2010 sover…

Okay, nuwe jaar, nuwe dinge…of nou nie heeltemal NUWE dinge soseer as wat dit ‘n change is van die OU dinge nie, maar darem ‘n nuwe klemverskuiwing.

WAT?

Hehe! Laat ek verduidelik: ek is nog steeds in Jeugbediening in ‘n lekker NG gemeente op ‘n Noord-Natalse plattelandse dorp waar ek met 3 skole se tieners (van ‘n verskeidenheid ouderdomme, rasse, taalgroepe, geslagte en ekonomiese aard) te doen het. Wat vanjaar ‘n bietjie anders is, is dat ek myself by Ope Rugby betrokke gekry het (I have my ways and means!) en sover is dit nogals ‘n uitdaging. Totale nuwe soort-van groep (hoewel daar baie van die ouens is wat my reeds ken, en party wat my baie goed ken) wie se vertroue jy moet wen en al daai goed.

Dit gaan nie vir jou weird wees as jy my nie ken nie, ek meen, wat is daar nou aan rugbyafrigting? Haha, baie, laat ek jou vertel (en jy moet half weet dat daar tussen my en die een afrigter ‘n redelike stukkie persoonlike geskiedenis is). My swaer het gelukkig vinnig se hulp aangebied, hy is nogals ‘n expert. Laat ek net duidelik maak: ek rig nog nie regtig af nie. Ek het die coaches sover gekry dat ons voor oefeninge ‘n kort inspirational stukkie doen en bid. Ek het dit oor die boeg gegooi van “ons doen dit anyway voor wedstryde, kan ons dit nie maar voor oefeninge ook doen nie?” en toe die een coach kom met ja, hy challenge die ouens om CSV toe te gaan (whatever!), was my backlash ja maar kan ons nie maar die evangelie na hulle toe bring nie? 😉 ! So dis hoe dit gebeur het. Nou neem ek roll-call ook. Dis nou nie moerse verantwoordelikheid nie, maar hey, enigiets om tussen die mense rond te beweeg op grondvlak.

Dit gaan nog goed by die gym, hoewel ek op die oomblik sonder ‘n partner is omdat Wiam nie tydens die rugbyseisoen by gym gaan uitkom met skool en alles saam nie. So ek gaan partykeer op snaakse tye in die dag! Maar dit gaan nog goed. Ook daar kry ek kort-kort met nuwe mense te doen wat die lewe heel interessant maak.

Maar die hoogtepunt vir my, sover, op ‘n persoonlike vlak was Ds Pieter Badenhorst van Moreletapark se besoek aan ons gemeente die afgelope week om ‘n Toewydingsweek te kom hou, met die tema hoop en vergifnis. Sy preke was goed, regtig goed, maar die hoogtepunt kom uit ‘n gesprek wat ons twee gehad het Donderdagoggend. ons het net gesels en ek het gedeel oor my droom vir ‘n fliekbediening en dramas en al daai (as jy nie weet nie, lees ouer entries van my blog). Hy was so opgewonde daaroor! Eventually is hy hier weg met ‘n copy van STIL, die JOB-produksie wat ek en Annelie en Sunette in 2008 gedoen het. Die enigste ekstra copy wat ek gehad het, maar nou ja! Hehe. Anyway, hy wil my oplink met Jacques Gombault-hulle, wat ook blykbaar sulke goed doen. Nou, ek weet so ‘n klein bietjie daarvan af DAT hulle met sulke goed besig is, maar WAT hulle presies doen is ek nie seker nie. Dit sal cool wees om met iemand opgelink te word wat in die industry is en al klaar contacts het (“contacts” beteken hierso “mense wat toegang het tot filmtoerusting en skills oor hoe om so iets aan te pak en wat weet waar om geld daarvoor te kry”.)

So dit was net vir my bevestiging dat ek iewerster op die regte pad is. Die Jeugbediening-goeters op die oomblik sien ek as ‘n leerskool, waar ek laasjaar op die verhoog met hulle te doene kon kry en vanjaar op die sportveld. Ek leer hoe vandag se tieners op grondvlak leef, hoe hulle dink, waaroor hulle droom en waaroor hulle gal braak. Nou wat het ek al geleer? Wel, the more things change, the more they stay the same, vir een. Aan die ander kant…dis ‘n tegnologiese galaxy weg van waar ek was 10 jaar gelede. Die meeste wat ons toe op ‘n selfoon kon doen, was Snake speel en Please Call Me’s stuur. Nou…die Internet is letterlik aan jou vingerpunte. Voor- en nadele…

Daarom, my raad is: moenie gaan vir die gimmick nie. Hulle kan baie beter kry binne sekondes as wat jy op ‘n slide show kan gooi. Gaan vir die verhoudings. Ja, dit vat langer en verg meer tyd en loop ‘n groter risiko tot seerkry, maar dis soveel keer meer die moeite werd. Tieners soek genuineness, hulle weet waar om entertainment te kry. Jy gaan hulle waarskynlik nooit regtig van die rook-drank-vloek-ding af wegkry nie, so hou op om jou tyd met dit te mors. Wys hulle eerder hoe lyk iemand wat compassion het met die mense rondom hom, wat (om Ds Pieter se term te gebruik) bereid is om iemand anders raak te leef. Wys hulle hoe lyk iemand wat kan om vergifnis vra, no strings attached, en dit ook kan uitdeel, no strings attached. Wys hulle hoe lyk iemand wat sy walk walk en sy talk talk (en vir homself kan lag as hy sy naam per ongeluk met ‘n plank slaan!). Wys hulle hoe lyk iemand wat kans sien vir almal, maak nie saak hoe scruff hulle is nie.
Gaan kyk maar, Jesus het dieselfde gedoen…

Los my maatjies uit!

Ek wens soms ons was nog in die laerskool en dat jy vir ‘n ou soos Sarel van der Merwe wat ander mense se name sleg maak kon sê: “Los my maatjies uit!” of hom na die hoof toe vat en sê hy boelie jou. Want dit is basically presies wat hy doen. Maak my kwaad om te sien wie die nuutste ouens is wat vir hulle wickets moet keer net omdat dié betrokke dvd-maker en sy tjomme so besluit het.

Dit geld natuurlik vir almal wat die Fakulteit Teologie aan die Universiteit van Pretoria, sy/haar studente en sy/haar dosente so met agterdog bejeën en hulle aanval. Hoe is jy op die skoolgronde geleer? maatjies maak nie so nie!

Imagine gou iemand wat jy glad nie ken nie storm op die speelgrond op jou af en dring aan om by jou te weet: “Glo jy dat Mnr. Van der Merwe fisies, liggaamlik en letterlik die skoolhoof is????” 😉

Ek was die afgelope 3 dae op ‘n predikantekonferensie van die Natase Sinode by Drakensville. Hoe lekker om te netwerk, met ou en jong predikante te chat en hulle drome vir hul bediening en die lewe te hoor! Dis iets wat ek op Fakulteit geleer het: jy hoef nie die wiel elke keer van vooraf te ontwerp nie – vra iemand waar is die tyre-plek.

