gelukkig help my teologiese opleiding my ietwat, maar ek bedoel ons moet gewone gemeentelede ook help om dit te kan doen. Ek dink nie EE3 leer dit vir mense nie…

Anyhoo, dis hoe dit is…Jake White se boek is goed en ek kan nie wag vir die Hansie-movie nie. Enige iets anders?

When you have to choose

I still need to write some pieces ona microlight flight I experienced a while ago and the Opera Africa production of AIDA that I went to see this week.

But today I’m only asking a question:

What if you are in the situation where it would be better for you if your parents divorced and you only get to see your dad once a month because he is assaulting you?

I hate some people.

Rugbyskoolstorie Deel 6

Juan staan traag op toe die voordeurklokkie aanhou lui. Marli is in die bad en sy ouers is nie by die huis nie. Sy pa werk seker weer laat (of suip seker maar weer op kantoor, selfde ding) en sy ma het een of ander Dames Aktueel-kerkgroepie-ding aan. Pas hom fyn, dan is dinge by die huis darem hanteerbaar.
Hy maak die voordeur oop.
“Hey, Rufus. Hoe lykit?”
“Hey Juan. Is jy besig, of kan ek inkom?”
“Sure,” beduie Juan en nooi vir Rufus binne.
“Thanks. Ek wou sommer by jou kom hoor oor daai wiskunde-huiswerk van Juffrou Bezuidenhout vir môre…ek het nie ‘n cooking clue wat daar aangaan nie! Jy kan my nie dalk help nie?”
Juan se wenkbroue lig onseker, maar hy glimlag vriendelik.
“Well, I’m flattered, maar ek sukkel net soos jy, pêl! Maar, okay, as jy jou boeke hier het kan ons saam kyk. Dalk maak Ouma Bessie se twakpraat dan sin.”
Rufus lag. Hulle stap op na Juan se kamer toe en Juan maak dan bietjie plek by sy vol lessenaar.
“Sorry, dis bietjie deurmekaar hier. Ek het nog die hele laasweek in my kamer gegym ook, so…”
Rufus maak ‘n gebaar met sy hand.
“No worries, ou! Jy moet my kamer sien. Hierdie is nie ‘n patch teen dit nie.”
Terwyl die seuns so geselsend begin om aan hul wiskunde te werk, kom Marli uit die badkamer gestap. Sy gaan staan stil in die gang toe sy die stemme uit Juan se kamer hoor. Daar was baie lanklaas iemand by Juan! Hierdie is ‘n welkome verrassing. Sy wonder wie is by hom? Vinnig gaan trek sy vars klere aan en gaan klop dan aan sy deur, net toe sy hoor hoedat die twee seuns hardop lag.
“Ja?” antwoord Juan en maak die deur oop. “O, hey sus. Het jy en Rufus al ontmoet?”
“Nee,” skud sy haar kop en kyk na die aantreklike vreemdeling in haar broer se kamer. “Haai, ek’s Marli.”
“Rufus Lambert, aangename kennis.”
Vir ‘n oomblik staan almal netso stil. Juan besluit om die atmosfeer te breek.
“Okay, ek’s lus vir koffie. Wil julle ook hê?”
“Sal lekker wees, dankie, boeta,” sê Marli en draai dan om en stap na haar kamer toe. Wow! Waar het haar broer sulke hot vriende gekry? Die ander ouens van hulle groep is nie noodwendig lelik of iets nie, maar sy is eintlik al so gewoond aan hulle dat iemand nuuts, met Rufus se looks veral, heelwat uitstaan! Skielik is Leon se gesig voor haar oë en Rufus vervaag. Ja, okay, Rufus is vrek sexy, maar toe Leon haar vandag so vasgehou het…Dit het iets anders in haar wakker gemaak.
“Kom ons gaan kombuis toe,” sê Juan en die twee seuns stap al geselsend af met die trappe. Net toe hulle onder kom, lui die voorderuklokkie weer.
“Nou wie kan dit wees?” wonder Juan hard-op en gaan maak oop.
“Hey tjomma!” groet Wihan en hy en Leon stap sommer in.
“Hallo. Kom in. Maak julleself tuis,” sê Juan nadat Wihan al klaar die pad kombuis toe gevat het.
“Hey,” groet Leon vir Juan.
“Yes yes,” groet hy terug en hulle skud blad. Leon en Juan was in dieselfde laerskool, maar omdat hulle in verskillende ouderdomsgroepe is en na verskillende hoërskole gegaan het, ken hulle mekaar nie vreeslik goed nie. Juan weet dat Leon se pa by Martin Motors werk, maar dis al wat hy regtig van hom af weet. Dit en natuurlik die feit dat hy ‘n stoomroller op die rugbyveld is.
“Rufus!” roep Wihan vanuit die kombuis uit. “Wat maak jy hier?”
“Wiskunde,” lag Rufus. “Ons probeer maar saam-saam so deur die goed struggle.”
“En nou maak ons koffie,” las Juan aan. “Soek julle ook?”
“Klink goed, dankie,” sê Leon en Wihan knik ook sy kop.
“Lekker man. Ons almal ken mekaar, nè?” vra hy, byna as ‘n nagedagte. Die ander ouens kyk na mekaar.
“So op ‘n manier,” kom dit van Rufus af. Juan haal die koffie bekers van die kombuisrak af en sit dit op die tafel.
“Hoe drink julle julle koffie?” vra hy.
“Sterk en swart, nes my girls,” verklaar Wihan gemaak ernstig.
“Uit ‘n beker uit,” sê Rufus.
“Met my mond,” antwoord Leon.
Juan besluit om die pittighede te ignoreer.
“So, twee suiker en melk vir almal, dan,” sê hy asof vir homself en die ouens lag.
Vir die tweede keer dié aand laat ‘n gelag in hulle huis vir Marli op die trappe stilstaan. Dit kan nie net Juan en Rufus wees nie, sy kon sweer daar was nog stemme! Fronsend stap sy af kombuis toe.
Toe sy instap, is dit asof haar hart ‘n bokspring gee. Leon!
“Haai, julle,” groet sy skamerig en maak dan asof sy iets uit die yskas uit kom haal het.
“Soek jy nog koffie, sussie?” vra Juan. Sy voel hoe haar gesig rooi word toe hy haar ‘sussie’ noem.
“Nee, wat, ek drink nie eintlik koffie nie. Ek gaan sommer net ‘n vrug vat,” sê sy, gryp haastig ‘n appel uit die yskas en verdwyn dan soos blits by die trappe op.
Juan frons.
“Rufus, het sy nie nou net daarbo heel eerste gesê sy wil koffie hê nie?”
“Jip,” bevestig Rufus. “Wat dink jy is aan die gang?”
Wihan, wat die situasie fyn dopgehou het, maak sy keel veelseggend skoon.
“Hmm, ek wonder. Weet jy dalk wat dit kan wees, Leon?” vra hy aspris en draai dan met gevoude arms en ‘n glimlag wat boekdele spreek na sy vriend langs hom. Nou is dit Leon se beurt om te bloos. Hy verwens vir Wihan en selfbewus probeer hy die rooigeit van sy ore afkrap.
“Nee, hoekom sal ek iets weet?”
Wihan geniet die situasie terdeë en sit terug in sy stoel.
“Ag, sommer net gewonder hoekom jou ore so rooi is.”

