Same spaghetti, different sauce…

Snaaks hoe party goed nooit verander nie. Of verander, maar eintlik dieselfde bly. Vat nou maar die redenaarskompetisie waarby ek vandag was. Die vier deelnemende skole was dieselfde vier as toe ek op skool was en self deelgeneem het, met dieselfde tendense wat nog by elkeen na vore kom. 8 jaar later…dieselfde ding.

Ek kry vanoggend naamlyste van kinders wat “opgevolg moet word” na ‘n onlangse besoek van ‘n Vreeslike! Charismatiese! Skreeuende! prediker/evangelis. Hordes name van kids wat nou kastig ALWEER ‘n “oorgawe” gemaak het of iets, met die belofte van die een of ander paaiende “berader” dat hy of sy binnekort opgevolg sal word. Your call is very important to us. Please hold…

Ek kry netnou ‘n oproep van ‘n ouer wat met my wil gesels oor ‘n saak van moontlike seksuele misdrywe wat laasjaar in ‘n skool plaasgevind het en hoe sy kinders nou skynbaar op belaglike maniere getarget word deur onderwysers. Lyk my die stof oor sekere goed wil maar net nie gaan sak nie…

Ons gesels gisteraand in die belydenisklas oor wat ons doel op aarde is. Kort voor lank was die gesprek by die sondeval (“watse vrug was dit?” I kid you not!), was Adam en Eva die eerste of enigste mense op aarde, is God mens-lik dat ons volgens Sy beeld geskep is, hoekom is die mens in die eerste plek gemaak, hoekom is die mens nie perfek gemaak nie, beheer God alles, is die duiwel in beheer van natuurrampe (!), hoekom gebeur slegte goed (sodat jy iets kan leer of jy is besig om getoets te word…ja…) en weet God alles voor die tyd (“is jou strepie getrek?”) of nie? Legio antwoorde…ek het maar besluit om so paar bladsye uit ons McGrath handboek vir die een outjie wat die goeie vrae gevra het, af te rol en te gee vir ekstra leeswerk. Kom ons kyk wat gebeur…

Verskillende gesigte – dieselfde situasies en dieselfde probleme met dieselfde (soms oppervlakkige) antwoorde en oplossings. Sheesh…

Voorspankamp en bekeringstories (oftewel, 30 Seconds terwyl dit katte en honde sous op TO Strand)

‘n Paar van ons was van Sondag tot Woensdag (gister) as ‘n tipe van “voorspan” op T.O. Strand waartydens ons ‘n bietjie met Oom Eddie Fourie en sy vrou Estelle (die oord se bestuurders) gesels het oor wat waarskynlik ons 12de stranddiens in 10 jaar sal wees aan die einde van Desember vanjaar. Hulle was vriendelik genoeg om ons verblyf te verskaf – baie dankie daarvoor! Ons moes net self ons kos, brandstof en sakgeld hanteer.

Ons was 8 persone, my en Oom Ferdinand ingesluit. Dit was bietjie van ‘n cock-fest, met net twee girls wat saam was. Verder was dit net manne! En nee, ons het nie net gebraai nie – maar daar is die hele tyd met rugbyballe gespeel.

Die weer wou nie regtig saamwerk in terme van sonskyn nie, soos dit met die grootste deel van die land gegaan het die afgelope paar dae, maar dit het ons nie laat onderkry nie. Nadat ons Sondagaand High School Musical 3 gekyk het (dit was op M-Net, okay), was die ander braaf genoeg om vir my en Jan Kriel met 30 Seconds aan te vat. Shame. Ons het hulle omtrent gewaste! Ons het amper vir Wiam, Karlie en Jan-Paul gelap! Jan Bekker en Lizahn het beter gevaar, maar ons het nog steeds hulle gatte geskop.

