TO Stranddiens #03: MAGIC…7-14 Januarie 2001

Vir hierdie inskripsie het ek afgekom op my oorspronklike dagboek-inskrywing (ja, ek het my hele hoërskoolloopbaan ‘n dagboek gehou!) direk na afloop van die betrokke stranddiens. Daarom plaas ek dit onveranderd. Net ‘n verduideliking of twee vooraf: die naam “Maruis” is nie verkeerd gespel nie, daardie ou het sy naam so gespel met die “u” voor die “i”. Ook het ek nie aan die teologiese insigte of sulke goed geraak nie. Hier is my account van NG Vryheid Moedergemeente se 3e stranddiens by TO Strand dan, onveranderd:

15 Januarie 2001

Die jaar het afgeskop op ‘n wonderlike, ongelooflike, fantastiese, asemrowende manier wat ‘n mens nie kan beskryf nie. Dit het alles te doen met TO, God, Maruis en Magic. Maar daaroor sal ek later skryf. Van nou af gaan ek elke dag skryf wat die Here vir my vandag gesê het.

Vandag se boodskap is Efesiërs 1:3-14: “Aan God, die Vader van ons Here Jesus Christus, kom die lof toe! Hy het ons in Christus geseën met al dieseëninge van die Gees wat daar in die hemel is. So het HY…ons in Christus uitverkies om heilig en onberispelik voor Hom te wees…Deur die bloed van sy Seun is ons verlos en is ons oortredinge vergewe…Deur Christus het ons deel geword van die volk van God soos Hy dit vooruit al bestem het…Daarom moet ons, die eerstes wat ons hoop op Christus gestel het, die grootheid van God prys. Deur Christus het ook julle deel geword van die volk van God toe julle die waarheid wat aan julle verkondig is, die evangelie van julle verlossing, gehoor en tot geloof gekom het. Die Heilige Gees is die waarborg dat…God…almal wat aan Hom behoort, volkome sal verlos. Daarom moet ons Sy grootheid prys.”

Hoekom ek sê TO was net eenvoudig Magic, is omdat God dit in ‘n wonderwerk verander het. Ons het Saterdag, 6 Januarie, spanbou gehad op Oom Tommie-hulle se rivier. Toe, die aand by die saal, nooi Oom Ferdinand vir Herman Jordaan om saam te gaan! Nou kyk, almal in Vryheid weet Herman is die grootste psycho en freak binne ‘n radius van 100km, en toe hy daar aankom, vra Sonél vir my: “Wat gaan ons nóú maak?” Want die kanse is groot dat hy ‘n Mariet-tipe kan trek en dan is ons span in sy moer in. Maar, “our Lord works in mysterious ways,” en op die ou end sou God vir Herman gebruik om by Maruis uit te kom.

Ons ry toe Sondag na kerk. In die kerk het ons ‘n mimiek op ‘n Louis Brittz-liedjie, “Gaan na jou buurt,” gedoen en so het God ons TO toe gestuur.
Toe ons by TO stop, toe staan ons daar rond. Sonél, soos wat sy nou maar is, sien toe hierdie groep seuns raak en gaan praat met hulle. Dit sou Maruis, Kobus (Koos), Ruan, Johan, Charl en Corné wees, maar toe sy my aan hulle bekendstel, kon ek onmiddellik nie eens een naam onthou nie. Sondagaand het ons lekker geslaap, maar die muskiete het ons (elke ander aand ook) omtrent weggedra.

Maandagoggend 5-uur het ek en Ferdinand gaan draf, en ek het net skielik bewus geword van die Here se almag en hoedat Hy my seën. Ons het elke oggend 6:30 bewuswording op die strand gehad, en God se goedheid was net by ons. Die Bybelstudie het gegaan oor hoedat God in my en ek in Hom is. Ons het sandkasteelkompetisie gehad en ons span het (wonder bo wonder) gewen. Poppekas was orraait, maar ons het ‘n bietjie vinnig gepraat. Konsertoefening het ook heel goed afgeloop. Die aand het ons speletjies gehad, en dit was baie lekker. Toe het ons al (weer) vir Maruis ontmoet, en ons het gesien, soos wat Shalom dit gestel het, hoedat hulle skree vir hulp.

Dinsdag was die beste dag ooit. Ek, Marnie en Liani het gaan drag en toe is ons weer strand toe. Elke oggend was die see net ongelooflik mooi. Bewuswording was weer baie spesiaal. Bybelstudie het gegaan oor dat my liefde vir God my enigste dryfveer moet wees. Sonél het toe alreeds baie tyd saam met Maruis deurgebring, en Herman ook. Ons het touch-rugby op die strand gespeel en dit was nogals lekker, al het my span laaste gekom. Poppekas het gerule. Dit was ‘n hit deur en deur. Konsertoefening het netso goed afgegaan – ons het die hele “Ek Leef” in ‘n halfuur se tyd geleer!

