Steve Hofmeyr – Die Verste Uur: beslis die lees werd!

Okay, so ek het al ‘n vorige keer oor Steve geblog, maar hierdie is anders. Dis die eerste keer dat ek fiksie uit sy pen lees (ek het nog nie die laaste paar hoofstukke van Mense Van My Asem klaargelees nie!) en ek was aangenaam beïndruk.

Spoiler alert: die konsep is ‘n bietjie Back To The Future, ‘n bietjie Sliding Doors, ‘n bietjie The Butterfly Effect. Dis baie Steve. Dit vra die lekker ou-ou vraag van “wat as?” Ons almal het dit al gevra. Ons almal het al gewonder of ons anders sou kies as ons weer die kans kon kry. Ons almal het al gewonder wanneer die kwantum-fisici nou uiteindelik hulle gatte in rat gaan kry sodat ons kan time travel en ‘n paar dinge in die geskiedenis kan gaan verander. Dit hoef nie groot goed te wees nie: ‘n bietije harder geswot het vir ‘n toets. Net een stel sit-ups meer gedoen het. Net vyf minute vroeër gery het en betyds gekom het vir daai belangrike vergadering. Of net eerder stilgebly het toe daai simpel opmerking gemaak is. Kleinighede.

‘n Val van ‘n perd af is ook nie juis ‘n aardskuddende gebeurtenis nie, maar dit verander die verloop van die geskiedenis grootskaals. Baaaie grootskaals. Die Jakarandastad word die Akasiastad. Hamiltonstraat is nou Ignatius Ferreirastraat. Die Beeld bestaan nie, maar bands soos eMossie en Spermatosa wel. Pick ‘n Pay is weg en Kies en Keur is in. En daar is nie so iets soos Afrikaners nie, maar wel Boere. En midde-in dit alles is ‘n jong manstudent vasgevang in ‘n maalstroom van tyd, keuses en die musiek van Jean-Philippe Rameau…

Die Verste Uur was vir my nooit iets anders as wat dit is nie: goeie wetenskapfiksie en ‘n blik op hoe dinge kon wees. Dit was nie vir my ‘n weirderige sosio-kritiese kommentaar of what not nie. Granted, dit lees bietjie funny met die storielyn, die liefdesbrief en die wiki-agtige info oor Rameau en ‘n paar ander goed wat grootliks parallel op die bladsye verskyn, maar na ‘n rukkie raak ‘n mens dit gewoond. Persoonlik het ek nie regtig oor die komponis en sy miskende genialiteit geworry nie, maar ek wou meer weet oor watse keuses Jamie gaan doen of wat met hom gaan gebeur. Maar die komponis se genialiteit is obviously belangrik, anders was daar nie ‘n tydsreis nie – hoewel ons met minder info ook daardie link sou kon maak.

Waar die verloop in Hoofstuk I dalk ‘n bietjie stadigerig was, skiet dit in Hoofstuk II met ‘n tollende spoed vorentoe (of is dit agtertoe?). Nou raak dit regtig juicy en ons sien hoe noodlottig ‘n niksbeduidende afval van ‘n perd af nou eintlik kan wees. Die slim ding wat Steve in hierdie verhaal doen is om nie die karakter as homself terug te laat reis nie, maar as een van sy voorgeslagte. Dit maak dinge nogal anders, want dis nou nie meer die karakter wat ‘n ander hede manipuleer nie, maar die mense in daardie tyd self wat dinge effe anders laat uitdraai.

Maar die regte juice kom in die alternatiewe Pretoria, 2011. Dis quirky, om die minste te sê. Hier het ek gewens kon ons baie meer tyd spandeer, doodeenvoudig om te sien hoe Steve se visie oor hierdie alternatiewe hede verder sou uitpan, want dit wat hy beskryf is fassinerend. Die feit dat ek in Pretoria bly en self as student, en nou nog, baie van daardie strate bewandel en bery het, maak dit net nog meer boeiend. Ek bly wonder: wat sou gebeur het as Jamie langer daar gebly het? Hoe sou Kaas gewees het as hulle mekaar sou raakloop? Wat sou tussen hom en Juliana gebeur het? Hoe sou TUKS gelyk het? Sou Morné Steyn nog vir die Blou Bulle gespeel het? Hmmm…
Op die ou end konfronteer die boek jou met die ooglopende vraag van “wat sou jy gedoen het?” Dalk ‘n bietjie vinnig, want Jamie maak daardie keuse maar baie blitsig vir ‘n ou wat uiteindelik die kans staan om die girl van sy drome te hê (die ander nimfomaniese opsie is ‘n bietjie craaaazzzyyyy) en dan tog besluit om die geskiedenis te gaan reg skryf. ‘n Mens glo dit amper nog nie, ‘n mens wil hom langer in Alternatiewe 2011 hou. Ja, goed, op die ou end moet hy teruggaan en dinge regmaak en al daai, ons weet. Ek vra net: “wat as hy langer gebly het?”

All in all was dit ‘n goeie lees en was ek jammer dis so gou verby. Self lief vir die klassieke meesters, het ek nog nooit van Rameau gehoor nie, maar na dese sal ek beslis ‘n plan maak om van sy werke op te spoor. Dalk kry ek daardie magiese akkoorde en kan ek teruggaan as my oupagrootjie en self ‘n keuse of twee anders maak 😉 !

Dis goed. Lees dit. Die enigste vraag wat oorbly, is: Hoe op aarde (en wanneer) gaan ons die draaiboek vir die blockbuster fliek skryf?

Jy moet kyk, mannetjie…

Dis dieselfde as wanneer jy 03h00 die oggend wakker gebel word, hierdie tipe sms’e: jy weet sommer daar is moeilikheid. Behalwe dalk op jou verjaarsdag bel of sms mense nie gewoonlik om te hoor hoe gaan dit daai tyd nie. Granted, die sms het eers 06h00 deurgekom, maar nogtans.

Die sms’e wat sê: “My broer en sy vriende was in ‘n motorongeluk…” Nou, regardless of iemand ernstig seergekry het en of almal okay is, dis nooit lekker nie. Want daar is altyd nuus wat ‘n mens nie wil hoor nie: Jou bakkie is afgeskryf. Jou kind is in die hospitaal. Jou vriend het seergekry.

En ek sit met ‘n beklemming in my borskas. Want dadelik word daar weer gehardloop na die “wat moet ons hieruit leer”-laai toe. Kan ons dit nie nou maar vir eens en vir altyd stopsit nie? Leer die Ou Testament teologie ons niks nie? Dinge gebeur nie altyd “sodat” nie – dinge gebeur baie meer “omdat”. Kan ons maar vir God uiteindelik verlos van Sy weird-onderwyser-modus wat ons net op extreme maniere lessies kan leer en net ‘n slag weer sien Hy is die God wat aan die kruis hang, wat sáám met ons in die ongeluk was, wat sáám met ons swaar- en seerkry en ons in ons nood wil bystaan? Dis wat ek uit Job en ‘n paar ander Psalms leer.

Dis net…partykeer is dit ons eie skuld, is dit nie? Partykeer is dit ons wat die spoedgrens oortree, wat die rooi lig skip, wat oor die stopstraat jaag, wat net daai een drink te veel drink voordat ek agter die stuurwiel inklim, wat alleen op ongoddellike tye langs donker straatjies loop. Dan blameer ons gewoonlik vir God en vra waar was Hy en hoekom het Hy niks gedoen nie, in plaas daarvan om te kyk waar was ons.

Dit laat my dink aan die een of ander show van Casper de Vries, waar hy die sin gebruik het (wat ons later in ‘n studentekonsert oorgeplagiariseer het): “Jy moet kyk, mannetjie! Jy moet @$&%# kyk!”

Want ons moet begin kyk. Ons moet begin kyk na ons tieners se drinkgewoontes (ek beskuldig niemand nie, maar as die skoen jou pas…nou ja…), ons kan dit nie net aan die dominees en jeugwerkers oorlaat om vir hulle daaroor te preek nie.

