Random goeters…

Ek het gisteraand vir die eerste keer in ek weet nie hoe lank nie die Sondagaand fliek op M-Net gekyk, wat toevallig Made Of Honor was. Lekker romantiese komedie, wat nie teveel breinkrag vereis nie, voorspelbaar is en ‘n gelukkig einde het. Presies soos ons van hulle hou en hulle soek!
Iets waarmee ek so soort-van kon identifiseer, is die feit dat die arme Tom elke keer die beste vriend is. Nou, ek gaan nie eers begin met daai lyn nie – ek het die storie self al genoeg beleef, net sonder om op presies die regte oomblik by die kerkie in te storm, die troue te onderbreek en die bruid met +/- 40 woorde myne te maak. Hehe. Ek weet hoe dit is om die beste vriend te wees. Dit suck.

Elk geval, so die Curriebeker Log lyk ná die eerste ronde uiteindelik meer soos dit moet. Griekwas het omtrent ‘n opskudding veroorsaak (en heimlik wens ek nog steeds hulle haak somehow die knoop deur, wat ‘n lekker underdog-storie sal dit nie wees nie!) en die Bulle het ons, hul aanhangers, vir ‘n wedstryd of wat aan die nip gehad. Die Sharks het gedoen wat van hulle verwag is en die WP speel ook weer ‘n slag saam. Die Cheetas is nog nêrens en hulle gaan waarskynlik nie hierdie seisoen regtig hulle opwagting by die partytjie maak nie. Die Lions…ek weet nie wat om vir hulle te sê nie, behalwe: sterkte! Ditto vir Boland.

Ek lees die naweek in die koerante die positiewe reviews oor District 9, ‘n Suid-Afrikaanse (?) wetenskapfiksie-fliek oor aliens wat die pad moet vat. Hierdie een gaan nog die onderwerp van vele besprekings wees, mark my words. Sal dit regtig graag wil kyk, maar seker eers aan die begin van Oktober wanneer ek weer myself in die stad bevind.

Ek wens meer mense wil Suid-Afrikaanse stories vertel wat nie gaan oor ‘n Vigs-kind uit die townships op soek na ‘n beter lewe nie of jagse tieners wat a la Hollywood liefde langs die rugbyveld vind nie. Indien iemand belangstel om Leon de Villiers se Die Pro of Fanie Viljoen se Miserella te verfilm, ek sal met liefde aan die draaiboeke werk!

Bono, U2 en Psalms

Ek kom hierdie afgelope week weer af op ‘n boek wat so twee jaar gelede soort-van my lewe gered het. Dit is One Step Closer – Christian Scharen. In die boek bespreek Prof Scharen U2 se verbintenis met Christelike temas en hulle/Bono se gebruik van die Bybel. Blykbaar is Bono ‘n fan van The Message – Eugene Peterson se Bybelvertaling.
Nou ek gaan nie nou ‘n boekanalise gee nie, gaan Google die goed as jy wil. Maar dit het my weer na die manne van Dublin se musiek laat luister en ek het net weer besef dis blêrrie awesome. God gebruik hulle regtig op ‘n anderster manier om met soekendes en wonderendes en ekstra-kerklikes (ek leen die term by Peterson) en twyfelendes te praat.
Ek preek Sondag uit Psalm 34 en wil U2 se Magnificent in die diens gebruik. Dit is immers ‘n loflied soos min ander. Gaan kyk op YouTube na die musiekvideo (ek is te lui om nou links in te sit!) en gaan lees die besprekings op @U2.com .
Sal later weer meer volledig oor my belewenis in hierdie verband skryf…