Die aand met ete het dit begin reën, en ons maak toe reg vir Praise en Worship vir as dit sou reën. Ons bid toe dat die Here se wil sal geskied, en net toe ons klaar gebid het, het die reën opgehou en het ons ‘n volmaakte reënboog gesien. Dit was vir my die teken van God se grootheid. Ons het toe die beplande strandmars gehou en daarna koffiekroeg bo by die huisies. Daardie aand het Koos sy hart vir die Here gegee en die maansverduistering het plaasgevind.

Later die aand, na ek en Koos ‘n ruk gesels het, het hy buite by Jorita gestaan waar sy met Ruan en Johan gesels het. Sonél kom toe aangestap en ek kon sien iets is heavy fout met haar. Sy gryp my toe aan die arm en ons het onder by die trappies gesit en oor Maruis gepraat. Sy het gesê sy kon nie meer nie, sy weet nie meer watter kant toe met Maruis nie. Sy het als probeer en dat hy so kwaad is hy kan moord pleeg. Ek sê toe vir haar ons moet bid vir ‘n wonderwerk en glo dat een gaan gebeur. Hano en Wilna kom sit ook toe daar en ons besluit toe om almal van die span wat nog wakker is bymekaar te kry en ons bid toe vir Maruis. Dit was ‘n ongelooflike amazing ervaring om te sien hoe elkeen hierdie ou wat ons eintlik glad nie ken nie, aan God opdra en Hom vertrou vir ‘n wonderwerk in Maruis se lewe.

Maruis kon daai aand nie slaap nie. Drie-uur die oggend het hy alleen op die rotse gesit. Sonél het kort-kort wakker geword en dan vir Maruis gebid.

Woensdag kon ons duidelik ‘n verskil in Maruis se lewe sien. Hy was baie rustiger en kalmer gewees.
Woensdagoggend is ek alleen strand toe, vroeg die oggend en ek kry toe vir Oom Ferdinand en Tannie Annatjie daar. Ek vertel hulle toe van die gebede vir Maruis en watse impak dit op ons almal gehad het. Bewuswording was weer eens soos jou vitamiene vir die dag. Bybelstudie het gegaan oor dat jy baie met God moet praat deur die dag. Ons het ‘n see-jol vir gesinne gehad op die strand en dit was baie lekker. Maruis het ook daar aangekom en saam gespeel. Koos-hulle was vir die dag weg, ek dink Margate toe.

Poppekas was ook weer ‘n treffer en die kinders het hulleself geskeur vir Hano en Morné. Dié middag het ons die hele “Testify to love” en ‘n groot deel van “I vow to thee” geleer, weer eens in ‘n rekordtyd. Die aand was dit sokkie en dit was baie lekker.

Donderdag het dit vir my gevoel of alles ‘n totale flop gaan wees en dit het gevoel asof die span uitrafel. Bewuswording was ons op die rotse aan die regterkant van die stand gesit en alhoewel dit spesiaal was, was Shalom en Landie laat gewees. Bybelstudie het gegaan oor dat jy onder jou geloof moet vuurmaak, en glo my, dáái dag was ‘n grootskaalse toets vir ons geloof en vertroue op God. Vir volleyball kon ons byna nie ‘n net in die hande kry nie en ons het ‘n halfuur laat begin. Die vorige dag het oom Deon en oom Jan die mic se extension gebruik om die een luidspreker reg te maak, en toe sit ons by Poppekas sonder ‘n mic.

Ek het ook voor die tyd gesien hoedat Koos en Maruis buitekant die saal tafeltennis speel. Toe hulle weg is, sien ek dat iemand bo-oor die advertensie-bord gekrap het en by die tye geskryf het: “Rook, eet slaap en drink.” Dit het my ongelooflik seergemaak en ek was woedend gewees. Nie soseer vir Maruis-hulle nie (wie anders kon dit gedoen het?) maar vir die duiwel wat ons dag met die hoogtepunt, die Konsert & Kruistog, omver probeer gooi. Ek het toe my wit hemp wat ek aangehad het, uitgetrek en die bord daarmee skoongemaak. Daarna was die hemp so opgemors dat dit die nuwe Loser-hemp geword het (die oue is in die asblik gegooi vir aroma en nie weer gevind nie). Alhoewel die poppekas-boodskap van moenie rommel strooi nie goed deurgekom het, was dit frustrerend en moeilik sonder die mikrofoon.

