Luidkeels 3 Oorgegee Road Trip en Marcus Borg se “Jesus”

Okay, die titel mag dalk suggest dat die twee in hierdie post iets met mekaar uit te waai het, maar dit het nie regtig nie, behalwe dat ek die Borg-boek tydens dieselfde naweek gekoop het. Dit sal dalk later meer met mekaar te doen hê!

Ons het die afgelope naweek van 26 Julie 2009 met ‘n spul tieners hier van Vryheid af Pretoria toe geroad trip vir Retief Burger en Luidkeels se derde cd/dvd-opname, getiteld Oorgegee, te NG Moreleta Park. Wat ‘n ervaring! Behalwe vir die opname, wat uitstekend was, was dit vir my ook ‘n voorreg om saam met hierdie tieners dit te kon deel. Nie almal is op dieselfde plek geestelik nie, onviously, maar dit was vir almal iets besonders. Of so glo ek, te oordeel aan die terugvoer en stories na die tyd. Veral van die een outjie wat in die week vir my gesê het hy het nog nie heeltemal honderd persent geloofsekerheid (om nou maar die taal wat ons praat te gebruik) nie.

Die musiek was van hoogstaande gehalte, soos ek verwag het. En ou Retief beïndruk my al hoe meer. So ‘n paar jaar gelede het ons na hom geluister toe hy by ‘n predikante-winterskool so ‘n sessie oor kerkmusiek gedoen het en hy het ‘n paar goed oor die Fakulteit in Pretoria kwytgeraak wat ons op daardie stadium (midde-in die Jurie Le Roux-Dirk Human-Julian Muller-saga) glad nie goed opgeneem het nie. Dit het my ‘n bietjie skepties teenoor die man gelaat, laat ek nou maar bieg. Maar vandat ek twee jaar gelede by Luidkeels Hersien se opname was, het ek ‘n ander deuntjie begin sing (pun intended!). Toe hulle in Mei vanjaar hier in Vryheid opgetree het, het hulle my regtig oortuig van hulle integriteit en die afgelope Saterdag kon ek dus gelukkig sonder enige ugly vooroordeel geniet.

Daar was ‘n paar van die tieners wat op die laaste moes kop uittrek, of wat lankal iets anders aangehad het maar graag wou saam gaan, of wat op die end besluit het: ag, ek is nie lus nie, en later baie spyt was.

Vir my het dit egter oor meer as net die opname gegaan. Dit was die hele Road Trip-experience, want daar was mense saam wat nie eintlik in ons gemeente is nie en ander wat nie gewoonlik by ander jeug-aktiwiteite kan wees nie. Dit was lekker en spesiaal om in ‘n koue nag terug te ry Natal toe van Gauteng af en met 17-jarige seuns gesprekke te kon voer oor hoe ons ons Christenskap verstaan en watter impak die Bybel in ons lewens kan maak en doen. En om sommer net musiek te luister en grappies te vertel. En om, in die woorde van Andrew Root, sommer net “place” te “share”. Dit was cool.

Oor Marcus Borg se boek sal ek later seker in meer detail ‘n klomp goed kwytraak, maar vir eers net dit: ek het nog nie voorheen van hierdie boek gehoor nie, so ek is nie deur die titel beïnvloed nie. Okay, dis ‘n leuen, want die titel is Jesus en, wel, Jesus het my al baie beïnvloed, haha, maar ek is meer getrek deur die outeur. Ek het nog net The Heart Of Christianity deur Borg gelees, so twee jaar gelede. Dit was besonders, kom ons stel dit so. Ek het ‘n gevoel hierdie gaan ook wees. Hy pak die verskillende maniere oor hoe ons die Jesus-storie vertel netjies uit en maak ‘n mens bewus van waar jy so half en half staan, of nie staan nie, en waar jy overlap en goed. Ek sal graag dit wat hy sê, of die manier hoe hy dit beskryf aan ons tieners wil oordra. Ons taal waarmee ons oor Jesus en ons eie geloofslewe praat is só arm dat dit net goed kan wees. Want baie is al lankal oppad saam met Jesus, maar dink hulle moet nog ‘n sekere woordformule uiter om dit offisieel te maak of iets.

Ons Christene is eintlik maar ‘n weird spul. Ek meen, waar ry jy op een dag byna 900km heen en weer net om saam met iemand te sing oor Iemand wat jou lewe verander?

McBruce en Jakkie se troue

Een van die spesiaalste dinge wat ek gedoen het onlangs was om op my oudste vriend se troue te preek. Ek en McBruce en Andy Annandale (die twee boeties verskil net ‘n jaar,maar was in dieselfde graad op skool) kom al van 1991 af saam. So toe McBruce my vra om op sy troue te preek, moes ek net ja sê. Jammer Maartje dat ek jou gedrop het vir Jonk Live! Dit was nie my skuld dit was op dieselfde datum nie.

Anyway, so toe is ek twee naweke in ‘n ry Rietkuil toe, eers vir die bachelors en toe vir die actual troue. Die bachelors het ontaard in ‘n groot party, want die vrouens het van die kitchen tea af direk soontoe gekom en saam gekuier.

Die troue self was eintlik heel goed. Wat ook spesiaal was,was die feit dat dit die kerk is waarin my ouers getrou het en waarin al drie ons kinders gedoop is. Daar het gelukkig niks regtig verkeerd geloop nie, waaroor ek nogals bly is. En waaroor ek genip het, want teen 20 minute voor die troue was daar nog nie ‘n orrelis of ‘n versiering van ‘n dag oud in daai kerk nie…en ek en die dominee wat die bevestiging gedoen het (onthou, ek kan nog net op troues preek) het mekaar skaars 30 minute voor dit vir die eerste keer gesien.

Maar eind goed, als goed. Al was die bruid ‘n bietjie pregnant en al het sy die ring aan die bruidegom se verkeerde hand probeer sit, en al het die een biker-oom wat by die troue was my in die voorportaal van die skoolsaal waar die onthaal gehou was, gekry, diep met my gepraat(did I mention he is a spitter??? Handdoek, asseblief!) en die mense kort-kort gevra, haai, drink die dominee dan? En al het ons eers ná 01:00 die oggend uit die saal uitgegaan en al het ek vroeër die middag in die ergste stofstorm ooit op ons ou plaas rally gery…was dit ‘n pretty lekker troue.

Mozzeltof!

Langnaweek en Mighty Men en Kollegetehuis en stuff

Dis Laaaaaangnaweek, yeah! Ek vat ‘n bietjie af, maar dis die stilte voor die Groot Storm, want volgende week is Pinkster en ek moet ‘n opdrag vir PRT ingee (waarvan ek nog die inligting moet kry, oeps) en Vrydag die 9e is die GDOP Deurnag en die week daarna is dit kontakweek en die 18e is dit my proefpreek…
So, dis hoekom ek kans kry om te chill hierdie langnaweek by my ouers in Vryheid. Yeah! Dit bly vir my lekker om hiernatoe te kom. Al hoe lekkerder.
‘n Ander lekker plek vir my om na toe terug te gaan, is Kollegetehuis. Was in die week daar en het met van die ouens gesels wat by Angus Buchan se Mighty Men Conference was en ek het net weer besef: dit was die plek van my salvation. Absoluut. Die Here het ouens daar geplaas en oor my pad gebring wat MY ook op die regte pad hou en moed gee en inspireer om aan te hou en uit te hou. Aan alle voornemende Kollegemanne/ TUKS-studente/ ouers van seuns wat vanjaar klaarmaak met Matriek: julle kan met die grootste gemak die Republiek van Kollegetehuis as ‘n opsie oorweeg.
Geniet die langnaweek, Peace out!

Rugbyskoolstorie/Heroes Vat Die Punch – Finale

*****

Sedert die begin van die Rugbyweek, so ongeveer 18 jaar vantevore, het dit nog nooit gebeur dat Bergkruin se twee hoërskole teen mekaar in die finaal speel nie. Die hele dorp kom tot stilstand. Besighede maak vroeër toe, die strate is leëer as gewoonlik en die parkering by Hoërskool Bergkruin is tot die laaste sentimetertjie toe stampvol. Die motors staan in lang rye geparkeer in die strate wat die skool omring en die mense stroom na die sportstadion toe. Die kosverkope skiet die hoogte in en die stalletjies moet uithaal en wys om voor te bly.

Die wedstryd om die uitspeel vir 3e en 4e plek vind plaas om 14:00 tussen Nelsdrif en Maritzburg College XV en is vanselfsprekend ook ‘n verdere trekpleister. Die feit dat dié twee spanne hierdie wedstryd speel, laat menige rugbyondersteuner besef presies hoe hoog die standaard en hoe straf vanjaar se kompetisie was.

Hoërskool Ewoud Heymans se span sit aan die linkerkant van die hoofpawiljoen bymekaar, netjies geklee in hul amptelike kleure. Dis duidelik dat die opkomende wedstryd aan die ouens se senuwees knaag, maar hulle bly so rustig as moontlik. Leon en Victor praat die manne kort-kort moed in.

Leon self kan voel hoedat sy maag draaie maak. Hy was glad nie dié dag by Marli nie en het haar net vanoggend vroeg gesms, waarop sy nog nie sover geantwoord het nie. Hy weet sy is nog baie hartseer en deurmekaar en daarom probeer hy dit wat tussen hulle aan die gang is, vir haar so gemaklik as moontlik hou. Hy sal daar wees vir haar wanneer sy hom ‘n kans gee om haar te ondersteun.

Intussen moet hy op die wedstryd fokus. Hy het die afgelope ruk so baie tyd saam met Wihan en die ander Bergkruin-manne spandeer, dat dit vir hom byna snaaks voel om teen hulle te speel. Hulle is vandag net opponente, Leon, herhaal hy oor en oor vir homself. Hulle verwag van jou om alles te gee en jy gaan dit doen, so eenvoudig soos dit.

Terwyl die Nelsdrif/Maritzburg College XV wedstryd sy einde nader, staan Victor op en hy en Leon lei hul span na hul kleedkamers toe.

*****

Hoërskool Bergkruin se spelers staan en rondtrap in hul kleedkamer. Behalwe vir die geluid van tokse op die sementvloer, is dit doodstil. Hulle het vroeg die oggend begin met ‘n ontbyt by een van die ouens se huis en daarna was hulle so rustig as moontlik om hul kragte te spaar vir die Groot Finaal wat om 15:30 plaasvind.

Nou is dit amper sulke tyd. Hier en daar gooi een van die spelers ‘n rugbybal saggies teen die muur, ander strek nog vir oulaas en ander strap hulself om moontlike beserings te voorkom.

Rufus sit sy mondskerm in en byt dit deeglik vas. Hy kyk na Wihan, wat eenkant staan en sy bene strek. Juan skitter in sy afwesigheid en Rufus kan sien dat dit vir Wihan pla. Hy gaan staan langs hom.

“Alles gaan okay wees, Wihan.”

“Hy moes hier gewees het, Rufus. Hy moes nou opgedraf het.”

Rufus probeer glimlag.

“Ek weet, ek weet. Nou sal ons net sy plek vir hom moet volstaan.”

“Vir hom die punch vat,” sê Wihan en kry dit reg om te grynslag. Sibu gee ‘n harde snuif-snork en die manne maak kringetjie.

*****

Juan lê op sy bed. Hy was gisteraand nog so oortuig dat hy dit tog op ‘n manier vandag gaan regkry om te speel, maar vandag voel hy net…gedaan. Uitgeput. So asof al die energie wat hy die hele kwartaal plus hierdie week gebruik het, op een slag ut hom uitgesuig is. As hy dit nou op ‘n rugbyveld sou waag, sal hy ‘n nul op ‘n kontrak wees.

Daar is ‘n klop aan sy deur en hy draai op sy sy om te sien wie dit is. Dis Marli.

“Hey, Sussie.”

“Wat doen jy hier?”

Die vraag laat hom frons.

“Hoekom?”

“Is jy nie veronderstel om in die final teen ons te speel nie?”

Juan skud sy kop.

“Nope. Nie volgens ou Venter nie. Buitendien, ek voel useless moeg vandag, so…”

“Ag, suck it up!” val Marli hom skielik in die rede. “Boeta, ek gee nie om wat jou coach gesê het of hoe jy voel nie, jy gaan speel vandag! En ek gaan kyk. Ja, ons gesin is deur tragedie getref, dis waar, maar ek kan nie langer net so sit en mope nie. Ek het in die hospitaal al my vrede met Pa gemaak en ek gaan nie toelaat dat hy selfs ná sy dood nog steeds my lewe regeer nie. Al die mense wat die heeltyd hier is, maak my ook mal en ek wil in anyway gaan kyk hoe tackle Leon die rook uit julle uit.”

Juan sit nou al regop.

“Jy het vinnig oor alles gekom.”

“Wel, ek dink nie ek het nie en hierdie is heel waarskynlik denial of iets, maar ek weet ek en jy gaan nou rugby toe! Kry jou goed, ons moet draf. Die wedstryd het seker al begin.”

“Okay, okay!” gee Juan in. Hy voel nou nogal lus om te speel. “So, jy dink Leon gaan my vandag kan tackle?”

“Ek sal geld daarop sit. Baie.”

*****

“Amen.”

Bergkruin se manne staan op van die geknielde posisie waarin hulle was en Jonathan lei hulle in die gangetjie af. Ewoud Heymans se span staan al klaar gereed. Jonathan en Victor groet mekaar en daar word geloot. Bergkruin wen die loting en Jonathan besluit om van wes na oos te begin speel. Daar waai ‘n ligte windjie, maar niks wat hom bekommerd maak nie. Die twee kapteins wens mekaar sterkte toe en keer terug na hul spanne.

Oudergewoonte dreun Thunderstruck oor die pawiljoen se luidsprekers en toe die twee spanne gelyktydig op die veld ophardloop, bars daar chaos los soos wat die ondersteuners hulle toejuig. Rufus haal diep asem toe hy sy plek in neem. Hy kyk vlugtig na Wihan, wat vir hom vasberade terug glimlag. Sibu staan en spring op en af.

Die skeidsregter blaas sy fluitjie en Wihan lui die wedstryd in met ‘n hoë afskop.

*****

Juan en Marli draf ligvoets teen ‘n stywe pas na die rugbystadion toe. Dis al 15:45 en Juan weet dat die spanne mekaar al mooi opgemeet het. Hy kan nie glo hulle speel actually in die final teen hul aartsvyande nie! Dis soos ‘n eerste Derby en behoort ‘n goeie aanduiding te wees van wat verwag kan word wanneer die ligawedstryd plaasvind. Hy kan ook nie dink dat hy dit amper gemis het nie.

“Kom!” beveel Marli en hulle draf nog vinniger.

*****

Stefan kry die bal en breek deur vir ‘n lopie van ‘n paar treë, maar word grond toe getrek deur ‘n lae tackle deur Jonathan. Onmiddellik is spelers van beide spanne daar en die bal kom uit na Bergkruin se kant toe. Die skrumskakel in Juan se plek is nie sleg nie, maar Wihan mis sy vriend. Hulle het al in baie spanne saamgespeel en hy is baie gewoond aan Juan se styl.

Wihan skop die bal ver langs die lyn af en Sibu sit dit blitsig agterna. Dis ‘n harde wedstryd, nes hy verwag het, en daar was nog nie veel geleentheid vir punte aanteken nie. Op die oomblik staan die telling op 3-3 Die wedstryd kan nog enige kant toe gaan.

Rufus is by Sibu net toe hy die bal vasmaak. Sibu gee die bal vir hom uit en 5 meter van die doellyn af is daar min dinge wat vir Rufus Lambert gaan keer. Met twee ouens wat aan hom vasklou, beur hy in die hoekie oor vir die eerste drie van die wedstryd.

Wihan se skop is net-net links verby, maar hulle draf terug met ‘n titseltjie van ‘n sielkundige voorsprong. Die telling is 8-3 vir Bergkruin.

Van agter die pale slaak Leon ‘n sug van verligting toe die skop mis is. As hulle nou ‘n doel aanteken, loop hulle voor. Hy kan sien Wihan is ‘n bietjie gerattle, maar Rufus skep vir hom ‘n probleem. Die mense het die waarheid gepraat toe hulle gesê het hy is die beste flank in skolerugby – hulle noem hom die volgende Schalk Burger, en Leon begin verstaan hoekom. Die ou is ‘n freakin’ masjien! Hy is orals, soos ‘n wintermuskiet, besig om werk te soek of om sy opponente se spelpatroon te spoil.

Ewoud Heymans skop weer af.

*****

Juan gaan staan geïrriteerd toe die motor langs hulle stilhou.

“Sorry, man, kan julle dalk vir ons beduie waar is Hoërskool Bergkruin?”

Toe Juan sien wie die insittendes is, rek sy oë so groot soos pierings.

“Bryan…Wynand…Pierre…Derick! Jislaaik, dis regtig julle!”

Die Blou Bul-spelers in die motor lag.

“Kan julle ons soontoe vat?” vra Bryan Habana weer.

“Sure!” sê Juan vinnig en hy en Marli klim agter in en skuif in langs Pierre Spies en Derick Hougaard.

“Wow! Maar wat maak julle hier?” Juan se kop draai nog steeds.

“Ek en Pierre het in hierdie selfde Rugbyweek gespeel toe ons nog op skool was en omdat dit ons afnaweek was, het ons gedink ons skiet vinnig deur vir die final. Ons weet meer van julle skool as wat julle dink,” sê Wynand Olivier.

“Ons kan net nie onthou waar dit is nie,” sê Pierre Spies.

“Wow…” is al wat Juan nog steeds kan uitkry.

*****

Frans stamp vir Sibu af en hardloop om hom om die drie onder die pale te gaan druk.

“Damnit!” vloek Sibu.

“Toemaar, ons maak nou reg,” help Rufus hom op. Die wedstryd raak net strawwer by die minuut. Nadat Bergkruin gedruk het, het beide spanne elk nog ‘n strafskop oorgesit. Die halftydfluitjie behoort net ná die doelskop te blaas.

Rufus is reg. Ewoud Heymans se heelagter sit die skop oor en die sirene gaan af om halftyd aan te kondig. Met die telling nou op 11-13 in Ewoud Heymans se guns stap die spanne moeg van die veld af.

*****

“Hier’s ons,” kondig Juan aan en wonder bo wonder kry hulle ‘n parkeerplek skaars 5 meter van die rugbystadion se hoofhek af. Hulle klim uit en sien hoedat die manne afstap vir halftyd.

“Kom ons vind gou uit wat is die telling.”

Toe Juan die telling sien, sak sy moed in sy skoene.

“Ag, flip,” kom dit saggies oor sy lippe.

“Julle kan dit nog maak,” sê Derick Hougaard vir hom.

“Ek weet,” sê Juan. “Dis net…ek weet die ouens is baie tense en dis ons arch rivals, so hulle is nog meer gestres. Dis die eerste keer in vier jaar dat ons die kans het om die beker te vat.”

‘n Gedagte tref hom skielik.

“Kan julle ouens gou saam met my kom?” vra hy.

*****

“Ons kan nie soft tries bekostig nie!”

Jonathan is rasend. Mnr. Venter het hom net by die veld gekry en vir hom gesê hy los die span in sy hande en dat hy hulle ná die tyd sal sien. Nou moet hy die manne motiveer en homself nog ook positief hou.

“Ouens, onthou wat ons aan die begin van die week gesê het: ons wíl wen. Ons wíl hierdie week vir ons vat! Ons is die kampioene, ons is die wenners van hierdie Rugbyweek! Besef dit net, en speel dan soos ouens wat dit weet. Ek is nie bereid om dit weg te gooi na al ons harde werk nie. Flip, manne! Ons het deur soveel gekom hierdie week. Ons kan nie nou, na alles, hierdie beker deur ons vingers laat glip nie.”

Hy sien nie die Blou Bulle en Juan agter hom inkom nie.

“Elkeen van ons is ‘n Bryan Habana, ‘n Pierre Spies, ‘n Wynand Olivier, ‘n Derick Hougaard. Besef dit, manne, en speel dan so.”

“Okay…so wat doen ons dan hier?” kom dit van Pierre se kant af. Die Bergkruin-spelers se oë rek.

“What the…” val Wihan se mond oop.

“Dis Juan en die Blou Bulle!” sê Rufus verbaas.

Die ouens spring vinnig op hul voete om hul helde te groet en met hulle blad te skud.

“Manne, geniet julle dit darem?” vra Habana. Die ondefinieerbare antwoord is vir hom ‘n teken dat dit nie die geval is nie.

“Vergeet van almal wat vir julle kyk,” sê Wynand. “Ons was ook hier waar julle nou is. Dis nie nodig om te dink aan al die mense op die pawiljoen nie. Julle speel tog nie vir hulle eer nie, of hoe?”

