Rugbyskoolstorie (vervolg…)

Hier is die volgende deel van die storie. Ek het al verder geskryf, maar as julle nie gaan comment nie, gaan ek niks verander nie. Geniet dit!

Juan, Wihan en Sibu kom tydens langpouse van die snoepie se kant af na die speelgrond toe aangestap. Juan het die dag nog nie vir Rozaan te sien gekry nie. Vroeg-vroeg het sy Bedryfs gehad terwyl hy Biologie gehad het, kortpouse was daar ‘n rugbyvergadering en daarna was hy in die Tegniese Tekeninge-klas. Toe langpouse aanbreek, het hy vir Sibu op die stoep raakgeloop en dié het eers daarop aangedring dat hy en Wihan saam hom snoepie toe moes stap sodat hy ‘n vleispasteitjie kon gaan koop.
Toe hulle om die draai van die gebou kom, gaan al drie doodstil staan.
“Sien julle boys wat ek sien?” vra Sibu deur sy pasteitjie se skliferkors.
“Die beste flank in skolerugby…” begin Wihan, maar Juan val hom in die rede.
“…En hy staan by my girl en chat!”
Juan se vuiste bal outomaties langs sy sye en hy kan voel hoe sy nek styf word, maar Sibu sit sy arm op sy skouer.
“Relax, bra. Dis probably heel onskuldig. Ek meen, ons moet eers uitvind wat hierdie perd in ons skool doen. Met ons skoolklere aan!”
“Perd is die regte woord,” brom Juan en Wihan lag.
“Sibu het ‘n punt beet. Kom ons gaan hoor wat is sy storie.”
Hulle stap nader, Sibu voor en Juan wat stuurs aan die agterkant nadertou. Rozaan en Rufus staan eenkant onder een van die jong boompies en gesels. Dit lyk asof hy haar iets vreeslik snaaks vertel, want sy staan en giggel haarself morsdood. Juan se mond hang oop. Jeepers, wat ‘n bakvissie! dink hy en skrik vir sy eie gedagtes.
“I don’t believe my eyes! Rufus Lambert? Wat maak jy hierso?” val Sibu met die deur in die huis. Rufus staar hom half ongemaklik aan.
“Ken ek jou…?” begin hy en steek sy hand halfhartig uit. Sibu gryp dit vas en gee hom ‘n stewige handdruk.
“Sibusiso Mdladla, regtervleuel van die Eerstespan. Ek scheme ons gaan nog baie met mekaar te doen kry.”
Rufus glimlag terug. Wihan staan nader en stamp vir Sibu uit die pad uit.
“En ek is Wihan, losskakel van die Eerstes. Ek is net bly jy jol nie my posisie nie. Ons weet almal wie jy is, jou reputasie loop jou vooruit.”
Rufus skud ook met hom blad, maar Juan staan eenkant met gevoude arms teen ‘n stoeppilaar die klomp en gadeslaan. Rufus sien hom egter en stap nader.
“Haai. Jy is seker Juan,” sê hy vriendelik en steek sy hand uit, maar Juan ignoreer dit.
“Ja. En jy staan en chat met my girl,” kom dit kort-af. Rufus lag.
“Flip, sorry ou, ek kan net dink hoe dit vir jou moes gelyk het. Ek, uh…my girl is in Pretoria, ek het nie ‘n move op Rozaan probeer maak nie.”
Weer steek Rufus sy hand na Juan toe uit. Juan sien oor Rufus se skouer hoe sy vriende by hulself staan en proes oor sy verkeerde aannames, terwyl Rozaan blosend vir hom glimlag. Hy kan voel hoedat sy wange begin rooi word soos hy bloos en steek dan sy hand terug uit.
“Aangename kennis,” brom hy, maar sy bui begin merkbaar lig. Nou bars Wihan en Sibu hard-op uit van die lag terwyl Juan na Rozaan toe stap en haar hand gaan vat.
“Sorry,” sê hy jammer en gee haar ‘n drukkie. Rozaan gee hom ‘n vinnige soen op die wang.
“Ek moet sê, ek voel eintlik nogal gevlei. Dit was half lekker toe jy jaloers was!” fluister sy in sy oor en Juan glimlag breed.
Intussen vra Wihan en Sibu vir Rufus verder uit.
“Wat doen jy nou in ons skool?” vra Sibu die vraag wat hulle nog die heeltyd brand. “Ek dog jy is in Waterkloof?”
“Ek was, maar toe koop my ouers ‘n prokureurspraktyk hier op die dorp en toe trek ons hiernatoe.”
“Nou maar hoekom het jy nie daar in Pretoria gebly nie? Ek meen, jou geleenthede is net soveel meer, is dit nie?” vra Wihan.
Rufus trek sy skouers op.
“Ag, ek weet as ek my beste gee en goed speel, sal ek eventually kom waar ek wil wees. Ek kan mos op varsity weer in Pretoria gaan rugby speel. As ek nou op hoërskool ook goed doen, kan ek dalk Cravenweek maak en daarna inkom by Tuks se Rugby-akademie. Van daar af pak ek die pad aan Blou Bulle toe.”
“Jy laat dit so easy klink,” sê Sibu en Rufus lag.
“Ja, wel, ek doen dit maar om myself gemotiveer te hou.”
Net toe lui die klok en die kinders beweeg traag van die speelgronde af terug klas toe vir die laaste skof van die dag.
“Kom, Rufus,” roep Rozaan hom. “Ons het nou Afrikaans.”

*****

Leon spuit die water uit sy bottel in sy mond, skommel dit rond en spoeg dit dan uit. Dit was ‘n warm, strawwe rugbyoefening en hy voel nogal uitgeput. Hy wonder of hy nie vandag die gym moet los nie? Nee wat, skud hy dit af, ‘n paar slukke water en hy sal fine wees. Hy kan nie een dag se gym skip nie, onder geen omstandighede nie.
“Hey, wat lyk jy so ernstig?” vra sy vriend Frans en spat hom nat met water uit die kraan waarlangs hulle staan. Leon spuit hom met sy waterbottel terug.
“Ag, sommer niks. Kom jy saam gym toe?”
Frans gorrel met die water in sy mond en spoeg dit dan dat dit met ‘n sierlike boog trek.
“Okay, solank ons dit net nie te hard vat vandag nie. Ek is nogal paced.”
“Nee, man, ons vat dit lig, ek belowe!” lag Leon. Frans lig sy wenkbroue ongelowig en gee ‘n snork.
“Jou lig is ander ouens se swaar, pêl. Maar, okay, kom ons gaan. Dit gaan netnou begin besig raak.”
Hulle stap sommer van die skool se sportvelde af na die gym toe.
“Het jy gehoor van Jacques Steynberg se party Saterdagaand?” vra Frans terwyl hulle stap. Leon ken die matriekseun van wie Frans praat eintlik net van sien.
“Jacques wat post-matriek doen?”
“Einste,” sê Frans. Leon skud sy kop.
“Huh-uh. Vertel bietjie?”
“Wel,” begin Frans, “Jacques word Vrydag 19 en hy hou ‘n party en sy ouers is as usual op een of ander trippie na een of ander spa toe, maar almal weet dis net code vir dat sy ma weer in rehab is en dat sy pa daarnaby by sy tannie-hulle of iets bly.”
“So?”
“So, daar gaan niks grootmense wees nie en dis ‘n open party! You know what that means, buddy!”
“I know what that means, buddy! Bergkruin-chicks!”
“Presies!” kom dit opgewonde van Frans. “En daar’s so oulike enetjie in graad 10 by hulle wat ek al lankal lus is om te bêre. Sy’t sulke oulike netbal-boudjies. I’d like to give that a spank!”
“Aaah, dis net af, ou!” lag Leon. “Wel, jy sal dit maar alleen moet enjoy. Ek kan nie…”
Frans val hom in die rede.
“Jy kan nie wat nie, Leon? Toestemming kry nie? Jy’s sewentien, my ou. Jou pa-hulle kan nie vir ewig op jou kop sit nie. Hel, daar is outjies wat in graad agt is wat met meer wegkom as jy.”
“Jy ken nie my pa nie.”
“Oom Fanie Steyn, groot ou, werk by daai Van Vrede-dude se pa se garage. Bit of a non-cheery disposition.”
“Non-cheery disposition? Highly bedonnerd is nader aan die waarheid.”
Frans stop vir Leon en sit sy hande op sy skouers.
“Maar hy is nie jy nie, Leon. Dis tyd dat jy dit bietjie besef.”
Leon begin weer stap.
“Ek weet dit. Ek weet dit al lankal, maar solank as wat ek nog onder sy dak bly, moet ek nog sy reëls gehoorsaam. Dis nie One Tree Hill hierdie waar jy sommer jouself kan emancipate van jou ouers af nie.”
“Ja, okay,” gee Frans toe, “ek besef dit. Ek sê maar net. As jy wil, kan ons vir hom tune jy kom by my slaap, ons sê ons moet aan ‘n taak werk of iets.”
Leon bars uit van die lag.
“Yeah, right, hy gaan verseker daarvoor val! Nee, sorry, tjom, lyk my ek gaan hierdie een, soos die meeste ander parties, ‘n skip moet gee. Sy baas se laaitie het blykbaar bietjie roids by die skool gespuit so nou is dinge by die werk aan die moeilike kant en daarom is hy die afgelope dag of wat especially bemoerd. Maar neem foto’s met jou kamera, ek wil sien watse aksie was daar!”
Frans grinnik.
“Om jou net lus te maak? My plesier!”

*****

Mnr. Venter se fluitjie blaas skril en die Eerstespan se oefengroep draf natgesweet nader en gaan sit in ‘n groep voor hom.
“Goed, kêrels, ons is klaar vir vandag,” begin die kort, stewige afrigter en hier en daar klink daar ‘n “Dankie tog!” onderlangs op. Hy besluit om dit vir eers te ignoreer en gaan voort:
“Maar dit beteken nie dat julle nie jul eie oefenprogramme hoef na te kom nie. Ek herhaal weer: as jy ná die rugbyweek jou plek in die Eerstespan wil hê, gaan jy hom moet verdien en moenie dink ek gaan jou kies as jy nie jou plek verdien nie, al is jou pa ook wié.”
Sonder dat hy dit bedoel, land sy oë op Juan toe hy die laaste woorde sê. Juan, al klaar rooi van die son en die uitputting, word nog rooier. Hy kyk af en laat sak sy kop op sy gekruisde arms wat op sy knieë rus. Man, what an asshole! dink hy. Vir wat moet die ou drol nou juis op my kom staan en pick?
“Rufus, dit geld vir jou ook. Ek gee nie om hoe dit by jou ou skool gewerk het nie, maar hier by Hoërskool Bergkruin gaan dit nie oor wie jy is nie, maar oor hoe goed jy speel. Goed, manne, sien julle môremiddag.”
Toe die ander ouens opstaan en na die krane toe slenter, bly Juan net waar hy is, trek sy oefenhemp uit en gaan lê sommer net daar agteroor in die son met sy arms oor sy gesig. Van die krane se kant af kyk Wihan op en sien hom daar lê. Hy maak sy waterbottel vol, stap nader en spuit dan vir Juan ‘n volskoot op die maag. Dit laat Juan regop ruk.
“Hey, ou! Wat maak jy?” vra hy moegerig vir sy vriend. Wihan lag.
“Kom uit die son uit, ou. Jy gaan sonsteek kry.”
“Ten minste kry hy dan ‘n steek,” laat hoor Sibu van waar hy nadergestaan het. Juan kan nie help om vir sy vriende te glimlag nie. Hy steek sy arms uit en hulle trek hom op.
“Kom. Gaan ons gym toe?” vra Wihan. Juan skud sy kop, vat Wihan se waterbottel en spuit dit dan op sy eie kop uit.
“Nope, ek is gehok, onthou. Ek spuit mos in anyway roids, so vir wat sal ek wil gaan gym?” vra hy sarkasties. Wihan gryp sy waterbottel terug en forseer die laaste paar druppeltjies oor sy eie gesig uit.
“Is jy gehok van gym ook?” vra Sibu.
“Ek mag net skool toe en oefening toe, that’s it. In fact, ek dink my pa gaan vroeg by die werk waai om te kyk of ek betyds by die huis is. Ek cardio maar daar in my kamer en doen ‘n paar sprints in die backyard.”
“It sucks to be you,” laat val Wihan weer. “Ek dink ons moet vir Rufus gaan wys waar’s die gym, Sibu. Apparently is sy biceps nog nie groot genoeg na Venter se smaak nie.”
Sibu kyk na waar Rufus eenkant naby die sportgronde se kiosk besig is om sy toks uit te trek.
“Rufus! Kom gou hier!” roep hy hom. Juan laat ‘n effense kreun uit en Wihan stamp hom met die elmboog in die ribbes.
“Gee die ou ‘n kans, hy het mos verduidelik,” sê hy deur sy tande terwyl hy vriendelik in Rufus se rigting glimlag en vir hom beduie om nader te kom. Juan doen nie die moeite om te glimlag nie.
“Beteken nie ek hoef hom te like nie,” sis hy deur sy tande terug. Soos wat Rufus aangestap kom, stap Juan verby hom en skuur effens teen sy skouer.
“Lekker oefening,” is al wat hy mompel. Rufus kyk oor sy skouer.
“Ja…jy ook,” probeer hy, maar Juan ignoreer hom, sluit sy fiets se slot los en verdwyn dan op sy fiets in die straat af.
Rufus frons, maar Wihan kom staan langs hom en sit sy arms in sy sye.
“Moenie oor hom worry nie, hy sal regkom. Gaan bietjie deur ‘n rowwe patch by die huis. Hy gebruik drugs en als. Hy doen deesdae tik ook. Shame.”
Rufus se oë rek groot.
“Genuine?” vra hy geskok. Wihan bars uit van die lag.
“Is jy mal, ou? Luister, laat ek jou nou een ding vertel: in hierdie dorp moet jy blêrrie versigtig wees vir wat mense jou vertel. Dis 80% van die tyd ‘n verdraaiing van die waarheid. As jy iets oor iemand hoor, kom vra jy eers vir my. Of, beter nog, jy gaan vra daardie persoon sommer self. Skinderstories bring tog net moeilikheid.”
Rufus lag senuweeagtig.
“Okay…”
“Kom,” sê Sibu. “Ons is oppad gym toe. Kom sommer saam, dan wys ons jou waar dit is.”

