Of Kings And Prophets Season 1 Episode 2: Review

There are two ways to drive from Pretoria to Cape Town. The one is straight forward: you get onto the N1 and you drive straight, not turning off anywhere. The other way is to digress constantly, taking the scenic route, discovering small towns and seeing sights you otherwise never would have. The end result is the same: arriving in the Mother City. One of the routes gets you there quicker; the other enriches you. There’s no need to fight about which is the right one.

This week’s episode, “Let The Wicked Be Ashamed”,  were something of a “scenic route”-take, which I assume is going to be par for the course for this series. Again, not necessarily problematic when it comes to interpreting the Old Testament. The Bible tells a lot of things; it also omits a great deal. How would Saul’s sons react to a statement made by Samuel such as the one that he has? How would the kingdom’s people react? What would his wife have said? Why can’t we ask these questions just because the book of 1 Samuel doesn’t? The Israelites did not have silver and had to trade with the Philistines for weapons (1 Samuel 13:19-22). It would be quite plausible that people would try a lot of things to gain the upper hand when it comes to battles and wars. The portrayal of the tribe of Reuben’s effort to betray Saul was quite interesting in this regard. Not included in the original narrative, but also not implausible. This is part of the art of adaptation – and, as all visual renderings of Biblical narratives are, this remains an interpretation and one that this viewer is getting more and more on board with.

Olly Rix continues to give a strong performance as David, setting up quite a few of his far-off future flaws. This man is not necessarily against, well, sexual adventures (Bathsheba anyone? But that is still a long time coming) and found himself this week in a kind-of Joseph-Potiphar’s Wife situation with Ahinoam (Simone Kessell) that he didn’t see coming, prompting his return to Bethlehem, just in time to be anointed by Samuel (Mohammad Bakri), who still annoys the crap out of me. He is not believable as the great man of God he is supposed to be. This oke reminds me of a cross between the Soothsayer in an Asterix-comic and the blind Seer in Vikings, but with a lisp and a nifty little blood-axe. I almost wish he got assassinated, even though I knew it wouldn’t happen. Maybe they are trying to portray him in the same violent way that the Old Testament portrays God? There might be a correlation there. Either way, he doesn’t work for me as a character.

Saul, on the other hand, continues to be absolutely tremendous. Whether Ray Winstone is simply the best actor on the show, or that the writers are nailing his journey as a troubled king – I think he’s brilliant. There were some gems that Saul planted this week (“This is the price of kingship!” – something David will learn in many ways when he is to rule in future) that foreshadowed the trials that he is yet to go through, which works really, really well. Not every little decision he makes gets sanctioned by God – neither does God sanction every decision we make today. It should not come as a surprise to any viewer.

Lastly, Mikhal (Maisie Richardson-Sellers) continues to be intriguing. Along with her dad, they seem to be the only two real believers in Israel. Ish-Baal (James Floyd) and Jonathan (Haaz Sleiman) are still to really turn into something other than stereotypical bloodlusters (I am sure we will see more dimensions to them further on) and her sister is still mourning her dead husband-to-be. So, she is the still small voice of religion that the show opts for, while David is seemingly not yet “the man after God’s own heart”. The show desperately needs to bring some of that in, otherwise we will fail to care for David out of any other reason than that we simply have to. An opportunity for this is very much present in the next episode which apparently will give us the epic battle that inspired a plethora of songs, sayings, pictures and renditions.

This week the show also wisely omitted the explicit nudity that I guess the producers were tempted to show between David and Ahinoam. Less is more, my friends, and suggestion in film is often stronger than simply blatantly forcing stuff down a viewer’s eye.

Building up, setting up, carving away at the marble statue that is to come, this week’s episode scores a strong 7.5/10.

Same spaghetti, different sauce…

Snaaks hoe party goed nooit verander nie. Of verander, maar eintlik dieselfde bly. Vat nou maar die redenaarskompetisie waarby ek vandag was. Die vier deelnemende skole was dieselfde vier as toe ek op skool was en self deelgeneem het, met dieselfde tendense wat nog by elkeen na vore kom. 8 jaar later…dieselfde ding.