“Wie het vir julle die talente gegee om te speel?” vra Pierre. “Al wat saak maak, is dat julle tot eer van Jesus speel. Dan is julle ware Kampioene, maak nie saak wat die telling sê nie.”

“Regte heroes,” las Derick aan. Juan en Jonathan se oë ontmoet mekaar en Jonathan knik.

“Juan, jy’s in. Wihan, vat vir ons die knieg. Sal julle ouens saam met ons bid?”

Die Blou Bul-spelers val by die kringetjie in. Nadat Wihan gebid het, sê hy:

“Onthou, ons doen dit vir Jesus.” Jonathan knik.

“Bergies…”

“Yes!”

“Bergies…”

“Yes!”

“Bergies…”

“YES!”

*****

Die tweede helfte skop teen ‘n tempo af wat skrik vir niks. Dis asof Bergkruin sowel as Ewoud Heymans se spelers nuwe energie gekry het. Toe die skare sien dat Juan op die veld is, gaan hulle heeltemal mal.

“Juan! Juan! Juan!” hoor hy en Juan kry ‘n vasberade trek op sy gesig. Vandag sal hy sorg dat hulle wen, al moet hy ook alleen dwarsdeur die hele Ewoud Heymans-span hardloop.

Dis ook nie lank nie, of Frans slaan die bal aan op hul eie kwartlyn en Wihan kry ‘n realtief maklike skopkans pale toe. Hy lê aan en, nes Derick, lek hy met sy tongetjie heen en weer voordat hy lostrek met ‘n sierskop.

14-13.

“Ons moet gaan score!” roep Jonathan vir Juan, en hy knik vir sy kaptein. Hulle moet soveel afstand moontlik tussen hulle en Leon-hulle kry.

Leon kan sien dat daar iets anders aan sy vriende se span is. Rufus is nou éérs bedrywig. Leon kyk vinnig kant toe en sien dan die Blou Bul-spelers daar staan. Okay, nou maak dit sense, dink hy met ‘n glimlag. As Bergkruin nie vandag wen nie, weet hy wraggies nie.

Die afskop is hoog en Jonathan vang dit pragtig raak en begin dryf. Rufus en die res van die voorspelers is by hom, terwyl Juan net wag dat die bal uitkom.

Omtrent op Ewoud Heymans se 10m stippellyn kom die bal uiteindelik uit en Juan kry dit in die hande.

Nou, dink hy. Hy skop ‘n chip-skoppie reg bo-oor Ewoud Heymans se onverhoeds betrapte voorspelers en sit dit teen die spoed van wit lig agterna. Hy raap die bal rakelings voor Leon se neus op. Leon duik vir sy bene, maar Juan stamp hom teen die skouer af sodat hy net grond vreet en duik onder die pale oor vir ‘n prag van ‘n drie.

Sy span en die skare is rasend van vreugde.

Leon staan half verdwaas op.

“Gedink jy gaan my vang?” vra Juan met ‘n skelm glimlag toe hy verby sy vriend terugdraf na sy eie span toe.

Leon skud net sy kop in ongeloof. Dis nie asof hy teruggehou het of iets nie! Juan moes daardie drie regtig wóú gehad het.

Wihan klits die skop gemaklik oor.

21-13.

Agter die pale roep Victor Swart sy span bymekaar.

“Moenie laat hulle ons nou ore aansit nie, manne!”

Leon luister skaars na wat sy kaptein sê. Flip, as hulle nie die beste span is nie, is dit nou maar een van daardie dinge, maar hy gaan nie toelaat dat Bergkruin sommer net so oor hulle begin hardloop nie. Juan het tog gesê dis reg dat hy alles gee. Dalk het hy nog nie álles gegee nie…

Die spel verloor geensins tempo toe Ewoud Heymans weer afskop nie. Inteendeel. Victor en Stefan betrap die Bergkruin-voorspelers onkant toe hulle die bal vang. Soos honger leeus op hul prooi sak die Ewoud Heymans-spelers op die bal toe. Die bal kom nie uit nie en die skeidsregter ken ‘n skrum aan hulle toe.

“Crouch…touch… pause…engage!”

Die skrum val nog voordat die bal ingesit kan word. Weer maak hulle reg om te skrum, maar weer eens val die skrum plat. Die skeidsregter hradloop om en gaan staan aan die ander kant van die skrum.

“Crouch…touch… pause…engage!”

Die skrum val nogmaals en die skeidsregter ken ‘n strafskop aan Ewoud Heymans toe. Die heelagter beduie dat hy pale toe gaan skop en die Bergkruiners val terug tot onder die pale.

“Pasop vir nalatige foute, manne,” sê Jonathan vir sy span. “Fokus net op wat ons moet doen.”

Die skop is oor en die telbord skuif aan.

21-16.

Wihan skop af en Bergkruin val met mening aan. Hulle dryf en maal en hou die besit en frustreer hul opponente grensloos. Ewoud Heymans se verdediging is egter rotsvas en Leon tackle asof sy lewe daarvan afhang.

Die minute tik verby op die stadion se horlosie en met 4 minute wat oorbly kry Bergkruin ‘n skrum op Ewoud Heymans se 5 meter stippellyn. Juan gooi die bal netjies in en Jonathan haak dit perfek. Hulle kanaliseer die bal vinnig na die agtsteman se voete toe en Juan tel dit op en gee uit na Wihan – en asof uit die niet verskyn Leon en onderskep die bal. Hy lê rieme neer vir die oorkantste doellyn, systap Bergkruin se heelagter en gaan druk die bal onder die pale. Die ondersteuners se lawaai verdryf alle ander geluide en Bergkruin kan maar net toekyk hoedat Ewoud Heymans na die oorskop die wedstryd so te sê beklink.

21-22.

“Laaste afskop,” kondig die skeidsregter aan toe Wihan die bal vat. Hy kyk na sy span, na die Blou Bulle langs die kant en op in die lug.

Watookal die telling – ons is heroes. Aan U alleen die eer.

Hy skop vir oulaas af. Die bal trek laag en ver en sit dit haastig agterna. Rufus is daar die oomblik toe die bal grond vat. Hy tel die bal op, gee dit uit na Juan wat kort op sy hakke was. Juan kyk oor sy regterskouer en sien hoedat Wihan nader kom. Vinnig gee hy die bal na hom toe uit. Asof in een beweging vang Wihan die bal en tref met ‘n skepskop pale toe. Die bal trek hoog, maar sekuur, deur die middel van die pale op dieselfde oomblik dat die sirene afgaan. Die skeidsregter blaas die eindfluitjie.

24-22.

“Jaaa!” gil Rufus dit uit. Wihan se hart klop nog teen ‘n duiseligwekkende spoed.

“Dankie, dankie, dankie, dankie, dankie..” is al wat hy fluisterend uitkry.

“Ons het gewen!” juig Ruan en hy hardloop na sy vriende toe. Wihan het op sy knieê neergesak en die res van hulle span sluit haastig by hom aan. Toe hulle klaar dankie gesê het, spring hulle jubelend op. Die beker is hulle s’n!

‘n Teleurgestelde Ewoud Heymans-span staan afgehaal nader. Die twee spanne vorm rye en bedank mekaar vir die wedstryd. Juan trek sy trui uit en hou dit na Leon toe uit.

“Nice drie, tjom. Ek’s bly jy het alles ingesit.”

Leon trek ook sy trui uit en gee dit vir Juan.

“Dit is vir my ‘n eer,” sê hy toe hy Juan se trui vat en sy stem breek. “Baie geluk. Julle verdien dit.”

Bergkruin se span tel vir Rufus, Wihan, Jonathan en Juan op en dra hulle op hul skouers terwyl hulle stadig hul oorwinningsronde rondom die veld doen. Die skare gee hulle ‘n staande applous. Rufus kan nie ophou glimlag nie. Hy kan nie dink dat hy al ooit in sy lewe so gelukkig gevoel het nie.

Kort daarna vind die prysuitdeling plaas. Rufus word aangewys as die Speler van die Wedstryd en ook Speler van die Week. Jonathan staan op toe hulle naam aangekondig word en gaan neem die Rugyweek-trofeë in ontvangs. Die toejuiging wat hulle ontvang toe hy die trofeë saam met sy span omhoog hou, laat hul gesigte en harte van trots gloei.

“Op die heroes!” roep Wihan uit en die res van die span jubel saam.

*****

Lank ná al die foto’s geneem is en die Blou Bulle weg is en al die sjampanje-proppe geskiet is en die feesvieringe by die skool se Sportkiosk tot ‘n einde gekom het, sit Juan, Wihan, Rufus, Leon en Marli op die wal van die sportstadion en kyk na die leë veld, wat nog steeds verlig word deur die helder spreiligte.

“Het julle gehoor?” vra Marli waar sy teen Leon se bene sit.

“Wat?”

“Ma en Rufus se ma gaan ‘n Skoonheidsalon oopmaak nadat sy die garage verkoop het.”
”Genuine?” vra Juan.

“Jip. Ek het dit al vanoggend by haar gehoor. Dis seker die eerste sane ding wat sy sê of doen vandat Pa met sy…streke begin het. Sy en jou ma ken mekaar blykbaar van een of ander kursus af, Rufus.”

“I had no idea,” antwoord hy. “Wel, dis goed. Sy weet nogal wat sy doen in ‘n salon.”

“Speaking of which,” sê Wihan. “As my oë nie tricks op my trek nie, het sy en Leon se pa al te lekker met mekaar gekuier vanaand…”

“Ag, jy speel!” sê Leon, maar hy kyk tog hoopvol in die rigting van die Sportkiosk. Rufus lag.

“Imagine hulle kom saam en trou en alles…dan is julle familie!” glimlag Marli vir Leon, wat haar stilmaak.

“Sjoesj!” sê hy en voor hy nog daaroor dink, soen hy haar net daar.

“O, hier kom ‘n ding,” raak Wihan droogweg kwyt en Juan en Rufus bars uit van die lag.

Dit word weer stil tussen die groepie kinders soos wat elkeen met sy of haar eie gedagtes besig raak.

“Binnekort is it weer back to reality,” breek Leon die stilte.

“Jip,” antwoord Rufus. “Alles weer terug na normaal, alles weer dieselfde.”

“Niks sal ooit weer dieselfde wees nie,” sê Wihan.

Juan knik en beaam dit.

“Dit kan jy weer sê.”

Hulle staan op en saam-saam stap die tieners by die sportstadion se hek uit.

Die stadion se spreiligte doof uit.

*****

DIE EINDE

*****

Rugbyskoolstorie/Heroes Vat Die Punch – deel 10

“Waar’s hulle?!” vra Juan die suster by ontvangs toe hy die hospitaal binnestorm met sy vriende kort op sy hakke.

“Hulle is bo, maar…”

Juan luister nie verder nie en hardloop die trappe drie-drie op. Bo in die gang hardloop hy in Leon vas, wat hom vasgryp.

“Waar’s hy?” skree-vra Juan en probeer verby Leon beur. Leon moet al sy krag inspan om vir Juan vas te hou.

“Juan…hy’s weg…” kom die woorde soos skeermeslemmetjies oor Leon se lippe. Juan syg teen die grond neer.

“Nee! NEE! Dis my skuld, ek moes nie…ag nee, dis my skuld!” skeur die woorde bitter deur sy stem en sy lyf begin te ruk soos hy huil. “As ek hom nie beskuldig het nie sou hy dalk nog…”

“Juan, sy beserings was net té erg, dis nie jou skuld nie, ou. Hy sou nooit…” probeer Leon, maar Juan val hom in die rede.

“Maar ek het gesê ek weet nie hoe hy sy beloftes gaan nakom nie! As ek hom net meer kans gegee het, sou hy dit dalk nog gemaak het! Dis alles my skuld! Ek wou nog só graag vrede gemaak het…”

Wihan, Rufus en Sibu verskyn aan die bo-punt van die trappe waar Leon met sy arms om Juan se rukkende skouers op die grond sit. Die toneel vertel vir alles wat hulle moet weet.

Juan kyk op.

“Waar is my Ma-hulle?”

Leon en Wihan help hom op en die ouens stap saam met Juan tot by die saal se deur.

“Ons mag nie ingaan nie, maar jou ma en Marli is binne,” beduie Leon sag en stoot die deur vir Juan oop.

Dit word die langste paar treë van Juan se lewe. In stadige aksie sien hy sy ma en suster wat eenkant staan en opkyk toe hulle hom sien, die masjiene wat nou soos spottende stukke blik rondom die bed staan…en Martin van Vrede se lewelose liggaam wat toegegooi onder ‘n laken op die bed lê. Juan stap nader en trek die laken van sy pa se gesig af weg. Sy oë is reeds toe en dit lyk of hy slaap.

“Was julle hier toe…” probeer hy krakerig. Marli knik en stap nader.

“Ja, ons het jou probeer bel en alles, maar jou foon was af en…”

Juan slaan sy vuiste oor sy oë en krimp ineen, maar Marli dwing hom om weer regop te kom.

“Boeta…hy het vir ons gesê hy is jammer. En…dat hy nie vir jou kwaad is nie. Dat hy eintlik só trots op jou is en dat ons vir jou moet sê…hy’s lief vir jou.”

Juan sit sy arms om sy suster se lyf en hulle hou mekaar vas.

“Regtig?” fluister hy oor haar skouer.

“Ja, regtig! Ag, Boeta, hy het so seer gehad, ‘n mens kon sien. Dis beter dat hy…dat hy weg is.”

Zelda stap nader na haar kinders toe en druk hulle teen haar vas.

“Alles gaan okay wees,” kry sy dit uit.

Miskien is sy reg, dink Juan. Miskien is sy reg.

*****

“Shit, dis bad,” breek Sibu die stilte waar hy, Rufus en Wihan saam met Leon onder in die hospitaal se wagarea sit. “You think he’s gonna play?”

“Wát?” vra Rufus, wie se gedagtes glad nie by die volgende dag se wedstryd was nie. “Jy kan dit mos nie van hom verwag nie, ou, is jy mal?”

“Ons sal reël, dan jol ons dit net later, ons is mos albei spanne hier in die dorp,” sê Leon.

“But what about the week? Are they just gonna end it?”

“Nee, Sibu, hulle sal seker net die uitspeel vir derde en vierde plek die hoofgame maak,” grom Rufus terug.

“Hey! Almal van julle! Hou net op met nonsens praat,” praat Wihan skielik hard. “Ek ken vir Juan. Hy sal speel. Hy sal die span nie in die steek laat nie en sal dit as ‘n klap in die gesig beskou as ons die game ter wille van hom uitstel, want dit sal beteken dat ons óók nie dink dat hy dit het wat dit vat nie. Nee, ek ken hom: hy sal wíl speel en ons kan nie namens hom besluit en die game uitstel nie.”

*****

Juan se vriende keer daardie aand sonder hom terug koshuis toe. By die koshuis loop Wihan, Rufus en Sibu vir Mnr. Venter en Jonathan tegemoet. Die nuus het hulle reeds bereik.

“Die wedstryd gaan voort, manne,” sê Mnr. Venter. “Maar Juan gaan nie speel nie.”

“Het Meneer met hom gepraat?” vra Wihan.

“Nee, maar hy kan nie speel in so ‘n emosionele toestand nie. Dis klaar nie goed vir die span se gees nie. As ons môre wil wen, het ons nie sy negatiewe invloed nodig nie, hoe hartseer dit ookal is. Ons kan nie hierdie kans deur ons vingers laat glip nie.”

“My bliksem!” skree Wihan en gooi sy selfoon op die vloer dat dit aan flenters spat. “Gaan alles vir Meneer en die hele donnerse dorp net oor wen, wen, wen? Wat van die spelers? Wat van ons as ‘n span? Wat van die ouens wat met hulle bloed en sweet op die veld elke wedstryd alles gee en net nóg pressure daarna kry? En hoe kan Meneer vir hom besluit of hy kan speel of nie as Meneer nie eens met hom gepráát het nie? Meneer weet mos nie hoe hy voel nie! Meneer kan mos nie net…”

“Kry jouself onder beheer!” skree Mnr. Venter en ruk vir Wihan aan sy skouers. “Ek het klaar gepraat. Ek stel voor jy gaan vat ‘n stort en kalmeer sonder om verder iets te sê waaroor jy spyt gaan wees en voordat ek besluit om jou onderkapteinskap van jou af weg te vat.”

Die ander ouens staan tjoepstil die toneel en aanskou. Wihan blaas nog soos ‘n beseerde buffelbul, maar hy bly stil.

“Jonathan, sorg dat hy rustig raak,” sê Mnr. Venter en stap met kort, driftige treë weg.

“Kom, Wihan. Chill, ou,” sê Jonathan en vat hom buitentoe. Sibu het intussen die koshuis binnegesluip, maar Rufus stap saam en hulle gaan sit by die sementtafeltjie.

Wihan is nog steeds boos.

“Wat die hel? Hoe kan Venter sommer net so besluit wat hy dink goed sal wees vir Juan?”

“Venter probeer ook maar net die beste keuse vir die span maak, Wihan. Onthou, as ons wen, is dit ons wat goed doen, maar as ons verloor, sê almal dis sy skuld. Hy is ook maar onder pressure.”

Wihan besef dat Jonathan gelyk het.

“Dis donners onregverdig,” brom hy onderlangs. “Hoekom kan ons nie net speel en dit goed doen, na die beste van ons vermoë, en dit net geniet en wen as ons die beste is nie? Hoekom moet daar altyd een of ander asshole wees wat kyk waar hy iets uit dit uit kan maak?”

“Want partykeer suck die lewe net,” sê Rufus. “Partykeer, nee, meeste van die tyd is dit die dinge wat heeltemal buite ons beheer is wat ons die ergste afpis, en dan moet iemand die punch vat. As ons ten minste net vir mekaar die shots vat, die kere wat ons dit actually kán doen, dan help dit al klaar.”

“Wow. Hy’s reg, weet jy,” stem Jonathan saam. Wihan sug gefrustreerd.

“Julle weet, partykeer dink ek die Here is verantwoordelik vir alles en dat Hy al die toutjies trek en dat dit Sy skuld is dat Juan se pa dood is. Maar ek weet tog dit is nie waar nie. Ons kan nie vir God verantwoordelik hou vir ons eie dom besluite nie en glo my, ek het hierdie Rugbyweek al ‘n hele paar gemaak. Dis goed om te weet ek kan jammer sê daaroor.”

“Is dit nie juis die punt nie?” vra Jonathan. “Dat ons juis toegelaat word om ons eie keuses te maak, ons eie foute te kan agterkom en dan dit te face wat na ons kant toe kom, maar dat ons, ten spyte van watter dom ding ons ookal aangevang het, deur Jesus se genade nog ‘n kans kry nie? En dat ons mekaar in die proses kan ondersteun nie?”

Wihan vee moegerig met sy hande oor sy gesig.

“Ek hoop so. Ek hoop genuine so.”

*****

Leon lê in die donker en staar na die dak. Die afgelope paar dae se gebeure rondom Marli en haar pa en die ongeluk het sy voete ‘n bietjie meer onder hom uitgeslaan as wat hy gedink het. Hoewel hulle nog nie amptelik saam is nie, het hulle in ‘n baie kort tydjie baie close geraak.

Hy wonder hoe hy sou opgetree het as hy in daardie posisie was? Toe hy daar saam met Juan op die grond gesit het, kon hy die ou se stukkendheid aanvoel. Om nie vir jou pa te kon groet voor hy dood is, en veral só dood is nie, moet ongelooflik sleg wees. Dit het hom aan sy ma laat dink. Waar is sy? Hy weet nie. Sy het net…gewaai. Wat aan die een kant half dieselfde ding is. Gelukkig het hy nog sy pa, so knorrig soos wat hy ookal is! Leon het hom, nadat hy van die hospitaal af teruggekom het, vir die eerste keer in ‘n lang tyd ‘n druk gaan gee en vir hom gesê dat hy lief vir hom is. Uit die bloute het Fanie Steyn, sonder om ongemaklik te raak, dit vir hom teruggesê! In daardie opsig, weet Leon, is hy eintlik baie gelukkig. Sy pa was nooit die een wat hom gedryf het om te presteer nie – dit het hy uit sy eie uit gedoen.

Die volgende dag se game kom by hom op. Hoe gaan ek soos gewoonlik alles kan gee? Hoe gaan ek vir Juan kan tackle? Leon spring op. Hy kan nie in die wedstryd speel nie. Hy gaan nou na Juan toe gaan en dit vir hom sê en môre sal hy vir die coach laat weet.

Leon pluk sy Rugby-sweetpaktop aan en sluip by die huis uit. Die nag is al koud, maar hy draf homself warm na Juan-hulle se huis toe.