*****

Die netbal- en hokkiemeisies van Hoërskool Bergkruin het gewoonlik nie veel met mekaar uit te waai nie en kompeteer dikwels om die aandag van die rugby- en hokkieseuns, maar vanmiddag is dit anders. Hulle sit in ‘n bondel op die verste punt van die pawiljoen en kyk na die Eerstespanrugby-oefengroep wat sopas klaargemaak het met hul oefening en nou met kaal bolywe staan en water drink.
“Oh my soul, check die nuwe ou, julle!”
Sugte van verlange gaan op.
“Kyk sy six-pack. Dis mooier as al die ander ouens s’n.”
“En sy arms is so…mánlik. Ek kan nie glo hy is nou eers graad 10 nie.”
“Ek wens ek was daai waterbottel!”
‘n Hele paar giggels klink op tussen die meisies.
“He can suck on me like that anytime!”
“Sorry, girls, maar hy het blykbaar ‘n meisie,” laat Rozaan van haar hoor waar sy ook verlangend na Rufus staar.
“Ag, jy’s nie ernstig nie.”
“Nee, dis die waarheid. Hy het my self vertel toe ons pouse gestaan en gesels het.”
“Aah, girl! Hoe klink sy stem?”
Noudat die meisies agtergekom het dat Rozaan die eerste een was wat interaksie met die nuwe wonder bewerkstellig het, is sy die middelpunt van die aandag.
“Soos ‘n droom! En hy het sulke sterk hande en die mooiste paar oë, julle kan dit nie glo nie. Hy lyk amper soos ‘n jonger weergawe van McSteamy van Grey’s Anatomy.”
Verlangend sug die meisies en staar Rufus aan terwyl hy saam met Sibu en Wihan van die sportgronde af wegloop.
“Wel, ek het nuus vir daai girl in Pretoria: sy het kompetisie,” verklaar Corna, die senter van die Eerste Netbalspan. Onmiddellik is die atmosfeer ‘n bietjie meer gespanne tussen die meisies: gaan dit ‘n hokkie- of ‘n netbalmeisie wees wat eerste vir Rufus eerste gaan vang?

*****

Teen die tyd dat Wihan-hulle by die gym aankom, is dit al klaar tjok en blok.
“Nogal crowded,” merk Rufus op.
“Dié tyd van die dag, ja,” antwoord Sibu droog. “Thanks to Venter kom ons altyd so laat eers hier uit.”
“En Sibu is te vrek lui om in die oggend te kom gym,” las Wihan aan. Sibu snork.
“Lazy? Me? Jou moer, pêl. Anders as jy moet ek vroeg opstaan om kaalvoet taxi rank toe te loop, sodat ek een kan vang skool toe.”
Weer eens lyk Rufus onkant betrap en dié keer besluit Wihan om die grappie nog verder te rek.
“Ag, Sibu, jy kan maar ophou om my op ‘n guilt trip te probeer sit oor jy swart is. Ek worry lankal nie meer nie. Ek weet in elk geval nie wat soek ‘n charcoal black soos jy in hierdie witmens-gym nie.”
Sibu sien die lagduiweljies in Wihan se oë en speel saam.
“Jy beter begin worry, white boy. Ek gaan jou en elke ander witvel in hierdie gym se baas wees eendag. Anyway…”
“Miskien moet ons oor ‘n uur of wat terugkom, ek sien julle ouens is bietjie tense,” val Rufus hulle ongemaklik in die rede. Wihan en Sibu bly skielik stil en begin dan proes van die lag.
“Sorry, ou, ons moes net. Jy’s lekker gullible!” lag Sibu.
“Ek’s jammer,” sê Wihan ook. “Jy moenie als so ernstig opvat nie, Rufus, jy sal ‘n flippen hartaanval kry. Kom, hierdie ander ouens se asses. Ons het net soveel reg om hier te wees as hulle.”
Wihan vat vir Rufus na die ontvangstoonbank toe sodat hy ‘n lidmaatskapvorm kan voltooi, terwyl Sibu intussen vir hulle ‘n locker gaan soek waarin hulle hul gymsakke kan toesluit.
Terwyl hulle die vorm staan en invul, word Wihan skielik met ‘n gym-handdoekie van agter af geslaan en hy kyk om. Dis Leon en Frans, wat sopas klaargemaak het met hul sessie.
“Hoe lyk dinge, tjomma?” groet Leon hom.
“Lekker en jy?” groet Wihan vriendelik terug. Hy en Frans skud ook blad.
“Kan ek jou maar opsit as reference, Wihan?” vra Rufus en kyk ook om. Frans se oë rek verbaas.
“Flip, ou, as ek nie van beter geweet het nie, het ek gedink jy is Rufus Lambert. Ek sweer, jy lyk presies soos hy,” sê hy. Wihan en Rufus kyk na mekaar.
“Ehh…” begin Wihan, maar Rufus steek sy hand uit.
“Rufus Lambert. Aangename kennis. Ek is nou in Hoërskool Bergkruin.”
“Okay…” antwoord Frans en skud blad. Leon gee hom ook ‘n stewige handdruk.
“Welkom in die dorp. Net jammer jy’s in die verkeerde skool!”
Rufus weet nie regtig wat om te sê nie, maar dan sit Wihan sy arm om sy skouers.
“Ignoreer daai opmerking. Jealousy makes you nasty.”
“Ja, ja, keep telling yourself that,” antwoord Leon. “Hoorie, ons is gaar, so check julle later.”
“Cheers, buddy!” groet Wihan hulle en Rufus lig ook sy hand op in ‘n groet.
Leon en Frans stap natgesweet en rooi uit by die gym se deur.
Frans kyk oor sy skouer terug in ongeloof.
“Nou wat sal Rufus Lambert hier maak?” wonder hy hard-op.
“Hulle het seker maar hiernatoe getrek of iets,” antwoord Leon en gooi sy gymsak oor sy skouers.
“Ja okay, obviously. Ek bedoel, hoekom het hy nie by sy ou skool gebly nie? Hy gaan Beeld-trofeë en al daai goed mis.”
Leon glimlag tergend vir sy vriend.
“Pla dit jou? Dis vir my so mooi dat jy sy belange so op die hart dra!”
Frans klap met sy tong.
“Loop vlieg man. Ek het dit nie so bedoel nie.”
“Ja, whatever,” sê Leon tergend, maar raak dan ernstiger. “Ek gaan nie nou al my kop breek oor die feit dat ons aartsvyande sopas die beste flank in skolerugby bygekry het nie. Dis later se worries. Kom ons pak ‘n draffie uit.”

*****

Martin van Vrede bly hierdie dag baie langer in sy kantoor as gewoonlik. Hy het papierwerk om af te handel en hy doen dit nooit tuis nie. Hy is in elk geval nie regtig lus om huis toe te gaan nie. Sedert Juan se storie by die skool is die atmosfeer daar so dik dat jy dit met ‘n broodmes kan sny. Hy weet dat hy hoofsaaklik self daarvoor verantwoordelik is, maar dit sal ook weer oorwaai. Hierdie dinge doen gewoonlik.
Martin gooi sy vulpen neer. Eintlik kan hy dit nog steeds nie glo nie. Hier sit hy, werk homself oor ‘n mik om vir sy familie te sorg en dís die dank wat hy daarvoor kry! Vandat hy met die besigheid begin het, swoeg en sweet hy om te bewys dat hy nie van sy vrou en haar familie se geld afhanklik is nie. Wel, nie heeltemal nie en die afgelope paar jaar beslis nie meer soveel soos aan die begindae nie. Hoewel sy eers gestry het, het Martin daarop aangedring om aan Zelda die geld terug te betaal. Vir hom was dit ‘n saak van eer en trots.
Daarom kan hy nie verstaan dat Juan bereid is om sy lewe sommer so weg te smyt nie. Hy wil so graag hê dat sy kinders ‘n beter lewe moet lei as wat hy gehad het. As hulle dit net kan verstaan, sal dinge ook beter gaan. Hulle ondankbaarheid maak dinge vir hulle gesin net onaangenaam. Zelda help ook nie juis nie. Sy het net haar kop die heeldag in die wolke met boeke oor kristalle en auras en sulke belaglike zen-goed. Sy moet ook ‘n slag haar kant bring. Sy maak verniet asof sy nie ‘n aandeel het in die mislukkings in hul kinders se opvoeding nie!
Martin trek die onderste laai van sy lessenaar oop en gooi vir hom ‘n stewige dop. Dit sal help as hy bietjie kalmer by die huis aankom. Hy sal vanaand vir Juan sê dat hy van volgende week af nie meer gehok is nie, maar dat hy in sy spore sal moet trap. Hy beter dit nie waag om grootkop te kry net omdat hy nou skielik in die rugbyweek gaan speel nie. Martin Motors gee elke jaar ‘n aansienlike bedrag as borg vir die rugbyweek en daar word van hom verwag om die kuiers in die aand by te woon. Hy wil nie homself vir sy seun skaam terwyl hy dit doen nie.
Martin sluk die whisky met een sluk af en gooi dan nog ‘n skoot. Net vir die wis en die onwis.

*****

Juan gryp papnatgesweet na die gymhanddoekie wat oor sy stoel se ruglening hang en vee sy gesig en bolyf af. Nog net touspring vir so tien minute lank, dan is hy klaar met sy oefening vir die dag. Dis moeiliker om in sy kamer te gym en net cardio daar te doen as wat hy gedink het, maar hy het ‘n tipe oefenprogram aanmekaar geslaan wat hom darem deur sy hoktydperk sal hou. Hy sal net aanhou om die Muscle Growth supplements ook te drink in die tyd. Gelukkig het hy dit van die begin af in sy kamer gebêre.
Net toe Juan die springtou vat, klop iemand aan sy kamerdeur.
“Ek’s besig!” sê hy, maar die deur gaan nogtans oop en sy suster, Marli, kom ingestap. Hulle verskil skaars elf maande, maar Juan is die oudste en Marli is nou eers in graad nege.
“Ek het vir jou water met ys in gebring,” sê sy en sit die groot glas, propvol ysblokkies wat belowend daarin rinkel, op sy bedkassie neer. “Ek kon hoor jy’s besig om te oefen.”
Juan glimlag vir sy suster. Toe hulle jonger was, het hulle soos kat en hond baklei, maar die laaste ruk het hulle eintlik nogal baie close geraak. Marli is nie meer heeltemal so irriterend soos sy altyd was nie en hulle kan actually oor dinge gesels. Hy weet nie of dit is oor hy ouer geword het nie en of dit dalk hulle altwee is wat meer volwasse geword het of wat nie. Hulle sê mos ook meisies word vinniger volwasse as seuns – dalk is dit die rede? Maak tog nie regtig saak nie. Dis lekker om nie altyd in mekaar se hare te wees nie.
“Thanx,” sê Juan en vat ‘n groot sluk van die water. Hy skommel dit ‘n keer of wat in sy mond rond en sluk dit dan af.
“Tot wanneer is jy gehok?” vra Marli en Juan trek sy skouers op.
“Ek weet nie. Jy weet hoe’s Pa. Een oomblik moerse befoeterd en die volgende lag hy vir sy eie grappies dat mens hom ‘n myl ver kan hoor, so dit kan enige iets van ‘n week tot ‘n maand wees. Of langer, you never know.”
“Pa sal jou nooit so lank hok nie. Hy weet jy moet gym toe gaan vir Rugbyweek.”
“O ja? En wat dink jy is ek besig om te doen?”
Marli sug en gaan sit op sy bed terwyl Juan nog ‘n sluk van die yskoue water vat.
“Ek weet nie, Boeta. Pa is deesdae baie funny. Dis…ek weet nie. Hy bly al hoe langer by die winkel. Vandaand was hy tot vrek laat toe daar. Hy’t nou eers by die huis gekom.”
Juan frons.
“Regtig?”
“Mmm, en toe ek hom ‘n soen gee, kon ek sweer iets het weird geruik.”
“Weird soos in hoe?” vra Juan.
“Weird soos in asof hy iets gedrink het. En sy hemp het uitgehang. Ek bedoel, Pa se hemp hang nooit uit nie. En nou lê hy en slaap op die bank.”
Juan sit die glas, waarvan die inhoud aansienlik gesak het, terug op die bedkassie en vat dan weer die springtou.
“As Pa hom soos ‘n suiplap wil gedra, is dit nie my besigheid nie,” verklaar hy en begin touspring.
“Ek het nie gesê hy’s ‘n suiplap nie.”
“Ek weet. Ek sê net as hy homself soos een wil gedra, moet hy maar vir hom kry. Ek worry nie.”
Marli staan van die bed af op en vat die glas.
“Wel, solank jy nie woorde in my mond lê nie. Ek gaan bad. Roep my as dit netnou One Tree Hill is,” sê sy, stap uit en maak die kamerdeur agter haar toe. Sy is bietjie bekommerd oor Juan. Daar loop allerhande vieslike stories oor hom by haar skool rond en dit maak haar ook ongelukkig. Die kinders sê dat hy ‘n druggie is en dat as mens so baie steroids inspuit soos wat hy doen, ‘n mens sommer netso morsdood kan neerslaan op ‘n rugbyveld.
Marli is in Hoërskool Ewoud Heymans en sy het self gekies om soontoe te gaan. Daar was ‘n verskeidenheid faktore wat haar keuse beïnvloed het: hoofsaaklik wou sy nie in ‘n skool wees waar sy Juan van Vrede se sussie sou wees nie. Sy is haar eie mens en verdien dit om so behandel te word. Verder is al haar vriendinne van laerskool soontoe en dis net dom om dan van vooraf te wil begin vriende maak, veral as mens goed met jou vriendinne oor die weg kom en jy die keuse tussen ‘n paar goeie hoërskole het. Ewoud Heymans se netbal is ook uitstekend en hulle bied sang as ‘n vak aan, die ander groot liefde van Marli se lewe. Om te sing is vir haar om vlerke te kry en weg te skiet van hierdie wêreld en die crap wat sy daagliks by die huis moet face.
Almal dink hulle is die perfekte gesin. Haar oupa-hulle is vrek ryk, dit weet sy. Haar pa en ma is high society mense op die dorp en gaan dikwels na een of ander grand funksie toe. Hulle is ook heavy betrokke by die kerk en sy en Juan gaan gereëld na die kerk se Jeug toe – een van die min dinge, saam met haar sang, wat haar sane hou. Sy is nie so seker dat Juan dit heeltemal soveel soos sy geniet of waardeer nie, want daar is nie juis van sy skoolvriende wat soontoe gaan nie. Tog, sy sukkel nooit om hom daar te kry nie, wat seker ‘n goeie teken is.
Maar die afgelope paar maande is dit asof iemand of iets ‘n los garinkie in hul gesin gekry het, daaraan getrek het en nou besig is om die hele spul uitmekaar te laat rafel. Sy weet nie hoe sy deur dit gaan kom of wat gaan gebeur nie. Al wat sy weet, is dat sy nie vir Juan alleen kan los in hierdie tyd nie. Sy het op Mxit by haar Jeug-vriendinne wat saam Juan in die skool is gehoor van die nuwe ou wat blykbaar so goed is in rugby en wat agter Juan se meisie aan is. Juan moet pasop. Alhoewel sy en Rozaan redelik goed oor die weg kom, vertrou sy wat Marli is haar nie baie verder as wat sy ‘n eetkamertafel kan gooi nie. As Juan nie versigtig is nie, gaan daai girl hom nog vrek seer maak.

Geseende Kersfees!