Ek kry vanoggend naamlyste van kinders wat “opgevolg moet word” na ‘n onlangse besoek van ‘n Vreeslike! Charismatiese! Skreeuende! prediker/evangelis. Hordes name van kids wat nou kastig ALWEER ‘n “oorgawe” gemaak het of iets, met die belofte van die een of ander paaiende “berader” dat hy of sy binnekort opgevolg sal word. Your call is very important to us. Please hold…

Ek kry netnou ‘n oproep van ‘n ouer wat met my wil gesels oor ‘n saak van moontlike seksuele misdrywe wat laasjaar in ‘n skool plaasgevind het en hoe sy kinders nou skynbaar op belaglike maniere getarget word deur onderwysers. Lyk my die stof oor sekere goed wil maar net nie gaan sak nie…

Ons gesels gisteraand in die belydenisklas oor wat ons doel op aarde is. Kort voor lank was die gesprek by die sondeval (“watse vrug was dit?” I kid you not!), was Adam en Eva die eerste of enigste mense op aarde, is God mens-lik dat ons volgens Sy beeld geskep is, hoekom is die mens in die eerste plek gemaak, hoekom is die mens nie perfek gemaak nie, beheer God alles, is die duiwel in beheer van natuurrampe (!), hoekom gebeur slegte goed (sodat jy iets kan leer of jy is besig om getoets te word…ja…) en weet God alles voor die tyd (“is jou strepie getrek?”) of nie? Legio antwoorde…ek het maar besluit om so paar bladsye uit ons McGrath handboek vir die een outjie wat die goeie vrae gevra het, af te rol en te gee vir ekstra leeswerk. Kom ons kyk wat gebeur…

Verskillende gesigte – dieselfde situasies en dieselfde probleme met dieselfde (soms oppervlakkige) antwoorde en oplossings. Sheesh…

Luidkeels 3 Oorgegee Road Trip en Marcus Borg se “Jesus”

Okay, die titel mag dalk suggest dat die twee in hierdie post iets met mekaar uit te waai het, maar dit het nie regtig nie, behalwe dat ek die Borg-boek tydens dieselfde naweek gekoop het. Dit sal dalk later meer met mekaar te doen hê!

Ons het die afgelope naweek van 26 Julie 2009 met ‘n spul tieners hier van Vryheid af Pretoria toe geroad trip vir Retief Burger en Luidkeels se derde cd/dvd-opname, getiteld Oorgegee, te NG Moreleta Park. Wat ‘n ervaring! Behalwe vir die opname, wat uitstekend was, was dit vir my ook ‘n voorreg om saam met hierdie tieners dit te kon deel. Nie almal is op dieselfde plek geestelik nie, onviously, maar dit was vir almal iets besonders. Of so glo ek, te oordeel aan die terugvoer en stories na die tyd. Veral van die een outjie wat in die week vir my gesê het hy het nog nie heeltemal honderd persent geloofsekerheid (om nou maar die taal wat ons praat te gebruik) nie.

Die musiek was van hoogstaande gehalte, soos ek verwag het. En ou Retief beïndruk my al hoe meer. So ‘n paar jaar gelede het ons na hom geluister toe hy by ‘n predikante-winterskool so ‘n sessie oor kerkmusiek gedoen het en hy het ‘n paar goed oor die Fakulteit in Pretoria kwytgeraak wat ons op daardie stadium (midde-in die Jurie Le Roux-Dirk Human-Julian Muller-saga) glad nie goed opgeneem het nie. Dit het my ‘n bietjie skepties teenoor die man gelaat, laat ek nou maar bieg. Maar vandat ek twee jaar gelede by Luidkeels Hersien se opname was, het ek ‘n ander deuntjie begin sing (pun intended!). Toe hulle in Mei vanjaar hier in Vryheid opgetree het, het hulle my regtig oortuig van hulle integriteit en die afgelope Saterdag kon ek dus gelukkig sonder enige ugly vooroordeel geniet.

Daar was ‘n paar van die tieners wat op die laaste moes kop uittrek, of wat lankal iets anders aangehad het maar graag wou saam gaan, of wat op die end besluit het: ag, ek is nie lus nie, en later baie spyt was.

Vir my het dit egter oor meer as net die opname gegaan. Dit was die hele Road Trip-experience, want daar was mense saam wat nie eintlik in ons gemeente is nie en ander wat nie gewoonlik by ander jeug-aktiwiteite kan wees nie. Dit was lekker en spesiaal om in ‘n koue nag terug te ry Natal toe van Gauteng af en met 17-jarige seuns gesprekke te kon voer oor hoe ons ons Christenskap verstaan en watter impak die Bybel in ons lewens kan maak en doen. En om sommer net musiek te luister en grappies te vertel. En om, in die woorde van Andrew Root, sommer net “place” te “share”. Dit was cool.