Ons moet begin kyk na hoe ons ons paaie gebruik. Face dit, die goed is in ‘n toestand en gaan baie moeiliker reggemaak word as wat dit verniel word, so hou jou oë oop! Ry versigtig!

Ons moet begin kyk na waarmee ons onsself besig hou. Ouers, ek sê nie julle moet oorbeskermd teenoor julle tieners optree nie, maar weet ten minste wat in hulle lewens aangaan! En, veral, dit wat julle in julle eie huise toelaat. Kruisig my asseblief en sê ek weet nie waarvan ek praat nie, ek het nie kinders/tieners nie, ek is nie eens getroud nie. Sure, julle het ‘n punt beet. Maar moenie sê ek het julle nie gewaarsku as jou kind overdose of swanger raak/iemand swanger maak of al daai lekker goedjies nie. Ek hoef nie al die voorbeelde te noem nie, julle ken hulle.

Tieners: seriously, ouens. Kyk na jou maats, asseblief! As ons nie mekaar gaan oppas nie, waar gaan ons opeindig? En ja, ek weet, jy is nou maar 16 of 17 of 18 of 19 en ja, jy het nou net jou license gekry en jy kan allerhande grootmens-goeters doen…maar for Pete’s sakes, as jy nie soos ‘n kind behandel wil word nie, moet dan nie soos een optree nie. Luister na mekaar as die een die ander een probeer reghelp. Onthou, jy is self die kerk, so jy gaan nie die kerk blameer en sê die kerk wou niks met jou of jou probleme te doen gehad het nie. As jy hulp kort, skree! Sms, bel, mxit, gil en spring totdat iemand aandag gee, maar moet om hemelsnaam nie alleen probeer voortkarring nie.

Ons eie Rome brand, veral na die afgelope naweek se ET/Malema-stories. Moenie dat ons gevang word met die viole styf vasgeklem onder ons kenne bo-op ons huise se dakke, veilig besig om weg te kyk nie. Vergeet die “call to arms” – ek doen ‘n oproep dat ons nugter en wakker sal raak en mekaar sal begin beskerm (veral teen sinnelose geweld) en mekaar sal oppas.

Een oggend in die saal se voorportaal…

Dit is ongewoon koud en reënerig vir Junie-maand in V**. ‘n Groep matrieks staan in die voorportaal van die saal en huddle om ‘n bietjie warmer te word voordat hulle die tweede eksamensessie van die dag, Tegniese Tekeninge, aanpak.
“Wat maak daai kinders by die hoof?”
“Hulle het sulke vuurhoutjie-boks bomme gemaak,” antwoord Willie.
“Hoe werk dit?”
“Jy vat die vuurhoutjies…” begin hy verduidelik. Die ander luister geamuseerd.
“Ek hoor jy het ‘n bietjie aksie by die kerk Sondag?”
Willie knik so half instemmend.
“Wat doen jy by die kerk Sondag?” vra Anton.
“Ek word Sondag aangeneem,” antwoord Willie. Hy glimlag so half as hy dit sê.
“Moes jy nie die eerste Nagmaal-Sondag na ons aangeneem gewees het nie?” vra Anton weer.
“Ek kon nie daar wees nie, ek was by kompetisie,” verduidelik Willie.
“Dit maak in anyway nie saak wanneer nie. Hy doen dit mos nou. Ek sou graag daar wou wees, ou.”
Hy glimlag weer so half, en draai dan weg om ‘n papier of iets wat op die grond lê in ‘n asblik te gaan gooi. Wat sê daai glimlag? Is hy verleë? Is hy trots? Is hy opgewonde? Is hy onseker? Want ek weet ook dat hy Sondag gedoop word, tesame met sy aanneming en voorstelling/belydenisaflegging of wat jy dit ookal wil noem.

En dit is vir my hartseer dat hy al sy vreugdes en al sy probleme vir homself hou…

Die soeke na die historiese Hansie

Gisteraand het ek die langverwagte HANSIE gaan kyk. Inspirerend, indrukwekkend, briljant vervaardig en well-acted was dit lag-lag een van die beste flieks wat ek nog vanjaar gesien het. Dalk omdat ek Suid-Afrikaans is. Dalk omdat ek sy biografie deur Garth King gelees het. Dalk omdat dit so reguit, sonder om doekies om te draai, wys hoe versoekings jou skelm aanlok, stadigies meesleur en jou op die ou end só toespin in ‘n spinneweb van leuens en geheime dat jy naderhand nie meer weet watter kant toe om te draai nie en hoe jou versoeking absoluut niks vir jou voel nie. Dit begin net met: “Maar jy doen niks verkeerd nie!” “Niemand sal seerkry nie!” “Wie gaan jy nou eintlik benadeel? Jy verskaf net inligting…” En dan, wanneer jy aan die einde van jouself gekom het, wys die fliek hoe en dat ‘n mens daaruit kan kom en wat die pad vorentoe is.

Gelukkig is dit ‘n ware verhaal oor ‘n werklike held in Suid-Afrika en die pad wat hy gestap het (en nie ‘n ou wat eers ná die fliek oor sy lewe beroemd geword het nie). Daarom is die credibility bo verdenking. ‘n Mens kan ook nie alles moontlik oor Hansie se lewe in ‘n twee-uur fliek inprop nie. Vir ‘n omvattende leeswerk, kry die boek wat, nes die fliek, deur Global Creative Studios vervaardig is en deur Hansie se familie ondersteun word, en lees dit. Jy gaan huil.

Die fliek self is in terme van produksiegehalte absoluut op internasionale standaard. Hoe hulle van daai video-footage ge-edit het, wil ek baie graag uitvind. Die krieket-tonele is almal 100% realisties en opwindend. Die klankbaan is goed en gepas en kom nie oordramaties en forserend voor nie. Die kamerawerk is deurgaans spot-on. Net een klein dingetjie: daar is ‘n bietjie te veel slow-motion toneeltjies in. Goed, ek weet dit is om effek te skep, maar daar is ook so iets soos overkill.

Frank Rautenbach se acting aan die begin van die fliek het vir my ietwat eendimensioneel oorgekom, veral met Hansie se getuienis in die Rhema-kerk, maar soos wat die fliek ontwikkel het, kon ‘n mens sien hoe Frank werklik homself in Hansie ingrawe en as’t ware deel word van hom. Dit was by die toneel waar hy in ‘n hotel se sitkamer met Ali Bacher praat en vir hom sê dat hy krieket wil los, dat ek gewonder het waar Hansie ophou en Frank begin en andersom – hence die post se titel! Want iewers agter die uitbeelding op die skerm is daar die regte mens met sy emosies en belewenisse wat deur al hierdie storms moes gaan. Ek verwys weer na die boek. Gaan lees dit!

Teen die einde van die King-kommissie en daarna was Frank se uitbeelding genuine goed. Dalk het hy dit aspris só gedoen om die ontwikkeling by Hansie aan te dui. As dit die geval was, wel, excellent. As dit nie die geval was nie…kom ons hoop maar eerder dit was die geval. Sarah Thompson wat vir Bertha speel, doen deurgaans goeie werk, veral wanneer Hansie op die ou einde álles aan haar bekendmaak en later by die begrafnis. Net ietsie wat funny, maar darem nie steurend was nie, was wanneer Hansie en Bertha alleen in tonele was. Ons almal in Suid-Afrika weet tog hulle was albei Afrikaans, so wanneer hulle dan Engels met mekaar praat, was dit ‘n bietjie weird (Sarah se aksent het natuurlik nie hiervoor gehelp nie!). Maar, soos ek gesê het, dit pla nie juis nie. Sommer net ‘n kantaantekening. Ek het vir Eric Nobbs as Ewie Cronjé geniet en sou graag meer van Sybill Coetzee as Hansie se ma wou sien, maar helaas is dit ‘n fliek en nie ‘n mini-reeks nie, so sy het beperkte tyd gehad.