Kots in ‘n tuimeldroeër

Okay, hierdie post gaan nie oor kots of tuimeldroeërs nie.
Ek wonder maar net ‘n bietjie. Sien, ek wonder oor hoe accepting ons eintlik is. Ek sit byvoorbeeld met ‘n probleem en ek kan niemand daarvan vertel nie – dis te sensitief. “Dominees” is nie veronderstel om sulke tipe probleme te hê nie, ons is immers die morele steunpilaar waarop sowel die jeug as die ouer garde moet staatmaak. So dit maak dit ‘n bietjie moeilik. My shrink is in Pretoria en ek is in 400km daarvandaan, so ek kan haar nie vertel nie. Ek kan nie my ouers vertel nie, want dit sal net te erg wees. Ek kan nie my kollegas vertel nie (alhoewel ek behoort te kan, maar ek wil eintlik nie want ek kan nie nog geskende verhoudings hanteer nie). My beste vriende is in Pretoria en weer eens is die geografie teen my. En selfs vir hulle sal ek dit moeilik vind om te vertel. Ek weet dis nie ‘n judgmental klomp nie (ek glo nie so nie. Ek hoop nie so nie.). Maar ek is net té versigtig. Net té bang hulle verstaan nie. Of sien my anders as wat hulle my altyd gesien het.
So dis nogal moeilik.
Intussen moet ek face up, suit up en show up vir die daaglikse eise van “die bediening” – niks fout daarmee nie, ek noem dit net – sonder dat my eie persoonlike issue uitgesort word.
Dalk lug ek bloot ‘n gevoel wat baie ander met my deel.
I dunno.

“Nee, Tannie, dis verby…”: Ter nagedagtenis aan ‘n Oupa

Ons was laas Vrydag by my Oupa se roudiens. My ma se pa. My pa se pa is dood voor my geboorte en ek dra sy name. Hierdie oupa was die een wat ek geken het, wat my dinge geleer het, wat my verstom en verbaas en vermaak het.
Dit was ‘n koue, nat dag in Aliwal. Min van die familie kon daar wees. Ek het nie gedink ek sal so aangedaan raak nie, maar ek het byna die hele dag lank my oë uit my kop uit gehuil. Sien, ek het die (twyfelagtige) voorreg gehad om almal wat ver is se laaste huldeblyke voor te lees. Dit was seker die moeilikste drie bladsye wat ek in my lewe moes lees. Voor die tyd kon ek skaars na my oupa se foto kyk waar dit op n tafeltjie gestaan het langs twee kerse.

Dankie tog ons het nie die foto-powerpoint met You Raise Me Up-ding gedoen nie, want regtig waar! Dit was eenvoudig, stemmig, met Piet Smit wat die Magaliesburgse Aandlied van ‘n cd af sing – ‘n persoonlike request van my oupa voor sy dood. Die dominee het my oupa geken en kon dus lekker persoonlik praat – bietjie langerig, maar dis iets wat ek nogtans ontsettend waardeer het. Hy het nie sommer net ‘n ou begrafnisprekie uitgepluk en so nie. Sou hom in my emosionele toestand waarskynlik na die tyd gemoer het as dit die geval was.

Ek vra op ‘n stadium vir my ouma of sy by was in sy laaste minute. Sy vertel dat sy so 4h die middag my oupa, wat in die siekeboeg van die ouetehuis waar hulle bly, versorg is, gaan groet het. Net so voor 6pm het die suster haar laat roep. Toe sy daar kom, was sy oë nog oop en sy het by hom gaan sit.
“Maar hy lewe nog. Kyk, hy lewe nog!” het sy vir die dokter gesê.
Waarop hy geantwoord het: “Nee, Tannie, dis verby…”
En toe was dit verby.

Dis verby. Dis verby. Twee woorde wat sóveel beteken. Jou lewe van by die 53 jaar saam met hierdie mens vir wie jy lief was en jou lewe mee gedeel het, is verby. Daar gaan nie verdere memories wees nie.
Jou tyd hier by ons is verstreke. Jou saamwees by hierdie groep mense het tot ‘n einde gekom.

En? Maak dus memories. Goeies. Want daarvan het ons van my oupa baaaaaaaiiiieee. Hy was ‘n besondere mens.

Ons gaan Oupa baie mis!

In Memoriam: Daniël Johannes Coetzee 1936 – 2009