Shackin’ up with God

I started reading

Retraite & Roeping

Wow! Wat ‘n ongelooflike paar dae…die Retreat wat ons Finalejaarsklas gehad het by Good Sheperd Retreat by Hartbeespoortdam was presies wat ek nodig gehad het. Ek het baie meer gekry as waarop ek gebargain het! Wat cool was.
Om net ‘n paar hoofpunte deur te gee:
 Ek het vrees vir mislukking en teleurstelling agter my gesit
 Die Here het op verskeie maniere met my gepraat, onder andere deur die tekste in Spreuke wat na “Pad” verwys
 Ook die natuur, soos gewoonlik – die verskeidenheid reuke, vorms en kleure was opvallend, nie net die mooi panoramiese uitsig van die koppie af nie.
 Die stilwees-sessie het my gehelp om bietjie rustig te raak
 Vertikaal se nuwe cd, Stil, en dié se titelsnit, het die afgelope tyd in my lewe begin werk en ‘n metafoor vir die kamp geword vir my
 Die kuiers saam met die klas op die gras, tydens etes, op random plekke, in my en Cobus se kamer met die 30 seconds en die rooiwyn en in die saal op die mat was ongelooflik insiggewend en kosbaar
 Die labirint en toe ek daar my roeping gekry het om te gaan flieks maak was die hoogtepunt van die dag
 Vrydagoggend se “droom”-sessie was netso cool, waar Jesus vir ons elkeen ‘n boodskap kom gee het op ‘n papier
 Om te besef dat ons verskeidenheid nodig en belangrik is en iets is wat ons juis nader aan mekaar kan trek in plaas daarvan om ons te verdeel
 Om te besef dat ek en Cornel eintlik so baie van dieselfde droom deel (en om die belangrike rol wat die Global Day Of Prayer-deurnag in sy eie roeping-storie gespeel het uit te vind!!)

Verskeidenheid is goed. Ek het vrede oor volgende jaar en daarna. Ek het ‘n roeping, vir die eerste keer in my lewe.
Om dit vir die ander mense naby aan my oor te dra wat nie deel van ons klas is nie en dit daarom moeiliker verstaan, is die moeilikste ding wat ek moes doen…

Save Me from Myself: Korn’s Brian “Head” Welch’s autobiography and then some…

So my friend Shaun hooked me up with this book he got hold of. It was called Save Me From Myself and it was Brian “Head” Welch’s autobiography. For those of you who do not know, this guy used to be the lead guitarist of a teeny weeny little band called KORN. Yep, not so teeny weeny after all!

I read it through in 5 and a half hours. It was really a compelling read, especially the first part. It told the whole story of how he grew up, got involved in music, the different bands he played in and how Korn was eventually formed and how they skyrocketed to success. It got a bit of gory detail, some quite offensive, but there is a disclaimer/warning at the beginning of the book to tell you that it might be the case from time to time.

Like I said, the first part, “To Hell And Back” tells the story of his rise to stardom and, of course, how he and his girlfriend and later wife Rebekah got swallowed up into the world of speed (meth). I’ve never read a book before that tells you about so much drug use. They really used A LOT of drugs – sometimes cocaine or marijuana, but mostly speed and how it pretty much killed them from the inside.

The first part of the book ended quite positive on the note where he got saved by Christ and started to get his life back on track, quitting Korn and becoming a more responsible dad to his daughter Jennea.

And then the second part came, called “Heaven On Earth” – and I thought it kinda sucked. He made most of it sound so easy and so cheap.

You see, what is supposed to be a marvellous 70-page testimony on how he walked with God since and all the curves that that road took, turned into a little pep-talk about how close he got with God and how he could just hear God and suddenly all the bad stuff that happened to him was the devil or fallen angels (where previously it was is own sinful human nature)…and how you can only get to be in a REAL relationship with God when you speak/pray in tongues.

That got me mad, because he quoted the scriptures in 1 Corinthians 14 and Jude where Paul (and Jude in Jude!) is writing about the different gifts of the Holy Spirit and that speaking/praying in tongues is just ONE of MANY gifts that the Spirit gives. Head uses 1 Cor 14:2 and 4 to tell how you can’t understand someone’s “prayer language” when they “pray in the Spirit” – but man, he doesn’t even consider the rest of the paragraph surrounding it! It is exactly the whole point that Paul is making there: he says that you should rather NOT pray in “tongues” because that is only beneficial to the one praying. You should rather prophecy, because that is beneficial to the whole congregation, except if the one that is speaking in another uncomprehensible tongue is explaining it to the rest. So there you have it – it must be interpreted for the people around you to be beneficial to anyone. And nowhere in this passage do I get the information on how you can work on your prayer language – funny, I thought it was a GIFT. How do you work on someone to give you more of a gift that they already gave to you completely? That’s just bribery.

He states his opinion on speaking in tongues like this:
“If you want to have the most faith you can have on this earth, learn to pray in tongues. If you find it too weird and you prefer to live a good, quiet Christian life, don’t pray in tongues. It’s just that simple.”

That got me shouting “You can’t say that!” I know many Christians who don’t pray in tongues who have the faith to move mountains. I also know Christians who do pray in tongues and they are excellent people too. I also know Christians who don’t pray in tongues who is definitely not living a “good, quiet Christian life” but who is making waves all over as they are preaching and serving God quite loud and out in the open. Also, my grandmother is turning 87 in August, and she is a grand lady of the faith. And she has never prayed in tongues before in her life.

It comes down to this: you can’t make your experience normative, the measurement for everyone else to live by. I can’t tell you that, if you don’t serve Christ the way I do, you will not have as much faith as I and you are doing it wrong. And, if praying in tongues is a gift, you can’t learn to do it, it is given to you. As is faith, according to 1 Corinthians 12.

The other thing that was really bad for me to devour was the way he saw his depression. He saw it as a BAD HABIT. Now, anyone who has really dealt with depression knows that it entails a wee bit more than that. Depression is an illness that must be treated three-fold to get the best results: medically, spiritually and psychologically. He says it is gone now, but I can guarantee you, if Head Welch doesn’t get some medical attention to the matter, it is only going to come back to bite him in the ass, again. If you used as much speed (meth) as he has, you need to get the chemical balance in your body and your brain set straight medically. Like he said himself, time and again: God can use many ways to speak/work with you.

He also talked about his baptism in the River Jordan, but I have spoken enough about baptism elsewhere on my blog so I’m not going into the matter here.

Hang on a second. I’m not against baptism in the River Jordan, speaking in tongues or believing that God miraculously heal people. Not at all. Or against prophecies, which he also writes about for a while:

When I was at a camp in grade 8, 14 years old, one night the people there started to pray in tongues, I didn’t understand it, but I thought it was wonderful. I didn’t start to myself either, but God has never left me before or after that.

Also, when I was in grade 11, age 17, at another church camp, our group leader prophecied over me and it was wonderful. I’m still holding on to that prophecy.

And when I was a baby, I was baptized with…wait for it…water from the Sea of Galilea that my grandfather got from the place where the miracle of the bread and the fish supposedly happened and brought back to South Africa after he visited Isarel when he was still alive. It was sprinkled upon my forehead and I don’t intend to get baptized again, because one time is sufficient.

