My probleem met Steve se “Ons sal dit oorleef” – video.

Okay, so Steve Hofmeyr se nuutste video en liedjie, Ons Sal Dit Oorleef, maak die verwagte opslae. Geen verrassings daar nie. Daar was hype en die Afriforum-Julius Malema hofsaak gaan eers Donderdag na die verkiesing voort, hoewel vandag se ruling dat die woorde “Kill The Boer” nie net haatspraak is nie, maar ook ‘n aanhitsing tot moord groot implikasies daarvoor het. En laat ek sommer nou al sê: ek is bly oor vandag se uitspraak, regtig. As ons nie mag ‘k****r’ sê nie, mag julle nie ‘Kill the Boer’ sê nie. Dit is tog in kort waarop die hele betoog neerkom, of hoe, Steve? Want eintlik is ons almal so onderling ‘n bietjie rassisties, of volksisties, of etnies-bewus, of watokal ‘n mens dit wil noem – ons like ons eie ‘groep’ meer as die ‘ander’ groep. Ek erken dit. Dit beteken nie dat, net omdat ek my eie groep verkies, ek uit my pad uit gaan gaan om dinge vir die ‘ander’ (wie hulle ookal mag wees volgens die definisie wat ‘n mens aanhang) moeilik te maak nie. Of met hulle lelik te wees nie. Dom, common witmense irriteer my net soveel soos dom, common swartmense en dom, common bruinmense en dom, common Indiërs. Maar ek kamp net so lekker saam met die skerp, slim klein Indiërtjies as saam met die skerp, slim klein swartetjies en wittetjies en bruinetjies, soos wat ek die afgelope naweek op ‘n laerskool-leiersontwikkelingskamp gedoen het. En ons kan maar vergeet dat ons gaan integreer – ons moet dit eerder vir hulle los, want hulle het dit al klaar reggekry. Almal is pelle. Hulle nuwe generasie-groep is anders as ons groep. Al klaar.

Okay, maar terug by my punt: die video. My probleem is dus nie die feit dat die liedjie bestaan nie (hoewel, en ek is jammer om dit te sê, ek dink Bok van Blerk se My Kreet is ‘n nicer song). Die woorde is duidelik ‘n direkte teenpool vir die KTB-‘strydkreet’ (hulle hou mos voor dis nie ‘n liedjie nie): dit gaan oor ‘oorleef’, eerder as ‘to kill’; dit gaan oor ‘ons’ eerder as oor ‘the Boer’ (m.a.w. ‘hulle’). Aldus Steve op sy Facebook-page: “Dis my trotste Afrikanerlied met pragtige (voormalige) tradisionele byvoeglike naamwoorde wanneer of indien Malema en die ANC die “Kill the Boer” saak wen. Hier kom Boere karma in enorme porsies.”

Groot woorde. Dis ons teenoor hulle. Hulle wat ons wil doodmaak – toemaar, ons sal dit maak. Met daai skildery van die Trekkers wat die ossewa wat dreig om by die steil Drakensberg-helling af te donder met toue vashou terwyl die verslae hulpelose vroue toekyk wat strategies in die mise-en-scene verskyn.
Dit volg met verwysings na die oormag en die engele wat staan by ons vroue en kinders wat sterf. Dan sien ons ‘n mengsel van NP van Wyk Louw, Langenhoven en Sheila Cussons – en, natuurlik, die FAK – terwyl die kamera by die boekrak verby pan.

Tot sover in die song kon dit netsowel uit ‘n musical oor die Anglo-Boereoorlog gedateer het, iets soos Ons Vir Jou. Ek dink dit sou goed gepas het daar. Maar nou met vers 3 kom die gedeelte – met die strategiese toonaard-verandering om aan te dui dat hierdie wat volg significant is – wat volgens my problematies is.

Ek lig my oë tot die berge op
Waar sal my hulp tog vandaan kan kom

Met ‘n Psalm 121-agtige aanroep om hulp en die skildery van “God ziet mij, hier vloekt men niet” in die agtergrond. Sjoe. What a statement. Volg die link
http://flanders-inside.skynetblogs.be/archive/2008/05/16/rewind-van-god-ziet-u-mij-hier-vloekt-men-niet-a-rewind-of-g.html
vir ‘n verduideliking van wat dit beteken – baie interessant en natuurlik opsetlik gekies. Saam met die leë stoel wil ‘n mens wonder of dit regtig wys na ‘n Ander Persoon wat nou moet inspring om te help.

Ag my God jou woorde lê deur my geweef
Ons sal dit oorleef…

Ek staan vandag op jou plaas ou vriend
Daar hang stof oor die stilte sovêr ek kan sien

Na ‘n vinnige flits van ‘n kierie word twee skape gesien: ‘n witte en ‘n bruine. Ek weet ek gaan nou in nitty gritties in, dalk, maar ons leer om hierdie goed raak te sien in filmskool, so ek vra die vraag: is wit en bruin dalk almal skape? Wat net blêr, sonder om regtig te dink wat hulle vir en van mekaar sê? Dalk is dit net om te wys Steve is op ‘n plaas, soortgelyk (indien nie dieselfde nie) as Eugene Terre’Blanche s’n.

“Maar die geeste van gister sal more herleef
Ons sal dit oorleef

Eugene Terre’Blanche: Dankie o God vir die vermoë, dankie o Here wat U my geleer het, en wat U vir my so gratis geskenk het, vandag gee ek alles terug, tot eer en verheerliking van U naam en die uitbouing van U koninkryk”

Terwyl Eugene Terre’Blanche se gebed opklink, natuurlik ‘n visual van die getalle afgestorwenes tydens die ABO.

So wat is my probleem? Ek weet nie of die gebede inpas nie. Nie omdat dit gebede is per se nie, maar veral Eugene Terre’Blanche s’n se woorde maak ‘n ander appeal as wat die res van die song doen:
 Hy sê dankie vir die vermoë – maar ons weet nie die vermoë om te wat nie – onderskeiding dalk?
 Hy sê dankie vir wat God hom geleer en geskenk het, en nou gee hy alles terug – sou ‘n mens kon verstaan dat hy alles opgee en, a la Paulus in Filippense 3, alles wat hy vroeër as bate gesien het nou as waardeloos beskou?
 Tot eer en verheerliking van U naam – duidelik het die nie meer oor homself gegaan nie
 en die uitbouing van U koninkryk – okay, beslis het dit nie meer oor homself gegaan nie. Ook nie oor die uitbouing van die koninkryk onder Afrikaanses, of sy volk nie. Is ek reg? Of het dit? Hy sê dit nie.

Deur dit by die song in te sluit, sonder om dit op dramaties-ironiese wyse te gebruik soos die Oupa se gebed aan die einde van PG du Plessis se Fees van die Ongenooides, is dit mos ‘n teken dat Steve met hierdie gebed saamstem.

My vraag is: as ons dan nou saamgaan met ‘God se Naam en Koninkryk’ – het Jesus nie kom leer dat dit in God se Koninkryk juis andersom werk as “oog vir ‘n oog” en “tand vir ‘n tand” nie? Want ernstig nou, wat is hierdie song anders as dit? Ja, ons vloek nie die swartmense en als nie (ek weet daai woord is gebliep, maar dit tel nie juis nie), maar soos Steve self gesê het, dis sogenaamde Boere-Karma.

Wow. Ons sluit ‘n song af met ‘n gebed dat God se wil sal geskied, net om daarna die wil in ons eie hande te neem. Dít is dramaties-ironies.

Ek het weer hoofstuk 11 van Mense van my Asem gaan lees en ek is oortuig Steve is ‘n gelowige. Nie jou mainstream of charismat of gereformeerde of watter boksie jy ookal wil kies nie, maar gelowig none the less. Inteendeel, ek dink hy is bitter ernstig oor sy geloof in God. Wat in hulle twee se persoonlike verhouding aangaan, is hulle saak en nie my besigheid nie. Maar wat my pla, is: waar kom die ding van ‘draai die ander wang’ in? Word ons nie belowe dat, deur dit te doen, maak ons ons vyande vuurrooi van skaamte nie? En ou Salomo het in Spreuke al geobserveer dat ‘n krenkende woord woede opvlam. Ook Oom Langenhoven was wys genoeg om dit raak te sien.

Ek sê nie dis reg om KTB te chant nie. Ek het dit al aan die begin gesê. Maar om in reaksie daarop ‘n song te skryf met die voorwaarde dat die bliep sal verdwyn as hulle wen net omdat dit die polities-regverdige ding sal wees om te doen…I dunno. Dit sit ongemaklik aan my.

Sê nou Julius Malema word wel skuldig bevind. Ek weet nou nie wat sy straf gaan behels nie en ek glo nie hy sal ooit sê hy is jammer nie. Maar sê nou maar net hy sê hy is jammer – gaan ons dan ‘n song skryf waarin ons sê ons vergewe hom? Want dis tog wat God van ons verwag, is dit nie? Om ons vervolgers te seën? Om ons naaste lief te hê soos onsself?

Ek dink ek is besig om weg te beweeg van ‘n godsdiens waar ek verwag dat die God wat ek aanbid my te hulp moet snel vir die geringste dingetjie, waar ek net die “victory moet claim” en als sal okay wees en al daai goedjies (die wat my ken sal anyway weet!). En ja, ek verstaan die gesprek tussen Terblanche Jordaan en Steve in daai betrokke hoofstuk van MVMA waar hulle tot die conclusion kom dat God niks van mens verwag nie want niks wat ons kan doen, gaan God se dag opkikker nie. I get that and I am fine with that, ek hou actually daarvan. Maar daar word tog ‘n manier van mense hanteer in die Bybel voorgehou wat condusive is tot vrede en tot ‘n beter samelewing. En om vuur met vuur te beveg sien ek nie daar nie.

Ek weet nie Steve, dalk verstaan ek jou heeltemal mis? Sal graag ‘n reply wil hoor. Help my dink hierso. Ek sal dit waardeer.

Retraite & Roeping

Wow! Wat ‘n ongelooflike paar dae…die Retreat wat ons Finalejaarsklas gehad het by Good Sheperd Retreat by Hartbeespoortdam was presies wat ek nodig gehad het. Ek het baie meer gekry as waarop ek gebargain het! Wat cool was.
Om net ‘n paar hoofpunte deur te gee:
 Ek het vrees vir mislukking en teleurstelling agter my gesit
 Die Here het op verskeie maniere met my gepraat, onder andere deur die tekste in Spreuke wat na “Pad” verwys
 Ook die natuur, soos gewoonlik – die verskeidenheid reuke, vorms en kleure was opvallend, nie net die mooi panoramiese uitsig van die koppie af nie.
 Die stilwees-sessie het my gehelp om bietjie rustig te raak
 Vertikaal se nuwe cd, Stil, en dié se titelsnit, het die afgelope tyd in my lewe begin werk en ‘n metafoor vir die kamp geword vir my
 Die kuiers saam met die klas op die gras, tydens etes, op random plekke, in my en Cobus se kamer met die 30 seconds en die rooiwyn en in die saal op die mat was ongelooflik insiggewend en kosbaar
 Die labirint en toe ek daar my roeping gekry het om te gaan flieks maak was die hoogtepunt van die dag
 Vrydagoggend se “droom”-sessie was netso cool, waar Jesus vir ons elkeen ‘n boodskap kom gee het op ‘n papier
 Om te besef dat ons verskeidenheid nodig en belangrik is en iets is wat ons juis nader aan mekaar kan trek in plaas daarvan om ons te verdeel
 Om te besef dat ek en Cornel eintlik so baie van dieselfde droom deel (en om die belangrike rol wat die Global Day Of Prayer-deurnag in sy eie roeping-storie gespeel het uit te vind!!)

Verskeidenheid is goed. Ek het vrede oor volgende jaar en daarna. Ek het ‘n roeping, vir die eerste keer in my lewe.
Om dit vir die ander mense naby aan my oor te dra wat nie deel van ons klas is nie en dit daarom moeiliker verstaan, is die moeilikste ding wat ek moes doen…

Rugbyskoolstorie/Heroes Vat Die Punch – deel 8

Vir die duur van die week het Bergkruin se Eerstespan in hul eie skool se koshuis ingetrek sodat hulle as span saam kan bly. Daarom sit Juan, Rufus en Wihan laat die aand buite teen die muur en hou nabetragting. Wihan is nog steeds omgekrap oor die aanmerking van die graad 9 seun.

“Dink julle ouens ek is onder-kaptein omdat my pa ryk is?” vra hy naderhand reguit. Juan lag.

“Ag, asseblief, ou. Niemand gee groter borge as my pa nie en ek het dit nie gemaak nie. Ek bedoel, wat het jou pa vir die skool geskenk – ‘n bus?”

Wihan besef dat Juan gelyk het. Hoewel dit nie op die oog af so lyk as ‘n mens na hul huis sou kyk nie, is sy ouers nogal wel-af. Hulle loop egter nooit en spog met hul geld nie en die kinders is al van kleins af geleer dat geld iets is wat verdien moet word. Sy pa sou nooit vir die skool geld gegee het net sodat hy onder-kaptein van die Eerstespan kan word nie. Maar hy wonder tog.

“Ja, okay, maar ek wonder nog hoekom het Venter my onder-kaptein gemaak. Onthou julle, hy het gesê sy redes is sy eie. Nou flippen staan almal en skinder dat my pa hom omgekoop het.”

“Maar hy het mos nie,” sê Rufus. “Ou, vat dit van my af – daar gaan altyd stories wees, veral as ‘n mens dit nogal groot maak. Mense like dit om die ouens op wie hulle jaloers is, sleg te laat lyk, selfs al beteken dit hulle moet iets uitlieg. Mense is weird goed. Skinder is vir die meeste mense soos…soos wat gym vir Leon is. Hulle kan nie daarsonder klaarkom nie. En hulle gee ook nie regtig om wie in die proses aftjop nie.”

Wihan glimlag.

“Julle is seker reg. Maar ek wonder net oor Venter.”

“Nou hoekom vra jy hom nie môre nie?” vra Juan. Wihan bly ‘n paar oomblikke stil en skud dan sy kop beslis.

“Almal se moere. Dis môre die Boot-Out. Daar sal ek vir hulle wys dat ek kán skop. En dat ek my plek in die span en my onder-kapteinskap verdien.”

In die verte hoor hulle ‘n dowwe slag.

*****

Die Laughing Hyena is tjok en blok met jong mense van die dorp, besoekende rugbyspelers en hoërskoolkinders wat ‘n kans om uit te gaan aangegryp het. Dis nie ‘n baie groot kuierplek nie, maar wel ‘n baie gewilde een en veral tydens die Rugbyweek is dit elke aand stampvol.

Rozaan het haarself al die heel aand opgeskeep met Wayne, so ‘n surfer-dude wat vir Kuswag buitesenter speel. Sy weet nie veel van hom af nie, maar sy weet sy het sy aandag en dis vir haar heeltemal genoeg. Soos wat hulle by een van die tafeltjies saam met sy spanmaats sit en kuier, is sy hande op ‘n verkenningstog van hul eie en sy laat hom begaan. Dis vir haar lekker om vir ‘n slag met ander ouens te doen te kry. Boonop hoef sy nie vir Juan of een van sy vriende te face nie.

Die afgelope tyd ná hulle uitgemaak het, het sy wel verlig gevoel, maar dit was nie net all shits and giggles nie. As sy pouses vir Juan by sy vriende gesien staan het, het sy nogal daarna verlang om net by hom te kon wees. Hy het darem ook maar killer-looks en eintlik is hy ‘n baie decent ou. Hy was immers vrek romanties aan die begin van hulle verhouding en as hy haar gesoen het, het dit vir haar elke keer gevoel asof die wêreld regtig ophou draai. Maar hier na die einde toe…sy kon net nie agterkom wat hom presies pla nie. Eintlik het sy nie regtig omgegee nie.

Nou het sy vanaand hierdie seekat opgetel en sy weet dat hy vroeër of later groter planne in sy kop gaan kry, as hy dit nie alreeds het nie. Sy wonder of sy van hom ontslae moet raak of hom net moet toelaat?

Hel, Rozaan, kom die stemmetjie van binne af. Jy oorweeg dit tog nie ernstig nie, doen jy?

Miskien, antwoord sy. Miskien is dit nie so bad nie. Wayne het sulke cute kuiltjies in sy wange en hy betaal nog die heel aand vir my drinks.

So? Is dit genoeg rede om met hom seks te hê? Cute kuiltjies en die feit dat hy vir jou drinks betaal? Gaan dit nie oor liefde nie?

Natuurlik gaan dit oor liefde, blaf Rozaan in haar gedagtes terug. Liefde maak! Ha-ha.

Okay, kom die stemmetjie. Jou keuses is jou eie. Ek wil net hê, voordat jy enige besluite finaal neem, kyk net eers na Wayne en dan maak jy net seker of hy regtig die ou is met wie jy die eerste keer in jou lewe wil seks hê.

Vir ‘n oomblik kyk sy na Wayne se profiel. Hmmm. Not bad. Maar dis asof hy vervaag en Juan se profiel vir haar duideliker word. Rozaan skud haar kop vinnig om die beelde uit haar gedagtes te kry. Juan is geskiedenis, vir wat dink sy nog aan hom?

Wayne draai na haar en soen haar in die nek.

“Alles okay, babe?” vra hy en trek haar hand nader aan sy been. Rozaan voel meteens baie ongemaklik en weet skielik dat Wayne definitief nié by haar gaan kry wat hy heel waarskynlik soek nie. Sy trek haar hand terug en maak dit dan los van syne.

“Ja, wat, dankie. Wil jy nie vir ons nog ‘n shooter gaan kry nie?” vra sy en blaas vir hom ‘n soentjie met ‘n pruilbekkie. Wayne frons effens, maar staan dan op.

“Sure. Ek’s nou weer hier.”

Rozaan sit terug in haar stoel. Vanaand gaan ‘n lang aand wees.