*****

Rozaan staan voor Juan-hulle se voordeur. Sy het vir haar ma gejok en gesê sy gaan by Lisa aan ‘n Bedryfsekonomie-taak werk. Haar ma sal enigiets glo. Eintlik het sy gekom om met Juan uit te maak. Sy kan die kombuisligte sien brand en hoor hoedat die mense daar binne lag en gesels. Die atmosfeer klink so vrolik, so…veilig. Rozaan betrap haarself dat sy glimlag. Vanmiddag nog was sy so seker dat dit die regte ding is om te doen, sy was so oortuig dat sy nie meer regtig iets vir Juan voel nie.
Nou staan sy voor die deur, haar handpalms sweterig…en sy voel verskriklik onseker van haar saak. Moet sy dit doen?
As jy dit doen…dit sal sy hart breek, sê die stemmetjie in haar kop.
Man, hy is ‘n sexy ou, hy sal gou weer ‘n girl kry, stil sy haar gewete.
Ja, maar hy het jou nou nodig, kom die stemmetjie weer.
Hy het baie vriende, hoor net daar hoe lag hulle, probeer sy weer.
Maar nie een van hulle is sy meisie nie, sê Stemmetjie.
Rozaan bly stil en vee dan haar hande ‘n laaste maal teen haar broekspype droog.
Ek ook nie.