Oor die algemeen is ek werklik beïndruk met HANSIE. Die akteurs, vervaardigers, almal – dit is ‘n goeie stuk werk waarop Suid-Afrikaners met reg baie trots kan wees. Ek het so kwaad geraak vir die manier hoe die media hom afgemaak het as hierdie sleg hond, nadat hulle aanvanklik byna die grond waarop hy geloop het, aanbid het. En hartseer. Die tonele by Grey Kollege laat die hoendervleis soos pitswere op jou arms uitslaan so mooi en hartseer is dit. Ook later wanneer Peter Pollock Die verhaal van die verlore seun vertel en dit ‘n metafoor vir Hansie (en so baie van ons) se lewe word.

‘n Mens wonder of die vervaardigers van die begin af die internasionale mark in gedagte gehad het. Ek sou met groot trots hierdie fliek aan die res van die wêreld vertoon (behalwe dalk in Indië!). Dit bring sy boodskap van versoekings en vergifnis oor sonder om pragmaties te wees of so in-your-face evangeliserend soos Faith Like Potatoes. Hier kan jy self jou mind opmaak en ek dink baie meer mense gaan hulleself, of ten minste ‘n deel van hulleself, in Hansie se storie herken as in Angus Buchan s’n.

Dis ‘n goeie fliek. Ek hoop dit maak baie geld en ek hoop dit is Suid-Afrika se inskrywing vir buitelandse rolprent vir die Oscars. Ek hoop dit maak genoeg geld sodat Global Creative Studios nog sulke flieks kan maak en dat dit beleggers se beursies sal oopmaak sodat ek ook eendag in hierdie genre kan volg. Ek hoop veral dat hierdie huldeblyk vir die Cronjé-familie vertroostend sal wees. Ek wil hulle ook bedank vir die pragtige foto’s en footage aan die einde van die fliek – dit het amper soos skending van ander mense se privaatheid gevoel, maar ek wil dankie sê dat hulle bereid was om dit te deel.

Laastens hoop ek dat hierdie fliek vir baie mense sal kan wys dat versoekings jou soos ‘n maalkolk kan meesleur, maar dat die waarheid jou vrymaak en dat daar vergifnis en ‘n pad vorentoe is.

http://www.hansiecronje.com

Beertjie Booyse, sy boytjies en R.R. Ryger

So once in a while loop ek by ‘n boekwinkel in en koop actually ‘n boek waarvan ek nog nooit voorheen gehoor het nie, soms op ‘n uitverkoping of iets. Nie ‘n groot literêre werk of ‘n diep teologiese boek nie – hulle het ook hulle tyd en plek – maar sommer net ‘n boek.

Verlede Donderdag was weer so ‘n dag en die boek wat ek in die hande gekry het, was Beertjie en sy boytjies deur R.R. Ryger. Nou, ek het al met R.R. Ryger se goed kennis gemaak – dikwels skelm op Vlak Ses van TUKS se biblioteek of al op hoërskool, skelm in Vryheid se openbare biblioteek. Skelm, want dis nie die soort boeke wat mens voor ander mense oor spog nie. In elk geval nie by die hoërskool se CSV nie. Daarvoor is dit te progressief. En met progressief bedoel ek hulle laster, vloek, verkrag, suip, baklei, praat politiek en maak ander mense dood.

Nou hoekom like ek dié boek? Want dis real. Dis 1986, dis Pretoria, Suid-Afrika hier in die middel van Junie en PW Botha het sopas ‘n noodtoestand in die land afgekondig. Vir Beertjie Booyse is dit belangriker om uit te vind waar sy volgende dop vandaan gaan kom as om oor die politiek te worry. Hy word darem op hoogte van sake gehou deur sy seun Chris, oftewel Sugar, wat 16 is en ‘n provinsiale bokser. Sugar het groot aspirasies en is eintlik die enigste een in die huisgesin wat dit gaan maak. Te midde van sy twee ouer broers, naamlik Andreas, oftewel King Lizard wat uit die army ge-AWOL het en deur die polisie gesoek word vir ‘n moord waarvan sy broers nie weet nie, en Johan, oftewel Ketter, wat in matriek is en kaptein is van die 3e span en wie se vuiste vir niks verkeerd staan nie en eintlik net graag biltong wil steel uit oom Sakkie Saunders wat uit die Bosoorlog kom se slaghuis uit met behulp van sy vriende Harry die Wreker wat uit matriek geskors is en Jacob Weinstein wat sy beste pêl is…is Sugar die bokser die enigste een wat nie sy lewe totaal en al wegpis nie. Behalwe dat hy verlief is op Luna, die skoolslet, wat weer op haar beurt verlief is op Joos le Roux, die een onnie en afrigter van die 3es, wat haar ná sy eie bekering onder sy vlerk geneem het en haar op die regte pad probeer hou deur ‘n verhouding met haar aan te knoop (hulle het wel besluit om te wag totdat sy klaar met skool is voordat die verhouding ernstig word).

Dinge word gekompliseer (ja, gekompliseer!) wanneer Beertjie agterkom hy het ‘n “kiem in sy brein” wat sy seuns met ys en whisky moet regdokter en waarin hulle gedeeltelik slaag. Die MP’s is ook ernstig op Andreas se spoor, soveel so dat hy besluit om ‘n duck te maak via Swaziland na Amerika toe om ‘n loopbaan in comics teken te gaan pursue. Hy het selfs sy eie superhero geskep, King Lizard (sy alter ego? Nah…), wat hy hoop om eendag eers ‘n animated en later ‘n live-action movie van te maak. “Daar’s geld in nuwe heroes, my ou.” Die probleem is net dat Andreas die meester is van sy eie ondergang. Iets wat baie van ons onbewustelik, nes hy, regkry.

Ketter is ambisieus in die leier-sin van die woord. Hy is die leier van die 3e span en hou sy spanpraatjie by die President-hotel se bar. Wanneer Beertjie siek word en die MP’s na Andreas soek, is hy ook die een wat die fort hou, met Sugar wat op sy eie manier die situasie probeer hanteer en Oom Apies, Beertjie se drinkebroer-buurman in toom moet hou. Ketter vat nie kak van kabouters of van voor-op-die-wa polisiemanne nie. Toe die een polisieman wat soos Laurel van Laurel & Hardy lyk hom vir ‘n bier vra, antwoord hy summier:
“Is jy fokken zef in jou kop? Jy kom hiernatoe om my broer op te sluit en dan vra jy my vir ‘n bier. Hoe werk jou brein, my ou?”
Ketter se probleem is dat hy oorhaastig is en in die proses kelder hy/Sakkie Saunders sy rugbyloopbaan (?). Hoe het ons nou weer op Junie se Skoolverwisselingkamp gesê rondom tyd en plek van nonsens aanjaag? “Location, location, location...” Moenie by ‘n slaghuis inbreek op Soweto-dag net nadat daar ‘n noodtoestand in die land afgekondig is nie. Dis moeilikheid soek en jy mag dalk net ‘n been verloor.

Of Beertjie breinvliesontsteking of breinkanker het, weet ons nie. Of Sugar, die liberale oopkop een met tyd vir wit én swart, met genoeg deursettingsvermoë en talent maar met die verkeerde agtergrond toe by die kampioenskappe opgdaag het, weet ons nie. Wat verder met Ketter gebeur het en of hy herstel het is ook ‘n geheim. Maar dikwels weet ons nie wat met almal gebeur nie. Die lewe gebeur nie in periodieke fases van eksposisie, motoriese moment, opbou van die verhaal, krisis, klimaks en afloop na ‘n gelukkige einde toe nie.

Soms (en ek hoop vir Sugar se part regtig so) kom ‘n mens weg uit jou omstandighede en word jy nie ‘n gevangene daarvan nie (hoewel Sugar nog deel van sy omstandighede was, het hy nooit soos ‘n slagoffer voorgekom nie. Hy was byvoorbeeld die enigste een wat kerk toe gegaan het, op sy eie, sonder om te worry oor wat sy gesin daarvan gaan sê of dink. Hy het sy eie keuses gemaak). Soms word jy wel ‘n gevangene daarvan. Ek ken self sulke mense en ek huil as ek daaraan dink. Soms aanvaar jy jou lot en word jy wat ander mense in elk geval van jou verwag. Ander kere sit jy met hierdie spanning in jou van jou talente en ambisies wat jou voortdryf, maar iets in jou binneste stuur jou teen ‘n 1000 myl per uur in die teenoorgestelde rigting op ‘n tragiese ramp af.