*****

So besig as wat die Laughing Hyena met die jonger garde is, net so wemel Hoërskool Bergkruin se Sportkiosk met afrigters, spanbestuurders, onderwysers en ander amptelike ondersteuners wat ná die wedstryd saam kuier.

Martin van Vrede staan eenkant en lag kliphard vir ‘n grap wat een van Bothaville se afrigters vertel het. Hy is blink gedrink, maar hy het nog glad nie planne om huiswaarts te keer nie. Daarvoor kuier hy heeltemal te lekker.

Teen middernag moet die Sportkiosk sluit en die mense keer drentelend terug na hul onderskeie huise, hotels en gastehuise. Martin stap slingerend saam Mnr Spies uit. Mnr Spies het ‘n baie rustiger aand agter die rug as Martin en help hom regop toe hy teen die deurkosyn steier.

“Jy gaan sekerlik nie self terugbestuur huistoe nie, Martin?” vra hy. Martin beduie met sy hand in die lug.

“Hoekom nogal nie? Ek kán…bestuur. Ek hét…karre. Karrrre. Ek het…kán self regkom.”

“Laat ek jou gaan aflaai,” bied Mnr Spies weer aan, maar Martin vererg hom.

“Los my uit, man! Probeer ek jou babysit?” kom dit ietwat moeisaam terwyl hy tot by sy BMW, wat reg by die sportgronde se hek staan, vorder. Mnr Spies probeer hom vir oulaas keer en sit sy hand op Martin s’n toe hy die motorsleutels in die deur se slot druk.

“Martin, jy’s dronk. Dis gevaarlik op die pad!”

Martin klap sy hand weg en swaai dan wild ‘n hou na Mnr Spies se gesig toe. Mnr Spies moet net koes en Martin klap sy deur hard toe.

“Ek…is dalk dronk, maar ék…kan bestuur. Ek is nie ‘n flop nie. My seun het dalk…vanaand soos ‘n stuk stront gespeel…hel, hy ís een…maar ek…is nie. Ek is nie! Ek…is ‘n sukses. Sukses!” Met die laaste woord as ‘n uitroep trek hy met skreeuende bande weg sodat die brandmerke op die teer agterbly. Mnr Spies bly verdwaas in die pad agter.

*****

“Kom ons gaan Bucks toe!” stel iemand voor. Die voorstel om te gaan dans vind algemene byval onder Wayne en sy vriende.

“Is jy lus om te gaan dans?” vra hy vir Rozaan. “Ons hoef nie lank te bly nie. Ons moes eintlik al terug gewees het daar by daai koshuis waar ons slaap, maar ons sal net insneak, dan word ons coach nie wakker nie.”

“Reg met my,” sê sy. As hulle tussen ander mense bly, is sy dalk vir die res van die aand veilig. Daar kan sy darem met ander ouens ook dans. Sy raak nou bietjie moeg vir Wayne en sy kuiltjies, hoe cute dit nou ookal is.

Wayne en Jacques Steynberg het deur die loop van die aand met mekaar begin kuier en Jacques beduie vir hom en Rozaan om sommer saam met hom in sy afslaandak-sportmotor te klim. Hulle twee en Lisa gaan sit op die agterste sitplek terwyl Skalla voor langs Jacques inklim. Hulle maak nie hul gordels vas toe Jacques met ‘n gebrul wegtrek nie.

*****

Martin sukkel om die motor te beheer. Sy hande kry dit nie lekker reg om die stuurwiel en die rathefboom gelyk te hanteer nie. Dis asof hy net nie die ratte oorgesit kan kry nie. Met ‘n gevloek buk hy met sy kop af om nader te kyk na wat daar aangaan.

Die dringende, harde toeter van die swaar beestrok laat hom verskrik opruk. Martin pluk die stuurwiel wild heen en weer, terwyl sy voet al hoe swaarder op die petrolpedaal lê. Die kar begin spin en hy verloor heeltemal beheer. Die vragmotor stop nie.

*****

Skalla lag hard en mors sy bier op Jacques se skoot uit.

“Hey, bra! Check waar jy mors!” raas Jacques en probeer met sy een hand sy skoot droog vee. Skielik gil die meisies van die agtersitplek af. Jacques kyk benoud op en vloek hard.

“Pasop!” skree Wayne. Dis te laat. Byna gelyktydig tref Jacques, Martin van Vrede en die leë beestrok mekaar. In die stil naglug kan ‘n mens die slag myle ver hoor.

*****

“Juan! Juan, word wakker!”

Juan word stadig wakker en loer deur skrefiesoë na Rufus en Jonathan.

“Mmmm? Watsit?” vra hy deur die slaap. Rufus kyk na Jonathan. Jonathan haal diep asem.

“Juan, ou, ek het vir jou slegte nuus,” begin hy. Juan sit effens meer regop en frons dan vir Jonathan.

“Watse nuus?”

Rufus gaan sit langs hom op die bed.

“Daar was ‘n moerse ongeluk in Kerkstraat. Twee karre en ‘n beeslorrie het almal mekaar getref. Juan…jou pa was in die ongeluk. En Rozaan.”

Juan is nou wawyd wakker.

“Wat? Wat het gebeur? Is hulle…?”

“Niemand weet nog presies nie,” sê Jonathan. “Ons het nou net die nuus gekry. Jou ma het vir Venter gebel. Ons weet net dis bad, Juan.”

Juan voel hoe daar ‘n ysterhand stadig maar seker om sy hart vou en begin om dit vas te druk. Sy pa én Rozaan! As hulle moet doodgaan…dit sal vir hom ongelooflik sleg wees. Al is hy en Rozaan nie meer ‘n item nie, sou hy dinge tussen hulle darem weer ten minste tot by vriendskap wou laat vorder, hulle kom tog immers ‘n lang pad saam. Wat sy pa aanbetref…hy weet nie regtig hoe hy oor sy pa voel nie, eintlik is hy nog moer kwaad vir hom, maar dit sou darem nice gewees het om met hom te kon vrede maak. Hel, dit sou nice gewees het as die ou net weer met hom sou wou praat!

“Ons moet seker hospitaal toe gaan?” vra hy nadat hy ‘n rukkie net voor hom uitgestaar het. Rufus knik.

“Ons sal saam kom, ek en Wihan. Ek gaan hom net gou wakker maak.”

“Nee, los hom,” keer Juan. “Hy moet môre goed doen in die Boot-Out, hy moenie nou oor my worry nie.”

“Goed,” sê Jonathan. “Trek gou julle sweetpakke aan, dan kry ek julle voor. Ons ry sommer met my kar.”

*****

Toe hulle by die hospitaal kom, is Juan se ma reeds daar.

“Waar is Marli?” vra hy nog voordat sy hom kan groet.

Zelda van Vrede is ‘n baie verwarde, bewerige vrou en ma om 01:30 in die oggend.

“Sy sit hier om die draai. Leon is by haar. Hy het nog by ons huis koffie gedrink toe ons die nuus gekry het.”

Juan storm by haar verby en kry vir Leon en Marli, waar Leon troostend met sy arms om haar sit. Leon kyk op en sien vir Juan en Rufus.

“Hey, ouens,” groet hy hulle en staan op. Die ouens druk mekaar vas. Juan se oë is ‘n warboel van vrae.

“Hoe…hoe erg is dit?” vra hy vir Leon.

“Rozaan-hulle was vyf mense in die kar. Sy en Lisa en so ‘n ander ou van Kuswag het saam met Jacques en Skalla in Jacques se convertible gery. Ons dink hulle was heel moontlik op pad Bucks toe. Jou pa was in die ander kar en dan was daar die beeslorrie.”

“Wat weet ons van die mense?” van Rufus dringend. Leon se stem begin effens te kraak.

“Lisa en die Kuswag-ou is op slag dood. Sy naam was Wayne. Hulle het agter in gesit, maar die beestrok was leeg en het half op sy kant bo-op die convertible geval en hulle getref. Die ander weet ons…nog nie regtig iets van nie.”

“Dis presies die donnerse tipe ding wat my pa sal aanvang. Seker lekker gesuip gewees. Bliksem!” vloek Juan.

Rufus skud sy kop stadig.

“Klink na ‘n helse gemors.”

Juan gaan sit langs Marli en druk haar teen hom vas. Sy begin van vooraf te huil. Leon beduie vir Rufus dat hulle die twee ‘n bietjie alleen moet los en hy vat hom eenkant toe.

Rufus kon die huiwering in Leon se stem hoor toe Leon van die ongeluk vertel het.

“Ou, sê my reguit: hoe erg is die ander mense?” vra hy hom tromp-op. Leon kyk eers ‘n oomblik weg en praat dan afgemete, amper asof hy elke woord versigtig weeg en mooi dink of hy dit werklik wil sê.

“Die kans dat die ander mense in die karre dit gaan maak is op hierdie stadium bitter skraal. Die lorriedrywer is fine, hy het net ‘n paar snye en kneusplekke en ‘n gekraakte rib, of so iets. Jacques was nog conscious toe die Medical Rescue op die toneel opgedaag het, maar hy was baie deurmekaar en het die heeltyd onverstaanbare goed gesê. Skalla se sitplek het met die slag heeltemal agtertoe geskuif…en Rozaan se bene vergruis. Sy was nog bewusteloos toe hulle met haar hier aangekom het, maar die dokters is op die oomblik besig om haar te stabiliseer. Hulle gaan waarskynlik albei haar bene van onder haar knieë af moet afsit.”

Jonathan het intussen by hulle kom staan en fluit saggies. Leon bly ‘n oomblik stil voordat hy verder praat. Hy vat ‘n papierkoppie en tap dan ‘n bietjie water uit ‘n waterhouer daarin. Ná ‘n paar slukke praat hy verder.

“Skalla is ook deur die lorrie getref, maar die lorrie se oop venster het so half bo-oor hom geval, so hy gaan ook oraait wees, behalwe dat hy albei sy arms op iets soos vier verskillende plekke gebreek het.”

“En Juan se pa?” vra Jonathan. Leon huiwer, haal dan diep asem, vat nog ‘n sluk water en asem dan stadig uit.

“Juan se pa is op elke moontlike masjien wat hierdie hospitaal het om hom aan die lewe te hou.”

*****

Byna twee ure later kom die dokters uiteindelik te voorskyn. Een van hulle, Dr. Grobbelaar, beduie vir die moeë groepie mense om in ‘n kleinerige vertrek in te gaan. Leon, Juan, Rufus en Marli stap in, met Zelda van Vrede wat hulle met periodieke snikke volg. Jonathan het intussen na die koshuis teruggekeer.

“Laat weet my sodra daar enige verdere nuus is,” het hy vir Leon gesê nadat hulle selfoonnommers uitgeruil het.

Dokter Grobbelaar maak die deur agter hom toe. Baie kalm en versigtig deel hy die nuus met hulle mee: Lisa en Wayne is op slag dood, terwyl Jacques, Skalla en die bestuurder van die beestrok ligte beserings opgedoen het – hoofsaaklik beenbreuke, kneusplekke en snywonde. Hulle gaan in die hospitaal bly vir observasie. Rozaan se dubbele amputasies is vir 10:00 die oggend geskeduleer. Sy sal nooit weer kan hokkie speel nie.

Martin van Vrede se toestand is kritiek, maar stabiel. Hy het nog nie sy bewussyn herwin nie en hoewel die dokters baie bekommerd oor hom is, verseker Dokter Grobbelaar hulle dat die dokters alles in hul vermoë doen en gaan doen om hom deur te haal.

Toe hy klaar gepraat het en weg is, stap Zelda en Marli ook uit. Leon, Juan en Rufus bly agter. Juan sit net agteroor met sy kop teen die muur en sy oë toe. Vir die eerste keer is dit regtig ‘n realiteit: sy pa kan doodgaan. Sy pa, wat hom so uitgeskel het vir alles wat sleg is, hulle geslaan het en stadig maar seker besig was om homself en sy besigheid weg te suip, kan actually doodgaan.

Leon staan op en strek sy bene en sy arms. Die spanning van die aand, voor en ná die ongeluk, laat hom styf voel. Dit help altyd om ‘n slag goed te strek, het hy al geleer. Dis goed om net ‘n slag vars suurstof in die longe te kry en die bloed deur jou lyf te laat sirkuleer.

Rufus lyk en is moeg. Hulle was skaars in die bed gewees toe Jonathan hom kom wakker maak het en hy het vroeër die aand ‘n woeste game gespeel. Toe was daar nog die simpel graad 9 laaitie met sy vertraagde opmerking, wat vir hom byna net soveel as vir Wihan ontstel het.

“Dink julle…wil julle bid?” vra hy terwyl hy vorentoe sit. Juan skud sy kop.

“Ek’s nie lus nie.”

Leon skuif sy stoel nader aan Rufus.

“Dis okay, tjom, jy hoef nie as jy nie wil nie. Ons sal,” sê hy. Hy begin ook dan sommer eerste bid, iets wat hy twee maande vantevore nie regtig gedink het hy sou doen nie. Rufus gaan spontaan aan toe Leon klaar is. Ook vir hom is hard-op gebed ‘n handeling waarmee hy homself nie voorheen sou assosieer nie, maar in die vroeë oggendure kom dit vir hom verrassend natuurlik.

Toe hy klaar is, kyk hy en Leon op. Juan het skynbaar aan die slaap geraak, want hy sit doodstil met sy oë toe, maar dan begin ook hy te bid.

“Ag, Here, ek is moeg en ek weet nie hoe ek moet voel nie. Ek is kwaad en deurmekaar en vaak en ek weet nie wat gaan gebeur nie. Ek wil net graag Rugbyweek speel, asseblief, Here, en ek wil net graag vrede maak…”

Juan se stem breek en rou snikke skeur deur sy lyf.

*****

Wihan en Sibu staan vir mekaar ‘n rugbybal en pass kort voor die Boot-Out, ‘n skopkompetisie tussen die skoppers van die verskillende skole. Elkeen van die 20 skole nomineer hul beste skopper om van 3 voorafbepaalde posisies af te skop. Daarna dring die beste 10 deur na die volgende ronde, dan die beste 5 en uiteindelik die finale 3.

“Is jy okay, boerseun?” vra Sibu vir Wihan. Wihan glimlag moegerig terug.

“Ja, wat, jong. Ek worry net oor Juan.”

“Flip, that’s bad, hey? Eish, I’m glad I’m not him.”

“Mmmm.”

Wihan was aanvanklik bietjie vies dat hulle hom nie wakker gemaak het om saam hospitaal toe te gaan nie, maar toe hulle teen 05:30 terug by die koshuis aangekom het, het Rufus hom vinnig ingelig oor die stand van sake en dat Juan gesê het Wihan moet eerder rus sodat hy goed kan doen met die skopkompetisie. Die res van die span is gelukkig dié dag af en daarom lê Juan en Rufus nou en slaap.

Die nuus van die ongeluk het met die spoed van witlig deur die dorp versprei. Die stories daarmee saam natuurlik ook, maar baie gou het almal geweet van die twee jongmense wat gesterf het en die ander wat nog in die hospitaal lê. Kuswag het uit die skopkompetisie uit onttrek en die span besluit nog of hulle met die week moet voortgaan.

“Het jy gehoor van Lisa se ouers?” probeer Sibu weer die gesprek aan die gang kry. Wihan skud sy kop.

“Wat van hulle?”

“Hulle gaan Jacques se pa-hulle sue vir manslaughter. Apparently that Kuswag-outjie’s parents ook.”

“Jacques-hulle gaan dun skyt,” sê Wihan. Jacques se pa is vrek ryk en geld was nog nooit ‘n probleem nie, maar hulle gaan sukkel om hierdie storie op te cover. Dis in ‘n effense ander klas as vroulief Rowena se drankprobleem.

Een van die provinsiale skeidsregters, wat hierdie week die wedstryde hanteer, kom aangestap en die seuns staan nader, sodat hulle elkeen ‘n nommer kan trek om die volgorde waarin hulle gaan skop te bepaal. Wihan trek nommer 8. Hy is tevrede – dis nie heel eerste nie en dis ook nie heel aan die einde nie. Hoe meer druk hy van homself kan afhaal, hoe beter. Hy gaan elke greintjie konsentrasie nodig hê en daarom draai hy doelbewus sy gedagtes weg van die ongeluk. Hy kan nie die ruskans wat hy gegun is, terug in Juan se gesig gooi nie. Vandag móét hy bewys dat hy sonder twyfel op meriete in die span is, dat sy skopvoet niks makeer nie en dat sy onder-kapteinskap nie deur geld aan hom toegesê is nie. Stilweg bid hy om genade, krag, rustigheid en fokus.

“Aan U alleen die eer,” sluit hy sy gebed saggies af.

Die eerste skopper stel op.

*****

Juan en Rufus keer ná ‘n paar uur se slaap terug na die hospitaal. Leon het laat weet dat hy ook oppad is, maar Marli slaap nog by een van haar vriendinne se huis.

Juan groet sy ma skrams toe sy hom sien.

“Enige nuus?” vra hy. Sy skud haar kop.

“Nog niks. Alles is nog net dieselfde met Pa soos wat dit gisteraand was. Rozaan…die dokters is op die oomblik besig met haar.”

“Kan ek by Pa ingaan?” vra Juan en hy weet nie regtig hoekom hy dit vra nie.

“Ja,” antwoord Zelda. “Maar net vir ‘n kort rukkie.”

Juan stap die hoë-sorg eenheid van die hospitaal binne en sy maag trek amper dadelik op ‘n knop. Die swaar reuk van ontsmettingsmiddel en swak pasiënte penetreer sy neusgate en laat hom wens hy was nie daar nie.

Hy sien byna nie sy pa raak tussen al die pype en masjiene wat rondom hom staan nie. Vir ‘n oomblik twyfel hy of hy by die regte bed is, maar dan besef hy dat dit nie ‘n fout kan wees nie. Hy sukkel om alles in te neem: naalde, groot pype, klein pypies, masjiene wat biep-biep-biep, suurstofmasker, hart-long masjien, dialise-masjien, drups en nog ‘n spul ander goed wat hy nie kan uitken nie.