Geseende Christusfees vir julle almal. Soos Prof Jurie le Roux vir my gesms het: “Mag die jaar vorentoe opwindend wees omdat hierdie dag so betekenisryk is.”
Okay, ek weet dit is ‘n dag laat, maar seriously, gister was Kersdag.
Dit was baie snaaks toe ons kerk toe was vroeg die oggend. Natuurlik was dit tjok ‘n blok met almal se families wat die banke vol gesit het. So roep Ds Ferdinand toe ook die kinders vorentoe om vir hulle ‘n storie te vertel (wat ‘n paar mense na die tyd gedink het sou genoeg gewees het vir die hele preek, maar anyway). En daar is toe ‘n bekkige dogtertjie wat besluit het dat haar storie bietjie ineteressanter is as die een wat hy probeer vertel het. In die gees van die oggend en omdat sy nogal cute was, laat hy haar toe toe om ‘n mic te vat en te sing. Daar trek sy los met “Daar’s Vissies In Die Water”! Almal het spontaan hande geklpa, maar dit het haar net aangespoor en Oom Ferdi moes sy storie ken om te sorg dat sy nie oorneem nie. Maar dit was mooi en eintlik baie Christmassey.
Ons het Sondag 3 babatjies ook gedoop en al die ander kinders van die gesinne (en party se neefs en niggies) het ook vorentoe gegaan om te kyk. Pragtig! Bietjie messy business (Cobus sal weet waarvan ek praat!) en babatjies in dooprokke (gelukkig was hulle almal dogtertjies! 😉 ) en dit was beautiful.
Hierdie is die laaste post van my kant af vir die jaar. Ons ry more TO Strand toe en dan sal ek eers rondom die 8ste Januarie terug wees.
Voorspoedige Nuwejaar vir elkeen!

Voorskou: ‘n opkomende Rugby-skoolstorie

Ek is besig om my hand te waag aan ‘n jeugverhaal, ‘n Suid-Afrikaanse rugbyskoolstorie, in die lyn van Friday Night Lights/One Tree Hill, maar in Suid-Afrika. Lees solank en comment asseblief, sodat ek kan weet wat julle dink! 😉 Ek sal na Kersfees en Stranddiens weer posts opsit van die ou stranddienste.

Rugbyskoolstorie

Martin van Vrede het met sy gat in die botter geval die dag toe hy met Zelda Weyers getrou het. Sy is die tweede kind en oudste dogter van een van die rykste families op die dorp – goeie mense wat hul rykdom eerlik verdien het, maar sy en die ander kinders was nogtans ‘n bietjie bederf. Toe Martin haar die dag in die kerkpaadjie sien afstap, het hy geweet sy probleme is verby. Hy kom self nie uit ‘n watwonderse familie uit nie. Hulle het maar armerig groot geword. Sy pa het ‘n vis en tjips besigheid in die onderdorp naby die taxi-staanplekke gehad, so hulle het darem genoeg gehad om van te leef, al was dit ook maar net-net.
Vandag is hy ‘n gesiene man en een van die grootste motorhandelaars op die dorp. Sy kinders doen goed op skool en sy vrou kan jy altyd deur ‘n ring trek. Martin Motors, wat hy met sy skoonpa se geld begin het, doen uitstekend en sy golf-voorgee laat hom breed glimlag. Basies is daar niks in sy lewe wat verkeerd kan gaan nie.
Skielik lui sy selfoon in sy langbroek se sak.

Juan van Vrede staar nikssiende na sy skoene waar hy in die skoolhoof, Mnr.Spies, se kantoor sit. Mnr.Spies sit die foon terug op die mikkie en vou sy hande.
“Jou pa sal nou hier wees om jou te kom haal, Juan. Ek moet sê ek is regtig uiters teleurgesteld in jou gedrag. Jy is werklik die laaste leerling van wie ek dit verwag het.”
Mnr. Spies rammel voort, maar Juan kyk nie op nie. Hoe kan hy begin om te verduidelik? Dit sal nie eens help nie, onderwysers verstaan nooit nie. Minste van almal Mnr. Spies. Die ou droë bokkom feature net by sportgeleenthede omdat die hoof daar móét wees. Verder weet hy niks wat daar aangaan nie. Hoe sal hy ooit die druk kan verstaan wat daar op die skool se sportpresteerders rus? As ‘n mens vir die Eerste Rugbyspan op skrumskakel uitdraf, is jy met ‘n vingerklap publieke besit. Almal in die dorp ken jou skielik en al die kinders by die skool wil jou vriend wees. Veral as jy dit al in graad 10 regkry. Dis net, almal se verwagtinge het hom heeltemal onkant gevang en hy het geweet dat daar nie ‘n manier is dat hy almal wat hom met valkoë dophou sal kan teleurstel nie. Hy is skaars twee weke vantevore gekies vir die span wat vir die Rugbyweek, wat hul skool elke jaar aanbied, gaan speel. Dit is ‘n seker teken dat jy ook vir die Eerstes gaan speel wanneer die liga begin.
Die inspuitings het na ‘n maklike oplossing gelyk…en toe vang daai stupid nerd prefek, Henkie, hom waar hy in die badkamer homself inspuit. Dit was eintlik sy eie skuld, die skool se badkamer is die simpelste plek om so iets te doen, maar dit was net hierdie een keer. Hy het nog altyd net gewone supplements gebruik, soos wat almal wat gym maar doen. Hierdie was die eerste keer wat hy iets getry het wat hy skelm moes doen.
“Dit kan jou jou plek in die Eerstespan kos, weet jy,” dring Mnr. Spies se stem tot hom deur. Juan kyk verskrik op.
“Nee, asseblief meneer, ek vra mooi. Dit was regtig die eerste keer, die enigste keer. Ek het nog nooit so iets gedoen nie. Asseblief, meneer, net nie my plek in die span nie. My pa sal…” Sy pa sal dit nooit oorleef nie, besef Juan. Nie dít nie. “Hy sal my nooit vergewe nie.”
Mnr. Spies loer na hom vanonder sy uilagtige wenkbroue.
“Juan, ek wil hê jy moet besef hoe ‘n ernstige oortreding dit is. Dit val onder dwelmgebruik op die skoolterrein. Ek is eintlik veronderstel om jou summier te skors. Maar gelukkig ken ek jou en ek weet dat jy nog baie vir die skool en die Eerstespan kan en gaan beteken, as jy jouself regruk. Daarom gaan ek jou net ‘n skriftelike waarskuwing gee. Jy kan self vir jou pa vertel hoekom hy jou vroeër as gewoonlik by die skool moes kom oplaai.”

*****

Wihan is vroeg op die veld. Hy kom altyd so 20 minute voor rugbyoefening veld toe om sy skopwerk te oefen. As Eerstespanlosskakel kan hy nie bekostig om teleur te stel nie. Nie hierdie jaar nie. Dit is die eerste keer in ‘n lang tyd dat hulle skool ‘n ordentlike losskakel het en hy besef maar al te goed dat daar meer as net sy reputasie op die spel is. Hy was in graad 7 verkies tot die provinsiale o/13 Craven Week-span en van toe af is hy geoormerk om die volgende groot losskakel van Hoërskool Bergkruin te word. Hy het elke jaar sy bes gegee, maar toe hy die vorige jaar uiteindelik vir die ope spanne begin speel, het die afrigters hom met opset nie vir die Eerstespan gekies nie. “Sodat jy ‘n bietjie ryper kan word,” was Mnr. Frikkie Venter, die afrigter se woorde. Hy wat Wihan is, weet dat dit net ‘n rookskerm was. Hulle wou hom nog ‘n jaar spaar sodat hy nie te gou peak en homself uitbrand in die Eerstespan nie.
Om vir die Eerste Rugbyspan van Hoërskool Bergkruin uit te draf, is iets waaroor elke seun in die skool droom. Dis nie net ‘n eer om jou skool te verteenwoordig nie, maar dit gee aan jou die kans om in die jaarlikse derby teen Hoërskool Ewoud Heymans te speel.
Dis met hierdie dag in sy kop dat Wihan weer aanlê en lostrek met ‘n skop wat hy redelik in die hoekie opgestel het. Dis net-net regs verby en hy draf om die bal te gaan haal.
“Hey! Wat skop jy soos ‘n paloeka?” hoor hy iemand skree. Wihan kyk om en sien sy vriend Sibusiso wat met sy toks om sy nek by die veld aankom.
“Ag, sjarrap jy, jou houtie!” skree hy terug. Hy sien hoe Sibu krul soos hy lag. Wihan tel die bal op en draf glimlaggend nader.
“Ja, white boy, gee bietjie hier dat die houtie jou wys hoe,” sê Sibu toe Wihan by hom kom. Wihan hou die bal terug.
“A-a-a. Gaan was eers jou hande, ek wil nie pap op my bal hê nie.”
“Please. Dit sal nie eens wys tussen al die shit wat jy op dit skop nie!” hap Sibu hom terug. Wihan lag.
“Nou toe, wys my, laat ek sien.”
Sibu vat die bal en gaan stel hom min of meer op dieselfde plek op van waar Wihan se vorige skop was. Hy meet sy treë af, draai dan om en hurk vooroor, kompleet soos wat Derick Hougaard sou maak. Hy wikkel ook ewe plegtig sy tongetjie voordat hy vorentoe hardloop en die bal tref. Die bal trek laag en skuur onderdeur die dwarslat.
“Laduma!” skree Wihan. “Jy moet maar by sokker bly, pêl!” Sibu se stelskopvermoë is nie juis watwonders nie, maar hy is so sterk soos ‘n bees en so rats soos ‘n kat – die skool se beste vleuel.
Sibu gaan haal die bal en draf laggend terug na Wihan toe.
“Ja, okay. Die sokkerboys het my weggejaag. Hulle tune ek’s ‘n coconut.”
“It sucks to be you,” kom dit lakoniek van Wihan af. Sibu gooi vir hom die bal.
“Het jy gehoor wat vandag met Juan gebeur het?”

*****

Rozaan maak die voordeur oop.
“Hey Lies. Kom in,” nooi sy haar vriendin Lisa binne.
“Jy het ernstig geklink toe ons op Mxit gechat het. Wat gaan aan?” vra Lisa haar prontuit toe hulle in Rozaan se kamer sit. Sy gaan lê op Rozaan se bed, terwyl Rozaan by die voetenent gaan sit. Sy sug en trek haar voorkop op ‘n plooi.
“Ag, dis net…ek weet nie, Lies. Dis asof dinge tussen my en Juan…dis net nie dieselfde as toe ons op vakansie was nie.”
Lisa lag. Hierdie is nie ‘n nuwe probleem nie. Rozaan en Juan gaan uit van die einde van die vorige jaar af toe hulle Desember toevallig saam in Ballito vakansie gehou het. Sedert hulle terug is, is hulle al waaroor almal in die skool kan praat. Lisa kan egter sien dat die nuwigheid besig is om verby te gaan.
“Wat het jy gedink, hmm? Dat alles hier by die skool so romanties gaan wees soos ‘n maanligaand op Ballito se strand? Jammer om jou teleur te stel, maar jy kan dit maar op jou maag skryf…”
Rozaan gooi haar met ‘n kussing.
“Thanks hoor! Jy weet net hoe om ‘n mens op te cheer!”
Lisa gooi die kussing terug.
“Welkom by die kruispad: dis nou wat jy gaan moet besluit of hierdie net ‘n vakansiefling met Juan van Vrede was, en of jy in ‘n ernstige verhouding met hom wil wees.”
Rozaan val agteroor op haar bed neer.
“Dis juis die ding: ek weet nie.”

*****

Leon Steyn gooi sy gymsak oor sy skouers en begin huistoe draf. Hierdie is elke middag se roetine: rugbyoefening ná skool, dan gym toe draf, ‘n goeie sessie insit en dan terugdraf huistoe. So maak hy seker dat hy fiks bly vir die strawwe seisoen wat voorlê. Al die oefening het sy lyf hard en soepel gemaak en hy weet die girls vrek daaroor as hy sy hemp uittrek, maar hy raak elke keer só ongemaklik dat hy bloedrooi begin bloos. As hulle maar net geweet het hoeveel ure se werk daarin gesit is! Veral vir hom. Hy was nie altyd so sterk gebou gewees nie. Toe hy jonger was, was hy eintlik nogal tingerig gewees. Dit het maar eers op hoërskool begin, nadat…Leon skud sy kop, asof hy so die gedagtes wil uitskud. Dink aan positiewe goed. Negatiewe gedagtes is afbrekend vir ‘n mens se gesondheid. Positiewe energie, fokus daarop.
Die strate waarlangs Leon draf is heerlik skaduryk. Die stokoue akkerbome maak ‘n koepel bokant sy kop en keer die laatmiddaghitte weg sodat sy natgeswete lyf kan afkoel. Die seisoen wat voorlê gaan nie maklik wees nie. Hy draf vanjaar vir die tweede keer uit vir Hoërskool Ewoud Heymans se Eerstes op binnesenter. Verlede jaar het hy eintlik meer gebench as wat hy regtig wedstryde vir die Eerstespan gespeel het, maar elke keer wat hy op die veld gedraf het, het die opwinding deur sy are gesuis. Hy is mál daaroor om sy arms om ‘n aanstormende opponent se bene te slaan en hom te laat grond vreet. Al die ander skole weet van hom en is bang vir hom, daarvan is hy maar al te bewus. Nie dat hy vuil speel nie. As ‘n mens ‘n geel kaart kry, moet jy vir tien minute uitsit en dit pas hom soos ‘n gat in die kop. Daarom tackle hy so hard as wat hy kan, so skoon as wat hy kan. Dan kan ‘n mens tog die hele wedstryd speel!
Vandag is die hitte vir Leon net een te veel. Toe hy by die huis kom, gooi hy sy gymsak in sy kamer neer, trek sy hemp uit en spring sommer so met sy oefenbroekie bo-oor die muur in die erf langsaan in. Hy en sy broer swem altyd daar, omdat hulle nie self ‘n swembad het nie. Die koel water is lekker verfrissend en Leon kan voel hoedat die knope in sy spiere skiet gee. Hy moet dit regtig meer doen, sodat hy kan ontspan!
Leon swem nog ‘n lengte of wat onder die water en kom dan op. Die een seun van dié huis staan op die kant en wag hom in.
“Yes, tjomma!” groet hy hom toe Leon die kant bereik.
“Yes, Wihan! Wat sê jy?”