Oor Marcus Borg se boek sal ek later seker in meer detail ‘n klomp goed kwytraak, maar vir eers net dit: ek het nog nie voorheen van hierdie boek gehoor nie, so ek is nie deur die titel beïnvloed nie. Okay, dis ‘n leuen, want die titel is Jesus en, wel, Jesus het my al baie beïnvloed, haha, maar ek is meer getrek deur die outeur. Ek het nog net The Heart Of Christianity deur Borg gelees, so twee jaar gelede. Dit was besonders, kom ons stel dit so. Ek het ‘n gevoel hierdie gaan ook wees. Hy pak die verskillende maniere oor hoe ons die Jesus-storie vertel netjies uit en maak ‘n mens bewus van waar jy so half en half staan, of nie staan nie, en waar jy overlap en goed. Ek sal graag dit wat hy sê, of die manier hoe hy dit beskryf aan ons tieners wil oordra. Ons taal waarmee ons oor Jesus en ons eie geloofslewe praat is só arm dat dit net goed kan wees. Want baie is al lankal oppad saam met Jesus, maar dink hulle moet nog ‘n sekere woordformule uiter om dit offisieel te maak of iets.

Ons Christene is eintlik maar ‘n weird spul. Ek meen, waar ry jy op een dag byna 900km heen en weer net om saam met iemand te sing oor Iemand wat jou lewe verander?

17 Again, Forever Strong & Amadeus

Drie movies wat ek die afgelope rukkie gekyk het: ‘n teen-erige movie, ‘n Amerikaanse rugby-movie (waar hulle die Haka doen???) en ‘n meesterstuk oor die lewe van die befaamde komponis. Gebalanseerd, huh?

17 Again met Zac Efron en Matthew Perry het my bo verwagting beïndruk. Ou Zac, al lyk hy nou nie regtig meer soos ‘n hoërskoolkind nie, se spel was actually heel skaflik, hoewel ek dit tog sal like om hom in ‘n fliek te sien waar hy nie ‘n basketbal op sy vingerpunte rondtol of dat basketball enigsins in die fliek is nie (Hairspray tel nie). Maar daar was goeie elemente in die fliek en saam met Juno dink ek behoort ‘n mens eers dit vir tieners te wys voordat jy begin praat oor hoërskoolseks en -swangerskappe. Dis snaaks en breek die ys gemaklik sodat gesprek openlik kan volg sonder om geforseerd oor “die daad” of “die bytjies en die blommetjies” te praat. Sal graag wil sien hoe dit werk!

Dan, Forever Strong met Sean Faris: trust die Amerikaners om ‘n ordentlike rugby-fliek te maak voordat ‘n regte rugbyland soos Engeland, Australië of, wel, selfs SA dit doen (Bakgat! was meer ‘n teen movie as ‘n rugbyfliek en Number 10 moes net nooit gebeur het nie!).
Ek het hiervan gehou, omdat dit uiteindelik iets is waarmee SA seuns kan relate. Omdat ek self baie belangstel in die ontwikkeling van rugbyseuns, kyk ek gereeld na goed om te gebruik. Classic voorbeelde is soos Remember The Titans, wat rassisme, spangees en transformasie aanspreek, Gridiron Gang en natuurlik Friday Night Lights (die series) wat menslike issues tussen spanlede hanteer.
Maar nou is daar ‘n rugbymovie, yay! Ook baie oor spangees, realities, pa-seun-verhoudings, attitude…al daai dinge. Iets oor die movie wat ek nie lekker kon kleinkry nie (maar dalk moes ek fyner geluister het), is die konneksie met New Zealand, want daar was baie gemaak van Maori-woorde vir familie en sulke goed. Ook, natuurlik, die plek van die Kiwi’s se HAKA, wat ek vreemd gevind het vir iets wat in Utah, VSA afspeel. Dit was tot ‘n mate lekker om te hoor hoe die Yanks “Ka mate ka mate koro koro!” skree, want wat de hel, maar ek sou net graag ‘n verduideliking wou kry vir die link. Niks fout daarmee nie, ek het dit net nie gevang nie. Maar, soos die een girl tereg opgemerk het: “Die Amerikaners wat daarna sou kyk, sou dit nie eens agtergekom het nie.” True.
Maar, ‘n goeie movie. Sal dit baie graag saam met die rugbyseuns wil kyk. Die gesprekke daarna behoort awesome te wees. Ook omdat dit waardes soos respek vir jou span en abstinence van slegte gewoontes soos drinkery en drugs en hoërskoolseks voorhou. Dankie aan die producers!