Skielik voel dit vir Juan asof die mure hom vasdruk. Hy moet hier uitkom, nou! Hy bars by die kamer uit en word buite oor ‘n balkon naar.

Rufus en Leon, wat intussen daar aangekom het, draf nader. Leon gee vir hom ‘n glas water aan. ‘n Baie bleek Juan sluk daarvan, spoel sy mond daarmee en spoeg dit dan oor die balkon se reling uit.

“Kom ons waai,” sê hy vir hulle. “Ek kan nie nou hier wees nie.”

*****

Drie…twee…een.

Wihan tref die bal en stuur nog ‘n skop met sy regtervoet sekuur tussen die pale deur. Hy draai om en glimlag vir Sibu, wat van die kantlyn af met twee duime opwaarts sy goedkeuring wys.

“Go, white boy!” skree Sibu vir Wihan en hy lag. Hy skop vandag briljant in die Boot-Out. Hy het nog nie met één skop ongemaklik gevoel nie en elkeen was sover nog ‘n skitterpoging.

“Right, die finale drie skoppers is Jakes Smith, Ferdie van der Westhuizen en Wihan Gerber.”

Teleurgesteld draai die ander skoppers om en gaan van die veld af. Vir oulaas trek hul elkeen ‘n nommer en Wihan trek nommer 3. Nie ideaal nie, dink hy, maar ek gaan nie toelaat dat dit my nou stop nie.

Jakes Smith skop eerste. Hy is Maritzburg College XV se Heelagter en ook hul regte Eerstespan se stelskopper. Nes Wihan het hy ook nog nie ‘n skop gemis nie en hierdie een is geen uitsondering nie.

Ferdie van der Westhuizen volg ná hom. Hy kom van Bothaville en speel Losskakel. Sy eerste brouskop was tydens die vorige ronde en dit was teen ‘n baie slegte hoek. Hierdie skop klits hy egter gemaklik oor.

Wihan stel sy bal op. Hulle is niks, Wihan. Hulle bestaan nie. Hy trek los en laat die bal netjies oor die dwarslat seil.

Jakes mis ook nie sy tweede skop nie, maar met Ferdie se tweede skop skil die bal van sy voet af en trek regs van die pale verby. Hy is sigbaar kwaad vir homself en laat ‘n kreet.

Wihan besef dat die kompetisie nog enige kant toe kan gaan, ten spyte van Ferdie se mislukte poging. Daarom maak hy seker van sy treë en dwing homself om nie oorhaastig te skop nie. Sy tweede poging is ook suksesvol en Sibu moedig hom met ‘n gefluit aan.

Terwyl Jakes vir sy derde skop regmaak, kom Juan en Rufus by Sibu aan.

“Is dit die finale ronde?” vra Rufus.

“Jip,” sê Sibu.

“Hoe gaan dit hier?” wil Juan weet.

“Wihan skop soos ‘n monster, he’s awesome today,” sê Sibu trots. Dan sien hy eers vir Juan raak. “Hey buddy! Shit, man, is jy okay?”

Sibu sit sy hand op Juan se skouer en Juan knik.

“Dis vir my beter om hier te wees, thanks, Sibu. En sorry dat ek gisteraand op die veld so ‘n ass was. Mooi drie, hoor.”

Sibu maak ‘n afwysende gebaar met sy hand.

“Ag, dis niks daai nie. We were all lekker gestress, so don’t worry about it. Kom ons check vir Wihan.”

Hulle fokus hul aandag op die drie skoppers en die skeidsregter op die veld. Ferdie het sopas sy laaste skop misgeskop en vloek hard. Hy kan nie meer wen nie.

Wihan weet dat sy eie laaste skop gaan bepaal of hy tweede gaan eindig, en of hy en Jakes dalk nog ‘n skop elk gaan kry.

Hy maak seker van die bal, maak seker van sy treë…en skop die bal dan dat hy hoog trek. Dis oor! Die luide toejuiging van sy vriende laat hom na die kantlyn toe kyk en glimlag. Hy waai vir Sibu en die ander manne wat vir hom staan en hande klap. Die res van hulle span het ook intussen daar aangekom en al die ouens staan breëbors met gevoude arms en moedig hom aan.

Die skeidsregter roep vir Wihan en Jakes nader. Elkeen gaan nog een skopkans kry. As hulle daarna nog steeds gelyk is, deel hulle die kompetisie.

Hierdie keer skiet die skeidsregter ‘n muntstuk op en Wihan wen die loting. Hy besluit om Jakes eerste te laat skop.

In spanning staan Bergkruin se Eerstespan en toekyk. Wihan het ‘n ent agter Jakes gaan staan en hou die groot stelskopper fyn dop.

Jakes trek los – en die bal skuur net-net links van die linker regoppaal verby. Dis mis! Wihan besef dat hy net één kans het om die kompetisie te wen. Net focus, Wihan. Net focus.

Hy stel die bal versigtig op. Jakes het eenkant by die skeidsregter gaan staan. Wihan kan voel hoedat almal se oë op hom vasgenael is. Hierdie skop is ‘n maak of breek oomblik. Dit kan bewys dat hy sy posisie werd is.

Dit kan bewys dat hy die druk kan hanteer.

Dit kan bewys dat hy sy onder-kapteinskap deur en deur verdien…

Wihan lek vinnig oor sy lippe en skop dan die bal. Hy het hom nie presies getref soos wat hy beplan het nie en die bal trek gevaarlik na regs Vir ‘n oomblik hou die Bergkruin-manne hul asems op toe die bal wel die regter regoppaal tref. Maar die bal spat af na die dwarslat toe, hop ‘n keer of wat daarop – en hop dan aan die agterkant af!

“’n Rugbybal is nie rond nie…” is al wat Wihan geskok kan uitkry. Die ander ouens kom bly aangehardloop en wens hom geluk.

Wihan en Jonathan se oë ontmoet vinnig.

“Ek het geweet jy’s die regte ou vir die job,” sê Jonathan toe hy Wihan se blad skud. Wihan glimlag breed. Dis asof al die knope in sy stywe skouers skiet gee. Hy gee nie eens om oor die R10 000 wat hy vir sy skool gewen het met sy skopskoen nie, of die gedeelte wat hy daarvan gaan kry nie. Vir hom is dit genoeg om te kon bewys dat hy dit het wat dit vat.

*****

Nadat die ouens weer ‘n uur of wat gaan rus het, gaan Juan alleen hospitaal toe. Hy kry vir Marli in die wagkamer. Sy lyk nog baie oes, maar sy huil darem nie meer die hele tyd nie. Hy gee haar ‘n lekker stywe druk.

“Hoe voel jy, Sussie?”

“Okayerig, seker. Hulle sê Pa is nog kritiek, maar sy toestand is nog steeds stabiel. Daar het soos in absoluut niks verander van gisteraand af nie.”

“Was jy al by hom in?”

“Net vinnig, so rondom 12:00 se kant. Rozaan het netnou uit haar operasie gekom.”

“Is sy al wakker?”

“Ek dink so.”

Juan dink diep. Moet hy daar by haar ingaan? Hy is nie meer kwaad vir haar nie, in elk geval nie meer so erg nie. Op hierdie stadium voel hy net…niks. Miskien moet ek dit tog doen.

“Waar is haar kamer?”

Marli beduie vir hom en Juan stap na die privaat kamer toe. Die deur staan halfpad oop, maar die kamer is donker omdat die gordyne nog dig toegetrek is. Rozaan is wakker, maar sy lyk baie moeg en lê gestut teen ‘n paar kussings. Die lakens is vreemd plat waar haar bene moes wees.

Juan klop saggies en stoot dan die deur versigtig groter oop. Rozaan is merkbaar verbaas en ‘n bietjie geïrriteerd om hom daar te sien.

“Juan…wat soek jy hier?” kom dit flouerig.

Juan is self nie seker wat om haar te antwoord nie. Wat soek hy nou eintlik hier?

“Ek…wou sommer kom kyk hoe dit gaan,” probeer hy.

“Ek het sopas my bene verloor, dit gaan uitstekend dankie,” hap sy terug, maar haar stem breek en sy draai haar kop weg.

Juan bly ongemaklik in die deur staan.

“Ek wil net sê ek is jammer,” probeer hy weer, maar Rozaan bly wegkyk. Juan besluit om dit te laat vaar en draai dan om en loop uit.

Rozaan kan hom hoor uitstap, maar sy wil nie na sy kant toe kyk nie. Hoe het sy haarself in hierdie gemors gekry? Hoe?

Jy weet presies hoe, kom die nou al bekende stemmetjie.

Nee, asseblief. Nie vandag nie. Ek het nie krag vir jou nie, antwoord sy.

Natuurlik het jy. Dis jy wat met my praat. En ek ís jy, so moenie worry nie, ek het ook nie baie krag nie.

As ek net nie ingestem het om Bucks toe te gaan nie

As ek net nie saam met Jacques in die kar geklim het nie…

As ek net nie so baie shooters gedrink het nie…

As ek net nie die heel aand met Wayne geflirt het nie…

As ek net nie die afgelope tyd so los te kere gegaan het nie…

As ek net nie so deurmekaar geraak het met Corna-hulle nie…

As ek net nie met Juan uitgemaak het nie…

As ek net myself betyds kon leer ken en kon liefhê…

As…

As…

As…

*****

Hoërskool Ewoud Heymans speel daardie aand hul eerste wedstryd teen Hoërskool Bothaville. Leon speel ‘n hond uit ‘n bos en dit is duidelik dat die manne in die geel truie vir die Vrystaters ore aansit. Dit is egter ‘n pragtige wedstryd en beide spanne speel goeie, aanskoulike rugby.

Leon tackle soos ‘n besetene. Elke duikslag laat hom tot in sy kleintoontjie lekkerkry. Hy weet die ouens probeer hom vermy, maar hy sorg dat hy op hulle is nog voordat hulle dit besef. Hy tackle laag en sorg dat hy so lank as moontlik op die veld bly. Hulle kan in elk geval nie bekostig om in hul eerste wedstryd al ‘n geel of ‘n rooi kaart te kry nie. Daardie goed tel altyd teen ‘n mens in toernooie soos hierdie. Hoe skoner jy speel, hoe beter.

Stefan druk hul laaste drie so vyf minute voor die einde van die wedstryd en Leon weet dat hulle nou net die Vrystaters op hul plek moet hou, met ander woorde, hy moet net sy werk goed doen.

Wonder bo wonder kry Bothaville kort na die afskop ‘n skrum op Ewoud Heymans se kwartlyn en skielik is daar vir hulle die geleentheid om tog twee bonuspunte te verdien deur hul vierde drie aan te teken en sodoende met minder as sewe punte te verloor.

Die bal kom uit en beland by hul losskakel, Ferdie van der Westhuizen. Vir ‘n oomblik lyk dit asof hy gaan skop, maar dan dummy hy vir Leon en hardloop regdeur om die bal onder die pale te gaan druk.

Leon staan op en kan homself skop. Rookie mistake! Dis omdat hy sy konsentrasie vir ‘n halfsekonde laat verslap het. Flippit! Toemaar, selfs al word die drie verdoel, wen Ewoud Heymans nog steeds. Dit maak net die res van die toernooi ‘n bietjie moeiliker.

Die eindfluitjie blaas net nadat Ferdie sy eie drie verdoel het, en die manne sê vir mekaar met ‘n bladskud dankie.

Rugbyskoolstorie Deel 6

Juan staan traag op toe die voordeurklokkie aanhou lui. Marli is in die bad en sy ouers is nie by die huis nie. Sy pa werk seker weer laat (of suip seker maar weer op kantoor, selfde ding) en sy ma het een of ander Dames Aktueel-kerkgroepie-ding aan. Pas hom fyn, dan is dinge by die huis darem hanteerbaar.
Hy maak die voordeur oop.
“Hey, Rufus. Hoe lykit?”
“Hey Juan. Is jy besig, of kan ek inkom?”
“Sure,” beduie Juan en nooi vir Rufus binne.
“Thanks. Ek wou sommer by jou kom hoor oor daai wiskunde-huiswerk van Juffrou Bezuidenhout vir môre…ek het nie ‘n cooking clue wat daar aangaan nie! Jy kan my nie dalk help nie?”
Juan se wenkbroue lig onseker, maar hy glimlag vriendelik.
“Well, I’m flattered, maar ek sukkel net soos jy, pêl! Maar, okay, as jy jou boeke hier het kan ons saam kyk. Dalk maak Ouma Bessie se twakpraat dan sin.”
Rufus lag. Hulle stap op na Juan se kamer toe en Juan maak dan bietjie plek by sy vol lessenaar.
“Sorry, dis bietjie deurmekaar hier. Ek het nog die hele laasweek in my kamer gegym ook, so…”
Rufus maak ‘n gebaar met sy hand.
“No worries, ou! Jy moet my kamer sien. Hierdie is nie ‘n patch teen dit nie.”
Terwyl die seuns so geselsend begin om aan hul wiskunde te werk, kom Marli uit die badkamer gestap. Sy gaan staan stil in die gang toe sy die stemme uit Juan se kamer hoor. Daar was baie lanklaas iemand by Juan! Hierdie is ‘n welkome verrassing. Sy wonder wie is by hom? Vinnig gaan trek sy vars klere aan en gaan klop dan aan sy deur, net toe sy hoor hoedat die twee seuns hardop lag.
“Ja?” antwoord Juan en maak die deur oop. “O, hey sus. Het jy en Rufus al ontmoet?”
“Nee,” skud sy haar kop en kyk na die aantreklike vreemdeling in haar broer se kamer. “Haai, ek’s Marli.”
“Rufus Lambert, aangename kennis.”
Vir ‘n oomblik staan almal netso stil. Juan besluit om die atmosfeer te breek.
“Okay, ek’s lus vir koffie. Wil julle ook hê?”
“Sal lekker wees, dankie, boeta,” sê Marli en draai dan om en stap na haar kamer toe. Wow! Waar het haar broer sulke hot vriende gekry? Die ander ouens van hulle groep is nie noodwendig lelik of iets nie, maar sy is eintlik al so gewoond aan hulle dat iemand nuuts, met Rufus se looks veral, heelwat uitstaan! Skielik is Leon se gesig voor haar oë en Rufus vervaag. Ja, okay, Rufus is vrek sexy, maar toe Leon haar vandag so vasgehou het…Dit het iets anders in haar wakker gemaak.
“Kom ons gaan kombuis toe,” sê Juan en die twee seuns stap al geselsend af met die trappe. Net toe hulle onder kom, lui die voorderuklokkie weer.
“Nou wie kan dit wees?” wonder Juan hard-op en gaan maak oop.
“Hey tjomma!” groet Wihan en hy en Leon stap sommer in.
“Hallo. Kom in. Maak julleself tuis,” sê Juan nadat Wihan al klaar die pad kombuis toe gevat het.
“Hey,” groet Leon vir Juan.
“Yes yes,” groet hy terug en hulle skud blad. Leon en Juan was in dieselfde laerskool, maar omdat hulle in verskillende ouderdomsgroepe is en na verskillende hoërskole gegaan het, ken hulle mekaar nie vreeslik goed nie. Juan weet dat Leon se pa by Martin Motors werk, maar dis al wat hy regtig van hom af weet. Dit en natuurlik die feit dat hy ‘n stoomroller op die rugbyveld is.
“Rufus!” roep Wihan vanuit die kombuis uit. “Wat maak jy hier?”
“Wiskunde,” lag Rufus. “Ons probeer maar saam-saam so deur die goed struggle.”
“En nou maak ons koffie,” las Juan aan. “Soek julle ook?”
“Klink goed, dankie,” sê Leon en Wihan knik ook sy kop.
“Lekker man. Ons almal ken mekaar, nè?” vra hy, byna as ‘n nagedagte. Die ander ouens kyk na mekaar.
“So op ‘n manier,” kom dit van Rufus af. Juan haal die koffie bekers van die kombuisrak af en sit dit op die tafel.
“Hoe drink julle julle koffie?” vra hy.
“Sterk en swart, nes my girls,” verklaar Wihan gemaak ernstig.
“Uit ‘n beker uit,” sê Rufus.
“Met my mond,” antwoord Leon.
Juan besluit om die pittighede te ignoreer.
“So, twee suiker en melk vir almal, dan,” sê hy asof vir homself en die ouens lag.
Vir die tweede keer dié aand laat ‘n gelag in hulle huis vir Marli op die trappe stilstaan. Dit kan nie net Juan en Rufus wees nie, sy kon sweer daar was nog stemme! Fronsend stap sy af kombuis toe.
Toe sy instap, is dit asof haar hart ‘n bokspring gee. Leon!
“Haai, julle,” groet sy skamerig en maak dan asof sy iets uit die yskas uit kom haal het.
“Soek jy nog koffie, sussie?” vra Juan. Sy voel hoe haar gesig rooi word toe hy haar ‘sussie’ noem.
“Nee, wat, ek drink nie eintlik koffie nie. Ek gaan sommer net ‘n vrug vat,” sê sy, gryp haastig ‘n appel uit die yskas en verdwyn dan soos blits by die trappe op.
Juan frons.
“Rufus, het sy nie nou net daarbo heel eerste gesê sy wil koffie hê nie?”
“Jip,” bevestig Rufus. “Wat dink jy is aan die gang?”
Wihan, wat die situasie fyn dopgehou het, maak sy keel veelseggend skoon.
“Hmm, ek wonder. Weet jy dalk wat dit kan wees, Leon?” vra hy aspris en draai dan met gevoude arms en ‘n glimlag wat boekdele spreek na sy vriend langs hom. Nou is dit Leon se beurt om te bloos. Hy verwens vir Wihan en selfbewus probeer hy die rooigeit van sy ore afkrap.
“Nee, hoekom sal ek iets weet?”
Wihan geniet die situasie terdeë en sit terug in sy stoel.
“Ag, sommer net gewonder hoekom jou ore so rooi is.”