Die vraag bly: is ek die slagoffer van my omstandighede, of kan ek iets daaromtrent doen?

Save Me from Myself: Korn’s Brian “Head” Welch’s autobiography and then some…

So my friend Shaun hooked me up with this book he got hold of. It was called Save Me From Myself and it was Brian “Head” Welch’s autobiography. For those of you who do not know, this guy used to be the lead guitarist of a teeny weeny little band called KORN. Yep, not so teeny weeny after all!

I read it through in 5 and a half hours. It was really a compelling read, especially the first part. It told the whole story of how he grew up, got involved in music, the different bands he played in and how Korn was eventually formed and how they skyrocketed to success. It got a bit of gory detail, some quite offensive, but there is a disclaimer/warning at the beginning of the book to tell you that it might be the case from time to time.

Like I said, the first part, “To Hell And Back” tells the story of his rise to stardom and, of course, how he and his girlfriend and later wife Rebekah got swallowed up into the world of speed (meth). I’ve never read a book before that tells you about so much drug use. They really used A LOT of drugs – sometimes cocaine or marijuana, but mostly speed and how it pretty much killed them from the inside.

The first part of the book ended quite positive on the note where he got saved by Christ and started to get his life back on track, quitting Korn and becoming a more responsible dad to his daughter Jennea.

And then the second part came, called “Heaven On Earth” – and I thought it kinda sucked. He made most of it sound so easy and so cheap.

You see, what is supposed to be a marvellous 70-page testimony on how he walked with God since and all the curves that that road took, turned into a little pep-talk about how close he got with God and how he could just hear God and suddenly all the bad stuff that happened to him was the devil or fallen angels (where previously it was is own sinful human nature)…and how you can only get to be in a REAL relationship with God when you speak/pray in tongues.

That got me mad, because he quoted the scriptures in 1 Corinthians 14 and Jude where Paul (and Jude in Jude!) is writing about the different gifts of the Holy Spirit and that speaking/praying in tongues is just ONE of MANY gifts that the Spirit gives. Head uses 1 Cor 14:2 and 4 to tell how you can’t understand someone’s “prayer language” when they “pray in the Spirit” – but man, he doesn’t even consider the rest of the paragraph surrounding it! It is exactly the whole point that Paul is making there: he says that you should rather NOT pray in “tongues” because that is only beneficial to the one praying. You should rather prophecy, because that is beneficial to the whole congregation, except if the one that is speaking in another uncomprehensible tongue is explaining it to the rest. So there you have it – it must be interpreted for the people around you to be beneficial to anyone. And nowhere in this passage do I get the information on how you can work on your prayer language – funny, I thought it was a GIFT. How do you work on someone to give you more of a gift that they already gave to you completely? That’s just bribery.

He states his opinion on speaking in tongues like this:
“If you want to have the most faith you can have on this earth, learn to pray in tongues. If you find it too weird and you prefer to live a good, quiet Christian life, don’t pray in tongues. It’s just that simple.”

That got me shouting “You can’t say that!” I know many Christians who don’t pray in tongues who have the faith to move mountains. I also know Christians who do pray in tongues and they are excellent people too. I also know Christians who don’t pray in tongues who is definitely not living a “good, quiet Christian life” but who is making waves all over as they are preaching and serving God quite loud and out in the open. Also, my grandmother is turning 87 in August, and she is a grand lady of the faith. And she has never prayed in tongues before in her life.

It comes down to this: you can’t make your experience normative, the measurement for everyone else to live by. I can’t tell you that, if you don’t serve Christ the way I do, you will not have as much faith as I and you are doing it wrong. And, if praying in tongues is a gift, you can’t learn to do it, it is given to you. As is faith, according to 1 Corinthians 12.

The other thing that was really bad for me to devour was the way he saw his depression. He saw it as a BAD HABIT. Now, anyone who has really dealt with depression knows that it entails a wee bit more than that. Depression is an illness that must be treated three-fold to get the best results: medically, spiritually and psychologically. He says it is gone now, but I can guarantee you, if Head Welch doesn’t get some medical attention to the matter, it is only going to come back to bite him in the ass, again. If you used as much speed (meth) as he has, you need to get the chemical balance in your body and your brain set straight medically. Like he said himself, time and again: God can use many ways to speak/work with you.

He also talked about his baptism in the River Jordan, but I have spoken enough about baptism elsewhere on my blog so I’m not going into the matter here.

Hang on a second. I’m not against baptism in the River Jordan, speaking in tongues or believing that God miraculously heal people. Not at all. Or against prophecies, which he also writes about for a while:

When I was at a camp in grade 8, 14 years old, one night the people there started to pray in tongues, I didn’t understand it, but I thought it was wonderful. I didn’t start to myself either, but God has never left me before or after that.

Also, when I was in grade 11, age 17, at another church camp, our group leader prophecied over me and it was wonderful. I’m still holding on to that prophecy.

And when I was a baby, I was baptized with…wait for it…water from the Sea of Galilea that my grandfather got from the place where the miracle of the bread and the fish supposedly happened and brought back to South Africa after he visited Isarel when he was still alive. It was sprinkled upon my forehead and I don’t intend to get baptized again, because one time is sufficient.

Yep, this is my experiences with the stuff – but I’m not making it normative for other people or downtalking them if they do not do it in some kind of “ah, don’t worry, you spiritual baby. God will open your eyes”-sort of way. That’s just wrong. Sies man!

What was wonderful about the book, though, was the whole encounter they had in India. The whole Untouchable-tribe of the Laodi-story was amazing. He should have just kept on doing that kind of work – the practical stuff that Jesus Himself commands us to to in the Gospels. Also, the way how he described his honesty in his relationship with God was quite touching, as well as the whole thing that God can use your talents (GIFTS that He has given to you!) in more ways than you can imagine.

Yet, I much more enjoyed Donald Miller’s Blue Like Jazz. That guy just nailed it for me on every page. He had a wit about him and a kind of compelling writing style that I just clicked with. It actually convinced me to start to tithe (give a tenth of my income to the church). I don’t have time to go into a full discussion now, but that book was more appealing to me. TO ME. I’m not saying it should be to everyone. But try it out, you might just like it. That guy’s faith is much more like my own. We doubt, we don’t doubt, we believe and sometimes we think it silly, but Jesus never leaves us and that is good.

At least they both came to the same conclusion and that is that the most important thing is a relationship with Jesus.

Maybe it is just that I haven’t been into heavy metal like ever, and maybe it would’ve made a more commpelling impact on my life if I knew their music better, but we can talk about that.

But go read both the books – they will both be worth your while.

http://www.harpercollins.com/books/9780061461279/Save_Me_from_Myself/index.aspx
http://en.wikipedia.org/wiki/Brian_Welch
http://www.donaldmillerwords.com/bluelikejazz.php.