En dan: AMADEUS.
Nou, ek wou al lankal na hierdie fliek van Milos Forman kyk omdat dit so hoog aangeslaan word en oor die naweek het ek die Director’s Cut teen R80 raakgeloop en dit aangeskaf. What a movie! Ek dink, aan die een kant, ly ek nog steeds ‘n bietjie aan bomskok. Want hoe baie van ons is nie maar soos Salieri nie, wat ons lewens devote om reg te leef, en die gebed dat ons met talente geseën gaan word, maar dat dit dan nie regtig gebeur nie? Ek dink dit het te make met ons modernistiese/post-modernistiese wêrelduitkyk van : “You’ll get what is coming to you”, “what goes around, comes around”, “wat jy saai sal (of eerder, MOET) jy maai”…ons leef in die ding van dat ons moet kry wat ons verdien. As jy ‘goed’ leef, verdien jy ‘goeie dinge’. As jy ‘sleg’ leef, verdien jy ‘slegte dinge’. Ons vra dikwels die vraag: “Why does bad things happen to good people?” Terwyl ons dit ook kan omdraai en vra: “Why does good things happen to bad people?” !
Maar talente en seëninge werk nie volgens ‘n prestasiekalender nie. Op die ou einde moet jy die beste maak met dit wat jy gekry het, sonder om jaloers te wees op dit wat ander bereik het. Natuurlik kan jy daaruit leer, ja, maar jou jaloesie op hul geseëndheid moenie die oorhand kry nie. Makliker gesê as gedaan, of hoe? 😉
Terloops, ek dink ook nie Salieri was so opreg in sy gebed dat hy “net saam met God in Sy glorie wil deel deur die musiek wat hy vir Hom wil maak” nie. Ek sê nie dit is die rede dat hy nie so geseënd soos Mozart was nie, maar ek dink nie ons moet ooit probeer om in God se glorie te deel nie. Dis kind-of Syne alleen…gebruik jy net die talente wat hy vir jou gegee het ten volle en los Hom om jou te bless op Sy tyd en op Sy manier. Sy glorie is Syne…

Laastens: is Hollywood opreg besig om hulle morele wortels te ontgin, of spring hulle net op ‘n bandwagon wat deur flieks soos Fireproof gedryf word? 17 Again promote abstinence, Forever Strong sê dis sleg om te drink en te rook as jy sport speel en Ghosts of Girlfriends Past het ‘n ding teen om met girls te mors. What is up?

Dialoog tussen Christene en Moslems

Sondagoggend was daar twee Pakistani’s wat in Suid-Afrika kom asiel soek het, in ons erediens. Ek was nie self in Vryheid nie, maar het daarvan gehoor by die predikant wat die diens gelei het.
Maandagoggend het die twee Pakistani’s, H en O, ons kom sien. Nou, sedert ons besoek an ‘n moskee hier in my 4e jaar was dit die eerste keer dat ek regtig op so ‘n vlak met Moslems te doen gekry het.
Wat in ‘n baie ongemaklike, “kom-ons-kyk-wie-kan-vir-wie-eerste-bekeer”-gesprek kon ontaard, was op die ou einde ‘n baie positiewe, lekker koffiedrink sessie rondom ons “common ground”, naamlik om die wêreld ‘n beter plek te maak. Gesamentlik het ons ook die misverstande oor mekaar as die grootste probleem-areas geïdentifiseer. Hulle dink ons is uitsluitend (hoewel hulle ook is…) en ons mense is bang vir hulle. Of so iets.
Baie interessant was dat O nie regtig Engels kan praat nie, hoewel hy dit soort-van kan verstaan. Daarom moes H die hele tyd vir hom tolk! O het ook ‘n baie meer liberale siening van sy eie geloof as H, wat veroorsaak het dat hulle soms lekker gestry het oor wat hulleself aan ons wil oordra. Was nogals funny.

Ons het so hier en daar ‘n klein bietjie dogma gechat, maar eintlik het ons albei partye daarop gefokus dat ons nie ons verskille hoef op te gee nie. Dit hoef nie ‘n conversion-oorlog hoef te wees nie (kantaantekening: dis anyway net die Heilige Gees wat mense oortuig, nie ons nie), maar ons moet ons toleransie met mekaar wys deur mekaar te besoek en by hulle winkel in te gaan en so. Ook het die punt opgekom dat ‘n mens se geloof tot uiting kom in jou dade (vergelyk Jakobus!) en…as jy regtig soos ‘n Christen optree, maar dit nooit hard-op gesê het nie – is jy nie dan een nie? Ek weet C.S. Lewis het interessante views hieroor gehad (vergelyk Narnia Chronicles 7: The Last Battle).

All in all kom dit neer op ‘n koppie koffie…

Babylon, A.D.

Just a few musings after seeing the movie today. Vin Diesel doing what he does good – action: check. Massive explosions: check. Lots of action and high chase scenes: check. Beautiful damsels in distress: check. So what’s the catch?