Konsertoefening het eintlik goed gegaan, maar die heeldag en heeltyd het Herman probeer oorvat en alles wat tannie Annatjie gesê het, herhaal. Hy het my grensloos geïrriteer en toe ek na die tyd vir hom sê dat ek en Marnie in beheer is en dat hy vir ons moet luister al is hy ouer as ons, het hy homself gestrip en gesê ek sal nie so met hom praat nie. Ek ruik toe sy asem en sê vir hom ek kan hom ruik, wat hy toe woedend ontken. Ek sê toe ek hoop sy gewete pla hom, as hy ooit so iets het. Ek wou regtig nie met hom baklei nie, maar dit het gebeur. Ek wou graag voor die aand met hom vrede maak, maar het toe nie daarby uitgekom nie. Voor ete het ek oor die foon met Werner gesels, en Jorita ook. Ek het hom vreeslik gemis op die stranddiens.

Toe ons by die konsert uitkom, is daar skielik nie genoeg kerse vir almal nie. Marnie bid toe vir ons voor die tyd dat God dit net sal seën tot Sy eer. Ons het begin met “Ek Leef” en dit het gelyk of Maruis ons uitlag. Ek sou later uitvind hy het vir Herman gelag wat die heeltyd ‘n step agter ons was. “Ek sing en lag en dans” was orraait, maar Odie het ‘n bietjie geval by “Ek Leef”, so ek was redelik opgetens. Daarna was dit die skreeusnaakse “Gaan na jou buurt”, wat okay gegaan het.

Toe het ons “Testify to Love” gedoen en afgesluit met “I Vow to Thee”. Daarna het ons almal in die paadjie na die strand toe gestaan met ons kerse en die pad vir die mense verlig. Almal is na die rotse toe waar ‘n kruis gestaan het wat Rukus en Landie met foelie oorgetrek het. Teen die rotse op het ons weer ‘n brandwag gestaan. Die view af na onder toe was ongelooflik mooi. Oom Ferdinand het ‘n boodskap gelewer en daarna is ons na die volleyball baan waar die kampvuur gebrand het. Ek en een van die twins (Elru en Ruduan Pieterse) het by die ingang gestaan en vir die mense verlig.

By die kampvuur gekom, kry ek vinnig vir Maruis, en hy sê toe vir my dat daar party van ons kinders is wat hom afsit. Ek sê toe vir hom hy moenie dat die kinders van die span in sy pad staan nie. Daai aand het ek, Hano en Rukus vir Koos en Ruan gebid. Almal wat ‘n recommitment wou maak of vir die eerste keer hul harte aan die Here gegee het, het hulle name op die kruis wat ons saamgevat het geskryf. Toe ek saam met Koos en Ruan in die saal instap verby Maruis en Sonél, vra hy kwaad vir hulle: “Trek julle ook nou ‘blind’?” En Koos het hom geantwoord: “Dis ook orraait!”

Ons is toe boontoe om koffie te drink. Net voor evaluering kry Oom Ferdinand my en sê dat Herman-hulle vir hom gesê het Maruis is na die rotse toe en dat hy hom gaan soek. Sonél was iewers waar sy die heeltyd gebid het. Ek en Landie het bid-buddies gehad en ons het saam gehuil oor verlore ouens soos Maruis en dat ons ook graag iemand so na God toe wil lei. Evert het toe ook daar kom sit en huil. Toe ons opstaan en teruggaan na die eetplek toe, sien ons vir Hano…met Maruis by hom!!! Nou kyk, wat presies gebeur het, weet ek nie, maar Maruis het toe sy hart vir God gegee!!! Ons was só bly toe hy, Koos en Ruan daar wegstap en ons weet hulle is gered. As ons, wat maar aardse mense is, só verskriklik bly is oor een siel wat gered is, hoe bly moet die engele in die hemel dan nie wees nie? Ek sweer hulle het geparty.

Koos en Ruan het toe weer later daar aangekom, want hulle sou 6-uur die volgende oggend ry. Koos het byna die helfte van die sak toffies saam met hom daar weg Pretoria toe. Hulle het ons 6-uur Vrydagoggend kom groet.

Vrydag was ongelooflik lekker. Bewuswording op die rotse was ‘n belewenis. Soos wat die flitse die vorige aand op die kruis geskyn het, het die son op die kruis geskyn en hom verlig. Bybelstudie het gegaan oor dat ek my daarin moet verlustig om God se wil te doen. Skattejag was lekker, maar kort. Daarna het ons in die swembad geswem. By die pooltafels het Jorita vir Maruis met Schweppes gegooi en ek en hy het haar toe in die swembad laat beland. Sy het hom toe weer teruggekry deur sonblok binne-in sy plakkies te smeer. Elke keer as hy wou rook, het hy chappies gekou.