Yep, this is my experiences with the stuff – but I’m not making it normative for other people or downtalking them if they do not do it in some kind of “ah, don’t worry, you spiritual baby. God will open your eyes”-sort of way. That’s just wrong. Sies man!

What was wonderful about the book, though, was the whole encounter they had in India. The whole Untouchable-tribe of the Laodi-story was amazing. He should have just kept on doing that kind of work – the practical stuff that Jesus Himself commands us to to in the Gospels. Also, the way how he described his honesty in his relationship with God was quite touching, as well as the whole thing that God can use your talents (GIFTS that He has given to you!) in more ways than you can imagine.

Yet, I much more enjoyed Donald Miller’s Blue Like Jazz. That guy just nailed it for me on every page. He had a wit about him and a kind of compelling writing style that I just clicked with. It actually convinced me to start to tithe (give a tenth of my income to the church). I don’t have time to go into a full discussion now, but that book was more appealing to me. TO ME. I’m not saying it should be to everyone. But try it out, you might just like it. That guy’s faith is much more like my own. We doubt, we don’t doubt, we believe and sometimes we think it silly, but Jesus never leaves us and that is good.

At least they both came to the same conclusion and that is that the most important thing is a relationship with Jesus.

Maybe it is just that I haven’t been into heavy metal like ever, and maybe it would’ve made a more commpelling impact on my life if I knew their music better, but we can talk about that.

But go read both the books – they will both be worth your while.

http://www.harpercollins.com/books/9780061461279/Save_Me_from_Myself/index.aspx
http://en.wikipedia.org/wiki/Brian_Welch
http://www.donaldmillerwords.com/bluelikejazz.php.

“Our Lord works in mysterious ways…”

Okay, ja, so ek haal vir Frollo uit The Hunchback of Notre Dame (awesome soundtrack, by the way) aan, maar dis nou maar eenmaal waar: die Here werk op onverstaanbare maniere (meestal).
Na my hele ramping en rage en galbraak (hoe lekker dit ookal was!) het ek laas week op ‘n punt gekom dat ek besef het dinge kan nie so aangaan nie. Ek is gesond, ek leef eintlik heel gemaklik en ek het regtig baie om voor dankbaar te wees. “As die lewenstorme woedend om jou slaan, tel jou seëninge,” soos die Halleluja-liedjie sê.
‘n Paar elemente het saamgewerk:
toe ek vir vriendin Jolinda laas Dinsdag op kampus sien en agterkom ek kla alweer;
toe Annelie vir my sê ek sê nooit meer iets positiefs nie;
toe Richardo Dednam, ‘n ou wat skynbaar van Mosselbaai af kom voor my deur op daag (en vir wie ek toe slaapplek en kos gegee het en gehelp soek het na werk en blyplek…lang storie);
toe Karin Prinsloo laatnag ‘n email stuur en vertel van haar seun, Uli, wat in ‘n moerse bad motorfiets ongeluk was…
Ja, dan kom ‘n mens agter: mmm, maybe is dinge tog nie heeltemal so sleg nie.
Ja, goed, alles het nie magically net verbeter by die kerk en als nie. Ek en die kantoor tannies het byvoorbeeld Donderdagoggend vasgesit of gestry of ‘n opinieverskil gehad oor die dra van die toga, die rol van die predikantsvrou en die herder-kudde-model, maar ek het besluit: dis nie die waarheid oor myself nie. Hierdie is alles aanvalle om my te discourage en ek weet my hart is goed (dankie John Eldredge vir die teachings daaroor. Dit help my.).
Sondag se twee preke het ook baie goed afgeloop. Die oggenddiens het ons streng volgens die boek gedoen, met die sistematiese preek en die drie hoofpunte (en natuurlik die meegaande Powerpoint slideshow om dit grafies te maak) en die Liedboek-liedere en die pak en die das en alles. Baie stigtelik en netjies!
Die preek het gegaan oor sjokoladekoek, hoe die drie dele van die koek te make het met roeping: die onderste laag dui op dissipelskap, die tweede laag dui op jou verantwoordelikhede in die wêreld en die versiersuiker bo-op dui op jou persoonlike roeping. lekker metafoor waarmee ek gespeel het. Darem het dit inslag gevind, lyk my, want na die diens het iemand vir my ‘n stuk sjokoladekoek gebring! Hahaha. ‘n Ou Tannie het ook lank met my gesels en gesê hoe sy vir my bid en my opdra en ondersteun. Dis lekker om dit te hoor, want dit moedig ‘n mens weer aan om verder te gaan.
Die aanddiens was ook okay, te danke aan Vic en Thea Brink se boekie Wat Sou Jesus Vandag Doen? Alhoewel, na die tyd het een van die naskoolse girls vir my kom vra of ek vir haar spesifiek gepreek het, en toe het ons (‘n klomp ouens en ‘n klomp girls) ‘n lang argument of bespreking gehad oor grudges hou en mense like en vergifnis en hoe dit meer dikwels as nie ‘n keuse is.
Dit het vir my teruggekom na die motto van Heroes Vat Die Punch toe: jy kan net verantwoordelikheid vat vir jouself en jou eie optrede, maak nie saak wat mense aan jou doen nie.
Interessant hoe dit wat ‘n mens preek of verkondig terugkom en jy daarmee getoets word, huh? 😉
Gepraat van HVDP: Jeanne Jordaan se ma is besig om dit te lees, sodra sy klaar is gaan ek deur haar notes gaan en werk daarvan maak en dan is dit die instuur! En daarna is dit die lang wag…wat suck, maar nou-ja, dis hoe dit verloop. Ek sien baie uit daarna ook.
Turkye is nog aan, sover! Daar is ‘n nagraadse beurs by TUKS wat ook gaan loskom en dan behoort ek darem al so R 4000,00 te hê. Inbetalings is nog steeds welkom, details is by die Turkye-post.
So tussen die lang naweke deur is die volgende groot ding die Global Day Of Prayer deurnag en daarna my Proefpreek…
Maar jip: Life’s a journey – enjoy the ride!

So, nierstene…

Ja, sal ek nou Maandagoggend 5:00 wakker word van die pyn net bokant my regterlies wat toe blyk een van 2 nierstene te wees. Ja, dit tref 24-jariges ook! Lang storie kort is die volgende: verbeel jou jy piepie Minora-blades…en jy’s halfpad daar. Glo my, ek wens dit niemand toe nie! Hulle haal volgende week die JJ Stent (flexible) uit. Iemand wat iets meer weet daarvan, asseblief lig my in!

Het wel vandag ‘n lekker gesprek gehad oor ‘n middagete saam my vriende by TUKS Rugby-akademie rondom Christenskap en sommer allerhande aspekte daarvan. Iets wat ek agtergekom het ons (enigiemand wat evangeliseer) heeltemal te veel doen, is om mense te “bekeer” en hulle dan netso te los. Ons leer hulle niks van die Drie-Eenheid nie (hoewel ekself dit bitter min regtig verstaan of weet hoe om dit te verduidelik) en die hele Inkarnasie-konsep: God wat Mens geword het. Ja, onthou, ons “converts” wil ook weet wat aangaan!