*****

Rozaan staan voor Juan-hulle se voordeur. Sy het vir haar ma gejok en gesê sy gaan by Lisa aan ‘n Bedryfsekonomie-taak werk. Haar ma sal enigiets glo. Eintlik het sy gekom om met Juan uit te maak. Sy kan die kombuisligte sien brand en hoor hoedat die mense daar binne lag en gesels. Die atmosfeer klink so vrolik, so…veilig. Rozaan betrap haarself dat sy glimlag. Vanmiddag nog was sy so seker dat dit die regte ding is om te doen, sy was so oortuig dat sy nie meer regtig iets vir Juan voel nie.
Nou staan sy voor die deur, haar handpalms sweterig…en sy voel verskriklik onseker van haar saak. Moet sy dit doen?
As jy dit doen…dit sal sy hart breek, sê die stemmetjie in haar kop.
Man, hy is ‘n sexy ou, hy sal gou weer ‘n girl kry, stil sy haar gewete.
Ja, maar hy het jou nou nodig, kom die stemmetjie weer.
Hy het baie vriende, hoor net daar hoe lag hulle, probeer sy weer.
Maar nie een van hulle is sy meisie nie, sê Stemmetjie.
Rozaan bly stil en vee dan haar hande ‘n laaste maal teen haar broekspype droog.
Ek ook nie.

*****

Die ouens het begin grappe vertel en die een na die ander staaltjie word uitgeryg. Juan kom agter dat hy lanklaas so ontspan het, so lekker gelag en gekuier het saam ‘n klomp ouens. Vandat hy en Rozaan begin uitgaan het, was dinge net nie meer dieselfde tussen hom en sy vriende nie en met dié dat dinge by die huis ook begin skeefloop het, was lag een van die dinge wat hy baie min gedoen het die afgelope tyd.
Die voordeurklokkie lui weer en hy staan laggend op.
“Ek’s nou terug,” sê hy en stap ny die kombuis uit.
“Sjoe, die ark is omtrent oop vanaand,” hoor hy nog vir Wihan in die agtergrond. Toe hy die deur oopmaak, glimlag hy weer.
“Hey, bokkie! Dis ‘n verrassing! Kom in,” groet hy haar en wil haar ‘n soen gee, maar Rozaan skram weg.
“Wat’s dit nou?” vra Juan en sy hart begin skielik in sy keel klop.
Rozaan trek met haar vingers deur haar hare.
“Juan…ek…ek maak uit,” kry sy dit uiteindelik gesê met ‘n baie bewerige stem. Juan word asvaal.
“Nee…nee! Hoekom? Wat gaan aan? Het iets gebeur? Rufus!” roep hy, meteens woedend. Rufus het hom dan nog ewe plegtig gesms dat alles fine is met Rozaan. Het die ou nou vir hom gelieg?
“Yes, ou?” kom Rufus nadergestap. Hy sien vir Rozaan en besef skielik wat aangaan. Oh no.
“Juan, dis nie…” begin Rozaan, maar dan kom die trane en kan sy niks verder uitkry nie.
Met gevoude arms draai Juan na Rufus toe.
“Ek dog jy sê alles is fine.” Sy stem is kil en sy oë spoeg haat. Flip, hierdie ou is darem maar ‘n moerse backstabber!
Rufus besef dat hy sy woorde nou baie versigtig sal moet tel.
“Als wás fine,” probeer hy versigtig, maar Juan skud sy kop.
“Ek wil die waarheid weet. Nóú.”
Rozaan vee met ‘n tissue oor haar oë. Sy weet skielik wat sy gaan doen.
“Rufus het my Saterdagaand by Jacques se party eenkant toe gevat en toe het ons mekaar gesoen. Lank. Aanhoudend. Hy het vir jou gelieg, als was nie fine nie. En dis hoekom ek met jou uitmaak. O, en, Rufus, ek stel ook nie regtig in jou belang nie, want jy vry moer lekker, maar die seks was crappy. Ciao.”
Rufus se mond val oop.
“Watse twak is dit? Sy lieg, tjomma…”
“Moenie vir my kom ‘tjomma’ nie!” val Juan hom in die rede, terwyl Rozaan al hoe vinniger wegstap.
“Maar sy lieg! Vra maar vir…” dan besef Rufus dat daar niemand is wat vir hom kan getuig nie. Toe hulle van agter die bosse uitgekom het, het dit beslis gelyk of hulle gevry het en dis die storie wat sy vir haar vriendinne vertel het. Die hele boudbyt-ding tel ook nie in sy guns nie en Wihan sal ook nie kan sê of hy die waarheid praat of nie.
“Ja?” vra Juan hom. “Vir wie moet ek vra?”
“Ek…ons…” Vir ‘n paar oomblikke is hy sprakeloos. Hoe het dít gebackfire? “Jy móét my net glo! Rozaan!” roep Rufus dan uit en hardloop agter haar aan. Rozaan het intussen begin hardloop na waar Corna met haar ma se kar in die straat geparkeer staan. Toe sy sien Rufus jaag haar, hardloop sy vinniger en spring by die deur wat Corna vir haar oop hou in.
“Ry!” gil sy en die Uno trek met skreeuende bande weg.
“Wag!” skree Rufus wat haar amper ingehaal het. Hy kan nie glo dat sy sopas daardie verskriklike leuen kwytgeraak het nie. Hy is die een wat homself met alle mag en krag moes beheer daardie aand en binne ‘n kwessie van ‘n paar sekondes het dit in elk geval in sy gesig opgeblaas.
Rufus draai terug na waar Juan saam die ander seuns in die deur staan. Hy lyk briesend. Langs hom staan Wihan, met ‘n intense frons op sy voorkop. Agter hom het Leon verskyn en hy lyk presies so clueless as wat hy oor die hele storie is.
“Wat gaan aan?” vra Wihan versigtig.
“Hierdie bliksem het nie net my girl op Jacques se party gevry nie, hy het sommer haar virgin gevat ook! En dan het hy die flippen audacity om vir my daarna te sms dat sy veilig is!”
Die woede in Juan se stem spat by sy mond uit in klein spoegdruppeltjies. Wihan frons nog steeds.
“By Saterdagaand se party? Waar ek ook was?”
Rufus kom terug by hulle aan.
“Sy lieg! Sy lieg! Ek het haar nie gevry nie en ek het beslis nie met haar seks gehad nie. Flip, ou, jy het my dan vertrou, hoekom sou ek vir jou daaroor jok?”
Juan wil vir hom mik, maar Wihan hou hom terug.
“Kalm, kalm. Kom ons hoor net eers sy kant…”
“Ek wil nie sy donnerse kant hoor nie!” kap Juan en hy bewe van ontsteltenis. Wihan hou hom egter aan die elmboë vas.
“Laat ons hoor. Rufus?” Wihan kyk met oë vol ongeloof en verwarring op na Rufus. Rufus het ‘n treë of wat terug gaan staan met sy hande op sy heupe. Vir ‘n paar sekondes kyk hy af en bid woordeloos, iets wat hy lanklaas uit sy eie uit gedoen het. Asseblief, Jesus, laat hulle my glo. Ek het nie ander vriende nie.
“Ek en Rozaan was wel agter die bosse in op Jacques se party,” begin hy na ‘n rukkie afgemete. “Ja, ons was alleen en ja, niemand kon ons sien nie. Die versoeking om haar te score was moer groot, dit erken ek. Maar ek het nie. Sy het haar arms om my nek gesit…en ek het haar nie gevry nie. En dit was nie omdat my eie girl ver is nie, maar omdat jy, Juan, my voor die party gevra het om haar op te pas sodat ‘n ander ou dit nie dalk doen nie. Toe Frans vir haar gemik het by Boudbyt, het ek hom uit die pad gestamp sodat hy dit nie kon doen nie. Toe ons agter die bosse gestaan het, het ons op die ou end net gepraat en het ek vir haar gesê dat ek nie kan nie omdat ek graag met jou pelle wou wees. Ek het vir haar gesê nie jy of my girl verdien dit dat ons op julle sou cheat nie. Sy was die een wat gesê het ons moet hande vashou as ons daar agter uitkom sodat dit die unwanted attention kan keer.”
Juan kyk hom net emosieloos aan.
“Is dit waar Wihan? Jy was mos ook daar.”
Wihan trek sy skouers versigtig op.
“Ek…weet nie. Hy het my vroeër die aand gevra of ek vir Rozaan gesien het want hy wou haar iets vra, maar ek kan nie sê nie. Soos hy sê, niemand kon hulle sien nie…” huiwerig bly hy stil.
Rufus het intussen kop onderstebo op die gras gaan sit. Sonder dat hy dit kan keer, begin die emosie in sy stem stukkie vir stukkie losbreek.
“Flip, ouens, ek weet nie hoekom glo julle my nie! Ek probeer vriende maak, maar dis donners moeilik as almal jou die heeltyd judge en uitcheck en net wag dat jy ‘n voet verkeerd sit. ‘Oe, jy kom mos van Waterkloof af’! Wil julle weet hoekom ons uit Pretoria getrek het? My ouers het nie ‘n prokureurspraktyk hier gekoop nie. Dit was die enigste ding waaroor ek vir julle gejok het. My ouers is geskei en my pa het ons amper kaal uitgetrek. My motorfiets het ek met erfgeld van my oorlede oupa gekoop, dis hoekom ek hom kon hou. Maar my ma het niks oor nie! Sy het werk gekry by die blerrie till in Checkers! Ons bly in ‘n tweeslaapkamerwoonstel en ons het die klere aan ons lywe en dit wat in ‘n tas kon kom. Dis hoekom ek nie by my ou skool aangebly het nie, want daar was nie geld nie. Ja, daar was sponsors wat my daar sou kon hou, maar hulle was vriende van my pa en met sy contacts het hy hulle almal laat onttrek. Die hele saak het so vinnig gebeur…En toe ek weer sien, is ons hier en moet ek probeer om die beste te maak van ‘n situasie waaroor ek geen beheer het nie. Ek vra weer: hoekom sou ek vir jou jok, Juan?”
Rufus kyk vir Juan, wat ook gaan sit het, vas in die oë toe hy dit vra. Dan laat sak hy sy kop en begin saggies te snik. Juan is doodstil. Weerskante van hom het Wihan en Leon ook kom sit, sodat die vier ouens nou in ‘n vierkant sit. Die nag is baie stil, behalwe vir Rufus se snikke wat saggies die stilte verbreek.
Juan sit stil en kyk na die groot ou voor hom wat soos ‘n klein seuntjie huil. Hel, ons het eintlik baie in gemeen, dink hy. Nie een van ons se pa’s wil ons regtig hê nie. Pleks hy dit al vroeër gesê het…
Leon sit sy hand op Rufus se skouer.
“Ek dink ek verstaan, tjom. My ma het ons gelos nadat sy vir die grootste deel van my lewe haarself soos ‘n hoer gedra het en my pa…is nou nie juis ‘n treat nie.”
Juan kyk geskok na Leon se kant toe. Wat? Hy ook?
“Ons het almal probleme,” hoor hy homself sê en hy skrik half toe hy sy eie stem hoor. Dis egter asof hy homself nie kan keer nie. “My pa…het begin om heavy te drink…en ons te slaan…en hy vloek my, vloek my sodat die see my nie kan afwas nie…” Dis eers toe hy die nattigheid op sy wange voel dat hy besef dat hy ook besig is om te huil. Vir die eerste keer in sy lewe gee hy nie om nie. Hy kan voel dat hierdie klein sirkeltjie veilig is, ‘n plek is waar hy nie homself met alle mag en krag hoef te beskerm nie.
Wihan het nog die heeltyd doodstil gebly. Hy besef meteens opnuut hoe bevoorreg hy is om ‘n redelike stabiele, liefdevolle huishouding te hê waar die ma en die pa lief is vir mekaar en daar nie hierdie verskriklike probleme teenwoordig is nie. Ja, sure, niemand en geen huisgesin in die wêreld is perfek nie, maar volgens die standaarde wat tussen die vier van hulle tans heers, kom hy eintlik uit ‘n baie gelukkige gesin. Die dankbaarheid in sy hart en die gewydheid van die oomblik weerhou hom daarvan om dit ligtelik op te neem. In plaas daarvan sit hy sy hande op Rufus en Juan se skouers en trek hulle dan nader aan hom. Die ander vat mekaar ook vas, sodat hulle nou ingehaak naby mekaar sit. Spontaan begin Wihan te bid.
“Here Jesus, ons is stukkend. Ons girls los ons en jok vir ons, ons ouers verwerp ons en breek ons af en die druk om te presteer laat ons dom dinge doen. Maar, Here, U sê vir ons dat U ons las kom dra as ons dit na U toe bring. Ons bring dit vanaand na U toe, Here, al ons hartseer, ons slegte gewoontes, al die dom dinge wat ons doen om ons ouers en die wêreld te probeer impress. Here, ons is moeg daarvoor om te voel dat ons nie goed genoeg is nie. Ons is moeg daarvoor om die heeltyd onsself te moet bewys aan ander sodat hulle ons kan aanvaar. Help ons, asseblief, Here, want alleen kan ons nie meer nie.”
Vir ‘n paar sekondes staan hulle nog so en dan omhels Juan vir Rufus.
“Ek’s jammer, tjomma,” kry hy dit uit. “Ek moes geweet het sy is besig om te lieg.”
“Dis okay,” kry Rufus dit reg om te glimlag. “Ek dink in elk geval my girl gaan my ook een of ander tyd los.”
“Dan sal ons daar wees vir jou!” lag Leon van waar hy langs Wihan gaan staan het. Die ander ouens begin ook weer te lag. Hulle vee hulle trane af en stap terug in die huis in.
Toe hulle in die badkamer gou hul gesigte afspoel, kry Juan skielik ‘n idee.
“Ek het daai aand van die party gelê en Bybel lees. Toe lees ek van Daniël en sy drie vriende en hoe hulle getrou gebid het. Maybe moet ons dit ook meer gereëld so saam doen.”
Wihan knik sy kop.
“Klink vir my na ‘n goeie plan. Ons kan sommer in die middae as ons van oefening af kom bymekaarkom. Ons moet net hierdie clown in ag neem,” sê hy en slaan sy arm om Leon se nek. “Nie dat ek dink hy sal mind om saam met ‘n klomp Bergkruin-manne te bid nie, of hoe?”
Leon glimlag verleë.
“Nee wat, dis okay. Dink julle ek kan vir Frans saambring?”
“Dink jy hy sal wil kom?” vra Rufus. Leon trek sy skouers op.
“Ek weet nie. Ons…het nog nooit regtig oor hierdie goed gepraat nie.”
“Hy’s welkom,” verklaar Juan. “En Sibu ook, Wihan, jy moet hom net sê. Tune hom ons sal saam met hom die tokkelossie wegbid.”
Wihan lag uit sy maag uit.
“Ja! Imagine that. Ek kan hom al sien!”

*****

Toe die ouens heelwat later daardie aand huiswaarts keer, stap Juan stadig by die trappe op na sy kamer toe. Wat ‘n aand! Hierdie het hy definitief nie sien kom nie. Eers Rufus wat hier oppitch, toe die ander twee, toe Rozaan…dit was eintlik emosioneel ‘n baie uitputtende aand vir hom.
Sy ouers is nog nie by die huis nie, maar toe hy by Marli se kamer kom, sien hy dat daar nog ‘n lig brand. Die deur is op ‘n skrefie oop. Hy klop en stoot die deur dan oop. Marli lê op haar bed, opgekrul in ‘n bondeltjie en hou een van haar kussings vas, maar daar is ‘n gloed van vrede oor haar gesig. Sy glimlag toe haar broer instap. Juan glimlag terug en gaan staan teen haar laaikas.
“Like jy vir Leon?” vra hy versigtig, maar reguit. Sy knik net haar kop bevestigend.
“Dis cool,” gaan hy voort. “Ons is nou bidbuddies.”
“Ek’s bly,” sê Marli sag. “Ek’s ook bly dat Rozaan jou gelos het, want ek like haar nie. Maar ek is veral bly dat julle ouens mekaar kon vind en vir Jesus in julle lewens begin insluit het. Sulke ouens is enige ordentlike girl se droom.”
Juan bloos en kyk na sy kaal voete.
“Ek is ook bly. Ons het eintlik nogal baie in gemeen, so dis lekker om dit met ander ouens te kan deel. Dis amper soos ‘n soort Band of Brothers.”
“Dis goed so,” antwoord Marli. Juan vou sy arms en kyk dan weer op.
“Ironies dat die leuen wat Rozaan vertel het om ons uit mekaar te dryf juis die ding was wat ons ouens aan mekaar gebind het…maar nou ja, ek is baie moeg. Lekker slaap, sussie,” sê hy en sit dan haar kamerlig af.
“Nag, boeta.”

Nóg oor Rugby en Christenskap

My verjaarsdag het darem ie sucky afgesluit nie – dankie baie aan vriend Shaun saam wie ek op die ou end by DROS in Menlyn gaan eet het. Good food, good company…en goeie rooi wyn! Dit was op die ou end nie so bad dag nie, ek weet dit het nogal erg geklink!

Anyway, so Shaun doen nou sy Meestersgraad in Sportwetenskap en werk by TUKS rugby-akademie. Nou, dit mag dalk te goed klink om waar te wees of dalk associate ‘n mens dinge net nie gewoonlik so nie, maar dis seker een van die mees Christelik-ekumeniese werkplekke wat ek nog teegekom het! Daar is ‘n Dopper, ‘n NG-outjie, Charismats en ek is nie seker wat nog alles nie, maar hulle begin en sluit die dag almal saam af met gebed en daar is orals Bybelverse opgeplak in hulle groot gesamentlike kantoor.

Hulle idee hierdie jaar is om baie meer holisties met die outjies wat by die Rugby-akademie aansluit, te werk: liggaamlik sowel as geestelik. Die hele “gesonde liggaam huisves ‘n gesonde gees”-ding. Maar dis glad nie oppervlakkig nie. Hulle is ernstig oor hulle geloof en oor die geestelike lewens van die outjies met wie hulle werk. Dis ‘n interkerklike opset, natuurlik, so ek dink dit kan nogals challenging wees, maar dis eintlik ongelooflik. Ek meen, wie van ons dink nou eintlik dat daar ‘n spesifieke bewuswording-slot ingewerk word op ‘n Rugby-Boot Camp?