Poppekas was orraait, maar ons was weer eens sonder ‘n mic. Die middag is ons Port Edward toe en daar het ons superttube gery – flippen lekker! Die aand het ons Praise en Worship gehad. Dit was ‘n baie aandoenlike belewenis. Toe ons die Hosanna-medley gesing het en by die deel was van “Nuwe Jerusalem” toe besef ek dat die Here ook die werk wat Hy deur ons in Maruis se lewe begin het, sal voleindig. Teen die einde van die aand, toe ons vir die soveelste keer “Friends” van Michael W. Smith sing, het almal gehuil. Die spanfoto gaan vreeslik baie rooi oë op hê!

Toe is ons saam met Maruis strand toe en ‘n paar van sy “vriende” (puh-leeze, hulle is sulke regte rook/drink-losers) was ook daar. Dan vra hy vir hulle om nie naby hom te rook nie en as hulle rook, staan hy op en loop weg. Toe hy in die paadjie sit en ‘n ander meisie langs hom begin rook, sê hy: “Iemand, bring net vir my ‘n Bybel of doen iets, want ek wil rook!” Toe sê ons vir hom Psalm 23 op en toe’s dit weer beter

Ek, Evert, Deon en Herman het buitekant geslaap Vrydagaand, of eerder probeer slaap, want Morné het so met daai meisies gekuier en hulle het so gerook dat dit ‘n wonder is dat ons enigsins slaap ingekry het. En om alles te kroon byt ‘n muskiet my toe op my bo-lip.

Saterdag is ons toe Shelly Centre en Uvongo toe. Ons het vir Maruis daar gekry en hy het saam met ons gaan fliek. Herman, met wie ek Donderdagaand vrede gemaak het, het in die fliek begin koud kry en aan die slaap geraak. Na ‘n rukkie word hy wakker en sê weer dat hy koud kry. Toe sê ek vir hom om badkamer toe te gaan. Ná die fliek vertel hy dat toe hy in die badkamer kom, wonder hy: ‘Wat maak ek hier? Ek moet gaan fliek!’ Ek het gedink dit sou dalk warmer wees daar. Die aand het ons tot 11:00 toe gesokkie. Ek, Odie, Marnie en Elmi het probeer om te deurnag. Ek het 03:25 aan die slaap geraak, maar 03:40 toe maak Odie my wakker om vir Maruis te groet. Hulle het 04:00 die pad terug Pretoria toe gevat. Ek het toe gaan bad en in die bad aan die slaap geraak.

Sondagoggend het ons vir ‘n laaste keer evaluering gehad. Shalom sê toe: “Toe ons die eerste keer na ‘n tema gesoek het, was al die voorstelle so bymekaar geskryf, maar MAGIC het alleen gestaan. Toe sien Yolandie dit en sê: ‘Magic! Mag Almal Groei In Christus.’ En Hano het verkeerd gehoor en dit het “MAGIEGH” geword.”

Dit was soort-van die seël op alles. Dit was die beste week ever. Ons het gegaan om ander te help om in Christus te groei en op die ou end het onsself die meeste gegroei. God het ons geseën met al die seëninge moontlik. Hy het Sy almag bewys deur die oneindigheid van die see, die goue son op die water, die ontelbare sandkorrels, die maansverduistering, die reënboog in die lug, die sterre en die natuur. Sy liefde is bewys in Maruis se lewe en Sy genade deur die wonderwerke wat hy laat gebeur het.

Daar het nog ander goeters ook op die stranddiens gebeur. Soos die alewige Claudia wat van sonop tot middernag by ons geboer het en op Ferdinand verlief was. En Rukus wat verlief is op Landie, maar Landie wat nie van hom hou nie. En dat die poppekas se olifant ‘n graad in gras het. Gras wat? Grasgroen! En dat ons elke dag vrek lekker kos gekry het by oom Deon en tannie Sharon Harris. En dat die swembad vir die grootste deel van die week so ‘n piepiegroen was – AIDS op sy eie. En dat “Sky” van Sonique tot vervelens toe deur ons ore gedreun het, te danke aan Hano en Rukus. En dat ek, Ewald en Evert ‘n engelse oom gehelp het om sy karavaan op te slaan (hy het nie ‘n cooking clue gehad hoe nie). En dat Herman eintlik ‘n flippen snaakse ou is. En dat “Friends” op die ou end ons temalied geword het.

Teen 15:45 Sondagmiddag was ons terug in Vryheid. Met Jesus se krag in ons, reg vir die nuwe jaar.