Maandagoggend het ons manne aan die gesels geraak oor die geldigheid van die historisiteit van die Bybel en watse verskil dit maak of dinge nou werklik gebeur het soos wat dit daar staan en of dit nie het nie. Bitter interessante gesprek. Die ouens was nogals lekker oopkop en ek en Oom Ferdinand kon hulle met ‘n paar idees stretch – Noag, Jona, die 3-verdieping wereldbeeld. Hoewel ek kon agterkom hulle weet eintlik nogals min, het ek ook gesien mens kan die geleentheid gebruik om hulle dan iets te leer. Dalk is dit goed dat ons kategesesisteem so afgewater geraak het. Nou weet ons kinders niks en nou kan ons hulle goeie goed leer. Hehehe! 😉

Later het ons darem dit in die water gewaag, maar dit was aan die bitter koue kant. Interessant was dat Jan Kriel pers verkleur in die koue water en oranje vlekkies op sy kneukels kry. Hmmm.
Die middag se kant het ons met Oom Eddie-hulle gekonfereer en so ‘n bietjie gesels oor die aandprogramme en hoe ‘n mens dit nog meer gesinsvriendelik kan maak as wat dit reeds is. Daar was ‘n paar goeie idees wat ek en Jan Bekker nogal lus is om uit te toets. Maar dit gaan beslis meer voorbereiding vat as gewoonlik.

Die aand het ons gaan fliek. Niemand kon UP gaan kyk nie, want dit was uitverkoop (die volgende dag ook! Twee shows na mekaar!). Teen die einde van die aand het ons in Panarotti’s beland waar ons brood en Balsamiese asyn uitprobeer het. Party het daarvan gehou, ander nie…

Later die aand was dit weer tyd om te wys wie is bobaas in 30 Seconds. Ons het die spanne ordentlik geskommel en hierdie keer was daar vier spanne: Ek & Wiam, Jan Bekker & Jan-Paul, Jan Kriel & Karlie, en Lizahn & Oom Ferdinand. Die speelveld was baie gelyker hierdie keer, maar ek en Wiam het deurgedruk en op die ou einde met iets soos 7 blokkies geseevier. Ek like dit niks om in daardie game te verloor nie…ek is ‘n klein bietjie trots op my algemene kennis. Waar ek op name of plekke of goeters afkom wat ek nie ken nie, gaan Google ek dit. Hoe anders gaan jy uitvind wie of wat dit is?

Dinsdag was weer rustig en met die oggend se reen wat ons binnemuurs gehou het, het ek en Oom Ferdinand die groep bymekaar gekry en begin gesels oor die “geestelike” sy van die hele uitreik – die tema van “Back 2 Basics” en die teks uit 1 Korintiers 5 wat daartoe aanleiding gegee het. Die gesprek het gevloei in die rigting van: “Maar hoe lei ek iemand tot bekering? Hoe deel ek my geloof met iemand wat my daaroor uitvra? Hoe lyk my eie bekeringstorie – moet dit hierdie heavy special effects-besigheid wees, of kan ek maar my gewone verhaal vertel?”

En toe kom die awesomeste goed los:
“Daar was ‘n oom wat op gekniel het om te bid en ek het geweet ek is te trots om dit te kan doen. Daardie aand het die verskil gekom.”
“Ek was by ‘n Bybelskool gewees een vakansie…”
“My jeugwerker en ‘n vriendin het saam met my gebid…”
“My ma het my vertel ek kan self kies of ek Jesus wil volg of nie…”
“Ek het altyd daai ‘gevoel’ gesoek wat mens veronderstel is om te kry as jy ‘jou hartjie vir Jesus gegee het’, maar dit het nooit gebeur nie – maar baie later het ek saam met goeie vriende gesels oor die seer in ons lewe. Ons het saam gebid en tydens daardie opvolgende stranddiens het die verskil regtig gekom…”
“My ma het van kleins af saam met my gebid en een aand toe ek 6 jaar oud was, my tot oorgawe aan Christus gelei…”
“Een keer het die Kinderkerk-tannie gevra wie is onseker. Ek was 7, heel voor in die ry en het my handjie opgesteek. Toe ek omkyk, sien ek dat ek die enigste een is! Sy het my pa, wat ‘n sendingdominee is, gebel en daardie aand het ek sekerheid gekry…”
“Een aand tydens die Jeug-Tot-Jeug-beweging op ‘n koue pawiljoen in Pietersburg het Oom Malan Nel gepreek en later daardie aand het ‘n gewone ou saam met my en my groep vriende kom bid…” (10 punte vir die een wat reg raai wie s’n die een was! 😉 )

Awesome “dun plek” – Leisure Bay Villa 28, 29 September 2009.