*****

Juan slaan sy kamerdeur toe en plons dan voor sy rekenaar neer. Sy pa het hom wragtig gehok! Hy het presies gereageer soos wat Juan gedink het hy gaan. Eintlik erger. Toe hy uitvind van die inspuitings, was hy buite homself van woede.
“Is jy nou ‘n junkie, hè? Wil jy nou saam met die junkies in die strate jouself gaan loop en spike? Watse tipe mens is jy, Juan?! Hoe de moer het ek julle groot gemaak? Jou ondankbare klein stuk stront! Ek sal jou wys. Ek sal jou belet om enige plek heen te gaan. Nie gym toe nie, nie winkels toe nie, nêrens heen nie! Kom ons kyk hoe bou jy nou spiere, jou patetiese klein flop!”
Sy pa het by die kombuisdeur uitgestorm en hom net daar laat staan. Vir ‘n oomblik was Juan heeltemal oorbluf. Hy het geweet sy pa gaan dit nie ligtelik opvat nie, maar hy het nou nie heeltemal verwag om ‘n flop genoem te word nie. Hy het toe maar na sy kamer toe gestap terwyl sy pa se woorde die heeltyd in sy kop bly maal het.
“Jou ondankbare stuk stront…jou patetiese klein flop!”
Hy wens sy pa het hom eerder met die vuis geslaan, of met ‘n sambok. Dit sou nie naastenby so seer gemaak het nie…
Gelukkig is daar darem nog Rozaan. Die vakansie by Ballito was net iets wat hy nog nooit voorheen beleef het nie! Ja, okay, hy het voorheen al kamstig met meisies uitgegaan, maar dit was net sulke gevryery agter die skoolsaal tydens sokkies en stupid beertjie-sms’e. Met Rozaan is dit anders. Sy is nie so kinderagtig soos die ander girls nie en sy hou ook van sport, nes hy. Sy is ‘n hokkie-chick en speel vleuel vir die skool se tweede span. Sy doen blykbaar moderne danse ook, en saam met die hokkiespelery het dit gemaak dat sy lag-lag die mooiste paar bene in die skool het!
Maar die vakansie…dit was magic. Hy het nog nooit so oor ‘n girl gevoel soos hy oor haar voel nie, en elke dag besef hy net meer en meer hoe baie hy van haar hou.
Juan trek sy selfoon nader. Hy wonder of sy nou op Mxit is? Gelukkig kan sy pa hom nie dit belet nie. Hopelik kom hy nie later en kom vat sy foon van hom af nie!
Juan sien dat die kolletjie langs Rozaan se naam nog groen wys. Hy glimlag effens. Dankie tog.
Hei, wmj? Tik hy. Hy het skaars die boodskap gestuur, toe sien hy dat daar nou ‘n rooi kolletjie langs haar naam wys. Rozaan is now offline sê die skermpie. Hy gooi sy foon op sy bed neer. Dit suck! Sy het hom seker nie gesien nie. Hy sal maar later weer probeer.
Sy gedagtes keer onwillekeurig terug na die gesprek in die kombuis toe. Sy verdomde pa! As sy pa in die eerste plek nie soveel pressure op hom gesit het nie, sou hy dit seker nooit gedoen het nie. Alles wat nog ooit aangepak het, het hy gedoen sodat hy sy pa kan beïnduk en sy goedkeuring kan wegdra. Daarom het hy, van kleins af, aan alle sportsoorte wat hy kon deelgeneem. Atletiek, rugby, tennis, krieket, swem. Hel, hy het selfs laasjaar by die skool se kadetorkes aangesluit! Alles net sodat hy dalk sy pa se goedkeuring kan wegdra. Hy wens sy pa wou net een keer, net één keer, vir hom sê dat hy dit raaksien wat Juan doen. Hoeveel keer nadat hulle ‘n wedstryd gewen het, het hy nie gehoop dat sy pa vir hom sou sê: “Mooi drie, my seun” of “Jou tackling was vandag regtig goed” nie! In plaas daarvan was dit altyd iets in die lyn van “Mmm, julle mannetjies is nog maar lekker onfiks” of “Vir iemand wat nounet ‘n game rugby gespeel het, lyk jy nie regtig moeg nie. Jy jou beste gegee?”
Vandag se kommentaar was egter vir Juan die toppunt. Na alles wat hy gedoen het, elke prestasie wat hy gekry het – elke atletiekrekord wat hy gebreek het, elke swemprestasie en elke drie wat hy gedruk het, noem maar op – is dít wat hy vir sy pa is: ‘n stuk stront, ‘n patetiese klein flop…
Hy sal hom wys. Hy sal cardio in sy kamer soveel as wat hy kan, hy sal squats doen, push-ups, sit-ups en pull-ups en touspring. Maar van nou af sal hy dit vir homself doen. Juan skrik vir homself as hy besef wat hy voel: hy haat sy pa.

*****

Wihan sit sy tas voor hul registerklas in die B-blok neer net toe Juan daar aangestap kom.
“Yes bra!” groet hy sy beste vriend sedert laerskooldae, al verskil hulle ‘n jaar. Juan kyk skalks op.
“Hey ou. Wat sê jy?”
“Nee, stil man. Ons het jou gemis by rugby gister.”
Wihan is egter versigtig om die vraag te vra wat hy eintlik wil vra. Hy kan sien iets byt aan sy vriend. Dit gaan nie cool wees om hom nou te beskuldig nie, besef hy.
“Jy okay?” vra Wihan vir Juan. Juan gaan staan ‘n oomblik skielik stil. Hy haal ‘n keer of wat stadig, diep asem.
“Kom ons gaan sit daar op die trappies. Ek gaan jou in anyway vertel en ons het nou tyd.”
Wihan is bly dat hy dit nie uit Juan hoef te trek nie.
“Sibu het allerhande goed kwytgeraak gister van dat jy op moerse roids…”
“Sjarrap! Wil jy stories hoor of wil jy die waarheid hoor?”
Wihan besef dat hy nou sy ore en mond in proporsie moet gebruik. Hy is eintlik nie regtig daarvoor bekend dat hy die beste luisteraar in die skool is nie. Inteendeel, hy is nogal ‘n impulsiewe ou wat dikwels praat voordat hy mooi gedink het wat hy sê. Nie dat hy iets sleg daarmee bedoel nie – dit gebeur sonder dat hy regtig daarop fokus.
“Sorry, pêl. Ek luister.”
Juan kyk hom eers met geligde wenkbroue aan en vra hom dan:
“Laat ek net eers hoor: wat sê die rumours?
Wihan vou sy arms en rus dit op sy knieë.
“Wel, wat ek gehoor het, is dat jy gister in die badkamer deur drie prefekte gevang is waar jy uitgepass gelê het. Daar was apparently naalde by jou en dit was glo duidelik dat jy jouself met roids ingespuit het. Een van die rowwer weergawes sê ook dat hulle E by jou gekry het, sodat jy meer energie op die veld kan hê of so iets…”
“En jy glo dit?” vra Juan hom. Wihan skud sy kop.
“No ways, bra. Ek ken jou te goed vir dit, maar toe jy nie gister by rugby was nie, het ek nogals geworried begin raak. Dis hoekom ek jou nou self, reguit, vra.”
Juan se een mondhoek begin lig in ‘n glimlag.
“Thanks, buddy, ek waardeer dit. Dat jy na my toe kom. Die ander klomp is te chicken shit en ‘n skinderstorie is mos in anyway lekkerder as die waarheid.”
Wihan sit sy arm om sy vriend se skouers.
“Plesier, ou, jy ken my mos. Maar wat het nou rêrig gebeur?”

*****

Die tweede periode het pas aangebreek en Rozaan sit in die Bedryfsekonomie-klas, besig om deur haar langvrae te lees, toe die interkom skielik lewe kry.
“Juffrou Nothnagel, kan jy asseblief een van die graad 10’s afstuur kantoor toe? Hier is ‘n nuwe leerling wat hulle moet kom ontvang.”
“Goed so, Meneer!” antwoord Mevrou Nothnagel, ‘n middeljarige vrou met swart spykerhare, ietwat gedweë. Sy kyk verveeld in die klas rond.
“Rozaan, wil jy nie gou gaan nie, asseblief?” vra sy haar. Rozaan staan teësinnig op. Sy hou eintlik niks hiervan nie, hierdie hele nuwe-kind-ontvang-ding, en om een of ander rede vra onnies haar altyd om dit te doen, al sedert laerskooldae af. As dit ‘n ou is, is hulle gewoonlik sulke vaal japies wat dink hulle gaan haar in die gange score en as dit ‘n meisie is, verwag hulle om onmiddellik haar beste vriendin te wees. Sy sien nie werklik nou hiervoor kans nie.
Rozaan wens eintlik dis ‘n meisie. Vandag is nie die regte dag vir outjies wat aan die puberteit-en-puisie-kompleks ly nie. Sy het gisteraand boodskappe van Juan af gekry wat half anders was as gewoonlik en wat haar net nog meer deurmekaar gemaak het oor hoe sy nou eintlik voel. Hy het heeltyd sulke goed gestuur soos hoeveel sy vir hom beteken, hoeveel hy haar mis, selfs dat hy haar liefhet! Dis só nie Juan nie, maar sy het besluit om hom nie nou al onraad te laat vermoed nie en het op die ou end ook vir hom ‘n sms gestuur met so gesiggie wat vir hom ‘n soentjie blaas. Sy het hom nog nie vanoggend voor skool gesien nie en ook nie in klas nie omdat hy Biologie het waar sy Rekeningkunde het, maar sy voel half dat sy hom nie nou kan drop nie. Dalk is sy verkeerd, dalk moet sy tog maar probeer om hierdie ding te laat werk. Dis tog nie asof hy soos soveel ander ouens maak en hulle meisies met ander terte by iemand se stupid house party verneuk nie. Ja, dink sy terwyl sy afstap kantoor toe, sy gaan hierdie verhouding met Juan ‘n kans gee.
Toe sy by die kantoor instap, is dit asof al haar gedagtes met ‘n magneet by haar kop uitgesuig word. Voor haar staan ‘n flippen sexy ou met sulke grysbruinerige hare en die blouste blou oë wat sy in haar hele lewe gesien het. Hy het nie ‘n skooltrui aan nie en sy kan sien hoe sy skoolhemp met moeite sy groot bo-arms binne hou. Hy glimlag vir haar toe sy binnekom en dis die mooiste, witste, perfekste glimlag.
Mnr Spies stel hulle aan mekaar voor.
“Hierdie is Rufus Lambert. Hy en sy gesin het sopas van Pretoria af hiernatoe getrek. Volgens sy vakkeuses moet hy nou saam met julle Bedryfs hê. Ons is bly hy is nou deel van ons skool – Rufus sou vir Waterkloof se Eerstespan gespeel het as hulle nie verhuis het nie.”
Dit kan Rozaan nie in die minste skeel of hy vir Waterkloof of Affies of Monnas of vir Gatkantrand sou speel nie. Sy gee selfs nie om of hy vir hulle skool speel nie. Al wat saak maak, is dat sy hom eerste gesien het en dat hy vir haar geglimlag het…
“Haai, ek is Rozaan,” sê sy skamerig en steek haar hand uit. Rufus vat haar hand en gee dit ‘n drukkie. Nie so petieterig soos party ouens sal doen nie en ook nie so grof soos wat mens van die rugbybrekers verwag nie. Dis net reg – dis asof hy haar vroulikheid respekteer, maar tog ook met haar rekening hou as eweknie.
“Haai, Rozaan. Ek is Rufus,” sê hy en dit voel vir Rozaan asof haar knieë gaan ingee. Hy het die mooiste stem! Dis so dieperig en manlik, maar nie grof en skor nie.
Sy glimlag weer skaperig terwyl sy in sy oë staar en besef dan dat hulle klas toe moet gaan.
“Kom saam, dan gaan ons klas toe,” kry sy dit uiteindelik uit. Rufus knik.
“Regso. Dankie, mnr Spies. Ek sal vanmiddag half drie op die rugbyveld wees.”
Hy swaai sy boeksak oor sy skouer asof dit absoluut niks weeg nie. Rufus sien hoedat Rozaan geamuseerd na hom kyk en begin lag.
“Hier’s nog niks in behalwe ‘n paar skryfblokke nie!”
Rozaan voel asof die aarde haar kan insluk. Hy het gesien hoe sy oop en bloot na hom staar! Hy stap tot reg voor haar.
“So, waar is ons klas?”

(word vervolg…)

TO Stranddiens #03: MAGIC…7-14 Januarie 2001

Vir hierdie inskripsie het ek afgekom op my oorspronklike dagboek-inskrywing (ja, ek het my hele hoërskoolloopbaan ‘n dagboek gehou!) direk na afloop van die betrokke stranddiens. Daarom plaas ek dit onveranderd. Net ‘n verduideliking of twee vooraf: die naam “Maruis” is nie verkeerd gespel nie, daardie ou het sy naam so gespel met die “u” voor die “i”. Ook het ek nie aan die teologiese insigte of sulke goed geraak nie. Hier is my account van NG Vryheid Moedergemeente se 3e stranddiens by TO Strand dan, onveranderd:

15 Januarie 2001

Die jaar het afgeskop op ‘n wonderlike, ongelooflike, fantastiese, asemrowende manier wat ‘n mens nie kan beskryf nie. Dit het alles te doen met TO, God, Maruis en Magic. Maar daaroor sal ek later skryf. Van nou af gaan ek elke dag skryf wat die Here vir my vandag gesê het.

Vandag se boodskap is Efesiërs 1:3-14: “Aan God, die Vader van ons Here Jesus Christus, kom die lof toe! Hy het ons in Christus geseën met al dieseëninge van die Gees wat daar in die hemel is. So het HY…ons in Christus uitverkies om heilig en onberispelik voor Hom te wees…Deur die bloed van sy Seun is ons verlos en is ons oortredinge vergewe…Deur Christus het ons deel geword van die volk van God soos Hy dit vooruit al bestem het…Daarom moet ons, die eerstes wat ons hoop op Christus gestel het, die grootheid van God prys. Deur Christus het ook julle deel geword van die volk van God toe julle die waarheid wat aan julle verkondig is, die evangelie van julle verlossing, gehoor en tot geloof gekom het. Die Heilige Gees is die waarborg dat…God…almal wat aan Hom behoort, volkome sal verlos. Daarom moet ons Sy grootheid prys.”

Hoekom ek sê TO was net eenvoudig Magic, is omdat God dit in ‘n wonderwerk verander het. Ons het Saterdag, 6 Januarie, spanbou gehad op Oom Tommie-hulle se rivier. Toe, die aand by die saal, nooi Oom Ferdinand vir Herman Jordaan om saam te gaan! Nou kyk, almal in Vryheid weet Herman is die grootste psycho en freak binne ‘n radius van 100km, en toe hy daar aankom, vra Sonél vir my: “Wat gaan ons nóú maak?” Want die kanse is groot dat hy ‘n Mariet-tipe kan trek en dan is ons span in sy moer in. Maar, “our Lord works in mysterious ways,” en op die ou end sou God vir Herman gebruik om by Maruis uit te kom.

Ons ry toe Sondag na kerk. In die kerk het ons ‘n mimiek op ‘n Louis Brittz-liedjie, “Gaan na jou buurt,” gedoen en so het God ons TO toe gestuur.
Toe ons by TO stop, toe staan ons daar rond. Sonél, soos wat sy nou maar is, sien toe hierdie groep seuns raak en gaan praat met hulle. Dit sou Maruis, Kobus (Koos), Ruan, Johan, Charl en Corné wees, maar toe sy my aan hulle bekendstel, kon ek onmiddellik nie eens een naam onthou nie. Sondagaand het ons lekker geslaap, maar die muskiete het ons (elke ander aand ook) omtrent weggedra.

Maandagoggend 5-uur het ek en Ferdinand gaan draf, en ek het net skielik bewus geword van die Here se almag en hoedat Hy my seën. Ons het elke oggend 6:30 bewuswording op die strand gehad, en God se goedheid was net by ons. Die Bybelstudie het gegaan oor hoedat God in my en ek in Hom is. Ons het sandkasteelkompetisie gehad en ons span het (wonder bo wonder) gewen. Poppekas was orraait, maar ons het ‘n bietjie vinnig gepraat. Konsertoefening het ook heel goed afgeloop. Die aand het ons speletjies gehad, en dit was baie lekker. Toe het ons al (weer) vir Maruis ontmoet, en ons het gesien, soos wat Shalom dit gestel het, hoedat hulle skree vir hulp.

