Of Kings And Prophets Season 1 Episode 2: Review
There are two ways to drive from Pretoria to Cape Town. The one is straight forward: you get onto the N1 and you drive straight, not turning off anywhere. The other way is to digress constantly, taking the scenic route, discovering small towns and seeing sights you otherwise never would have. The end result is the same: arriving in the Mother City. One of the routes gets you there quicker; the other enriches you. There’s no need to fight about which is the right one.
This week’s episode, “Let The Wicked Be Ashamed”, were something of a “scenic route”-take, which I assume is going to be par for the course for this series. Again, not necessarily problematic when it comes to interpreting the Old Testament. The Bible tells a lot of things; it also omits a great deal. How would Saul’s sons react to a statement made by Samuel such as the one that he has? How would the kingdom’s people react? What would his wife have said? Why can’t we ask these questions just because the book of 1 Samuel doesn’t? The Israelites did not have silver and had to trade with the Philistines for weapons (1 Samuel 13:19-22). It would be quite plausible that people would try a lot of things to gain the upper hand when it comes to battles and wars. The portrayal of the tribe of Reuben’s effort to betray Saul was quite interesting in this regard. Not included in the original narrative, but also not implausible. This is part of the art of adaptation – and, as all visual renderings of Biblical narratives are, this remains an interpretation and one that this viewer is getting more and more on board with.
Olly Rix continues to give a strong performance as David, setting up quite a few of his far-off future flaws. This man is not necessarily against, well, sexual adventures (Bathsheba anyone? But that is still a long time coming) and found himself this week in a kind-of Joseph-Potiphar’s Wife situation with Ahinoam (Simone Kessell) that he didn’t see coming, prompting his return to Bethlehem, just in time to be anointed by Samuel (Mohammad Bakri), who still annoys the crap out of me. He is not believable as the great man of God he is supposed to be. This oke reminds me of a cross between the Soothsayer in an Asterix-comic and the blind Seer in Vikings, but with a lisp and a nifty little blood-axe. I almost wish he got assassinated, even though I knew it wouldn’t happen. Maybe they are trying to portray him in the same violent way that the Old Testament portrays God? There might be a correlation there. Either way, he doesn’t work for me as a character.
Saul, on the other hand, continues to be absolutely tremendous. Whether Ray Winstone is simply the best actor on the show, or that the writers are nailing his journey as a troubled king – I think he’s brilliant. There were some gems that Saul planted this week (“This is the price of kingship!” – something David will learn in many ways when he is to rule in future) that foreshadowed the trials that he is yet to go through, which works really, really well. Not every little decision he makes gets sanctioned by God – neither does God sanction every decision we make today. It should not come as a surprise to any viewer.
Lastly, Mikhal (Maisie Richardson-Sellers) continues to be intriguing. Along with her dad, they seem to be the only two real believers in Israel. Ish-Baal (James Floyd) and Jonathan (Haaz Sleiman) are still to really turn into something other than stereotypical bloodlusters (I am sure we will see more dimensions to them further on) and her sister is still mourning her dead husband-to-be. So, she is the still small voice of religion that the show opts for, while David is seemingly not yet “the man after God’s own heart”. The show desperately needs to bring some of that in, otherwise we will fail to care for David out of any other reason than that we simply have to. An opportunity for this is very much present in the next episode which apparently will give us the epic battle that inspired a plethora of songs, sayings, pictures and renditions.
This week the show also wisely omitted the explicit nudity that I guess the producers were tempted to show between David and Ahinoam. Less is more, my friends, and suggestion in film is often stronger than simply blatantly forcing stuff down a viewer’s eye.
Building up, setting up, carving away at the marble statue that is to come, this week’s episode scores a strong 7.5/10.
Of Kings and Prophets Season 1 Episode 1: Review
It is always tricky with Biblical epics: how true do we stay to the source material and how far are we allowed to digress without losing the essence? The first episode of this new Old Testament-based series walks a tight rope when dealing with this question, but succeeds for the most part, drawing the viewer into a story that can potentially become one of the television greats – as it is supposed to be*.
Partial to Biblical storytelling as well as film making myself, I was firstly struck by the attention to detail of the production design. It was wonderful to see proper set design, cinematography and grading that is very much on par with the likes of Game Of Thrones and Vikings (even to the point of mimicking some of that, but more on that later). This, thankfully, breaks the notion that just because it is based upon or an interpretation of religious material, it needs to be skimmed over in favour of some pushed-down-the-throat, overtly religious message. Of Kings And Prophets steers very clear of this and opts to ask some very serious questions: if Israel is supposed to be “the light for the nations”, a notion that King Saul himself utters twice in this episode, then why must the Amalekites be vanquished in their entirety? Why must women and children be murdered in the name of Elohim? It is unfortunate that the matter of the anathema did not get explained. Instead the episode fell into the Game Of Thrones-trap, which started with earlier historical series such as Rome, of using gratuitous sex and nudity as a flimsy exposition device, all the while stating itself as a “mature” series. It didn’t need to do that to get its point across. It could have used that space to explain to more uninformed viewers why Samuel said what he said.