Weer ‘n bietjie swem, weer ‘n bietjie touchies, weer ‘n bietjie siel skoonmaak op die rotse naby die kruis.
Ek is mal oor daardie plek. Ek connect met God daar.

Randoms van die paar dae:
* Jan Kriel se “K” is eintlik ‘n “silent K”, so jy spreek dit uit “Jan Riel”
* So Afrikaans soos “Pavement”
* Ek sien iets met my kleine kleine ogie wat met ‘n X begin…X-road!
* Mens kan Cheese Puffs eet as dit in iemand anders se mond was (euww!!)
* Daar is nie genoeg dans-movies wat op DSTV gewys het aan die einde van September nie.
* Vaseline is nie ‘n lubricant nie
* Die spices op die slapchips by die restaurant brand, maar die tamatiesous smaak soos koljander
* Pampers is Katkos
* Jan Kriel weet nie watse diere “miaau” nie
* Die Uniegebou is die basis van die Suid-Afrikaanse Weermag
* Apies sal enigiets doen vir aandag
* Niemand se vingers is invincible nie, maar Jan Kriel s’n is soos spykers (maar nou weet hy hoe voel ‘n long)
* Karlie behoort aan Wiam, nie andersom nie
* Jy mag nie onder 18 wees en in die smoking section by die Wimpy by Southcoast mall sit nie, selfs al rook jy nie – die polisie sal verbyry en jou daar sien
* Die pasta was lekker, maar dit was nie baie moeilik om te maak nie

Ek weet. Ek werk saam met awesome mense. Hoekom moet ek waai?

Place-sharing in die gym

Dis nou die 3e week dat ek saam met een van die tieners in ons gemeente gaan gym het. Crazy, want hy gym al vir soos 2 jaar en ek nie, so jy kan jou net voorstel hoe ek die eerste paar dae gevoel het! Maar ek het die gymfooie betaal en die Weider Amino 6000’s gekoop en myself nou gecommit, so hier gaan ek elke middag om 14h40 en speel tussen die ysters rond. Onder die wakende oog en met behulp van my vriend, natuurlik.
Vandag kon ons nie op dieselfde tyd gaan nie as gevolg van various redes. En vir my is ‘n gym maar altyd bietjie van ‘n intimiderende plek om alleen aan te durf. ja, ja, whatever dot com.

So toe ek daar aankom, sien ek een van die ander outjies wat ek nou al so deur die loop van die tyd leer ken (lees: groet) het. Almal groet gewoonlik almal in die gym, jy sien dieselfde mense elke middag en leer gou-gou ‘n paar nuwe name en gesigte ken – die ander hoofrede hoekom ek nou besluit het om daar uit te hang.

Vandag toe begin ek en die ou te gesels. hy was vanoggend in die saalopening wat ek by sy skool waargeneem het en hy het vir my kom se dat dit vir hom nice was (ek is bly dit was nice, ek sal blyer wees as hy dit onthou en actually iets daaromtrent doen! 😉 ). Ek het eers 2 dae gelede uitgevind wat sy naam is. Hier begin ons chat en sonder om geforseerd te wees, deel ons iets van ons geloof met mekaar. Hy het vanoggend saam met my gebid nadat ek vir hom opsies gegee het oor hoe hy homself kan gedra die vakansie, en hy het my vanmiddag gewys hoe om twee liggaamsoefeninge te doen. Ons deel mekaar se plek sonder dat die een dit op die ander een afdwing.

Nie maklik nie, maar moontlik. Dis goed wat tyd vat. Jeugwerk is ‘n langtermyn investment, jy kan maak wat jy wil. Jy gaan nie vinnig ‘n kindjie bekeer met ‘n mooi Hillsongs-liedjie en nou dink hy of sy is gered en “alles is mooi, almal is gelukkig, almal is gehoorsaam aan die Here” nie. Jy gaan ure moet insit en nie afgesit word as jy nie onmiddellik hierdie massiewe resultate sien nie (soos in die gym, haha). Maar as jy bereid is om dit kans te gee en die reg verdien om ‘n tiener se plek te deel, word dit ‘n ervaring wat beide jou en die tiener se lewe verryk.