Stranddiensspan 7-14 Januarie 2001:

Tiaan van Niekerk
Adriaan ‘Odie’ Odendaal
Hano du Plessis
Rukus Erasmus
Ewald Hanekom
Evert Erasmus
Ferdinand van Niekerk
Johan Pollard
Deon Harris
Morné van der Merwe
Herman Jordaan

Marnie van Niekerk
Sonél de Bruin
Jorita Lourens
Landie Fourie
Mariette Hanekom
Wilna van der Westhuizen
Liani Lourens
Lizahn Lourens
Marita Kok
Yolandie Jansen
Shalom Harris

Mag Almal Groei In Christus
May All Grow In Christ

TO Stranddiens #02: Junie/Julie 2000: JESUS IS DIE ROTS IN DIE STORM

Stranddiens #02: Junie/Julie 2000: JESUS IS DIE ROTS IN DIE STORM

DISCLAIMER: Ek het besluit om die betrokke Dominee se naam uit die post te verwyder omdat ek nie die ervaring wil verander nie, maar ook nie sy huidige bediening wil beskadig nie.

Hierdie 2de stranddiens het hemelsbreed verskil van die vorige een, hoewel klomp van dieselfde mense weer saam was en ons eintlik presies dieselfde goed gedoen het.

Eerstens het Ds X en sy gesin saamgegaan, in plaas van Ds Ferdinand en Tannie Annatjie. Ds X het is daardie jaar van N af Vryheid toe beroep en omdat hy die jonger dominee was, is daar sommer goedgedink om hom die jeugdominee te maak – ‘n faux pas wat duisende gemeentes doen! Net omdat ‘n ou jonger is, beteken nie hy is goed met die jeug nie. Hierdie was ‘n sprekende voorbeeld.

Tweedens het ons ‘n ander kosma gehad: Tannie Marlene M (Tannie Henriëtte se man is oorlede kort ná die eerste stranddiens en lang storie, maar sy sou toe in die stranddienstyd met sy beste vriend, wie se vrou ook oorlede is, trou). Haar kinders was toe deel van Creare en het daar gedans en poppekas opleiding gekry en sulke goed.
Dit was die twee groot dorings in ons vlees daardie stranddiens.

Ek kan ook nie lekker onthou hoekom presies ons dié tyd van die jaar gegaan het nie. Iemand anders het weer kop uitgetrek en toe moes ons instaan en omdat ons die eerste keer ‘n redelike indruk gemaak het, het die oord se bestuur kans gesien om ons ‘n wekie in die Julie-vakansie te gee.

Die chaos het al voor die tyd begin. Toe ek en Marnie ons weer kom kry, vind ons uit dat Oom X besluit het dat Tannie Marlene se kinders die narre by die poppekas is en dat hulle sommer die storie hanteer. Natuurlik was ons up in arms daaroor, want hy was mos nie die vorige keer daar nie, so hoe sou hy nou weet wat aangaan en hoe ons die goed doen? Ons het toe met hom gaan praat nadat dit rugbaar geword het dat ons ongelukkig is met wat hy gedoen het. Toe al het ek besef dit gaan ‘n tawwe tyd wees. Eventually het ons toe tot die vergelyk gekom dat die Creare-narre die boodskap-narre sou wees (of so iets) en die ander narre sou met die kinders speel. Weird, ek weet, en dit was hoofsaaklik kommunikasieprobleme wat al die gemors veroorsaak het.

Die span was ook aansienlik groter as die eerste keer, want ‘n uitreik verkoop mos homself en as kinders hoor dat ‘n ding lekker was, dan is hulle geneig om dit ‘n try te gee. So daar was, behalwe vir Tannie Marlene se kinders (sy het 4 dogters gehad plus aanhangsels wat in hulle jeugband-ding was), was daar ‘n klomp nuwe mense by gewees. Dit was onder andere die eerste keer dat Hano du Plessis saam was.

Elke Stranddiens het ons ‘n konsert wat meestal bestaan uit gospel-liedjies waarop ons dan mimieke uitgewerk het. Later sou die temas varieer en meer inpas by die oorhoofse stranddiens-tema van die betrokke jaar, maar hier was dit nog in die beginfase van die goed, so ons het dit met sulke reëltjies dialoog aan mekaar geweef. Ek en Marnie het basies die hele konsert op Comradesdag uitgewerk – dit was nogal tappend om moves vir al die liedjies wat ons wou gebruik uit te dink! Maar ons het dit gedoen…

So is ons toe op die ou end af see toe. Selfs die dag toe ons gery het, was nie sonder hiccups nie. Daar was skielik nie genoeg vervoer gereël nie. Werner was op die punt om sy goed te vat en eerder huistoe te gaan, toe ons darem nog ‘n kar gekry het: Rukus Erasmus-hulle s’n. Ons cruise toe oor Ladysmith met die N3 saam af see toe. Dit sou okay gewees het, as ons nie elke twee ure vir ‘n uur lank gestop het nie! Ons het op die ou end 23:00 daar aangekom.