Nothing, really. The story doesn’t hand you everything with a spoon, you have to figure some stuff out for yourself – which is good, because it doesn’t treat the viewer as a retard.

It asked some interesting questions. At one stage the girl says, regarding second generation cloned Siberian tigers:
Aurora: “Did God make them?”
Vin: “No, man made them.”
Aurora: “But man is made in the image of God, therefore, isn’t everything that man makes the will of God?”

The movie goes on to prove that, in fact, the answer is no, seeing that Aurora herself is an experiment of a crazy woman desperately trying to start a “bona fide religion” (wtf?) and trying to prove it with…wait for it…a virgin birth! Yep. Oh, and a doctor who did experiments on babies, but fell in love with his daughter when she was born and send her away to some Christian-Asian convent where Vin picks her up to take her to the States.

Although Vin says at some point that God doesn’t have anything to do with their situation, we do see him say grace before he eats his cooked dog (I kid you not) at the beginning of the movie. Pass your own judgment.

What did bother me, was the product-placement in the film, which was really ridiculous. We see the Coke bottle-sign like it is currently…yet it is so far past 2017 (when the tigers got extinct) that a second generation of tigers have been cloned??? And the plane they take to New York…is branded in Coke Zero????? I mean, come on! And nothing against them, but Marriott is still the “income specialists”?? Really, who are the producers trying to fool here? Maybe they just got a big sponsorship from Coca-Cola. I hope the actors got a lot of free Coca-Cola. I would have demanded my share.

Not bad. You have to figure a few things out at the end for yourself as well. So, you use your brain (mostly) in a Vin Diesel-actioner. So it is not bad, but it is nothing more than this…

Shackin’ up with God

I started reading

Houtkruis vs Hell-Hole: waarom ek die Kruis bo die gat verkies

Soos almal weet is hierdie by uitstek my area van interest: Gospel-drama. Daarom gaan ek natuurlik die twee teenoor mekaar stel en vertel hoekom ek nie Charis se produksie sal aanbeveel nie.
Eerstens: The Hell-Hole, ‘n produksie aangebied deur Charis-gemeente in Lavender Rd, Pretoria. Dit is ‘n kontemporêre produksie wat handel oor hoe die duiwel mense verlei om sonde te doen en dan afrokkel en in die hel laat beland. Die duiwel, anders as God, is alomteenwoordig en is die enigste ding wat inspraak het in mense se lewens. Die “kerk”-tonele is dweperig en voorspelbaar en net gerig op “jy moet jou hart vir Jesus gee”. (Wat dit ookal in hierdie konteks presies mag beteken!). Daar word verval in die gewone Bose Drie-eenheid van sonde naamlik seks, drugs/rook/drank en vloek. En hulle doen die aaklige ding om iemand wat selfmoord pleeg, onkondisioneel na die warmplek toe te verdoem. Sorry, tjomma, genade is net vir ‘n sekere groepie mense. Nie vir jou wat daarmee struggle dat jou eie tjommie doodgegaan het in ‘n ongeluk wat jy veroorsaak het terwyl jy getrek was nie. Vir jou wag die Ewige Vuur…
Patronizing, dweperig van voor tot agter met die onderliggende doel om te laat “draai-of-braai”, met baie effects met ligte en klank en goed. Produksie-wise was dit glad nie sleg nie – klankkwaliteit, props, ligte ensovoorts was van goeie gehalte en selfs die acting was heel cool – maar meer die manlike akteurs as die dames. Die dames het geklink asof hulle hul woorde opsê.
Ja, Jesus verskyn hier aan die einde van die show op ‘n stadium in so ‘n pseudo-kwasi-kruisigingstoneel…en dis al wat h(H)y doen. Dit en opstaan. En dan natuurlik die Duiwel-karakter (by the way, die akteur wat hom speel, het die play geskryf en gedirect, blykbaar), wat nie daarvan hou om Jesus se naam te hoor nie.
Wat goed was: audience participation! Hier gee ek hulle volpunte. Die mense in die gehoor raak so meegevoer hulle begin hierdie duiwel uitmekaar uit skree en die “verlore” karakters aanmoedig. Baie goed. Dit is wat ‘n mens wil regkry: om die gehoor by jou vertelling mee te sleur.
Wat gesuck het: die stereotipe altar-call aan die einde. Nadat jy nou emosioneel gemanipuleer is om te glo dat jy hel toe gaan as jy selfmoord gepleeg het al getuig die res van jou lewe van jou geredheid, word jy voor die keuse gestel om jou hand op te steek as jy gered wil word, want onthou dit hang van die pastoor wat bid af en of jou hand in die lug was, nie van hoe jou hart is nie. Jy moet dit ook doen binne die tien tellings wat hy jou gee, anders het jy die kans by jou verby laat glip. Ook moet jy vorentoe gaan sodat almal jou kan sien, want Jesus het mos gesê as jy jou nie vir Hom skaam op aarde nie sal Hy Hom nie vir jou skaam in die hemel nie. Dan verdeel die vorentoe-gangers in groepe en word in afgesonderde plekke gered.