Which brings me to the most interesting parts of this episode: the portrayal of the characters. Ray Winstone as King Saul shows convincingly that this man would be tethering on the brink between greatness and madness from the get go. I admit I was a bit uncertain about the choices for him and David at first, but throughout the episode they grew on me. I am anticipating how Winstone will have us see-sawing between rooting for and hating Saul in future episodes. Saul’s wife is a delightfully cunning woman and it would be interesting to see where her character will be going in the next few episodes. Jonathan was solid, as was Mikhal, who is to become David’s wife at some future point (this is not a spoiler, it is in the Bible). David’s portrayal became more convincing as the episode carried on, which is weird considering that filming is rarely done sequential, but nonetheless, he became someone we can root for as the series progress. The little seeds of romance between him and Mikhal as well as the bit of tension between him and Saul at the end of the episode provided some nice foreshadowing, albeit not necessarily surprising for those acquainted with the Biblical narrative. But it does make you want to see how it will be portrayed (and how far they will go with David and Jonathan’s friendship, eventually, seeing that they are not scared to shy away from, well, explicit sexposition). Garth Collins as Goliath was a treat and I can’t wait to see David throw his famous stone into his big Granite forehead. Yoab, who is to be a general in David’s army some day in the future, was fine and his relation to David was set quite firmly. The biggest question mark to me was the portrayal of Samuel the prophet, who doesn’t really explain himself or draw Saul into his reasoning, but simply commands holy war in a “God wills it!”- fashion. He didn’t convince me to be the sturdy but slightly disappointed man of God** as he was supposed to be and his lisp did not help either. But, all things being equal, he should die within an episode or three of old age anyway, so we will let that pass for now.
As far as narrative goes, it seems that some liberty will be taken with the order of certain events so as to make for suspenseful storytelling, something that is not necessarily a problem. Anyone familiar with the problematic behind Old Testament history will know that oral tradition allows for certain events to be switched around, as well as leaving some blanks that needed to be filled in by the modern-day screenwriters. They did a fine job inserting some almost literal renditions of lines from the book of 1 Samuel (Samuel the prophet’s lines at the end of the episode especially sounds chilling when heard out loud). They also cleverly set-up certain other points of future action, such as the mole inside Saul’s household and the reason(s) for the war against the Philistines, which will be intriguing for viewers both familiar with the tales to come as well as those who are not.
All in all this was as strong a start for a series as anyone could hope for, with a strong narrative and characters that, thank God (pun intended), we can distinguish from each other and whose names we can actually pronounce. The strongest card in the series’ suit (or biggest stone in their slingshot, if you will) is the potential to ask difficult questions regarding the will of God, how people understood Him back then, how we are to do it now and how we are to react to His participation in our lives, without having to become overtly spiritual (although there was some very ethereal lighting in a cave at some point, hinting towards the whole Lion of Judah-theme, but let’s let the gaffer and his team have their fun). It also has the power to reintroduce the Bible to a generation that has forgotten how to read it. Let’s hope it continues to keep its balance on the tight rope it created for itself.
8/10
*This viewer is especially proud of all the South African involvement on this production. May it serve (along with Mad Max: Fury Road’s recent Oscar success) to install the deserved trust from international investors that our filmmakers and technicians know what they’re doing.
**Samuel was disappointed that the tribes of Israel wanted a king just like the nations around them, instead of remaining a theocracy, under the rule of God by voice of the prophets. He reluctantly anointed Saul and was especially saddened by Saul’s disobedience throughout his reign. He was a bit happier to anoint David in Saul’s stead, but even that wasn’t exactly what he envisioned for the nation of Israel. It would serve to know a little about this to understand his seemingly curt actions.
Oh What A (South African) Circus
With apologies to Sirs Andrew Lloyd Webber & Tim Rice:
Oh what a circus, oh what a show
South Africa has gone to town
Over the death of a boxer called Nelson Mandela
We’ve all gone crazy
Mourning all day and mourning all night
Falling over ourselves to get all of the misery right
Oh what an exit, that’s how to go
When they’re ringing your curtain down
Demand to be buried like Nelson Mandela
It’s quite a sunset
And good for the country in a roundabout way
We’ve made the front page of all the world’s papers today
But who is this Saint Madiba?
Why all this howling, hysterical sorrow?
What kind of god has lived among us?
How will we ever get by without him?
He had his moments, he had some style
The best show in town was the crowd
Outside the Union Buildings crying, “Oh, Madiba”
But that’s all gone now
As soon as the smoke from the funeral clears
We’re all gonna see and how, he did nothing for years
Salve regent pater misericordiae
Vita dulcedo et spes nostra
Salve salve regent
Ad te clamamus exules filii Adam
Ad te suspiramus gementes et flentes
O clemens o pia
You let down your people Madiba
You were supposed to have been immortal
That’s all they wanted, not much to ask for
But in the end you could not deliver
Sing you fools, but you got it wrong
Enjoy your prayers because you haven’t got long
Your king is dead, your king is through
And he’s not coming back to you
Politics kept us all in the score
Since 27 April 1994
But the star has gone, the glamour’s worn thin
That’s a pretty bad state for a state to be in
Instead of government we had a stage
Instead of ideas, a terrorist’s rage
Instead of help we were given a crowd
He did say much and he said it loud
Sing you fools, but you got it wrong
Enjoy your prayers because you haven’t got long
Your king is dead, your king is through
He’s not coming back to you
Salve regent pater misericordiae
Vita dulcedo et spes nostra
Salve salve regent mandela
Ad te clamamus exules filii Adam
Ad te suspiramus gementes et flentes
O clemens o pia
Please cry for me South Africa
I am not ordinary, I am important
And I’m deserving of such attention
And yes, we all are, I think we all are
So share my glory, so share my coffin
So share my glory, so share my coffin
It’s our funeral too
Bou Die Koninkryk/Build The Kingdom Beach Outreach 27 December 2011 – 6 January 2012 at T.O. Strand – information and banking details
Dutch Reformed Church
Vryheid Klipkerk
P.O.Box 35 Vryheid 3100
Tel 034– 982-2862
Fax 034-9832687
E-mail admin@vryheidklipkerk.co.za
November 2011
To whom it may concern
Sponsorship for outreach
From 27 December 2011 – 6 January 2012 the Youth Group from the Dutch Reformed Church Vryheid (“Klipkerk”) will be going on an outreach to T.O. Strand Beach Resort at the KwaZulu Natal South Coast. During this outreach the teenagers will minister to other teenagers, young people and families by presenting fun and spiritual activities and engaging the holiday goers in a positive and spiritually uplifting way.