Dinsdag was die beste dag ooit. Ek, Marnie en Liani het gaan drag en toe is ons weer strand toe. Elke oggend was die see net ongelooflik mooi. Bewuswording was weer baie spesiaal. Bybelstudie het gegaan oor dat my liefde vir God my enigste dryfveer moet wees. Sonél het toe alreeds baie tyd saam met Maruis deurgebring, en Herman ook. Ons het touch-rugby op die strand gespeel en dit was nogals lekker, al het my span laaste gekom. Poppekas het gerule. Dit was ‘n hit deur en deur. Konsertoefening het netso goed afgegaan – ons het die hele “Ek Leef” in ‘n halfuur se tyd geleer!

Die aand met ete het dit begin reën, en ons maak toe reg vir Praise en Worship vir as dit sou reën. Ons bid toe dat die Here se wil sal geskied, en net toe ons klaar gebid het, het die reën opgehou en het ons ‘n volmaakte reënboog gesien. Dit was vir my die teken van God se grootheid. Ons het toe die beplande strandmars gehou en daarna koffiekroeg bo by die huisies. Daardie aand het Koos sy hart vir die Here gegee en die maansverduistering het plaasgevind.

Later die aand, na ek en Koos ‘n ruk gesels het, het hy buite by Jorita gestaan waar sy met Ruan en Johan gesels het. Sonél kom toe aangestap en ek kon sien iets is heavy fout met haar. Sy gryp my toe aan die arm en ons het onder by die trappies gesit en oor Maruis gepraat. Sy het gesê sy kon nie meer nie, sy weet nie meer watter kant toe met Maruis nie. Sy het als probeer en dat hy so kwaad is hy kan moord pleeg. Ek sê toe vir haar ons moet bid vir ‘n wonderwerk en glo dat een gaan gebeur. Hano en Wilna kom sit ook toe daar en ons besluit toe om almal van die span wat nog wakker is bymekaar te kry en ons bid toe vir Maruis. Dit was ‘n ongelooflike amazing ervaring om te sien hoe elkeen hierdie ou wat ons eintlik glad nie ken nie, aan God opdra en Hom vertrou vir ‘n wonderwerk in Maruis se lewe.

Maruis kon daai aand nie slaap nie. Drie-uur die oggend het hy alleen op die rotse gesit. Sonél het kort-kort wakker geword en dan vir Maruis gebid.

Woensdag kon ons duidelik ‘n verskil in Maruis se lewe sien. Hy was baie rustiger en kalmer gewees.
Woensdagoggend is ek alleen strand toe, vroeg die oggend en ek kry toe vir Oom Ferdinand en Tannie Annatjie daar. Ek vertel hulle toe van die gebede vir Maruis en watse impak dit op ons almal gehad het. Bewuswording was weer eens soos jou vitamiene vir die dag. Bybelstudie het gegaan oor dat jy baie met God moet praat deur die dag. Ons het ‘n see-jol vir gesinne gehad op die strand en dit was baie lekker. Maruis het ook daar aangekom en saam gespeel. Koos-hulle was vir die dag weg, ek dink Margate toe.

Poppekas was ook weer ‘n treffer en die kinders het hulleself geskeur vir Hano en Morné. Dié middag het ons die hele “Testify to love” en ‘n groot deel van “I vow to thee” geleer, weer eens in ‘n rekordtyd. Die aand was dit sokkie en dit was baie lekker.

Donderdag het dit vir my gevoel of alles ‘n totale flop gaan wees en dit het gevoel asof die span uitrafel. Bewuswording was ons op die rotse aan die regterkant van die stand gesit en alhoewel dit spesiaal was, was Shalom en Landie laat gewees. Bybelstudie het gegaan oor dat jy onder jou geloof moet vuurmaak, en glo my, dáái dag was ‘n grootskaalse toets vir ons geloof en vertroue op God. Vir volleyball kon ons byna nie ‘n net in die hande kry nie en ons het ‘n halfuur laat begin. Die vorige dag het oom Deon en oom Jan die mic se extension gebruik om die een luidspreker reg te maak, en toe sit ons by Poppekas sonder ‘n mic.

Ek het ook voor die tyd gesien hoedat Koos en Maruis buitekant die saal tafeltennis speel. Toe hulle weg is, sien ek dat iemand bo-oor die advertensie-bord gekrap het en by die tye geskryf het: “Rook, eet slaap en drink.” Dit het my ongelooflik seergemaak en ek was woedend gewees. Nie soseer vir Maruis-hulle nie (wie anders kon dit gedoen het?) maar vir die duiwel wat ons dag met die hoogtepunt, die Konsert & Kruistog, omver probeer gooi. Ek het toe my wit hemp wat ek aangehad het, uitgetrek en die bord daarmee skoongemaak. Daarna was die hemp so opgemors dat dit die nuwe Loser-hemp geword het (die oue is in die asblik gegooi vir aroma en nie weer gevind nie). Alhoewel die poppekas-boodskap van moenie rommel strooi nie goed deurgekom het, was dit frustrerend en moeilik sonder die mikrofoon.

Konsertoefening het eintlik goed gegaan, maar die heeldag en heeltyd het Herman probeer oorvat en alles wat tannie Annatjie gesê het, herhaal. Hy het my grensloos geïrriteer en toe ek na die tyd vir hom sê dat ek en Marnie in beheer is en dat hy vir ons moet luister al is hy ouer as ons, het hy homself gestrip en gesê ek sal nie so met hom praat nie. Ek ruik toe sy asem en sê vir hom ek kan hom ruik, wat hy toe woedend ontken. Ek sê toe ek hoop sy gewete pla hom, as hy ooit so iets het. Ek wou regtig nie met hom baklei nie, maar dit het gebeur. Ek wou graag voor die aand met hom vrede maak, maar het toe nie daarby uitgekom nie. Voor ete het ek oor die foon met Werner gesels, en Jorita ook. Ek het hom vreeslik gemis op die stranddiens.

Toe ons by die konsert uitkom, is daar skielik nie genoeg kerse vir almal nie. Marnie bid toe vir ons voor die tyd dat God dit net sal seën tot Sy eer. Ons het begin met “Ek Leef” en dit het gelyk of Maruis ons uitlag. Ek sou later uitvind hy het vir Herman gelag wat die heeltyd ‘n step agter ons was. “Ek sing en lag en dans” was orraait, maar Odie het ‘n bietjie geval by “Ek Leef”, so ek was redelik opgetens. Daarna was dit die skreeusnaakse “Gaan na jou buurt”, wat okay gegaan het.

Toe het ons “Testify to Love” gedoen en afgesluit met “I Vow to Thee”. Daarna het ons almal in die paadjie na die strand toe gestaan met ons kerse en die pad vir die mense verlig. Almal is na die rotse toe waar ‘n kruis gestaan het wat Rukus en Landie met foelie oorgetrek het. Teen die rotse op het ons weer ‘n brandwag gestaan. Die view af na onder toe was ongelooflik mooi. Oom Ferdinand het ‘n boodskap gelewer en daarna is ons na die volleyball baan waar die kampvuur gebrand het. Ek en een van die twins (Elru en Ruduan Pieterse) het by die ingang gestaan en vir die mense verlig.

By die kampvuur gekom, kry ek vinnig vir Maruis, en hy sê toe vir my dat daar party van ons kinders is wat hom afsit. Ek sê toe vir hom hy moenie dat die kinders van die span in sy pad staan nie. Daai aand het ek, Hano en Rukus vir Koos en Ruan gebid. Almal wat ‘n recommitment wou maak of vir die eerste keer hul harte aan die Here gegee het, het hulle name op die kruis wat ons saamgevat het geskryf. Toe ek saam met Koos en Ruan in die saal instap verby Maruis en Sonél, vra hy kwaad vir hulle: “Trek julle ook nou ‘blind’?” En Koos het hom geantwoord: “Dis ook orraait!”

Ons is toe boontoe om koffie te drink. Net voor evaluering kry Oom Ferdinand my en sê dat Herman-hulle vir hom gesê het Maruis is na die rotse toe en dat hy hom gaan soek. Sonél was iewers waar sy die heeltyd gebid het. Ek en Landie het bid-buddies gehad en ons het saam gehuil oor verlore ouens soos Maruis en dat ons ook graag iemand so na God toe wil lei. Evert het toe ook daar kom sit en huil. Toe ons opstaan en teruggaan na die eetplek toe, sien ons vir Hano…met Maruis by hom!!! Nou kyk, wat presies gebeur het, weet ek nie, maar Maruis het toe sy hart vir God gegee!!! Ons was só bly toe hy, Koos en Ruan daar wegstap en ons weet hulle is gered. As ons, wat maar aardse mense is, só verskriklik bly is oor een siel wat gered is, hoe bly moet die engele in die hemel dan nie wees nie? Ek sweer hulle het geparty.

Koos en Ruan het toe weer later daar aangekom, want hulle sou 6-uur die volgende oggend ry. Koos het byna die helfte van die sak toffies saam met hom daar weg Pretoria toe. Hulle het ons 6-uur Vrydagoggend kom groet.

Vrydag was ongelooflik lekker. Bewuswording op die rotse was ‘n belewenis. Soos wat die flitse die vorige aand op die kruis geskyn het, het die son op die kruis geskyn en hom verlig. Bybelstudie het gegaan oor dat ek my daarin moet verlustig om God se wil te doen. Skattejag was lekker, maar kort. Daarna het ons in die swembad geswem. By die pooltafels het Jorita vir Maruis met Schweppes gegooi en ek en hy het haar toe in die swembad laat beland. Sy het hom toe weer teruggekry deur sonblok binne-in sy plakkies te smeer. Elke keer as hy wou rook, het hy chappies gekou.

Poppekas was orraait, maar ons was weer eens sonder ‘n mic. Die middag is ons Port Edward toe en daar het ons superttube gery – flippen lekker! Die aand het ons Praise en Worship gehad. Dit was ‘n baie aandoenlike belewenis. Toe ons die Hosanna-medley gesing het en by die deel was van “Nuwe Jerusalem” toe besef ek dat die Here ook die werk wat Hy deur ons in Maruis se lewe begin het, sal voleindig. Teen die einde van die aand, toe ons vir die soveelste keer “Friends” van Michael W. Smith sing, het almal gehuil. Die spanfoto gaan vreeslik baie rooi oë op hê!

Toe is ons saam met Maruis strand toe en ‘n paar van sy “vriende” (puh-leeze, hulle is sulke regte rook/drink-losers) was ook daar. Dan vra hy vir hulle om nie naby hom te rook nie en as hulle rook, staan hy op en loop weg. Toe hy in die paadjie sit en ‘n ander meisie langs hom begin rook, sê hy: “Iemand, bring net vir my ‘n Bybel of doen iets, want ek wil rook!” Toe sê ons vir hom Psalm 23 op en toe’s dit weer beter

Ek, Evert, Deon en Herman het buitekant geslaap Vrydagaand, of eerder probeer slaap, want Morné het so met daai meisies gekuier en hulle het so gerook dat dit ‘n wonder is dat ons enigsins slaap ingekry het. En om alles te kroon byt ‘n muskiet my toe op my bo-lip.

Saterdag is ons toe Shelly Centre en Uvongo toe. Ons het vir Maruis daar gekry en hy het saam met ons gaan fliek. Herman, met wie ek Donderdagaand vrede gemaak het, het in die fliek begin koud kry en aan die slaap geraak. Na ‘n rukkie word hy wakker en sê weer dat hy koud kry. Toe sê ek vir hom om badkamer toe te gaan. Ná die fliek vertel hy dat toe hy in die badkamer kom, wonder hy: ‘Wat maak ek hier? Ek moet gaan fliek!’ Ek het gedink dit sou dalk warmer wees daar. Die aand het ons tot 11:00 toe gesokkie. Ek, Odie, Marnie en Elmi het probeer om te deurnag. Ek het 03:25 aan die slaap geraak, maar 03:40 toe maak Odie my wakker om vir Maruis te groet. Hulle het 04:00 die pad terug Pretoria toe gevat. Ek het toe gaan bad en in die bad aan die slaap geraak.

Sondagoggend het ons vir ‘n laaste keer evaluering gehad. Shalom sê toe: “Toe ons die eerste keer na ‘n tema gesoek het, was al die voorstelle so bymekaar geskryf, maar MAGIC het alleen gestaan. Toe sien Yolandie dit en sê: ‘Magic! Mag Almal Groei In Christus.’ En Hano het verkeerd gehoor en dit het “MAGIEGH” geword.”

Dit was soort-van die seël op alles. Dit was die beste week ever. Ons het gegaan om ander te help om in Christus te groei en op die ou end het onsself die meeste gegroei. God het ons geseën met al die seëninge moontlik. Hy het Sy almag bewys deur die oneindigheid van die see, die goue son op die water, die ontelbare sandkorrels, die maansverduistering, die reënboog in die lug, die sterre en die natuur. Sy liefde is bewys in Maruis se lewe en Sy genade deur die wonderwerke wat hy laat gebeur het.

Daar het nog ander goeters ook op die stranddiens gebeur. Soos die alewige Claudia wat van sonop tot middernag by ons geboer het en op Ferdinand verlief was. En Rukus wat verlief is op Landie, maar Landie wat nie van hom hou nie. En dat die poppekas se olifant ‘n graad in gras het. Gras wat? Grasgroen! En dat ons elke dag vrek lekker kos gekry het by oom Deon en tannie Sharon Harris. En dat die swembad vir die grootste deel van die week so ‘n piepiegroen was – AIDS op sy eie. En dat “Sky” van Sonique tot vervelens toe deur ons ore gedreun het, te danke aan Hano en Rukus. En dat ek, Ewald en Evert ‘n engelse oom gehelp het om sy karavaan op te slaan (hy het nie ‘n cooking clue gehad hoe nie). En dat Herman eintlik ‘n flippen snaakse ou is. En dat “Friends” op die ou end ons temalied geword het.

Teen 15:45 Sondagmiddag was ons terug in Vryheid. Met Jesus se krag in ons, reg vir die nuwe jaar.

Stranddiensspan 7-14 Januarie 2001:

Tiaan van Niekerk
Adriaan ‘Odie’ Odendaal
Hano du Plessis
Rukus Erasmus
Ewald Hanekom
Evert Erasmus
Ferdinand van Niekerk
Johan Pollard
Deon Harris
Morné van der Merwe
Herman Jordaan

Marnie van Niekerk
Sonél de Bruin
Jorita Lourens
Landie Fourie
Mariette Hanekom
Wilna van der Westhuizen
Liani Lourens
Lizahn Lourens
Marita Kok
Yolandie Jansen
Shalom Harris

Mag Almal Groei In Christus
May All Grow In Christ

I’d rather go see Enchanted than The Golden Compass…

Hey all!
The main reason I haven’t said anyhing about The Golden Compass and the sms’s and emails flying about is because I haven’t seen the movie yet and don’t know the books at all. But I do want to see it sometime, but I guess I won’t get a chance before returning to Pretoria in January and by that time I will get it from our residence’s network, so I won’t even have to pay for it. If I get to a cinema before then, I want to go see Enchanted!
But I did stumble across this blog this morning, so I put in the link. Read the post and the comments, they’re all good!