Luidkeels 3 Oorgegee Road Trip en Marcus Borg se “Jesus”

Okay, die titel mag dalk suggest dat die twee in hierdie post iets met mekaar uit te waai het, maar dit het nie regtig nie, behalwe dat ek die Borg-boek tydens dieselfde naweek gekoop het. Dit sal dalk later meer met mekaar te doen hê!

Ons het die afgelope naweek van 26 Julie 2009 met ‘n spul tieners hier van Vryheid af Pretoria toe geroad trip vir Retief Burger en Luidkeels se derde cd/dvd-opname, getiteld Oorgegee, te NG Moreleta Park. Wat ‘n ervaring! Behalwe vir die opname, wat uitstekend was, was dit vir my ook ‘n voorreg om saam met hierdie tieners dit te kon deel. Nie almal is op dieselfde plek geestelik nie, onviously, maar dit was vir almal iets besonders. Of so glo ek, te oordeel aan die terugvoer en stories na die tyd. Veral van die een outjie wat in die week vir my gesê het hy het nog nie heeltemal honderd persent geloofsekerheid (om nou maar die taal wat ons praat te gebruik) nie.

Die musiek was van hoogstaande gehalte, soos ek verwag het. En ou Retief beïndruk my al hoe meer. So ‘n paar jaar gelede het ons na hom geluister toe hy by ‘n predikante-winterskool so ‘n sessie oor kerkmusiek gedoen het en hy het ‘n paar goed oor die Fakulteit in Pretoria kwytgeraak wat ons op daardie stadium (midde-in die Jurie Le Roux-Dirk Human-Julian Muller-saga) glad nie goed opgeneem het nie. Dit het my ‘n bietjie skepties teenoor die man gelaat, laat ek nou maar bieg. Maar vandat ek twee jaar gelede by Luidkeels Hersien se opname was, het ek ‘n ander deuntjie begin sing (pun intended!). Toe hulle in Mei vanjaar hier in Vryheid opgetree het, het hulle my regtig oortuig van hulle integriteit en die afgelope Saterdag kon ek dus gelukkig sonder enige ugly vooroordeel geniet.

Daar was ‘n paar van die tieners wat op die laaste moes kop uittrek, of wat lankal iets anders aangehad het maar graag wou saam gaan, of wat op die end besluit het: ag, ek is nie lus nie, en later baie spyt was.

Vir my het dit egter oor meer as net die opname gegaan. Dit was die hele Road Trip-experience, want daar was mense saam wat nie eintlik in ons gemeente is nie en ander wat nie gewoonlik by ander jeug-aktiwiteite kan wees nie. Dit was lekker en spesiaal om in ‘n koue nag terug te ry Natal toe van Gauteng af en met 17-jarige seuns gesprekke te kon voer oor hoe ons ons Christenskap verstaan en watter impak die Bybel in ons lewens kan maak en doen. En om sommer net musiek te luister en grappies te vertel. En om, in die woorde van Andrew Root, sommer net “place” te “share”. Dit was cool.

Oor Marcus Borg se boek sal ek later seker in meer detail ‘n klomp goed kwytraak, maar vir eers net dit: ek het nog nie voorheen van hierdie boek gehoor nie, so ek is nie deur die titel beïnvloed nie. Okay, dis ‘n leuen, want die titel is Jesus en, wel, Jesus het my al baie beïnvloed, haha, maar ek is meer getrek deur die outeur. Ek het nog net The Heart Of Christianity deur Borg gelees, so twee jaar gelede. Dit was besonders, kom ons stel dit so. Ek het ‘n gevoel hierdie gaan ook wees. Hy pak die verskillende maniere oor hoe ons die Jesus-storie vertel netjies uit en maak ‘n mens bewus van waar jy so half en half staan, of nie staan nie, en waar jy overlap en goed. Ek sal graag dit wat hy sê, of die manier hoe hy dit beskryf aan ons tieners wil oordra. Ons taal waarmee ons oor Jesus en ons eie geloofslewe praat is só arm dat dit net goed kan wees. Want baie is al lankal oppad saam met Jesus, maar dink hulle moet nog ‘n sekere woordformule uiter om dit offisieel te maak of iets.