An outreach like this requires much organization and preparation. The team consists of roughly 30 people that needs to be transported all the way to the South Coast and back and who must eat three times a day. We hereby take the opportunity to ask whether it will be possible for you/your company to assist us through means of a sponsorship. Your help will be highly appreciated.
Warm regards
______________________
Jacolien Fourie
Dutch Reformed Church Vryheid
083 670 2600
Bank details:
Stranddiens
ABSA Vryheid
Acc no. 9133129338
Ref: Name
Ja ja ja…en dit wat nog kom…
Okay, ek weet ek het Augustus laas geblog, lyk my. Hierdie is net om te laat weet ek is nog hier, ek het nog nie die blog toegemaak nie. Het wel die afgelope tyd ‘n paar dinge gehad om oor te dink.
Verwag maar in die toekoms nog steeds ‘n paar fliek posts. En verseker nog (meer) rugby/Blou Bulle posts. Dalk meer en meer gereeld as voorheen – daar is ‘n vooruitsig oor beter toegang tot Loftuskaartjies in die nuwe jaar wat wag, so dit kan net opwindend raak!
En dan oorweeg ek dit om oor ‘n ander, meer sensitiewe tema te begin blog. Maar voordat ek die aap uit die mou laat, sal ek eers nog goed gaan oorweeg of en wat ek daaroor sal skryf. So, wees maar solank nuuskierig!
My probleem met Steve se “Ons sal dit oorleef” – video.
Okay, so Steve Hofmeyr se nuutste video en liedjie, Ons Sal Dit Oorleef, maak die verwagte opslae. Geen verrassings daar nie. Daar was hype en die Afriforum-Julius Malema hofsaak gaan eers Donderdag na die verkiesing voort, hoewel vandag se ruling dat die woorde “Kill The Boer” nie net haatspraak is nie, maar ook ‘n aanhitsing tot moord groot implikasies daarvoor het. En laat ek sommer nou al sê: ek is bly oor vandag se uitspraak, regtig. As ons nie mag ‘k****r’ sê nie, mag julle nie ‘Kill the Boer’ sê nie. Dit is tog in kort waarop die hele betoog neerkom, of hoe, Steve? Want eintlik is ons almal so onderling ‘n bietjie rassisties, of volksisties, of etnies-bewus, of watokal ‘n mens dit wil noem – ons like ons eie ‘groep’ meer as die ‘ander’ groep. Ek erken dit. Dit beteken nie dat, net omdat ek my eie groep verkies, ek uit my pad uit gaan gaan om dinge vir die ‘ander’ (wie hulle ookal mag wees volgens die definisie wat ‘n mens aanhang) moeilik te maak nie. Of met hulle lelik te wees nie. Dom, common witmense irriteer my net soveel soos dom, common swartmense en dom, common bruinmense en dom, common Indiërs. Maar ek kamp net so lekker saam met die skerp, slim klein Indiërtjies as saam met die skerp, slim klein swartetjies en wittetjies en bruinetjies, soos wat ek die afgelope naweek op ‘n laerskool-leiersontwikkelingskamp gedoen het. En ons kan maar vergeet dat ons gaan integreer – ons moet dit eerder vir hulle los, want hulle het dit al klaar reggekry. Almal is pelle. Hulle nuwe generasie-groep is anders as ons groep. Al klaar.
Okay, maar terug by my punt: die video. My probleem is dus nie die feit dat die liedjie bestaan nie (hoewel, en ek is jammer om dit te sê, ek dink Bok van Blerk se My Kreet is ‘n nicer song). Die woorde is duidelik ‘n direkte teenpool vir die KTB-‘strydkreet’ (hulle hou mos voor dis nie ‘n liedjie nie): dit gaan oor ‘oorleef’, eerder as ‘to kill’; dit gaan oor ‘ons’ eerder as oor ‘the Boer’ (m.a.w. ‘hulle’). Aldus Steve op sy Facebook-page: “Dis my trotste Afrikanerlied met pragtige (voormalige) tradisionele byvoeglike naamwoorde wanneer of indien Malema en die ANC die “Kill the Boer” saak wen. Hier kom Boere karma in enorme porsies.”