Ek het weer besef dat ons self soveel duidelikheid as wat ons kan moet kry oor sulke stuff, dat ons dit ook met mense kan bespreek. Gelukkig help my teologiese opleiding my ietwat, maar ek bedoel ons moet gewone gemeentelede ook help om dit te kan doen. Ek dink nie EE3 leer dit vir mense nie…

Anyhoo, dis hoe dit is…Jake White se boek is goed en ek kan nie wag vir die Hansie-movie nie. Enige iets anders?

TO Stranddiens # 10 : Dis Overall ‘n Fees Om ‘n Christen te Wees!

So ons is terug van Stranddiens af. Wat ‘n heerlike ervaring! Oe, dit klink so formeel…

Dit het gerock! Dit was awesome, excellent en flippen cool.

Vandat ons in die kar geklim het by die parkeerterrein van die kerk totdat ons vanmiddag (Sondagmiddag 6 Januarie 2008) so half drie se kant terug was, het ek dit geniet. Ja, natuurlik, om te sê elke liewe dingetjie het glad en sonder probleme verloop, is bloot nie realisties nie, maar dit was vir my regtig een van die heel lekkerste stranddienste. Dit was beslis die stranddiens waarop ek die heel meeste gelag het!

Om ‘n vinnige oorsig oor die week te gee, gaan ‘n mission wees, so ek gaan nou maar vertel soos dit in my kop opkom.

Elke dag se program het dieselfde verloop:
06:30 voogde op die strand
07:00 span op die strand vir bewuswording
08:00 ontbyt
08:45 Bidbuddies
09:00 regmaak vir strandspele
10:00 strandspele (aksiekrieket/touch rugby/sandkasteelkompetisie en strandgames/survivor)
12:30 middagete
13:30 regmaak vir poppekas
14:00 poppekas
14:45 konsertoefening
16:00 aftyd
17:00 Huisbesoek (soms)
18:00 aandete
19:00 bestuurspanvergadering (soms)
20:00 aandprogram (saalspeletjies/talentaand/konsert/praise & worship/youth bash/sokkies/koffiekroeg)
22:00 dagevaluering
23:00 slaaptyd

Die Sondag was daar ‘n erediens in plaas van strandspele en geen poppekas nie en op Oujaar was daar ‘n middernagdiens (wat yours truly moes lei sonder dat ek vooraf daarvan gesê is!).

Dis moeilik om alles te vertel, daar het so baie dinge gebeur. Besoek gerus die NG Vryheid TO Stranddienste group op facebook, dit gaan binnekort baie foto’s en nuwe goed op hê.

Waarby ek wil uitkom, was die ervarings wat ons gehad het.

Die sports en games was lekker, soos altyd en die poppekas was snaaks, soos altyd. Hano en Andreas was weer Wolf en Zebra (die 2 stoutetjies), maar hulle het meer gereëld die nuwe outjies kans gegee om hul plek te begin inneem. Wiam was die een dag die tandarts, Dr Naas, en het ‘n skreeusnaakse debuut-vertoning gelewer. Nogals ‘n natural.

Konsertoefening was maar bedrywig, maar nie so hectic soos wat dit al in die verlede was nie. Ek dink dit het baie te doen gehad met Marnie se aanslag. Sy wou ‘n gemaklike, uit-die-hart-uit konsert gehad het en ek dink ons het daarin geslaag. Ons het ‘n Trip Down Memory Lane gehad en al ons lekkerste mimieke gedoen: Testify To Love, Varkieliedjie, Don”t Stop Me Now, Everyday, In Die Hemel Is Die Heer, Dive, Walk On Water en dan die nuutste toevoeging, Jubeljaar (Louis Brittz-geel cd weergawe). Jubeljaar het net op die regte plek gekom. Ons wopu dit al lankal gedoen het, maar dit was net nooit reg nie – tot vanjaar toe. Soveel pret met een liedjie is moeilik om te hê, maar dit was net vrek lekker! Kudos aan Louis Brittz en al die ander ouens (Avalon, Prophet, Steven Curtis Chapman, Queen) wie se liedjies ons oor soveel jare kon bymekaarmaak en gebruik om deur danse die evangelie daardeur te verkondig. Dankie, dankie, dankie!

Die Praise & Worship-aand was ook awesome. Hierso sê ons onder andere ook dankie aan Michael W. Smith en Retief Burger vir sy bydraes tot gospel wat ons help om lekker te sing en die Here in Afrikaans te loof sonder dat dit klink soos iets uit ‘n kinderkrans-cd opname. Ek en Nelmarie Mahne het ons getuienisse gelewer tussen die liedjies deur en na die tyd was daar koffiekroeg, waar daar baie jongmense was. Daar was regtig meer jongmense as wat gewoonlik by ons praise & worships was en wat daarna vir ons kom vertel het van dinge in hul lewens. Dit was so ‘n lekker warm gevoel, soos wat ek maar altyd het na ‘n geslaagde TO p&w.

Niks kon my egter voorberei vir wat nog sou volg nie.

New years het gekom en gegaan en ek het twee dae voor die tyd gehoor het moet die diens lei en die preek doen. Gelukkig het ek al lankal aan ‘n idee vir ‘n preek rondom die verlore seun se agtergeblewe broer begin dink, maar my eksegese was regtig beperk tot die Nuwe Vertaling en die Heilige Gees se leiding. Gelukkig verwag niemand om ‘n uur lank in ‘n oujaarsdiens te sit nie, so dit kon maar kort wees!

Maar dit was vir my ‘n voorreg om so iets te doen op ‘n plek waar ek eintlik “groot” geword het en wat crucial was in my geestelike vorming. Die random dronk ou wat op die strand vir ons die Onse Vader kom try opsê het vyf minute voor die countdown en die girl wat die outjie wat kamstig besig was om dood te bloei se ma-hulle kom soek het 30 sekondes voor die countdown, was…’n bysaak. Die vuurwerke was mooi (die wat nie op die sand ontplof het nie).

Dit was egter nie die ervaring waarna ek wil verwys nie.

Die dag na ons heerlike feeskonsert was dit karavaan-ruildag in die oord, die 2e Januarie. Dit het beteken dat die meeste van die mense weg is en ons nog net ‘n klomp mense van die chalets en die villas en hier en daar ‘n karavaan gehad het. Die aand het ons ‘n Youth Bash gehou – wat eintlik maar net ‘n anderster tipe praise en worship sou wees. Nedine wou twee video-clips van Planetshakers speel: een vir ‘n intro en een net nadat ek die boodskappie sou lewer by ons “altar-call”-tipe (her)commitment-deel van die aand (julle weet waarvan ek praat!). Toe ons wou begin, wou die dvd nie deur die media players wat ons gebruik het, reg speel nie. So ons besluit toe om maar net aan te gaan met die res van die liedjies.

Ons p&w’s werk gewoonlik so dat ons die woorde in Powerpoint slides op ‘n skerm gooi met ‘n mooi agtergrond en dan werk ons met mp3’s en die program loop sonder aankondiging. Ons begin met ‘n paar lekker op en wakker “Praise” songs en gaan dan oor in rustiger “Worship”songs (ek weet mens onderskei nie eintlik tussen die twee soorte nie, maar dis bloot ter verduideliking). Ek (of die dominee wat saam is, maar gewoonlik ek) lewer dan ‘n kort boodskappie en dan sluit ons af met nog ‘n paar songs, waarvan die laaste een Friends van Michael W. Smith is.