Stranddiensreëlings en die Inkululeko VIGS-weeshuis

Die reëlings vir hierdie jaar se stranddiens verloop sover met gemengde welslae. Die kinders is opgecharge en entoesiasties en wens die volgende twee weke om! Ek het vandag vir die ouens wat in die dorp is die mimiek wat ons op Prophet se Varkieliedjie uitgewerk het (al aan die einde van 2001!) geleer en hulle het dit binne 20 minute reggekry. Goeie werk! Toe wil hulle sommer al die mimieke wat ons sover ken, deurgaan. Dis eintlik awesome om sulke jong latte te sien sulke goed uit hul eie doen. Ek weet die meeste ouens wat saam my op hoërskool was, sou gedink het dis super gay! (No offense teenoor enigiemand…) Maar dis vrek cool om die outjies so opgewonde te sien oor iets soos ‘n stranddiens. Ja, natuurlik daar is meer as een aspek om oor opgewonde te wees. Moenie vir een oomblik dink dis sulke piëtistiese, stroopsoet, engelagtige mama’s boytjies nie! Hulle is maar ‘n klomp rakkers. Daar word nou al reeds gepraat oor watter girls weer vanjaar by TO gaan wees en al die kattekwaad wat aangevang gaan word, word al klaar beplan. Hallo, dis normale tienerseuns tussen 14 en 18 jaar oud!

Iets wat gister op ons pad gekom het, is die Vigs-weeshuis op die dorp, Inkululeko Babies Home. Dié weeshuis bestaan al ‘n hele paar jaar en huisves babas en klein (swart) kindertjies wat deur Vigs geraak is op een of manier, so hulle is nie almal noodwendig HIV positief nie. Die weeshuis het egter ‘n groot tekort aan hande wat kan help oor die Kerstyd en hulle vra toe of ons nie kans sien om hulle te kom help in skofte nie. Toe deel ons die kinders drie-drie in om elke dag shifts te gaan werk van so 4 ure lank. Dan werk jy nou nie elke dag nie, maar ons almal het so 3 beurte of so gekry tot volgende Woensdag toe. Die kinders was eers heavy reluctant toe hulle hoor hulle gaan dalk babas se doeke moet omruil (iets waarvoor ekself maar skrikkerig is!), maar dit blyk toe dat ons eintlik net met die peuters moet speel. Die weeshuis is nie baie groot nie, maar hulle het agter geraak met die skoonmaak van die plek en die was van goed soos handdoeke en lakens en matte en sulke stuff terwyl hulle na die babas en kids moes omsien. Nou gaan ons uithelp deur met die kinders te speel en hulle besig te hou. Ek was vanoggend daar saam twee meisies en een van die ouens. Ons het saam die kids op die klimraam gespeel en vir hulle ‘n swembadjie getap en baie van hulle op die swaaie “gemaak” en saam met hulle ingekleur. Teen 11:00 het hulle ‘n middagslapie gevang, waartydens ons ook ‘n ruskansie gekry het. Daarna was dit tyd vir middagete. Dis gewoonlik maar broodjies en melk, ‘n ligte middagete omdat hul aandete wat teen 17:00 is nogal groot is. Ons het selfs gehelp om vir hulle ‘n toffie-poeding te maak! Ek en Jopie het ook gesien dat die klimraam bietjie regmaak nodig het – net ‘n spyker of twee hier en daar, so ons gaan dit een of ander tyd vaskap.

Hoewel dit nie na veel klink nie, is dit tog belangrik. Wat awesome is, is dat dit vroeg al by die kinders die ding tuisbring dat sending/uitreik/omgee nie net daar ver is nie, maar by die huis begin. Maak ‘n verskil waar jy is, met dit wat jy kan doen – hoe klink dit my David Bosch sou hiervan gehou het? Ek doen. Dis die praktiese van Christenskap. Die Bybel sê tog immers vir ons dat die vas wat God soek, die omsien na weeskinders en weduwees is – mense wat nie hulleself kan help nie. En ons het nie gesukkel om die kinders in te deel nie – vandag het hulle met hul vriende daar aangekom…

TO Stranddiens #02: Junie/Julie 2000: JESUS IS DIE ROTS IN DIE STORM

Stranddiens #02: Junie/Julie 2000: JESUS IS DIE ROTS IN DIE STORM

DISCLAIMER: Ek het besluit om die betrokke Dominee se naam uit die post te verwyder omdat ek nie die ervaring wil verander nie, maar ook nie sy huidige bediening wil beskadig nie.

Hierdie 2de stranddiens het hemelsbreed verskil van die vorige een, hoewel klomp van dieselfde mense weer saam was en ons eintlik presies dieselfde goed gedoen het.

Eerstens het Ds X en sy gesin saamgegaan, in plaas van Ds Ferdinand en Tannie Annatjie. Ds X het is daardie jaar van N af Vryheid toe beroep en omdat hy die jonger dominee was, is daar sommer goedgedink om hom die jeugdominee te maak – ‘n faux pas wat duisende gemeentes doen! Net omdat ‘n ou jonger is, beteken nie hy is goed met die jeug nie. Hierdie was ‘n sprekende voorbeeld.

Tweedens het ons ‘n ander kosma gehad: Tannie Marlene M (Tannie Henriëtte se man is oorlede kort ná die eerste stranddiens en lang storie, maar sy sou toe in die stranddienstyd met sy beste vriend, wie se vrou ook oorlede is, trou). Haar kinders was toe deel van Creare en het daar gedans en poppekas opleiding gekry en sulke goed.
Dit was die twee groot dorings in ons vlees daardie stranddiens.

Ek kan ook nie lekker onthou hoekom presies ons dié tyd van die jaar gegaan het nie. Iemand anders het weer kop uitgetrek en toe moes ons instaan en omdat ons die eerste keer ‘n redelike indruk gemaak het, het die oord se bestuur kans gesien om ons ‘n wekie in die Julie-vakansie te gee.

Die chaos het al voor die tyd begin. Toe ek en Marnie ons weer kom kry, vind ons uit dat Oom X besluit het dat Tannie Marlene se kinders die narre by die poppekas is en dat hulle sommer die storie hanteer. Natuurlik was ons up in arms daaroor, want hy was mos nie die vorige keer daar nie, so hoe sou hy nou weet wat aangaan en hoe ons die goed doen? Ons het toe met hom gaan praat nadat dit rugbaar geword het dat ons ongelukkig is met wat hy gedoen het. Toe al het ek besef dit gaan ‘n tawwe tyd wees. Eventually het ons toe tot die vergelyk gekom dat die Creare-narre die boodskap-narre sou wees (of so iets) en die ander narre sou met die kinders speel. Weird, ek weet, en dit was hoofsaaklik kommunikasieprobleme wat al die gemors veroorsaak het.

Die span was ook aansienlik groter as die eerste keer, want ‘n uitreik verkoop mos homself en as kinders hoor dat ‘n ding lekker was, dan is hulle geneig om dit ‘n try te gee. So daar was, behalwe vir Tannie Marlene se kinders (sy het 4 dogters gehad plus aanhangsels wat in hulle jeugband-ding was), was daar ‘n klomp nuwe mense by gewees. Dit was onder andere die eerste keer dat Hano du Plessis saam was.

Elke Stranddiens het ons ‘n konsert wat meestal bestaan uit gospel-liedjies waarop ons dan mimieke uitgewerk het. Later sou die temas varieer en meer inpas by die oorhoofse stranddiens-tema van die betrokke jaar, maar hier was dit nog in die beginfase van die goed, so ons het dit met sulke reëltjies dialoog aan mekaar geweef. Ek en Marnie het basies die hele konsert op Comradesdag uitgewerk – dit was nogal tappend om moves vir al die liedjies wat ons wou gebruik uit te dink! Maar ons het dit gedoen…

So is ons toe op die ou end af see toe. Selfs die dag toe ons gery het, was nie sonder hiccups nie. Daar was skielik nie genoeg vervoer gereël nie. Werner was op die punt om sy goed te vat en eerder huistoe te gaan, toe ons darem nog ‘n kar gekry het: Rukus Erasmus-hulle s’n. Ons cruise toe oor Ladysmith met die N3 saam af see toe. Dit sou okay gewees het, as ons nie elke twee ure vir ‘n uur lank gestop het nie! Ons het op die ou end 23:00 daar aangekom.

Goed, nou was ons darem by die oord en dinge kon begin gebeur. Maar helaas…Oom X het ons in die oggend 06:00 kom wakker maak deur met die megafoon uit te roep: “Word wakker, word wakker, die dag word al swakker!”
Groot fout! Want onthou, Junie/Julie is dit middel van die winter, daarom is dit nog stikdonker 06:00 die oggend! En om met so ‘n simpel rympie wakker gemaak te word, is elke tiener se gat se deksel. Komaan, wees kreatief!

Maar dit was die status quo, irriterend soos dit was. Bybelstudies in die oggend was ‘n disaster, want Oom X het een of ander reeks of iets gedoen oor die wederkoms – en vir twee ure op ‘n slag lank aangehou! Die kinders was só verveeld en so vaak dat ons menigmale onsself moes wakker knyp.

Strandspele was darem okay, wanneer ons eventually daar uitgekom het. Ons kon darem self die sandkasteelkompetisie en touchies en sulke goed hanteer sonder dat ons teruggehou word. Poppekas was ook darem onder beheer-ish. Ons moes met die boodskap-narre deal, maar dit het ook net 1 dag gehou en toe’s dit van die baan. Hulle het dit sommer self geskrap…

Gewoonlik ná poppekas, so teen 14:30 die middag, het ons konsert geoefen. Dit was nogal ‘n challenge, want nie net moes ons al die mimieke vir al die 30 kinders wat daar was leer nie, ons moes ook heeltyd die kritiek van die Creare-kinders absorbeer en iets daarmee maak. Challenging! Ek en Marnie was onderskeidelik maar in standerd 8 en standerd 9 en om die kinders se aandag te hou was dikwels ‘n saak van onmoontlikheid. Ons het besluit om vir Oom X en Tannie Marlene die dialoog te gee, sodat hulle ook deel van die konsert kon wees. Maar moenie dink hulle sou help by oefeninge nie! Hy sou op die verhoog staan en kitaar speel en Tannie Marlene sou sommer glad nie eens daar wees nie. So, ons moes teen dit ook probeer werk.

Die kos was die ander groot probleem. Daar was nooit genoeg nie. Die eerste oggend al het drie van ons ouens nie kos gekry nie. Die een bak roereier (al wat sy voorgesit het) was op en dit was nou maar so. O, ja, haar kinders het ander kos as ons gekry. Apart, in die kombuis.

Dit het so geraak dat ek, Werner, Jorita en Marnie elke oggend by die restaurant gaan toasted sandwiches koop het. Jorita het op ‘n stadium haar ma gebel en gevra dat sy vir haar moes geld inbetaal sodat sy kon eet! Hoe crazy is dit.

Tog, die hele situasie rondom Oom X en Tannie Marlene het ook vir sy snaakse oomblikke gesorg. Rukus-hulle het die een aand Oom X se selfoon, wat ook as sy wekker gedien het, in die hande gekry en die wekker gestel vir 01:00 die oggend. Onthou ek het gesê 06:00 is dit nog donker…so toe hy daar aankom met die megafoon en sy rympie – net nadat ons in die bed geklim het – het hy nie besef dat dit nié 06:00 is nie! Toe ons nie wil reageer nie, het hy aangehou: “Kom julle! Dis opstaantyd!” Met ‘n megafoon wat klink asof dit deur die hele vakansieoord weergalm. Dis toe dat Tannie Marlene, wat saam die girls in die bungalow geslaap het, vir hom skree: “X! Dis eenuur! Gaan slaap!”

Daar was ook ‘n vrek lang toutrektou, wat ons toe nooit vir toutrek gebruik het nie. In plaas daarvan het ‘n paar van ons (ek, Louis, Albertha, Werner, Wihan, Rukus, Marnie) die een aand die tou gevat en Oom X-hulle binne-in sy huisie toegebind. Ons het die tou rondom die handvatsel gedraai en oor die balke van die stoepdakkie gegooi en reg rondom die huisie gevat en hom toegebind.
So kon ons toe een oggend in rus en vrede opstaan en self afgaan strand toe vir bewuswording, terwyl Oom X by sy deur gestaan en klop het dat ons vir hom moet oopmaak. Ek en Rukus het toe maar gegaan en die tou weer los gaan maak. Eish.

Die meeste van julle ken die spook-ding wat dikwels op kampe gebeur? Jy kry iemand om by te spook en iemand spook weer by jou. Jy kan daardie persoon ‘n opdraggie gee om uit te voer, maar die eintlike idee is dat jy hom/haar moet bederf. Dit word natuurlik ook gewoonlik transgender uitgevoer en moet anoniem bly tot die laaste dag.
So kry Oom X die een dag ‘n pak rou boontjies van sy spook (yeah right!) af. Toe ons die middag by ete kom, sien ons dat daar net so ‘n stainless steel bak op die tafel lê met die droë boontjies in. Ja, sê Oom X, ons budget is klaar (met ten minste 4 dae om te gaan) en dit is al wat daar is om te eet. Ons almal het geweet (eintlik maar gehoop) dat hy ‘n trick op ons trek, maar hy was heel ernstig. Marnie bid toe vir die boontjies en vra dat die Here dit maar moet seën! Tannie Marlene bring toe gelukkig ander kos daar aan, maar Oom X sê toe so ‘n stukkie van dat ons nie iets moet suur maak wat andersins lekker kon gewees het nie. Hmm.

Dit was die eerste stranddiens waar ons ‘n talentaand gehad het – groot opwinding! Ek en Jorita was die hosts en die deelname was goed. Selfs uit die span uit het ons so ‘n musiek-spoof van Rooikappie opgevoer en ek en Sonèl het op die ou end gewen met ‘n klavier-viool duet van Meatloaf se “I Will Do Anything For Love (But I Won’t Do That)”. Ja, ek weet – ons was nie suppose om in die running te wees nie, of hoe? Dis tog vir die oord se mense. Anyway…My stem het so ‘n dag of wat vantevore begin wegraak en daardie aand was dit belaglik snaaks om ‘n talentaand te host met ‘n rasperstem wat Macy Grey my sou beny. Ons het als probeer om dit te fix – daar was selfs ‘n tannie tussen die vakansiegangers wat my so ‘n mengsel van heuning en koeksoda ingegee het. Dit het nie gewerk nie.
Daar was ook een van die deelnemers, so ‘n weirderige, maer outjie met blonde hare wat gesê het hy is tweeslagtig. I know. Sy rendition van Amazing Grace was nogal snaaks, maar dis bietjie “you had to be there”.