Groot woorde. Dis ons teenoor hulle. Hulle wat ons wil doodmaak – toemaar, ons sal dit maak. Met daai skildery van die Trekkers wat die ossewa wat dreig om by die steil Drakensberg-helling af te donder met toue vashou terwyl die verslae hulpelose vroue toekyk wat strategies in die mise-en-scene verskyn.
Dit volg met verwysings na die oormag en die engele wat staan by ons vroue en kinders wat sterf. Dan sien ons ‘n mengsel van NP van Wyk Louw, Langenhoven en Sheila Cussons – en, natuurlik, die FAK – terwyl die kamera by die boekrak verby pan.
Tot sover in die song kon dit netsowel uit ‘n musical oor die Anglo-Boereoorlog gedateer het, iets soos Ons Vir Jou. Ek dink dit sou goed gepas het daar. Maar nou met vers 3 kom die gedeelte – met die strategiese toonaard-verandering om aan te dui dat hierdie wat volg significant is – wat volgens my problematies is.
Ek lig my oë tot die berge op
Waar sal my hulp tog vandaan kan kom
Met ‘n Psalm 121-agtige aanroep om hulp en die skildery van “God ziet mij, hier vloekt men niet” in die agtergrond. Sjoe. What a statement. Volg die link
http://flanders-inside.skynetblogs.be/archive/2008/05/16/rewind-van-god-ziet-u-mij-hier-vloekt-men-niet-a-rewind-of-g.html
vir ‘n verduideliking van wat dit beteken – baie interessant en natuurlik opsetlik gekies. Saam met die leë stoel wil ‘n mens wonder of dit regtig wys na ‘n Ander Persoon wat nou moet inspring om te help.
Ag my God jou woorde lê deur my geweef
Ons sal dit oorleef…
Ek staan vandag op jou plaas ou vriend
Daar hang stof oor die stilte sovêr ek kan sien
Na ‘n vinnige flits van ‘n kierie word twee skape gesien: ‘n witte en ‘n bruine. Ek weet ek gaan nou in nitty gritties in, dalk, maar ons leer om hierdie goed raak te sien in filmskool, so ek vra die vraag: is wit en bruin dalk almal skape? Wat net blêr, sonder om regtig te dink wat hulle vir en van mekaar sê? Dalk is dit net om te wys Steve is op ‘n plaas, soortgelyk (indien nie dieselfde nie) as Eugene Terre’Blanche s’n.
“Maar die geeste van gister sal more herleef
Ons sal dit oorleef
Eugene Terre’Blanche: Dankie o God vir die vermoë, dankie o Here wat U my geleer het, en wat U vir my so gratis geskenk het, vandag gee ek alles terug, tot eer en verheerliking van U naam en die uitbouing van U koninkryk”
Terwyl Eugene Terre’Blanche se gebed opklink, natuurlik ‘n visual van die getalle afgestorwenes tydens die ABO.
So wat is my probleem? Ek weet nie of die gebede inpas nie. Nie omdat dit gebede is per se nie, maar veral Eugene Terre’Blanche s’n se woorde maak ‘n ander appeal as wat die res van die song doen:
Hy sê dankie vir die vermoë – maar ons weet nie die vermoë om te wat nie – onderskeiding dalk?
Hy sê dankie vir wat God hom geleer en geskenk het, en nou gee hy alles terug – sou ‘n mens kon verstaan dat hy alles opgee en, a la Paulus in Filippense 3, alles wat hy vroeër as bate gesien het nou as waardeloos beskou?
Tot eer en verheerliking van U naam – duidelik het die nie meer oor homself gegaan nie
en die uitbouing van U koninkryk – okay, beslis het dit nie meer oor homself gegaan nie. Ook nie oor die uitbouing van die koninkryk onder Afrikaanses, of sy volk nie. Is ek reg? Of het dit? Hy sê dit nie.
Deur dit by die song in te sluit, sonder om dit op dramaties-ironiese wyse te gebruik soos die Oupa se gebed aan die einde van PG du Plessis se Fees van die Ongenooides, is dit mos ‘n teken dat Steve met hierdie gebed saamstem.
My vraag is: as ons dan nou saamgaan met ‘God se Naam en Koninkryk’ – het Jesus nie kom leer dat dit in God se Koninkryk juis andersom werk as “oog vir ‘n oog” en “tand vir ‘n tand” nie? Want ernstig nou, wat is hierdie song anders as dit? Ja, ons vloek nie die swartmense en als nie (ek weet daai woord is gebliep, maar dit tel nie juis nie), maar soos Steve self gesê het, dis sogenaamde Boere-Karma.
Wow. Ons sluit ‘n song af met ‘n gebed dat God se wil sal geskied, net om daarna die wil in ons eie hande te neem. Dít is dramaties-ironies.
Ek het weer hoofstuk 11 van Mense van my Asem gaan lees en ek is oortuig Steve is ‘n gelowige. Nie jou mainstream of charismat of gereformeerde of watter boksie jy ookal wil kies nie, maar gelowig none the less. Inteendeel, ek dink hy is bitter ernstig oor sy geloof in God. Wat in hulle twee se persoonlike verhouding aangaan, is hulle saak en nie my besigheid nie. Maar wat my pla, is: waar kom die ding van ‘draai die ander wang’ in? Word ons nie belowe dat, deur dit te doen, maak ons ons vyande vuurrooi van skaamte nie? En ou Salomo het in Spreuke al geobserveer dat ‘n krenkende woord woede opvlam. Ook Oom Langenhoven was wys genoeg om dit raak te sien.