Hierdie een was nie juis verskillend nie, maar ons het die saal ‘n bietjie anderster ge-setup. In die middel van die vloer het ons met papier ‘n kruis gepak en randomly rondom dit kerse in onderstebo polistireen-glase gesit. Die idee was dan om een aan te steek en dan, wanneer jy gereed was om ‘n (her)commitment te maak, dan het jy jou kers gaan aansteek en op die kruis gepak.
Ek het weer met die tema van die verlore seun gewerk, ‘n tema wat regdeur die stranddiens geloop het, van die voorkamp af al. Die ding waarop ons gefokus het die hele tyd was dat jy BY die Fees kan wees, sonder om DEEL van die Fees te wees – of jy nou die jonger of die ouer broer was.

En hier het ek toe, deur die genade van die Heilige Gees, onthou om die storie na albei geslagte toe te verleng – iets wat ek by my proffies op TUKS geleer het. Ek het begin deur vir die mense te sê ek wil vir hulle ‘n storie vertel wat hulle dalk al baie goed ken: die storie van die pa met twee seuns. Of die pa met die twee dogters. Of die pa met die twee kinders…

Ek is só bly dat dit gebeur het, want later was dít die sleutel wat gehelp het dat elkeen wat daar was die verhaal sy of haar eie kon maak.

Die dvd wou toe weer nie speel nie en Nedine speel toe net die liedjie, Saviour King, terwyl die kerse aan die brand gesteek word.
En toe, soos wat die kerse een vir een aangesteek word, het die kinders begin huil. Spanlede, oordkinders, groot en klein, almal was so aangdaan en oorweldig deur die teenwoordigheid van God wat op daardie oomblik so tasbaar geword het, dat dít die ervaring geword het wat ek só gehoop het ek weer op TO sou kon beleef. Al die spanlede het mekaar begin vashou en druk; vriende wat vir die eerste keer saam daar was, soos Wiam en Jan, kon ‘n dun oomblik saam God ervaar en ‘n splinternuwe vlak van vriendskap betreë. Marnie kon vir die eerste keer in ‘n lang tyd eerlik begin wees oor hul situasie by die huis rondom haar sussie wat in die afgelope jaar geskei is. Andreas kon beleef hoedat ander mense by hóm hul kerse kom aansteek. So kan ek aangaan…Ons het almal net by die kruis gaan sit en vir die kerse gekyk, terwyl die musiek net aangehou speel het. Ek het maar net gesorg dat daar die heeltyd musiek is wat in die agtergrond speel (dankie aan Retief en die Luidkeels Hersien-cd, by wie se opname ek was – special stuff).

God was getrou. God het Sy beloftes gehou. Die trane het gerol en God het harte aangeraak.
Wat ‘n aand! Dit is die tipe aand wat jy net op TO Strand kan beleef in die teenwoordigheid van God. As jy al ooit daar was, sal jy weet wat ek bedoel. Andersins hoop ek van harte dat jy al so ‘n nabye ervaring van God saam jou vriende kon beleef of dat jy dit nog sal beleef in hierdie lewe…

Die aand daarna was dit vir die girls nodig om bietjie alleen in hul kamer tyd te spandeer (ons los dit net daar) en toe het ons ouens ook kans gehad om alleen te kon gesels. Wanneer ons in die aande saam afgesluit het, het ek Bybelgedeeltes uit Dawid se lewe hanteer. Dié aand lees ek toe die deel waar Dawid aan Mefiboset, Jonathan se seun, genade bewys en ons chat toe sommer so oor vriendskap en hoe jy jou Christenvriende nodig het, veral by die skool wanneer ‘n mens teruggaan en jy nie meer elke dag in hierdie Stranddiens-tipe opset funksioneer nie. Hoe ons Christus vir mekaar moet wees en hoe ons ware identiteit nie lê in die aktiwiteite waaraan ons deelneem nie, maar in die feit dat ons seuns, manne, van God is.

Die gesprek het ook sy draai by masturbasie en seks gemaak en ek en Hano kon reguit met die hoërskoolouens daaroor gesels. Vir ‘n paar van hulle weet ek dat dit die eerste keer was wat hulle in ‘n geselskap was waar ouens nie iets vuils daarvan gemaak het nie, maar juis kon praat oor hoe mooi dit bedoel is om te wees. Dit was vir my net so ‘n dun oomblik as die vorige aand: die geleentheid om vir jonger outjies te kon wys dat ‘n Christen se lewe regtig lekker is; dat ons nie skaam is oor dinge nie, maar dat ons die lewe in al sy fasette anders (moet) benader as die wêreld rondom ons. Dit was ‘n reuse voorreg om dit wat ek al geleer het, akademies sowel as non-akademies, oor te kon dra aan die jonger ouens.

Hiccups met die spanbestuur, wat net soos in heeltemal afwesig was ten spyt, was dit ‘n Stranddiens wat ek altyd in my hart sal dra, veral ook omdat ek nie seker is of ek (hoe graag ek ookal wil) wel aan die einde van die jaar by die span sal kan aansluit nie.
NG Vryheid Moedergemeente se stranddienste het ‘n manier om hul temas uit te leef en hierdie een was nie anders nie:

Dis Overall ‘n Fees Om ‘n Christen Te Wees!

TO Stranddiens #03: MAGIC…7-14 Januarie 2001

Vir hierdie inskripsie het ek afgekom op my oorspronklike dagboek-inskrywing (ja, ek het my hele hoërskoolloopbaan ‘n dagboek gehou!) direk na afloop van die betrokke stranddiens. Daarom plaas ek dit onveranderd. Net ‘n verduideliking of twee vooraf: die naam “Maruis” is nie verkeerd gespel nie, daardie ou het sy naam so gespel met die “u” voor die “i”. Ook het ek nie aan die teologiese insigte of sulke goed geraak nie. Hier is my account van NG Vryheid Moedergemeente se 3e stranddiens by TO Strand dan, onveranderd:

15 Januarie 2001

Die jaar het afgeskop op ‘n wonderlike, ongelooflike, fantastiese, asemrowende manier wat ‘n mens nie kan beskryf nie. Dit het alles te doen met TO, God, Maruis en Magic. Maar daaroor sal ek later skryf. Van nou af gaan ek elke dag skryf wat die Here vir my vandag gesê het.

Vandag se boodskap is Efesiërs 1:3-14: “Aan God, die Vader van ons Here Jesus Christus, kom die lof toe! Hy het ons in Christus geseën met al dieseëninge van die Gees wat daar in die hemel is. So het HY…ons in Christus uitverkies om heilig en onberispelik voor Hom te wees…Deur die bloed van sy Seun is ons verlos en is ons oortredinge vergewe…Deur Christus het ons deel geword van die volk van God soos Hy dit vooruit al bestem het…Daarom moet ons, die eerstes wat ons hoop op Christus gestel het, die grootheid van God prys. Deur Christus het ook julle deel geword van die volk van God toe julle die waarheid wat aan julle verkondig is, die evangelie van julle verlossing, gehoor en tot geloof gekom het. Die Heilige Gees is die waarborg dat…God…almal wat aan Hom behoort, volkome sal verlos. Daarom moet ons Sy grootheid prys.”