Ons Christene is eintlik maar ‘n weird spul. Ek meen, waar ry jy op een dag byna 900km heen en weer net om saam met iemand te sing oor Iemand wat jou lewe verander?

Een oggend in die saal se voorportaal…

Dit is ongewoon koud en reënerig vir Junie-maand in V**. ‘n Groep matrieks staan in die voorportaal van die saal en huddle om ‘n bietjie warmer te word voordat hulle die tweede eksamensessie van die dag, Tegniese Tekeninge, aanpak.
“Wat maak daai kinders by die hoof?”
“Hulle het sulke vuurhoutjie-boks bomme gemaak,” antwoord Willie.
“Hoe werk dit?”
“Jy vat die vuurhoutjies…” begin hy verduidelik. Die ander luister geamuseerd.
“Ek hoor jy het ‘n bietjie aksie by die kerk Sondag?”
Willie knik so half instemmend.
“Wat doen jy by die kerk Sondag?” vra Anton.
“Ek word Sondag aangeneem,” antwoord Willie. Hy glimlag so half as hy dit sê.
“Moes jy nie die eerste Nagmaal-Sondag na ons aangeneem gewees het nie?” vra Anton weer.
“Ek kon nie daar wees nie, ek was by kompetisie,” verduidelik Willie.
“Dit maak in anyway nie saak wanneer nie. Hy doen dit mos nou. Ek sou graag daar wou wees, ou.”
Hy glimlag weer so half, en draai dan weg om ‘n papier of iets wat op die grond lê in ‘n asblik te gaan gooi. Wat sê daai glimlag? Is hy verleë? Is hy trots? Is hy opgewonde? Is hy onseker? Want ek weet ook dat hy Sondag gedoop word, tesame met sy aanneming en voorstelling/belydenisaflegging of wat jy dit ookal wil noem.

En dit is vir my hartseer dat hy al sy vreugdes en al sy probleme vir homself hou…

Los my maatjies uit!

Ek wens soms ons was nog in die laerskool en dat jy vir ‘n ou soos Sarel van der Merwe wat ander mense se name sleg maak kon sê: “Los my maatjies uit!” of hom na die hoof toe vat en sê hy boelie jou. Want dit is basically presies wat hy doen. Maak my kwaad om te sien wie die nuutste ouens is wat vir hulle wickets moet keer net omdat dié betrokke dvd-maker en sy tjomme so besluit het.

Dit geld natuurlik vir almal wat die Fakulteit Teologie aan die Universiteit van Pretoria, sy/haar studente en sy/haar dosente so met agterdog bejeën en hulle aanval. Hoe is jy op die skoolgronde geleer? maatjies maak nie so nie!

Imagine gou iemand wat jy glad nie ken nie storm op die speelgrond op jou af en dring aan om by jou te weet: “Glo jy dat Mnr. Van der Merwe fisies, liggaamlik en letterlik die skoolhoof is????” 😉

Ek was die afgelope 3 dae op ‘n predikantekonferensie van die Natase Sinode by Drakensville. Hoe lekker om te netwerk, met ou en jong predikante te chat en hulle drome vir hul bediening en die lewe te hoor! Dis iets wat ek op Fakulteit geleer het: jy hoef nie die wiel elke keer van vooraf te ontwerp nie – vra iemand waar is die tyre-plek.

Jeugwerk – soos in die ou dae…

So, vir die wat nie weet nie, ek is terug van Disney af na net twee weke. Dit was nie hulle nie dit was ek, dit is beter as ons net vriende is, lang afstandverhoudings is nie vir my nie, dinge het net nie uitgewerk nie, warra warra warra. mail my as jy die hele storie soek.

Anyhoo, ek is terug in Vryheid en werk as Jeugpredikant. Dit involve ook om by die drie hoërskole in die dorp as berader/life coach op te tree en CSV’s en dinge by te woon.