*****

Die ouens het begin grappe vertel en die een na die ander staaltjie word uitgeryg. Juan kom agter dat hy lanklaas so ontspan het, so lekker gelag en gekuier het saam ‘n klomp ouens. Vandat hy en Rozaan begin uitgaan het, was dinge net nie meer dieselfde tussen hom en sy vriende nie en met dié dat dinge by die huis ook begin skeefloop het, was lag een van die dinge wat hy baie min gedoen het die afgelope tyd.
Die voordeurklokkie lui weer en hy staan laggend op.
“Ek’s nou terug,” sê hy en stap ny die kombuis uit.
“Sjoe, die ark is omtrent oop vanaand,” hoor hy nog vir Wihan in die agtergrond. Toe hy die deur oopmaak, glimlag hy weer.
“Hey, bokkie! Dis ‘n verrassing! Kom in,” groet hy haar en wil haar ‘n soen gee, maar Rozaan skram weg.
“Wat’s dit nou?” vra Juan en sy hart begin skielik in sy keel klop.
Rozaan trek met haar vingers deur haar hare.
“Juan…ek…ek maak uit,” kry sy dit uiteindelik gesê met ‘n baie bewerige stem. Juan word asvaal.
“Nee…nee! Hoekom? Wat gaan aan? Het iets gebeur? Rufus!” roep hy, meteens woedend. Rufus het hom dan nog ewe plegtig gesms dat alles fine is met Rozaan. Het die ou nou vir hom gelieg?
“Yes, ou?” kom Rufus nadergestap. Hy sien vir Rozaan en besef skielik wat aangaan. Oh no.
“Juan, dis nie…” begin Rozaan, maar dan kom die trane en kan sy niks verder uitkry nie.
Met gevoude arms draai Juan na Rufus toe.
“Ek dog jy sê alles is fine.” Sy stem is kil en sy oë spoeg haat. Flip, hierdie ou is darem maar ‘n moerse backstabber!
Rufus besef dat hy sy woorde nou baie versigtig sal moet tel.
“Als wás fine,” probeer hy versigtig, maar Juan skud sy kop.
“Ek wil die waarheid weet. Nóú.”
Rozaan vee met ‘n tissue oor haar oë. Sy weet skielik wat sy gaan doen.
“Rufus het my Saterdagaand by Jacques se party eenkant toe gevat en toe het ons mekaar gesoen. Lank. Aanhoudend. Hy het vir jou gelieg, als was nie fine nie. En dis hoekom ek met jou uitmaak. O, en, Rufus, ek stel ook nie regtig in jou belang nie, want jy vry moer lekker, maar die seks was crappy. Ciao.”
Rufus se mond val oop.
“Watse twak is dit? Sy lieg, tjomma…”
“Moenie vir my kom ‘tjomma’ nie!” val Juan hom in die rede, terwyl Rozaan al hoe vinniger wegstap.
“Maar sy lieg! Vra maar vir…” dan besef Rufus dat daar niemand is wat vir hom kan getuig nie. Toe hulle van agter die bosse uitgekom het, het dit beslis gelyk of hulle gevry het en dis die storie wat sy vir haar vriendinne vertel het. Die hele boudbyt-ding tel ook nie in sy guns nie en Wihan sal ook nie kan sê of hy die waarheid praat of nie.
“Ja?” vra Juan hom. “Vir wie moet ek vra?”
“Ek…ons…” Vir ‘n paar oomblikke is hy sprakeloos. Hoe het dít gebackfire? “Jy móét my net glo! Rozaan!” roep Rufus dan uit en hardloop agter haar aan. Rozaan het intussen begin hardloop na waar Corna met haar ma se kar in die straat geparkeer staan. Toe sy sien Rufus jaag haar, hardloop sy vinniger en spring by die deur wat Corna vir haar oop hou in.
“Ry!” gil sy en die Uno trek met skreeuende bande weg.
“Wag!” skree Rufus wat haar amper ingehaal het. Hy kan nie glo dat sy sopas daardie verskriklike leuen kwytgeraak het nie. Hy is die een wat homself met alle mag en krag moes beheer daardie aand en binne ‘n kwessie van ‘n paar sekondes het dit in elk geval in sy gesig opgeblaas.
Rufus draai terug na waar Juan saam die ander seuns in die deur staan. Hy lyk briesend. Langs hom staan Wihan, met ‘n intense frons op sy voorkop. Agter hom het Leon verskyn en hy lyk presies so clueless as wat hy oor die hele storie is.
“Wat gaan aan?” vra Wihan versigtig.
“Hierdie bliksem het nie net my girl op Jacques se party gevry nie, hy het sommer haar virgin gevat ook! En dan het hy die flippen audacity om vir my daarna te sms dat sy veilig is!”