Poppekas het aanvanklik met rukke en stote gegaan (die stories nou), maar die een dag het Hano en Werner daar ingespring en dit vrek snaaks gemaak. Van toe af was Hano die Wolf in Poppekas, uit en gedaan!

Die konsert het baie goed afgegaan. Ons het goed gedoen van Willie Joubert, Don Francisco, Leon Ferreira, David Meece en ons het afgesluit met Laurika Rauch se Hot Gates. Daarna het ons ‘n kampvuur gehad met mense wat getuienisse gelewer het. Vir die mense wat die oord ken, dit was daar waar die ou volleyball-baan was, langs die swembad.

Die laaste aand het ‘n klomp van ons gedeurnag. Ook dit het sy porsie controversy gehad! Omdat ons nooit regtig koeldrank gekry het by etes nie, was ons toe ook dors en ons breek toe by die Putt-Putt-baan se huisie in en vat van die blikkies koeldrank wat daar was (relax, Marnie het later met oom Jan reggemaak!). Daarna het ons met die bospaadjie van die boonste swembad af deurgestap na Ilala Cabanas toe en so met ‘n wye draai met die teerpad langs teruggestap oord toe. Toe ons so teen 02:00 die oggend se kant terug was by die saal, sien ons ‘n broodlorrie daar staan. Ek dink dit was Blue Ribbon? Anyway, ons vra hulle toe of hulle nie ‘n spaar brood het nie en toe gee hulle vir ons een! Dit was die lekkerste vars, warm brood wat ek nog 02:00 die oggend geëet het…

Louis, Albertha, Annalene en Mariëtte het op die strand geslaap en ek, Marnie, Friedel, Odie en Werner het daar ook ‘n draai gemaak. Ons het amper aan die slaap geraak, maar ons was vasbeslote om wakker te bly en waai toe weer.

Nou, vir die volgende deel om snaaks te wees, moet jy weet hoe TO Strand se ablusieblokke uitgelê is. Daar is die groot een by die onderste karavane, die A-blok, en een by die boonste karavane, die B-blok. Dis ook die een wat ons gebruik, want dis die naaste aan die studente se bungalows. Die A-blok s’n is bietjie fancier as die B-blok s’n. As ‘n mens by die deur van die B-blok se badkamers instap, draai jy regs na die manne se kant toe en links na die dames. Die mans het net een bad, terwyl die dames drie het: twee aan die regterkant en een links. (As dit andersom is – onthou die laaste keer wat ek daarin was, was 7 jaar gelede!)
Nou, toe ons van die strand af kom, besluit ons om te gaan bad. Marnie en Friedel is na die A-blok badkamers toe, terwyl ek, Werner en Odie die kans aangegryp het en in die dames-badkamer gaan bad het. Dit was 04:00 die oggend, so die kans dat daar girls in sou wees, was absoluut minimaal.

Nie minimaal genoeg nie, sou ons egter uitvind: ons was elkeen net in ons cubicle in die bad, die water pas klaar ingetap, toe ons die deur hoor oopgaan en Mariëtte se skril stemmetjie wat die warm badkamerlug sny:
“Nou wie sou dié tyd van die oggend wou kom bad?”

Vandat ons elkeen ons cubicle se deur agter ons toegemaak het, het daar ‘n paar dinge gebeur waarvan ons glad nie bewus was nie en ook geensins mee rekening gehou het nie. Eerstens het Shalom kom wasgoed was of uitspoel of iets – ek dink daar was ‘n tuimeldroër in die badkamer – of watookal, maar sy het ingekom sonder dat ons geweet het.
Die strandslapers het ook begin natdou en koud kry en Mariëtte en Albertha het toe ook die idee gekry om te kom bad (damn idea-pool!).

Ons drie ouens skrik toe natuurlik ons blase vol borrels toe ons besef wat aangaan.
Nee, sê Shalom, sy weet nie wie dit is nie, maar die deure was al toe toe sy daar ingekom het.
Albertha, reguit mens wat sy is, besluit toe om te vra: “Wie’s hier binne?”
Nie een van ons ouens het ‘n woord gesê nie. Net sulke benoude roer geluide in die water gemaak.
Weer het sy gevra: “Is hier ooit iemand hier binne?”
Werner laat toe so ‘n falsetto-tipe “Ja!”-gilletjie uit. Ek het glad nie geweet wat om te doen nie. Ek bedoel, hoeveel keer in jou lewe kom jy in só ‘n situasie? En hoe berei jy voor daarvoor? Ehh…
Nogmaals het Albertha gevra: “Kan u vir ons ‘n aanduiding gee van hoe lank u nog gaan wees?”
Weer die benoude watergeluide.
Dis toe dat sy vir Mariëtte sê: “Ek gaan nou hier oor kyk om te sien wie dit is!”
Dit was die trigger wat ons ouens nodig gehad het. Odie het met sy nat bas en al by die venster uitgestorm, terwyl Werner soos ‘n wafferse kaelnaeler by die linkerkantste bad uitgevlieg het.
“Odie! Werner!” is al wat Shalom geamuseerd-geskok kon uitkry. Ek het die diversion gebruik om vinnig ‘n handdoek om myself te kry, af te droog en my klere aan te trek. Die girls was ietwat dronkgeslaan en kon glad nie verstaan wat sopas daar gebeur het nie. My stem was nog maar lekker hees, en ek dog toe ek sal die nuus breek:
“Dis so funny!”
Albertha het my herken: “Tiaan!”
Ek het toe ewe ordentlik uitgekom en tussen die lagbuie deur die storie vertel van wat van ons kant af daar gebeur het.
Kyk, between a rock and a hard place…

Ons het weer lekker mense ontmoet daardie stranddiens. Een ou, Desmond, was ‘n studentevriend van Marnie-hulle wat later leier was van RAU se TO 1 span. Hy het ons vermaak deur “When You Say Nothing At All” op snaakse maniere te sing en van sy shakertjie te praat as sy “goppichichie”. Probeer dit vinnig sê, ek dare jou.

Die terugtog was weer uitmergelend lank gewees en ons wou nog Tannie Henriëtte se troue maak – wishful thinking, maar ons was darem betyds vir die koek en tee in die saal na die tyd!

Ná hierdie disasterous poging het ons sterk daarin getwyfel of die oord ons ooit weer sou vra om te kom dienswerk doen. Wat wel tot die res van die gemeente begin deurdring het, is dat Oom X dalk nié by die tieners van die gemeente betrokke moet wees nie. Inteendeel, ons het geweier om hom daar te hê.

Laat dit vir almal ‘n les wees: as jy met tieners wil werk moet jy hulle taal kan praat, maar nie te hard probeer om cool te wees nie;
jy moet op hulle vlak werk, maar hulle nie soos idiots behandel nie;
jy moet hulle vertrou om die werk te doen, maar jy moet enige tyd kan ingryp wanneer die druk vir hulle teveel raak en hulle jou hulp nodig het;
jy moet saam hulle deelneem aan hul aktiwiteite, maar jy mag nooit oorneem wanneer hulle in beheer is nie;
jy moet orals sigbaar wees, maar jy mag nie hulle shine steel nie;
jy moet jouself in die posisie stel om sáám met hulle te wees en nooit van bo-af jouself op hulle af te forseer asof jy die baas is en al die antwoorde het nie.
Wat is daai een definisie van evangelisasie? “Evangelizing is one beggar showing another beggar where to get bread.”
Dis maar jou beste default posisie om in te wees.

Stranddiens #01: 1-9 Januarie 2000

Stranddiens #01: 1-9 Januarie 2000

Ons eerste stranddiens na TO Strand toe het eintlik baie toevallig gebeur en was veronderstel om net ‘n eenmalige gebeurtenis te wees. Sien, RAU (toe nog RAU!) het altyd twee vol spanne gestuur gedurende die Desember-vakansie: een span wat vir twee weke gegaan het tot net ná Kersfees en dan ‘n tweede span wat dan so van die 26e tot 7 Januarie daar sou bly. Die mense wat die oord ken, weet ook daar is blokruilings van vakansiegangers wat in en uit beweeg.

Dié betrokke jaar kon RAU se 2e span net tot Nuwejaar bly – ek weet nie hoekom nie – en hulle het dus iemand nodig gehad om die gaping te vul. Die onderbestuurder van TO Strand op daardie stadium was Jan Erasmus – ons een predikant by NG Vryheid Moedergemeente, Ferdinand van Niekerk, se swaer. So, hy bel toe ons gemeente en hoor of ons nie lus is om ‘n span te stuur nie – sommer maar net, kyk wat ons kan doen, jy weet, niks heavy nie. Oom Ferdinand en sy gesin was ook ou bekendes aan die oord en aan dit wat die stranddiensspanne daar gedoen het en hy stem toe in.

Die Jeug by Vryheid Moedergemeente was in daardie tyd nie baie groot nie, maar dinge het tog begin optel. Die probleem was egter om mense so laat in die vakansie te kry wat nog nie ander planne gehad het nie en dus kans sou sien om op ‘n stranddiens te gaan (nie dat ons regtig geweet het wat dit beteken nie – ons het nie eens geweet waar die plek is nie!). Maar op die ou end was ons 19 mense altesaam: span, geestelike leiers en kosma en haar dogter ingesluit! Die amazingste van dit was dat ons dit alles bymekaar gekry het in ‘n week. Op die ou end het ‘n groot gedeelte van die span bestaan uit kinders wat in ons selgroep van daardie tyd was.

Natuurlik moes ons T-shirts kry, en dom genoeg besluit ons op wit, met sulke cheap print op. Okay, die print was nie heeltemal ons skuld nie – die printing plek het nie met die design gedoen wat ons in gedagte gehad het nie, maar ons gaan toe nou met hierdie dun see-through wit hempies en die slagspreuk (beleef die awesome alliterasie): “Bly Aan Die Brand Op Die Strand”. Ja, ek weet.

En so, op die eerste dag van die nuwe millennium, sit ons toe in ‘n konvooi bakkies en karre af TO Strand toe…

Die eerste dag of wat was dit reënerig en ons het dit gebruik om onsself te oriënteer en die plek te verken. Ons kon darem OordBybelstudie en Poppekas hou, want dit was in die saal en speletjies in die aand ook. Later, toe die weer beter was, het ons touch rugby en sandkasteelkompetisie en sulke goed in die oggend op die strand gehad. In die middag het ons met die kinders in die swembad gespeel.

Die lekker ding van daardie kamp was dat daar GEEN reëls was nie. Niks. Daar was nie inkomtye en sulke goed nie. Jy het gaan shower wanneer jy ‘n kans gekry het en jy het gaan slaap wanneer jy wou, solank jy die volgende oggend vir bewuswording op die strand was. So, sommer die eerste aand al na ons afgesluit het, is so vier van ons af strand toe. Ek het in daardie tyd my oog gehad op ‘n girl met die naam Sonèl de Bruin, en wat is dan nou meer romanties vir ‘n 16-jarige as ‘n maanlignag op die strand? Hmm…

Ja. Daar sou egter niks van kom nie, want ek en Sonèl het net so gaan sit, toe hoor ons ‘n vreeslike geskree en lawaai. Dit is toe 3 ouens (2 van hulle sou ons later jare dikwels weer daar raakloop) wat so standerd 9, matriek se kant was, ‘n jaar of twee ouer as ons – Bertie, Etienne en Willem. Hulle hardloop daar op die strand rond met plastiekstoele wat hulle by die gamesroom gevat het en sulke lawwe goed. En omdat ons aangesê is om almal te groet en na die vakansiegangers uit te reik, het ons met hulle pelle gemaak en saam met hulle soos mal goed rondgehardloop. Eenuur die oggend op TO se strand. Dit was die eerste mense met wie ek vriende geword het op TO Strand (my score was natuurlik heeltemal daarmee heen!).

Dit sou van die lekkerste paar dae van my lewe word. Nie net omdat ek lief is vir die see oor die algemeen nie (TO het die lekkerste swemstrand waarvan ek weet), maar ook omdat dit die tipe ding was wat ek nog nooit vantevore gedoen het nie en dit nou kon doen saam met vriende en mense wat vir my omgee. Onthou, ek was nie baie gewild rondom standerd 7, standerd 8 se kant nie en vir ‘n tiener is die soeke na aanvaarding en standvastigheid dan redelik huge, so hierdie was presies wat ek nodig gehad het.

Daar was ‘n paar skreeusnaakse tye ook gewees. Een van die kere wat ons huisbesoek gedoen het, het ontaard in ‘n stryery tussen die spanlede by ‘n gesin vakansiegangers se karavaan oor watter hoërskool in Vryheid die beste is. Die vakansieromanses het ook nie agterweë gebly nie en gou-gou was daar ‘n couple of twee in die span en buite die span-ish.

Sonja Herholdt het ook ‘n konsert daar gehad. Oom Ferdinand-hulle het ons so half-en-half verplig om die aand die konsert by te woon – sy seun, Ferdinand Jr (of Boeta, soos almal hom genoem het) moes haar spotlight vir haar doen. Dit was net so voor Reconstructing Alice, so dit was die laaste dae van die ou Sonja – net om julle ‘n idee te gee. Ons sit toe die middag ná Poppekas buite die saal terwyl hulle opstel en Anelda, Sonèl se sussie, sê toe: “Ek weet nie hoe ek vanaand gaan wakker bly en na hierdie boring show gaan kyk nie.” Met Sonja wat reg agter haar uitkom en vra:
“Wie is boring?”

En dan was daar Mariet. Net gou ‘n nota: ons stranddienste is gewoonlik gekenmerk deur een of ander persoon wat eintlik half die odd one out is, maar ook saam is, en so aan…dié persoon verskaf kleur en geur, selfs al staan hulle ietwat uit en dié girl was hierdie slag die Odd One Out. Sy het byvoorbeeld T-shirts gedra met heavy Draai-Of-Braai slagspreuke op, wat die kinders half afgesit het. Sy het ook een keer in die groep gesê dat as jy tydens Praise en Worship nie bedoel wat jy sing nie, gaan die demone in jou inkom…

En sy’t gerook. Nou, ek is lankal verby die ding van rook-drink-vloek is die Onheilige Drie-Eenheid, maar in daardie tyd was ek nie en nie een van die ander kinders ook nie. So, toe ons dit uitvind, besluit ons om dit te exploit. Ek, Werner, Landie en Marlene kry toe haar pakkie sigarette in die hande, breek die filters af en los vir haar ‘n nota: “Uitgevang!”

Okay. Ons was 16. Tieners is evil en irrasioneel en dis hoe hulle dinge dikwels hanteer. So sit ons toe ook die een aand almal agter die bungalows waar die ouens en meisies geslaap het (ja, aparte bungalows!) en gesels. Sommer so random, die hele groep van ons. En dit raak toe nogal loud en Mariet, wat vroeër die dag vir haarself ‘n kierie gekoop het by die verkopers by die ingang na die strand, kom toe uit.
“Kan julle asseblief sagter, daar is mense wat probeer slaap!” het sy uitgebars. Okay, dis seker waar, maar dit was ook maar half elf – nog nie regtig só laat nie.
“Ag, Mariet, ons mag nog gesels,” het Anelda teruggekap. Mariet draai toe brom-brom om en gaan terug na haar bed toe. Natuurlik begin ons toe almal haar bespreek en oor haar lag. Odie vat toe ‘n lemoen en gooi dit kliphard teen die agterste muur van die girls se bungalow – presies waar Mariet se bed is!