Ek’s bly daaroor. Hulle het my ook genooi om een dag deur te kom na hulle kamp toe volgende week en om deur die jaar hulle by te staan met geestelike sessies. Ek het gister lank daar gekuier saam Shaun, Coach Neels en David (wat hulle geestelik gaan bewerk in die komende week). Hulle het in die week wat verby is, ouens se getuienisse gaan afneem op DVD – Bryan Habana, Wikus van Heerden en ek is nie seker wie nog nie. Maar dis vrek cool.

Ek is bly ek kan by dit betrokke raak. Soos julle al kon agterkom like ek Rugby baie, al is ek nie noodwendig die beste speler nie. En as ek ‘n input kan lewer, awesome! (Imagine ek word eendag soos die Springbokke se toer-predikant? Hehehe…!)

Dit help natuurlik ook met idees vir my storie. En Bybelstudies wat ek nou besig is om vir hulle uit te werk vir as hulle terugkom van die kamp af.

Mens dink baie keer God gaan jou net gebruik op die terreine waar jy goed in is of waar jou spesifieke talente iets kan beteken – en dit is so, God doen. Maar somtyds verras God jou deur jou iewers te gebruik waar jy NIE gedink het jy gebruik gaan word nie…

“Jy sien, dis nie die talentvolle ouens, of die slim ouens
wat ‘n verskil gaan maak nie
Maar dis ek en jy wat na God toe kom met leë hande en sê:
‘Here, hier is ek, gebruik my.’ “
– Gaan Na Jou Buurt! – Louis Brittz

TO Stranddiens # 10 : Dis Overall ‘n Fees Om ‘n Christen te Wees!

So ons is terug van Stranddiens af. Wat ‘n heerlike ervaring! Oe, dit klink so formeel…

Dit het gerock! Dit was awesome, excellent en flippen cool.

Vandat ons in die kar geklim het by die parkeerterrein van die kerk totdat ons vanmiddag (Sondagmiddag 6 Januarie 2008) so half drie se kant terug was, het ek dit geniet. Ja, natuurlik, om te sê elke liewe dingetjie het glad en sonder probleme verloop, is bloot nie realisties nie, maar dit was vir my regtig een van die heel lekkerste stranddienste. Dit was beslis die stranddiens waarop ek die heel meeste gelag het!

Om ‘n vinnige oorsig oor die week te gee, gaan ‘n mission wees, so ek gaan nou maar vertel soos dit in my kop opkom.

Elke dag se program het dieselfde verloop:
06:30 voogde op die strand
07:00 span op die strand vir bewuswording
08:00 ontbyt
08:45 Bidbuddies
09:00 regmaak vir strandspele
10:00 strandspele (aksiekrieket/touch rugby/sandkasteelkompetisie en strandgames/survivor)
12:30 middagete
13:30 regmaak vir poppekas
14:00 poppekas
14:45 konsertoefening
16:00 aftyd
17:00 Huisbesoek (soms)
18:00 aandete
19:00 bestuurspanvergadering (soms)
20:00 aandprogram (saalspeletjies/talentaand/konsert/praise & worship/youth bash/sokkies/koffiekroeg)
22:00 dagevaluering
23:00 slaaptyd

Die Sondag was daar ‘n erediens in plaas van strandspele en geen poppekas nie en op Oujaar was daar ‘n middernagdiens (wat yours truly moes lei sonder dat ek vooraf daarvan gesê is!).

Dis moeilik om alles te vertel, daar het so baie dinge gebeur. Besoek gerus die NG Vryheid TO Stranddienste group op facebook, dit gaan binnekort baie foto’s en nuwe goed op hê.

Waarby ek wil uitkom, was die ervarings wat ons gehad het.

Die sports en games was lekker, soos altyd en die poppekas was snaaks, soos altyd. Hano en Andreas was weer Wolf en Zebra (die 2 stoutetjies), maar hulle het meer gereëld die nuwe outjies kans gegee om hul plek te begin inneem. Wiam was die een dag die tandarts, Dr Naas, en het ‘n skreeusnaakse debuut-vertoning gelewer. Nogals ‘n natural.

Konsertoefening was maar bedrywig, maar nie so hectic soos wat dit al in die verlede was nie. Ek dink dit het baie te doen gehad met Marnie se aanslag. Sy wou ‘n gemaklike, uit-die-hart-uit konsert gehad het en ek dink ons het daarin geslaag. Ons het ‘n Trip Down Memory Lane gehad en al ons lekkerste mimieke gedoen: Testify To Love, Varkieliedjie, Don”t Stop Me Now, Everyday, In Die Hemel Is Die Heer, Dive, Walk On Water en dan die nuutste toevoeging, Jubeljaar (Louis Brittz-geel cd weergawe). Jubeljaar het net op die regte plek gekom. Ons wopu dit al lankal gedoen het, maar dit was net nooit reg nie – tot vanjaar toe. Soveel pret met een liedjie is moeilik om te hê, maar dit was net vrek lekker! Kudos aan Louis Brittz en al die ander ouens (Avalon, Prophet, Steven Curtis Chapman, Queen) wie se liedjies ons oor soveel jare kon bymekaarmaak en gebruik om deur danse die evangelie daardeur te verkondig. Dankie, dankie, dankie!

Die Praise & Worship-aand was ook awesome. Hierso sê ons onder andere ook dankie aan Michael W. Smith en Retief Burger vir sy bydraes tot gospel wat ons help om lekker te sing en die Here in Afrikaans te loof sonder dat dit klink soos iets uit ‘n kinderkrans-cd opname. Ek en Nelmarie Mahne het ons getuienisse gelewer tussen die liedjies deur en na die tyd was daar koffiekroeg, waar daar baie jongmense was. Daar was regtig meer jongmense as wat gewoonlik by ons praise & worships was en wat daarna vir ons kom vertel het van dinge in hul lewens. Dit was so ‘n lekker warm gevoel, soos wat ek maar altyd het na ‘n geslaagde TO p&w.

Niks kon my egter voorberei vir wat nog sou volg nie.

New years het gekom en gegaan en ek het twee dae voor die tyd gehoor het moet die diens lei en die preek doen. Gelukkig het ek al lankal aan ‘n idee vir ‘n preek rondom die verlore seun se agtergeblewe broer begin dink, maar my eksegese was regtig beperk tot die Nuwe Vertaling en die Heilige Gees se leiding. Gelukkig verwag niemand om ‘n uur lank in ‘n oujaarsdiens te sit nie, so dit kon maar kort wees!

Maar dit was vir my ‘n voorreg om so iets te doen op ‘n plek waar ek eintlik “groot” geword het en wat crucial was in my geestelike vorming. Die random dronk ou wat op die strand vir ons die Onse Vader kom try opsê het vyf minute voor die countdown en die girl wat die outjie wat kamstig besig was om dood te bloei se ma-hulle kom soek het 30 sekondes voor die countdown, was…’n bysaak. Die vuurwerke was mooi (die wat nie op die sand ontplof het nie).

Dit was egter nie die ervaring waarna ek wil verwys nie.

Die dag na ons heerlike feeskonsert was dit karavaan-ruildag in die oord, die 2e Januarie. Dit het beteken dat die meeste van die mense weg is en ons nog net ‘n klomp mense van die chalets en die villas en hier en daar ‘n karavaan gehad het. Die aand het ons ‘n Youth Bash gehou – wat eintlik maar net ‘n anderster tipe praise en worship sou wees. Nedine wou twee video-clips van Planetshakers speel: een vir ‘n intro en een net nadat ek die boodskappie sou lewer by ons “altar-call”-tipe (her)commitment-deel van die aand (julle weet waarvan ek praat!). Toe ons wou begin, wou die dvd nie deur die media players wat ons gebruik het, reg speel nie. So ons besluit toe om maar net aan te gaan met die res van die liedjies.

Ons p&w’s werk gewoonlik so dat ons die woorde in Powerpoint slides op ‘n skerm gooi met ‘n mooi agtergrond en dan werk ons met mp3’s en die program loop sonder aankondiging. Ons begin met ‘n paar lekker op en wakker “Praise” songs en gaan dan oor in rustiger “Worship”songs (ek weet mens onderskei nie eintlik tussen die twee soorte nie, maar dis bloot ter verduideliking). Ek (of die dominee wat saam is, maar gewoonlik ek) lewer dan ‘n kort boodskappie en dan sluit ons af met nog ‘n paar songs, waarvan die laaste een Friends van Michael W. Smith is.

Hierdie een was nie juis verskillend nie, maar ons het die saal ‘n bietjie anderster ge-setup. In die middel van die vloer het ons met papier ‘n kruis gepak en randomly rondom dit kerse in onderstebo polistireen-glase gesit. Die idee was dan om een aan te steek en dan, wanneer jy gereed was om ‘n (her)commitment te maak, dan het jy jou kers gaan aansteek en op die kruis gepak.
Ek het weer met die tema van die verlore seun gewerk, ‘n tema wat regdeur die stranddiens geloop het, van die voorkamp af al. Die ding waarop ons gefokus het die hele tyd was dat jy BY die Fees kan wees, sonder om DEEL van die Fees te wees – of jy nou die jonger of die ouer broer was.

En hier het ek toe, deur die genade van die Heilige Gees, onthou om die storie na albei geslagte toe te verleng – iets wat ek by my proffies op TUKS geleer het. Ek het begin deur vir die mense te sê ek wil vir hulle ‘n storie vertel wat hulle dalk al baie goed ken: die storie van die pa met twee seuns. Of die pa met die twee dogters. Of die pa met die twee kinders…

Ek is só bly dat dit gebeur het, want later was dít die sleutel wat gehelp het dat elkeen wat daar was die verhaal sy of haar eie kon maak.

Die dvd wou toe weer nie speel nie en Nedine speel toe net die liedjie, Saviour King, terwyl die kerse aan die brand gesteek word.
En toe, soos wat die kerse een vir een aangesteek word, het die kinders begin huil. Spanlede, oordkinders, groot en klein, almal was so aangdaan en oorweldig deur die teenwoordigheid van God wat op daardie oomblik so tasbaar geword het, dat dít die ervaring geword het wat ek só gehoop het ek weer op TO sou kon beleef. Al die spanlede het mekaar begin vashou en druk; vriende wat vir die eerste keer saam daar was, soos Wiam en Jan, kon ‘n dun oomblik saam God ervaar en ‘n splinternuwe vlak van vriendskap betreë. Marnie kon vir die eerste keer in ‘n lang tyd eerlik begin wees oor hul situasie by die huis rondom haar sussie wat in die afgelope jaar geskei is. Andreas kon beleef hoedat ander mense by hóm hul kerse kom aansteek. So kan ek aangaan…Ons het almal net by die kruis gaan sit en vir die kerse gekyk, terwyl die musiek net aangehou speel het. Ek het maar net gesorg dat daar die heeltyd musiek is wat in die agtergrond speel (dankie aan Retief en die Luidkeels Hersien-cd, by wie se opname ek was – special stuff).

God was getrou. God het Sy beloftes gehou. Die trane het gerol en God het harte aangeraak.
Wat ‘n aand! Dit is die tipe aand wat jy net op TO Strand kan beleef in die teenwoordigheid van God. As jy al ooit daar was, sal jy weet wat ek bedoel. Andersins hoop ek van harte dat jy al so ‘n nabye ervaring van God saam jou vriende kon beleef of dat jy dit nog sal beleef in hierdie lewe…

Die aand daarna was dit vir die girls nodig om bietjie alleen in hul kamer tyd te spandeer (ons los dit net daar) en toe het ons ouens ook kans gehad om alleen te kon gesels. Wanneer ons in die aande saam afgesluit het, het ek Bybelgedeeltes uit Dawid se lewe hanteer. Dié aand lees ek toe die deel waar Dawid aan Mefiboset, Jonathan se seun, genade bewys en ons chat toe sommer so oor vriendskap en hoe jy jou Christenvriende nodig het, veral by die skool wanneer ‘n mens teruggaan en jy nie meer elke dag in hierdie Stranddiens-tipe opset funksioneer nie. Hoe ons Christus vir mekaar moet wees en hoe ons ware identiteit nie lê in die aktiwiteite waaraan ons deelneem nie, maar in die feit dat ons seuns, manne, van God is.

Die gesprek het ook sy draai by masturbasie en seks gemaak en ek en Hano kon reguit met die hoërskoolouens daaroor gesels. Vir ‘n paar van hulle weet ek dat dit die eerste keer was wat hulle in ‘n geselskap was waar ouens nie iets vuils daarvan gemaak het nie, maar juis kon praat oor hoe mooi dit bedoel is om te wees. Dit was vir my net so ‘n dun oomblik as die vorige aand: die geleentheid om vir jonger outjies te kon wys dat ‘n Christen se lewe regtig lekker is; dat ons nie skaam is oor dinge nie, maar dat ons die lewe in al sy fasette anders (moet) benader as die wêreld rondom ons. Dit was ‘n reuse voorreg om dit wat ek al geleer het, akademies sowel as non-akademies, oor te kon dra aan die jonger ouens.

Hiccups met die spanbestuur, wat net soos in heeltemal afwesig was ten spyt, was dit ‘n Stranddiens wat ek altyd in my hart sal dra, veral ook omdat ek nie seker is of ek (hoe graag ek ookal wil) wel aan die einde van die jaar by die span sal kan aansluit nie.
NG Vryheid Moedergemeente se stranddienste het ‘n manier om hul temas uit te leef en hierdie een was nie anders nie:

Dis Overall ‘n Fees Om ‘n Christen Te Wees!

TO Stranddiens #03: MAGIC…7-14 Januarie 2001

Vir hierdie inskripsie het ek afgekom op my oorspronklike dagboek-inskrywing (ja, ek het my hele hoërskoolloopbaan ‘n dagboek gehou!) direk na afloop van die betrokke stranddiens. Daarom plaas ek dit onveranderd. Net ‘n verduideliking of twee vooraf: die naam “Maruis” is nie verkeerd gespel nie, daardie ou het sy naam so gespel met die “u” voor die “i”. Ook het ek nie aan die teologiese insigte of sulke goed geraak nie. Hier is my account van NG Vryheid Moedergemeente se 3e stranddiens by TO Strand dan, onveranderd:

15 Januarie 2001

Die jaar het afgeskop op ‘n wonderlike, ongelooflike, fantastiese, asemrowende manier wat ‘n mens nie kan beskryf nie. Dit het alles te doen met TO, God, Maruis en Magic. Maar daaroor sal ek later skryf. Van nou af gaan ek elke dag skryf wat die Here vir my vandag gesê het.

Vandag se boodskap is Efesiërs 1:3-14: “Aan God, die Vader van ons Here Jesus Christus, kom die lof toe! Hy het ons in Christus geseën met al dieseëninge van die Gees wat daar in die hemel is. So het HY…ons in Christus uitverkies om heilig en onberispelik voor Hom te wees…Deur die bloed van sy Seun is ons verlos en is ons oortredinge vergewe…Deur Christus het ons deel geword van die volk van God soos Hy dit vooruit al bestem het…Daarom moet ons, die eerstes wat ons hoop op Christus gestel het, die grootheid van God prys. Deur Christus het ook julle deel geword van die volk van God toe julle die waarheid wat aan julle verkondig is, die evangelie van julle verlossing, gehoor en tot geloof gekom het. Die Heilige Gees is die waarborg dat…God…almal wat aan Hom behoort, volkome sal verlos. Daarom moet ons Sy grootheid prys.”

Hoekom ek sê TO was net eenvoudig Magic, is omdat God dit in ‘n wonderwerk verander het. Ons het Saterdag, 6 Januarie, spanbou gehad op Oom Tommie-hulle se rivier. Toe, die aand by die saal, nooi Oom Ferdinand vir Herman Jordaan om saam te gaan! Nou kyk, almal in Vryheid weet Herman is die grootste psycho en freak binne ‘n radius van 100km, en toe hy daar aankom, vra Sonél vir my: “Wat gaan ons nóú maak?” Want die kanse is groot dat hy ‘n Mariet-tipe kan trek en dan is ons span in sy moer in. Maar, “our Lord works in mysterious ways,” en op die ou end sou God vir Herman gebruik om by Maruis uit te kom.

Ons ry toe Sondag na kerk. In die kerk het ons ‘n mimiek op ‘n Louis Brittz-liedjie, “Gaan na jou buurt,” gedoen en so het God ons TO toe gestuur.
Toe ons by TO stop, toe staan ons daar rond. Sonél, soos wat sy nou maar is, sien toe hierdie groep seuns raak en gaan praat met hulle. Dit sou Maruis, Kobus (Koos), Ruan, Johan, Charl en Corné wees, maar toe sy my aan hulle bekendstel, kon ek onmiddellik nie eens een naam onthou nie. Sondagaand het ons lekker geslaap, maar die muskiete het ons (elke ander aand ook) omtrent weggedra.

Maandagoggend 5-uur het ek en Ferdinand gaan draf, en ek het net skielik bewus geword van die Here se almag en hoedat Hy my seën. Ons het elke oggend 6:30 bewuswording op die strand gehad, en God se goedheid was net by ons. Die Bybelstudie het gegaan oor hoedat God in my en ek in Hom is. Ons het sandkasteelkompetisie gehad en ons span het (wonder bo wonder) gewen. Poppekas was orraait, maar ons het ‘n bietjie vinnig gepraat. Konsertoefening het ook heel goed afgeloop. Die aand het ons speletjies gehad, en dit was baie lekker. Toe het ons al (weer) vir Maruis ontmoet, en ons het gesien, soos wat Shalom dit gestel het, hoedat hulle skree vir hulp.