By Hoërskool Vryheid sit ek in die Voorligting-juffrou se kantoor, gerieflik by ‘n lessenaar met toegang tot die kinders se lêers, as dit nodig is om bietjie agtergrond oor ‘n kind wat my kom spreek te verkry. Ek het ‘n hele dag daar, en die onderwysers mind nie as ek die kinders tydens ‘n klas kom haal vir ‘n afspraak nie. Natuurlik nou met diskresie – ek los maar die Wiskunde en Wetenskap periodes eenkant! Maar dis lekker want ek kry lekker geinteract met die tieners. Ek is ook betrokke by hulle revue as AD (assistent director) so dit help baaie vir verhoudings bou.

By Hoërskool Pionier het ek ‘n uur ‘n week, tydens hulle admin-periode op ‘n Woensdag. Daar sit ek in die CSV-lokaal, so ‘n kleinerige kamertjie met sulke stoele al in die rondte, ‘n paar bean bags en dan so klein tafeltjie met Bybels, Jerigo-mure blaadjies en gebedstraktaatjies in. Dis ‘n bietjie weggesteek en ‘n uur is maar min, maar darem beweeg ‘n mens tussen die kinders en kan hulle jou fisies sien.

By Vryheid Landbouskool…word ek op hierdie stadium geforseer om hul CSV op ‘n Dinsdagaand te behartig. Which kinda sucks, want dan begin ek op ‘n 15-uur werksdag te hardloop op ‘n Dinsdag. Aan die anderkant wil ‘n mens natuurlik nie die werk wat alreeds onder hulle gedoen is en hulle entoesiasme demp en afskiet en goeters nie. So, catch-22!

Dan lê daar natuurlik nog kampe voor, want ‘n kamp is ‘n lekker ding maar mense dink ook ongelukkig dis ‘n magic-ding wat vanself gebeur sonder geld. En gepraat van geld – finansiële vergaderings, natuurlik…en kerke en geld – nou-ja, ons weet hoe dit gaan!

Jap. Dis lekker om deel te wees hiervan. Dinamies, opwindend, altyd besig…ek wens meer mense kon dit so sien.

Op die hond se stert (is daar baie vlooie) en JOB raak STIL

Jap, so maak ek toe ná 6 jaar uiteindelik klaar met my teologie-studies. Ek wil nou nie te diep raak so vroeg in die oggend oor dit nie, maar hel yeah, dis lekker om klaar te wees!! Om Enrique aan te haal: “It was good, it was bad, but it was real.” 😉
Wat cooler was as dit was die produksie wat ons die naweek op die planke gehad het, STIL, ‘n gemoderniseerde weergawe van die boek JOB. Die hoofkarakter is ‘n matriekmeisie wat dan deur haar ou afgesê word net voor die matriekafskeid, haar koshuisplek verloor en ook nie mediese keuring kry nie. Dan kom gee haar vriende vir haar “raad” wat haar net meer deurmekaar maak en op die ou end, wanneer sy vir God ervaar, raak sy rustig ten spyte van die onsekerhede van die lewe.
Mushy? ‘n Bietjie. Maar darem nie te veel nie. Te veel mush maak sulke goed soos trifle – baie deurmekaar! Die musiekverskeidenheid wat ons gebruik het was nogals wyd – Michael W Smith tot Straatligkinders tot Avril Lavigne tot Retief Burger tot Vangelis, to name but a few. Ook Vertikaal se song, STIL (wat na ‘n laaaaang gespook ons stuk se titel geword het!) en ons eindlied was.
Ligte, rookmasjien, strobes, sambrele, hoede, lappe, video clips, linte, poefkussings (beanbags)…daar was nie ‘n tekort aan props nie! En nou moet ek nog net die dvd bou – bietjie van ‘n challenge, want ons gaan twee verskillende aande se opnames moet integreer. Ek sien ook uit na die bonus disk, daar het baie snaakse goed vooraf gebeur!
Iewers deur die loop van Sondagaand se optrede was dit asof ek die “blue note” gehoor het – iewers het ons iets reg gedoen. Something just clicked en dit was goed! Die gehalte was regtig hoog en ek wens eintlik ons kon dit op ‘n groter verhoog met ‘n wyer speelvlak doen.
Nou kyk ek gisteraand na hoe daar vir ons gemeente se kategese kerskonsert voorberei word. Wat ‘n kontras! Eerstens is dit eintlik maar net die aankondiging van Jesus se geboorte aan Maria en die skaapwagters en die (3!) sterrekykers en Josef se weghardlooppoginkie en hulle aankoms in Bethlehem, met ‘n paar Kersliedjies uit die Liedboek tussen in. En natuurlik die verpligte mimiek op Jan De Wet se weergawe van “Hierdie Kind”. As jy dit ‘n mimiek kan noem, want oh my soul dit is bad. Dit is verskriklik bad! Op byna elke lettergreep word daar die een of ander direkte verbinde handbeweging gemaak, baie crappy ook! Ek het maar besluit om net niks te sê nie en myself uit dit uit te hou. Weet ook nie hoe die girl wat dit afrig al die hele jaar lank daaraan voorberei nie – daai sit ek en Annelie-hulle aanmekaar in ‘n week. Wil nie ons eie beuel blaas nie, maar ons het in 12 weke meer reggekry as wat hulle nou al van laas jaar af beplan! Hierdie Kersscript is ook totaal onverstaanbaar vir junior kategese kinders: “Maria het gewonder wat die begroeting kon beteken…dit wat in haar verwek is…ek het nog nooit omgang met ‘n man gehad nie…Wees gegroet, begenadigde…Josef wou haar nie in die skande laat kom nie…” Watter kinders (of volwasse lidmate! Scary, huh?) verstaan nog wat dit beteken? Of wat die sosio-historiese betekenis sou wees rondom Josef se situasie en al daai crap? Oh please.
Ja, ek weet, dit moet net mooi en oulik wees. Ja…in 1990! Want ja, in 2008 moet ons die Bybel vir ons kinders, jongmense, jong volwassenes, ouer volwassenes en bejaardes aantreklik en aanloklik maak, sodat hulle dit gaan wíl lees! Verbeeldingryke omgang met die teks…want dan word jy eintlik STIL voor die grootheid en almag van God en die wonder wat ons Sy Woord noem.