Hoewel hy ‘n oomblik huiwer, lui Leon tog die voordeurklokkie. Hy kan sien dat Juan se kamerlig nog brand en na ‘n paar dowwe voetslae gaan die deur oop.

“Leon? Hey, ou, wil jy inkom?” nooi Juan hom moeg in, maar Leon keer.

“Ek het net kom sê ek gaan nie in môre se game speel nie. Ek…ou…ek gaan net te sleg voel as ek jou moet tackle en…”

Juan val hom met ‘n handgebaar in die rede.

“Moet nou nie jouself simpel hou nie, Leon. Ek weet mos hoe dit is, man! Flip, ou, as jy nie môre alles gaan gee wanneer jy teen ons speel nie, kom skop ek persoonlik jou gat. Dis nou as ek speel. Ek hoor by Wihan en Rufus ek is gedrop vir môre se game. Venter het my nie eens self gesê nie. Maar sy moer. Ek wíl môre speel en ek gáán môre speel, selfs al moet ek die ou in my plek met ‘n bloedbesering van die veld af kry.”

Leon staar hom sprakeloos aan.

“Jy’t klaar besluit, nè?”

“Jip. So, doen my ‘n guns en probéér my môre tackle!”

Leon slaan sy arms om Juan sy lyf en druk hom teen hom vas.

“Ou, ek weet nie waar jy die krag vandaan kry nie. Maar ek is daar vir jou wanneer jou batterye pap raak, oraait?”

Juan glimlag moeg.

“Ek weet, tjomma.”

*****

Nadat Leon daar weg is, sleepvoet Juan kombuis toe om vir homself ‘n glas warm melk te gaan maak. Alles was nog net crazy van vroeër die aand af. Toe hulle uiteindelik by sy pa weg is, was daar nog net die heeltyd mense rondom hulle. Hy het nog nie kans gekry om regtig te dink oor dit wat gebeur het nie, hy moes nog net sterk bly. Sy ma was nie veel werd nie en Marli het vroeg al na haar kamer toe verdwyn. Hy kon in die hospitaal al sien sy gaan vinnig ‘n duck maak.

Juan teug aan die warm melk. Hyself het eers ‘n ander draai gaan loop voordat hulle by die hospitaal weg is. Dis half asof sy voete hom outomaties na Rozaan se kamer toe geneem het. Sy het regopper in die bed gesit toe hy daar aankom.

“Hy’s dood,” is al wat hy kon uitkry nadat hy op die houtbankie by haar bed gaan sit het.

“Ek is jammer om dit te hoor,” het Rozaan gesê en dit werklik bedoel. Juan het haar hand gevat en sy het dit nie teruggetrek nie.

“Ek gaan weg, Juan,” het dit ná ‘n rukkie amper soos ‘n fluistering uitgekom. “Ek gaan by my tannie-hulle in Bloemfontein bly. My pa-hulle wil hê ek moet wegkom van alles hierso af en ek stem saam. Hulle praat in anyway al ‘n ruk lank van trek en oor ‘n paar maande sal hulle ook soontoe kom.”

“Wanneer gaan jy?”

“Môre al.”

“So gou?”

“Ja. Dis nogal snaaks, maar dis half cool want hulle kom my met ‘n helikopter haal van Bloemfontein af.”

Juan het saggies op sy lip gebyt.

“Gaan jy fine wees?”

“Ek dink so, Juan. Ek wil my lewe hierdie keer van die begin af reg lewe en ek gaan dit nie in Bergkruin regkry nie. En, Juan…ek gaan nie kontak hou nie. Ek gaan ‘n ander selfoonnommer kry en ek gaan jou naam erase…”

“Maar hoekom?” het hy haar in die rede geval, maar sy het hom stil gemaak.

“Want dis beter so. Ek weet ons het nie net slegte tye gehad nie en ek wil jou graag onthou soos wat jy vanaand hier gaan uitstap. Dis nie dat ek vir jou kwaad is of jou wil afskryf nie, dis net…jy is deel van die hoofstuk wat ek môre oggend hier afsluit. Probeer verstaan?”

Juan het sy nat oë stil-stil met sy hande afgevee.

“Die plek gaan suck sonder jou, weet jy dit? Maar as dit is wat jy moet doen, is dit goed so. En wie weet, miskien loop ons mekaar eendag tog weer raak.”

“Ek twyfel,” het sy saggies gespot en met haar oë na haar bene beduie. Juan het ook saggies gelag en opgestaan.

“Totsiens, Rozaan. Ek hoop..ek bid regtig net die beste vir jou op die pad vorentoe.”

Sy het vir oulaas sy hand gedruk.

“Totsiens, Juan van Vrede. Mag jy die man word wat jou van sê jy is.”

*****

Rugbyskoolstorie/Heroes Vat Die Punch – deel 8

Vir die duur van die week het Bergkruin se Eerstespan in hul eie skool se koshuis ingetrek sodat hulle as span saam kan bly. Daarom sit Juan, Rufus en Wihan laat die aand buite teen die muur en hou nabetragting. Wihan is nog steeds omgekrap oor die aanmerking van die graad 9 seun.

“Dink julle ouens ek is onder-kaptein omdat my pa ryk is?” vra hy naderhand reguit. Juan lag.

“Ag, asseblief, ou. Niemand gee groter borge as my pa nie en ek het dit nie gemaak nie. Ek bedoel, wat het jou pa vir die skool geskenk – ‘n bus?”

Wihan besef dat Juan gelyk het. Hoewel dit nie op die oog af so lyk as ‘n mens na hul huis sou kyk nie, is sy ouers nogal wel-af. Hulle loop egter nooit en spog met hul geld nie en die kinders is al van kleins af geleer dat geld iets is wat verdien moet word. Sy pa sou nooit vir die skool geld gegee het net sodat hy onder-kaptein van die Eerstespan kan word nie. Maar hy wonder tog.

“Ja, okay, maar ek wonder nog hoekom het Venter my onder-kaptein gemaak. Onthou julle, hy het gesê sy redes is sy eie. Nou flippen staan almal en skinder dat my pa hom omgekoop het.”

“Maar hy het mos nie,” sê Rufus. “Ou, vat dit van my af – daar gaan altyd stories wees, veral as ‘n mens dit nogal groot maak. Mense like dit om die ouens op wie hulle jaloers is, sleg te laat lyk, selfs al beteken dit hulle moet iets uitlieg. Mense is weird goed. Skinder is vir die meeste mense soos…soos wat gym vir Leon is. Hulle kan nie daarsonder klaarkom nie. En hulle gee ook nie regtig om wie in die proses aftjop nie.”

Wihan glimlag.

“Julle is seker reg. Maar ek wonder net oor Venter.”

“Nou hoekom vra jy hom nie môre nie?” vra Juan. Wihan bly ‘n paar oomblikke stil en skud dan sy kop beslis.

“Almal se moere. Dis môre die Boot-Out. Daar sal ek vir hulle wys dat ek kán skop. En dat ek my plek in die span en my onder-kapteinskap verdien.”

In die verte hoor hulle ‘n dowwe slag.

*****

Die Laughing Hyena is tjok en blok met jong mense van die dorp, besoekende rugbyspelers en hoërskoolkinders wat ‘n kans om uit te gaan aangegryp het. Dis nie ‘n baie groot kuierplek nie, maar wel ‘n baie gewilde een en veral tydens die Rugbyweek is dit elke aand stampvol.

Rozaan het haarself al die heel aand opgeskeep met Wayne, so ‘n surfer-dude wat vir Kuswag buitesenter speel. Sy weet nie veel van hom af nie, maar sy weet sy het sy aandag en dis vir haar heeltemal genoeg. Soos wat hulle by een van die tafeltjies saam met sy spanmaats sit en kuier, is sy hande op ‘n verkenningstog van hul eie en sy laat hom begaan. Dis vir haar lekker om vir ‘n slag met ander ouens te doen te kry. Boonop hoef sy nie vir Juan of een van sy vriende te face nie.

Die afgelope tyd ná hulle uitgemaak het, het sy wel verlig gevoel, maar dit was nie net all shits and giggles nie. As sy pouses vir Juan by sy vriende gesien staan het, het sy nogal daarna verlang om net by hom te kon wees. Hy het darem ook maar killer-looks en eintlik is hy ‘n baie decent ou. Hy was immers vrek romanties aan die begin van hulle verhouding en as hy haar gesoen het, het dit vir haar elke keer gevoel asof die wêreld regtig ophou draai. Maar hier na die einde toe…sy kon net nie agterkom wat hom presies pla nie. Eintlik het sy nie regtig omgegee nie.

Nou het sy vanaand hierdie seekat opgetel en sy weet dat hy vroeër of later groter planne in sy kop gaan kry, as hy dit nie alreeds het nie. Sy wonder of sy van hom ontslae moet raak of hom net moet toelaat?

Hel, Rozaan, kom die stemmetjie van binne af. Jy oorweeg dit tog nie ernstig nie, doen jy?

Miskien, antwoord sy. Miskien is dit nie so bad nie. Wayne het sulke cute kuiltjies in sy wange en hy betaal nog die heel aand vir my drinks.

So? Is dit genoeg rede om met hom seks te hê? Cute kuiltjies en die feit dat hy vir jou drinks betaal? Gaan dit nie oor liefde nie?

Natuurlik gaan dit oor liefde, blaf Rozaan in haar gedagtes terug. Liefde maak! Ha-ha.

Okay, kom die stemmetjie. Jou keuses is jou eie. Ek wil net hê, voordat jy enige besluite finaal neem, kyk net eers na Wayne en dan maak jy net seker of hy regtig die ou is met wie jy die eerste keer in jou lewe wil seks hê.

Vir ‘n oomblik kyk sy na Wayne se profiel. Hmmm. Not bad. Maar dis asof hy vervaag en Juan se profiel vir haar duideliker word. Rozaan skud haar kop vinnig om die beelde uit haar gedagtes te kry. Juan is geskiedenis, vir wat dink sy nog aan hom?

Wayne draai na haar en soen haar in die nek.

“Alles okay, babe?” vra hy en trek haar hand nader aan sy been. Rozaan voel meteens baie ongemaklik en weet skielik dat Wayne definitief nié by haar gaan kry wat hy heel waarskynlik soek nie. Sy trek haar hand terug en maak dit dan los van syne.

“Ja, wat, dankie. Wil jy nie vir ons nog ‘n shooter gaan kry nie?” vra sy en blaas vir hom ‘n soentjie met ‘n pruilbekkie. Wayne frons effens, maar staan dan op.

“Sure. Ek’s nou weer hier.”

Rozaan sit terug in haar stoel. Vanaand gaan ‘n lang aand wees.

*****

So besig as wat die Laughing Hyena met die jonger garde is, net so wemel Hoërskool Bergkruin se Sportkiosk met afrigters, spanbestuurders, onderwysers en ander amptelike ondersteuners wat ná die wedstryd saam kuier.

Martin van Vrede staan eenkant en lag kliphard vir ‘n grap wat een van Bothaville se afrigters vertel het. Hy is blink gedrink, maar hy het nog glad nie planne om huiswaarts te keer nie. Daarvoor kuier hy heeltemal te lekker.

Teen middernag moet die Sportkiosk sluit en die mense keer drentelend terug na hul onderskeie huise, hotels en gastehuise. Martin stap slingerend saam Mnr Spies uit. Mnr Spies het ‘n baie rustiger aand agter die rug as Martin en help hom regop toe hy teen die deurkosyn steier.

“Jy gaan sekerlik nie self terugbestuur huistoe nie, Martin?” vra hy. Martin beduie met sy hand in die lug.

“Hoekom nogal nie? Ek kán…bestuur. Ek hét…karre. Karrrre. Ek het…kán self regkom.”

“Laat ek jou gaan aflaai,” bied Mnr Spies weer aan, maar Martin vererg hom.

“Los my uit, man! Probeer ek jou babysit?” kom dit ietwat moeisaam terwyl hy tot by sy BMW, wat reg by die sportgronde se hek staan, vorder. Mnr Spies probeer hom vir oulaas keer en sit sy hand op Martin s’n toe hy die motorsleutels in die deur se slot druk.

“Martin, jy’s dronk. Dis gevaarlik op die pad!”

Martin klap sy hand weg en swaai dan wild ‘n hou na Mnr Spies se gesig toe. Mnr Spies moet net koes en Martin klap sy deur hard toe.

“Ek…is dalk dronk, maar ék…kan bestuur. Ek is nie ‘n flop nie. My seun het dalk…vanaand soos ‘n stuk stront gespeel…hel, hy ís een…maar ek…is nie. Ek is nie! Ek…is ‘n sukses. Sukses!” Met die laaste woord as ‘n uitroep trek hy met skreeuende bande weg sodat die brandmerke op die teer agterbly. Mnr Spies bly verdwaas in die pad agter.

*****

“Kom ons gaan Bucks toe!” stel iemand voor. Die voorstel om te gaan dans vind algemene byval onder Wayne en sy vriende.

“Is jy lus om te gaan dans?” vra hy vir Rozaan. “Ons hoef nie lank te bly nie. Ons moes eintlik al terug gewees het daar by daai koshuis waar ons slaap, maar ons sal net insneak, dan word ons coach nie wakker nie.”

“Reg met my,” sê sy. As hulle tussen ander mense bly, is sy dalk vir die res van die aand veilig. Daar kan sy darem met ander ouens ook dans. Sy raak nou bietjie moeg vir Wayne en sy kuiltjies, hoe cute dit nou ookal is.

Wayne en Jacques Steynberg het deur die loop van die aand met mekaar begin kuier en Jacques beduie vir hom en Rozaan om sommer saam met hom in sy afslaandak-sportmotor te klim. Hulle twee en Lisa gaan sit op die agterste sitplek terwyl Skalla voor langs Jacques inklim. Hulle maak nie hul gordels vas toe Jacques met ‘n gebrul wegtrek nie.

*****

Martin sukkel om die motor te beheer. Sy hande kry dit nie lekker reg om die stuurwiel en die rathefboom gelyk te hanteer nie. Dis asof hy net nie die ratte oorgesit kan kry nie. Met ‘n gevloek buk hy met sy kop af om nader te kyk na wat daar aangaan.

Die dringende, harde toeter van die swaar beestrok laat hom verskrik opruk. Martin pluk die stuurwiel wild heen en weer, terwyl sy voet al hoe swaarder op die petrolpedaal lê. Die kar begin spin en hy verloor heeltemal beheer. Die vragmotor stop nie.

*****

Skalla lag hard en mors sy bier op Jacques se skoot uit.

“Hey, bra! Check waar jy mors!” raas Jacques en probeer met sy een hand sy skoot droog vee. Skielik gil die meisies van die agtersitplek af. Jacques kyk benoud op en vloek hard.

“Pasop!” skree Wayne. Dis te laat. Byna gelyktydig tref Jacques, Martin van Vrede en die leë beestrok mekaar. In die stil naglug kan ‘n mens die slag myle ver hoor.

*****

“Juan! Juan, word wakker!”

Juan word stadig wakker en loer deur skrefiesoë na Rufus en Jonathan.

“Mmmm? Watsit?” vra hy deur die slaap. Rufus kyk na Jonathan. Jonathan haal diep asem.

“Juan, ou, ek het vir jou slegte nuus,” begin hy. Juan sit effens meer regop en frons dan vir Jonathan.

“Watse nuus?”

Rufus gaan sit langs hom op die bed.

“Daar was ‘n moerse ongeluk in Kerkstraat. Twee karre en ‘n beeslorrie het almal mekaar getref. Juan…jou pa was in die ongeluk. En Rozaan.”

Juan is nou wawyd wakker.

“Wat? Wat het gebeur? Is hulle…?”

“Niemand weet nog presies nie,” sê Jonathan. “Ons het nou net die nuus gekry. Jou ma het vir Venter gebel. Ons weet net dis bad, Juan.”

Juan voel hoe daar ‘n ysterhand stadig maar seker om sy hart vou en begin om dit vas te druk. Sy pa én Rozaan! As hulle moet doodgaan…dit sal vir hom ongelooflik sleg wees. Al is hy en Rozaan nie meer ‘n item nie, sou hy dinge tussen hulle darem weer ten minste tot by vriendskap wou laat vorder, hulle kom tog immers ‘n lang pad saam. Wat sy pa aanbetref…hy weet nie regtig hoe hy oor sy pa voel nie, eintlik is hy nog moer kwaad vir hom, maar dit sou darem nice gewees het om met hom te kon vrede maak. Hel, dit sou nice gewees het as die ou net weer met hom sou wou praat!

“Ons moet seker hospitaal toe gaan?” vra hy nadat hy ‘n rukkie net voor hom uitgestaar het. Rufus knik.

“Ons sal saam kom, ek en Wihan. Ek gaan hom net gou wakker maak.”

“Nee, los hom,” keer Juan. “Hy moet môre goed doen in die Boot-Out, hy moenie nou oor my worry nie.”

“Goed,” sê Jonathan. “Trek gou julle sweetpakke aan, dan kry ek julle voor. Ons ry sommer met my kar.”

*****

Toe hulle by die hospitaal kom, is Juan se ma reeds daar.

“Waar is Marli?” vra hy nog voordat sy hom kan groet.

Zelda van Vrede is ‘n baie verwarde, bewerige vrou en ma om 01:30 in die oggend.

“Sy sit hier om die draai. Leon is by haar. Hy het nog by ons huis koffie gedrink toe ons die nuus gekry het.”

Juan storm by haar verby en kry vir Leon en Marli, waar Leon troostend met sy arms om haar sit. Leon kyk op en sien vir Juan en Rufus.

“Hey, ouens,” groet hy hulle en staan op. Die ouens druk mekaar vas. Juan se oë is ‘n warboel van vrae.

“Hoe…hoe erg is dit?” vra hy vir Leon.

“Rozaan-hulle was vyf mense in die kar. Sy en Lisa en so ‘n ander ou van Kuswag het saam met Jacques en Skalla in Jacques se convertible gery. Ons dink hulle was heel moontlik op pad Bucks toe. Jou pa was in die ander kar en dan was daar die beeslorrie.”

“Wat weet ons van die mense?” van Rufus dringend. Leon se stem begin effens te kraak.

“Lisa en die Kuswag-ou is op slag dood. Sy naam was Wayne. Hulle het agter in gesit, maar die beestrok was leeg en het half op sy kant bo-op die convertible geval en hulle getref. Die ander weet ons…nog nie regtig iets van nie.”

“Dis presies die donnerse tipe ding wat my pa sal aanvang. Seker lekker gesuip gewees. Bliksem!” vloek Juan.

Rufus skud sy kop stadig.

“Klink na ‘n helse gemors.”

Juan gaan sit langs Marli en druk haar teen hom vas. Sy begin van vooraf te huil. Leon beduie vir Rufus dat hulle die twee ‘n bietjie alleen moet los en hy vat hom eenkant toe.

Rufus kon die huiwering in Leon se stem hoor toe Leon van die ongeluk vertel het.

“Ou, sê my reguit: hoe erg is die ander mense?” vra hy hom tromp-op. Leon kyk eers ‘n oomblik weg en praat dan afgemete, amper asof hy elke woord versigtig weeg en mooi dink of hy dit werklik wil sê.

“Die kans dat die ander mense in die karre dit gaan maak is op hierdie stadium bitter skraal. Die lorriedrywer is fine, hy het net ‘n paar snye en kneusplekke en ‘n gekraakte rib, of so iets. Jacques was nog conscious toe die Medical Rescue op die toneel opgedaag het, maar hy was baie deurmekaar en het die heeltyd onverstaanbare goed gesê. Skalla se sitplek het met die slag heeltemal agtertoe geskuif…en Rozaan se bene vergruis. Sy was nog bewusteloos toe hulle met haar hier aangekom het, maar die dokters is op die oomblik besig om haar te stabiliseer. Hulle gaan waarskynlik albei haar bene van onder haar knieë af moet afsit.”

Jonathan het intussen by hulle kom staan en fluit saggies. Leon bly ‘n oomblik stil voordat hy verder praat. Hy vat ‘n papierkoppie en tap dan ‘n bietjie water uit ‘n waterhouer daarin. Ná ‘n paar slukke praat hy verder.

“Skalla is ook deur die lorrie getref, maar die lorrie se oop venster het so half bo-oor hom geval, so hy gaan ook oraait wees, behalwe dat hy albei sy arms op iets soos vier verskillende plekke gebreek het.”

“En Juan se pa?” vra Jonathan. Leon huiwer, haal dan diep asem, vat nog ‘n sluk water en asem dan stadig uit.

“Juan se pa is op elke moontlike masjien wat hierdie hospitaal het om hom aan die lewe te hou.”