Tweedens: Houtkruis Die Musical, die eerste Afrikaanse gospel-musical. Dit vertel die verhaal van Vader Festus wat in die Reformasietyd terugkeer van Rome na Wurzburg om die oproermaker Philip Taylor van kant te gaan/laat maak. Taylor is ‘n Luther-aanhanger en verkondig genade, liefde en vrede. Een van sy aanhangers/bewonderaars is Katharina, wat saam met haar ma, Anna, in ‘n armmanshuisie in die bos bly. Hulle is uitgeworpenes van die dorp want Katryntjie is “in skande gebore” (ek en my broer het besluit ‘skande’ is ‘n hospitaal se naam). So hulle woon nie die mis by op die dorp nie en die ma vertrou nie die mense nie, al vir 20 jaar lank nie. Maar, natuurlik, sameloop van omstandighede bring Katryn, Anna, Vader Philip en Vader Festus almal die een aand na die mis en daar kom Anna agter dat Vader Festus eintlik Katryn se pa is. Oooeee!!! Dit gebeur alles terwyl Philip verhoor is en kans gegee word om sy woorde teen die pous en die aflaatstelsel terug te trek en homself “te bekeer” van Luther se stellings oor genade deur Jesus se kruisdood alleen. Sola Gratia! Maar Philip wil hom nie bekeer nie (obviously), selfs al wag die brandstapel vir hom. Festus sit nou self met die probleem dat sy geheim op die lappe gekom het en sy verlede hom ingehaal het. Katryn oortuig haar ma dat sy met Festus moet gaan praat. Sy doen dit toe en ook hy besef wat ware genade en vergifnis is. Soveel so dat hy besluit om Philip se plek in te neem op die brandstapel…
Roerend, meesleurend, hoendervleis met elke lied is hierdie produksie hopelik die begin van nog vele sulke goed! My hart het sommer in pas geklop die hele tyd. Hulle het ‘n konsep gevat waarmee ek te danke aan ons stranddiens-konserte al lankal bekend is en self al gebruik het (albeit op ‘n baie kleiner skaal): vat bekende liedere, sit dit in ‘n nuwe konteks binne-in ‘n verhaal en jy het ‘n musical wat appeal, omdat die mense dit ken. Goed, songs soos Hierdie Kind, Via Dolorosa, Ons Glo en Genade Onbeskyflik Groot is wel eintlik vertaalde songs, maar almal ken dit al so lank al in Afrikaans dat dit nie saak maak nie. Toevoegings soos Gebed van Koos du Plessis en ‘n oorspronklike lied of twee (Die einde is hier deur Leon Ferreira en Wat is my naam? deur Piet de Jager, Sallas en Dawie van Klopjag se pa) en Prophet se Eli Lama Sabagtani en, natuurlik, Houtkruis maak dit ‘n ryk produksie wat jou opgelig laat voel as jy daar uitstap – selfs al het hulle nounet vir Jannie du Toit op die brandstapel verbrand terwyl hy Houtkruis sing.
Wat goed is: om ‘n ou bekende lied in ‘n nuwe konteks te sit en die inhou sodoende nuwe lewe te gee. Byvoorbeeld: laat ‘n priester wat hom van die aflaatstelsel bekeer het, die reël “my lewe, kanse, tyd en geld is nutteloos verspeel” sing; of laat ‘n monnik en ‘n meisie in ‘n kapel “wat ek is, is net genade, wat ek het, is net geleen” sing. Of sit daai eerste priester op ‘n brandstapel wat Rouel Beukes aansteek en laat hom sing “wie sal my kan stilmaak, wie sal my kan doodmaak as my voete in dans wil los wil breek?”…en die resultaat is onbeskryflik.
Wat gesuck het: die kaartjies se pryse. Ongelukkig was dit nogal duur, daarom kon minder mense dit sien, en dit is hartseer, want Houtkruis se teologie is soveel suiwerder as Hell-Hole s’n. Waar jy by die Gat selfs gescare word in die hemel in (die pastoor het gesê hy is selfs bereid om dit te doen, eerder as dat mense glad nie gered word nie – asof dit van hom afhang!), wil jy by die Kruis die genade van Jesus omhels en net huil en danksie sê. Sonder om te dwing, sonder om te patronize…ek kies die Kruis bo die Gat enige dag.
Gaan koop vir jou Houtkruis se soundtrack, dit is beskikbaar. En awesome.