Ek sê nie dis reg om KTB te chant nie. Ek het dit al aan die begin gesê. Maar om in reaksie daarop ‘n song te skryf met die voorwaarde dat die bliep sal verdwyn as hulle wen net omdat dit die polities-regverdige ding sal wees om te doen…I dunno. Dit sit ongemaklik aan my.
Sê nou Julius Malema word wel skuldig bevind. Ek weet nou nie wat sy straf gaan behels nie en ek glo nie hy sal ooit sê hy is jammer nie. Maar sê nou maar net hy sê hy is jammer – gaan ons dan ‘n song skryf waarin ons sê ons vergewe hom? Want dis tog wat God van ons verwag, is dit nie? Om ons vervolgers te seën? Om ons naaste lief te hê soos onsself?
Ek dink ek is besig om weg te beweeg van ‘n godsdiens waar ek verwag dat die God wat ek aanbid my te hulp moet snel vir die geringste dingetjie, waar ek net die “victory moet claim” en als sal okay wees en al daai goedjies (die wat my ken sal anyway weet!). En ja, ek verstaan die gesprek tussen Terblanche Jordaan en Steve in daai betrokke hoofstuk van MVMA waar hulle tot die conclusion kom dat God niks van mens verwag nie want niks wat ons kan doen, gaan God se dag opkikker nie. I get that and I am fine with that, ek hou actually daarvan. Maar daar word tog ‘n manier van mense hanteer in die Bybel voorgehou wat condusive is tot vrede en tot ‘n beter samelewing. En om vuur met vuur te beveg sien ek nie daar nie.
Ek weet nie Steve, dalk verstaan ek jou heeltemal mis? Sal graag ‘n reply wil hoor. Help my dink hierso. Ek sal dit waardeer.
Kom klap saam hande – klein duimpies vir revue’s op die platteland!
Daar’s iets rondom die platteland wat ek LOVE en wat ek regtig volgende jaar gaan mis as ek nie meer hier is nie: pretensieloosheid. Vanaand is dit net weer bevestig deur die Revue genaamd “Flieke En Musieke” wat Hoërskool Pionier opgevoer het. En dit was goed!
Nou, neem in ag dat vanaand die eerste aandshow was en dat die gehoor grotendeels bestaan het uit die res van die skoolkinders wat hulleself te goed ag om deel van die revue te wees. In daai lig was dit regtig meer as well done. Ek gaan kyk sommer weer, net om te sien wat doen hulle met ‘n ander, meer responsive, gehoor. Onthou, jou optreders trek hulle energie uit die energie wat die gehoor afgee. Dit werk maar net so. En vanaand se gehoor left them wanting.
Moenie dat die naam van die produksie jou om die bos lei nie – dis meer ‘n konglomerasie van lekker liedjies en eintlik net ‘n relatief goeie verskoning om tieners te kry om te sing en te dans, as wat dit noodwendig “fliek”-musiek is. Dit gesê: die kostuums was kleurvol en vrolik en het byna* orals gepas by die spesifieke liedjie waarop gedans is. Die dansers is lekker energiek, afgerig deur die bekwame hand van Janette Henning van Stepping Out Dance Academy in Vryheid. Toe-tapping stuff, goeie oorspronklike bewegings en veral Thriller was genuine goed. Die klank was helder en duidelik en die beligting het die acts gekomplementeer. Spesiale melding moet gemaak word van Theo, CW en veral Wimpie van Stokmannetjie Productions vir die bypassende “beeldmateriaal” wat deurgaans aan die kant van die verhoog gesien kan word.
Hier en daar was daar tog iets wat gekrap het, maar ek verwys terug na die tweede paragraaf van hierdie skrywe: senuwees + peer audience = ‘n haakplekkie of twee. Ek dink my grootste kritiek is gemik op die sangers, so sien dit in die lig soos ek reeds genoem het. Met tye het hulle (en veral die seuns was skuldig hieraan) aan die note gehang en dit maak dat jou hoë note nie so lekker suiwer is soos wat jy hulle wil hê nie. Stut, bulle! Suig jou Nigroids vir jou stem voor die tyd en warm lekker op, vergeet van die gehoor, trek styf jou maag, maak oop jou mond en sing daai liedjie! Wanneer dit wel deurgekom het, dink ek het die outjies selfs hulleself verras. It was good! Die meeste van die meisies het pragtig gesing.
Die gebruik van ‘n aankondig(st)er was vir my ‘n bietjie vreemd, veral omdat die videoskerm aan die kant van die verhoog in elk geval as ‘n tipe van ‘n prompter gefunksioneer het. Maar gelukkig is Lieneke pragtig en hanteer sy dit met tonne grasie.
Twee goed moet alle onderwysers en revueskrywers in Suid-Afrika egter van kennis neem, en nou is ek ernstig:
(1) Special Star in sy oorspronklike vorm is te lank. Dis hoekom daar programme soos Audacity en Nero Wave Editor is, om die liedjie mee te sny. Mango Groove herhaal hopeloos te veel en ons almal weet dit. Gelukkig het die energieke kids ons aandag gehou.