*****

Byna twee ure later kom die dokters uiteindelik te voorskyn. Een van hulle, Dr. Grobbelaar, beduie vir die moeë groepie mense om in ‘n kleinerige vertrek in te gaan. Leon, Juan, Rufus en Marli stap in, met Zelda van Vrede wat hulle met periodieke snikke volg. Jonathan het intussen na die koshuis teruggekeer.

“Laat weet my sodra daar enige verdere nuus is,” het hy vir Leon gesê nadat hulle selfoonnommers uitgeruil het.

Dokter Grobbelaar maak die deur agter hom toe. Baie kalm en versigtig deel hy die nuus met hulle mee: Lisa en Wayne is op slag dood, terwyl Jacques, Skalla en die bestuurder van die beestrok ligte beserings opgedoen het – hoofsaaklik beenbreuke, kneusplekke en snywonde. Hulle gaan in die hospitaal bly vir observasie. Rozaan se dubbele amputasies is vir 10:00 die oggend geskeduleer. Sy sal nooit weer kan hokkie speel nie.

Martin van Vrede se toestand is kritiek, maar stabiel. Hy het nog nie sy bewussyn herwin nie en hoewel die dokters baie bekommerd oor hom is, verseker Dokter Grobbelaar hulle dat die dokters alles in hul vermoë doen en gaan doen om hom deur te haal.

Toe hy klaar gepraat het en weg is, stap Zelda en Marli ook uit. Leon, Juan en Rufus bly agter. Juan sit net agteroor met sy kop teen die muur en sy oë toe. Vir die eerste keer is dit regtig ‘n realiteit: sy pa kan doodgaan. Sy pa, wat hom so uitgeskel het vir alles wat sleg is, hulle geslaan het en stadig maar seker besig was om homself en sy besigheid weg te suip, kan actually doodgaan.

Leon staan op en strek sy bene en sy arms. Die spanning van die aand, voor en ná die ongeluk, laat hom styf voel. Dit help altyd om ‘n slag goed te strek, het hy al geleer. Dis goed om net ‘n slag vars suurstof in die longe te kry en die bloed deur jou lyf te laat sirkuleer.

Rufus lyk en is moeg. Hulle was skaars in die bed gewees toe Jonathan hom kom wakker maak het en hy het vroeër die aand ‘n woeste game gespeel. Toe was daar nog die simpel graad 9 laaitie met sy vertraagde opmerking, wat vir hom byna net soveel as vir Wihan ontstel het.

“Dink julle…wil julle bid?” vra hy terwyl hy vorentoe sit. Juan skud sy kop.

“Ek’s nie lus nie.”

Leon skuif sy stoel nader aan Rufus.

“Dis okay, tjom, jy hoef nie as jy nie wil nie. Ons sal,” sê hy. Hy begin ook dan sommer eerste bid, iets wat hy twee maande vantevore nie regtig gedink het hy sou doen nie. Rufus gaan spontaan aan toe Leon klaar is. Ook vir hom is hard-op gebed ‘n handeling waarmee hy homself nie voorheen sou assosieer nie, maar in die vroeë oggendure kom dit vir hom verrassend natuurlik.

Toe hy klaar is, kyk hy en Leon op. Juan het skynbaar aan die slaap geraak, want hy sit doodstil met sy oë toe, maar dan begin ook hy te bid.

“Ag, Here, ek is moeg en ek weet nie hoe ek moet voel nie. Ek is kwaad en deurmekaar en vaak en ek weet nie wat gaan gebeur nie. Ek wil net graag Rugbyweek speel, asseblief, Here, en ek wil net graag vrede maak…”

Juan se stem breek en rou snikke skeur deur sy lyf.

*****

Wihan en Sibu staan vir mekaar ‘n rugbybal en pass kort voor die Boot-Out, ‘n skopkompetisie tussen die skoppers van die verskillende skole. Elkeen van die 20 skole nomineer hul beste skopper om van 3 voorafbepaalde posisies af te skop. Daarna dring die beste 10 deur na die volgende ronde, dan die beste 5 en uiteindelik die finale 3.

“Is jy okay, boerseun?” vra Sibu vir Wihan. Wihan glimlag moegerig terug.

“Ja, wat, jong. Ek worry net oor Juan.”

“Flip, that’s bad, hey? Eish, I’m glad I’m not him.”

“Mmmm.”

Wihan was aanvanklik bietjie vies dat hulle hom nie wakker gemaak het om saam hospitaal toe te gaan nie, maar toe hulle teen 05:30 terug by die koshuis aangekom het, het Rufus hom vinnig ingelig oor die stand van sake en dat Juan gesê het Wihan moet eerder rus sodat hy goed kan doen met die skopkompetisie. Die res van die span is gelukkig dié dag af en daarom lê Juan en Rufus nou en slaap.

Die nuus van die ongeluk het met die spoed van witlig deur die dorp versprei. Die stories daarmee saam natuurlik ook, maar baie gou het almal geweet van die twee jongmense wat gesterf het en die ander wat nog in die hospitaal lê. Kuswag het uit die skopkompetisie uit onttrek en die span besluit nog of hulle met die week moet voortgaan.

“Het jy gehoor van Lisa se ouers?” probeer Sibu weer die gesprek aan die gang kry. Wihan skud sy kop.

“Wat van hulle?”

“Hulle gaan Jacques se pa-hulle sue vir manslaughter. Apparently that Kuswag-outjie’s parents ook.”

“Jacques-hulle gaan dun skyt,” sê Wihan. Jacques se pa is vrek ryk en geld was nog nooit ‘n probleem nie, maar hulle gaan sukkel om hierdie storie op te cover. Dis in ‘n effense ander klas as vroulief Rowena se drankprobleem.

Een van die provinsiale skeidsregters, wat hierdie week die wedstryde hanteer, kom aangestap en die seuns staan nader, sodat hulle elkeen ‘n nommer kan trek om die volgorde waarin hulle gaan skop te bepaal. Wihan trek nommer 8. Hy is tevrede – dis nie heel eerste nie en dis ook nie heel aan die einde nie. Hoe meer druk hy van homself kan afhaal, hoe beter. Hy gaan elke greintjie konsentrasie nodig hê en daarom draai hy doelbewus sy gedagtes weg van die ongeluk. Hy kan nie die ruskans wat hy gegun is, terug in Juan se gesig gooi nie. Vandag móét hy bewys dat hy sonder twyfel op meriete in die span is, dat sy skopvoet niks makeer nie en dat sy onder-kapteinskap nie deur geld aan hom toegesê is nie. Stilweg bid hy om genade, krag, rustigheid en fokus.

“Aan U alleen die eer,” sluit hy sy gebed saggies af.

Die eerste skopper stel op.

*****

Juan en Rufus keer ná ‘n paar uur se slaap terug na die hospitaal. Leon het laat weet dat hy ook oppad is, maar Marli slaap nog by een van haar vriendinne se huis.

Juan groet sy ma skrams toe sy hom sien.

“Enige nuus?” vra hy. Sy skud haar kop.

“Nog niks. Alles is nog net dieselfde met Pa soos wat dit gisteraand was. Rozaan…die dokters is op die oomblik besig met haar.”

“Kan ek by Pa ingaan?” vra Juan en hy weet nie regtig hoekom hy dit vra nie.

“Ja,” antwoord Zelda. “Maar net vir ‘n kort rukkie.”

Juan stap die hoë-sorg eenheid van die hospitaal binne en sy maag trek amper dadelik op ‘n knop. Die swaar reuk van ontsmettingsmiddel en swak pasiënte penetreer sy neusgate en laat hom wens hy was nie daar nie.

Hy sien byna nie sy pa raak tussen al die pype en masjiene wat rondom hom staan nie. Vir ‘n oomblik twyfel hy of hy by die regte bed is, maar dan besef hy dat dit nie ‘n fout kan wees nie. Hy sukkel om alles in te neem: naalde, groot pype, klein pypies, masjiene wat biep-biep-biep, suurstofmasker, hart-long masjien, dialise-masjien, drups en nog ‘n spul ander goed wat hy nie kan uitken nie.

Skielik voel dit vir Juan asof die mure hom vasdruk. Hy moet hier uitkom, nou! Hy bars by die kamer uit en word buite oor ‘n balkon naar.

Rufus en Leon, wat intussen daar aangekom het, draf nader. Leon gee vir hom ‘n glas water aan. ‘n Baie bleek Juan sluk daarvan, spoel sy mond daarmee en spoeg dit dan oor die balkon se reling uit.

“Kom ons waai,” sê hy vir hulle. “Ek kan nie nou hier wees nie.”

*****

Drie…twee…een.

Wihan tref die bal en stuur nog ‘n skop met sy regtervoet sekuur tussen die pale deur. Hy draai om en glimlag vir Sibu, wat van die kantlyn af met twee duime opwaarts sy goedkeuring wys.

“Go, white boy!” skree Sibu vir Wihan en hy lag. Hy skop vandag briljant in die Boot-Out. Hy het nog nie met één skop ongemaklik gevoel nie en elkeen was sover nog ‘n skitterpoging.

“Right, die finale drie skoppers is Jakes Smith, Ferdie van der Westhuizen en Wihan Gerber.”

Teleurgesteld draai die ander skoppers om en gaan van die veld af. Vir oulaas trek hul elkeen ‘n nommer en Wihan trek nommer 3. Nie ideaal nie, dink hy, maar ek gaan nie toelaat dat dit my nou stop nie.

Jakes Smith skop eerste. Hy is Maritzburg College XV se Heelagter en ook hul regte Eerstespan se stelskopper. Nes Wihan het hy ook nog nie ‘n skop gemis nie en hierdie een is geen uitsondering nie.

Ferdie van der Westhuizen volg ná hom. Hy kom van Bothaville en speel Losskakel. Sy eerste brouskop was tydens die vorige ronde en dit was teen ‘n baie slegte hoek. Hierdie skop klits hy egter gemaklik oor.

Wihan stel sy bal op. Hulle is niks, Wihan. Hulle bestaan nie. Hy trek los en laat die bal netjies oor die dwarslat seil.

Jakes mis ook nie sy tweede skop nie, maar met Ferdie se tweede skop skil die bal van sy voet af en trek regs van die pale verby. Hy is sigbaar kwaad vir homself en laat ‘n kreet.

Wihan besef dat die kompetisie nog enige kant toe kan gaan, ten spyte van Ferdie se mislukte poging. Daarom maak hy seker van sy treë en dwing homself om nie oorhaastig te skop nie. Sy tweede poging is ook suksesvol en Sibu moedig hom met ‘n gefluit aan.

Terwyl Jakes vir sy derde skop regmaak, kom Juan en Rufus by Sibu aan.

“Is dit die finale ronde?” vra Rufus.

“Jip,” sê Sibu.

“Hoe gaan dit hier?” wil Juan weet.

“Wihan skop soos ‘n monster, he’s awesome today,” sê Sibu trots. Dan sien hy eers vir Juan raak. “Hey buddy! Shit, man, is jy okay?”

Sibu sit sy hand op Juan se skouer en Juan knik.

“Dis vir my beter om hier te wees, thanks, Sibu. En sorry dat ek gisteraand op die veld so ‘n ass was. Mooi drie, hoor.”

Sibu maak ‘n afwysende gebaar met sy hand.

“Ag, dis niks daai nie. We were all lekker gestress, so don’t worry about it. Kom ons check vir Wihan.”

Hulle fokus hul aandag op die drie skoppers en die skeidsregter op die veld. Ferdie het sopas sy laaste skop misgeskop en vloek hard. Hy kan nie meer wen nie.

Wihan weet dat sy eie laaste skop gaan bepaal of hy tweede gaan eindig, en of hy en Jakes dalk nog ‘n skop elk gaan kry.

Hy maak seker van die bal, maak seker van sy treë…en skop die bal dan dat hy hoog trek. Dis oor! Die luide toejuiging van sy vriende laat hom na die kantlyn toe kyk en glimlag. Hy waai vir Sibu en die ander manne wat vir hom staan en hande klap. Die res van hulle span het ook intussen daar aangekom en al die ouens staan breëbors met gevoude arms en moedig hom aan.

Die skeidsregter roep vir Wihan en Jakes nader. Elkeen gaan nog een skopkans kry. As hulle daarna nog steeds gelyk is, deel hulle die kompetisie.

Hierdie keer skiet die skeidsregter ‘n muntstuk op en Wihan wen die loting. Hy besluit om Jakes eerste te laat skop.

In spanning staan Bergkruin se Eerstespan en toekyk. Wihan het ‘n ent agter Jakes gaan staan en hou die groot stelskopper fyn dop.

Jakes trek los – en die bal skuur net-net links van die linker regoppaal verby. Dis mis! Wihan besef dat hy net één kans het om die kompetisie te wen. Net focus, Wihan. Net focus.

Hy stel die bal versigtig op. Jakes het eenkant by die skeidsregter gaan staan. Wihan kan voel hoedat almal se oë op hom vasgenael is. Hierdie skop is ‘n maak of breek oomblik. Dit kan bewys dat hy sy posisie werd is.

Dit kan bewys dat hy die druk kan hanteer.

Dit kan bewys dat hy sy onder-kapteinskap deur en deur verdien…

Wihan lek vinnig oor sy lippe en skop dan die bal. Hy het hom nie presies getref soos wat hy beplan het nie en die bal trek gevaarlik na regs Vir ‘n oomblik hou die Bergkruin-manne hul asems op toe die bal wel die regter regoppaal tref. Maar die bal spat af na die dwarslat toe, hop ‘n keer of wat daarop – en hop dan aan die agterkant af!

“’n Rugbybal is nie rond nie…” is al wat Wihan geskok kan uitkry. Die ander ouens kom bly aangehardloop en wens hom geluk.

Wihan en Jonathan se oë ontmoet vinnig.

“Ek het geweet jy’s die regte ou vir die job,” sê Jonathan toe hy Wihan se blad skud. Wihan glimlag breed. Dis asof al die knope in sy stywe skouers skiet gee. Hy gee nie eens om oor die R10 000 wat hy vir sy skool gewen het met sy skopskoen nie, of die gedeelte wat hy daarvan gaan kry nie. Vir hom is dit genoeg om te kon bewys dat hy dit het wat dit vat.

*****

Nadat die ouens weer ‘n uur of wat gaan rus het, gaan Juan alleen hospitaal toe. Hy kry vir Marli in die wagkamer. Sy lyk nog baie oes, maar sy huil darem nie meer die hele tyd nie. Hy gee haar ‘n lekker stywe druk.

“Hoe voel jy, Sussie?”

“Okayerig, seker. Hulle sê Pa is nog kritiek, maar sy toestand is nog steeds stabiel. Daar het soos in absoluut niks verander van gisteraand af nie.”

“Was jy al by hom in?”

“Net vinnig, so rondom 12:00 se kant. Rozaan het netnou uit haar operasie gekom.”

“Is sy al wakker?”

“Ek dink so.”

Juan dink diep. Moet hy daar by haar ingaan? Hy is nie meer kwaad vir haar nie, in elk geval nie meer so erg nie. Op hierdie stadium voel hy net…niks. Miskien moet ek dit tog doen.

“Waar is haar kamer?”

Marli beduie vir hom en Juan stap na die privaat kamer toe. Die deur staan halfpad oop, maar die kamer is donker omdat die gordyne nog dig toegetrek is. Rozaan is wakker, maar sy lyk baie moeg en lê gestut teen ‘n paar kussings. Die lakens is vreemd plat waar haar bene moes wees.

Juan klop saggies en stoot dan die deur versigtig groter oop. Rozaan is merkbaar verbaas en ‘n bietjie geïrriteerd om hom daar te sien.

“Juan…wat soek jy hier?” kom dit flouerig.

Juan is self nie seker wat om haar te antwoord nie. Wat soek hy nou eintlik hier?

“Ek…wou sommer kom kyk hoe dit gaan,” probeer hy.

“Ek het sopas my bene verloor, dit gaan uitstekend dankie,” hap sy terug, maar haar stem breek en sy draai haar kop weg.

Juan bly ongemaklik in die deur staan.

“Ek wil net sê ek is jammer,” probeer hy weer, maar Rozaan bly wegkyk. Juan besluit om dit te laat vaar en draai dan om en loop uit.

Rozaan kan hom hoor uitstap, maar sy wil nie na sy kant toe kyk nie. Hoe het sy haarself in hierdie gemors gekry? Hoe?

Jy weet presies hoe, kom die nou al bekende stemmetjie.

Nee, asseblief. Nie vandag nie. Ek het nie krag vir jou nie, antwoord sy.

Natuurlik het jy. Dis jy wat met my praat. En ek ís jy, so moenie worry nie, ek het ook nie baie krag nie.

As ek net nie ingestem het om Bucks toe te gaan nie

As ek net nie saam met Jacques in die kar geklim het nie…

As ek net nie so baie shooters gedrink het nie…

As ek net nie die heel aand met Wayne geflirt het nie…

As ek net nie die afgelope tyd so los te kere gegaan het nie…

As ek net nie so deurmekaar geraak het met Corna-hulle nie…

As ek net nie met Juan uitgemaak het nie…

As ek net myself betyds kon leer ken en kon liefhê…

As…

As…

As…

*****

Hoërskool Ewoud Heymans speel daardie aand hul eerste wedstryd teen Hoërskool Bothaville. Leon speel ‘n hond uit ‘n bos en dit is duidelik dat die manne in die geel truie vir die Vrystaters ore aansit. Dit is egter ‘n pragtige wedstryd en beide spanne speel goeie, aanskoulike rugby.

Leon tackle soos ‘n besetene. Elke duikslag laat hom tot in sy kleintoontjie lekkerkry. Hy weet die ouens probeer hom vermy, maar hy sorg dat hy op hulle is nog voordat hulle dit besef. Hy tackle laag en sorg dat hy so lank as moontlik op die veld bly. Hulle kan in elk geval nie bekostig om in hul eerste wedstryd al ‘n geel of ‘n rooi kaart te kry nie. Daardie goed tel altyd teen ‘n mens in toernooie soos hierdie. Hoe skoner jy speel, hoe beter.

Stefan druk hul laaste drie so vyf minute voor die einde van die wedstryd en Leon weet dat hulle nou net die Vrystaters op hul plek moet hou, met ander woorde, hy moet net sy werk goed doen.

Wonder bo wonder kry Bothaville kort na die afskop ‘n skrum op Ewoud Heymans se kwartlyn en skielik is daar vir hulle die geleentheid om tog twee bonuspunte te verdien deur hul vierde drie aan te teken en sodoende met minder as sewe punte te verloor.

Die bal kom uit en beland by hul losskakel, Ferdie van der Westhuizen. Vir ‘n oomblik lyk dit asof hy gaan skop, maar dan dummy hy vir Leon en hardloop regdeur om die bal onder die pale te gaan druk.

Leon staan op en kan homself skop. Rookie mistake! Dis omdat hy sy konsentrasie vir ‘n halfsekonde laat verslap het. Flippit! Toemaar, selfs al word die drie verdoel, wen Ewoud Heymans nog steeds. Dit maak net die res van die toernooi ‘n bietjie moeiliker.

Die eindfluitjie blaas net nadat Ferdie sy eie drie verdoel het, en die manne sê vir mekaar met ‘n bladskud dankie.

Rugbyskoolstorie/Heroes Vat Die Punch – deel 7

DEEL 2

“Go!”

Mnr. Venter se bevel laat die seuns vanaf hul push-up posisie opspring en op die doellyn afnael. Hulle is besig met hul laaste afrondingsoefening voor die Rugbyweek, wat die volgende dag begin. Al die besoekende skole kom die Dinsdag deur die loop van die dag daar aan en die eerste wedstryde word alreeds die aand gespeel. Die openingswedstryd, tussen Bergkruin en die verdedigende kampioene, Nelsdrif – ‘n span wat alombekend staan as een van die sterkste spanne in hul tuisprovinsie – vind om 20:00 plaas.

“Go!” blaas Mnr. Venter weer sy fluitjie. Wihan en Sibu druk mekaar die heeltyd om voor te wees, met Rufus en Juan wat in hul nekke blaas.

Uiteindelik kondig Mnr. Venter se fluitjie met ‘n skril, uitgerekte fluit die einde van die oefening aan.

“Kom sit, manne,” roep hy hulle nader. Hierdie was eintlik ‘n rustige oefening in vergelyking met die drilling waardeur hy hulle die afgelope paar weke gesit het. Die seuns versamel voor hom en hy beduie rustig vir hulle om te sit. Die seuns kan sien hy het iets op die hart.