“Our Lord works in mysterious ways…”

Okay, ja, so ek haal vir Frollo uit The Hunchback of Notre Dame (awesome soundtrack, by the way) aan, maar dis nou maar eenmaal waar: die Here werk op onverstaanbare maniere (meestal).
Na my hele ramping en rage en galbraak (hoe lekker dit ookal was!) het ek laas week op ‘n punt gekom dat ek besef het dinge kan nie so aangaan nie. Ek is gesond, ek leef eintlik heel gemaklik en ek het regtig baie om voor dankbaar te wees. “As die lewenstorme woedend om jou slaan, tel jou seëninge,” soos die Halleluja-liedjie sê.
‘n Paar elemente het saamgewerk:
toe ek vir vriendin Jolinda laas Dinsdag op kampus sien en agterkom ek kla alweer;
toe Annelie vir my sê ek sê nooit meer iets positiefs nie;
toe Richardo Dednam, ‘n ou wat skynbaar van Mosselbaai af kom voor my deur op daag (en vir wie ek toe slaapplek en kos gegee het en gehelp soek het na werk en blyplek…lang storie);
toe Karin Prinsloo laatnag ‘n email stuur en vertel van haar seun, Uli, wat in ‘n moerse bad motorfiets ongeluk was…
Ja, dan kom ‘n mens agter: mmm, maybe is dinge tog nie heeltemal so sleg nie.
Ja, goed, alles het nie magically net verbeter by die kerk en als nie. Ek en die kantoor tannies het byvoorbeeld Donderdagoggend vasgesit of gestry of ‘n opinieverskil gehad oor die dra van die toga, die rol van die predikantsvrou en die herder-kudde-model, maar ek het besluit: dis nie die waarheid oor myself nie. Hierdie is alles aanvalle om my te discourage en ek weet my hart is goed (dankie John Eldredge vir die teachings daaroor. Dit help my.).
Sondag se twee preke het ook baie goed afgeloop. Die oggenddiens het ons streng volgens die boek gedoen, met die sistematiese preek en die drie hoofpunte (en natuurlik die meegaande Powerpoint slideshow om dit grafies te maak) en die Liedboek-liedere en die pak en die das en alles. Baie stigtelik en netjies!
Die preek het gegaan oor sjokoladekoek, hoe die drie dele van die koek te make het met roeping: die onderste laag dui op dissipelskap, die tweede laag dui op jou verantwoordelikhede in die wêreld en die versiersuiker bo-op dui op jou persoonlike roeping. lekker metafoor waarmee ek gespeel het. Darem het dit inslag gevind, lyk my, want na die diens het iemand vir my ‘n stuk sjokoladekoek gebring! Hahaha. ‘n Ou Tannie het ook lank met my gesels en gesê hoe sy vir my bid en my opdra en ondersteun. Dis lekker om dit te hoor, want dit moedig ‘n mens weer aan om verder te gaan.
Die aanddiens was ook okay, te danke aan Vic en Thea Brink se boekie Wat Sou Jesus Vandag Doen? Alhoewel, na die tyd het een van die naskoolse girls vir my kom vra of ek vir haar spesifiek gepreek het, en toe het ons (‘n klomp ouens en ‘n klomp girls) ‘n lang argument of bespreking gehad oor grudges hou en mense like en vergifnis en hoe dit meer dikwels as nie ‘n keuse is.
Dit het vir my teruggekom na die motto van Heroes Vat Die Punch toe: jy kan net verantwoordelikheid vat vir jouself en jou eie optrede, maak nie saak wat mense aan jou doen nie.
Interessant hoe dit wat ‘n mens preek of verkondig terugkom en jy daarmee getoets word, huh? 😉
Gepraat van HVDP: Jeanne Jordaan se ma is besig om dit te lees, sodra sy klaar is gaan ek deur haar notes gaan en werk daarvan maak en dan is dit die instuur! En daarna is dit die lang wag…wat suck, maar nou-ja, dis hoe dit verloop. Ek sien baie uit daarna ook.
Turkye is nog aan, sover! Daar is ‘n nagraadse beurs by TUKS wat ook gaan loskom en dan behoort ek darem al so R 4000,00 te hê. Inbetalings is nog steeds welkom, details is by die Turkye-post.
So tussen die lang naweke deur is die volgende groot ding die Global Day Of Prayer deurnag en daarna my Proefpreek…
Maar jip: Life’s a journey – enjoy the ride!

You can’t run from the wind, maar ek wens ek kon.

Ek het vandag amper ‘n escape-plan gesit en deurdink. Dit is eintlik vrek maklik om net een nag my goed op te pak en te waai, terug Vryheid toe. Toe ons vanmôre in die predikante-vergadering sit, het ek net gevoel hoe ek vasgedraai word in ‘n spul crap waarmee ek niks te doen wil hê nie. Dis aaklig. Dit is ‘n bedryf waar die stem van die vol stront ou oom saak maak, want “hy kan baie vir die gemeente beteken”, maar die stem van die jong, opkomende hoërskoolleerling/naskoolse jong werkende “met versigtigheid” hanteer moet word. Ag kak man.
What the hell? Dan word daar allerhande mooi goedjies gesê oor balans en hoe dit soos ‘n weegskaal is en hoe ‘n mens maar konstant jou pad in die goue middeweg moet oopvind en al sulke crap. Dis belaglik, punt!
Ek is regtig bly vir die ouens vir wie dit werk en wie se harte in die ding in is – sterkte vir julle. Ek moes myself vandag BAIE hard aan my eie motto uit White Squall herinner: “You can’t run from the wind. You trim your sails, face the music and keep going.”
Dit was lanklaas so waar in my lewe as juis op die oomblik. Ernstig, ek wil net my goed vat en teen ‘n stink spoed weghardloop. Maar toe onthou ek ook die keer in standerd nege toe die stront gespat het na ‘n vraestel uitgelek het en ek die ouens gesplit het en en en, en toe ek weggeloop het van die skool af. Toe my pa my terug vat skool toe, toe sê die onderhoof vir my: “Laat jy nou ooit weer van jou probleme af weghardloop!” So, ek sal die jaar uitsien. Dit raak net vir my oorweldigend om opgeslurp te word in ‘n worsmasjien-maalkolk-sisteem waar ek elke Sondag ‘n ding moet voorberei waarvan mense in anyway net 6% gaan onthou terwyl ek dieselfde boodskap baie treffender kon oorbring op ‘n manier wat gemaklik is vir mense en waar ek nie nodig het om te worry of die mense gaan uitstap as ek klavier of orrel musiek in die agtergrond gebruik het nie.

Die Turkye Toer/The Turkey Tour

Okay, net ‘n vinnige post met ‘n onverbloemde agenda: die Departement van Nuwe Testament aan UP se Fakulteit Teologie hou volgende jaar ‘n toer na Turkye vir ons wat dan reeds afgestudeer het. Ek wil baie graag gaan, maar dit kos (net) E1200 (euro). Wat nie eintlik baie is nie, maar as ‘n mens dit nie het nie, bly dit baie geld. Ons moet hul einde van Maart laat weet of ons gaan of nie – so dis nogal vinnig op ons.
Dit is ‘n akademiese, wetenskaplike toer saam met Prof Jan van der Watt en ons gaan onder meer die stede van Paulus se briewe en die stede van Openbaring besoek.
As jy my like of my blog like of as jy dink ek het dit nodig of as Jesus dit op jou hart lê of as jy ‘n paar rand to spare het waarvan die Ontvanger nie moet weet nie, oorweeg dit asseblief om my finansieel te ondersteun. Onthou ek is nog steeds ‘n teologie-student en ons het nie baie geld nie! Ek sal dit opreg waardeer!!
My bank besonderhede is

CM VAN NIEKERK
ABSA
Tjekrek 4057136323
Verwysing: Tiaan Turkye

By voorbaat – BAIE DANKIE

Just a quick post with no hidden agenda: the department of New Testament at UP’s Faculty of Theology is having a tour to Turkey at the beginning of next year for us that has just finished our theological studies. I desperately want to go, but it costs (just) E1200 (euro). Which is not actually THAT much, but if you don’t have it, it remains a lot of money. We must let them know by the end of March whether we are going or not, so they are quite quick on us.
It is a academic, scientific tour with Prof Jan van der Watt and we will visit amongst other places the cities of Paul and the cities of Revelation.
If you like me or my blog or if you think I need it or if jesus press it on your heart or if you have a few rand to spare that the receiver of income shouldn’t know about, please consider to support me financially. Remember I am still a theology student and we are poor! I will appreciate it very much.

My banking details are

CM VAN NIEKERK
ABSA
Cheque acc. 4057136323
Ref: Tiaan Turkey

THANK YOU very much in advance!!

