Kom klap saam hande – klein duimpies vir revue’s op die platteland!

Daar’s iets rondom die platteland wat ek LOVE en wat ek regtig volgende jaar gaan mis as ek nie meer hier is nie: pretensieloosheid. Vanaand is dit net weer bevestig deur die Revue genaamd “Flieke En Musieke” wat Hoërskool Pionier opgevoer het. En dit was goed!

Nou, neem in ag dat vanaand die eerste aandshow was en dat die gehoor grotendeels bestaan het uit die res van die skoolkinders wat hulleself te goed ag om deel van die revue te wees. In daai lig was dit regtig meer as well done. Ek gaan kyk sommer weer, net om te sien wat doen hulle met ‘n ander, meer responsive, gehoor. Onthou, jou optreders trek hulle energie uit die energie wat die gehoor afgee. Dit werk maar net so. En vanaand se gehoor left them wanting.

Moenie dat die naam van die produksie jou om die bos lei nie – dis meer ‘n konglomerasie van lekker liedjies en eintlik net ‘n relatief goeie verskoning om tieners te kry om te sing en te dans, as wat dit noodwendig “fliek”-musiek is. Dit gesê: die kostuums was kleurvol en vrolik en het byna* orals gepas by die spesifieke liedjie waarop gedans is. Die dansers is lekker energiek, afgerig deur die bekwame hand van Janette Henning van Stepping Out Dance Academy in Vryheid. Toe-tapping stuff, goeie oorspronklike bewegings en veral Thriller was genuine goed. Die klank was helder en duidelik en die beligting het die acts gekomplementeer. Spesiale melding moet gemaak word van Theo, CW en veral Wimpie van Stokmannetjie Productions vir die bypassende “beeldmateriaal” wat deurgaans aan die kant van die verhoog gesien kan word.

Hier en daar was daar tog iets wat gekrap het, maar ek verwys terug na die tweede paragraaf van hierdie skrywe: senuwees + peer audience = ‘n haakplekkie of twee. Ek dink my grootste kritiek is gemik op die sangers, so sien dit in die lig soos ek reeds genoem het. Met tye het hulle (en veral die seuns was skuldig hieraan) aan die note gehang en dit maak dat jou hoë note nie so lekker suiwer is soos wat jy hulle wil hê nie. Stut, bulle! Suig jou Nigroids vir jou stem voor die tyd en warm lekker op, vergeet van die gehoor, trek styf jou maag, maak oop jou mond en sing daai liedjie! Wanneer dit wel deurgekom het, dink ek het die outjies selfs hulleself verras. It was good! Die meeste van die meisies het pragtig gesing.

Die gebruik van ‘n aankondig(st)er was vir my ‘n bietjie vreemd, veral omdat die videoskerm aan die kant van die verhoog in elk geval as ‘n tipe van ‘n prompter gefunksioneer het. Maar gelukkig is Lieneke pragtig en hanteer sy dit met tonne grasie.

Twee goed moet alle onderwysers en revueskrywers in Suid-Afrika egter van kennis neem, en nou is ek ernstig:
(1) Special Star in sy oorspronklike vorm is te lank. Dis hoekom daar programme soos Audacity en Nero Wave Editor is, om die liedjie mee te sny. Mango Groove herhaal hopeloos te veel en ons almal weet dit. Gelukkig het die energieke kids ons aandag gehou.
(2) Vergeet van Greased Lightnin’ (en groot asseblief, as jy op hierdie liedjie aandring, spel dit dan ten minste net reg met die nodige ‘d’!) as die token “manne”-liedjie. High School Musical 3 het ‘n awesome nommer opgelewer wat net so goed, indien nie beter nie, vir hoërskoolseuns kan werk: The Boys Are Back. Ek ken ‘n prys toe aan die eerste hoërskool wat dit gebruik in plaas van Jong Travolta en die res van die T-Birds se karliedjie.

Alles in ag genome was ek spyt dit was so gou verby. Dit het vir my gelyk of die kinders dit baie geniet het, ten spyte van die senuwees. Die tempo het nooit laat slaplê nie en selfs met die stage prop changes het die program seepglad verloop. Ons tieners lyk mooi op die verhoog en, thank goodness, daar is geen onderwysers wat cameo’s maak nie (ek het al op ‘n ander plek daaroor geblog). Altyd jammer dat so min van die “manne” dit cool genoeg ag om deel te neem, maar die seuns en meisies wat wel deel was van hierdie revue kan hulle self gerus op die skouer klop. Met meer as genoeg hoogtepunte is dit regtig ‘n aand uit wat die moeite werd is. Kudo’s!

*byna: die girl wat ‘n halwe Rafiki en ‘n halwe moderne danser gechannel het met “Circle of Life” het my deurmekaar gehad oor waar sy inpas, en die “A whole new world” sequence moet ernstig weer oor gedink word. Maar dalk was dié sangers net meer nervous as al die ander.