Dinsdag was die beste dag ooit. Ek, Marnie en Liani het gaan drag en toe is ons weer strand toe. Elke oggend was die see net ongelooflik mooi. Bewuswording was weer baie spesiaal. Bybelstudie het gegaan oor dat my liefde vir God my enigste dryfveer moet wees. Sonél het toe alreeds baie tyd saam met Maruis deurgebring, en Herman ook. Ons het touch-rugby op die strand gespeel en dit was nogals lekker, al het my span laaste gekom. Poppekas het gerule. Dit was ‘n hit deur en deur. Konsertoefening het netso goed afgegaan – ons het die hele “Ek Leef” in ‘n halfuur se tyd geleer!

Die aand met ete het dit begin reën, en ons maak toe reg vir Praise en Worship vir as dit sou reën. Ons bid toe dat die Here se wil sal geskied, en net toe ons klaar gebid het, het die reën opgehou en het ons ‘n volmaakte reënboog gesien. Dit was vir my die teken van God se grootheid. Ons het toe die beplande strandmars gehou en daarna koffiekroeg bo by die huisies. Daardie aand het Koos sy hart vir die Here gegee en die maansverduistering het plaasgevind.

Later die aand, na ek en Koos ‘n ruk gesels het, het hy buite by Jorita gestaan waar sy met Ruan en Johan gesels het. Sonél kom toe aangestap en ek kon sien iets is heavy fout met haar. Sy gryp my toe aan die arm en ons het onder by die trappies gesit en oor Maruis gepraat. Sy het gesê sy kon nie meer nie, sy weet nie meer watter kant toe met Maruis nie. Sy het als probeer en dat hy so kwaad is hy kan moord pleeg. Ek sê toe vir haar ons moet bid vir ‘n wonderwerk en glo dat een gaan gebeur. Hano en Wilna kom sit ook toe daar en ons besluit toe om almal van die span wat nog wakker is bymekaar te kry en ons bid toe vir Maruis. Dit was ‘n ongelooflike amazing ervaring om te sien hoe elkeen hierdie ou wat ons eintlik glad nie ken nie, aan God opdra en Hom vertrou vir ‘n wonderwerk in Maruis se lewe.

Maruis kon daai aand nie slaap nie. Drie-uur die oggend het hy alleen op die rotse gesit. Sonél het kort-kort wakker geword en dan vir Maruis gebid.

Woensdag kon ons duidelik ‘n verskil in Maruis se lewe sien. Hy was baie rustiger en kalmer gewees.
Woensdagoggend is ek alleen strand toe, vroeg die oggend en ek kry toe vir Oom Ferdinand en Tannie Annatjie daar. Ek vertel hulle toe van die gebede vir Maruis en watse impak dit op ons almal gehad het. Bewuswording was weer eens soos jou vitamiene vir die dag. Bybelstudie het gegaan oor dat jy baie met God moet praat deur die dag. Ons het ‘n see-jol vir gesinne gehad op die strand en dit was baie lekker. Maruis het ook daar aangekom en saam gespeel. Koos-hulle was vir die dag weg, ek dink Margate toe.

Poppekas was ook weer ‘n treffer en die kinders het hulleself geskeur vir Hano en Morné. Dié middag het ons die hele “Testify to love” en ‘n groot deel van “I vow to thee” geleer, weer eens in ‘n rekordtyd. Die aand was dit sokkie en dit was baie lekker.

Donderdag het dit vir my gevoel of alles ‘n totale flop gaan wees en dit het gevoel asof die span uitrafel. Bewuswording was ons op die rotse aan die regterkant van die stand gesit en alhoewel dit spesiaal was, was Shalom en Landie laat gewees. Bybelstudie het gegaan oor dat jy onder jou geloof moet vuurmaak, en glo my, dáái dag was ‘n grootskaalse toets vir ons geloof en vertroue op God. Vir volleyball kon ons byna nie ‘n net in die hande kry nie en ons het ‘n halfuur laat begin. Die vorige dag het oom Deon en oom Jan die mic se extension gebruik om die een luidspreker reg te maak, en toe sit ons by Poppekas sonder ‘n mic.

Ek het ook voor die tyd gesien hoedat Koos en Maruis buitekant die saal tafeltennis speel. Toe hulle weg is, sien ek dat iemand bo-oor die advertensie-bord gekrap het en by die tye geskryf het: “Rook, eet slaap en drink.” Dit het my ongelooflik seergemaak en ek was woedend gewees. Nie soseer vir Maruis-hulle nie (wie anders kon dit gedoen het?) maar vir die duiwel wat ons dag met die hoogtepunt, die Konsert & Kruistog, omver probeer gooi. Ek het toe my wit hemp wat ek aangehad het, uitgetrek en die bord daarmee skoongemaak. Daarna was die hemp so opgemors dat dit die nuwe Loser-hemp geword het (die oue is in die asblik gegooi vir aroma en nie weer gevind nie). Alhoewel die poppekas-boodskap van moenie rommel strooi nie goed deurgekom het, was dit frustrerend en moeilik sonder die mikrofoon.

Konsertoefening het eintlik goed gegaan, maar die heeldag en heeltyd het Herman probeer oorvat en alles wat tannie Annatjie gesê het, herhaal. Hy het my grensloos geïrriteer en toe ek na die tyd vir hom sê dat ek en Marnie in beheer is en dat hy vir ons moet luister al is hy ouer as ons, het hy homself gestrip en gesê ek sal nie so met hom praat nie. Ek ruik toe sy asem en sê vir hom ek kan hom ruik, wat hy toe woedend ontken. Ek sê toe ek hoop sy gewete pla hom, as hy ooit so iets het. Ek wou regtig nie met hom baklei nie, maar dit het gebeur. Ek wou graag voor die aand met hom vrede maak, maar het toe nie daarby uitgekom nie. Voor ete het ek oor die foon met Werner gesels, en Jorita ook. Ek het hom vreeslik gemis op die stranddiens.

Toe ons by die konsert uitkom, is daar skielik nie genoeg kerse vir almal nie. Marnie bid toe vir ons voor die tyd dat God dit net sal seën tot Sy eer. Ons het begin met “Ek Leef” en dit het gelyk of Maruis ons uitlag. Ek sou later uitvind hy het vir Herman gelag wat die heeltyd ‘n step agter ons was. “Ek sing en lag en dans” was orraait, maar Odie het ‘n bietjie geval by “Ek Leef”, so ek was redelik opgetens. Daarna was dit die skreeusnaakse “Gaan na jou buurt”, wat okay gegaan het.

Toe het ons “Testify to Love” gedoen en afgesluit met “I Vow to Thee”. Daarna het ons almal in die paadjie na die strand toe gestaan met ons kerse en die pad vir die mense verlig. Almal is na die rotse toe waar ‘n kruis gestaan het wat Rukus en Landie met foelie oorgetrek het. Teen die rotse op het ons weer ‘n brandwag gestaan. Die view af na onder toe was ongelooflik mooi. Oom Ferdinand het ‘n boodskap gelewer en daarna is ons na die volleyball baan waar die kampvuur gebrand het. Ek en een van die twins (Elru en Ruduan Pieterse) het by die ingang gestaan en vir die mense verlig.

By die kampvuur gekom, kry ek vinnig vir Maruis, en hy sê toe vir my dat daar party van ons kinders is wat hom afsit. Ek sê toe vir hom hy moenie dat die kinders van die span in sy pad staan nie. Daai aand het ek, Hano en Rukus vir Koos en Ruan gebid. Almal wat ‘n recommitment wou maak of vir die eerste keer hul harte aan die Here gegee het, het hulle name op die kruis wat ons saamgevat het geskryf. Toe ek saam met Koos en Ruan in die saal instap verby Maruis en Sonél, vra hy kwaad vir hulle: “Trek julle ook nou ‘blind’?” En Koos het hom geantwoord: “Dis ook orraait!”

Ons is toe boontoe om koffie te drink. Net voor evaluering kry Oom Ferdinand my en sê dat Herman-hulle vir hom gesê het Maruis is na die rotse toe en dat hy hom gaan soek. Sonél was iewers waar sy die heeltyd gebid het. Ek en Landie het bid-buddies gehad en ons het saam gehuil oor verlore ouens soos Maruis en dat ons ook graag iemand so na God toe wil lei. Evert het toe ook daar kom sit en huil. Toe ons opstaan en teruggaan na die eetplek toe, sien ons vir Hano…met Maruis by hom!!! Nou kyk, wat presies gebeur het, weet ek nie, maar Maruis het toe sy hart vir God gegee!!! Ons was só bly toe hy, Koos en Ruan daar wegstap en ons weet hulle is gered. As ons, wat maar aardse mense is, só verskriklik bly is oor een siel wat gered is, hoe bly moet die engele in die hemel dan nie wees nie? Ek sweer hulle het geparty.

Koos en Ruan het toe weer later daar aangekom, want hulle sou 6-uur die volgende oggend ry. Koos het byna die helfte van die sak toffies saam met hom daar weg Pretoria toe. Hulle het ons 6-uur Vrydagoggend kom groet.

Vrydag was ongelooflik lekker. Bewuswording op die rotse was ‘n belewenis. Soos wat die flitse die vorige aand op die kruis geskyn het, het die son op die kruis geskyn en hom verlig. Bybelstudie het gegaan oor dat ek my daarin moet verlustig om God se wil te doen. Skattejag was lekker, maar kort. Daarna het ons in die swembad geswem. By die pooltafels het Jorita vir Maruis met Schweppes gegooi en ek en hy het haar toe in die swembad laat beland. Sy het hom toe weer teruggekry deur sonblok binne-in sy plakkies te smeer. Elke keer as hy wou rook, het hy chappies gekou.

Poppekas was orraait, maar ons was weer eens sonder ‘n mic. Die middag is ons Port Edward toe en daar het ons superttube gery – flippen lekker! Die aand het ons Praise en Worship gehad. Dit was ‘n baie aandoenlike belewenis. Toe ons die Hosanna-medley gesing het en by die deel was van “Nuwe Jerusalem” toe besef ek dat die Here ook die werk wat Hy deur ons in Maruis se lewe begin het, sal voleindig. Teen die einde van die aand, toe ons vir die soveelste keer “Friends” van Michael W. Smith sing, het almal gehuil. Die spanfoto gaan vreeslik baie rooi oë op hê!

Toe is ons saam met Maruis strand toe en ‘n paar van sy “vriende” (puh-leeze, hulle is sulke regte rook/drink-losers) was ook daar. Dan vra hy vir hulle om nie naby hom te rook nie en as hulle rook, staan hy op en loop weg. Toe hy in die paadjie sit en ‘n ander meisie langs hom begin rook, sê hy: “Iemand, bring net vir my ‘n Bybel of doen iets, want ek wil rook!” Toe sê ons vir hom Psalm 23 op en toe’s dit weer beter

Ek, Evert, Deon en Herman het buitekant geslaap Vrydagaand, of eerder probeer slaap, want Morné het so met daai meisies gekuier en hulle het so gerook dat dit ‘n wonder is dat ons enigsins slaap ingekry het. En om alles te kroon byt ‘n muskiet my toe op my bo-lip.

Saterdag is ons toe Shelly Centre en Uvongo toe. Ons het vir Maruis daar gekry en hy het saam met ons gaan fliek. Herman, met wie ek Donderdagaand vrede gemaak het, het in die fliek begin koud kry en aan die slaap geraak. Na ‘n rukkie word hy wakker en sê weer dat hy koud kry. Toe sê ek vir hom om badkamer toe te gaan. Ná die fliek vertel hy dat toe hy in die badkamer kom, wonder hy: ‘Wat maak ek hier? Ek moet gaan fliek!’ Ek het gedink dit sou dalk warmer wees daar. Die aand het ons tot 11:00 toe gesokkie. Ek, Odie, Marnie en Elmi het probeer om te deurnag. Ek het 03:25 aan die slaap geraak, maar 03:40 toe maak Odie my wakker om vir Maruis te groet. Hulle het 04:00 die pad terug Pretoria toe gevat. Ek het toe gaan bad en in die bad aan die slaap geraak.

Sondagoggend het ons vir ‘n laaste keer evaluering gehad. Shalom sê toe: “Toe ons die eerste keer na ‘n tema gesoek het, was al die voorstelle so bymekaar geskryf, maar MAGIC het alleen gestaan. Toe sien Yolandie dit en sê: ‘Magic! Mag Almal Groei In Christus.’ En Hano het verkeerd gehoor en dit het “MAGIEGH” geword.”

Dit was soort-van die seël op alles. Dit was die beste week ever. Ons het gegaan om ander te help om in Christus te groei en op die ou end het onsself die meeste gegroei. God het ons geseën met al die seëninge moontlik. Hy het Sy almag bewys deur die oneindigheid van die see, die goue son op die water, die ontelbare sandkorrels, die maansverduistering, die reënboog in die lug, die sterre en die natuur. Sy liefde is bewys in Maruis se lewe en Sy genade deur die wonderwerke wat hy laat gebeur het.

Daar het nog ander goeters ook op die stranddiens gebeur. Soos die alewige Claudia wat van sonop tot middernag by ons geboer het en op Ferdinand verlief was. En Rukus wat verlief is op Landie, maar Landie wat nie van hom hou nie. En dat die poppekas se olifant ‘n graad in gras het. Gras wat? Grasgroen! En dat ons elke dag vrek lekker kos gekry het by oom Deon en tannie Sharon Harris. En dat die swembad vir die grootste deel van die week so ‘n piepiegroen was – AIDS op sy eie. En dat “Sky” van Sonique tot vervelens toe deur ons ore gedreun het, te danke aan Hano en Rukus. En dat ek, Ewald en Evert ‘n engelse oom gehelp het om sy karavaan op te slaan (hy het nie ‘n cooking clue gehad hoe nie). En dat Herman eintlik ‘n flippen snaakse ou is. En dat “Friends” op die ou end ons temalied geword het.

Teen 15:45 Sondagmiddag was ons terug in Vryheid. Met Jesus se krag in ons, reg vir die nuwe jaar.

Stranddiensspan 7-14 Januarie 2001:

Tiaan van Niekerk
Adriaan ‘Odie’ Odendaal
Hano du Plessis
Rukus Erasmus
Ewald Hanekom
Evert Erasmus
Ferdinand van Niekerk
Johan Pollard
Deon Harris
Morné van der Merwe
Herman Jordaan

Marnie van Niekerk
Sonél de Bruin
Jorita Lourens
Landie Fourie
Mariette Hanekom
Wilna van der Westhuizen
Liani Lourens
Lizahn Lourens
Marita Kok
Yolandie Jansen
Shalom Harris

Mag Almal Groei In Christus
May All Grow In Christ

TO Stranddiens #02: Junie/Julie 2000: JESUS IS DIE ROTS IN DIE STORM

Stranddiens #02: Junie/Julie 2000: JESUS IS DIE ROTS IN DIE STORM

DISCLAIMER: Ek het besluit om die betrokke Dominee se naam uit die post te verwyder omdat ek nie die ervaring wil verander nie, maar ook nie sy huidige bediening wil beskadig nie.

Hierdie 2de stranddiens het hemelsbreed verskil van die vorige een, hoewel klomp van dieselfde mense weer saam was en ons eintlik presies dieselfde goed gedoen het.

Eerstens het Ds X en sy gesin saamgegaan, in plaas van Ds Ferdinand en Tannie Annatjie. Ds X het is daardie jaar van N af Vryheid toe beroep en omdat hy die jonger dominee was, is daar sommer goedgedink om hom die jeugdominee te maak – ‘n faux pas wat duisende gemeentes doen! Net omdat ‘n ou jonger is, beteken nie hy is goed met die jeug nie. Hierdie was ‘n sprekende voorbeeld.

Tweedens het ons ‘n ander kosma gehad: Tannie Marlene M (Tannie Henriëtte se man is oorlede kort ná die eerste stranddiens en lang storie, maar sy sou toe in die stranddienstyd met sy beste vriend, wie se vrou ook oorlede is, trou). Haar kinders was toe deel van Creare en het daar gedans en poppekas opleiding gekry en sulke goed.
Dit was die twee groot dorings in ons vlees daardie stranddiens.

Ek kan ook nie lekker onthou hoekom presies ons dié tyd van die jaar gegaan het nie. Iemand anders het weer kop uitgetrek en toe moes ons instaan en omdat ons die eerste keer ‘n redelike indruk gemaak het, het die oord se bestuur kans gesien om ons ‘n wekie in die Julie-vakansie te gee.

Die chaos het al voor die tyd begin. Toe ek en Marnie ons weer kom kry, vind ons uit dat Oom X besluit het dat Tannie Marlene se kinders die narre by die poppekas is en dat hulle sommer die storie hanteer. Natuurlik was ons up in arms daaroor, want hy was mos nie die vorige keer daar nie, so hoe sou hy nou weet wat aangaan en hoe ons die goed doen? Ons het toe met hom gaan praat nadat dit rugbaar geword het dat ons ongelukkig is met wat hy gedoen het. Toe al het ek besef dit gaan ‘n tawwe tyd wees. Eventually het ons toe tot die vergelyk gekom dat die Creare-narre die boodskap-narre sou wees (of so iets) en die ander narre sou met die kinders speel. Weird, ek weet, en dit was hoofsaaklik kommunikasieprobleme wat al die gemors veroorsaak het.

Die span was ook aansienlik groter as die eerste keer, want ‘n uitreik verkoop mos homself en as kinders hoor dat ‘n ding lekker was, dan is hulle geneig om dit ‘n try te gee. So daar was, behalwe vir Tannie Marlene se kinders (sy het 4 dogters gehad plus aanhangsels wat in hulle jeugband-ding was), was daar ‘n klomp nuwe mense by gewees. Dit was onder andere die eerste keer dat Hano du Plessis saam was.