“Ek wil julle vanmiddag iets vra, manne,” begin hy. “Hoeveel is hierdie Rugbyweek vir julle werd? Ek vra vir elkeen van julle vanmiddag: wat is jy bereid om op te offer vir ‘n wen? Vir jou span? Vir jou skool? Vir jou dorp? Dis nou vier jaar vandat ons skool laas die trofeë aan die einde van die week omhoog kon hou. Ek weet dat ons as span die potensiaal het om dit weer te kan doen, maar as ons nie elke greintjie energie wat ons het hiervoor gaan insit nie, gaan ons misluk. Ons móét met elke wedstryd ons álles gee. Die aantal drieë wat ons druk is belangrik – hoe meer, hoe beter. Die aantal strafskoppe wat ons afstaan netso. Ek gaan nie eens praat oor geel of rooi kaarte nie – ons dissipline móét te alle tye honderd persent wees. Ek weet dat elkeen van julle dit in julle het. Soos wat julle hier sit, beskik elkeen oor die potensiaal om hierdie droom van ons te laat slaag. Maar dan moet ons saamwerk. Om my te help en om julle te help om saam te werk, het ons natuurlik ons kaptein en onderkaptein en ek het doelbewus tot nou toe gewag om hulle aan te kondig.”

Die spanning tussen die seuns verhoog merkbaar. Hier en daar spring ‘n spiertjie teen die seuns se slape en ‘n paar harte klop skielik met groter afwagting.

“Ons kaptein vir Rugbyweek 2008 is Jonathan Meyer.”

“Go figure,” fluister Sibu vir Wihan, wat net met ‘n glimlag saam die ander seuns hande klap. Jonathan is die span se haker, een van die grootste ouens in die skool en onderhoofseun van sport op die leerlingraad. Hy was kaptein van elke span waarin hy nog gespeel het. Hy speel nou al drie jaar lank vir die Eerstespan en was die afgelope twee jaar onderkaptein, dus een van slegs ‘n handjievol ouens wat dit al in graad 10 kon regkry. Verder was hy reeds in graad elf deel van die provinsiale Craven Week-span en daar is ‘n sterk moontlikheid dat hy vanjaar ook daar kaptein sal wees.

“En onderkaptein…is Wihan Gerber.”

“What? You?” lag Sibu vir ‘n verdwaasde Wihan en klop hom op die rug. “Geluk, boerseun!”

Juan glimlag ietwat verbaas. Hy is bly dis Wihan, maar soos die res van die ouens is hy ook effens onkant gevang deur hierdie besluit. Wihan is die joker, die grapmaker, die een wat tydens ‘n game iets skerps sal sê net om die atmosfeer te verlig. Niemand het hom ooit voorheen regtig as onderkaptein gesien nie!

“Ek weet julle wonder hoekom ek vir Wihan onderkaptein gemaak het en my redes is my eie. Ek het die volste vertroue dat hy julle sal kan lei saam met Jonathan en ek verwag van elkeen om hom te respekteer vir die posisie waarin hy aangestel is. Jonathan, Wihan, iets wat julle vir die span wil sê?”

Jonathan het reeds by Venter gaan staan en Wihan sluit ook by hom aan.

“Ek sien uit na die week, ouens,” kom Jonathan se diep, sterk stem. “As ons elkeen uit ons hart uit speel, gaan dit ‘n great week wees. Kom ons wen hierdie ding!” skree hy en bal sy vuis.

“Ja!” kom dit spontaan van Rufus af en die ander ouens lag saam.

Wihan staan regop en trots met sy arms voor sy bors gevou en knik sy kop.

“Rufus het darem entoesiasme, maar ek soek dit saam Jonno van julle elkeen. As ons hierdie ding sáám doen, dan gaan ons dit wen! Yes!” skree hy ook met ‘n gebalde vuis. Die ander ouens staan op en hulle haak bymekaar in. Die entoesiasme van hulle kapteins is vir die seuns aansteeklik en hulle trek mekaar vas.

“Elkeen van ons is ‘n hero,” sê Jonathan sagter toe hulle so teenaan mekaar staan. “En heroes is nie mense wat terugstaan as daar iets groots voor hulle lê nie. Kom ons pak hierdie Rugbyweek by die horings…en stoei hom in die grond in.”

Wihan knik instemmend.

“Let’s do this. Voor ons loop, kom ons bid net eers saam, sodat ons hierdie bul op die regte manier kan aanpak.”

Saam kniel die ouens terwyl hulle mekaar nog so vashou en Wihan bid vir die week wat voorlê, vir krag, energie en selfbeheersing en ook dat hulle gespaar sal bly van ernstige beserings.

“…en laat alles wat ons doen, op en af van die veld, tot eer van U Naam wees. Amen.”

Vir ‘n oomblik staan die manne stil. Dan kom Jonathan se gebiedende kapteinstem:

“Bergies…”

“Yes!”

“Bergies…”

“Yes!”

“Bergies…”

“YES!”

*****

Leon Steyn draf teen ‘n stywe pas van die gym af na Wihan se huis toe. Hy was lanklaas in sy lewe so opgewonde en gelukkig. Die afgelope ruk se brothership-sessies saam die ander ouens beteken vir hom vrek baie, en hy is spyt dat Frans nog nie regtig daaraan wil byt nie. Dit het egter vir Leon iets geword waarsonder hy nie regtig meer wil klaarkom nie. Dis ‘n veilige ruimte waar hulle vir mekaar bid of sommer net chat oor die daaglikse dinge soos oefeninge, gymprogramme, skoolwerk en girls. In die laaste afdeling is Juan nog redelik stillerig. Hy en Rozaan vermy mekaar blykbaar soos die pes en Leon dink dis ‘n goeie ding. Daardie girltjie se groot probleem is haar vriendinne en hy hoor hoe sy deesdae saam met daai Corna-chick ook uithang, en almal weet Corna is so los soos Tastic rys. Haar reputasie is shocking en as Rozaan haarself willens en wetens daarby wil laat insleep, is hy bly dat Juan van haar ontslae is.

Dis vir hom lekker dat hulle mekaar beter begin leer ken, hy en Juan. Hy en Wihan is al lankal vriende en Wihan en Juan ook, daarom geniet Leon dit om saam die twee manne tyd te spandeer. Hulle vat ook altwee hulle rugby ernstig op en Rufus hou hulle op hul tone by die gym. Die ou is ook nogals cool. Dis lekker dat hulle as ouens saam hulle probleme kan deel, dit maak dit makliker om dit te dra!

Boonop gesels hy en Marli al hoe meer by die skool en hy het ‘n keer of wat al by haar huis gaan koeldrank drink. Hulle was nou nog nie formeel op ‘n date of iets nie, daarvoor is hy nog te skrikkerig vir haar pa. Hy’s bang die oom skiet hom of iets, maar ten minste kuier hy en sy nogal dikwels, wat baie nice is.

Die groot rede vir sy opgewondenheid hierdie middag is egter die feit dat hy as onderkaptein van Ewoud Heymans se Eerstes gekies is. Hy kan nie wag om die nuus met die ander manne te deel nie!

Leon spring sommer so met sy gymsak en al oor die muur in Wihan-hulle se erf in, waar die ander ouens al reeds vir hom wag.

“Raai wat?” vra Rufus.

“Nee, sê maar?”

“Wihan is gekies as onder-cappy!”

Leon glimlag vir sy vriend wat half verleërig opkyk.

“Wel,” sê hy en stap nader. Hy gaan staan reg voor hom en kyk hom waterpas in die oë. “Ek ook, tjomma!”

“Wat?!” kom dit verras van Wihan. “Geluk, ou!”

“Nee, ek sê geluk vir jou,” antwoord Leon.

“Nee, nee, ék sê geluk vir jóú,” sê Wihan.

“Huh-uh, ék sê…”

Die volgende oomblik stamp Juan hulle albei in die swembad in.

“Seriously,” sê hy vir Rufus, wat dubbeld vou soos wat hy lag. “Dit kan die hele middag so aanhou!”

*****

Die skoolbusse kom die volgende middag met tussenposes by Hoërskool Bergkruin se sportgronde aan. Die aankoms en registrasie is altyd ‘n potensiële nagmerrie, maar te danke aan jare se ondervinding, laat die Rugbyweek-komitee die reëlings heel glad verloop. Sodra die busse gestop het, klim die seuns af om ‘n bietjie hul bene te rek en sommer net om die rugbyveld te verken, terwyl die afrigters en spanbestuurders na die skool se Sportkiosk langs die hoofpawiljoen beweeg, waar hulle hul spanne registreer en die ete- en verblyfreëlings uitklaar. Terwyl party van die skole se seuns ‘n bal rondskop of vir mekaar pass soos wat hulle die gronde verken, geniet die bestuur natuurlik eers ‘n koue verversinkie, met komplimente van Martin van Vrede, wat hulle daar in die Sportkiosk onthaal. Martin Motors is die hoofborg van die Rugbyweek.

Teen 18:00 treë al die skole se spanne in die skoolsaal aan vir hul eie amptelike opening en verwelkoming. Dis ‘n kleurvolle samestelling wat wissel van seuns in hul onderskeie skole se sweetpakke tot by die meer formeles wat in hul amptelike kleure aangetrek is. Almal se mascots word saamgedra en van ‘n afstand beloer en die seuns meet mekaar in stilte op soos wat hulle verby mekaar stap.

Hoërskool Ewoud Heymans is die tweede laaste span om in die saal in te stap, gevolg deur Hoërskool Bergkruin. Die spanning tussen die twee aartsvyande het al vroeër die middag met Ewoud Heymans se aankoms begin opbou en daar is ‘n bruisende opgewondenheid in die saal te bespeur.

Hoërskool Ewoud Heymans se span het hul amptelike skooldrag en kleurbaadjies aan. Elkeen van die seuns dra ‘n wit erekleure-baadjie met ‘n wit-en-goue koord op die rand, wat verskil van die mosterdgeel kleurbaadjies wat hulle andersins sou dra. Hulle lyk netjies en indrukwekkend. Leon en hul kaptein en regterflank, Victor Swart, stap voor en gaan staan dan regop en trots met hul span wat langs hulle inval. Leon kyk vinnig na sy regterkant, waar Frans en Stefan ook in die ry staan. Hy het die volste vertroue in sy manne. Hulle lyk goed in hul spierwit baadjies en hy weet dat hulle ‘n krag op die veld sal wees om mee rekening te hou. Toe hulle almal ingestap het, gaan sit hulle gelyk. Leon besef dat die dorpgemeenskap mooi verdeel is tussen hulle skool en Bergkruin, en dit beteken dat almal se oë op hulle sal wees. Die dorp sóék ‘n tuisspan-finaal.

Vir ‘n paar minute wag die spanne en daar suis ‘n sagte gebrom deur die saal.

Dan stap Hoërskool Bergkruin se Eerstespan in en dis duidelik dat hulle met elke treë wat hulle gee, wil sê: Dis óns plek dié, dis óns skool…en vanjaar is dit óns beker. Jonathan Meyer se donkerblou oë kyk sy teenstanders stukkend soos wat hy die saal instap en sy span na hul geallokeerde plek, heel voor, toe lei. Agter hom volg Wihan met ‘n vasberade trek op sy gesig en die res van die 22-tal, met Rufus, Juan en Sibu wat na hom kom. Die goue skoolwapens en goue koord op hulle donker, bottelgroen kleurbaadjies skitter in die laaste strale van die son wat deur die saal se vensters sypel. Hulle lyk sommer soos wenners!

Nadat een van die predikante van die dorp vir die ouens ‘n boodskap gebring en die week geopen het, verdaag die seuns na die rugbystadion. Om 19:00 vind die amptelike opening van die week daar plaas en die openingswedstryd tussen Bergkruin en Nelsdrif word direk daarna gespeel. Die twee skole se manne word stadig maar seker opgepsyche vir die wedstryd.

*****

Martin van Vrede staan op die stoep van die Sportkiosk met ‘n brandewyn in die hand en wag, saam met die ander lede van die reëlingskomitee en borge, op die aantrede van die deelnemende spanne op die skool se hoofveld. Hy geniet elke jaar die Rugbyweek. Dis ‘n uitstekende geleentheid om kontakte op te bou en besigheid te versterk. Die rugby wat gespeel word is vir hom ‘n bysaak.

Vanjaar moet Juan hom net nie teleur stel nie. Hy weet nie meer wat in sy seun se lewe aangaan nie, maar dis nie sy skuld nie. Goed, hy het seker die afgelope paar weke te hard gekuier en skelm by die kantoor gedrink, maar dit was net om hom deur die dag te help. Niks ernstigs nie. Hy kan sy drank hanteer. Dit is net swakkelinge wat verslaaf raak aan verdowingsmiddels en dit dan as ‘n verskoning vir hul probleme aanwend. Swakkelinge…soos sy seun. Hy kan nou nog nie glo dat Juan so ver sou gaan om steroïde te gebruik nie! Hy is bly hy het hom getugtig daaroor. Dit was weliswaar nie op ‘n konvensionele manier nie en die koffietafel moes daarna vervang word, maar dit was nodig. Dit help nie om ‘n seun van Juan se ouderdom te hok nie. Hulle moet op ‘n ander manier gestraf word. Hy sal weer sy vuiste gebruik as dit moet.

Maar nou ja, sê hy vir homself. Kom ons kyk eers wat vang die mannetjie hierdie week aan. Dalk verras hy my tog.

*****

Teen 19:00 is die hoofpawiljoen van Hoërskool Bergkuin stampvol mense wat met groot afwagting die seuns, wat reeds op die veld aangetreë het, aanskou. Hulle is opgestel oor die lengte van die veld, met hul gesigte na die pawiljoen, in volgorde van die ouderdom van hul onderskeie skole. Dis ‘n indrukwekkende gesig: twintig spanne, twintig skole en 440 seuns, slaggereed vir ‘n week van klipharde rugby. Die opwinding is tasbaar in die soel aandlug en die helder spreiligte verlig die hele rugbystadion.

Die formaliteite word deur Mnr. Spies hanteer, gevolg deur die burgermeester se jaarlikse verpligte bydrae, waarna kaptein Jonathan Meyer die Sportman se Eed voorlees. Dan word elke span individueel aangekondig en ‘n paar statistieke van hulle en hul skool word voorgehou. Elke span kry ook ‘n geleentheid om hul skoollied te sing. Dit vind plaas onder die luide toejuiging van hul ondersteuners wat saamgekom het en die hotels en gastehuise van die dorp uit hul nate laat bars.

Hoërskool Bergkruin kom laaste aan die beurt omdat hulle die gasheerskool is. Bewend van opgewondenheid staan Juan en Rufus langs mekaar en rondtrap, terwyl Wihan en Sibu kort-kort die sweet van hul voorkoppe moet afvee.

Toe hulle die skoollied sing, klink dit soos een man. Normaalweg is hulle maar traag om dit te sing, maar op ‘n aand soos vanaand gee ‘n mens nie om of jy van die woorde hou en of die wysie vir jou simpel klink nie. Hier, nou, is dit jou trots wat op die spel is en op geen manier kan jy vir ‘n ander span terugstaan nie.

Uiteindelik verdaag al die spanne van die rugbyveld af en verdwyn Bergkruin en Nelsdrif se Eerstespanne na hul onderskeie kleedkamers toe om te gaan reg maak vir die groot openingswedstryd.

*****

“Thunder! Ahahahaha…Thunder!”

In die kleedkamer van Bergkruin se Eerstespan staan die ouens in stilte en rondtrap terwyl hulle die klanke van AC-DC van die pawiljoen af oor die veld kan hoor weergalm. Wihan is baie senuweeagtig. Hierdie is ‘n groot wedstryd vir hom. Behalwe vir die feit dat hy, teen alle verwagtinge in, onder-kaptein geword het, is daar sy skopwerk waaraan hy dink. Hy het elke middag vir ten minste ‘n uur lank alle moontlike skoppe uit alle denkbare posisies uit geoefen, en tog voel hy gespanne. Hy wonder hoe voel die wind op die veld? Hy kan glad nie onthou hoe dit was toe hulle skaars 20 minute gelede daar gestaan het nie. Flip, dink hy, ek moet focus! Vanaand kan ek nie bekostig om ‘n skop te mis nie.

Die manne trek mekaar vir oulaas vas. Rufus haal diep asem. Dit voel vir hom, om die een of ander onverklaarbare rede, baie meer spesiaal om vir Bergkruin te speel as wat dit ooit was om vir sy ou skool te speel. Die afgelope paar weke was dit asof hy die spel van vooraf ontdek het. Die oorgawe waarmee die ouens die spel benader en die entoesiastiese gees wat daar onder hulle heers, is aansteeklik. Hy het al vroeër in sy lewe in die Beeld-trofeë gespeel en aan die Junior Cravenweek deelgeneem…maar daar was dit amper soos ‘n werk, soos ‘n verpligting. Hier is dit vir hom regtig lekker. Sonder sy pa en dié se vriende wat konstant oor sy skouer loer, kan hy uiteindelik rugby speel omdat hy dit geniet. Hy besef egter dat die ander ouens dit nie noodwendig só ervaar nie en dat daar geweldige druk op hulle is om te presteer. Bergkruin is ‘n rugbymal dorp en daar is nie plek vir verloorders nie.

“Manne, vanaand is ons aand. Al wat ek wil sê, is dat elkeen sy kant moet bring. Just play it, boys. Just go for it and be your best. I expect nothing less,” sê Jonathan vir oulaas. “Wihan, kap vir ons ‘n knieg.”

Dit word die mees afgerammelde gebed wat Wihan in sy hele lewe gebid het. Sy senuwees maak hom gedaan. Iewers weet hy dat iets nie lekker is nie, maar daar is nie nou tyd om daaraan te dink nie. Nou moet hy op die game fokus!

Jonathan se diep stem bulder deur die kleedkamer, gevolg deur die hele span:

“I wanna be a first team boytjie!”

“I WANNA BE A FIRST TEMA BOYTJIE!”

“I wanna wear the first team jersey!”

“I WANNA WEAR THE FIRST TEAM JERSEY!”

“I wanna hit the first team beertjie!”

“I WANNA HIT THE FIRST TEAM BEERTJIE!”

“I wanna score a rugby try!”

“I WANNA SCORE A RUGBY TRY!”

“Bergies…”

“Yes!”

“Bergies…”

“Yes!”

“Bergies…”

“YES!”

Hulle stap in volgorde by die kleedkamer uit en wag dan aan die bokant van die bek van die pawiljoen. Die skeidsregter roep die twee kapteins nader om te loot en skiet dan die muntstuk in die lug op. Nelsdrif wen die loting en kies om van oos na wes oor die veld te begin speel. Gelukkig is daar nie ‘n noemenswaardige wind dié aand om in ag te neem nie. Die kapteins skud blad en dan draf Nelsdrif eerste op die veld uit.

Weer kom AC-DC deur die luidsprekers gebrul en ritmies begin die toeskouers op die pawiljoen saam hul voete te stamp.

“Thunder…”

Juan se hart slaan tamboer in sy bors.

“Thunder…”

Sibu snuif hard en knak dan sy nek na links en regs.

“Thunder…”

Rufus strek vir oulaas sy arms.

“Thunder…”

Wihan blaas sy asem stadig uit. Die hele dorp se oë rus op hulle.

“You’ve been…Thunderstruck!”

Jonathan spring weg en lei die manne hardlopend onder luide toejuiging op die veld. By die ingang van die tonneltjie wat deur die onder-15’s gehou word, hou een van die jonger outjies die Eerstespan se mascot vas, ‘n oranje steekhaar-beer, aangetrek in ‘n Eerstespantrui en -rugbybroekie. Soos wat die span verbyhardloop, slaan elkeen die beertjie teen sy harige regterpoot. Hulle neem hul posisies in onder die sterk spreiligte. Die skeidsregter blaas sy fluitjie en Nelsdrif se losskakel begin die wedstryd.

*****

“Prrrrrrt!”

Die ouens staan sukkelend op van die losgemaal op die grond. Een van Bergkruin se spelers het die bal laat val en die soveelste strafskop vir die aand word aan Nelsdrif toegeken. Die Bergkruiners val moeg terug tot agter die pale. Moedeloos staan hulle en kyk hoedat Nelsdrif se heelagter, wat hul skopwerk behartig, die skop netjies deur die pale klits en die al groter wordende gaping tussen Bergkruin en Nelsdrif met nog 3 punte laat rek. Die telling lees nou 27-6. Daar is nog net vyf minute van die eerste helfte oor en Nelsdrif het al reeds drie drieë gedruk.

Juan draf traag terug na die halflyn toe. Dis nie ‘n lekker wedstryd nie. Die opponente is hard en fisies, nes hy gedink het hulle gaan wees, maar hulle eie span maak verskriklik droog. Wihan het ‘n shocker van ‘n game. Hy slaan die bal permanent aan en sy skopwerk is om van te huil. Sibu het nog nie veel gedoen behalwe om te tackle nie en selfs hy laat veel te wense oor. Nelsdrif se manne het hulle op die agtervoet betrap ná ‘n blitsvinnige drie direk na die afskop van die wedstryd en die Bergkruiners kon nog maar net nie daarvan herstel nie. Nie dat daar nie geleenthede was nie! As Wihan al sy skoppe oorgesit het, sou die telling 27-18 gewees het – en die wedstryd baie makliker binne hul bereik.