Die woede in Juan se stem spat by sy mond uit in klein spoegdruppeltjies. Wihan frons nog steeds.
“By Saterdagaand se party? Waar ek ook was?”
Rufus kom terug by hulle aan.
“Sy lieg! Sy lieg! Ek het haar nie gevry nie en ek het beslis nie met haar seks gehad nie. Flip, ou, jy het my dan vertrou, hoekom sou ek vir jou daaroor jok?”
Juan wil vir hom mik, maar Wihan hou hom terug.
“Kalm, kalm. Kom ons hoor net eers sy kant…”
“Ek wil nie sy donnerse kant hoor nie!” kap Juan en hy bewe van ontsteltenis. Wihan hou hom egter aan die elmboë vas.
“Laat ons hoor. Rufus?” Wihan kyk met oë vol ongeloof en verwarring op na Rufus. Rufus het ‘n treë of wat terug gaan staan met sy hande op sy heupe. Vir ‘n paar sekondes kyk hy af en bid woordeloos, iets wat hy lanklaas uit sy eie uit gedoen het. Asseblief, Jesus, laat hulle my glo. Ek het nie ander vriende nie.
“Ek en Rozaan was wel agter die bosse in op Jacques se party,” begin hy na ‘n rukkie afgemete. “Ja, ons was alleen en ja, niemand kon ons sien nie. Die versoeking om haar te score was moer groot, dit erken ek. Maar ek het nie. Sy het haar arms om my nek gesit…en ek het haar nie gevry nie. En dit was nie omdat my eie girl ver is nie, maar omdat jy, Juan, my voor die party gevra het om haar op te pas sodat ‘n ander ou dit nie dalk doen nie. Toe Frans vir haar gemik het by Boudbyt, het ek hom uit die pad gestamp sodat hy dit nie kon doen nie. Toe ons agter die bosse gestaan het, het ons op die ou end net gepraat en het ek vir haar gesê dat ek nie kan nie omdat ek graag met jou pelle wou wees. Ek het vir haar gesê nie jy of my girl verdien dit dat ons op julle sou cheat nie. Sy was die een wat gesê het ons moet hande vashou as ons daar agter uitkom sodat dit die unwanted attention kan keer.”
Juan kyk hom net emosieloos aan.
“Is dit waar Wihan? Jy was mos ook daar.”
Wihan trek sy skouers versigtig op.
“Ek…weet nie. Hy het my vroeër die aand gevra of ek vir Rozaan gesien het want hy wou haar iets vra, maar ek kan nie sê nie. Soos hy sê, niemand kon hulle sien nie…” huiwerig bly hy stil.
Rufus het intussen kop onderstebo op die gras gaan sit. Sonder dat hy dit kan keer, begin die emosie in sy stem stukkie vir stukkie losbreek.
“Flip, ouens, ek weet nie hoekom glo julle my nie! Ek probeer vriende maak, maar dis donners moeilik as almal jou die heeltyd judge en uitcheck en net wag dat jy ‘n voet verkeerd sit. ‘Oe, jy kom mos van Waterkloof af’! Wil julle weet hoekom ons uit Pretoria getrek het? My ouers het nie ‘n prokureurspraktyk hier gekoop nie. Dit was die enigste ding waaroor ek vir julle gejok het. My ouers is geskei en my pa het ons amper kaal uitgetrek. My motorfiets het ek met erfgeld van my oorlede oupa gekoop, dis hoekom ek hom kon hou. Maar my ma het niks oor nie! Sy het werk gekry by die blerrie till in Checkers! Ons bly in ‘n tweeslaapkamerwoonstel en ons het die klere aan ons lywe en dit wat in ‘n tas kon kom. Dis hoekom ek nie by my ou skool aangebly het nie, want daar was nie geld nie. Ja, daar was sponsors wat my daar sou kon hou, maar hulle was vriende van my pa en met sy contacts het hy hulle almal laat onttrek. Die hele saak het so vinnig gebeur…En toe ek weer sien, is ons hier en moet ek probeer om die beste te maak van ‘n situasie waaroor ek geen beheer het nie. Ek vra weer: hoekom sou ek vir jou jok, Juan?”
Rufus kyk vir Juan, wat ook gaan sit het, vas in die oë toe hy dit vra. Dan laat sak hy sy kop en begin saggies te snik. Juan is doodstil. Weerskante van hom het Wihan en Leon ook kom sit, sodat die vier ouens nou in ‘n vierkant sit. Die nag is baie stil, behalwe vir Rufus se snikke wat saggies die stilte verbreek.