Rugbyskoolstorie/Heroes Vat Die Punch – Finale

*****

Sedert die begin van die Rugbyweek, so ongeveer 18 jaar vantevore, het dit nog nooit gebeur dat Bergkruin se twee hoërskole teen mekaar in die finaal speel nie. Die hele dorp kom tot stilstand. Besighede maak vroeër toe, die strate is leëer as gewoonlik en die parkering by Hoërskool Bergkruin is tot die laaste sentimetertjie toe stampvol. Die motors staan in lang rye geparkeer in die strate wat die skool omring en die mense stroom na die sportstadion toe. Die kosverkope skiet die hoogte in en die stalletjies moet uithaal en wys om voor te bly.

Die wedstryd om die uitspeel vir 3e en 4e plek vind plaas om 14:00 tussen Nelsdrif en Maritzburg College XV en is vanselfsprekend ook ‘n verdere trekpleister. Die feit dat dié twee spanne hierdie wedstryd speel, laat menige rugbyondersteuner besef presies hoe hoog die standaard en hoe straf vanjaar se kompetisie was.

Hoërskool Ewoud Heymans se span sit aan die linkerkant van die hoofpawiljoen bymekaar, netjies geklee in hul amptelike kleure. Dis duidelik dat die opkomende wedstryd aan die ouens se senuwees knaag, maar hulle bly so rustig as moontlik. Leon en Victor praat die manne kort-kort moed in.

Leon self kan voel hoedat sy maag draaie maak. Hy was glad nie dié dag by Marli nie en het haar net vanoggend vroeg gesms, waarop sy nog nie sover geantwoord het nie. Hy weet sy is nog baie hartseer en deurmekaar en daarom probeer hy dit wat tussen hulle aan die gang is, vir haar so gemaklik as moontlik hou. Hy sal daar wees vir haar wanneer sy hom ‘n kans gee om haar te ondersteun.

Intussen moet hy op die wedstryd fokus. Hy het die afgelope ruk so baie tyd saam met Wihan en die ander Bergkruin-manne spandeer, dat dit vir hom byna snaaks voel om teen hulle te speel. Hulle is vandag net opponente, Leon, herhaal hy oor en oor vir homself. Hulle verwag van jou om alles te gee en jy gaan dit doen, so eenvoudig soos dit.

Terwyl die Nelsdrif/Maritzburg College XV wedstryd sy einde nader, staan Victor op en hy en Leon lei hul span na hul kleedkamers toe.

*****

Hoërskool Bergkruin se spelers staan en rondtrap in hul kleedkamer. Behalwe vir die geluid van tokse op die sementvloer, is dit doodstil. Hulle het vroeg die oggend begin met ‘n ontbyt by een van die ouens se huis en daarna was hulle so rustig as moontlik om hul kragte te spaar vir die Groot Finaal wat om 15:30 plaasvind.

Nou is dit amper sulke tyd. Hier en daar gooi een van die spelers ‘n rugbybal saggies teen die muur, ander strek nog vir oulaas en ander strap hulself om moontlike beserings te voorkom.

Rufus sit sy mondskerm in en byt dit deeglik vas. Hy kyk na Wihan, wat eenkant staan en sy bene strek. Juan skitter in sy afwesigheid en Rufus kan sien dat dit vir Wihan pla. Hy gaan staan langs hom.

“Alles gaan okay wees, Wihan.”

“Hy moes hier gewees het, Rufus. Hy moes nou opgedraf het.”

Rufus probeer glimlag.

“Ek weet, ek weet. Nou sal ons net sy plek vir hom moet volstaan.”

“Vir hom die punch vat,” sê Wihan en kry dit reg om te grynslag. Sibu gee ‘n harde snuif-snork en die manne maak kringetjie.

*****

Juan lê op sy bed. Hy was gisteraand nog so oortuig dat hy dit tog op ‘n manier vandag gaan regkry om te speel, maar vandag voel hy net…gedaan. Uitgeput. So asof al die energie wat hy die hele kwartaal plus hierdie week gebruik het, op een slag ut hom uitgesuig is. As hy dit nou op ‘n rugbyveld sou waag, sal hy ‘n nul op ‘n kontrak wees.

Daar is ‘n klop aan sy deur en hy draai op sy sy om te sien wie dit is. Dis Marli.

“Hey, Sussie.”

“Wat doen jy hier?”

Die vraag laat hom frons.

“Hoekom?”

“Is jy nie veronderstel om in die final teen ons te speel nie?”

Juan skud sy kop.

“Nope. Nie volgens ou Venter nie. Buitendien, ek voel useless moeg vandag, so…”

“Ag, suck it up!” val Marli hom skielik in die rede. “Boeta, ek gee nie om wat jou coach gesê het of hoe jy voel nie, jy gaan speel vandag! En ek gaan kyk. Ja, ons gesin is deur tragedie getref, dis waar, maar ek kan nie langer net so sit en mope nie. Ek het in die hospitaal al my vrede met Pa gemaak en ek gaan nie toelaat dat hy selfs ná sy dood nog steeds my lewe regeer nie. Al die mense wat die heeltyd hier is, maak my ook mal en ek wil in anyway gaan kyk hoe tackle Leon die rook uit julle uit.”

Juan sit nou al regop.

“Jy het vinnig oor alles gekom.”

“Wel, ek dink nie ek het nie en hierdie is heel waarskynlik denial of iets, maar ek weet ek en jy gaan nou rugby toe! Kry jou goed, ons moet draf. Die wedstryd het seker al begin.”

“Okay, okay!” gee Juan in. Hy voel nou nogal lus om te speel. “So, jy dink Leon gaan my vandag kan tackle?”

“Ek sal geld daarop sit. Baie.”

*****

“Amen.”

Bergkruin se manne staan op van die geknielde posisie waarin hulle was en Jonathan lei hulle in die gangetjie af. Ewoud Heymans se span staan al klaar gereed. Jonathan en Victor groet mekaar en daar word geloot. Bergkruin wen die loting en Jonathan besluit om van wes na oos te begin speel. Daar waai ‘n ligte windjie, maar niks wat hom bekommerd maak nie. Die twee kapteins wens mekaar sterkte toe en keer terug na hul spanne.

Oudergewoonte dreun Thunderstruck oor die pawiljoen se luidsprekers en toe die twee spanne gelyktydig op die veld ophardloop, bars daar chaos los soos wat die ondersteuners hulle toejuig. Rufus haal diep asem toe hy sy plek in neem. Hy kyk vlugtig na Wihan, wat vir hom vasberade terug glimlag. Sibu staan en spring op en af.

Die skeidsregter blaas sy fluitjie en Wihan lui die wedstryd in met ‘n hoë afskop.

*****

Juan en Marli draf ligvoets teen ‘n stywe pas na die rugbystadion toe. Dis al 15:45 en Juan weet dat die spanne mekaar al mooi opgemeet het. Hy kan nie glo hulle speel actually in die final teen hul aartsvyande nie! Dis soos ‘n eerste Derby en behoort ‘n goeie aanduiding te wees van wat verwag kan word wanneer die ligawedstryd plaasvind. Hy kan ook nie dink dat hy dit amper gemis het nie.

“Kom!” beveel Marli en hulle draf nog vinniger.

*****

Stefan kry die bal en breek deur vir ‘n lopie van ‘n paar treë, maar word grond toe getrek deur ‘n lae tackle deur Jonathan. Onmiddellik is spelers van beide spanne daar en die bal kom uit na Bergkruin se kant toe. Die skrumskakel in Juan se plek is nie sleg nie, maar Wihan mis sy vriend. Hulle het al in baie spanne saamgespeel en hy is baie gewoond aan Juan se styl.

Wihan skop die bal ver langs die lyn af en Sibu sit dit blitsig agterna. Dis ‘n harde wedstryd, nes hy verwag het, en daar was nog nie veel geleentheid vir punte aanteken nie. Op die oomblik staan die telling op 3-3 Die wedstryd kan nog enige kant toe gaan.