Hoekom ek sê TO was net eenvoudig Magic, is omdat God dit in ‘n wonderwerk verander het. Ons het Saterdag, 6 Januarie, spanbou gehad op Oom Tommie-hulle se rivier. Toe, die aand by die saal, nooi Oom Ferdinand vir Herman Jordaan om saam te gaan! Nou kyk, almal in Vryheid weet Herman is die grootste psycho en freak binne ‘n radius van 100km, en toe hy daar aankom, vra Sonél vir my: “Wat gaan ons nóú maak?” Want die kanse is groot dat hy ‘n Mariet-tipe kan trek en dan is ons span in sy moer in. Maar, “our Lord works in mysterious ways,” en op die ou end sou God vir Herman gebruik om by Maruis uit te kom.

Ons ry toe Sondag na kerk. In die kerk het ons ‘n mimiek op ‘n Louis Brittz-liedjie, “Gaan na jou buurt,” gedoen en so het God ons TO toe gestuur.
Toe ons by TO stop, toe staan ons daar rond. Sonél, soos wat sy nou maar is, sien toe hierdie groep seuns raak en gaan praat met hulle. Dit sou Maruis, Kobus (Koos), Ruan, Johan, Charl en Corné wees, maar toe sy my aan hulle bekendstel, kon ek onmiddellik nie eens een naam onthou nie. Sondagaand het ons lekker geslaap, maar die muskiete het ons (elke ander aand ook) omtrent weggedra.

Maandagoggend 5-uur het ek en Ferdinand gaan draf, en ek het net skielik bewus geword van die Here se almag en hoedat Hy my seën. Ons het elke oggend 6:30 bewuswording op die strand gehad, en God se goedheid was net by ons. Die Bybelstudie het gegaan oor hoedat God in my en ek in Hom is. Ons het sandkasteelkompetisie gehad en ons span het (wonder bo wonder) gewen. Poppekas was orraait, maar ons het ‘n bietjie vinnig gepraat. Konsertoefening het ook heel goed afgeloop. Die aand het ons speletjies gehad, en dit was baie lekker. Toe het ons al (weer) vir Maruis ontmoet, en ons het gesien, soos wat Shalom dit gestel het, hoedat hulle skree vir hulp.

Dinsdag was die beste dag ooit. Ek, Marnie en Liani het gaan drag en toe is ons weer strand toe. Elke oggend was die see net ongelooflik mooi. Bewuswording was weer baie spesiaal. Bybelstudie het gegaan oor dat my liefde vir God my enigste dryfveer moet wees. Sonél het toe alreeds baie tyd saam met Maruis deurgebring, en Herman ook. Ons het touch-rugby op die strand gespeel en dit was nogals lekker, al het my span laaste gekom. Poppekas het gerule. Dit was ‘n hit deur en deur. Konsertoefening het netso goed afgegaan – ons het die hele “Ek Leef” in ‘n halfuur se tyd geleer!

Die aand met ete het dit begin reën, en ons maak toe reg vir Praise en Worship vir as dit sou reën. Ons bid toe dat die Here se wil sal geskied, en net toe ons klaar gebid het, het die reën opgehou en het ons ‘n volmaakte reënboog gesien. Dit was vir my die teken van God se grootheid. Ons het toe die beplande strandmars gehou en daarna koffiekroeg bo by die huisies. Daardie aand het Koos sy hart vir die Here gegee en die maansverduistering het plaasgevind.

Later die aand, na ek en Koos ‘n ruk gesels het, het hy buite by Jorita gestaan waar sy met Ruan en Johan gesels het. Sonél kom toe aangestap en ek kon sien iets is heavy fout met haar. Sy gryp my toe aan die arm en ons het onder by die trappies gesit en oor Maruis gepraat. Sy het gesê sy kon nie meer nie, sy weet nie meer watter kant toe met Maruis nie. Sy het als probeer en dat hy so kwaad is hy kan moord pleeg. Ek sê toe vir haar ons moet bid vir ‘n wonderwerk en glo dat een gaan gebeur. Hano en Wilna kom sit ook toe daar en ons besluit toe om almal van die span wat nog wakker is bymekaar te kry en ons bid toe vir Maruis. Dit was ‘n ongelooflike amazing ervaring om te sien hoe elkeen hierdie ou wat ons eintlik glad nie ken nie, aan God opdra en Hom vertrou vir ‘n wonderwerk in Maruis se lewe.

Maruis kon daai aand nie slaap nie. Drie-uur die oggend het hy alleen op die rotse gesit. Sonél het kort-kort wakker geword en dan vir Maruis gebid.

Woensdag kon ons duidelik ‘n verskil in Maruis se lewe sien. Hy was baie rustiger en kalmer gewees.
Woensdagoggend is ek alleen strand toe, vroeg die oggend en ek kry toe vir Oom Ferdinand en Tannie Annatjie daar. Ek vertel hulle toe van die gebede vir Maruis en watse impak dit op ons almal gehad het. Bewuswording was weer eens soos jou vitamiene vir die dag. Bybelstudie het gegaan oor dat jy baie met God moet praat deur die dag. Ons het ‘n see-jol vir gesinne gehad op die strand en dit was baie lekker. Maruis het ook daar aangekom en saam gespeel. Koos-hulle was vir die dag weg, ek dink Margate toe.

Poppekas was ook weer ‘n treffer en die kinders het hulleself geskeur vir Hano en Morné. Dié middag het ons die hele “Testify to love” en ‘n groot deel van “I vow to thee” geleer, weer eens in ‘n rekordtyd. Die aand was dit sokkie en dit was baie lekker.

Donderdag het dit vir my gevoel of alles ‘n totale flop gaan wees en dit het gevoel asof die span uitrafel. Bewuswording was ons op die rotse aan die regterkant van die stand gesit en alhoewel dit spesiaal was, was Shalom en Landie laat gewees. Bybelstudie het gegaan oor dat jy onder jou geloof moet vuurmaak, en glo my, dáái dag was ‘n grootskaalse toets vir ons geloof en vertroue op God. Vir volleyball kon ons byna nie ‘n net in die hande kry nie en ons het ‘n halfuur laat begin. Die vorige dag het oom Deon en oom Jan die mic se extension gebruik om die een luidspreker reg te maak, en toe sit ons by Poppekas sonder ‘n mic.

Ek het ook voor die tyd gesien hoedat Koos en Maruis buitekant die saal tafeltennis speel. Toe hulle weg is, sien ek dat iemand bo-oor die advertensie-bord gekrap het en by die tye geskryf het: “Rook, eet slaap en drink.” Dit het my ongelooflik seergemaak en ek was woedend gewees. Nie soseer vir Maruis-hulle nie (wie anders kon dit gedoen het?) maar vir die duiwel wat ons dag met die hoogtepunt, die Konsert & Kruistog, omver probeer gooi. Ek het toe my wit hemp wat ek aangehad het, uitgetrek en die bord daarmee skoongemaak. Daarna was die hemp so opgemors dat dit die nuwe Loser-hemp geword het (die oue is in die asblik gegooi vir aroma en nie weer gevind nie). Alhoewel die poppekas-boodskap van moenie rommel strooi nie goed deurgekom het, was dit frustrerend en moeilik sonder die mikrofoon.