(2) Vergeet van Greased Lightnin’ (en groot asseblief, as jy op hierdie liedjie aandring, spel dit dan ten minste net reg met die nodige ‘d’!) as die token “manne”-liedjie. High School Musical 3 het ‘n awesome nommer opgelewer wat net so goed, indien nie beter nie, vir hoërskoolseuns kan werk: The Boys Are Back. Ek ken ‘n prys toe aan die eerste hoërskool wat dit gebruik in plaas van Jong Travolta en die res van die T-Birds se karliedjie.
Alles in ag genome was ek spyt dit was so gou verby. Dit het vir my gelyk of die kinders dit baie geniet het, ten spyte van die senuwees. Die tempo het nooit laat slaplê nie en selfs met die stage prop changes het die program seepglad verloop. Ons tieners lyk mooi op die verhoog en, thank goodness, daar is geen onderwysers wat cameo’s maak nie (ek het al op ‘n ander plek daaroor geblog). Altyd jammer dat so min van die “manne” dit cool genoeg ag om deel te neem, maar die seuns en meisies wat wel deel was van hierdie revue kan hulle self gerus op die skouer klop. Met meer as genoeg hoogtepunte is dit regtig ‘n aand uit wat die moeite werd is. Kudo’s!
*byna: die girl wat ‘n halwe Rafiki en ‘n halwe moderne danser gechannel het met “Circle of Life” het my deurmekaar gehad oor waar sy inpas, en die “A whole new world” sequence moet ernstig weer oor gedink word. Maar dalk was dié sangers net meer nervous as al die ander.
“Dis nie kwaai ver nie, maar jy gaan nog bietjie moet ry…”
Ek het vir Soon Strydom belowe dat ek op sy troue sal preek toe ons nog albei Eerstejaars was in die Republiek van Kollegetehuis. Back in the day. So, toe sy groot dag uiteindelik aanbreek, het ek my belofte gestand gedoen en die roadtrippie Delmas toe aangepak.
Nou, wat veronderstel is om ‘n vinnige 3-en-‘n-half ure trip te wees, draai toe uit in ‘n vyf-en-‘n-half ure ekspedisie. Hoe op aarde het dit gebeur?
Wel, eerstens het my eie kar, die Wit Wonder, se battery daardie dag die gees gegee, tesame met iets by die fans, want hy het verskriklik geoverheat. Daarom is ek uiteindelik, meer as ‘n uur later as wat ek beplan het, uit Vryheid weg met ons 1996 Isuzu double cab.
Die pad tot op Newcastle was uneventful, soos dit gewoonlik is. Naby Utrecht het ek oudergewoonte afgeslack want jy weet nooit of die speedcops jou daar gaan verras met hulle teenwoordigheid of nie. Die padwerke met die stop-go bordjies is ook besig om verby die T-aansluiting verby te skuif, so dit maak dat ‘n mens nie so lank hoef te wag om die gedeelde pad te gebruik nie. Tog bly dit ‘n hassle, en toe ek Volksrust nader, moes ek net gou stop om my bene te rek. My lae rug raak nogal seer as ek bestuur, daarom bly ek by die 200km/2 ure stilhou reël.
Van Volksrust af tot op Standerton was die pad ook heel skaflik, met niks snaaks wat gebeur het nie. Twintig kilo’s buite Standerton bel Soon my en vra of my probleme uitgesort is. Op daardie stadium was dit 12h15. Ek bevestig dat ek goed oppad is en baie betyds daar sal aankom. Hulle het vir my plek in ‘n gastehuis georganize, en ek sou so ‘n bietjie daar gaan ontspan en myself rustig vir die troue voorberei.
Maar dis in Standerton waar die sports sou begin. Sien, gewoonlik ry ons sommer direk van daar af Leandra toe en dan van daar af Delmas toe. Die pad tussen Leandra en Standerton het intussen egter so gesdisintegreer dat geen ordentlike bestuurder dit aan sy motor wil doen om hom- of haarself op daardie pad te begewe nie. Daarom het ek raad gekry van ‘n detour Leandra toe via Kinross. Klink maklik genoeg, doen dit nie? Ja, as jy die pad ken!
Die aanwysings wat ek gekry het (en, ek bieg, nagelaat het om op te volg) het my net verduidelik tot by die Sasol-garage op Standerton. “Dan ry jy net daar uit.” So maak ek toe – min wetende dat daardie pad my reguit Bethal toe sou neem…
Nou ry ek op hierdie pad, wonder so ‘n keer of wat of ek nie maar gou by die petrolstasie moes seker gaan maak het nie, maar skud dan die gedagte af. Nee wat, Bethal, Kinross, Secunda, Trichard…als is mos net hier bymekaar. Iewers sal ‘n bordjie wees, is mos.
Maar die bordjie kom nie…en Bethal kruip al hoe nader…dis nou te laat om terug te draai en aanwysings te gaan vra. Pleks ek het.
Naderhand is ek verby Thutuka Kragstasie. Nou moet ek begin plan maak! Toe ek ‘n bordjie sien waarop staan ‘Trichard’, maak ek net daar ‘n U-turn en draai af op die distrikspad. Nou worry ek nie meer nie, ek ry net. Hierdie grondpad gaan volgens my inner-compass meer in die rigting waar ek wil uitkom, so here goes.
Op ‘n stadium kruis ek nog ‘ngrondpad en sien drie Afrika Mama’s voor my loop. Ek stop net daar en vra deur die venster:
“Sorry, ma, hoe moet ek ry om by Trichard te kom?”