Elke Stranddiens het ons ‘n konsert wat meestal bestaan uit gospel-liedjies waarop ons dan mimieke uitgewerk het. Later sou die temas varieer en meer inpas by die oorhoofse stranddiens-tema van die betrokke jaar, maar hier was dit nog in die beginfase van die goed, so ons het dit met sulke reëltjies dialoog aan mekaar geweef. Ek en Marnie het basies die hele konsert op Comradesdag uitgewerk – dit was nogal tappend om moves vir al die liedjies wat ons wou gebruik uit te dink! Maar ons het dit gedoen…

So is ons toe op die ou end af see toe. Selfs die dag toe ons gery het, was nie sonder hiccups nie. Daar was skielik nie genoeg vervoer gereël nie. Werner was op die punt om sy goed te vat en eerder huistoe te gaan, toe ons darem nog ‘n kar gekry het: Rukus Erasmus-hulle s’n. Ons cruise toe oor Ladysmith met die N3 saam af see toe. Dit sou okay gewees het, as ons nie elke twee ure vir ‘n uur lank gestop het nie! Ons het op die ou end 23:00 daar aangekom.

Goed, nou was ons darem by die oord en dinge kon begin gebeur. Maar helaas…Oom X het ons in die oggend 06:00 kom wakker maak deur met die megafoon uit te roep: “Word wakker, word wakker, die dag word al swakker!”
Groot fout! Want onthou, Junie/Julie is dit middel van die winter, daarom is dit nog stikdonker 06:00 die oggend! En om met so ‘n simpel rympie wakker gemaak te word, is elke tiener se gat se deksel. Komaan, wees kreatief!

Maar dit was die status quo, irriterend soos dit was. Bybelstudies in die oggend was ‘n disaster, want Oom X het een of ander reeks of iets gedoen oor die wederkoms – en vir twee ure op ‘n slag lank aangehou! Die kinders was só verveeld en so vaak dat ons menigmale onsself moes wakker knyp.

Strandspele was darem okay, wanneer ons eventually daar uitgekom het. Ons kon darem self die sandkasteelkompetisie en touchies en sulke goed hanteer sonder dat ons teruggehou word. Poppekas was ook darem onder beheer-ish. Ons moes met die boodskap-narre deal, maar dit het ook net 1 dag gehou en toe’s dit van die baan. Hulle het dit sommer self geskrap…

Gewoonlik ná poppekas, so teen 14:30 die middag, het ons konsert geoefen. Dit was nogal ‘n challenge, want nie net moes ons al die mimieke vir al die 30 kinders wat daar was leer nie, ons moes ook heeltyd die kritiek van die Creare-kinders absorbeer en iets daarmee maak. Challenging! Ek en Marnie was onderskeidelik maar in standerd 8 en standerd 9 en om die kinders se aandag te hou was dikwels ‘n saak van onmoontlikheid. Ons het besluit om vir Oom X en Tannie Marlene die dialoog te gee, sodat hulle ook deel van die konsert kon wees. Maar moenie dink hulle sou help by oefeninge nie! Hy sou op die verhoog staan en kitaar speel en Tannie Marlene sou sommer glad nie eens daar wees nie. So, ons moes teen dit ook probeer werk.

Die kos was die ander groot probleem. Daar was nooit genoeg nie. Die eerste oggend al het drie van ons ouens nie kos gekry nie. Die een bak roereier (al wat sy voorgesit het) was op en dit was nou maar so. O, ja, haar kinders het ander kos as ons gekry. Apart, in die kombuis.

Dit het so geraak dat ek, Werner, Jorita en Marnie elke oggend by die restaurant gaan toasted sandwiches koop het. Jorita het op ‘n stadium haar ma gebel en gevra dat sy vir haar moes geld inbetaal sodat sy kon eet! Hoe crazy is dit.

Tog, die hele situasie rondom Oom X en Tannie Marlene het ook vir sy snaakse oomblikke gesorg. Rukus-hulle het die een aand Oom X se selfoon, wat ook as sy wekker gedien het, in die hande gekry en die wekker gestel vir 01:00 die oggend. Onthou ek het gesê 06:00 is dit nog donker…so toe hy daar aankom met die megafoon en sy rympie – net nadat ons in die bed geklim het – het hy nie besef dat dit nié 06:00 is nie! Toe ons nie wil reageer nie, het hy aangehou: “Kom julle! Dis opstaantyd!” Met ‘n megafoon wat klink asof dit deur die hele vakansieoord weergalm. Dis toe dat Tannie Marlene, wat saam die girls in die bungalow geslaap het, vir hom skree: “X! Dis eenuur! Gaan slaap!”

Daar was ook ‘n vrek lang toutrektou, wat ons toe nooit vir toutrek gebruik het nie. In plaas daarvan het ‘n paar van ons (ek, Louis, Albertha, Werner, Wihan, Rukus, Marnie) die een aand die tou gevat en Oom X-hulle binne-in sy huisie toegebind. Ons het die tou rondom die handvatsel gedraai en oor die balke van die stoepdakkie gegooi en reg rondom die huisie gevat en hom toegebind.
So kon ons toe een oggend in rus en vrede opstaan en self afgaan strand toe vir bewuswording, terwyl Oom X by sy deur gestaan en klop het dat ons vir hom moet oopmaak. Ek en Rukus het toe maar gegaan en die tou weer los gaan maak. Eish.

Die meeste van julle ken die spook-ding wat dikwels op kampe gebeur? Jy kry iemand om by te spook en iemand spook weer by jou. Jy kan daardie persoon ‘n opdraggie gee om uit te voer, maar die eintlike idee is dat jy hom/haar moet bederf. Dit word natuurlik ook gewoonlik transgender uitgevoer en moet anoniem bly tot die laaste dag.
So kry Oom X die een dag ‘n pak rou boontjies van sy spook (yeah right!) af. Toe ons die middag by ete kom, sien ons dat daar net so ‘n stainless steel bak op die tafel lê met die droë boontjies in. Ja, sê Oom X, ons budget is klaar (met ten minste 4 dae om te gaan) en dit is al wat daar is om te eet. Ons almal het geweet (eintlik maar gehoop) dat hy ‘n trick op ons trek, maar hy was heel ernstig. Marnie bid toe vir die boontjies en vra dat die Here dit maar moet seën! Tannie Marlene bring toe gelukkig ander kos daar aan, maar Oom X sê toe so ‘n stukkie van dat ons nie iets moet suur maak wat andersins lekker kon gewees het nie. Hmm.

Dit was die eerste stranddiens waar ons ‘n talentaand gehad het – groot opwinding! Ek en Jorita was die hosts en die deelname was goed. Selfs uit die span uit het ons so ‘n musiek-spoof van Rooikappie opgevoer en ek en Sonèl het op die ou end gewen met ‘n klavier-viool duet van Meatloaf se “I Will Do Anything For Love (But I Won’t Do That)”. Ja, ek weet – ons was nie suppose om in die running te wees nie, of hoe? Dis tog vir die oord se mense. Anyway…My stem het so ‘n dag of wat vantevore begin wegraak en daardie aand was dit belaglik snaaks om ‘n talentaand te host met ‘n rasperstem wat Macy Grey my sou beny. Ons het als probeer om dit te fix – daar was selfs ‘n tannie tussen die vakansiegangers wat my so ‘n mengsel van heuning en koeksoda ingegee het. Dit het nie gewerk nie.
Daar was ook een van die deelnemers, so ‘n weirderige, maer outjie met blonde hare wat gesê het hy is tweeslagtig. I know. Sy rendition van Amazing Grace was nogal snaaks, maar dis bietjie “you had to be there”.

Poppekas het aanvanklik met rukke en stote gegaan (die stories nou), maar die een dag het Hano en Werner daar ingespring en dit vrek snaaks gemaak. Van toe af was Hano die Wolf in Poppekas, uit en gedaan!

Die konsert het baie goed afgegaan. Ons het goed gedoen van Willie Joubert, Don Francisco, Leon Ferreira, David Meece en ons het afgesluit met Laurika Rauch se Hot Gates. Daarna het ons ‘n kampvuur gehad met mense wat getuienisse gelewer het. Vir die mense wat die oord ken, dit was daar waar die ou volleyball-baan was, langs die swembad.

Die laaste aand het ‘n klomp van ons gedeurnag. Ook dit het sy porsie controversy gehad! Omdat ons nooit regtig koeldrank gekry het by etes nie, was ons toe ook dors en ons breek toe by die Putt-Putt-baan se huisie in en vat van die blikkies koeldrank wat daar was (relax, Marnie het later met oom Jan reggemaak!). Daarna het ons met die bospaadjie van die boonste swembad af deurgestap na Ilala Cabanas toe en so met ‘n wye draai met die teerpad langs teruggestap oord toe. Toe ons so teen 02:00 die oggend se kant terug was by die saal, sien ons ‘n broodlorrie daar staan. Ek dink dit was Blue Ribbon? Anyway, ons vra hulle toe of hulle nie ‘n spaar brood het nie en toe gee hulle vir ons een! Dit was die lekkerste vars, warm brood wat ek nog 02:00 die oggend geëet het…

Louis, Albertha, Annalene en Mariëtte het op die strand geslaap en ek, Marnie, Friedel, Odie en Werner het daar ook ‘n draai gemaak. Ons het amper aan die slaap geraak, maar ons was vasbeslote om wakker te bly en waai toe weer.

Nou, vir die volgende deel om snaaks te wees, moet jy weet hoe TO Strand se ablusieblokke uitgelê is. Daar is die groot een by die onderste karavane, die A-blok, en een by die boonste karavane, die B-blok. Dis ook die een wat ons gebruik, want dis die naaste aan die studente se bungalows. Die A-blok s’n is bietjie fancier as die B-blok s’n. As ‘n mens by die deur van die B-blok se badkamers instap, draai jy regs na die manne se kant toe en links na die dames. Die mans het net een bad, terwyl die dames drie het: twee aan die regterkant en een links. (As dit andersom is – onthou die laaste keer wat ek daarin was, was 7 jaar gelede!)
Nou, toe ons van die strand af kom, besluit ons om te gaan bad. Marnie en Friedel is na die A-blok badkamers toe, terwyl ek, Werner en Odie die kans aangegryp het en in die dames-badkamer gaan bad het. Dit was 04:00 die oggend, so die kans dat daar girls in sou wees, was absoluut minimaal.

Nie minimaal genoeg nie, sou ons egter uitvind: ons was elkeen net in ons cubicle in die bad, die water pas klaar ingetap, toe ons die deur hoor oopgaan en Mariëtte se skril stemmetjie wat die warm badkamerlug sny:
“Nou wie sou dié tyd van die oggend wou kom bad?”

Vandat ons elkeen ons cubicle se deur agter ons toegemaak het, het daar ‘n paar dinge gebeur waarvan ons glad nie bewus was nie en ook geensins mee rekening gehou het nie. Eerstens het Shalom kom wasgoed was of uitspoel of iets – ek dink daar was ‘n tuimeldroër in die badkamer – of watookal, maar sy het ingekom sonder dat ons geweet het.
Die strandslapers het ook begin natdou en koud kry en Mariëtte en Albertha het toe ook die idee gekry om te kom bad (damn idea-pool!).

Ons drie ouens skrik toe natuurlik ons blase vol borrels toe ons besef wat aangaan.
Nee, sê Shalom, sy weet nie wie dit is nie, maar die deure was al toe toe sy daar ingekom het.
Albertha, reguit mens wat sy is, besluit toe om te vra: “Wie’s hier binne?”
Nie een van ons ouens het ‘n woord gesê nie. Net sulke benoude roer geluide in die water gemaak.
Weer het sy gevra: “Is hier ooit iemand hier binne?”
Werner laat toe so ‘n falsetto-tipe “Ja!”-gilletjie uit. Ek het glad nie geweet wat om te doen nie. Ek bedoel, hoeveel keer in jou lewe kom jy in só ‘n situasie? En hoe berei jy voor daarvoor? Ehh…
Nogmaals het Albertha gevra: “Kan u vir ons ‘n aanduiding gee van hoe lank u nog gaan wees?”
Weer die benoude watergeluide.
Dis toe dat sy vir Mariëtte sê: “Ek gaan nou hier oor kyk om te sien wie dit is!”
Dit was die trigger wat ons ouens nodig gehad het. Odie het met sy nat bas en al by die venster uitgestorm, terwyl Werner soos ‘n wafferse kaelnaeler by die linkerkantste bad uitgevlieg het.
“Odie! Werner!” is al wat Shalom geamuseerd-geskok kon uitkry. Ek het die diversion gebruik om vinnig ‘n handdoek om myself te kry, af te droog en my klere aan te trek. Die girls was ietwat dronkgeslaan en kon glad nie verstaan wat sopas daar gebeur het nie. My stem was nog maar lekker hees, en ek dog toe ek sal die nuus breek:
“Dis so funny!”
Albertha het my herken: “Tiaan!”
Ek het toe ewe ordentlik uitgekom en tussen die lagbuie deur die storie vertel van wat van ons kant af daar gebeur het.
Kyk, between a rock and a hard place…

Ons het weer lekker mense ontmoet daardie stranddiens. Een ou, Desmond, was ‘n studentevriend van Marnie-hulle wat later leier was van RAU se TO 1 span. Hy het ons vermaak deur “When You Say Nothing At All” op snaakse maniere te sing en van sy shakertjie te praat as sy “goppichichie”. Probeer dit vinnig sê, ek dare jou.

Die terugtog was weer uitmergelend lank gewees en ons wou nog Tannie Henriëtte se troue maak – wishful thinking, maar ons was darem betyds vir die koek en tee in die saal na die tyd!

Ná hierdie disasterous poging het ons sterk daarin getwyfel of die oord ons ooit weer sou vra om te kom dienswerk doen. Wat wel tot die res van die gemeente begin deurdring het, is dat Oom X dalk nié by die tieners van die gemeente betrokke moet wees nie. Inteendeel, ons het geweier om hom daar te hê.

Laat dit vir almal ‘n les wees: as jy met tieners wil werk moet jy hulle taal kan praat, maar nie te hard probeer om cool te wees nie;
jy moet op hulle vlak werk, maar hulle nie soos idiots behandel nie;
jy moet hulle vertrou om die werk te doen, maar jy moet enige tyd kan ingryp wanneer die druk vir hulle teveel raak en hulle jou hulp nodig het;
jy moet saam hulle deelneem aan hul aktiwiteite, maar jy mag nooit oorneem wanneer hulle in beheer is nie;
jy moet orals sigbaar wees, maar jy mag nie hulle shine steel nie;
jy moet jouself in die posisie stel om sáám met hulle te wees en nooit van bo-af jouself op hulle af te forseer asof jy die baas is en al die antwoorde het nie.
Wat is daai een definisie van evangelisasie? “Evangelizing is one beggar showing another beggar where to get bread.”
Dis maar jou beste default posisie om in te wees.

Stranddiens #01: 1-9 Januarie 2000

Stranddiens #01: 1-9 Januarie 2000

Ons eerste stranddiens na TO Strand toe het eintlik baie toevallig gebeur en was veronderstel om net ‘n eenmalige gebeurtenis te wees. Sien, RAU (toe nog RAU!) het altyd twee vol spanne gestuur gedurende die Desember-vakansie: een span wat vir twee weke gegaan het tot net ná Kersfees en dan ‘n tweede span wat dan so van die 26e tot 7 Januarie daar sou bly. Die mense wat die oord ken, weet ook daar is blokruilings van vakansiegangers wat in en uit beweeg.

Dié betrokke jaar kon RAU se 2e span net tot Nuwejaar bly – ek weet nie hoekom nie – en hulle het dus iemand nodig gehad om die gaping te vul. Die onderbestuurder van TO Strand op daardie stadium was Jan Erasmus – ons een predikant by NG Vryheid Moedergemeente, Ferdinand van Niekerk, se swaer. So, hy bel toe ons gemeente en hoor of ons nie lus is om ‘n span te stuur nie – sommer maar net, kyk wat ons kan doen, jy weet, niks heavy nie. Oom Ferdinand en sy gesin was ook ou bekendes aan die oord en aan dit wat die stranddiensspanne daar gedoen het en hy stem toe in.

Die Jeug by Vryheid Moedergemeente was in daardie tyd nie baie groot nie, maar dinge het tog begin optel. Die probleem was egter om mense so laat in die vakansie te kry wat nog nie ander planne gehad het nie en dus kans sou sien om op ‘n stranddiens te gaan (nie dat ons regtig geweet het wat dit beteken nie – ons het nie eens geweet waar die plek is nie!). Maar op die ou end was ons 19 mense altesaam: span, geestelike leiers en kosma en haar dogter ingesluit! Die amazingste van dit was dat ons dit alles bymekaar gekry het in ‘n week. Op die ou end het ‘n groot gedeelte van die span bestaan uit kinders wat in ons selgroep van daardie tyd was.

Natuurlik moes ons T-shirts kry, en dom genoeg besluit ons op wit, met sulke cheap print op. Okay, die print was nie heeltemal ons skuld nie – die printing plek het nie met die design gedoen wat ons in gedagte gehad het nie, maar ons gaan toe nou met hierdie dun see-through wit hempies en die slagspreuk (beleef die awesome alliterasie): “Bly Aan Die Brand Op Die Strand”. Ja, ek weet.

En so, op die eerste dag van die nuwe millennium, sit ons toe in ‘n konvooi bakkies en karre af TO Strand toe…

Die eerste dag of wat was dit reënerig en ons het dit gebruik om onsself te oriënteer en die plek te verken. Ons kon darem OordBybelstudie en Poppekas hou, want dit was in die saal en speletjies in die aand ook. Later, toe die weer beter was, het ons touch rugby en sandkasteelkompetisie en sulke goed in die oggend op die strand gehad. In die middag het ons met die kinders in die swembad gespeel.

Die lekker ding van daardie kamp was dat daar GEEN reëls was nie. Niks. Daar was nie inkomtye en sulke goed nie. Jy het gaan shower wanneer jy ‘n kans gekry het en jy het gaan slaap wanneer jy wou, solank jy die volgende oggend vir bewuswording op die strand was. So, sommer die eerste aand al na ons afgesluit het, is so vier van ons af strand toe. Ek het in daardie tyd my oog gehad op ‘n girl met die naam Sonèl de Bruin, en wat is dan nou meer romanties vir ‘n 16-jarige as ‘n maanlignag op die strand? Hmm…

Ja. Daar sou egter niks van kom nie, want ek en Sonèl het net so gaan sit, toe hoor ons ‘n vreeslike geskree en lawaai. Dit is toe 3 ouens (2 van hulle sou ons later jare dikwels weer daar raakloop) wat so standerd 9, matriek se kant was, ‘n jaar of twee ouer as ons – Bertie, Etienne en Willem. Hulle hardloop daar op die strand rond met plastiekstoele wat hulle by die gamesroom gevat het en sulke lawwe goed. En omdat ons aangesê is om almal te groet en na die vakansiegangers uit te reik, het ons met hulle pelle gemaak en saam met hulle soos mal goed rondgehardloop. Eenuur die oggend op TO se strand. Dit was die eerste mense met wie ek vriende geword het op TO Strand (my score was natuurlik heeltemal daarmee heen!).

