Jesus as ‘n ‘demigod’…

DISCLAIMER: Hierdie is nie ‘n lasterlike, ketterse poging om Jesus se Godheid in twyfel te trek nie. Dit is bloot ‘n paar penstrepe en gedagtes wat by my losgekom het nadat ek twee movies gekyk het. So, moenie my stenig nie! 😉

So, ek kyk die naweek Percy Jackson and the Lightning Thief met die outjie wat soos Zac Efron lyk

en Clash of the Titans met die dude van Avatar

en ‘n paar gedagtes kom by my op, in terme van ons eie godsdiensbeskouing:

Percy/Perseus was die seun van ‘n god (Zeus of Poseidon, die flieks kan nie besluit nie maar Wikipedia stem saam dis eintlik Zeus) by ‘n menslike vrou en weet nie van sy eie oorsprong nie. Dan gebeur daar iets katastrofies en net hy kan die mensdom red van uitwissing. In PJLT gaan hy Hades toe om sy ma te red (weet nie hoe hy gedink het dit sou help om die weerligstraal te retreive nie, daai plan was bietjie flawed); in COTT moet hy Medusa se kop gaan afkap om die Kraken te versteen. PJLT was lekker ligte vermaak, of soos Percy dit self aan die begin stel: “High School without the Musical”. COTT het ander ondertone gehad.

COTT maak die stelling dat die gode se onsterflikheid aan die lewe gehou word deur die mense se gebede. Nou is die mense egter gatvol daarvoor en die gode moet ‘n nuwe manier kry om hulle te oortuig dat dit goed is om tot hulle te bid, en Hades oortuig dan die res van sy godefamilie dat hulle die mensdom moet laat swaarkry. Natuurlik is hy eintlik skelm, want hy teer op mense se vrees en pyn, so hy word net sterker. Dit doen hy sodat hy die godedom kan oorheers. Onthou, hy is aan die begin van alles deur Zeus getrick om vir ewig en altyd oor die onderwereld te heers, so hy is nou nogals moeg daarvoor en ‘n ewigheid is ‘n lang tyd om ‘n plannetjie uit te dink. Ook nie ‘n baie goeie een nie, maar okay, geweld is die oudste roete wat gevolg kan word, so hier gaan hy dan.

So, ons het liefde en gebede aan die een kant en vrees en pyn aan die ander kant. Die liefde en gebede sowel as die vrees en pyn is noodsaaklik om die deities se bestaan te verseker. So, die deities se voortbestaan is eintlik in die hande van die mens, en nie andersom nie. So half-en-half. Die gode kan hulle seker uitwis, maar dan is daar niemand om hulle met gebede aan die gang te hou nie. So nou moet die gode die mensdom om die bos lei om dit aan te hou doen. Hou ons soms self so ‘n godsbeskouing voor?

Terug by die demigod-gedagte: twee van ons evangelies vertel dat Jesus gebore is uit ‘n menslike vrou. So, hy is ook ‘n half-god, half-mens wat op ‘n stadium in sy lewe begin optree teen dit wat verkeerd is in die wereld waar hy bly. [Let op my gebruik van kleinletters. Ek verwys jou terug na die disclaimer.]

In PJLT aanvaar Percy dit vinnig en gemaklik en moet net ‘n bietjie met ‘n swaard oefen en tjop-tjop is hy ‘n kampioen. In COTT gebeur dit bietjie moeiliker, en hoewel hierdie dude eintlik ‘n visserman is, kan hy ook swashbuckle nog voor jy kan se mes. Okay.

Jesus begin rondom 30 se kant ook optree, hoewel ons lees van ‘n geval uit sy kinderdae tussen die Joodse geleerdes. Dit wil nie juis reluctant voorkom nie en sy optrede is nie gemotiveer om iets te doen ter wille van die gode of ter wille van homself nie – dis juis gefokus op die behoeftes van die mense van sy tyd. Ek dink dis ‘n belangrike klemverskil.

Jesus het ook “ter helle neergedaal” – volgens party om vir al die mense daar te gaan preek, volgens ander verwys dit na die ekstreme mate van lyding/eensaamheid/godverlatenheid wat hy beleef het. Percy/Perseus moet Hades (die hel/doderyk) toe gaan om sy ma gaan red of Medusa se kop gaan afkap om die Kraken te oorwin en die mense te red. Mens kan natuurlik nie in haar ogies kyk nie, dan verander jy in ‘n klip. Selfs nadat sy kop verloor het. Dit het my nogals laat dink aan Moses wat vra of hy vir God kan sien, en God wat dan antwoord: “Niemand kan My sien en bly leef nie.” Hoewel ek nou nie Medusa met God gelyk wil stel hier nie, maar julle get what I’m saying.

Die ding met mitologie en ons eie godsdiens-oorspronggeskiedenis is dat daar soveel elemente is wat lyk of dit ooreenstem. Ek gaan nie ingaan op die hele verduideliking daaragter nie, ek het te lanklaas in daai veld gewerk, dis ander ouens se area van expertise. Maar ek dink tog ons “mitologie” maak ‘n paar teenstellings, juis om (ook vir die eerste-eeuse mense) te wys dat ons godsdiens ANDERS is as dit wat hulle beleef. Ons God gee keuses. Ons God is nie afhanklik van ons gebede om voort te bestaan nie. Ons God het nie ‘n deal met die duiwel of iemand aangegaan om ons te trick tot aanbidding nie. Ons redder, Jesus, was nie half-god, half-mens nie, maar ten volle God en ten volle mens. Ons kan “in God se oe kyk” – “to love another person is to see the face of God” (Les Miserables, musical). Ons God is sterker as al die ‘ander’, en tog so swak dat Jesus fisies doodgaan. Die God wat ons aanbid is, in die woorde van Karl Barth, regtig Heeltemal Anders…