Konsertoefening het eintlik goed gegaan, maar die heeldag en heeltyd het Herman probeer oorvat en alles wat tannie Annatjie gesê het, herhaal. Hy het my grensloos geïrriteer en toe ek na die tyd vir hom sê dat ek en Marnie in beheer is en dat hy vir ons moet luister al is hy ouer as ons, het hy homself gestrip en gesê ek sal nie so met hom praat nie. Ek ruik toe sy asem en sê vir hom ek kan hom ruik, wat hy toe woedend ontken. Ek sê toe ek hoop sy gewete pla hom, as hy ooit so iets het. Ek wou regtig nie met hom baklei nie, maar dit het gebeur. Ek wou graag voor die aand met hom vrede maak, maar het toe nie daarby uitgekom nie. Voor ete het ek oor die foon met Werner gesels, en Jorita ook. Ek het hom vreeslik gemis op die stranddiens.

Toe ons by die konsert uitkom, is daar skielik nie genoeg kerse vir almal nie. Marnie bid toe vir ons voor die tyd dat God dit net sal seën tot Sy eer. Ons het begin met “Ek Leef” en dit het gelyk of Maruis ons uitlag. Ek sou later uitvind hy het vir Herman gelag wat die heeltyd ‘n step agter ons was. “Ek sing en lag en dans” was orraait, maar Odie het ‘n bietjie geval by “Ek Leef”, so ek was redelik opgetens. Daarna was dit die skreeusnaakse “Gaan na jou buurt”, wat okay gegaan het.

Toe het ons “Testify to Love” gedoen en afgesluit met “I Vow to Thee”. Daarna het ons almal in die paadjie na die strand toe gestaan met ons kerse en die pad vir die mense verlig. Almal is na die rotse toe waar ‘n kruis gestaan het wat Rukus en Landie met foelie oorgetrek het. Teen die rotse op het ons weer ‘n brandwag gestaan. Die view af na onder toe was ongelooflik mooi. Oom Ferdinand het ‘n boodskap gelewer en daarna is ons na die volleyball baan waar die kampvuur gebrand het. Ek en een van die twins (Elru en Ruduan Pieterse) het by die ingang gestaan en vir die mense verlig.

By die kampvuur gekom, kry ek vinnig vir Maruis, en hy sê toe vir my dat daar party van ons kinders is wat hom afsit. Ek sê toe vir hom hy moenie dat die kinders van die span in sy pad staan nie. Daai aand het ek, Hano en Rukus vir Koos en Ruan gebid. Almal wat ‘n recommitment wou maak of vir die eerste keer hul harte aan die Here gegee het, het hulle name op die kruis wat ons saamgevat het geskryf. Toe ek saam met Koos en Ruan in die saal instap verby Maruis en Sonél, vra hy kwaad vir hulle: “Trek julle ook nou ‘blind’?” En Koos het hom geantwoord: “Dis ook orraait!”

Ons is toe boontoe om koffie te drink. Net voor evaluering kry Oom Ferdinand my en sê dat Herman-hulle vir hom gesê het Maruis is na die rotse toe en dat hy hom gaan soek. Sonél was iewers waar sy die heeltyd gebid het. Ek en Landie het bid-buddies gehad en ons het saam gehuil oor verlore ouens soos Maruis en dat ons ook graag iemand so na God toe wil lei. Evert het toe ook daar kom sit en huil. Toe ons opstaan en teruggaan na die eetplek toe, sien ons vir Hano…met Maruis by hom!!! Nou kyk, wat presies gebeur het, weet ek nie, maar Maruis het toe sy hart vir God gegee!!! Ons was só bly toe hy, Koos en Ruan daar wegstap en ons weet hulle is gered. As ons, wat maar aardse mense is, só verskriklik bly is oor een siel wat gered is, hoe bly moet die engele in die hemel dan nie wees nie? Ek sweer hulle het geparty.

Koos en Ruan het toe weer later daar aangekom, want hulle sou 6-uur die volgende oggend ry. Koos het byna die helfte van die sak toffies saam met hom daar weg Pretoria toe. Hulle het ons 6-uur Vrydagoggend kom groet.

Vrydag was ongelooflik lekker. Bewuswording op die rotse was ‘n belewenis. Soos wat die flitse die vorige aand op die kruis geskyn het, het die son op die kruis geskyn en hom verlig. Bybelstudie het gegaan oor dat ek my daarin moet verlustig om God se wil te doen. Skattejag was lekker, maar kort. Daarna het ons in die swembad geswem. By die pooltafels het Jorita vir Maruis met Schweppes gegooi en ek en hy het haar toe in die swembad laat beland. Sy het hom toe weer teruggekry deur sonblok binne-in sy plakkies te smeer. Elke keer as hy wou rook, het hy chappies gekou.

Poppekas was orraait, maar ons was weer eens sonder ‘n mic. Die middag is ons Port Edward toe en daar het ons superttube gery – flippen lekker! Die aand het ons Praise en Worship gehad. Dit was ‘n baie aandoenlike belewenis. Toe ons die Hosanna-medley gesing het en by die deel was van “Nuwe Jerusalem” toe besef ek dat die Here ook die werk wat Hy deur ons in Maruis se lewe begin het, sal voleindig. Teen die einde van die aand, toe ons vir die soveelste keer “Friends” van Michael W. Smith sing, het almal gehuil. Die spanfoto gaan vreeslik baie rooi oë op hê!

Toe is ons saam met Maruis strand toe en ‘n paar van sy “vriende” (puh-leeze, hulle is sulke regte rook/drink-losers) was ook daar. Dan vra hy vir hulle om nie naby hom te rook nie en as hulle rook, staan hy op en loop weg. Toe hy in die paadjie sit en ‘n ander meisie langs hom begin rook, sê hy: “Iemand, bring net vir my ‘n Bybel of doen iets, want ek wil rook!” Toe sê ons vir hom Psalm 23 op en toe’s dit weer beter

Ek, Evert, Deon en Herman het buitekant geslaap Vrydagaand, of eerder probeer slaap, want Morné het so met daai meisies gekuier en hulle het so gerook dat dit ‘n wonder is dat ons enigsins slaap ingekry het. En om alles te kroon byt ‘n muskiet my toe op my bo-lip.

Saterdag is ons toe Shelly Centre en Uvongo toe. Ons het vir Maruis daar gekry en hy het saam met ons gaan fliek. Herman, met wie ek Donderdagaand vrede gemaak het, het in die fliek begin koud kry en aan die slaap geraak. Na ‘n rukkie word hy wakker en sê weer dat hy koud kry. Toe sê ek vir hom om badkamer toe te gaan. Ná die fliek vertel hy dat toe hy in die badkamer kom, wonder hy: ‘Wat maak ek hier? Ek moet gaan fliek!’ Ek het gedink dit sou dalk warmer wees daar. Die aand het ons tot 11:00 toe gesokkie. Ek, Odie, Marnie en Elmi het probeer om te deurnag. Ek het 03:25 aan die slaap geraak, maar 03:40 toe maak Odie my wakker om vir Maruis te groet. Hulle het 04:00 die pad terug Pretoria toe gevat. Ek het toe gaan bad en in die bad aan die slaap geraak.