Goed, nou was ons darem by die oord en dinge kon begin gebeur. Maar helaas…Oom X het ons in die oggend 06:00 kom wakker maak deur met die megafoon uit te roep: “Word wakker, word wakker, die dag word al swakker!”
Groot fout! Want onthou, Junie/Julie is dit middel van die winter, daarom is dit nog stikdonker 06:00 die oggend! En om met so ‘n simpel rympie wakker gemaak te word, is elke tiener se gat se deksel. Komaan, wees kreatief!

Maar dit was die status quo, irriterend soos dit was. Bybelstudies in die oggend was ‘n disaster, want Oom X het een of ander reeks of iets gedoen oor die wederkoms – en vir twee ure op ‘n slag lank aangehou! Die kinders was só verveeld en so vaak dat ons menigmale onsself moes wakker knyp.

Strandspele was darem okay, wanneer ons eventually daar uitgekom het. Ons kon darem self die sandkasteelkompetisie en touchies en sulke goed hanteer sonder dat ons teruggehou word. Poppekas was ook darem onder beheer-ish. Ons moes met die boodskap-narre deal, maar dit het ook net 1 dag gehou en toe’s dit van die baan. Hulle het dit sommer self geskrap…

Gewoonlik ná poppekas, so teen 14:30 die middag, het ons konsert geoefen. Dit was nogal ‘n challenge, want nie net moes ons al die mimieke vir al die 30 kinders wat daar was leer nie, ons moes ook heeltyd die kritiek van die Creare-kinders absorbeer en iets daarmee maak. Challenging! Ek en Marnie was onderskeidelik maar in standerd 8 en standerd 9 en om die kinders se aandag te hou was dikwels ‘n saak van onmoontlikheid. Ons het besluit om vir Oom X en Tannie Marlene die dialoog te gee, sodat hulle ook deel van die konsert kon wees. Maar moenie dink hulle sou help by oefeninge nie! Hy sou op die verhoog staan en kitaar speel en Tannie Marlene sou sommer glad nie eens daar wees nie. So, ons moes teen dit ook probeer werk.

Die kos was die ander groot probleem. Daar was nooit genoeg nie. Die eerste oggend al het drie van ons ouens nie kos gekry nie. Die een bak roereier (al wat sy voorgesit het) was op en dit was nou maar so. O, ja, haar kinders het ander kos as ons gekry. Apart, in die kombuis.

Dit het so geraak dat ek, Werner, Jorita en Marnie elke oggend by die restaurant gaan toasted sandwiches koop het. Jorita het op ‘n stadium haar ma gebel en gevra dat sy vir haar moes geld inbetaal sodat sy kon eet! Hoe crazy is dit.

Tog, die hele situasie rondom Oom X en Tannie Marlene het ook vir sy snaakse oomblikke gesorg. Rukus-hulle het die een aand Oom X se selfoon, wat ook as sy wekker gedien het, in die hande gekry en die wekker gestel vir 01:00 die oggend. Onthou ek het gesê 06:00 is dit nog donker…so toe hy daar aankom met die megafoon en sy rympie – net nadat ons in die bed geklim het – het hy nie besef dat dit nié 06:00 is nie! Toe ons nie wil reageer nie, het hy aangehou: “Kom julle! Dis opstaantyd!” Met ‘n megafoon wat klink asof dit deur die hele vakansieoord weergalm. Dis toe dat Tannie Marlene, wat saam die girls in die bungalow geslaap het, vir hom skree: “X! Dis eenuur! Gaan slaap!”

Daar was ook ‘n vrek lang toutrektou, wat ons toe nooit vir toutrek gebruik het nie. In plaas daarvan het ‘n paar van ons (ek, Louis, Albertha, Werner, Wihan, Rukus, Marnie) die een aand die tou gevat en Oom X-hulle binne-in sy huisie toegebind. Ons het die tou rondom die handvatsel gedraai en oor die balke van die stoepdakkie gegooi en reg rondom die huisie gevat en hom toegebind.
So kon ons toe een oggend in rus en vrede opstaan en self afgaan strand toe vir bewuswording, terwyl Oom X by sy deur gestaan en klop het dat ons vir hom moet oopmaak. Ek en Rukus het toe maar gegaan en die tou weer los gaan maak. Eish.