Die enigste ligpunte is Rufus en Jonathan. Jonathan skrum soos ‘n dier en Rufus is orals besig om werk te soek. Ongelukkig is hul pogings nie genoeg om die las wat die ander ouens op hul skouers sit, alleen te dra nie.

Genadiglik blaas die skeidsregter die fluitjie skaars twee minute nadat Wihan afgeskop het en die ouens draf af na hul kleedkamers toe.

*****

Aan die oorkant van die veld byt Marli haar onderlip vas. Sy sit saam met ‘n klomp van haar vriende en vriendinne, reg op die middellyn, op die kleiner, verwyderbare pawiljoene oorkant die hoofpawiljoen. Die skoolkinders van die dorp en die jongmense wat vir die vakansie terugkom huis toe, beset gewoonlik hierdie gebied aan die suidekant van die rugbyveld. Solank die twee hoërskole nie teen mekaar speel nie, maak dit hierso nie saak tussen wie jy sit nie.

Leon, Stefan en Frans het kort ná die begin van die wedstryd by Marli-hulle gaan sit. Leon kan sien dat sy bekommerd lyk. Hyself is ietwat teleurgesteld met Bergkruin se Eerstes sover. Ja, goed, aan die een kant sal dit lekker wees as Bergkruin verloor, maar dit sal hul eie toernooi moeiliker maak. Buitendien, dit is sy vriende wat daar speel en hy kan sien dat daar groot fout is.

“Hulle moet begin bykom,” sê Marli skielik en kyk hom met ‘n baie benoude uitdrukking in haar oë aan. “Dink jy nie ook hulle is besig om naam weg te gooi nie?”

Leon, wat agter haar sit, sit sy hande op haar skouers en trek haar teen sy bene vas.

“Ek hoop hulle regroup ‘n bietjie nou met halftyd. Maar, gepraat van naam weggooi, het jy daai Corna-girl gesien? Sy en so ‘n ander clown wat lyk of hy 30 is het netnou daar langs die veld gelê en mekaar só bevoel dat ek gedink het iemand gaan die polisie bel en hulle aankla van public indecency.”

Marli snork.

“Gmf, ja. En Rozaan is nie ver agter nie, hoor. Sy het kort na die opening met omtrent vier Kuswag-ouens gelyk begin flirt. Sy en een van hulle het daar op die punt gaan sit. Kyk daar, hy kan ook omtrent nie sy hande van haar af hou nie.”

Leon kyk links na waar Marli beduie en sien dan ‘n bruingebrande ou met gebleikte hare wat met sy hande om ‘n pragtige donkerkopmeisie se lyf staan en haar kort-kort soentjies in die nek gee, terwyl sy duidelik krul van die lekkerte. So, dis nou Juan se eks, dink hy. Hy het haar die aand met die uitmaak-sessie in die donkerte nie baie goed te sien gekry nie, maar vanaand onder die sterk ligte kan hy haar mooi sien. Sy’s vrek hot en het flippen mooi bene…maar sjoe, sy lyk darem maar baie gewillig. Té gewillig. Só ‘n girl is elke ou se girl. Hy ril met sy skouers asof hy haar probeer afskud. Juan kan bly wees hy is van haar ontslae.

Leon kyk na die tonneltjie aan die oorkant van die veld. Hy wonder hoe dinge daar in Bergkruin se kleedkamer gaan.

*****

Die atmosfeer in die kleedkamer is gespanne. Die res van die span het sonder Jonathan en Wihan ingestap. Juan gaan sit gefrustreerd op ‘n bankie teen die muur. Hy weet nie wat gaan aan nie. Hy mis easy tackles en sukkel vreeslik met sy ingooie in die skrums. Nelsdrif se skrummie pla hom die heeltyd en die outjie is so knaend soos ‘n foksterriër.

Hy vat ‘n sluk water by Rufus. Dié skud net sy kop en gaan sit langs hom.

“Flip, ou,” is al wat Juan uitkry. Rufus sê net niks en gaan sit ook met sy kop teen die muur.

Buitekant die deur het Jonathan vir Wihan voorgekeer.

“Wihan, jy moet my nóú sê of jy die pressure kan vat. Want as jy nie kan nie, moet ons ‘n plan maak. Ek verstaan dis ‘n groot verantwoordelikheid, maar jy kan nie laat dit jou spel beïnvloed nie. Ek weet nie waar Venter nou is nie, maar voor hy hier aankom…”

“Ek kan dit doen!” val Wihan hom skerp in die rede. “Ek kan dit doen, Jonno. Ek moet net myself agtermekaar kry.”

“Nou kry jouself dan agtermekaar. Ek gaan in. As jy inkom beter jy reg wees, anders moet jy glad nie inkom nie. Ons kan nie bekostig om vanaand te verloor nie en jy weet dit.”

Jonathan stap die kleedkamer binne. Wihan gaan staan teen die muur langs die deur en maak sy oë toe. Hy weet wat is fout. Hy het dit al voor die wedstryd geweet, maar hy het gekies om dit te ignoreer. Sy fokus was heeltemal op die verkeerde plek.

“Here Jesus, ek is jammer dat ek dit alles oor myself laat word het,” begin hy saggies te bid. “Ek weet U het hierdie span met ‘n rede aan my toevertrou en ek is so vrek bang ek skroef dit op. Asseblief, Here, maak my rustig. Help my om kalm te bly en te fokus op dit wat ek moet doen, sodat ek U Naam kan groot maak deur my spel. Help ook die ander ouens, asseblief, Here, laat ons die eer aan U gee. Ek bid dit in U Naam. Amen.”

Toe hy die kleedkamer instap, is die ander ouens net oppad uit. Jonathan sit sy hande op sy skouers.

“Jy reg?” vra hy en sy donkerblou oë kyk Wihan hoopvol aan. Wihan knik vasbeslote.

“Yes.”

*****

Tydens die tweede helfte van die wedstryd gaan dit aansienlik beter met Bergkruin se span. Hoewel Sibu ná tien minute weer ‘n bal aanslaan, trek Nelsdrif se skop na die kantlyn toe nie baie ver nie en die lynstaan is op Bergkruin se kwartlyn. Die ingooi is perfek en Nelsdrif maak die bal pragtig vas, sodat Bergkruin se voorspelers glad nie ‘n hand daarop kan kry nie. Rufus het egter gesien dat Nelsdrif se skrumskakel ‘n ander move uitgeroep het as wat hulle gewoonlik doen en hy hang terug, sodat hy amper in lyn is met Juan.

“Check die skrummie!” skree hy vir Juan, wat op die losgemaal gefokus het. Juan kyk na die skrumskakel en sien hoedat hy ‘n fop-aangee na die losskakel toe maak. Juan duik vorentoe en slaan sy skouer só hard en skielik in die ou se ribbes dat die bal losspat. Onmiddellik is Rufus daar en toe die bal in die lug skiet, gryp hy dit en nael vir die doellyn. ‘n Oorblufte Nelsdrif kan maar net toekyk hoedat Rufus sy onderskepdrie netjies onder die pale gaan druk.

Die posisie van die skop laat vir Wihan ‘n sug van verligting slaak. Dis reg voor die pale, daar is die minimum wind – hy het hierdie skop al baie in sy lewe geoefen. I can do this, sê hy vir homself. Ek weet ek kan. Hy tree terug, haal ‘n slag diep asem en trek dan los met ‘n sierskop. Die bal seil oor die dwarslat en Bergkruin lyk skielik meer gemotiveerd. Die telbord skuif aan na 27-13 en die skare se gejuig laat hom baie meer op sy gemak voel.

Nelsdrif is egter nie afgeskrik deur die drie nie en speel met mening toe hulle loskkakel weer afskop. Vir die grootste deel van die wedstryd word dit ‘n stryd om skrums. Bergkruin se manne veg moedig terug en hul balhantering is myle beter as in die eerste helfte. Wihan maak ‘n hele paar try-saving tackles en hy lyk baie meer tuis op die veld as vroeër die aand.

Met omtrent tien minute oor kry Bergkruin weer ‘n kans om punte aan te teken. Hulle bevind hulself in ‘n lynstaan, vyf meter van Nelsdrif se doellyn, ná ‘n paar stewige dryfbewegings. Nelsdrif het ‘n vryskop gekry, maar die bal was direk uit en daarom kan Bergkruin die bal by die lynstaan ingooi.

“Vier! Nege! Sewe!” skree Jonathan voor hy die bal ingooi.

“Cancel, cancel! Ons doen ‘n Rambo!” skree Juan. Hy het gesien dat Nelsdrif se voorspelers die heeltyd eerste na die agterkant van die lynstaan beweeg, wat die voorkant, naaste aan die kantlyn so te sê onbeman laat.

Jonathan sien wat Juan raaksien en weet wat hy moet doen. Hy gooi die bal vinnig vir die voorste stut, wat dit onmiddellik vir hom terug aangee. Met Nelsdrif se voorspelers wat dit nie verwag het nie, dryf Jonathan met sy groot lyf gemaklik deur hulle en bars in die hoek oor vir Bergkruin se tweede drie.

Ook hierdie skop sit Wihan sonder moeite oor. Met die telling wat nou op 27-20 staan, voel hy sommer baie beter, maar dan hoor hy hoe Jonathan vir die skeidsregter vra:

“Hoeveel tyd is daar nog, meneer?”

Die skeidsregter kyk op sy horlosie.

“Drie minute,” antwoord hy hom. Paniek pak vir Wihan beet. Hulle gaan nooit hierdie game gewen kry nie!

Nelsdrif skop af. Dis ‘n lang skop en Sibu, wat diep staan, vang die bal skoon en merk hom. Onmiddellik skop hy die bal diep terug – reg tussen Nelsdrif se spelers in.

“Wat maak jou nou?” skree Juan kwaad vir hom. Voor Sibu kan antwoord, hoor hulle die skril geluid van die skeidsregter se fluitjie.

“Strafskop aan Bergkruin,” sê hy. Een van Nelsdrif se spelers het Sibu se skop aangeslaan – en nou het Bergkruin ‘n strafskop reg voor die pale. Wihan stap met ‘n hart wat in sy keel klop nader. As hy hierdie skop oorsit, verloor hulle darem net met 4 punte. Dis seker nie só sleg nie, siende dat Nelsdrif glad nie punte aangeteken het in die tweede helfte nie.

Die res van sy span gaan staan agter hom toe hy die bal stel en stadig terugtree.

Juan en Rufus staan met hul hande in hul sye en kyk. Juan kyk oor sy linkerskouer en sien vir Sibu, wat effens moedeloos skuins agter hulle staan.”

“Jy beter regmaak,” snou hy hom toe en draai terug na Wihan, wat net toe vorentoe hardloop en die bal tref. Dis nie ‘n goeie skop nie en die bal trek heeltemal links en slaan dan teen die linkerregoppaal vas. Dit spat terug na Bergkruin se kant toe.

Met eens, soos ‘n vetgesmeerde blits, storm Sibu van agter af, vang die bal nog voordat dit die grond tref – en duik oor die doellyn. 27-25! Die skare is rasend en juig opgewonde. Bergkruin se manne val mekaar om die nek. Wihan staan ietwat geskok en probeer inneem wat sopas gebeur het. Verdwaas kry hy weer die bal en stel hom vlak voor die pale op, baie naby aan dieselfde plek van waar hy hom nou net misgeskop het. Bonus kans, dink hy, treë dan vorentoe en skop die bal gemaklik oor. Die skeidsregter blaas die eindfluitjie en die wedstryd eindig met die telling op 27-27.

Hoewel dit nie ideaal is nie, voel die Bergkruinmanne darem beter. Moeg stap hulle van die veld af. Die onder-15’s staan langs die veld en klap vir hulle hande terwyl hulle van die veld afkom.

Rufus stap langs Wihan, heel agter.

“Toemaar, ou, almal kry sulke games,” troos hy hom en klap hom op die skouer. Wihan glimlag skeef.

“Thanks, Rufus,” sê hy.

Hulle stap by die bek van die pawiljoen verby na die kleedkamers toe. Skielik tref ‘n leë koeldrankblikkie vir Rufus teen die kop.

“What the..?”

Hulle kyk op. Van die boonste trappie af kom ‘n verskonende handgebaar van een van die graad 9’s in hulle skool.

“Sorry, Rufus, dit was eintlik vir die poepol langs jou bedoel. Lekker mis geskop vanaand, nè, Wihan! Jy sien, dis wat gebeur as jy net onder-kaptein is omdat jou pa die skool omgekoop het.”

Wihan se mond val sprakeloos oop. Hy is op die plek woedend en bal sy vuiste.

“Ek sal vir jou…” begin hy en wil sommer met die trappe opstorm, maar Rufus keer hom.

“Los dit, Wihan. Die klein snotkop weet nie waarvan hy praat nie,” probeer hy hom kalmeer en draai Wihan aan sy skouers terug sodat hulle na die kleedkamers toe kan gaan.

*****

Rugbyskoolstorie Deel 5

Maandag is ‘n bewolkte dag en teen die middag, toe dit tyd is vir rugbyoefening, het dit saggies begin reën. Die afkondigings oor die interkom aan die einde van die dag het egter vir die Eerstespan bevestig dat daar wel oefening sal wees en daarom sit die klomp ouens nou op die skool se hoofpawiljoen, besig om hul toks aan te trek terwyl Mnr. Venter nog nie daar is nie.
“Dink jy ons gaan lank oefen vandag?” vra Rufus vir Juan wat langs hom sit en sy veters vasmaak. Juan trek sy skouers op.
“Weet nie. Venter kan soms snaaks wees. Pla my in elk geval nie, ek’s lus om te oefen.”
Rufus sien die ietwat harde trek in Juan se oë toe hulle opstaan en solank begin losmaak. Juan het hom oor die naweek gesms en hom saamgenooi na hulle gemeente se Jeuggroep toe wat Sondagaand bymekaar gekom het. Dit was heel okay, nou nie awesome nie, maar darem. Die ou wat die jeugwerker is, is nogals cool en hy het nie die hele beter-as-ander-houding, wat hy al so dikwels by sulke groepe gekry het, opgetel nie. Almal was heavy nice en hy het ‘n hele paar kinders herken van skool en selfs twee van die meisies wat op Jacques se party was van Ewoud Heymans. Juan het hom self baie vriendelik ontvang en hom die heeltyd geselskap gehou. Vandag by die skool was Juan ‘n bietjie stiller, maar sy nors houding van die vorige week is darem heeltemal weg.
Mnr. Venter se fluitjie sny skielik skril deur die seuns se ore.
“Raait, manne! As julle gedink het ons gaan vandag rustig vat, maak julle ‘n fout! Gryp die tyres – vandag gaan ons werk dat die modder spat!”
Vinnig hardloop elke ou en kry vir homself een van die buitebande wat aan ‘n rek vasgemaak is en onder die pawiljoen lê. Die rekke word om hul skouers gesit en dan word daar sprints gehardloop, met die bande wat agterna sleep.
Die ouens gaan staan op die wegspringmerk in ‘n ry.
“Gereed? Gaan!”
Rufus, Juan en Wihan is gelyk aan die voorpunt, met Sibu wat net ‘n kort kop voor hulle is. Nog nege keer laat Mnr. Venter die manne 100 meter ver met die bande voluit hardloop en roep hulle dan bymekaar. Dit het intussen harder begin reën sodat dit nou op die ouens neersous en die gras waaroor hulle hardloop is een groot modderpappery. Die bande het ook begin water skep, wat veroorsaak het dat dit swaarder geword het met elke lopie.
“Raait!” skree Mnr. Venter. “Bring die duiksakke!”
Twee ouens met dryfsakke en twee duiksakke word in die modder opgestel. Waar Sibu staan en blaas, kan hy sy oë nie glo nie.
“Is this guy for real?” hyg hy saggies na Wihan se kant toe.
“Man, ons doen dit net,” hyg Wihan ewe moeg terug en vee die water uit sy oë uit. Juan staan en blaas soos ‘n omgekrapte bul, maar Rufus kan sien dis baie meer van vasberadenheid en opgehoopte aggressie as van moegheid. Hyself kan voel hy het hard gewerk, maar daar is nie ‘n manier wat hy nou kan laat slap lê nie.
“Gereed? Gaan!”
Op Venter se fluitjie storm Juan eerste vorentoe en dryf in die eerste dryfsak in. Hy loop die ou heeltemal uit die aarde uit en hardloop dan voort na die eerste duiksak toe. Hy slaan albei sy arms om die sak en duik dit sodat die modder in alle rigtings spat. Dan spring hy op na die tweede dryfsak, stamp die ou wat dit vashou dat hy op sy rug te lande kom en duik dan die laaste duiksak met ‘n kreet plat. Kort op sy hakke volg Wihan, dan Sibu en dan Rufus.
Vir Juan word dit meer as net ‘n tackle-oefening. Met elke ronde gaan hy harder in, duik laer en doen dit met meer geweld en aggressie as die vorige keer en elke keer as hy ná die tweede duiksak opstaan, voel hy meer verlig. Hy het nog altyd alles ingesit tydens oefeninge, maar vandag is dit anders. Vandag is sy motivering anders. Vandag is elke dryfsak en elke duiksak sy pa.
Want die vorige aand was die eerste aand wat sy pa hom met die vuis geslaan het.