Sondagoggend het ons vir ‘n laaste keer evaluering gehad. Shalom sê toe: “Toe ons die eerste keer na ‘n tema gesoek het, was al die voorstelle so bymekaar geskryf, maar MAGIC het alleen gestaan. Toe sien Yolandie dit en sê: ‘Magic! Mag Almal Groei In Christus.’ En Hano het verkeerd gehoor en dit het “MAGIEGH” geword.”

Dit was soort-van die seël op alles. Dit was die beste week ever. Ons het gegaan om ander te help om in Christus te groei en op die ou end het onsself die meeste gegroei. God het ons geseën met al die seëninge moontlik. Hy het Sy almag bewys deur die oneindigheid van die see, die goue son op die water, die ontelbare sandkorrels, die maansverduistering, die reënboog in die lug, die sterre en die natuur. Sy liefde is bewys in Maruis se lewe en Sy genade deur die wonderwerke wat hy laat gebeur het.

Daar het nog ander goeters ook op die stranddiens gebeur. Soos die alewige Claudia wat van sonop tot middernag by ons geboer het en op Ferdinand verlief was. En Rukus wat verlief is op Landie, maar Landie wat nie van hom hou nie. En dat die poppekas se olifant ‘n graad in gras het. Gras wat? Grasgroen! En dat ons elke dag vrek lekker kos gekry het by oom Deon en tannie Sharon Harris. En dat die swembad vir die grootste deel van die week so ‘n piepiegroen was – AIDS op sy eie. En dat “Sky” van Sonique tot vervelens toe deur ons ore gedreun het, te danke aan Hano en Rukus. En dat ek, Ewald en Evert ‘n engelse oom gehelp het om sy karavaan op te slaan (hy het nie ‘n cooking clue gehad hoe nie). En dat Herman eintlik ‘n flippen snaakse ou is. En dat “Friends” op die ou end ons temalied geword het.

Teen 15:45 Sondagmiddag was ons terug in Vryheid. Met Jesus se krag in ons, reg vir die nuwe jaar.

Stranddiensspan 7-14 Januarie 2001:

Tiaan van Niekerk
Adriaan ‘Odie’ Odendaal
Hano du Plessis
Rukus Erasmus
Ewald Hanekom
Evert Erasmus
Ferdinand van Niekerk
Johan Pollard
Deon Harris
Morné van der Merwe
Herman Jordaan

Marnie van Niekerk
Sonél de Bruin
Jorita Lourens
Landie Fourie
Mariette Hanekom
Wilna van der Westhuizen
Liani Lourens
Lizahn Lourens
Marita Kok
Yolandie Jansen
Shalom Harris

Mag Almal Groei In Christus
May All Grow In Christ

Stranddiensreëlings en die Inkululeko VIGS-weeshuis

Die reëlings vir hierdie jaar se stranddiens verloop sover met gemengde welslae. Die kinders is opgecharge en entoesiasties en wens die volgende twee weke om! Ek het vandag vir die ouens wat in die dorp is die mimiek wat ons op Prophet se Varkieliedjie uitgewerk het (al aan die einde van 2001!) geleer en hulle het dit binne 20 minute reggekry. Goeie werk! Toe wil hulle sommer al die mimieke wat ons sover ken, deurgaan. Dis eintlik awesome om sulke jong latte te sien sulke goed uit hul eie doen. Ek weet die meeste ouens wat saam my op hoërskool was, sou gedink het dis super gay! (No offense teenoor enigiemand…) Maar dis vrek cool om die outjies so opgewonde te sien oor iets soos ‘n stranddiens. Ja, natuurlik daar is meer as een aspek om oor opgewonde te wees. Moenie vir een oomblik dink dis sulke piëtistiese, stroopsoet, engelagtige mama’s boytjies nie! Hulle is maar ‘n klomp rakkers. Daar word nou al reeds gepraat oor watter girls weer vanjaar by TO gaan wees en al die kattekwaad wat aangevang gaan word, word al klaar beplan. Hallo, dis normale tienerseuns tussen 14 en 18 jaar oud!

Iets wat gister op ons pad gekom het, is die Vigs-weeshuis op die dorp, Inkululeko Babies Home. Dié weeshuis bestaan al ‘n hele paar jaar en huisves babas en klein (swart) kindertjies wat deur Vigs geraak is op een of manier, so hulle is nie almal noodwendig HIV positief nie. Die weeshuis het egter ‘n groot tekort aan hande wat kan help oor die Kerstyd en hulle vra toe of ons nie kans sien om hulle te kom help in skofte nie. Toe deel ons die kinders drie-drie in om elke dag shifts te gaan werk van so 4 ure lank. Dan werk jy nou nie elke dag nie, maar ons almal het so 3 beurte of so gekry tot volgende Woensdag toe. Die kinders was eers heavy reluctant toe hulle hoor hulle gaan dalk babas se doeke moet omruil (iets waarvoor ekself maar skrikkerig is!), maar dit blyk toe dat ons eintlik net met die peuters moet speel. Die weeshuis is nie baie groot nie, maar hulle het agter geraak met die skoonmaak van die plek en die was van goed soos handdoeke en lakens en matte en sulke stuff terwyl hulle na die babas en kids moes omsien. Nou gaan ons uithelp deur met die kinders te speel en hulle besig te hou. Ek was vanoggend daar saam twee meisies en een van die ouens. Ons het saam die kids op die klimraam gespeel en vir hulle ‘n swembadjie getap en baie van hulle op die swaaie “gemaak” en saam met hulle ingekleur. Teen 11:00 het hulle ‘n middagslapie gevang, waartydens ons ook ‘n ruskansie gekry het. Daarna was dit tyd vir middagete. Dis gewoonlik maar broodjies en melk, ‘n ligte middagete omdat hul aandete wat teen 17:00 is nogal groot is. Ons het selfs gehelp om vir hulle ‘n toffie-poeding te maak! Ek en Jopie het ook gesien dat die klimraam bietjie regmaak nodig het – net ‘n spyker of twee hier en daar, so ons gaan dit een of ander tyd vaskap.

Hoewel dit nie na veel klink nie, is dit tog belangrik. Wat awesome is, is dat dit vroeg al by die kinders die ding tuisbring dat sending/uitreik/omgee nie net daar ver is nie, maar by die huis begin. Maak ‘n verskil waar jy is, met dit wat jy kan doen – hoe klink dit my David Bosch sou hiervan gehou het? Ek doen. Dis die praktiese van Christenskap. Die Bybel sê tog immers vir ons dat die vas wat God soek, die omsien na weeskinders en weduwees is – mense wat nie hulleself kan help nie. En ons het nie gesukkel om die kinders in te deel nie – vandag het hulle met hul vriende daar aangekom…