Retraite & Roeping

Wow! Wat ‘n ongelooflike paar dae…die Retreat wat ons Finalejaarsklas gehad het by Good Sheperd Retreat by Hartbeespoortdam was presies wat ek nodig gehad het. Ek het baie meer gekry as waarop ek gebargain het! Wat cool was.
Om net ‘n paar hoofpunte deur te gee:
 Ek het vrees vir mislukking en teleurstelling agter my gesit
 Die Here het op verskeie maniere met my gepraat, onder andere deur die tekste in Spreuke wat na “Pad” verwys
 Ook die natuur, soos gewoonlik – die verskeidenheid reuke, vorms en kleure was opvallend, nie net die mooi panoramiese uitsig van die koppie af nie.
 Die stilwees-sessie het my gehelp om bietjie rustig te raak
 Vertikaal se nuwe cd, Stil, en dié se titelsnit, het die afgelope tyd in my lewe begin werk en ‘n metafoor vir die kamp geword vir my
 Die kuiers saam met die klas op die gras, tydens etes, op random plekke, in my en Cobus se kamer met die 30 seconds en die rooiwyn en in die saal op die mat was ongelooflik insiggewend en kosbaar
 Die labirint en toe ek daar my roeping gekry het om te gaan flieks maak was die hoogtepunt van die dag
 Vrydagoggend se “droom”-sessie was netso cool, waar Jesus vir ons elkeen ‘n boodskap kom gee het op ‘n papier
 Om te besef dat ons verskeidenheid nodig en belangrik is en iets is wat ons juis nader aan mekaar kan trek in plaas daarvan om ons te verdeel
 Om te besef dat ek en Cornel eintlik so baie van dieselfde droom deel (en om die belangrike rol wat die Global Day Of Prayer-deurnag in sy eie roeping-storie gespeel het uit te vind!!)