Toe was sy woedend. Sy het uitgekom (met haar kierie) en vir ons kom sê:
“Julle behoort ander mense te respekteer as hulle wil slaap!”
Waarop Anelda antwoord: “Ag, Mariet, kyk jy na jou rookprobleem en dan sal ons na ons probleme kyk.”
“Dis damn moeilik om op te hou,” het Mariet kwaad gesê.
“Ja, wel, dis damn moeilik om nie te lag nie,” het Anelda geantwoord. In ‘n stofwolk van woede storm Mariet toe daar weg (met haar kierie) na die telefoonhokkies onder by die saal toe (ons het toe nog nie almal selfone gehad nie): “EK GAAN NOU MY OUERS BEL!”
Dis toe darem later uitgesorteer. Mariet was nooit weer saam Stranddiens toe nie. Sy is vroeër vanjaar getroud en ek hoop sy het ‘n gelukkige huwelik.

Louis en Malan, twee van die ouens op die span het ook die een aand besluit om die girls bietjie bang te maak. Hulle sê toe vir Marnie, Oom Ferdinand se dogter, dat hulle dit gaan doen – net sodat iemand aan die binnekant darem weet. Hulle klim toe die een aand laat met besems bo-op die girls se bungalow se dak. Nou, die bungalows was toe nog sulke houthutte met asbesdakke – vrek warm en bietjie onprakties vir ‘n seekamp, maar wat kan mens nou doen.

Malan en Louis begin toe met die besems op die dakke vee. Die geluid aan die binnekant van die bungalow was baie scarier as wat enigeen kon dink. Met een sprong was Landie bo-op Marnie se bed en sy probeer toe net die verskrikte girls kalm hou. Albertha sê toe dat hulle doodstil moet bly en bid (Marnie, in die meantime, sukkel so om haar pose te hou, dat sy dit amper nie meer kan regkry nie). Toe die meisies doodstil is, skree Albertha meteens: “WYK SATAN!”

Die laaste aand van die Stranddiens het ons ‘n sokkie gehad. Na die tyd het ons die kosma, Tannie Henriëtte Wasserman, se dogter, Carien, by die huisie waar hulle gebly het, gaan aflaai. Omdat die spanleier, Etienne Nel, die enigste ou was wat ‘n lisensie gehad het, was hy die enigste een wat toegelaat is om ‘n voertuig te bestuur – so ‘n kleinerige double-cab bakkie (ek kan nie eens die maak onthou nie) met ‘n canopy op. Niemand is toe lus om terug te stap bungalows toe nie (dis nie regtig so ver nie, maar come on, ons kon op die bakkie ry, so yeah!) en ons bondel toe die meeste van ons in die bakkietjie in. Oorvol. Werner en Danie van der Merwe het agterop gestaan en ek het in die canopy se linkervenstertjie gesit.

TO Strand is ‘n vakansieoord met baie terasse en walle. Dis nogal tricky om daar te bestuur, veral waar die pad ‘n eenrigting is of met ‘n karavaan. Jy moet op ‘n sekere manier ry. So, nadat ons vir Carien gaan aflaai het, moes ons in die een paadjie in reverse en dan vorentoe ry om by die bungalows uit te kom. Toe ons vorentoe gaan, misjudge Etienne die nabyheid van die wal…en ry met die bakkie skuins teen die wal op sodat die bakkie begin kantel.

Gelukkig het ek op daardie stadium binne-in die canopy ingeklim en Werner het voorin gaan sit, maar Danie het bo-op die canopy se dak gaan lê. Toe die bakkie begin kantel en basies op sy twee linkerwiele ry, pluk Etienne die stuurwiel om die bakkie reg in die pad te kry. Almal het gegil en die grond was so naby aan die venstertjie dat ek die nattigheid daarvan kon ruik. Die bakkie het ‘n keer of wat lelik gehop, maar gelukkig kry Etienne toe weer beheer oor die voertuig en ons kom toe veilig by die bungalows aan – twintig meter verder!

Almal was geskok, maar okay, behalwe…Danie, wat bo-op die bakkie gelê het! Met die gehoppery het hy heeltemal van die bakkie afgehop en in die pad beland. Teen die tyd dat ons besef hy is missing in action, kom twee van die vakansiegangers met hom daar aan. Sy knieë was oop en daar was stukkies grond en klippies in sy vleis in. Die oom wat hom daar aangebring het, het ons lelik uitgetrap:
“Julle noem julleself Christene en dan bestuur julle só!”

Daar het ek besef hoe maklik ‘n mens ‘n hele week se goeie werk in ‘n baie kort rukkie kan opmors. Daai les sou vir alle kampe waarop ek in die toekoms sou gaan geld.

Tipies aan ons Afrikaners hanteer ons mos naturlik krisisse deur te joke daaroor, en dis toe dat Louis en Malan begin sing:

“Daar’s ‘n bakkie, toe-toe-doe-roe-doe
Daar’s ‘n bakkie, toe-toe-doe-roe-doe
Daar’s ‘n bakkie, toe-toe-doe-roe-doe
‘n Bakkie wat op twee wiele kan ry!”

Maar, end goed, als goed. Die Stranddiens was ‘n sukses en ons het ‘n fees van ‘n tyd gehad. Ons het toe nog nie geweet dat ons enigsins weer sou gaan nie, maar in ons harte het ons dit tog maar gehoop.

En niemand sou kon raai wat nog vir ons sou voorlê op TO Strand nie…

Gabriella’s Song

I’ve watched this awesome film last night again and was just so astounded by it once more. It seems like everytime I watch it, I find something new in there that just strike out and reach way down, deep into my soul. So, please, share your feelings and emotions and the stuff you’ve learned from the movie, I will love to hear what you think!

I posted the English translation of Gabriella’s Song, as it is shown by the subtitles:

Gabriella’s Song – As It Is In Heaven
Py Bäckman
Helen Sjöholm

It is now that my life is mine
I’ve got this short time on earth
And my longing has brought me here
All I lacked and all I gained

And yet it’s the way that I chose
My trust was far beyond words
That has shown me a little bit
Of the heaven I’ve never found

I want to feel I’m alive
All my living days
I will live as I desire
I want to feel I’m alive
Knowing I was good enough

I have never lost who I was
I have only left it sleeping
Maybe I never had a choice
Just the will to stay alive

All I want is to be happy
Being who I am
To be strong and to be free
To see day arise from night

I am here and my life is only mine
And the heaven I thought was there
I’ll discover it there somewhere
I want to feel that I’ve lived my life!

If this does not inspire you, I don’t know what will…

‘n Terugkeer na TO: die Stranddiens-comeback

Okay, ek weet ek het al voorheen geskryf oor Comebacks en sulke dinge en julle weet ek love die underdog, die ouens wat terugkom en weer probeer, al daai manne – julle weet wie ek bedoel. Ek is ‘n fan!

Ek maak hierdie Desember ‘n comeback tot die Stranddiensspan van NG Vryheid Moedergemeente wat jaarliks dienswerk gaan doen op TO Strand by Leisure Bay, noord van Port Edward aan die Natalse Suidkus. Hierdie is ons gemeente se 10de stranddiens sedert 1 Januarie 2000 en daarom is ons tema ook Feesjaar – ons doen die hele Comrades-groen nommer-ding en alles. Dis awesome.

Ek was by al die vorige stranddienste betrokke, behalwe verlede jaar s’n (nr 9), nadat die vorige een (nr 8 ) ietwat awry verloop het vir my persoonlik. Okay, goed, ek was nie op die beste plek in my lewe daardie jaar gewees nie en die afwesigheid van laas jaar s’n het my goed gedoen. Ons (ek, Cobus en my broer) het wel gaan kuier vir so 2 dae, sommer net om vir Cobus te wys hoe ons dinge doen en so, maar dit het my laat besluit om dit tog te oorweeg om wel vanjaar weer te gaan.

En hoe verder dit in die jaar gevorder het, hoe meer het ek geweet: ek gaan weer vanjaar TO Strand toe. Daai plek het net iets, iets wat ek nie eens gaan probeer beskryf nie. Ek het altyd vir my vriendin Shalom gesê ek dink as God ooit ‘n vakansieplek sou kies, sou dit TO Strand wees. ‘n Mens beleef God daar maar net soos op geen ander plek in Suid-Afrika nie.

Ek het toe die organiseerder, Hano du Plessis, laat weet ek wil saam gaan as ‘n gewone voog (ek was al voorheen iets soos Onder-Geestelike Leier). Ek en Hano kom ook al ‘n lang pad, was saam op skool (hy was ‘n jaar voor my) en saam op Stranddiens van die 2de een af.

Ek is so bly ek gaan weer.

Ons het verlede naweek ons spanbou/voorbereidingskamp gehad op Oom Pieta en Tannie Marie Fourie se plaas tussen Utrecht en Vryheid. Hulle het ‘n kampterrein wat nogal ideaal geskik is vir kleiner groepe (30-40 mense) en wat ons gemeente baie dikwels gebruik. Daar is ‘n saal en slaap/ablusiegeriewe en ‘n braai lapa. Daar is ook ‘n lekker dam, perde en ‘n heerlike berg om uit te klim – die ideale plek vir spanbougeleenthede.

Ek was so aangenaam verras deur die span tieners wat saamgaan! Die meeste van hulle was nog in die laerskool toe ek klaargemaak het met skool en daarom is dit soos om ‘n splinternuwe span te leer ken en deel van hulle te word. ‘n Paar van die kinders was op nr 8 gewees en ‘n klomp het ek laas jaar geleer ken op die voorbereidingskamp en toe ons daar gaan kuier het, so nou was dit regtig ‘n voorreg om weer met die tieners te doene kon kry en te sien hoe hulle groei in hul geloof en die pad wat hulle gaan stap saam hulle aan te pak.

Ons is omtrent 10, 11 voogde wat elk so 2 of 3 kinders in ‘n voogdegroepie het na wie ons omsien. Wanneer ons onder by TO aan die aktiwiteite deelneem, team die groepe 2-2 op en trek dan van die oord se mense in om saam deel te neem. Maar wanneer dit by Bybelstudies en sulke tye kom, is dit net jy en jou voogdekinders.

Ek het 3 voogdekinders en ken net die seun, en eintlik net omdat ek en sy broers vriende is (hy is die jongste enetjie). Die twee girls ken ek nie, maar my ouers ken hulle en hul ouers goed (‘n Mens raak vinnig uit voeling met jou tuisdorp as jy vir 5 jaar lank basies net tydens vakansies daar is!). Vinnig-vinnig het ek genoeg inligting opgetel om agter te kom ons sit met ‘n geskeide gesin en ‘n gesin met gesinsgeweld. Eish…en dis net hierdie twee kinders! Elkeen dra maar sy pakkie seer saam en my gebed is dat hierdie Stranddiens vir hulle genesing sal bring (hoewel dit waarskynlik nie hul probleme gaan kan oplos nie). As ek net ‘n instrument kan wees on hulle te help om God se teenwoordigheid en nabyheid opnuut te beleef, sal dit awesome wees. Die een girl se broer, wat maar 11 maande jonger as sy is, gaan ook saam. Dis altyd lekker om die jong outjies te sien en die geloofspad wat hulle loop. Dis vir my amper intenser as die girls s’n (tot ‘n mate, ek probeer nie veralgemeen nie!!!).

Ná die kamp het ons ‘n 24uur gebedsmarathon in die kerk gehad, die Le Bid (afgelei van Le Mans af, ja!). Ek het laasjaar ook geskryf oor iets rondom gebed wat gebeur het voor verlede jaar se Le Bid wat, dank Vader, nie weer vanjaar gebeur het nie! kyk by ‘Die Feesmaal (I)’.

Dit is nou al die 6e jaar wat ons dit doen: al die kinders word in skofte ingedeel om diens te doen (daar is kerse wat vervang moet word en hulle moet ‘n ogie hou dat die kerk nie afbrand nie – dis ‘n NG Kerk so daar is BAIE hout!) en om te bid. Daar word 15 “stasies” in die kerkgebou geplaas wat op mekaar volg en waar ‘n mens kan bid vir spesifieke dinge wat op papiere geskryf word en dan daar opgeplak word. Daar is 3 papiere: een met behoeftes vir die Stranddiens, een met behoeftes vir die dorp Vryheid/die land, en een waarop jy jou eie persoonlike behoeftes kan skryf soos jy voel. In die kerk word daar net hier en daar ligte aangesit – dit word maar meestal deur die kerse verlig – en sagte musiek, soos daai dolfyngeluide of waterklanke-tipe goed, word gespeel. Die idee is dan dat jy so 2 minute of so by elke gebedstasie spandeer en vir die sake op die papiere bid. Dit raak gewoonlik langer as 2 minute! Die onderwerpe wissel van wysheid rondom besluite, veiligheid op die pad en die regte weer tot die samehorigheid en gehoorsaamheid van die span en hul fisiese en geestelike gesondheid. Die laaste stasie wat so ewe op die preekstoel geposisioneer is, word ingerig as die stasie waar jy kniel en jouself hercommitt tot die span en net spesiaal tyd saam met God spandeer.

Dit is ‘n ongelooflike ervaring, ook om te sien hoedat hierdie jong kinders deurnag wakker bly (in die kerksaal natuurlik, waar daar fliek gekyk en mafia gespeel word!) om te kom bid, en ook om te sien wat dit aan hulle doen en hoe getrou hulle in dit is. Omdat die skofte so ver uitmekaar is, kan jy ‘n goeie slapie inkry tussen jou shifts as jy te moeg is.

Die moederskamer word ook ingerig as die “Stranddiens-kamer” waar ons al die vorige Stranddienste se T-shirts uitstal, met foto’s en al die name van die mense wat saamgaan. Dit word ‘n tipe “shrine” waar jy enige tyd kan gaan bid en na die musiek luister wat daar speel – dit verskil van die groot kerk s’n, dis gewoonlik ‘n praise en worship soort mix: Michael W., Louis, Retief…daai ouens. Daar het die voogde van ons wat die aand daar was vir elke kind afsonderlik gebid. Dit was nou vir jou ‘n challenge! Nie die bid gedeelte nie, maar om wakker te bly, want daai moederskamertjie raak maar bedompig en as ‘n mens só laat in die aand in ‘n plek bid wat bietjie suurstog-uitgeput is, raak dit ‘n challenge om wakker te bly!

Daar het ons ook gesien dat die Here ‘n spesifieke pad met die kinders stap en party kinders (lees: ouens) in besonder. Dis lekker om die nuwe generasie te sien groei in Christus. Ek kan nie wag om te sien wat alles op Stranddiens gaan gebeur nie!

Ek sal later bietjie van die vorige Stranddienste vertel. Dit is seker die single most important belewenisse in my lewe wat die meeste impak op my gehad het. Ek wens almal kon sulke goed beleef terwyl hulle op hoërskool was en daarna.