Rufus is by Sibu net toe hy die bal vasmaak. Sibu gee die bal vir hom uit en 5 meter van die doellyn af is daar min dinge wat vir Rufus Lambert gaan keer. Met twee ouens wat aan hom vasklou, beur hy in die hoekie oor vir die eerste drie van die wedstryd.

Wihan se skop is net-net links verby, maar hulle draf terug met ‘n titseltjie van ‘n sielkundige voorsprong. Die telling is 8-3 vir Bergkruin.

Van agter die pale slaak Leon ‘n sug van verligting toe die skop mis is. As hulle nou ‘n doel aanteken, loop hulle voor. Hy kan sien Wihan is ‘n bietjie gerattle, maar Rufus skep vir hom ‘n probleem. Die mense het die waarheid gepraat toe hulle gesê het hy is die beste flank in skolerugby – hulle noem hom die volgende Schalk Burger, en Leon begin verstaan hoekom. Die ou is ‘n freakin’ masjien! Hy is orals, soos ‘n wintermuskiet, besig om werk te soek of om sy opponente se spelpatroon te spoil.

Ewoud Heymans skop weer af.

*****

Juan gaan staan geïrriteerd toe die motor langs hulle stilhou.

“Sorry, man, kan julle dalk vir ons beduie waar is Hoërskool Bergkruin?”

Toe Juan sien wie die insittendes is, rek sy oë so groot soos pierings.

“Bryan…Wynand…Pierre…Derick! Jislaaik, dis regtig julle!”

Die Blou Bul-spelers in die motor lag.

“Kan julle ons soontoe vat?” vra Bryan Habana weer.

“Sure!” sê Juan vinnig en hy en Marli klim agter in en skuif in langs Pierre Spies en Derick Hougaard.

“Wow! Maar wat maak julle hier?” Juan se kop draai nog steeds.

“Ek en Pierre het in hierdie selfde Rugbyweek gespeel toe ons nog op skool was en omdat dit ons afnaweek was, het ons gedink ons skiet vinnig deur vir die final. Ons weet meer van julle skool as wat julle dink,” sê Wynand Olivier.

“Ons kan net nie onthou waar dit is nie,” sê Pierre Spies.

“Wow…” is al wat Juan nog steeds kan uitkry.

*****

Frans stamp vir Sibu af en hardloop om hom om die drie onder die pale te gaan druk.

“Damnit!” vloek Sibu.

“Toemaar, ons maak nou reg,” help Rufus hom op. Die wedstryd raak net strawwer by die minuut. Nadat Bergkruin gedruk het, het beide spanne elk nog ‘n strafskop oorgesit. Die halftydfluitjie behoort net ná die doelskop te blaas.

Rufus is reg. Ewoud Heymans se heelagter sit die skop oor en die sirene gaan af om halftyd aan te kondig. Met die telling nou op 11-13 in Ewoud Heymans se guns stap die spanne moeg van die veld af.

*****

“Hier’s ons,” kondig Juan aan en wonder bo wonder kry hulle ‘n parkeerplek skaars 5 meter van die rugbystadion se hoofhek af. Hulle klim uit en sien hoedat die manne afstap vir halftyd.

“Kom ons vind gou uit wat is die telling.”

Toe Juan die telling sien, sak sy moed in sy skoene.

“Ag, flip,” kom dit saggies oor sy lippe.

“Julle kan dit nog maak,” sê Derick Hougaard vir hom.

“Ek weet,” sê Juan. “Dis net…ek weet die ouens is baie tense en dis ons arch rivals, so hulle is nog meer gestres. Dis die eerste keer in vier jaar dat ons die kans het om die beker te vat.”

‘n Gedagte tref hom skielik.

“Kan julle ouens gou saam met my kom?” vra hy.

*****

“Ons kan nie soft tries bekostig nie!”

Jonathan is rasend. Mnr. Venter het hom net by die veld gekry en vir hom gesê hy los die span in sy hande en dat hy hulle ná die tyd sal sien. Nou moet hy die manne motiveer en homself nog ook positief hou.

“Ouens, onthou wat ons aan die begin van die week gesê het: ons wíl wen. Ons wíl hierdie week vir ons vat! Ons is die kampioene, ons is die wenners van hierdie Rugbyweek! Besef dit net, en speel dan soos ouens wat dit weet. Ek is nie bereid om dit weg te gooi na al ons harde werk nie. Flip, manne! Ons het deur soveel gekom hierdie week. Ons kan nie nou, na alles, hierdie beker deur ons vingers laat glip nie.”

Hy sien nie die Blou Bulle en Juan agter hom inkom nie.

“Elkeen van ons is ‘n Bryan Habana, ‘n Pierre Spies, ‘n Wynand Olivier, ‘n Derick Hougaard. Besef dit, manne, en speel dan so.”

“Okay…so wat doen ons dan hier?” kom dit van Pierre se kant af. Die Bergkruin-spelers se oë rek.

“What the…” val Wihan se mond oop.

“Dis Juan en die Blou Bulle!” sê Rufus verbaas.

Die ouens spring vinnig op hul voete om hul helde te groet en met hulle blad te skud.

“Manne, geniet julle dit darem?” vra Habana. Die ondefinieerbare antwoord is vir hom ‘n teken dat dit nie die geval is nie.

“Vergeet van almal wat vir julle kyk,” sê Wynand. “Ons was ook hier waar julle nou is. Dis nie nodig om te dink aan al die mense op die pawiljoen nie. Julle speel tog nie vir hulle eer nie, of hoe?”

“Wie het vir julle die talente gegee om te speel?” vra Pierre. “Al wat saak maak, is dat julle tot eer van Jesus speel. Dan is julle ware Kampioene, maak nie saak wat die telling sê nie.”

“Regte heroes,” las Derick aan. Juan en Jonathan se oë ontmoet mekaar en Jonathan knik.

“Juan, jy’s in. Wihan, vat vir ons die knieg. Sal julle ouens saam met ons bid?”

Die Blou Bul-spelers val by die kringetjie in. Nadat Wihan gebid het, sê hy:

“Onthou, ons doen dit vir Jesus.” Jonathan knik.

“Bergies…”

“Yes!”

“Bergies…”

“Yes!”

“Bergies…”

“YES!”

*****

Die tweede helfte skop teen ‘n tempo af wat skrik vir niks. Dis asof Bergkruin sowel as Ewoud Heymans se spelers nuwe energie gekry het. Toe die skare sien dat Juan op die veld is, gaan hulle heeltemal mal.

“Juan! Juan! Juan!” hoor hy en Juan kry ‘n vasberade trek op sy gesig. Vandag sal hy sorg dat hulle wen, al moet hy ook alleen dwarsdeur die hele Ewoud Heymans-span hardloop.

Dis ook nie lank nie, of Frans slaan die bal aan op hul eie kwartlyn en Wihan kry ‘n realtief maklike skopkans pale toe. Hy lê aan en, nes Derick, lek hy met sy tongetjie heen en weer voordat hy lostrek met ‘n sierskop.

14-13.

“Ons moet gaan score!” roep Jonathan vir Juan, en hy knik vir sy kaptein. Hulle moet soveel afstand moontlik tussen hulle en Leon-hulle kry.

Leon kan sien dat daar iets anders aan sy vriende se span is. Rufus is nou éérs bedrywig. Leon kyk vinnig kant toe en sien dan die Blou Bul-spelers daar staan. Okay, nou maak dit sense, dink hy met ‘n glimlag. As Bergkruin nie vandag wen nie, weet hy wraggies nie.

Die afskop is hoog en Jonathan vang dit pragtig raak en begin dryf. Rufus en die res van die voorspelers is by hom, terwyl Juan net wag dat die bal uitkom.

Omtrent op Ewoud Heymans se 10m stippellyn kom die bal uiteindelik uit en Juan kry dit in die hande.

Nou, dink hy. Hy skop ‘n chip-skoppie reg bo-oor Ewoud Heymans se onverhoeds betrapte voorspelers en sit dit teen die spoed van wit lig agterna. Hy raap die bal rakelings voor Leon se neus op. Leon duik vir sy bene, maar Juan stamp hom teen die skouer af sodat hy net grond vreet en duik onder die pale oor vir ‘n prag van ‘n drie.