Die meeste van julle ken die spook-ding wat dikwels op kampe gebeur? Jy kry iemand om by te spook en iemand spook weer by jou. Jy kan daardie persoon ‘n opdraggie gee om uit te voer, maar die eintlike idee is dat jy hom/haar moet bederf. Dit word natuurlik ook gewoonlik transgender uitgevoer en moet anoniem bly tot die laaste dag.
So kry Oom X die een dag ‘n pak rou boontjies van sy spook (yeah right!) af. Toe ons die middag by ete kom, sien ons dat daar net so ‘n stainless steel bak op die tafel lê met die droë boontjies in. Ja, sê Oom X, ons budget is klaar (met ten minste 4 dae om te gaan) en dit is al wat daar is om te eet. Ons almal het geweet (eintlik maar gehoop) dat hy ‘n trick op ons trek, maar hy was heel ernstig. Marnie bid toe vir die boontjies en vra dat die Here dit maar moet seën! Tannie Marlene bring toe gelukkig ander kos daar aan, maar Oom X sê toe so ‘n stukkie van dat ons nie iets moet suur maak wat andersins lekker kon gewees het nie. Hmm.

Dit was die eerste stranddiens waar ons ‘n talentaand gehad het – groot opwinding! Ek en Jorita was die hosts en die deelname was goed. Selfs uit die span uit het ons so ‘n musiek-spoof van Rooikappie opgevoer en ek en Sonèl het op die ou end gewen met ‘n klavier-viool duet van Meatloaf se “I Will Do Anything For Love (But I Won’t Do That)”. Ja, ek weet – ons was nie suppose om in die running te wees nie, of hoe? Dis tog vir die oord se mense. Anyway…My stem het so ‘n dag of wat vantevore begin wegraak en daardie aand was dit belaglik snaaks om ‘n talentaand te host met ‘n rasperstem wat Macy Grey my sou beny. Ons het als probeer om dit te fix – daar was selfs ‘n tannie tussen die vakansiegangers wat my so ‘n mengsel van heuning en koeksoda ingegee het. Dit het nie gewerk nie.
Daar was ook een van die deelnemers, so ‘n weirderige, maer outjie met blonde hare wat gesê het hy is tweeslagtig. I know. Sy rendition van Amazing Grace was nogal snaaks, maar dis bietjie “you had to be there”.

Poppekas het aanvanklik met rukke en stote gegaan (die stories nou), maar die een dag het Hano en Werner daar ingespring en dit vrek snaaks gemaak. Van toe af was Hano die Wolf in Poppekas, uit en gedaan!

Die konsert het baie goed afgegaan. Ons het goed gedoen van Willie Joubert, Don Francisco, Leon Ferreira, David Meece en ons het afgesluit met Laurika Rauch se Hot Gates. Daarna het ons ‘n kampvuur gehad met mense wat getuienisse gelewer het. Vir die mense wat die oord ken, dit was daar waar die ou volleyball-baan was, langs die swembad.

Die laaste aand het ‘n klomp van ons gedeurnag. Ook dit het sy porsie controversy gehad! Omdat ons nooit regtig koeldrank gekry het by etes nie, was ons toe ook dors en ons breek toe by die Putt-Putt-baan se huisie in en vat van die blikkies koeldrank wat daar was (relax, Marnie het later met oom Jan reggemaak!). Daarna het ons met die bospaadjie van die boonste swembad af deurgestap na Ilala Cabanas toe en so met ‘n wye draai met die teerpad langs teruggestap oord toe. Toe ons so teen 02:00 die oggend se kant terug was by die saal, sien ons ‘n broodlorrie daar staan. Ek dink dit was Blue Ribbon? Anyway, ons vra hulle toe of hulle nie ‘n spaar brood het nie en toe gee hulle vir ons een! Dit was die lekkerste vars, warm brood wat ek nog 02:00 die oggend geëet het…

Louis, Albertha, Annalene en Mariëtte het op die strand geslaap en ek, Marnie, Friedel, Odie en Werner het daar ook ‘n draai gemaak. Ons het amper aan die slaap geraak, maar ons was vasbeslote om wakker te bly en waai toe weer.

Nou, vir die volgende deel om snaaks te wees, moet jy weet hoe TO Strand se ablusieblokke uitgelê is. Daar is die groot een by die onderste karavane, die A-blok, en een by die boonste karavane, die B-blok. Dis ook die een wat ons gebruik, want dis die naaste aan die studente se bungalows. Die A-blok s’n is bietjie fancier as die B-blok s’n. As ‘n mens by die deur van die B-blok se badkamers instap, draai jy regs na die manne se kant toe en links na die dames. Die mans het net een bad, terwyl die dames drie het: twee aan die regterkant en een links. (As dit andersom is – onthou die laaste keer wat ek daarin was, was 7 jaar gelede!)
Nou, toe ons van die strand af kom, besluit ons om te gaan bad. Marnie en Friedel is na die A-blok badkamers toe, terwyl ek, Werner en Odie die kans aangegryp het en in die dames-badkamer gaan bad het. Dit was 04:00 die oggend, so die kans dat daar girls in sou wees, was absoluut minimaal.