Retraite & Roeping

Wow! Wat ‘n ongelooflike paar dae…die Retreat wat ons Finalejaarsklas gehad het by Good Sheperd Retreat by Hartbeespoortdam was presies wat ek nodig gehad het. Ek het baie meer gekry as waarop ek gebargain het! Wat cool was.
Om net ‘n paar hoofpunte deur te gee:
 Ek het vrees vir mislukking en teleurstelling agter my gesit
 Die Here het op verskeie maniere met my gepraat, onder andere deur die tekste in Spreuke wat na “Pad” verwys
 Ook die natuur, soos gewoonlik – die verskeidenheid reuke, vorms en kleure was opvallend, nie net die mooi panoramiese uitsig van die koppie af nie.
 Die stilwees-sessie het my gehelp om bietjie rustig te raak
 Vertikaal se nuwe cd, Stil, en dié se titelsnit, het die afgelope tyd in my lewe begin werk en ‘n metafoor vir die kamp geword vir my
 Die kuiers saam met die klas op die gras, tydens etes, op random plekke, in my en Cobus se kamer met die 30 seconds en die rooiwyn en in die saal op die mat was ongelooflik insiggewend en kosbaar
 Die labirint en toe ek daar my roeping gekry het om te gaan flieks maak was die hoogtepunt van die dag
 Vrydagoggend se “droom”-sessie was netso cool, waar Jesus vir ons elkeen ‘n boodskap kom gee het op ‘n papier
 Om te besef dat ons verskeidenheid nodig en belangrik is en iets is wat ons juis nader aan mekaar kan trek in plaas daarvan om ons te verdeel
 Om te besef dat ek en Cornel eintlik so baie van dieselfde droom deel (en om die belangrike rol wat die Global Day Of Prayer-deurnag in sy eie roeping-storie gespeel het uit te vind!!)

Verskeidenheid is goed. Ek het vrede oor volgende jaar en daarna. Ek het ‘n roeping, vir die eerste keer in my lewe.
Om dit vir die ander mense naby aan my oor te dra wat nie deel van ons klas is nie en dit daarom moeiliker verstaan, is die moeilikste ding wat ek moes doen…

Save Me from Myself: Korn’s Brian “Head” Welch’s autobiography and then some…

So my friend Shaun hooked me up with this book he got hold of. It was called Save Me From Myself and it was Brian “Head” Welch’s autobiography. For those of you who do not know, this guy used to be the lead guitarist of a teeny weeny little band called KORN. Yep, not so teeny weeny after all!

I read it through in 5 and a half hours. It was really a compelling read, especially the first part. It told the whole story of how he grew up, got involved in music, the different bands he played in and how Korn was eventually formed and how they skyrocketed to success. It got a bit of gory detail, some quite offensive, but there is a disclaimer/warning at the beginning of the book to tell you that it might be the case from time to time.

Like I said, the first part, “To Hell And Back” tells the story of his rise to stardom and, of course, how he and his girlfriend and later wife Rebekah got swallowed up into the world of speed (meth). I’ve never read a book before that tells you about so much drug use. They really used A LOT of drugs – sometimes cocaine or marijuana, but mostly speed and how it pretty much killed them from the inside.

The first part of the book ended quite positive on the note where he got saved by Christ and started to get his life back on track, quitting Korn and becoming a more responsible dad to his daughter Jennea.

And then the second part came, called “Heaven On Earth” – and I thought it kinda sucked. He made most of it sound so easy and so cheap.

You see, what is supposed to be a marvellous 70-page testimony on how he walked with God since and all the curves that that road took, turned into a little pep-talk about how close he got with God and how he could just hear God and suddenly all the bad stuff that happened to him was the devil or fallen angels (where previously it was is own sinful human nature)…and how you can only get to be in a REAL relationship with God when you speak/pray in tongues.

That got me mad, because he quoted the scriptures in 1 Corinthians 14 and Jude where Paul (and Jude in Jude!) is writing about the different gifts of the Holy Spirit and that speaking/praying in tongues is just ONE of MANY gifts that the Spirit gives. Head uses 1 Cor 14:2 and 4 to tell how you can’t understand someone’s “prayer language” when they “pray in the Spirit” – but man, he doesn’t even consider the rest of the paragraph surrounding it! It is exactly the whole point that Paul is making there: he says that you should rather NOT pray in “tongues” because that is only beneficial to the one praying. You should rather prophecy, because that is beneficial to the whole congregation, except if the one that is speaking in another uncomprehensible tongue is explaining it to the rest. So there you have it – it must be interpreted for the people around you to be beneficial to anyone. And nowhere in this passage do I get the information on how you can work on your prayer language – funny, I thought it was a GIFT. How do you work on someone to give you more of a gift that they already gave to you completely? That’s just bribery.