Dit sou van die lekkerste paar dae van my lewe word. Nie net omdat ek lief is vir die see oor die algemeen nie (TO het die lekkerste swemstrand waarvan ek weet), maar ook omdat dit die tipe ding was wat ek nog nooit vantevore gedoen het nie en dit nou kon doen saam met vriende en mense wat vir my omgee. Onthou, ek was nie baie gewild rondom standerd 7, standerd 8 se kant nie en vir ‘n tiener is die soeke na aanvaarding en standvastigheid dan redelik huge, so hierdie was presies wat ek nodig gehad het.

Daar was ‘n paar skreeusnaakse tye ook gewees. Een van die kere wat ons huisbesoek gedoen het, het ontaard in ‘n stryery tussen die spanlede by ‘n gesin vakansiegangers se karavaan oor watter hoërskool in Vryheid die beste is. Die vakansieromanses het ook nie agterweë gebly nie en gou-gou was daar ‘n couple of twee in die span en buite die span-ish.

Sonja Herholdt het ook ‘n konsert daar gehad. Oom Ferdinand-hulle het ons so half-en-half verplig om die aand die konsert by te woon – sy seun, Ferdinand Jr (of Boeta, soos almal hom genoem het) moes haar spotlight vir haar doen. Dit was net so voor Reconstructing Alice, so dit was die laaste dae van die ou Sonja – net om julle ‘n idee te gee. Ons sit toe die middag ná Poppekas buite die saal terwyl hulle opstel en Anelda, Sonèl se sussie, sê toe: “Ek weet nie hoe ek vanaand gaan wakker bly en na hierdie boring show gaan kyk nie.” Met Sonja wat reg agter haar uitkom en vra:
“Wie is boring?”

En dan was daar Mariet. Net gou ‘n nota: ons stranddienste is gewoonlik gekenmerk deur een of ander persoon wat eintlik half die odd one out is, maar ook saam is, en so aan…dié persoon verskaf kleur en geur, selfs al staan hulle ietwat uit en dié girl was hierdie slag die Odd One Out. Sy het byvoorbeeld T-shirts gedra met heavy Draai-Of-Braai slagspreuke op, wat die kinders half afgesit het. Sy het ook een keer in die groep gesê dat as jy tydens Praise en Worship nie bedoel wat jy sing nie, gaan die demone in jou inkom…

En sy’t gerook. Nou, ek is lankal verby die ding van rook-drink-vloek is die Onheilige Drie-Eenheid, maar in daardie tyd was ek nie en nie een van die ander kinders ook nie. So, toe ons dit uitvind, besluit ons om dit te exploit. Ek, Werner, Landie en Marlene kry toe haar pakkie sigarette in die hande, breek die filters af en los vir haar ‘n nota: “Uitgevang!”

Okay. Ons was 16. Tieners is evil en irrasioneel en dis hoe hulle dinge dikwels hanteer. So sit ons toe ook die een aand almal agter die bungalows waar die ouens en meisies geslaap het (ja, aparte bungalows!) en gesels. Sommer so random, die hele groep van ons. En dit raak toe nogal loud en Mariet, wat vroeër die dag vir haarself ‘n kierie gekoop het by die verkopers by die ingang na die strand, kom toe uit.
“Kan julle asseblief sagter, daar is mense wat probeer slaap!” het sy uitgebars. Okay, dis seker waar, maar dit was ook maar half elf – nog nie regtig só laat nie.
“Ag, Mariet, ons mag nog gesels,” het Anelda teruggekap. Mariet draai toe brom-brom om en gaan terug na haar bed toe. Natuurlik begin ons toe almal haar bespreek en oor haar lag. Odie vat toe ‘n lemoen en gooi dit kliphard teen die agterste muur van die girls se bungalow – presies waar Mariet se bed is!

Toe was sy woedend. Sy het uitgekom (met haar kierie) en vir ons kom sê:
“Julle behoort ander mense te respekteer as hulle wil slaap!”
Waarop Anelda antwoord: “Ag, Mariet, kyk jy na jou rookprobleem en dan sal ons na ons probleme kyk.”
“Dis damn moeilik om op te hou,” het Mariet kwaad gesê.
“Ja, wel, dis damn moeilik om nie te lag nie,” het Anelda geantwoord. In ‘n stofwolk van woede storm Mariet toe daar weg (met haar kierie) na die telefoonhokkies onder by die saal toe (ons het toe nog nie almal selfone gehad nie): “EK GAAN NOU MY OUERS BEL!”
Dis toe darem later uitgesorteer. Mariet was nooit weer saam Stranddiens toe nie. Sy is vroeër vanjaar getroud en ek hoop sy het ‘n gelukkige huwelik.

Louis en Malan, twee van die ouens op die span het ook die een aand besluit om die girls bietjie bang te maak. Hulle sê toe vir Marnie, Oom Ferdinand se dogter, dat hulle dit gaan doen – net sodat iemand aan die binnekant darem weet. Hulle klim toe die een aand laat met besems bo-op die girls se bungalow se dak. Nou, die bungalows was toe nog sulke houthutte met asbesdakke – vrek warm en bietjie onprakties vir ‘n seekamp, maar wat kan mens nou doen.

Malan en Louis begin toe met die besems op die dakke vee. Die geluid aan die binnekant van die bungalow was baie scarier as wat enigeen kon dink. Met een sprong was Landie bo-op Marnie se bed en sy probeer toe net die verskrikte girls kalm hou. Albertha sê toe dat hulle doodstil moet bly en bid (Marnie, in die meantime, sukkel so om haar pose te hou, dat sy dit amper nie meer kan regkry nie). Toe die meisies doodstil is, skree Albertha meteens: “WYK SATAN!”

Die laaste aand van die Stranddiens het ons ‘n sokkie gehad. Na die tyd het ons die kosma, Tannie Henriëtte Wasserman, se dogter, Carien, by die huisie waar hulle gebly het, gaan aflaai. Omdat die spanleier, Etienne Nel, die enigste ou was wat ‘n lisensie gehad het, was hy die enigste een wat toegelaat is om ‘n voertuig te bestuur – so ‘n kleinerige double-cab bakkie (ek kan nie eens die maak onthou nie) met ‘n canopy op. Niemand is toe lus om terug te stap bungalows toe nie (dis nie regtig so ver nie, maar come on, ons kon op die bakkie ry, so yeah!) en ons bondel toe die meeste van ons in die bakkietjie in. Oorvol. Werner en Danie van der Merwe het agterop gestaan en ek het in die canopy se linkervenstertjie gesit.

TO Strand is ‘n vakansieoord met baie terasse en walle. Dis nogal tricky om daar te bestuur, veral waar die pad ‘n eenrigting is of met ‘n karavaan. Jy moet op ‘n sekere manier ry. So, nadat ons vir Carien gaan aflaai het, moes ons in die een paadjie in reverse en dan vorentoe ry om by die bungalows uit te kom. Toe ons vorentoe gaan, misjudge Etienne die nabyheid van die wal…en ry met die bakkie skuins teen die wal op sodat die bakkie begin kantel.

Gelukkig het ek op daardie stadium binne-in die canopy ingeklim en Werner het voorin gaan sit, maar Danie het bo-op die canopy se dak gaan lê. Toe die bakkie begin kantel en basies op sy twee linkerwiele ry, pluk Etienne die stuurwiel om die bakkie reg in die pad te kry. Almal het gegil en die grond was so naby aan die venstertjie dat ek die nattigheid daarvan kon ruik. Die bakkie het ‘n keer of wat lelik gehop, maar gelukkig kry Etienne toe weer beheer oor die voertuig en ons kom toe veilig by die bungalows aan – twintig meter verder!

Almal was geskok, maar okay, behalwe…Danie, wat bo-op die bakkie gelê het! Met die gehoppery het hy heeltemal van die bakkie afgehop en in die pad beland. Teen die tyd dat ons besef hy is missing in action, kom twee van die vakansiegangers met hom daar aan. Sy knieë was oop en daar was stukkies grond en klippies in sy vleis in. Die oom wat hom daar aangebring het, het ons lelik uitgetrap:
“Julle noem julleself Christene en dan bestuur julle só!”

Daar het ek besef hoe maklik ‘n mens ‘n hele week se goeie werk in ‘n baie kort rukkie kan opmors. Daai les sou vir alle kampe waarop ek in die toekoms sou gaan geld.

Tipies aan ons Afrikaners hanteer ons mos naturlik krisisse deur te joke daaroor, en dis toe dat Louis en Malan begin sing:

“Daar’s ‘n bakkie, toe-toe-doe-roe-doe
Daar’s ‘n bakkie, toe-toe-doe-roe-doe
Daar’s ‘n bakkie, toe-toe-doe-roe-doe
‘n Bakkie wat op twee wiele kan ry!”

Maar, end goed, als goed. Die Stranddiens was ‘n sukses en ons het ‘n fees van ‘n tyd gehad. Ons het toe nog nie geweet dat ons enigsins weer sou gaan nie, maar in ons harte het ons dit tog maar gehoop.

En niemand sou kon raai wat nog vir ons sou voorlê op TO Strand nie…

‘n Terugkeer na TO: die Stranddiens-comeback

Okay, ek weet ek het al voorheen geskryf oor Comebacks en sulke dinge en julle weet ek love die underdog, die ouens wat terugkom en weer probeer, al daai manne – julle weet wie ek bedoel. Ek is ‘n fan!

Ek maak hierdie Desember ‘n comeback tot die Stranddiensspan van NG Vryheid Moedergemeente wat jaarliks dienswerk gaan doen op TO Strand by Leisure Bay, noord van Port Edward aan die Natalse Suidkus. Hierdie is ons gemeente se 10de stranddiens sedert 1 Januarie 2000 en daarom is ons tema ook Feesjaar – ons doen die hele Comrades-groen nommer-ding en alles. Dis awesome.

Ek was by al die vorige stranddienste betrokke, behalwe verlede jaar s’n (nr 9), nadat die vorige een (nr 8 ) ietwat awry verloop het vir my persoonlik. Okay, goed, ek was nie op die beste plek in my lewe daardie jaar gewees nie en die afwesigheid van laas jaar s’n het my goed gedoen. Ons (ek, Cobus en my broer) het wel gaan kuier vir so 2 dae, sommer net om vir Cobus te wys hoe ons dinge doen en so, maar dit het my laat besluit om dit tog te oorweeg om wel vanjaar weer te gaan.

En hoe verder dit in die jaar gevorder het, hoe meer het ek geweet: ek gaan weer vanjaar TO Strand toe. Daai plek het net iets, iets wat ek nie eens gaan probeer beskryf nie. Ek het altyd vir my vriendin Shalom gesê ek dink as God ooit ‘n vakansieplek sou kies, sou dit TO Strand wees. ‘n Mens beleef God daar maar net soos op geen ander plek in Suid-Afrika nie.

Ek het toe die organiseerder, Hano du Plessis, laat weet ek wil saam gaan as ‘n gewone voog (ek was al voorheen iets soos Onder-Geestelike Leier). Ek en Hano kom ook al ‘n lang pad, was saam op skool (hy was ‘n jaar voor my) en saam op Stranddiens van die 2de een af.

Ek is so bly ek gaan weer.

Ons het verlede naweek ons spanbou/voorbereidingskamp gehad op Oom Pieta en Tannie Marie Fourie se plaas tussen Utrecht en Vryheid. Hulle het ‘n kampterrein wat nogal ideaal geskik is vir kleiner groepe (30-40 mense) en wat ons gemeente baie dikwels gebruik. Daar is ‘n saal en slaap/ablusiegeriewe en ‘n braai lapa. Daar is ook ‘n lekker dam, perde en ‘n heerlike berg om uit te klim – die ideale plek vir spanbougeleenthede.

Ek was so aangenaam verras deur die span tieners wat saamgaan! Die meeste van hulle was nog in die laerskool toe ek klaargemaak het met skool en daarom is dit soos om ‘n splinternuwe span te leer ken en deel van hulle te word. ‘n Paar van die kinders was op nr 8 gewees en ‘n klomp het ek laas jaar geleer ken op die voorbereidingskamp en toe ons daar gaan kuier het, so nou was dit regtig ‘n voorreg om weer met die tieners te doene kon kry en te sien hoe hulle groei in hul geloof en die pad wat hulle gaan stap saam hulle aan te pak.

Ons is omtrent 10, 11 voogde wat elk so 2 of 3 kinders in ‘n voogdegroepie het na wie ons omsien. Wanneer ons onder by TO aan die aktiwiteite deelneem, team die groepe 2-2 op en trek dan van die oord se mense in om saam deel te neem. Maar wanneer dit by Bybelstudies en sulke tye kom, is dit net jy en jou voogdekinders.

Ek het 3 voogdekinders en ken net die seun, en eintlik net omdat ek en sy broers vriende is (hy is die jongste enetjie). Die twee girls ken ek nie, maar my ouers ken hulle en hul ouers goed (‘n Mens raak vinnig uit voeling met jou tuisdorp as jy vir 5 jaar lank basies net tydens vakansies daar is!). Vinnig-vinnig het ek genoeg inligting opgetel om agter te kom ons sit met ‘n geskeide gesin en ‘n gesin met gesinsgeweld. Eish…en dis net hierdie twee kinders! Elkeen dra maar sy pakkie seer saam en my gebed is dat hierdie Stranddiens vir hulle genesing sal bring (hoewel dit waarskynlik nie hul probleme gaan kan oplos nie). As ek net ‘n instrument kan wees on hulle te help om God se teenwoordigheid en nabyheid opnuut te beleef, sal dit awesome wees. Die een girl se broer, wat maar 11 maande jonger as sy is, gaan ook saam. Dis altyd lekker om die jong outjies te sien en die geloofspad wat hulle loop. Dis vir my amper intenser as die girls s’n (tot ‘n mate, ek probeer nie veralgemeen nie!!!).

Ná die kamp het ons ‘n 24uur gebedsmarathon in die kerk gehad, die Le Bid (afgelei van Le Mans af, ja!). Ek het laasjaar ook geskryf oor iets rondom gebed wat gebeur het voor verlede jaar se Le Bid wat, dank Vader, nie weer vanjaar gebeur het nie! kyk by ‘Die Feesmaal (I)’.

Dit is nou al die 6e jaar wat ons dit doen: al die kinders word in skofte ingedeel om diens te doen (daar is kerse wat vervang moet word en hulle moet ‘n ogie hou dat die kerk nie afbrand nie – dis ‘n NG Kerk so daar is BAIE hout!) en om te bid. Daar word 15 “stasies” in die kerkgebou geplaas wat op mekaar volg en waar ‘n mens kan bid vir spesifieke dinge wat op papiere geskryf word en dan daar opgeplak word. Daar is 3 papiere: een met behoeftes vir die Stranddiens, een met behoeftes vir die dorp Vryheid/die land, en een waarop jy jou eie persoonlike behoeftes kan skryf soos jy voel. In die kerk word daar net hier en daar ligte aangesit – dit word maar meestal deur die kerse verlig – en sagte musiek, soos daai dolfyngeluide of waterklanke-tipe goed, word gespeel. Die idee is dan dat jy so 2 minute of so by elke gebedstasie spandeer en vir die sake op die papiere bid. Dit raak gewoonlik langer as 2 minute! Die onderwerpe wissel van wysheid rondom besluite, veiligheid op die pad en die regte weer tot die samehorigheid en gehoorsaamheid van die span en hul fisiese en geestelike gesondheid. Die laaste stasie wat so ewe op die preekstoel geposisioneer is, word ingerig as die stasie waar jy kniel en jouself hercommitt tot die span en net spesiaal tyd saam met God spandeer.

Dit is ‘n ongelooflike ervaring, ook om te sien hoedat hierdie jong kinders deurnag wakker bly (in die kerksaal natuurlik, waar daar fliek gekyk en mafia gespeel word!) om te kom bid, en ook om te sien wat dit aan hulle doen en hoe getrou hulle in dit is. Omdat die skofte so ver uitmekaar is, kan jy ‘n goeie slapie inkry tussen jou shifts as jy te moeg is.

Die moederskamer word ook ingerig as die “Stranddiens-kamer” waar ons al die vorige Stranddienste se T-shirts uitstal, met foto’s en al die name van die mense wat saamgaan. Dit word ‘n tipe “shrine” waar jy enige tyd kan gaan bid en na die musiek luister wat daar speel – dit verskil van die groot kerk s’n, dis gewoonlik ‘n praise en worship soort mix: Michael W., Louis, Retief…daai ouens. Daar het die voogde van ons wat die aand daar was vir elke kind afsonderlik gebid. Dit was nou vir jou ‘n challenge! Nie die bid gedeelte nie, maar om wakker te bly, want daai moederskamertjie raak maar bedompig en as ‘n mens só laat in die aand in ‘n plek bid wat bietjie suurstog-uitgeput is, raak dit ‘n challenge om wakker te bly!

Daar het ons ook gesien dat die Here ‘n spesifieke pad met die kinders stap en party kinders (lees: ouens) in besonder. Dis lekker om die nuwe generasie te sien groei in Christus. Ek kan nie wag om te sien wat alles op Stranddiens gaan gebeur nie!

Ek sal later bietjie van die vorige Stranddienste vertel. Dit is seker die single most important belewenisse in my lewe wat die meeste impak op my gehad het. Ek wens almal kon sulke goed beleef terwyl hulle op hoërskool was en daarna.