Juan sit stil en kyk na die groot ou voor hom wat soos ‘n klein seuntjie huil. Hel, ons het eintlik baie in gemeen, dink hy. Nie een van ons se pa’s wil ons regtig hê nie. Pleks hy dit al vroeër gesê het…
Leon sit sy hand op Rufus se skouer.
“Ek dink ek verstaan, tjom. My ma het ons gelos nadat sy vir die grootste deel van my lewe haarself soos ‘n hoer gedra het en my pa…is nou nie juis ‘n treat nie.”
Juan kyk geskok na Leon se kant toe. Wat? Hy ook?
“Ons het almal probleme,” hoor hy homself sê en hy skrik half toe hy sy eie stem hoor. Dis egter asof hy homself nie kan keer nie. “My pa…het begin om heavy te drink…en ons te slaan…en hy vloek my, vloek my sodat die see my nie kan afwas nie…” Dis eers toe hy die nattigheid op sy wange voel dat hy besef dat hy ook besig is om te huil. Vir die eerste keer in sy lewe gee hy nie om nie. Hy kan voel dat hierdie klein sirkeltjie veilig is, ‘n plek is waar hy nie homself met alle mag en krag hoef te beskerm nie.
Wihan het nog die heeltyd doodstil gebly. Hy besef meteens opnuut hoe bevoorreg hy is om ‘n redelike stabiele, liefdevolle huishouding te hê waar die ma en die pa lief is vir mekaar en daar nie hierdie verskriklike probleme teenwoordig is nie. Ja, sure, niemand en geen huisgesin in die wêreld is perfek nie, maar volgens die standaarde wat tussen die vier van hulle tans heers, kom hy eintlik uit ‘n baie gelukkige gesin. Die dankbaarheid in sy hart en die gewydheid van die oomblik weerhou hom daarvan om dit ligtelik op te neem. In plaas daarvan sit hy sy hande op Rufus en Juan se skouers en trek hulle dan nader aan hom. Die ander vat mekaar ook vas, sodat hulle nou ingehaak naby mekaar sit. Spontaan begin Wihan te bid.
“Here Jesus, ons is stukkend. Ons girls los ons en jok vir ons, ons ouers verwerp ons en breek ons af en die druk om te presteer laat ons dom dinge doen. Maar, Here, U sê vir ons dat U ons las kom dra as ons dit na U toe bring. Ons bring dit vanaand na U toe, Here, al ons hartseer, ons slegte gewoontes, al die dom dinge wat ons doen om ons ouers en die wêreld te probeer impress. Here, ons is moeg daarvoor om te voel dat ons nie goed genoeg is nie. Ons is moeg daarvoor om die heeltyd onsself te moet bewys aan ander sodat hulle ons kan aanvaar. Help ons, asseblief, Here, want alleen kan ons nie meer nie.”
Vir ‘n paar sekondes staan hulle nog so en dan omhels Juan vir Rufus.
“Ek’s jammer, tjomma,” kry hy dit uit. “Ek moes geweet het sy is besig om te lieg.”
“Dis okay,” kry Rufus dit reg om te glimlag. “Ek dink in elk geval my girl gaan my ook een of ander tyd los.”
“Dan sal ons daar wees vir jou!” lag Leon van waar hy langs Wihan gaan staan het. Die ander ouens begin ook weer te lag. Hulle vee hulle trane af en stap terug in die huis in.
Toe hulle in die badkamer gou hul gesigte afspoel, kry Juan skielik ‘n idee.
“Ek het daai aand van die party gelê en Bybel lees. Toe lees ek van Daniël en sy drie vriende en hoe hulle getrou gebid het. Maybe moet ons dit ook meer gereëld so saam doen.”
Wihan knik sy kop.
“Klink vir my na ‘n goeie plan. Ons kan sommer in die middae as ons van oefening af kom bymekaarkom. Ons moet net hierdie clown in ag neem,” sê hy en slaan sy arm om Leon se nek. “Nie dat ek dink hy sal mind om saam met ‘n klomp Bergkruin-manne te bid nie, of hoe?”
Leon glimlag verleë.
“Nee wat, dis okay. Dink julle ek kan vir Frans saambring?”
“Dink jy hy sal wil kom?” vra Rufus. Leon trek sy skouers op.
“Ek weet nie. Ons…het nog nooit regtig oor hierdie goed gepraat nie.”
“Hy’s welkom,” verklaar Juan. “En Sibu ook, Wihan, jy moet hom net sê. Tune hom ons sal saam met hom die tokkelossie wegbid.”
Wihan lag uit sy maag uit.
“Ja! Imagine that. Ek kan hom al sien!”