*****

Toe die reën Marli se netbal-oefening kanseleer, het sy die kans aangegryp en besluit om ‘n ekstra sangoefening in te werk. Dit werk baie beter om by die skool sang te oefen as by die huis, want die skool se musiekkamers is klankdig en daar pla sy niemand nie. Sy kan die deur agter haar sluit, haar musiek aansit en haar net daaraan oorgee sonder om bekommerd te wees dat haar ma haar gaan onderbreek of kom vra om sagter te wees.
Sy vergeet heeltemal van tyd en toe sy uiteindelik by die musiekkamer uitstap, sien sy hoedat die rugbyseuns net van die veld af stap. Die reënstorm van vroeër die middag het darem uiteindelik bedaar en sy stap sommer na die hek van die sportgronde toe. Sy het haar ma gesms om haar te kom haal, maar dit kan dalk nog ‘n rukkie neem. Haar ma is nie een wat baie aktief in die middag is nie en haat dit om gesteur te word.
Marli sug terwyl sy haar selfoon in haar skoolsak gooi. Eintlik wil sy glad nie huis toe gaan nie. Die vorige aand was iets wat sy nooit weer wil beleef nie.
Sy en Juan het skaars teruggekom van Jeug af toe haar pa op hulle begin skree het. Sy kon eers nie verstaan wat aangaan nie, maar toe het sy die leë bottel Cane op die koffietafel gesien staan en alles het meteens sin gemaak. Haar ma was nêrens te sien nie, maar die hoofslaapkamerdeur was toegesluit. Haar pa het hulle uitgeskel vir als wat sleg is, vir skynheilige skuim wat by die kerk voorgee dat hulle engeltjies is. Juan het verbyster teen die yskas bly staan en niks gesê nie en net haar pa se tirade aangehoor. Hy het op haar geskree dat niemand haar in elk geval ooit sal wil hê nie en dat sy nooit iewers met haar sang sal kom nie.
Juan het dit erg gekry.
“Ja, jou stuk vrot vel, wat het jy vir jouself te sê? Jou mooi soet gaan hou by die kerk, nè? Wie dink jy probeer jy impress, hè? Die Here? Want Hy like jou ook net so min soos ek!”
Dis toe dat Juan vorentoe gestorm het, op hulle pa af. Nie dat sy presies kon agterkom wat hy wou regkry nie. Sy het gillend agter hom verby gehardloop teen die trappe op en halfpad boontoe gaan staan. Hulle pa het die koffietafel en die bottel Cane omgestamp en vir Juan deur die gesig geklap en daarna ‘n vuishou in die maag gegee, wat hom wind-uit gelaat het en hom op die mat laat krul en hyg het na asem.
“Jy’s nie meer gehok nie, drol,” was al wat haar pa gesê het voor hy slingerend by die agterdeur uit is.
Sy het eers daar op die trappe neergesak en geskok begin snik. Juan het sy asem teruggekry en kreunend teen die trappe opgesukkel. Sy wou hom help, maar hy het haar weggewys.
“Los my,” is al wat hy saggies kon uitkry. Sy kon sien dat hy baie pyn het – en nie net fisiese pyn nie.
Die volgende oggend was haar pa se kar al reeds weg toe hulle skool toe is. Sy het ‘n lift saam met ‘n vriendin gekry en die hele dag van die situasie by die huis probeer vergeet.
Maar nou lê dit soos ‘n berg voor haar, een wat sy nie weet hoe sy dit gaan uitklim nie. In haar hele lewe het dit nog nooit gebeur wat gisteraand gebeur het nie.
Marli gaan sit op die sementbankie by die hek en maak haar oë toe. Miskien is alles net ‘n slegte droom, miskien gaan sy een of ander tyd wakker word uit hierdie nagmerrie uit. Ag, Here, waarom moet hierdie dinge met ons gebeur? Ons is dan U kinders, ek en Juan probeer U dan tog dien, bid sy. Is dít dan wat ons daarvoor kry?
Sy sit nog so met haar oë toe, toe iemand skielik langs haar kom sit.
“Hey, Marli,” groet Leon Steyn moegerig. Sy maak haar oë oop en herken hom byna nie. Van kop tot tone is hy besmeer van die modder. Net sy gesig is bietjie skoon ná ‘n poging tot ‘n was by een van die krane.
“Hey, Leon,” groet sy skamerig terug. Leon is een van die main rugby-ouens in die skool, hoekom sal hy nou skielik met háár wil praat? Sy het nie eens geweet hy ken haar naam nie!
Leon vee selfbewus oor sy hare waarin daar vaalbruin modderkoeke saamgepak het.
“Wat doen jy nog so laat by die skool?” vra hy en glimlag. Sy tande is baie wit teen sy modderbruin gesig!
“Ek het sang geoefen,” antwoord sy. “Jy?”
Vir ‘n oomblik kyk Leon haar vraend aan. Kan die girl nie sien hy het rugby geoefen nie? Maar dan sien hy hoe sy agterkom dat sy ‘n baie obvious vraag gevra het en hulle altwee proes van die lag.
“Ja, ek het ‘n…’n panda gejag,” spot hy laggend. Hy sien hoe Marli verleë word en probeer haar dan troos deur sy hand op haar skouer te sit, maar dis vuil en vol modder.
“O, crap! Nou’s jou skoolklere ook vuil,” begin hy verskoning maak, maar dan begin Marli saggies te snik. Nou weet hy glad nie wat om te doen nie.
“Ek’s jammer oor jou skoolklere, ek het nie bedoel…”
Marli beduie met haar hand dat hy moet stop. Sy kry ‘n tissue van iewers uitgetoor en vee dan haar oë af.
“Dis nie dit nie. Vandag is net nie my dag nie,” kom dit snuiwend. Leon voel verlig.
“O, sorry man. Iets waarmee ek kan help?” Hy weet nie waar hierdie skielike beskermingsdrang vandaan kom nie, maar dis asof hy net graag dit wat hierdie meisie laat huil, wil uitwis.
Marli skud haar kop.
“Ek dink nie so nie! Maar dankie. Dis altyd lekker om te weet iemand wil help.”
Sonder dat sy dit beplan het, sit sy haar kop teen sy bors en gee nie eens om oor die modderbesmeerde rugbytrui nie. Leon sit sy arms om haar skouers en druk haar saggies teen hom vas.
“Toemaar, alles sal regkom,” sê hy en kyk op na die horison se kant toe.
“Hoe weet jy?” vra Marli en tel haar kop op. Leon glimlag en beduie met sy hand na waar die wolke begin ooptrek het.
“Die reënboog.”

*****

Laat die middag kom Wihan modderbesmeer en stokflou by die huis aan. Hy en Sibu het besluit om die gym ‘n skip te gee ná die strawwe oefensessie waardeur Mnr. Venter hulle gesit het. Hy is in elk geval te vuil, die gym sal hom wegjaag as hy in hierdie toestand daar aankom!
“Gaan sit jou vuil toks buitekant, dat die modder daarso droog kan word,” het sy ma hom met een kyk beveel. Wihan se ma is nie ‘n moeilike mens nie, maar vir modder het sy nie veel ruimte in haar lewe of haar huis nie. Buitekant, beslis. Wihan en sy maatjies het kleintyd al in die tuin modderdamme gebou en dan met hul besmeerde arms en bene die sitkamer binnegestorm. Die laaste keer het sy op hulle afgekom waar hulle besig was om in die sitkamer haar splinternuwe wit langhaarmat vol oulike bruin voetspoortjies te betrap. Net daar het sy ‘n buitestort laat insit langs die swembad.
“Jy spoel jou modder daar af en nie in my huis of my swembad nie,” was haar reël en die gesin het maar te goed geweet om vinnig daarby in te val.
Daarom het Wihan sy ma sommer so deur die kombuisvenster gegroet en die opdrag om sy toks buite te los daar ontvang. Hy loop om die huis en gaan sit agter op die stoeptrappie, trek sy toks uit en stap dan na die buitestort. Gelukkig het sy ma dit goed gedink om ook ‘n warmwater kraan te laat installeer!
Die warm water laat ‘n groot lekkerte oor sy lyf kom soos wat dit sy moeë spiere masseer. Hy stort sommer so met sy oefenbroekie aan en vir ‘n paar minute staan hy net doodstil, toe-oë en laat die water oor hom spoel.
Dan tref ‘n vlaag yskoue water hom van bo sodat hy van skok na sy asem hyg.
“What the fudge…”
Wihan kyk op en sien hoe Leon homself skeur van die lag.
“Jis, pel, nou het jy met die verkeerde leeu se snorbaarde gespeel!” sê hy en spring uit die stort. Leon kan sien wat Wihan se plan is en probeer terugvlug oor die muur na hul eie erf toe, maar Wihan kry hom tog aan die enkel beet en trek hom terug sodat albei agteroor op die gras langs die heining val. Dit word ‘n gestoeiery, maar Leon is sterker as Wihan en pen hom uiteindelik vas.
“Wat gaan jy nou doen?” vra hy tergend.
“Dít,” sê Wihan en met ‘n flip-beweging van sy bene skiet hy vir Leon bo-oor sy kop sodat hy binne-in die swembad beland. Proesend kom Leon terug na die oppervlak.
“Okay, okay, ons is seker quits,” gee hy laggend toe toe Wihan hom hand gee om hom uit te help. Toe Wihan hom egter wil uittrek, pluk Leon vinnig sy arm. Wihan verloor sy balans en beland ook met ‘n gespat van water binne-in die swembad. Sy oë is groot toe hy weer die rand bereik.
“My ma gaan ons vrek maak!”
“Hoekom?” wil Leon met ‘n effense frons weet. Wihan beduie na die water.
“Die modder…”
“O, shit,” kom dit verskrik van Leon. Die twee spring op en skiet dan albei oor die muur na Leon-hulle se erf toe. Leon gaan haal twee handdoeke en die ouens droog hulself tot ‘n mate af. Moeg gaan sit hulle teen die huis se muur.
“Julle ook gedril vandag?” vra Wihan moeg.
“Jip,” antwoord Leon. “Reën of te not, oefen sal ons oefen. Ek neem aan dis ook die rede dat jy soos ‘n koöperasie-outa lyk?”
“Ja,” sê Wihan. “Venter het vandag geen genade gehad nie. Die ouens kon naderhand net nie meer nie. Selfs daai nuwe ou, Rufus, was naderhand kas toe. Net Juan het gelyk asof hy nooit gaan moeg word nie. Hy het geoefen soos ‘n dier.”
“Sy sussie is nogals nice.”
Wihan frons.
“Marli?”
“Mmm. Ek het so bietjie met haar gechat na skool en stuff. Sy’t vreeslik gehuil, toe troos ek haar.”
“Wat?!” lag Wihan. “‘Toe troos ek haar’. Wat’s dit veronderstel om te beteken?”
“Net wat ek sê! Ek het haar vasgehou…en sy het haar kop op my bors gesit.”
“En toe vry jy haar?”
“Dis…my besigheid,” kom dit ontwykend van Leon, maar Wihan kan sien hoe die ou verleë word.
“Ek het dit geweet! Toe vry jy haar sommer net daar in die straat. Lekker, man.”
“Ek het haar nie sommer net daar in die straat gevry nie! Dis nie hoe dit is nie.”
Wihan trek sy wenkbroue op.
“Nou hoe is dit dan? Verduidelik bietjie?”
Leon weet hy het homself in hierdie hoek in gekry en nou sal hy maar moet praat.
“Ek dink ek like haar. Ek ken haar al lankal van sien en so en sy is moer mooi. Sy is nie soos die ander chicks in graad nege nie – sy het actually breins.”
“En mangels,” val Wihan hom in die rede. Leon klap sy tong.
“Ag, voertsek, man! Ek sê mos ons het nie gevry nie. Sy’s ‘n goeie meisie en dis nie asof ek haar net wil score en los nie.”
“Jy beter haar nie seer maak nie,” sê Wihan skielik ernstig. “Dinge by hulle huis is nie lekker nie en as jy haar gaan gebruik, gaan ek jou net móét donder.”
“Ek sê mos ek gaan nie! En haar huislike omstandighede beïnvloed my anyway indirek ook. My pa werk vir haar pa, so wanneer dié toppie ‘n moeilike dag het, haal hy dit op sy werknemers uit en dan kry ons dit by die huis ook.”
“Genuine?”
“Jip. En deesdae is hy besonder edgy en wanneer ek sê edgy, bedoel ek kind of gesuip by die werk.”
“Wat? No ways, nie Oom Martin nie. Ek weet dinge is nou nie altyd tien vier daar by hulle huis nie, maar hy is nie ‘n suiplap nie. Ek ken die oom, hulle is kerkmense en alles.”
Leon skud sy kop.
“Dis nie wat my pa sê nie. Apparently het van die skoonmakers nou die dag drie leë bottels whisky uit sy kantoorasblik gehaal. En hulle maak elke dag skoon.”
Wihan sit bekommerd terug teen die muur. Dit verklaar waarom Juan so die moer in was vandag by oefening! Hy het gesien iets pla hom, maar hy het gedink dis nog die hele steroids-storie en dat hy nog gehok is. Hy het nie besef dat dit eintlik ander probleme is nie.
“Dis bad,” sê hy na ‘n rukkie. “Ek het gesien iets bug vir Juan, maar ek het nie besef dinge by die huis…ek sal sommer vanaand daar ‘n draai gaan maak. Jy kan saam kom as jy wil.”
Leon vryf met sy hand deur sy hare.
“Thanks, ek dink ek sal. Sal lekker wees om vir Marli ook te sien.”

*****

Die musiek dreun oudergewoonte deur Rozaan se kamer.
“So, gaan jy dit nou doen of nie?”
Rozaan sug.
“Dis nie so eenvoudig nie, Lisa! Ek kan self nie glo daai Rufus is so goody-goody ‘ek-wil-nie-op-my-girl-wat-vrek-ver-is-cheat-nie’. Hy het dit so verkeerd laat klink.”
Lisa lag.
“Dit is nogal, weet jy.”
“Ag, toe! Jy was saam my van die begin af in die hele ding in. Moenie nou maak asof jy so onskuldig is nie. Anyway, dit gaan nie oor Rufus nie, dit gaan oor Juan. Ek meen, hy bly ‘n nice ou en alles, maar ek voel nog dat ek nie meer langer met hierdie verhouding wil aangaan nie. I need my space.”
“Space se gat. Dink jy nie jy sou anders gevoel het as…”
“As wat?”
“Jy weet…as Juan dinge dalk al verder gevat het nie.”
Rozaan kyk haar vriendin ietwat verbaas aan.
“Wat laat jou so dink?”
Lisa skuif nader aan die rand van die bed.
“Wel, jy wou vir Rufus agter die bosse by Jacques se huis invat.”
“Om hom te vry, dis al!”
“Yeah, right! Almal weet dat vry maar net die eerste ding is wat ‘n mens agter daardie bosse doen. Jy ook.”
Rozaan kyk skuldig weg.
“Ja, okay, miskien sou dit dinge anders gemaak het, maar nou het dit nie gebeur met Juan óf Rufus nie. En buitendien is Juan deesdae te broody na my sin.”
“Die voëltjies fluit dis omdat sy pa deesdae so dronk by die huis aankom dat hy nie op sy voete kan staan nie. Maak glo tot 4 bottels whisky ‘n dag op kantoor klaar. Alleen.”
Rozaan se mond val oop.
“Wát?”
Lisa knik.
“Dis die waarheid! Klink my Juan het eintlik nou sy girl nodig.”
Sy lê terug en sit die kussing wat sy vasgehou het agter haar kop in. Rozaan plak haarself op ‘n stoel neer.
“Well, it sucks to be him. Boo-frikkedy-hoo. Ons almal het ons probleme en ek gaan verseker nie Juan se crutch wees nie. Ek dink dis tyd dat ek hierdie verhouding beëindig voordat hy begin dink ek gaan daar wees vir hom deur sy donker, swaar dae.”

Rugbyskoolstorie Deel 4: Die Party

Okay, die waarheid is ek is amper klaar met die finale ding, so omdat niemand comment nie het ek maar net aangegaan. Ek post vandag 2 dele.

Juan gooi die springtou gefrustreerd in die hoek van sy kamer en val dan met sy sweterige lyf en al op sy bed neer. Hy haat dit om nie by die party te kan wees nie! Almal gaan daar wees – soos in álmal! Behalwe vir sy bekommernisse oor Rozaan, is dit tyd dat hy saam met die main manne kuier as een van hulle. Hy ken die meeste van hulle al van laerskool af en met sommige van hulle is hy al lankal redelike goeie vriende, maar nou is hy in ‘n spesifieke posisie as Eerstespan-skrummie en hy wil nie hê die ouens moet dink hy is eintlik ‘n softie wat eerder by die huis wil bly en bolle rol as om saam hulle te kuier nie. ‘n Mens word bitter vinnig uitgesluit. As jy nie jouself deel máák van die groep nie, gaan niemand dit doen nie, en as jy weer sien sit jy alleen. En om uitgesluit te wees van die Eerstespan terwyl jy vir hulle speel, is nie net ‘n gedagte wat vir Juan koue rillings gee nie, maar ook iets wat ongelooflik vernederend kan wees.
Dit het ‘n paar jaar vantevore met ‘n ou gebeur en die dorp het behoorlik gegons oor die outjie wat maar net nie by die span ingepas het nie. Allerhande belaglike bespiegelings het oor die arme ou rondgeloop, natuurlik die gewone ou simpel stories oor sy seksuele voorkeure wat die leitou geneem het. Dit was nie lank nie, toe quit hy in elk geval die span. ‘n Verlies, want hy was op daardie stadium die skool se vinnigste atleet oor 100m, 200m en 400m. Juan snork. Dit alles net omdat hy nie juis saam die main manne gekuier het nie. Hy sal nogal graag die regte rede daarvoor wou weet.
Juan staan op, neem die klein gymhanddoekie en vee oor sy gesig en bolyf. Hy wonder hoe lank sy pa beplan om hom gehok te hou. In die verlede het dit nog nooit langer as ‘n paar dae geduur nie, maar then again, hy het nog nooit steroïede-inspuitings by die skool ingespuit en is daarvoor gevang nie. Dit mag dalk sy pa se besluit ietwat kompliseer, dink Juan grimmig. Intussen doen hy drie keer ‘n dag sy cardio en hy drink sy supplements getrou. Dít volg hy presies volgens die voorskrif – na die affêre met die inspuitings het hy nie lus om ‘n bloutjie met dit wat hy actually mag gebruik ook te loop nie.
Sy kamer voel skielik te warm en Juan besluit om onder die stort te gaan inspring. Die strale water wat op sy gespanne skouers spuit, bied welkome verligting en Juan kan voel hoedat sy spiere effens skiet gee. Hoekom dinge by die huis ook so tense moet wees, weet hy regtig nie. Ja, goed, hulle was nog nooit sonder probleme nie, maar dit was nog nooit iets major nie – klein goedjies, af en toe. Maar deesdae…dis ‘n ander storie. Dis asof sy ouers opgehou het om met mekaar en met hulle te praat. Ja, goed, hulle práát nog fisies met mekaar, maar dis sulke niksseggende sinne, sulke leë woorde. As hy net kon verstaan wat aan die gang is, sou dit seker ook help. Iewers moet dinge tog weer begin beter gaan.
Juan skud sy kop. Dalk verbeel hy homself, dalk is dit sy hormone, dalk is dit puberteit. Hy móét net ontspan!
Dan besef Juan die absurditeit van sy gedagtes. Hel, al die druk van buite en hier pressure hy homself ook nog om te ontspan…dit tref hom soos ‘n nat vis deur die gesig. Man, dit is net crazy! Hy sal vanaand ‘n bietjie vroeër bed toe gaan, ‘n paar ontspanningstegnieke wat hy een keer in ‘n tydskrif raakgelees het probeer. Hy moet sommer ‘n slag Bybel lees ook, hy het heeltemal te lank laas. Hy voel ‘n bietjie soos ‘n hypocrite as hulle Sondagaande by die Jeug is. Die ander kinders dink sy geestelike lewe is fine, maar hy skeep dit eintlik heavy af. Miskien as hy dit regkry, sal die ander dinge ook in plek val.

*****

By Jacques Steynberg se huis is die partytjie in volle swang. Musiek dreun raserig die soel naglug in en orals is daar lywe wat op die maat daarvan dans. Skielik kom ‘n klomp van die ouens van die tuinhuisie se kroeg af na ‘n groep meisies toe aangestorm en gryp hulle om hulle in die swembad te gooi. Gillend protesteer die meisies halfhartig en met ‘n geplons en ‘n gespat van water beland ‘n hele paar van hulle in die groot swembad, die ouens inkluis. Frans, wie se idee dit was, gil uitgelate ‘n oorwinnigskreet vanuit die warm swembad.
Van waar hy eenkant op een van die patiostoele sit met sy hande om ‘n bier gevou, aanskou Rufus die situasie met gemengde gevoelens. Dis nie ‘n bad party nie. Die musiek is lekker, die atmosfeer is gesellig en daar was selfs ‘n reuse tafel vol allerhande snacks op – en nie sommer net chips en dip nie! Dit was duidelik dat een of ander gourmet chef ‘n paar lang ure in ‘n kombuis deurgebring het. Hy kon aflei uit die ander ouens se gepratery, en deur doodeenvoudig rondom hom te kyk, dat hier báie geld in hierdie huishouding teenwoordig is.
Wihan kom na hom toe aangestap met ‘n bier vir hul elk.
“Thanks, Wihan,” sê hy en klink syne teen Wihan s’n. Wihan vat ‘n groot sluk van sy bier.
“Wat sit jy so eenkant? Jy moet mingle, tjomma.”
“Ja, ja,” antwoord hy bietjie verleë. “Ek skep net ‘n bietjie vars lug. Dis flippen bedompig daar by die bar!”
Wihan lag en vat nog ‘n sluk van sy drankie.
“You got that right. Gepraat van warm, hier is ‘n paar hot girls by die hierdie party.”
“Jip,” stem Rufus saam. “Dit kan jy weer sê!”
Wihan babbel voort langs hom, maar Rufus besef skielik dat hy heeltemal vergeet het om vir Rozaan dop te hou, en nou kry hy haar nêrens te sien nie. Shit! Waar kan sy wees? O, crap, o, crap, o, crap! Juan gaan die lewe vir hom hel maak as hy vanaand opslip.
“Jy dalk vir Rozaan gesien?” onderbreek hy Wihan wat besig is om die meisies te rate. Wihan trek sy mond op ‘n plooi.
“Ek dink sy was een van dié wat in die water gegooi is. Hoekom?”
“Moet haar gou iets gaan vra,” antwoord hy vaag.
Wihan maak sy bier klaar.
“Okay. Ek gaan gou nog ‘n bier kry. Moenie sonder my waai nie, oraait? As ons saam ry huis toe kan ons mekaar darem opcheck dat ons veilig is!”
Rufus lag.
“No sweat.”
Met sy oë soek Rufus tussen die laggende, gillende meisies in die swembad en sien dan vir Rozaan waar sy en Lisa in die water rondplas. Op die ingewing van die oomblik trek hy sy hemp uit en spring ook in. Die ouens is besig om die meisies te dip en in die water rond te skiet en skielik is dit die perekte geleentheid vir hom om te join.
Toe die meisies sien dat Rufus saam met hulle in die water is, klink die gille so hard en so deurmekaar op dat ‘n mens nie kan agterkom presies om watter rede hulle histeries raak nie. Frans kry ‘n kleinerige plastiek-rugbybal van êrens af en gooi dit na hom toe.
“Toe, meneer Waterkloof, wat sê jy: dink jy die girls kan die bal by ons kry?”
Rufus sien die uitdagende kyk in Frans se oë en weet hierdie is ‘n maak of breek punt.
“Nie as dit van my afhang nie!” sê hy dan met ‘n glimlag, gooi die bal terug vir Frans en swem dan nader. Die ander ouens sien dit raak en hulle kom almal blitsvinnig bymekaar, terwyl die meisies eenkant op hul eie groepeer.
“Okay, manne,” begin Frans en sy oë vonkel stout. “Daar is net een ding waaroor ons gou moet praat: wanneer ek skree ‘knoffel’, vergeet van die bal en duik vir ‘n girl se ass. Boudbyt!”
Die ouens bars kliphard uit van die lag en die meisies kyk wantrouig in hul rigting.
“Stefan, jy gaan diep. Rufus, sorg dat jy oop bly. Die res van ons, sprei uit en moenie laat ‘n klomp girls ons name gat maak nie. Oraait?” Ondeund lag die ouens saam en neem dan stelling in. Die meisies is ook klaar gekoukus en versprei deur die swembad.
“Reg?” skree Frans en gooi dan die rugbyballetjie hoog die lug in.