He states his opinion on speaking in tongues like this:
“If you want to have the most faith you can have on this earth, learn to pray in tongues. If you find it too weird and you prefer to live a good, quiet Christian life, don’t pray in tongues. It’s just that simple.”

That got me shouting “You can’t say that!” I know many Christians who don’t pray in tongues who have the faith to move mountains. I also know Christians who do pray in tongues and they are excellent people too. I also know Christians who don’t pray in tongues who is definitely not living a “good, quiet Christian life” but who is making waves all over as they are preaching and serving God quite loud and out in the open. Also, my grandmother is turning 87 in August, and she is a grand lady of the faith. And she has never prayed in tongues before in her life.

It comes down to this: you can’t make your experience normative, the measurement for everyone else to live by. I can’t tell you that, if you don’t serve Christ the way I do, you will not have as much faith as I and you are doing it wrong. And, if praying in tongues is a gift, you can’t learn to do it, it is given to you. As is faith, according to 1 Corinthians 12.

The other thing that was really bad for me to devour was the way he saw his depression. He saw it as a BAD HABIT. Now, anyone who has really dealt with depression knows that it entails a wee bit more than that. Depression is an illness that must be treated three-fold to get the best results: medically, spiritually and psychologically. He says it is gone now, but I can guarantee you, if Head Welch doesn’t get some medical attention to the matter, it is only going to come back to bite him in the ass, again. If you used as much speed (meth) as he has, you need to get the chemical balance in your body and your brain set straight medically. Like he said himself, time and again: God can use many ways to speak/work with you.

He also talked about his baptism in the River Jordan, but I have spoken enough about baptism elsewhere on my blog so I’m not going into the matter here.

Hang on a second. I’m not against baptism in the River Jordan, speaking in tongues or believing that God miraculously heal people. Not at all. Or against prophecies, which he also writes about for a while:

When I was at a camp in grade 8, 14 years old, one night the people there started to pray in tongues, I didn’t understand it, but I thought it was wonderful. I didn’t start to myself either, but God has never left me before or after that.

Also, when I was in grade 11, age 17, at another church camp, our group leader prophecied over me and it was wonderful. I’m still holding on to that prophecy.

And when I was a baby, I was baptized with…wait for it…water from the Sea of Galilea that my grandfather got from the place where the miracle of the bread and the fish supposedly happened and brought back to South Africa after he visited Isarel when he was still alive. It was sprinkled upon my forehead and I don’t intend to get baptized again, because one time is sufficient.

Yep, this is my experiences with the stuff – but I’m not making it normative for other people or downtalking them if they do not do it in some kind of “ah, don’t worry, you spiritual baby. God will open your eyes”-sort of way. That’s just wrong. Sies man!

What was wonderful about the book, though, was the whole encounter they had in India. The whole Untouchable-tribe of the Laodi-story was amazing. He should have just kept on doing that kind of work – the practical stuff that Jesus Himself commands us to to in the Gospels. Also, the way how he described his honesty in his relationship with God was quite touching, as well as the whole thing that God can use your talents (GIFTS that He has given to you!) in more ways than you can imagine.

Yet, I much more enjoyed Donald Miller’s Blue Like Jazz. That guy just nailed it for me on every page. He had a wit about him and a kind of compelling writing style that I just clicked with. It actually convinced me to start to tithe (give a tenth of my income to the church). I don’t have time to go into a full discussion now, but that book was more appealing to me. TO ME. I’m not saying it should be to everyone. But try it out, you might just like it. That guy’s faith is much more like my own. We doubt, we don’t doubt, we believe and sometimes we think it silly, but Jesus never leaves us and that is good.

At least they both came to the same conclusion and that is that the most important thing is a relationship with Jesus.

Maybe it is just that I haven’t been into heavy metal like ever, and maybe it would’ve made a more commpelling impact on my life if I knew their music better, but we can talk about that.

But go read both the books – they will both be worth your while.

http://www.harpercollins.com/books/9780061461279/Save_Me_from_Myself/index.aspx
http://en.wikipedia.org/wiki/Brian_Welch
http://www.donaldmillerwords.com/bluelikejazz.php.