“Trichard?”
“Ja.”
“Jy slat net hierdie pad, straight, straight, straight. Moenie afdraai nie. Jy sal by hom kom.”
Troef-vraag:
“Is dit ver?”
Troef-antwoord:
“Dis nie kwaai ver nie, maar jy gaan nog bietjie moet ry.”
Op dit kan jy niks terugantwoord behalwe “Dankie” nie. Daar gaan ek, straight, straight, straight.
Tot by ‘n T-aansluiting wat sy heeltemal vergeet het om te mention.
Instink laat my links draai en ek jaag op die ongelyk pad voort. Omtrent 10 minute later sien ek die pad sluit by ‘n teerdpad aan en my hart juig. Dis ‘n besonderse mooi pad vir hierdie omgewing – dalk het hulle die pad tussen Leandra en Standerton intussen reggemaak? Ek is meteens beïndruk met die Mpumalanga Padwerke. Maar ek sou gou agterkom dit is toe nie daardie pad nie – hierdie een is mooi omdat hy nie soveel verkeer hoef te dra nie! Dit is die pad Charl Cilliers toe.
Ek stop eers semi om te wag vir die trop skape wat die pad kruis – hulle het voorrang – en ry dan na die massiewe kerktoring wat jou al van ver af aanlok. Soos ek in ry, sien ek aan my regterkant ‘n gesin wat regmaak vir die Saterdagbraai. Ek ry te vinnig verby. T-aansluitng. Mmm, winkeltjie? Weer kom my aanwysings van ‘n groot swart vrou. Al die ander mense het te dronk gelyk om te help (sorry, maar regtig!).
“Hoe kom ek op Leandra?”
“Leandra?”
“Ja?”
“Mmm…jy gaan straight by hierdie pad (really?), dan gaan jy links. Maar eers na jy gekom het by Mahlababelbelbellebbeb…. (so iets).”
“Okay…dankie.”
Want ek weet mos waar is Mahlababelbelbellebbeb…. Ek weet nie eens presies waar ekself is nie, nog minder waar dit is. Maar hier gaan ons.
Magic! Genade! ‘n Bordjie sê: EVANDER. Juig! Hier moet ‘n petrolpomp wees wat my kan help.
Toe ek Evander binnery, sien ek die bordjie wat Mahlababelbelbellebbeb…. links wys. Kan jy nou meer. En by die Total-garage wys die Here We Go-aanwysingsbord dat my pad links na Leandra net verby dit loop. So, sy was reg!
Van hier af is dit maklik en naby en die pad verloop sonder enige werklike verdere insidente. Delmas lewer vinnig ‘n situasietjie op by die BP garage (ek het nie petrol ingegooi nie, net aanwysings gevra na die straatadres toe, vir die groen-bewustes onder julle!), maar tjop-tjop is ek waar ek moet wees. Nou is dit al 14h50 en die troue begin 16h00. Sharp.
‘n Paar foonoproepe en sms’ verder en ek het die sleutels vir die gastehuis, Hoffmann’s Guesthouse. Niks kan nou meer verkeerd gaan nie.
Guess again.
Toe ek by my bakkie uitklim, besef ek dat ek NOOIT my sak met my klere in ingelaai het nie…my kerkklere hang darem aan ‘n hanger, maar dis dit! Nie ‘n skeermes, tandeborsel, haarborsel, kontaklensseep, niks nie. Ook nie kerkskoene nie…
Die tannie van die gastehuis, Millie (ek weet nie wat is haar van nie, maar ek skat dis Hoffmann) maak toe ook die gewone aanbod: “Laat weet as ons met enigiets kan help!”
My versoek:
“Kan Tannie dalk vir my help met swart kerkskoene?”
Ek shower so soort-van sonder om my hare nat te maak, trek aan en sit af na die trou-venue toe.
“Jy ry net totdat jy die T-aansluiting kry.”
Niemand het gesê die T-aansluiting is 25km en drie klein dorpies verder nie…
Tien voor vier bel die bruidegom my:
“Tiaan, waar is jy??”
Nee, my vriend, ek is nou daar.
Eind goed, als goed. Die bruid was heelwat later as ek, so dit was fine. Die troue was mooi stylish, die bruidegom was emosioneel en die speeches lekker kort en die kos heerlik. Die open bar was ‘n bonus, maar ek het dit vir die ander gaste gelos, want die volgende oggend 10 voor 4 het ek met ‘n gejuig wakker geword en opgespring om terug te jaag Vryheid toe. Ek moes met die oggenddiens uithelp. Hierdie keer het ek die pad baie makliker gekry en my ligte mistykie by Standerton vinnig opgetel.
Moenie vra hoe ek gelyk, geruik of gevoel het nie, maar ek was 08h10 terug by die Klipkerk.