*****

Toe die ouens heelwat later daardie aand huiswaarts keer, stap Juan stadig by die trappe op na sy kamer toe. Wat ‘n aand! Hierdie het hy definitief nie sien kom nie. Eers Rufus wat hier oppitch, toe die ander twee, toe Rozaan…dit was eintlik emosioneel ‘n baie uitputtende aand vir hom.
Sy ouers is nog nie by die huis nie, maar toe hy by Marli se kamer kom, sien hy dat daar nog ‘n lig brand. Die deur is op ‘n skrefie oop. Hy klop en stoot die deur dan oop. Marli lê op haar bed, opgekrul in ‘n bondeltjie en hou een van haar kussings vas, maar daar is ‘n gloed van vrede oor haar gesig. Sy glimlag toe haar broer instap. Juan glimlag terug en gaan staan teen haar laaikas.
“Like jy vir Leon?” vra hy versigtig, maar reguit. Sy knik net haar kop bevestigend.
“Dis cool,” gaan hy voort. “Ons is nou bidbuddies.”
“Ek’s bly,” sê Marli sag. “Ek’s ook bly dat Rozaan jou gelos het, want ek like haar nie. Maar ek is veral bly dat julle ouens mekaar kon vind en vir Jesus in julle lewens begin insluit het. Sulke ouens is enige ordentlike girl se droom.”
Juan bloos en kyk na sy kaal voete.
“Ek is ook bly. Ons het eintlik nogal baie in gemeen, so dis lekker om dit met ander ouens te kan deel. Dis amper soos ‘n soort Band of Brothers.”
“Dis goed so,” antwoord Marli. Juan vou sy arms en kyk dan weer op.
“Ironies dat die leuen wat Rozaan vertel het om ons uit mekaar te dryf juis die ding was wat ons ouens aan mekaar gebind het…maar nou ja, ek is baie moeg. Lekker slaap, sussie,” sê hy en sit dan haar kamerlig af.
“Nag, boeta.”