Nie minimaal genoeg nie, sou ons egter uitvind: ons was elkeen net in ons cubicle in die bad, die water pas klaar ingetap, toe ons die deur hoor oopgaan en Mariëtte se skril stemmetjie wat die warm badkamerlug sny:
“Nou wie sou dié tyd van die oggend wou kom bad?”

Vandat ons elkeen ons cubicle se deur agter ons toegemaak het, het daar ‘n paar dinge gebeur waarvan ons glad nie bewus was nie en ook geensins mee rekening gehou het nie. Eerstens het Shalom kom wasgoed was of uitspoel of iets – ek dink daar was ‘n tuimeldroër in die badkamer – of watookal, maar sy het ingekom sonder dat ons geweet het.
Die strandslapers het ook begin natdou en koud kry en Mariëtte en Albertha het toe ook die idee gekry om te kom bad (damn idea-pool!).

Ons drie ouens skrik toe natuurlik ons blase vol borrels toe ons besef wat aangaan.
Nee, sê Shalom, sy weet nie wie dit is nie, maar die deure was al toe toe sy daar ingekom het.
Albertha, reguit mens wat sy is, besluit toe om te vra: “Wie’s hier binne?”
Nie een van ons ouens het ‘n woord gesê nie. Net sulke benoude roer geluide in die water gemaak.
Weer het sy gevra: “Is hier ooit iemand hier binne?”
Werner laat toe so ‘n falsetto-tipe “Ja!”-gilletjie uit. Ek het glad nie geweet wat om te doen nie. Ek bedoel, hoeveel keer in jou lewe kom jy in só ‘n situasie? En hoe berei jy voor daarvoor? Ehh…
Nogmaals het Albertha gevra: “Kan u vir ons ‘n aanduiding gee van hoe lank u nog gaan wees?”
Weer die benoude watergeluide.
Dis toe dat sy vir Mariëtte sê: “Ek gaan nou hier oor kyk om te sien wie dit is!”
Dit was die trigger wat ons ouens nodig gehad het. Odie het met sy nat bas en al by die venster uitgestorm, terwyl Werner soos ‘n wafferse kaelnaeler by die linkerkantste bad uitgevlieg het.
“Odie! Werner!” is al wat Shalom geamuseerd-geskok kon uitkry. Ek het die diversion gebruik om vinnig ‘n handdoek om myself te kry, af te droog en my klere aan te trek. Die girls was ietwat dronkgeslaan en kon glad nie verstaan wat sopas daar gebeur het nie. My stem was nog maar lekker hees, en ek dog toe ek sal die nuus breek:
“Dis so funny!”
Albertha het my herken: “Tiaan!”
Ek het toe ewe ordentlik uitgekom en tussen die lagbuie deur die storie vertel van wat van ons kant af daar gebeur het.
Kyk, between a rock and a hard place…

Ons het weer lekker mense ontmoet daardie stranddiens. Een ou, Desmond, was ‘n studentevriend van Marnie-hulle wat later leier was van RAU se TO 1 span. Hy het ons vermaak deur “When You Say Nothing At All” op snaakse maniere te sing en van sy shakertjie te praat as sy “goppichichie”. Probeer dit vinnig sê, ek dare jou.

Die terugtog was weer uitmergelend lank gewees en ons wou nog Tannie Henriëtte se troue maak – wishful thinking, maar ons was darem betyds vir die koek en tee in die saal na die tyd!

Ná hierdie disasterous poging het ons sterk daarin getwyfel of die oord ons ooit weer sou vra om te kom dienswerk doen. Wat wel tot die res van die gemeente begin deurdring het, is dat Oom X dalk nié by die tieners van die gemeente betrokke moet wees nie. Inteendeel, ons het geweier om hom daar te hê.

Laat dit vir almal ‘n les wees: as jy met tieners wil werk moet jy hulle taal kan praat, maar nie te hard probeer om cool te wees nie;
jy moet op hulle vlak werk, maar hulle nie soos idiots behandel nie;
jy moet hulle vertrou om die werk te doen, maar jy moet enige tyd kan ingryp wanneer die druk vir hulle teveel raak en hulle jou hulp nodig het;
jy moet saam hulle deelneem aan hul aktiwiteite, maar jy mag nooit oorneem wanneer hulle in beheer is nie;
jy moet orals sigbaar wees, maar jy mag nie hulle shine steel nie;
jy moet jouself in die posisie stel om sáám met hulle te wees en nooit van bo-af jouself op hulle af te forseer asof jy die baas is en al die antwoorde het nie.
Wat is daai een definisie van evangelisasie? “Evangelizing is one beggar showing another beggar where to get bread.”
Dis maar jou beste default posisie om in te wees.