*****

Dis donker en stil in die Steyn-huis, maar Leon lê wawyd wakker in sy bed. Hy wonder wat gaan by Jacques se partytjie aan? Man, hy sal wat wou gee om daar te wees! Frans het vroeër die aand vir hom ‘n foto of wat ge-mms en dit lyk regtig soos die partytjie van die jaar. Okay, die eerste prentjie was van Frans wat met ‘n uitgesteekte tong voor die bar staan, maar nogtans. Die ander prentjie het darem ‘n groter view van die party self gegee.
Leon spits sy ore om te hoor of sy pa snork. Dis tjoepstil in die huis. Vir ‘n oomblik oorweeg Leon die gedagte om uit te glip en op ‘n manier by die party uit te kom. Dis min genoeg dat ouens van die twee aartsvyand-skole saam kuier. Ja, sure, almal ken wedersyds iemand in die ander skool en almal het oor en weer vriende, maar daar is min partytjies wat regtig só groot is en wat almal akkomodeer. Gewoonlik, as daar ‘n party is, hou die ouens van dieselfde skool maar bymekaar. Op die rugbyveld is daar in elk geval geen genade nie, maak nie saak hoe close buddies julle is nie. Daar gaan dit om net een ding: die groot, blink trofeë waarom die twee skole elke jaar meeding. Hulle val in dieselfde liga en moet teen mekaar meeding, maar hulle is ook tradisioneel opposisieskole en daarom het die skoolhoofde dit al lankal goed gedink om hulle om ‘n trofeë te laat speel.
Leon kan nie wag vir die Derby-dag nie! Hy raak sommer opgewonde as hy net daaraan dink. Van vroeg af al wemel die sportgronde gewoonlik van die mense – skoolkinders, familie, ondersteuners, werwers en keurders. Hy voel hoe die vlinders in sy maag met eens lewe kry. As hy vanjaar die keurders kan beïndruk…hy wil bitter graag in sy lewe Cravenweek speel. Op laerskool het hy, hoewel hy heelwat skraler was as die ander outjies van sy ouderdom, dit tog gemaak tot op streeks-provinsiale vlak. Hy onthou nog hoe lekker dit vir hom was toe hy een van die keurders aan ‘n ander hoor sê het toe hy verby hulle stap: “Jitte, daardie mannetjie tackle darem maar ‘n hond uit ‘n bos uit! ‘n Mens kan sien hy’t hart.”
Hy het nie omgekyk nie en aangestap asof hy dit nie gehoor het nie, maar sy hele binneste het sommer so geelwarm geword van lekkerte. Wow! het hy gedink. ‘n Provinsiale keurder dink ek het hart.
Dit sou egter nie heeltemal genoeg wees om hom tot op provinsiale vlak te neem nie en sedertdien is dit een van Leon se groot drome. Die afgelope paar jare het hy homself daarop toegespits om ‘n spesialis op sy posisie te word. Hy het elke Sports Illustrated en SA Rugby waarop hy sy hande kon lê, verslind en alles oor senters, en veral binnesenters, ingedrink en toegepas. Oor naweke sou hy een van die duiksakke by die skool leen en dan agter in hul erf, vir ure aanmekaar, sy skouers teen die sak gooi. Laag ingaan, Leon, laag ingaan. Albei skouers, leer om met albei skouers te kan tackle.
In ‘n poging om te oefen hoe om ‘n bewegende opponent te lak, het hy die duiksak een dag aan die wasgoedpaal se een windmeularm vasgemaak. Hy het die wasgoedpaal so hard as moontlik gespin, ‘n vinnige draai gehardloop en op die sak afgestorm. Met die duikslag het hy die hele paal saam hom geneem en besef dat die plan dalk nie so lekker gaan werk nie. Sy pa moes die oggend werk en nog voordat hy terug by die huis was, was die paal weer op sy plek. Toegegee, die een arm het bietjie meer gebuig gelyk as voorheen, maar toe Fanie Steyn die middag by die huis kom en die wasgoedpaal sien, het hy net effens gefrons, stip na die paal gekyk…en toe ‘n trekkie van ‘n glimlag op sy gesig gekry.
Al die ekstra ure wat hy ingesit het, het vrugte afgewerp en dit is een van die redes hoekom hy al die vorige jaar by die Eerstes se oefengroep ingesluit was. Sy dodelike plettervatte is wyd bekend en dis vir hom wat Leon is, lekker om te weet daar is iets waarin hy vrek goed is. Nie dat hy noodwendig daarop uitgaan om die ouens onnodig af te skryf nie, maar dit bly ‘n kontaksport en ‘n tawwe een daarby! En dit is tog lekker om te hoor hoe ‘n opponent sy wind met ‘n harde hikgeluid verloor.
Leon luister weer of hy sy pa kan hoor. Nog steeds is daar geen geluid nie. Vir ‘n sekonde of twee oorweeg hy dit om tóg na die partytjie toe uit te glip. Hulle sal nog nie nou al klaar wees nie, dit weet hy goed. Dan besluit hy finaal daarteen. Om daar te kom, beteken hy sal óf fiets moet ry, óf hy sal sy pa se bakkie moet steel en dit gaan beslis sy pa wakker maak. Nee, die risiko is net té groot. As hy sy pa nou gelukkig hou, kan hy dalk die volgende keer meer toegeeflik wees.

*****

“Stefan!” skree Rufus en gooi die rugbyballetjie, wat hy sopas by Corna afgeneem het, vir die ander seun. Die meisies stoei hard om besit vir die balletjie, maar dis duidelik ‘n spul kranige rugbyseuns wat saam hulle in die water is en hulle maak dit nie vir die meisies maklik nie. Hier en daar behaal hulle wel sukses – Corna is immers Hoërskool Bergkruin se Eerste Netbalspan-senter en sy en haar eweknie van Ewoud Heymans maak vanaand ‘n goeie span.
Corna duik voor Frans verby en dis net die oomblik waarvoor hy gewag het.
“KNOFFEL!” bulder hy skielik en onmiddellik is daar chaos in die verhitte swembad soos wat die ouens duik om elkeen ‘n meisie aan die boud te hap. Dit vind met gemengde welslae plaas en dis eintlik maar net ‘n geskree en ‘n gelag en baie water wat gespat word. Lisa trek selfs met ‘n elmboog los en tref vir Stefan solied op sy neus.
“Aaah!” skree die seun en hou sy bloeiende neus vas. “Son of a bitch!”
Die ander ouens lag vir hom en Wihan, wat ook kort ná die begin van die aanvanklike speletjie ingespring het, help hom uit.
Rufus sien hoedat Rozaan vir ‘n ietwat verbaasde, maar tog trotse, Lisa niksvermoedend gelukwens, terwyl Frans regmaak om agter haar in te duik. Hy wonder of hy dit moet keer. Dit tel seker nie as vry nie, maar…Toe hy sien dat Frans onder die water ingaan, doen hy dieselfde en swem nader. Net voordat Frans op sy prooi kan toesak, stamp Rufus hom eenkant toe en maak asof dit eintlik hy was wat vir Rozaan gemik het. Die twee seuns breek saam die oppervlak van die water.
“Sorry, ou, my fout,” maak hy kamstig verskoning. Frans sluk die aas.
“Nee, no worries,” sê hy en vervolg dan fluisterend. “As ek geweet het jy wil haar vanaand score, sou ek nie vir haar gegaan het in die eerste plek nie!”
Rufus lyk ‘n oomblik uit die veld geslaan.
“Hoe nou?”
Frans sit sy arm om sy nek en trek hom na die rand van die swembad toe.
“Die ou wat dit regkry om ‘n girl se boud te byt, het eerste dibs op haar en sy is off limits vir die ander ouens vir die res van die aand. Ken jy nie die game nie?”
Rufus lag en vee met sy hand die water van sy gesig af.
“Nie daardie version nie! Pleks jy sê my?” gaan hy gemaak-ernstig voort.
“Jip,” gaan Frans voort. “Man, ek sou nie gemind het om daai gat ‘n hap te gee nie. Haar boyfriend is nie eens hier om my te stop nie. Dalk moet ek tog try om haar om die hoekie te lei.”
Dis presies wat Rufus bang was hy sou sê en probeer dan Frans se aandag op iemand anders fokus.
“Wat van Corna? Sy’s nogal hot en losserig.”
Frans skud sy kop.
“Nee dankie, pêl. Been there, done that, got the sifilis. Nie weer nie.”
Rufus se mond val in ongeloof oop.
“Genuine?”
Frans knik instemmend en ietwat verleë.
“Ja, so…nee, ek raak nie weer aan daai girl met ‘n tang nie. Jy kan haar maar kry as jy wil.”
Rufus keer heftig.
“Nee, dis okay, thanks. Ek het in anyway ‘n…”
Hy sny sy sin in die middel stomp-af. As hy nou vir Frans moet laat weet hy het ‘n meisie, gaan dié by hom wil weet hoekom hy vir Rozaan soek en hy is nie lus om dit nou alles te verduidelik nie.
“Ek bedoel, ek moet ‘n draai gaan loop,” probeer hy cover.
“Pee sommer in die swembad,” laat hoor Frans van hom. Rufus lag, klim dan uit en steek sy hand na Frans toe uit om hom ook uit te help.
“Dis ‘n nommer twee, pêl. Mense gaan dit sien.”
Frans kry meteens ‘n idee.
“Was daar nie sulke Lunch Bar-goed op daai tafel nie?” vra hy en hardloop dan gly-gly na die groot tafel toe met die eetgoed op.
Rozaan het ook uit die swembad geklim en staan eenkant met ‘n handdoek om haar lyf en gesels met Lisa en ‘n paar van hul ander vriendinne. Rufus kan sien hoekom Juan vir haar gegaan het: die girl is ‘n absolute babe! Haar swemklere beklemtoon elke stukkie van haar pragtige lyf en haar nat, gitswart hare wat nou in sulke slierte op haar skouers hang, is genoeg om enige ou heeltemal van sy sinne te beroof.
Rozaan kan uit die hoekie van haar oog sien hoedat Rufus haar aanstaar. Jeepers, ouens is darem so obvious! Dit lyk nie eens asof hy dit probeer wegsteek nie. Wel, een van die redes hoekom sy by hierdie party is, is tog om ‘n ander ou te vry en Rufus is by verre die hotste ou by die partytjie.
“Jy weet hy check jou uit, nè?” vra Lisa skelm.
“Uh-huh,” sê Rozaan.
“Jy weet hy kom hiernatoe aangestap, nè?”
“Uh-huh!”
Rozaan voel opgewonde. Dis nie asof sy iets meer by hom soek nie, maar sy gaan beslis nie nee sê as hy haar na een van die tuin se donker hoekies toe trek nie.
“Hey,” sê Rufus toe hy by hulle kom.
“Hey jouself,” groet sy vriendelik terug. Tergerig gly haar oë onverbloemd oor sy sterk lyf. Rufus sien dit. Oh boy, dink hy. Hier kom moeilikheid.
“Wil jy gou saam met my…ek gaan gou…” Rufus sukkel om die woorde uit te kry op só ‘n manier dat sy nie die idee kry wat hy dink sy het nie. Rozaan het egter lankal daardie idee en sy vat hom net aan die hand.
“Kom.”
Sy lei hom na die westekant van die groot tuin, in die rigting van die tennisbaan, waar daar baie groot struike is wat die sig van nuuskierige koekeloerders sal versper. Die gras is ‘n week vantevore gesny en is sag en klam onder hul kaal voete.
Toe sy seker is dat niemand hulle kan sien nie, sit Rozaan haar hande om Rufus se nek en trek hom nader.
Dit vat elke greintjie wilskrag wat hy bymekaar kon skraap, maar net voordat hulle lippe mekaar ontmoet, keer Rufus haar.
“Rozaan…”
Rozaan, wat al haar oë toegemaak het in afwagting op die soen, kyk hom tergerig aan met haar neutbruin oë.
“Wat nou, jou sexy ding?”
Rufus weet dat as daar medaljes vir dié soort ding was, het hy verseker ‘n goue gekry, want weer ‘n keer weerstaan hy die versoeking om tog maar toe te gee en die girl vuurwarm te vry.
“Dis…dis Juan,” kry hy dit uiteindelik uit.
“Wat van hom?” vra sy kort-af. Hel, dink Rufus, nou moet ek my woorde mooi kies!
“Hy…ek en hy het vanmiddag na skool bietjie gechat en goed en ek weet dit klink weird omdat ons die eerste slag toe ons mekaar ontmoet het nou nie juis gebond het nie, maar ek dink dat ons dalk pêlle kan wees. As ek nou sy girl sou score…dit sou dinge net opneuk.”
“So, jy kies my ou bo my?” kom Rozaan se onverwagte vraag. Rufus maak haar hande, wat nog steeds om sy nek gevou is, los en hou dit dan in sy sterkes vas.
“Dis nie dit nie, glo my. Onthou, ek het ook nog ‘n meisie. Ons sou albei nou gecheat het, besef jy dit? En ek dink nie dat Juan of my girl dit van ons af verdien nie. Wat dink jy?”
Rozaan sug saggies. Hy het ‘n punt beet.
“Ja…dis net…” begin sy, maar ou dan op. Sy kan nie glo sy gaan haar gevoelens met hierdie hunk deel terwyl sy hom eintlik wou vry nie, maar nou ja.
“Sien, ek en Juan het op ‘n vreeslike romantiese noot afgeskop en alles was net perfek, jy weet. Ons was dié couple toe die skool weer begin het. Almal het gesê ons pas so goed bymekaar en alles was net soos dit moet wees.”
“Nou hoekom wil jy dan op hom cheat?” vra Rufus.
“Want…ek is nie seker hoe ek oor hom voel nie. Ek dink hy is liewer vir my as ek vir hom en ek is bang sy jaloesie vernietig ons altwee,” kom dit vreeslik melodramaties.
“Wat?” lag Rufus. “Dis die grootste klomp crap wat ek nog van ‘n girl af gehoor het!”
Rozaan rol haar oë.
“Ja, okay, vergeet van die jaloesie-stukkie, maar die res is actually waar. Hy is ‘n moerse nice ou en alles, ek is net nie heeltemal seker of ek reg is om die verhouding ernstiger te neem nie.”
“Nou vir wat sê jy dit nie reguit vir hom nie? Ons ouens like dit as girls ons in hulle vertroue neem, weet jy.”
Rozaan voel skuldig.
“Jy’s seker reg.”
“Natuurlik is ek reg. Ek is ‘n ou.”
Rufus besef meteens hoe dit geklink het.
“Ek bedoel, ek is reg oor hoe ons ouens dink,” probeer hy opmaak. Rozaan proes toe sy sy ongemak sien.
“Relax! Ek is nie een van daai feministiese bitches nie. Aaah! Julle ouens kom ook met moord weg, weet jy?”
Rufus bloos en hy kan sweer sy kan in die maanlig sien hoe rooi hy word.
“So, is jy nog lus om te bly? Of gaan ons waai?”
Rozaan vee haar hare uit haar gesig uit.
“Kom ons gaan. Ek gaan net vir Lisa sê. Maar kom ons hou hande vas as ons van hier af loop, dan keer dit sommer die unwanted attention ook!”
Hierdie keer stap Rufus voor en eers toe hulle by haar vriendinne is, los hy haar hand.
“Ek kry net gou my hemp en my helmet.”
Terwyl sy ‘n opgemaakte storie vir haar opgewonde vriendinne vertel, tel Rufus sy hemp, wat nog al die tyd op die patio-stoel gelê het, op en pluk dit oor sy kop. Hy sien vir Wihan, waar hy en die ander manne by die bar staan en kuier. Wihan sien hom ook raak en kom aangestap.
“Gaan ons spore maak?” vra hy. Rufus knik.
“Jip. As jy reg is?”
Wihan sluk die laaste slukkie bier af.
“Let’s go.”
Teen die tyd dat hulle by hul motorfietse kom, wag Rozaan en Lisa al klaar vir hulle daar. Rozaan klim agter by Rufus op en Lisa gaan sit agter Wihan. Sy slaan haar arms om Wihan se lyf en hy glimlag skielik breed.

*****

Toe Juan se selfoon uiteindelik piep, is hy nog wakker. Hy het, nadat hy ‘n hele spul ontspanningstegnieke toegepas het, begin Bybel lees, die storie van Daniël, en dit het hom so gefascinate dat hy nie kon ophou nie.
Juan kyk op sy selfoon:

Als was fine. Jou girl is safe. Sien Maandag.

Verligting spoel deur hom en Juan glimlag. Dit moes eintlik nogal baie van Rufus gevat het om Rozaan vanaand so die heeltyd op te check. Hy skuld die ou groot!
Dan skiet ‘n ander gedagte skielik vir Juan binne. Hy moet vir Rufus bietjie saamvat Jeug toe. Dis ‘n heelwat gesonder omgewing as Jacques Steynberg se parties en hy soek al lankal ‘n vriend om saam hom te gaan. Ja, hy sal hom môre sms en sê hy moet saamkom.
Binne oomblikke is Juan vas aan die slaap.

Die regte wêreld – of iets soos dit… (op my verjaarsdag!)

Jammer dat ek so ongereëld post. Dinge rondom internet-gebruik by die gemeente waar ek nou my praktiese jaar doen, moet nog uitgesort word en sover het ek nog nie ‘n cheap internet kafee soos die een in hatfield van waaraf ek gewoonlik gewerk het, opgespoor nie.
Ek is nou hier by NG Wonderboom in Annlin, Pretoria. Dis okay…maar net okay. Ek verjaar vandag, yay! Maar dit suck big time. Die afgelope vier jaar was ek elke jaar met my verjaardag op Universiteitsoord se Eerstejaarskamp en dit was flippen lekker, want daar was altyd baie vriende wat die dag sommer outomaties saam my kon deel. Nou is ek nie daar nie, en ek mis dit ongelooflik.
Ek het gisteraand daar gaan kuier by ons wyk se kamp by Al-Te-Lekker-kampterrein, oppad Irene toe. Dit was die kruistog aand en ek is baie bly dat dinge geskuif is en dat ek dit kon bywoon. Sulke aande is maar emosioneel tot ‘n big extent en ouens en girls huil dat die trane loop. Ek het ook die geleentheid aangegryp om vir die wyk dankie te sê vir hul ondersteuning tydens laas jaar se stabbing – dit het vir my op die ou end ontsaglik baie beteken. Ek mis hulle.

Ek voel vandag heavy alleen. Ek het ‘n braai gereël vir Saterdagaand, maar klomp mense sê hulle het iets anders aan of kan nie kom nie om een of ander snaakse rede. So dan kyk mens maar.
Ek mis my Stranddiens-vriende. Ek mis my koshuis-vriende. Ek mis my Universiteitsoord-vriende. Dankie aan elkeen van julle wat op my facebook-profile gepost het of ‘n sms gestuur het, ek waardeer dit flippen baie!!!!!!!!
Soos ek hier sit, speel Plain White T’s se Hey there Delilah…en ek mis Stranddiens sommer van voor af.

Nou ja, ek moet seker ophou mope. Almal is heavy nice, ek kan wraggies nie daaroor kla nie, dis net…die heimwee pak my maar beet!

Anyway. My rugbyskoolstorie vorder stadig maar seker, ek weet net nog nie heeltemal waarnatoe gaan dit nie – daarvoor het ek julle input nodig! Maar ons sal aangaan.

Ek het ook begin met ‘n soort dagstukkie verwerking van Wild At Heart vir seuns in SA – ek het actually soort-van toestemming gekry by Ransomed Heart-ministries om dit te doen, so dis vrek nice. Ek voel dat dit nodig is vir so iets!

Nou ja…ek gaan vir my iets lekkers koop om te eet en vanaand movie. Darem kom die kampmense môre terug…
Cheers!

Mr T