Verskeidenheid is goed. Ek het vrede oor volgende jaar en daarna. Ek het ‘n roeping, vir die eerste keer in my lewe.
Om dit vir die ander mense naby aan my oor te dra wat nie deel van ons klas is nie en dit daarom moeiliker verstaan, is die moeilikste ding wat ek moes doen…

“Our Lord works in mysterious ways…”

Okay, ja, so ek haal vir Frollo uit The Hunchback of Notre Dame (awesome soundtrack, by the way) aan, maar dis nou maar eenmaal waar: die Here werk op onverstaanbare maniere (meestal).
Na my hele ramping en rage en galbraak (hoe lekker dit ookal was!) het ek laas week op ‘n punt gekom dat ek besef het dinge kan nie so aangaan nie. Ek is gesond, ek leef eintlik heel gemaklik en ek het regtig baie om voor dankbaar te wees. “As die lewenstorme woedend om jou slaan, tel jou seëninge,” soos die Halleluja-liedjie sê.
‘n Paar elemente het saamgewerk:
toe ek vir vriendin Jolinda laas Dinsdag op kampus sien en agterkom ek kla alweer;
toe Annelie vir my sê ek sê nooit meer iets positiefs nie;
toe Richardo Dednam, ‘n ou wat skynbaar van Mosselbaai af kom voor my deur op daag (en vir wie ek toe slaapplek en kos gegee het en gehelp soek het na werk en blyplek…lang storie);
toe Karin Prinsloo laatnag ‘n email stuur en vertel van haar seun, Uli, wat in ‘n moerse bad motorfiets ongeluk was…
Ja, dan kom ‘n mens agter: mmm, maybe is dinge tog nie heeltemal so sleg nie.
Ja, goed, alles het nie magically net verbeter by die kerk en als nie. Ek en die kantoor tannies het byvoorbeeld Donderdagoggend vasgesit of gestry of ‘n opinieverskil gehad oor die dra van die toga, die rol van die predikantsvrou en die herder-kudde-model, maar ek het besluit: dis nie die waarheid oor myself nie. Hierdie is alles aanvalle om my te discourage en ek weet my hart is goed (dankie John Eldredge vir die teachings daaroor. Dit help my.).
Sondag se twee preke het ook baie goed afgeloop. Die oggenddiens het ons streng volgens die boek gedoen, met die sistematiese preek en die drie hoofpunte (en natuurlik die meegaande Powerpoint slideshow om dit grafies te maak) en die Liedboek-liedere en die pak en die das en alles. Baie stigtelik en netjies!
Die preek het gegaan oor sjokoladekoek, hoe die drie dele van die koek te make het met roeping: die onderste laag dui op dissipelskap, die tweede laag dui op jou verantwoordelikhede in die wêreld en die versiersuiker bo-op dui op jou persoonlike roeping. lekker metafoor waarmee ek gespeel het. Darem het dit inslag gevind, lyk my, want na die diens het iemand vir my ‘n stuk sjokoladekoek gebring! Hahaha. ‘n Ou Tannie het ook lank met my gesels en gesê hoe sy vir my bid en my opdra en ondersteun. Dis lekker om dit te hoor, want dit moedig ‘n mens weer aan om verder te gaan.
Die aanddiens was ook okay, te danke aan Vic en Thea Brink se boekie Wat Sou Jesus Vandag Doen? Alhoewel, na die tyd het een van die naskoolse girls vir my kom vra of ek vir haar spesifiek gepreek het, en toe het ons (‘n klomp ouens en ‘n klomp girls) ‘n lang argument of bespreking gehad oor grudges hou en mense like en vergifnis en hoe dit meer dikwels as nie ‘n keuse is.
Dit het vir my teruggekom na die motto van Heroes Vat Die Punch toe: jy kan net verantwoordelikheid vat vir jouself en jou eie optrede, maak nie saak wat mense aan jou doen nie.
Interessant hoe dit wat ‘n mens preek of verkondig terugkom en jy daarmee getoets word, huh? 😉
Gepraat van HVDP: Jeanne Jordaan se ma is besig om dit te lees, sodra sy klaar is gaan ek deur haar notes gaan en werk daarvan maak en dan is dit die instuur! En daarna is dit die lang wag…wat suck, maar nou-ja, dis hoe dit verloop. Ek sien baie uit daarna ook.
Turkye is nog aan, sover! Daar is ‘n nagraadse beurs by TUKS wat ook gaan loskom en dan behoort ek darem al so R 4000,00 te hê. Inbetalings is nog steeds welkom, details is by die Turkye-post.
So tussen die lang naweke deur is die volgende groot ding die Global Day Of Prayer deurnag en daarna my Proefpreek…
Maar jip: Life’s a journey – enjoy the ride!