Sy span en die skare is rasend van vreugde.

Leon staan half verdwaas op.

“Gedink jy gaan my vang?” vra Juan met ‘n skelm glimlag toe hy verby sy vriend terugdraf na sy eie span toe.

Leon skud net sy kop in ongeloof. Dis nie asof hy teruggehou het of iets nie! Juan moes daardie drie regtig wóú gehad het.

Wihan klits die skop gemaklik oor.

21-13.

Agter die pale roep Victor Swart sy span bymekaar.

“Moenie laat hulle ons nou ore aansit nie, manne!”

Leon luister skaars na wat sy kaptein sê. Flip, as hulle nie die beste span is nie, is dit nou maar een van daardie dinge, maar hy gaan nie toelaat dat Bergkruin sommer net so oor hulle begin hardloop nie. Juan het tog gesê dis reg dat hy alles gee. Dalk het hy nog nie álles gegee nie…

Die spel verloor geensins tempo toe Ewoud Heymans weer afskop nie. Inteendeel. Victor en Stefan betrap die Bergkruin-voorspelers onkant toe hulle die bal vang. Soos honger leeus op hul prooi sak die Ewoud Heymans-spelers op die bal toe. Die bal kom nie uit nie en die skeidsregter ken ‘n skrum aan hulle toe.

“Crouch…touch… pause…engage!”

Die skrum val nog voordat die bal ingesit kan word. Weer maak hulle reg om te skrum, maar weer eens val die skrum plat. Die skeidsregter hradloop om en gaan staan aan die ander kant van die skrum.

“Crouch…touch… pause…engage!”

Die skrum val nogmaals en die skeidsregter ken ‘n strafskop aan Ewoud Heymans toe. Die heelagter beduie dat hy pale toe gaan skop en die Bergkruiners val terug tot onder die pale.

“Pasop vir nalatige foute, manne,” sê Jonathan vir sy span. “Fokus net op wat ons moet doen.”

Die skop is oor en die telbord skuif aan.

21-16.

Wihan skop af en Bergkruin val met mening aan. Hulle dryf en maal en hou die besit en frustreer hul opponente grensloos. Ewoud Heymans se verdediging is egter rotsvas en Leon tackle asof sy lewe daarvan afhang.

Die minute tik verby op die stadion se horlosie en met 4 minute wat oorbly kry Bergkruin ‘n skrum op Ewoud Heymans se 5 meter stippellyn. Juan gooi die bal netjies in en Jonathan haak dit perfek. Hulle kanaliseer die bal vinnig na die agtsteman se voete toe en Juan tel dit op en gee uit na Wihan – en asof uit die niet verskyn Leon en onderskep die bal. Hy lê rieme neer vir die oorkantste doellyn, systap Bergkruin se heelagter en gaan druk die bal onder die pale. Die ondersteuners se lawaai verdryf alle ander geluide en Bergkruin kan maar net toekyk hoedat Ewoud Heymans na die oorskop die wedstryd so te sê beklink.

21-22.

“Laaste afskop,” kondig die skeidsregter aan toe Wihan die bal vat. Hy kyk na sy span, na die Blou Bulle langs die kant en op in die lug.

Watookal die telling – ons is heroes. Aan U alleen die eer.

Hy skop vir oulaas af. Die bal trek laag en ver en sit dit haastig agterna. Rufus is daar die oomblik toe die bal grond vat. Hy tel die bal op, gee dit uit na Juan wat kort op sy hakke was. Juan kyk oor sy regterskouer en sien hoedat Wihan nader kom. Vinnig gee hy die bal na hom toe uit. Asof in een beweging vang Wihan die bal en tref met ‘n skepskop pale toe. Die bal trek hoog, maar sekuur, deur die middel van die pale op dieselfde oomblik dat die sirene afgaan. Die skeidsregter blaas die eindfluitjie.

24-22.

“Jaaa!” gil Rufus dit uit. Wihan se hart klop nog teen ‘n duiseligwekkende spoed.

“Dankie, dankie, dankie, dankie, dankie..” is al wat hy fluisterend uitkry.

“Ons het gewen!” juig Ruan en hy hardloop na sy vriende toe. Wihan het op sy knieê neergesak en die res van hulle span sluit haastig by hom aan. Toe hulle klaar dankie gesê het, spring hulle jubelend op. Die beker is hulle s’n!

‘n Teleurgestelde Ewoud Heymans-span staan afgehaal nader. Die twee spanne vorm rye en bedank mekaar vir die wedstryd. Juan trek sy trui uit en hou dit na Leon toe uit.

“Nice drie, tjom. Ek’s bly jy het alles ingesit.”

Leon trek ook sy trui uit en gee dit vir Juan.

“Dit is vir my ‘n eer,” sê hy toe hy Juan se trui vat en sy stem breek. “Baie geluk. Julle verdien dit.”

Bergkruin se span tel vir Rufus, Wihan, Jonathan en Juan op en dra hulle op hul skouers terwyl hulle stadig hul oorwinningsronde rondom die veld doen. Die skare gee hulle ‘n staande applous. Rufus kan nie ophou glimlag nie. Hy kan nie dink dat hy al ooit in sy lewe so gelukkig gevoel het nie.

Kort daarna vind die prysuitdeling plaas. Rufus word aangewys as die Speler van die Wedstryd en ook Speler van die Week. Jonathan staan op toe hulle naam aangekondig word en gaan neem die Rugyweek-trofeë in ontvangs. Die toejuiging wat hulle ontvang toe hy die trofeë saam met sy span omhoog hou, laat hul gesigte en harte van trots gloei.

“Op die heroes!” roep Wihan uit en die res van die span jubel saam.

*****

Lank ná al die foto’s geneem is en die Blou Bulle weg is en al die sjampanje-proppe geskiet is en die feesvieringe by die skool se Sportkiosk tot ‘n einde gekom het, sit Juan, Wihan, Rufus, Leon en Marli op die wal van die sportstadion en kyk na die leë veld, wat nog steeds verlig word deur die helder spreiligte.

“Het julle gehoor?” vra Marli waar sy teen Leon se bene sit.

“Wat?”

“Ma en Rufus se ma gaan ‘n Skoonheidsalon oopmaak nadat sy die garage verkoop het.”
”Genuine?” vra Juan.

“Jip. Ek het dit al vanoggend by haar gehoor. Dis seker die eerste sane ding wat sy sê of doen vandat Pa met sy…streke begin het. Sy en jou ma ken mekaar blykbaar van een of ander kursus af, Rufus.”

“I had no idea,” antwoord hy. “Wel, dis goed. Sy weet nogal wat sy doen in ‘n salon.”

“Speaking of which,” sê Wihan. “As my oë nie tricks op my trek nie, het sy en Leon se pa al te lekker met mekaar gekuier vanaand…”

“Ag, jy speel!” sê Leon, maar hy kyk tog hoopvol in die rigting van die Sportkiosk. Rufus lag.

“Imagine hulle kom saam en trou en alles…dan is julle familie!” glimlag Marli vir Leon, wat haar stilmaak.

“Sjoesj!” sê hy en voor hy nog daaroor dink, soen hy haar net daar.

“O, hier kom ‘n ding,” raak Wihan droogweg kwyt en Juan en Rufus bars uit van die lag.

Dit word weer stil tussen die groepie kinders soos wat elkeen met sy of haar eie gedagtes besig raak.

“Binnekort is it weer back to reality,” breek Leon die stilte.

“Jip,” antwoord Rufus. “Alles weer terug na normaal, alles weer dieselfde.”

“Niks sal ooit weer dieselfde wees nie,” sê Wihan.

Juan knik en beaam dit.

“Dit kan jy weer sê.”

Hulle staan op en saam-saam stap die tieners by die sportstadion se hek uit.

Die stadion se spreiligte doof uit.

*****

DIE EINDE

*****