Jesus as ‘n ‘demigod’…
DISCLAIMER: Hierdie is nie ‘n lasterlike, ketterse poging om Jesus se Godheid in twyfel te trek nie. Dit is bloot ‘n paar penstrepe en gedagtes wat by my losgekom het nadat ek twee movies gekyk het. So, moenie my stenig nie! 😉
So, ek kyk die naweek Percy Jackson and the Lightning Thief met die outjie wat soos Zac Efron lyk
en Clash of the Titans met die dude van Avatar
en ‘n paar gedagtes kom by my op, in terme van ons eie godsdiensbeskouing:
Percy/Perseus was die seun van ‘n god (Zeus of Poseidon, die flieks kan nie besluit nie maar Wikipedia stem saam dis eintlik Zeus) by ‘n menslike vrou en weet nie van sy eie oorsprong nie. Dan gebeur daar iets katastrofies en net hy kan die mensdom red van uitwissing. In PJLT gaan hy Hades toe om sy ma te red (weet nie hoe hy gedink het dit sou help om die weerligstraal te retreive nie, daai plan was bietjie flawed); in COTT moet hy Medusa se kop gaan afkap om die Kraken te versteen. PJLT was lekker ligte vermaak, of soos Percy dit self aan die begin stel: “High School without the Musical”. COTT het ander ondertone gehad.
COTT maak die stelling dat die gode se onsterflikheid aan die lewe gehou word deur die mense se gebede. Nou is die mense egter gatvol daarvoor en die gode moet ‘n nuwe manier kry om hulle te oortuig dat dit goed is om tot hulle te bid, en Hades oortuig dan die res van sy godefamilie dat hulle die mensdom moet laat swaarkry. Natuurlik is hy eintlik skelm, want hy teer op mense se vrees en pyn, so hy word net sterker. Dit doen hy sodat hy die godedom kan oorheers. Onthou, hy is aan die begin van alles deur Zeus getrick om vir ewig en altyd oor die onderwereld te heers, so hy is nou nogals moeg daarvoor en ‘n ewigheid is ‘n lang tyd om ‘n plannetjie uit te dink. Ook nie ‘n baie goeie een nie, maar okay, geweld is die oudste roete wat gevolg kan word, so hier gaan hy dan.
So, ons het liefde en gebede aan die een kant en vrees en pyn aan die ander kant. Die liefde en gebede sowel as die vrees en pyn is noodsaaklik om die deities se bestaan te verseker. So, die deities se voortbestaan is eintlik in die hande van die mens, en nie andersom nie. So half-en-half. Die gode kan hulle seker uitwis, maar dan is daar niemand om hulle met gebede aan die gang te hou nie. So nou moet die gode die mensdom om die bos lei om dit aan te hou doen. Hou ons soms self so ‘n godsbeskouing voor?
Terug by die demigod-gedagte: twee van ons evangelies vertel dat Jesus gebore is uit ‘n menslike vrou. So, hy is ook ‘n half-god, half-mens wat op ‘n stadium in sy lewe begin optree teen dit wat verkeerd is in die wereld waar hy bly. [Let op my gebruik van kleinletters. Ek verwys jou terug na die disclaimer.]
In PJLT aanvaar Percy dit vinnig en gemaklik en moet net ‘n bietjie met ‘n swaard oefen en tjop-tjop is hy ‘n kampioen. In COTT gebeur dit bietjie moeiliker, en hoewel hierdie dude eintlik ‘n visserman is, kan hy ook swashbuckle nog voor jy kan se mes. Okay.
Jesus begin rondom 30 se kant ook optree, hoewel ons lees van ‘n geval uit sy kinderdae tussen die Joodse geleerdes. Dit wil nie juis reluctant voorkom nie en sy optrede is nie gemotiveer om iets te doen ter wille van die gode of ter wille van homself nie – dis juis gefokus op die behoeftes van die mense van sy tyd. Ek dink dis ‘n belangrike klemverskil.
Jesus het ook “ter helle neergedaal” – volgens party om vir al die mense daar te gaan preek, volgens ander verwys dit na die ekstreme mate van lyding/eensaamheid/godverlatenheid wat hy beleef het. Percy/Perseus moet Hades (die hel/doderyk) toe gaan om sy ma gaan red of Medusa se kop gaan afkap om die Kraken te oorwin en die mense te red. Mens kan natuurlik nie in haar ogies kyk nie, dan verander jy in ‘n klip. Selfs nadat sy kop verloor het. Dit het my nogals laat dink aan Moses wat vra of hy vir God kan sien, en God wat dan antwoord: “Niemand kan My sien en bly leef nie.” Hoewel ek nou nie Medusa met God gelyk wil stel hier nie, maar julle get what I’m saying.
Die ding met mitologie en ons eie godsdiens-oorspronggeskiedenis is dat daar soveel elemente is wat lyk of dit ooreenstem. Ek gaan nie ingaan op die hele verduideliking daaragter nie, ek het te lanklaas in daai veld gewerk, dis ander ouens se area van expertise. Maar ek dink tog ons “mitologie” maak ‘n paar teenstellings, juis om (ook vir die eerste-eeuse mense) te wys dat ons godsdiens ANDERS is as dit wat hulle beleef. Ons God gee keuses. Ons God is nie afhanklik van ons gebede om voort te bestaan nie. Ons God het nie ‘n deal met die duiwel of iemand aangegaan om ons te trick tot aanbidding nie. Ons redder, Jesus, was nie half-god, half-mens nie, maar ten volle God en ten volle mens. Ons kan “in God se oe kyk” – “to love another person is to see the face of God” (Les Miserables, musical). Ons God is sterker as al die ‘ander’, en tog so swak dat Jesus fisies doodgaan. Die God wat ons aanbid is, in die woorde van Karl Barth, regtig Heeltemal Anders…
The Life and Times of Mr T 
Recent Comments